ბოდიში საშინლად პატარა თავისთვის. მაგრამ ისეთი სტრესი მივიღე ამ თავის წერისას რომ მეტი ვეღარ გავაგრძელე. დამინდეთ და შემიფასეთ. მიყვარხართ ყ ელააა გულშიიიიი
-----------

- ალექსნდე - დაზაფრული მთელი ხმით ვკივი და მთელი ძალით ვაწვები მკერდზე.ოდნავ ვიშორებ ვბრუნდები და გაქცევას ვცდილობ. უკნიდან მეტაკება მაქცევს და ზემოდან მეცემა. საშინელ ტკივილს ვგრძნობ მაგრამ უფრო საშინელის მოლოდინში ძალებს ვპოულობ ზურგზე ვბრუნდები და მის მოშორებას ვცდილობ.
-მითხარი ჩემს ძმასთან რა გესაქმება. რას ენაზები და უღიმი? მთელი საღამო სადღაც გაქრით, მერე სხვადასხვა მხრიდან დაბრუნდით. ბუჩქებში დაგინახე როგორ ეფერებოდი. მითხარი რა გინდა მისგან? - მთელი ტანით მაწვა ზემოდან, ხელებს მიჭერდა და გველივით დამსისინებდა თავზე. - შენ იცი ეგ რას გიზამს გოგო? შენ იცი ეგ როგორია? ან როგორ ფიქრობ ჩემს ხელში გავლილს დაგიყენებს გვერდით? შენ იცი ეგ რა ხასიათისაა? თუ გგონია თავს გამოგაყენებინებს ძაან სცდები. ისე გაგანადგურებს და გაგამწარებს რომ თითის განძრევაც კი არ დასჭირდება. უმიზნებს გოგო ქალაქის პრინცს. გულის ტკენას არ გაპატიებს. შენ კი აშკარად ატკენ თუ არ შეეშვები. ერთი ეჭვის გაჩენა რომ ჩემთან ხარ და გაგასწორებს მიწასთან. გადაწყვიტე! მანამდე კი მაცადე ჯერ არ მომხდარა ალექსანდრე გარსვიანს ქალი მონდომებოდა და არ მიეღო. შენ კიდე მინდიხარ კი არა ორი დღეა მოსვენება დამაკარგინე. ორი დღეა ვერავის ვეკარები. ისეთი მაცდური ხარ და სასურველი რომ თავს ვეღარ ვიკავებ უკვე. შე პატარა მატყუარა. იქეთ ჩემს ძმას აბრურბს აქეთ მე მიშლის საღერღელს. ერთთან არ გამოგივა მეორე გეყოლება რეზერვში არა? მაინც რომელთან უფრო გინდა რომ გამოგივიდეს?- მეკითხება ირონიულად და კაბის გულს მახევს. - ახლა კი თუ შეიძლება ცოტა მოდუნდი და მაცადე. რახან გამაღიზიანე და გამომიწვიე ახლა კიდეც უნდა დამაცხრო.
- არა ალექსანდრე ცდები. გეფიცები მსგავსი არაფერი ხდება.- განწირულმა დავიწყეთავის მართლება და ადგილზე ბორგვა- გეფიცები თქვენს შესახებ სახლის წინ შევიტყვე. არაფერს ვგეგმავ. გამიშვი და საერთოდ გავქრები თქვრნი ცხოვრებიდან.ოღონდ გამიშვი გთხოვ- ამოვიხავლე ხმაჩამწყდარმა და ხელების განთავისუფლებას შევეცადე.
- არ გეგმავდა თურმე გოგო და მეტრზე მივუახლოვდებოდი თუ არა ყალყზე ედგა თმები სურვილისგან. ლამის ხელში მადნებოდი გოგო და არ იცოდი რას აკეთებდი?! ეგ ზღაპრები იქ მოუყევი ზემოთ ტყიურებს. ახლა კი მორჩი ხვანცალს და დამაცადე, ვიცი რომ შენც ძალიან გინდა.- ამის თქმა და ყელში მეტაკა. ნიკაპზე მიკბინა და მოხეულ კაბაში ჩარგო თავი.
- ალექსანდრეეე- ამოვიკივლე განწირულმა - რას მერჩი რას? მე ხომ დღეს გამიცანი. არც კი იცი როგორი ვარ ან რაცხოვრებით მიცხოვრია. გაცნობის წამიდან ისე მექცევი როგორც ქუჩის ქალს. მე...მე ხომ შენი ოჯახია წევრი ვარ.- საცოდავად ვხნაოდი და ვცდილობდი მასში ადამიანი გამეღვიძებინა. ზემოდან მხეცი მაჯდა და მჯიჯგნიდა.
- შენ ჩემი არავინ არხარ. საერთოდ არავინ.ერთი გამვლელი ხარ და რახან ჩემი ყურადღება მიიპყრე და გადამრიე ახლა კიდევაც უნდა მასიამოვნო.- ამოილაპარაკა ჩემს ყელში ჩამძვრალმა და კანი ამილოკა. ზიზღის შეგრძნებამ დამიარა, ფართხალთან ერთად კანკალმაც ამიტანა და სიმწრისგან ღმუილი დავიწყე. ვერ ვინძრეოდი და თავსაც ვეღარ ვიცავდი.
- ნახე რა გემართება ჩემს შეხებაზე. ნახე რამხელა სიამოვნებას იღებ და რამხელა სიამოვნებას მანიჭებ მე. - ალაპარაკდა და წამოიწია. სახეზე დამაკვირდა და წამოჯდა. მე ამოტრიალებას ვცდილობდი და როგორც კი ვიგრძენი რომ ხელები მოადუნა, წელი მკვეთრად წამოვწიე გვერდით გადავაგდე და ფეხზე წამოვვარდი. უმისამართოდ გავიქეცი და საშინელი ტკივილი ვიგრძენი თმების ძირებში. დამიჭირა, მიწაზე დამაგდო და ისიც მომყვა. ტკივილისგან ყრუ ხმები ამომხდა და კინაღამ გონება დავკარგე. როგორც კი საღი აზრი დამიბრუნდა ბრძილა დავიწყე. ის კი გიჟივით მკოცნიდა, თმებში მქაჩავდა, თან კაბას ექაჩებოდა და ხელებსაც მიკავებდა. მაგრამ ყოველ ჯერზე ხელიდან ვუსხლტებოდი. ხან მივფორთხავდი, ხან ფეხზე ადგომას ვასწრებდი, მერე ისევ ვეცემოდი. ამდენ ბრძოლაში სულ დავალილავეთ ერთმანეთი. დაკაწრულები, გაწეწილები და ტანსაცმელ ჩამოხეულები ვეყარეთ. როგორც ახერხებდა და სადაც მწვდებოდა ყველგან მკოცნიდა, მკბენდა და ტანსაცმელს მახევდა. მე კი როგორც ვახერხებდი ისე ვიცავდი თავს. ხან ხელებით, ხან ფეხებით, თმაში ვექაჩებოდი და ყურებს ვაგლეჯდი, მაგრამ არაფრით ვნებდებოდი. იმდენი ხანი ვიბრძოლე რომ ძალები გამომელია. არადაჩემი დაღლა არც ისე ადვილია. ალბათ საათი იქნებაოდა რაც ერთმანეთს სვავებივით ვჯიჯგნიდით რომ
- ალექსანდრე გთხოვ- აღმომხდა და მივხვდი რომ ვტიროდი. ალექსანდრეც თითქოს ამას ელოდაო გაჩერდა, ხელი მიშვა და გვერდით გადაწვა მინდორზე.
ვერ ვინძრეოდი, ვეღარც ვსუნთქავდი, ხედვითაც ვერაფერს აღვიქვამდი, მაგრამ საუბედუროდ საღად ვაზროვნებდი. წარმოვიდგინე რა სანახავი ვიქნებოდი და გულმა გაასმაგებით დამიწყო ფეთქვა. ბებია, ანდრია, მარიტა და დანარჩენები რომ დამინახავდნენ ყ ელფერს მიხვდებოდნენ. მე კი რა უნდა მეთქვა. ასე მათ როგორ დავნახებოდი. ტანს დავიფარავდი მაგრამ სახეც საშინლად მეწვოდა და მისთვის რა მომეხერხებინა. უცებ ალექსანდრე წამოჯდა და გვერდულად გადმომხედა.
- მართლა მოურჯულებელი ყოფილხარ. საშინლად ველური და ძლიერი. საშინლად მინდიხარ, მაგრამ ასე არაფერი არ გამომივა. შენთან ყველაფერი სხვაგვარადაა.ახლა ადექი და წამოდი.
- სად? - ძლივს ამოვიკნავლე და წამოდგომა ვცადე. თუმცა ვერ შევძელი და ისევ მიწას დავასკდი.სიმწრით ამოვისლუკუნე და ჩამოგლეჯილი კაბის გასწორება დავიწყე.
- ჩემს ბინაში წაგიყვან. ნუ მიყურებ ეგეთი სახით არაფერს დაგიშავებ. სანამ შენ თვითონ არ მომცემ ამის უფლებას.
- ბებო?- დავსვი ყველაზე მტკინვეული კითხვა და წვალებით წამოვდექი.
- ბებოს ეტყვი რომ ღამის თბილისი დაგათვალიერებინე.
სახლამდე ფეხით მივედით. ჭიშკრის წინ ხეებში დამაყენა და ეზოში ჩაიპარა. ძაღლი გამოეგება, მაგრამ ადვილად მოიცილა. აივნის სვეტს მოეჭიდა, შეახტა და ზემოთ დაიწყო სვლა. როგორც კი აივნის ძირს მოეჭიდა ტანი აიწია და მოაჯირს გადააცოცდა. თავის ოთახში შევიდა და 5 წუთში პატარა ჩანთით ხელში გამობრუნდა. იგივე გზა გამოიარა და ჩემთან მოსულმა ჩანთა გამომიწოდა.
- აქ შენი ნივთებია. სახლში მივალთ, ცივ ვანას მივიღებთ და უებარი მაზი მაქვს და მას წავისვამთ.- მკაცრად მესაუბრებოდა და ზედ არ მიყურებდა.
ტაქსი დაიჭირა, მისამართი უკარნახა და სავარძელზე გადაწვა. მანქანა რომ გაჩერდა, მივხვდი რომ ქალაქის ცენტრში ვიყავით. ყველაფერი განათებული და ახალგაზრდებით იყო სავსე. მანქანიდან გადმოსვლის შემრცხვა. ისეთი გაუბედურებული ვიყავი აუცილებლად შემამჩნევდნენ. პირველი გადავიდა მანქანიდან, კარი გამიღო და განათების მხრიდან ამომეფარა. სადარბაზოში რომ შევედით წინ გამასწრო და მეორე სართულზე კარი გააღო. ბინაში შევედი მაგრამ ვერ ვაზროვნებდი. რას ვაკეთებდი, რას მეუბნებოდა ან რა მელოდა. კედელზე აყუდებული ვიყავი და გარემოს ლიბრგადაფარებული თვალებივით დაბინდულად აღვიქვამდი. ტკივილის მოეცვა სხეულის ყველა უჯრედი, მაგრამ უფრო მეტად სულიერი ტკივილი მიხშობდა შეგრძნებას. განადგურებული და დამცირებული ვხწდავდი რომ ალექსანდრე წინ მედგა და მელაპარაკებოდა. მე კი გათიშული მის მიღმა კედელზე ორნამეტს ვუყურებდი და ბებოზე ვფიქრობდი.
- კარგი წამოდი- გავიგე ბოლო სიტყვები რომელიც აშკარად ყვირილით წარმოთქვა. მკლავზე მომქაჩა და აბაზანაში შემიყვანა. ვანაში წყალი მოუშვა, შიგ რაღაც ჩაყარა მერე მიბრუნდა და სულ მთლად გაშიშვლდა. როგორც შემეძლო ისე სწრაფად ხელი ავიფარე თვალებზე და ზურგი ვაქციე. წამებში მისი ხელები ვიგრძები ზურგზე და დაზაფრული გავარდი წინ.
-არაა- ამოვიკივლე და კედელა მივაწყდი.
- მაშინ შენით გაიხადე. უნდა ჩაწვე ცივ წყალში თორე არ ჩაგიცხრება ეგ შესიებები. მარტო ვერ დაგტოვებ არც მთხოვო, წეღან ლამის ყელი ჩამეხლიჩა ისე გიყვიროდი მაგრამ აზრზე ვერ მოგიყვანე. წყალი გამოგაფხიზლებს. გაიხადე თინია ან მე მაცადე გაგხადო.
- მე თვითონ - ამოვიჩურჩულე და გაბოროტებულმა ავხედე. ისიც გაბრუნდა წყალში ჩაჯდა და ტკივილისგან სახე საჭმუხნულმა ამოილაპარაკა.
- ცოტა თბილ წყალს გავურევ თორემ გაიყინები.
როგორც შემეძლო სწრაფად გავიხადე და თმები წინ ჩამოვიყარე რომ ახეული დამეფარა. მადლიანიც იმსიგრძე მქონდა რომ ჟილეტის მაგივრობას მიწევდა. ალექსანდრემ გამომხედა და დაზაფრული წამოდგა ფეხზე.
- რას გიგავს მკლავები თინია...ფეხებიც... უუუხ სახე დამანახე.- ამოიგმინა თითქოს ჩემით დამეზიანებინა თავი. წყლიდან ამოვიდა და წინ დამიდგა.
- შემომხედე - მიბრძანა და თითებით სახე ამაწევინა. თვალდახუჭული ვიდექი მისი სიშიშვლის გამო.
- მაპატიე..- უცებ მომიბოდიშა და ასე შიშველს ჩამეხუტა.
- მომშორდი-ძლივს ამოვიკნავლე და ხელებიდან დავუსხლტი.
- ძალიან სასურველი ხარ! - ბრალდებასავით გაისმა რამდენიმე საათის წინ ანდრიასგან მოსმენილი სიტყვები. - რაც მოხდა მხოლოდ ჩემი ბრალი არაა. ძალიან ლამაზი ხარ, ზემგრძნობიარე და მიმზიდველი.