აღარ ვიცოდი რაგამეკეთებინა, არმეგონა ლიზას თუ მოვწონდი. უცებ ხელები ამიკანკალდა, გულმა ბაგა-ბუგი დამიწყო.
-სერიოზულად?-მივწერე და თითებს ტელეფონზე ვაკაკუნებდი
ცოტახნის შემდეგ მომწერა
-არასერიოზულობის რამე მეტყობა?
უბედნიერესსი ვიყავი, და ბედნიერებისგან შევკივლე
-იესსსსსსსსსსს.
-იოანე რაგჭირს-შემოვარდა გულგახეთქილი დედა.
-დეე ლიზას მოვწონვარრ, იუჰუუ-შევკიოდი დედას
-რაა? ვინარის ლიზა?-დაბნეული მიყურებდა დედა
-მერე აგიხსნი-და დედიკოსთან მივვარდი, ხელში ავიყვანე და დავატრიალე
-იო რაგჭირს ჩამომსვი ახლავეე.-მიღლიალებდა სიცილით მზია
-დეე მიყვარხაარ.
-კაი ჰო რაიყო, მეც მეც, გამიშვი წავიდე უნდა.
არვიცი ამ 5 წუთში სასწაულად გავბედნიერდი. ლიზას მოვწონდი. არვიცი მიყვარხარს რო მეტყვის მერე რადღეში ვიქნები წარმომიდგენია. ასეთი ბედნიერი რატომ ვიყავი? იმიტორო ლიზასთან შანსი მქონდა
......................................................................................
ვსო. იოანეს ვუთხარი უკვე ყველაფერი რა გრძნობაც გამაჩნდა. ღმერთო, ბიჭს ვუთხარი რომ მომწონს. წესით ასეთი რამ არ უნდა ხდებოდეს, მე ხომ შეყვარებული არმყოლია კიარა არც კი მიფიქრია მის გაჩენაზე. კიმომწონდა ადრე ერთი ბიჭი მაგრამ ჩემთვის წარმოუდგენელი იყო მისთვის სიმართლე მეთქვა.
-მაშ იოანეს ვუთხარი რომ მომწონს.-დავურეკე მაშას
-აუუ საღოლლ შენნ, ჩემი ჭკვიანი გოგოოხარ აი ვიცოდი რომ ბოლოს მაინც ეტყოდი.
-ჰორავიი, ახლა ცოტა მორცხვად ვგრძნობ თავს მის მიმართ
-გაგივლის, როდესაც მისი გოგო გახდები
-მისი გოგო გავხდები?-არმოველოდი ამ პასუხს და ძალიან დავიბენი. თვალწინ გამირბინა იმ სურათმა მე და იოანე ერთად რომ ვიყავით.
-ჰო რა დაიბენი გოგო-გაეცინა მაშას.
-კაი წავიდე უნდა მე მერე გნახავ-დავემშვიდობე მაშას
და გავუთიშე.
ტელეფონი იქვე მივაგდე და ავდექი ლოგინიდან. სააბაზანიში მოვწესრიგდი.მერე ქვედა კაბა ჩავიცვი ზემოდან კი უბრალო თეთრი მაისური.
-ლიზაა, დილამშვიდდობისა-მომესალმა ინგმა
-დილამშვიდობისა დეიიდა, როგორ ხარ? მამა სადაა-და მამას ძებნა დავუწყე
-ჯერ კიდევ ძინავს-გაეცინა ინგას
-კაი დეი, მე არმინდა საუზე, გავიდე უნდა.
-კაი მიდი არ დააგვიანო სახლში-დამემშვიდობა ინგა
-კაი დეი-და კარები მივუხურე
მივუყვებოდი ქუჩებს და ვფიქრობდი იმაზე რომ ასე უცებ შემოიჭრა იოანე ჩემს ცხოვრებაში, მოულოდნელად. მარკეტში კრუასანი ვიყიდე, იქვე ჩამოვჯექი და მადიანად შევექეცი.
უცებ უკან მანქანის სიგნალის ხმა მომესმა, მოვტრიალდი და იოანე შემრჩა ხელში.
-გამარჯობა ლიზა-მომესალმა და გადმოვიდა მანქანიდან
-გამარჯობა იოანე-გავუღიმე მე.
-აქ რასაკეთებ?
-რავი, სახლში მომეწყინა და გამოვედი გასასეირნებლად.
-გასაგებია.
და ჩემს გვერდით დაჯდა.
-ასე მორცხვად უნდა იჯდე?-გამომხედა
-გუშინდელთან მინდოდა დალაპარაკება
-ძალიან კარგი. მე მომწონხარ, შენ მოგწონვარ. ვსო .
-ჰო ვსო, მაგრამ..-და დავიმორცხვე
-კაი რაა, რატო მორცხვობბ, რამოხდა მერე.
-არაფერი- და გამეცინა
მასა გაეცინა. ისეთი საყვარელი ღიმილი ქონდა.
-წამო რაღაც მინდა განახო-და ხელი ჩამავლო
-რაუნდა მანახო?-გაკვირვებული სახით შევხედე მე
-წამო და განახებ.
-იქნებ მიტაცებ?- აუუ ლიზა მეტი რამე ვერ მოიფიქრე რო გეთქვაა. გავიფიქრე გულში
-მეტი საქმე არმაქვს-გაიცინა და მანქანის კარები გამიღო-დაბრძანდით
-ჰოოკაი-დამიყოლია იოანემ
ნახევარი საათი ვმგზავრობდით.
-ეს სად მომიყვანე?- გარშემო ვუყურებდი გარემოს.
-ნახავ.
მივდიოდით წინ და წინ და ულამაზესი ბუნება გვრჩებოდა ხელში.
-რალამაზია აქაურობა, რატომ აქამდე არვიცოდი ეს ადგილი?- გაოცებული შევყურებდი ულამაზეს ხეებს გარშემო.
-მოვედით.-და მანქანა გააჩერა.
გადმოვედით მანქანიდან.
-ეს რა ადგილია?
-ეს ჩემი საიდუმლო ადგილია. მინდა იცოდე. წამოდი აბა-და ხელი ჩამკიდა.
მეც მივყვებოდი, ხეებს შორის ვძრებოდით.
-ნახე, ეს ჩემი ულამაზესი საიდუმლოა-გამიღიმა და ხეებს შორის რაღაცაზე მიმანიშნა..
ის რაღაცა კიარ იყო. ის იყო ხეებზე გაკეთებული სახლი , პატარა ულამაზესი სახლი.
-ეს ჩემი მეორე სახლია. წამო ავიდეთ.
გაბრწყინებული სახით მივყვებოდი იოანეს. რაცმთავარია მისი ხელი მეჭირა. ასეთი სახლები მხოლოდ კინოებში მინახავს. თურმე ზუსტად იგივეა ოღონდ განსხვავებული ადგილით. ეს ადგილი იყო სასწაულებრივი.
-ამოდი.
სახლი არცისე პატარა იყო. მაგრამ სახლში იყო უდიდესი სიყვარული, სითბო. ამას მე ვგრძნობდი. ბუნების სუნი იდგა.
-მართალია ოდნავ პატარა გვაქს სახლი, მაგრამ არაუშავს.
-რალამაზი სახლია-და მივათვალიერე იქაურობა.
-ჩემი ბავშვობის სახლია, როდესაც ცუდდ გუნებაზე ვიყავი, როდესაც მშობლები დამსიჯდნენ აქ მოვდიოდი.
ეს მამაჩემმა ამიშენა, მაშინ 4 წლისა ვიქნებოდი, მერე გავიდა 2 წელი და მამაჩემი გარდაიცვალა
-რა? მამაშენი მკვდარია? გია მამინაცვალია შენი?
-კი. დედამ ძალიან ინერვიულა,გადიოდა საათები, თვეები, წლები. მერე გიო გაიცნო, და ასე.
-არვიცოდი.. ვიზიარებ.-და ჩავეხუტე.
თვითნაც მომეხვია.
-მოდი მთავარი უნდა განახო- და რაღაც ფარდისკენ წავიდა.
ფარდა გადაწია და ჩვენს წინ ფანჯარაში თვალწარმტაცმა ბუნებამ გადაიჭიმა. ხეები, პატარა ნაკადულიც მოდიოდა იქვე, ციყვებიც კი დარბოდნენ.
-აივანი მინდოდა ქონოდა ჩემს პირველ საკუთარ სახლს რომ დამენახა ვარსკვლავები, დამეთვალა ისინი და უსასრულობაში გავდაშვებულიყავი.
-იოანეე ძალიან ლამაზია ყველაფერი, ასეთი რამ..-აღტაცებას ვერ ვმალავდი.
-არავინ იცის ეს ადგილი, მხოლოდ მე და შენ. მე შენ გენდობი.
-არც მარიამმა არიცოდა?
-მარიამი შენ არგგავდა, ის ერთი თავშიავარდნილი ქარაფშუტა გოგო იყო, მაგრამ მაინც მიყვარდა, მისი მოხდენილობა და მისი გახსნილობა მხიბლავდა, მაგრამ შემდეგ ზედმეტი მოუვიდა.დამიჯერე მისგან ძალიან განსხვავდები.
მე გავუღიმე.
-წამო წასვლის დროა სახლში ინერვიულებენ შენთან-სიტყვა ჩამოაგდო ცოტა ხნის შემდეგ იოანემ.
-ცოტა ხანიც ვიყოთ გთხოვ-გავხედე საყვარელი თვალებით იოანეს.
-აარ.. კაი ვიყოთ.-და გამიღიმა.
მისი ღიმილი. მისი ღიმილი. ეს იყო რაღაც სასწაული, მე მას ვუყურებდი, მის ღიმილს ვუყურებდი.
-უკვე აღარაფრის მრცხვენია, ნუთუ ასე მალე დამიყოლიე?
-სუპერმენი ვარ-გაიცინა და ხელი გადამხვია. ვიჯექით,ფანჯარაში ვიყურებოდით და ხედით ვტკბებოდით.
უცებ დეიდაჩემმა დამირეკა
-ხო დეიი.
-ლიზუნა სად ხარ დეიდა? მალე მოხვალ სახლში?
-კი დეე მალე მოვალ-ვუთხარი ტკბილი ხმით
-კაი დე, გელოდები.
გავუთიშე.
-შეგვიძლია წავიდეთ-და გავუღიმე.
-შენი ღიმილი თავგზას მიბნევს, რატომ ხარ ასეთი-და ხელი ლოყაზე დამადო.
-არვიცი,ალბათ შენრომ გხედავ იმიტომ ვარ საყვარელი.
გამიღიმა, რაღაცაზე ჩაფიქრდა, მერე კი ფიქრებიდან გამოერკვა
-ჰო, წავედით.-შემომხედა მე
-წავედით.
გზაში
-რასფიქრობ კარგი წყვილი იქნებოდა არა საბა და ანი?
-ანი?-გაოცებული შევხედე იოანეს
-შენი კლასელი გოგოო-გაეცინა იოანეს
-აჰჰამ, კი, რატომეკითხები?-ჩემიღიმა მე
-რავი, საბას მოწონს და მაინტერესებდა ვინმე თუ მოწონდა ანის.
-ა, არვიცი , ისეთი ურთიერთობა არ მაქვს რომ ვეკითხებოდე ვინმე მოგწონს თუ არა თქო. მაგრამ თუ საჭირო გახდა ვეტყვი.
-კაი, გამირკვიე კაიი?-მთხოვა იოანემ
-არაა პრობლემა-გავუღიმე მე
-ნუღარ მიღმი თორე რამეს დავეჯახებით
-კაი ჰოო.-გამეცინა მე
მაგრამ ძალით მთელი გზა შევხედავდი გავუღიმებდი შევხედავდი გავუღიმებდი. ის კი იცინოდა და იცინოდა.
ჩემ კორპუსთან მივედით და მანქანა გამიჩერა
-მოვედით-თქვა სევდანარევი ხმით იოანემ
-კარგი, ძააალიან დიდი მადლობა იო რომ შენი დიდი საიდუმლო გამანდე. აბა ჰე კარგად.-და თვალებში შევხედე რომ სულ ყოველ წამს გამხსენებოდა დღევანდელ დღეს.
-დიდი საიდუმლოს რა მოგახსენო-ჩაიბუტბუტა მისთვის-აბა ჰე კარგად ლიზა.- და გადმოიხარა საკოცნელად..
რათქმაუნდა ლოყაზე. ისეთი ბიჭი არიყო რომ პირდაპირ მომხტარიყო და ეკოცნა ან რამე
მეც ვაკოცე არც კი მომრიდებია, ხელი დავუქნიე და მაღლა ავედი.
-დეიი მოვედიი.-გავსძახე ინგას
-მოდი ლიზა, ოთახში ვარრ.
შევედი და ყველაფერი მოვუყევი
-ანუუ, ძაალიან მოწონხარ ან შეიძლება უყვარდე კიდეც რადგან მისი საიდუმლო გაგიმხილა-მითხრა ინგამ
-არა რა ვუყვარვარ 1 კვირაა რაც ვიცნობ ასე ადვილად?
-ჩემი ქმარი ზუსტად 2 კვირაში სიგიჟემდე მიყვარდა, აი ნახავ შენც ასეთი თუარ მოგივა-გაეცინა ინგას
-აუუ კაი დეი რაა რა ორ კვირაში-გამეცინა მე.
მერე ჩემ ოთახში შევედი. წამოვწექი. 8 იყო საათი, მაშკას დავურეკე და ყველაფერი ვუთხარი
-აუ ლიზ რამაგარიაა, აუ მე შენ სანდრო და იო რა წყვილები ვართ პროსტა, აუუ როგორ მიხარიაა.-აღტაცებას ვერმალავდა მაშა
-ჩემზე მეტად მაინც არაა-გამეცინა მე
რაღაცეები ვილაპარაკეთ ვიცინეთ და რომ დავასრულეთ და ზარი გავუთიშე 10 ის ნახევარი იყო. ძალიან მეძინებოდა. და რაცმთავარია იოანე მენატრებოდა, მისი თვალები, სახე, ყველაფერი მისი. ყურსასმენები გავიკეთე და ფიქრებს, ოცნებებს მივეცი თავი
წარმოვიდგინე მე და იოანე, არააქვს მნიშვნელობა, თუნდაც მხოლოდ მინდორში და არა ნიუ იორკში ან პარიზში, მხოლოდ მინდორში, მთავარი ის იყო რომ მე და იოანე.
..................................................................................................
დილას ავდექი. ვისაუზმე „ოჯახთან“ ერთად. ხმა არგამიცია არცერთისთვის. გუშინ უბედნიერესი ვიყავი, დღეს კი...
ცოტახნის მერე საბამ დამირეკა
-როგორხარ ბიჭო-მომიკითხა საბამ
-რავი ტო შენროგორხარ.
-რავი, რაღაც მინდა გკითხო, ანი ხოიცი ლიზას და მაშკას კლასელი
-კიძმა რახდება?-დავინტერესდი ძალიან
-აუ ბიჭო მომწონს ეგ გოგო ძაან და რამენაირად რო გამაცნოთ არა?
-რავი ლიზას ვეტყვი რა.
-კაი ძმა ხარრ ძმაა
-მიდი მიდი-შევძახე ტელეფონში.
მანქანის გასაღები ავიღე.
-სად მიდიხარ?-მკითხა მამამ
-შორს
და მივუჯახუნე კარები
მანქანით იქეთ აქეთ ვეხეტებოდი. როდესაც პარკში ლიზა შევამჩნიე, იმწამსვე მივუყენე მანქანა. ვთხოვე რომ წამოსულიყო ჩემთან ერთად. ბევრი წუწუნის შემდეგ დავითანხმე.
მინდოდა ჩემი ერთ ერთი დიდი საიდუმლო გამემხილა, მინდოდა ლიზას ცოდნოდა.
ჩემი სახლი ძალიან მოეწონა. მეც ძალიან გამიხარდა იმის დანახვა თუ როგორ უხაროდა ლიზას. აშკარად ეტყობოდა რომ პირველად ნახა ასეთი სახლი ხეებზე ცხადში.
ეს წუთები იყო სასწაული. არასდროს დამავიწყება ეს წუთები, წამები , ეს დრო ლიზასთან ერთად. ვუყურებდი და ვვტკბებოდი მისი სილამაზით,უბრალო და თვალშისაცემი სილამაზე ქონდა. ულამაზესი ტუჩებით. და ყვველაზე მეტად რაც ლიზაში მომწონდა ის იყო რომ ის არ (ასე ვთქვათ) იშპაკლავდა სახეს. ოდნავ ტუჩსაცხი ისიც უფერული, მაგრამ მე მაინც ვამჩენვდი რადგან მის ტუჩებს ვუყურებდი მთელი დღე.
ბოლოს მივაცილე სახლამდე ლიზა და წავედი სახლში.
-სადიყავი დეე?-მკითხა დაინტერესებული გამომეტყველებით დედამ
-ლიზასთან ერთად ვიყავი რაიყო?
-ა, არაფერი დე, უბრალოდ გკითხე. მიდი დაიძინე.
-მამა სადაა?
-მის კაბინეტში.
მამასთან შეევედი.
-მამა ერთიწუთი გცალია?-ვკითხე
-რაიყო იოანე?-შემომხედა მამამ
-მინდა რომ გესაუბრო
-რაზე უნდა მოესაუბრო
-თორნიკეზე.

კიმოგაწყინეთ თორნიკეზე საუბარით თავი მაგრამ ინტრიგაა. მოკლედ ხვალ ვეღაარ დავდებ თავს ექსკურსიაზე მივდივარ, ამიტომაც დიდი ბოდიში. აბა დროებით