ქუჩაში იდგა ლამაზი ბიჭი
და მოელოდა ნანატრ პაემანს,
გასაოცარი ლოდინის ნიჭი
ებრძოდა სულის უძღებ კაეშანს...

იმედი ეკრა ფიქრებს გალავნად,
არ იშლებოდა სევდის ხედებთან
და ბიჭი იდგა დაუღალავად,
როგორც მლოცველი გლოვის კედელთან!

ამაყ გულს შიშით არ იღელვებდა
(ნაადრევია მომავლის გლოვა)
და თუ ეჭვობდა, თავს იმხნევებდა:
შენ დაელოდე და ისიც მოვა!

ქარს გამოესხა ათასი ხელი,
აფარფატებდა ფაფუკ ფანტელებს,
ფიფქებს ხვდებოდა ქვეშ მიწა სველი
და უკარგავდა ფორმას, სილუეტს...

და მოუთმენლად - ურჩი ფიფქები
მას საკოცნელად შეეხებოდნენ,
მოუთმენელი წამის ფიქრები,
წარსულის ფერებს არ ეხებოდნენ!

დაფარფატებდა ათასი ფიფქი
და ეხებოდა ცივ დედამიწას,
ბიჭს გულს უკლავდა ათასი ფიქრი,
თუ აბიჯებდა ძველ ნაცნობ მიწას...

ქარი თანდათან ძალას იკრებდა,
აღარ ზოგავდა მტკივნეულ წკეპლას
და რას ნიშნავდა (მაშინ იგებდა),
იმედი წმინდა ხელში რომ გეპყრას!

მას კი თვალებში რწმენა უკრთოდა,
არ აშინებდა ამაყი თოვა
და მოლოდინში გული უთრთოდა...
თუმცა, შედეგი მაინც ვერ ჰპოვა!

ცივ აივნებზე თოვლი ბზინავდა
და როცა საქმე საქმეზე მიდგა,
ქარი მუჯლუგუნს ჰკრავდა (ყინავდა),
ბიჭი კი კვლავაც ქუჩაში იდგა!