-რრრა ? არა , მე ამას ვერ შევძლებ . მე ? კოლი ? მოვკლა ?-დამარცვლით ვთქვი მე და ანერვიულებული ხმით ამოვილუღლუღე - ამას ვერ შევძლებ !
-შეძლებ ! მერწმუნე შეძლებ .
თავი გავაქნიე .
-შეხედე -მითხრა და კოლისკენ შემაბრუნა . -უყურე ! ნახე როგორ ეზიზღები . სახეზევე ეტყობა რომ სძლხარ და რისთვის ? მხოლოდ იმიტომ რომ 4 თვით გაუჩინარდი . ის ვერც კი გაიგებს , ვერ გაგიგებს . არ ცდილობს ამას და გამუდმებით ამას გახსენებს და შენ ....-განსაკუთრებით გამოყო სიტყვები " და შენ " -შენ იმის უფლებაც არ გაქვს რომ მშობლების , მასწავლებლის და უამრავი ადამიანის გამო იძიო შური ? მიდი ლივ , შენ ეს შეგიძლია !
-.....-ვერაფერს ვამბობდი . მხოლოდ მეშინოდა , მეშინოდა , ვღელავდი .....მე ხომ ის მიყვარდა , როგორ უნდა მომეკლა . ვეღარაფერზე ვფიქრობდი . მხოლოდ იმას ვხვდებოდი რომ თუ კოლს არ მოვკლავდი , მაშინ ეს საშინელი არსება ყველას და ყველაფერს გაანადგურებდა და ამას ჩემი პატარა ოჯახისგან დაიწყებდა .
-აბაა !- ბოროტულად გამიღიმა და ხელში ვერცხლის დანა მომაჩეჩა .
-ვერცხლი ? -გავიკვირვე მე .
-ის ჰიბრიდია , თან მას ვიოლეტის შელოცვა იცავს , უბრალო ხის და თეთრი მუხის სარი მას ვერ მოკლავს . -კვლავ ის ირონიული გამოხედვა და ხელში ვერცხლის დაშნა მომაჩეჩა .
აკანკალებული , თეთრი ხელით გამოვართვი დაშნა და კაბის სახელოს ქვეს ამოვიჩურთე . კოლს მივუახლოვდი და ყალბად გავუღიმე .
-აბაა ...რასშეჭამ ?-კვლავ გავუღიმე .
-არ მშია !
-კარგი ... გინდა ვისაუბროთ ?-სულელური კითხვებით მინდოდა დრო გამეწელა , რომ ნებიროსს მობეზრებოდა უაზრ "თამაში " .
-ახლა რასაპირებ ? სახლში დაბრუნდები ?
-არ ვიცი . არ ვიცი . -ჩავილაპარაკე და გაჭირვებით ვთქვი . -გინდა დავლიოთ ?
-რატომაც არა ! მაინც რამდენი და რისი ?
-ადამიანის , ბევრია . -ვთქვი მე და ჭიქებში სისხლი დავასხი თითქოს ღვინო ყოფილიყოს .
კოლი მოაჯირზე დაჯდა და მთვარეს გახედა . ულამაზესი იყო მისი ნათელი . ყოველთვის მიყვარდა ღამე , მთვარე , მისი ნათება ....
-მომენატრე ლივ . -მითხრა კოლმაისე რომ ჩემსკენ არც გამოუხედავს . თანდათან ვუახლოვდებოდი და თან დაშნას ვამზადებდი . -ყველას მოგვენატრე , ყველას .
ძალიან ახლოს ვიყავი დაშნას უკვე აკანკალებული ხელით მამზადებდი რომ მომეკლა ის ვინც ამ ქვეყნად ყველაზე მეტად მიყვარდა , ეს-ეს იყო უნდა მომეკლა რომ უეცრად რაღაც ძლაის მიხედვით ნებიროსთან აღმოვჩნდი .
სადღად უზარმაზარ სასახლეში ვიყავით . თავად ნებიროსი უზარმაზად სავარძელე იყო მოკალათებული . წითელი მარგალიტებით იყო შემკული მისი სავარძელი . "იატაკი " მარმარილოს ქვით , ჭერი ლამაზი ორნამენტებითა და ნახატებით ხოლო "ლუსტრა " ლალის წითელი ქვით შემკული .
-სად ვართ ?-ვიკითხე მე გაოცებულმა მერეღა შევამჩნიე რომ ძირს ვიჯექი .
-ჩემთან . -ირონიით ჩაილაპარაკა და ფეხზე წამოდგა . -ჰოო , ვიცი მოსაბეზრებელია .სულელურია ყველაფერი , მომბეზრდა ეს სიმდიდრე , მომბეზრდა რომ ყველა ჩემგან საუკეთესოს ითხოვს . ახლა შვებულებაში გავდივარ .
-შვებულებაში ?
-ჰო რაიყო , ნუთუ მე არ მაქვს უფლება რომ ცოტაა დავისვენო . პატარა წურბელა .
-წურბელა ?ეს რამე ახალია ?-კარები შემოაღო ახალგარდა ქერა გოგონამ .
-კორალაინ ...-სიცილით მიუახლოვდა დას და გადაეხვია .
-ძამიკო , ეს ისარის ? "ბნელი დედოფალი " .
-ჰო , ეს ისარის . "ბნელი დედოფალი " . ჰეი ლივ , არ გინდა შენი ოთახი ნახო ?
-ჩემი ოთახი ?
-ხო რაიყო .... -გაიკვირვა ნებიროსმა და წამებში ჩემს გვერდით გაჩნდა .
მეორე სართულზე ავედით და დერეფნის ბოლოს მყოფ ოთახში შევედით .
-აქ რატომ მომიყვანე ?
-ვინმესთან საუბარი მჭირდებოდა .
-მერე ამსთვის შენი და არ გყავს ?
-ანგელოზს და არა ჩემს დას . -ბოროტულად გაღიმა და საქანელა სკამზე ჩამოჯდა .
-კარგი ....-ჩავილაპარაკე მე და საწოლზე დავწექი . -მომიყევი შენზე .
ნებიროს მორნინგსტარი - არსება გაურკვეველი ძალით . არაარსებული თვითდაჯერებულობითა და სიამაყით . ვერ იტანს ბავშვებს რასაც როგორც თვითონ ამბობს მამამისისგან გამოყვა . უყვარს გართობა , სახიფათო თამაშები , ქალები ..
ეს ყველაფერი ჩემს ძველ დღიურში ჩავიწერე და იმ დღიდან ნებიროს მორნინგსტარის პსიქოლოგი გავხდი .
საღამოთი ჩემი ლურჯი კაბა და შავი მოსასხამი ჩავიცვი და ჩანჯრიდან გადავძვერი . დაახლოებით 9 საათი იქნებოდა როცა ტყეში სიარული დავიწყე . რამდენიმე წუთიანი სიარულის შემდეგ ერთ ხესთან მივედი რომელსაც უზარმაზარი ფესვები ჰქონდა .
ფესვებს გარშემო კი ხავსი ფარავდა .მივუახლოვდი , ხავსიანინაფოტი გადავწიე და ხეზე მივაყუდე . დიდი კარი გამოჩნდა რომელიც პირდაპირ ხეს უერთდებოდა . კარები შევაღე და შიგნით შევედი .
დიდი დერეფანი გავიარე და ბოლოს საოცარ სამყაროში აღმოვჩნდი თითქოს მის შესახებ არავინ იცისო . გარეთ ვიყავი , თუმცაღა ეს ადგილი სხვა გზით ვერ გადის .
ფეხი შევდგი თუ არა თვალი მოვკარი ცაზე მოკაშკაშე ვარსკვლავს .
-გამოჩნდა . -ამოვილუღლუღე მე და სიმღერა დავიწყე.
"იმღერე პატარა ვარსკვლავო
იმღერე და გაანათე გზა ბედნიერებისკენ
მომეცი ძალა რომ დავიბრუნო
ის ....
მხოლოდ ამის თქმა მოვასწარი როდესაც ძლიერი ქარი ამოვარდა , თმები გამიშალა და ამიფრიალა . დიად ქარიშხალს , კოკისპირული წვიმა მოჰყვა ;წვიმას კი ნისლი .
-ჰჰაჰაჰ! საყვარელო .....-გაიწელა ვიღაც .
-როგორ გაზრდილხარ . სულ პაწაწინა , დაუცველი ადამიანი მახსოვდი ახლა კი ...
-ვინ ხართ ?-აფორიაქებულმა ვკითხე 2 ქალბატონს რომელთაც მოოქროვილი , გრძელი , მუქი მწვანე კაბა ეცვა .
-ქეტსია .-გამიღიმა ერთმა .
-ჯედაია . -ბოროტულად გაიცინა მეორემ .
-რაგინდათ ?-წითელი , ფოსფორული ძალა მოვამზადე .
-ნწუ , ნწუ , ნწუ ეგ ჩვენთან არ ჭრის საყვარელო . -მითხრეს მათ და მეც მოვეშვი .
-გიმეორებთ , რა გინდათ ?
-შენი სხეული .
თქვეს მათ და გაფიქრებაც ვერ მოვაასწარი ისე დაიწყეს რაღაც შელოცვის კითხვა . ვერაფერს ვაკეთებდი , ვერც ვქრებოდი , ვერც ფოსფორულ ძალას ვიყენებდი ...ნელნელა ვსუსტდებოდი , თანდათან გონებას ვკარგავდი .
ფიქრებიდან მანქანის გამაღიზიანებელმა ხმამ გამომიყვანა . თვალები გავახილე და დავინახე ნებიროსის შავი BMW "მოსრიალდა " . ჯადოქრებმა უკან დაიხიეს .
-ნებიროს . - გაცეცხლებულებმა ჩაილაპარაკეს ჯადოქრებმა .
-აბაა ...მგონი დროა წახვიდეთ . -ვერ დავინახე რატომ მაგრამ დავინახე რომ ჯადოქრები გაცეცხლებულნი გაუჩინარდნენ კვლავ ისე როგორც მოვიდნენ .

******************
უზარმაზარი გორაკიდან კი თთრებში გამოწყობილმა ქალმატონმა გაიცინა და თქვა .
-მეფემ თავისი დედოფალი დაიცვა , ვნახოთ ეს რამდენ ხანს გასტანს .