მე კი ჩუმად , ჩემთის თბილად ვზივარ აგიზგიზებულ ბუხართან და ვწერ . ერა მამშვიდებს და ვცდილობ ჩემი განსაცდელისა და დარდის გადმოცემას ამ ცარიელ , გახუნებულ ფურცელზე. ჩემი ცხოვრება ერთი შეხედვით მშვიდი და ბედნიერი ჩანს , სინამდვილეში კი ერთი შავი , დიდი უბსკრულია რომელიც უფრო და უფრო მექაჩება ქვემოთ, დასასრულისაკენ ..
ანაბელი , იცით ბავშვობიდანვე არ მომწონდა ეს სახელი , მაგრამ უკვე შევეგუე იმ ფაქტს რომ ანაბელი მქვია და ამას ვეღარაფერს ვუშველი ... 32 წლის ვარ , ფსიქოლოგი , თუმცა ისიც საკითხავია ვითვლები თუ არა აწი ფსიქოლოგად ..
1997 წელი იყო ,როგორც ყველა ფსიქოლოგი ჩემს კაბინეტში ვიჯექი და ვიღებდი ადამიანებს , რომელთა რაოდენობაც საკმარისზე მეტი იყო ვიდრე შეიძლებოდა წარმოგედგინა , ისნი მოდიოდნენ ,საუბრობდნენ უსასრულოდ და მე ვცდილობდი მათ ცხოვრების დალაგებას მათი პრობლემების ადვილად მოგავრებას .. ადამიანის ფსიქოლოგია ეს იმდენად მრავალფეროვანი და იმდენად ღრმაა , რომლის სიღრმეში შესვლა უსათუოდ რთული და უსასრულოა .. ილუზიები , ფანტაზია, შიში, სიყვარული ,დეპრესია და სხვა .. ყველაფერი ეს ადამიანის ცხოვრების ნაწილია . მიხაროდა რომ შემეძლო მათი დახმარება , აშკარა იტო რომ ჩემთან საუბარი სიამოვნებდათ და ცხოვრებას სხვა კუთხით უყურებდნენ .. მაგრამ ერთ დღესაც ყველაფერი რადიკალურად შეიცვალა .
ყველაფერი როგორც ყოველდღე ისე განმეორდა , ჩვეულებრისამებრ კაბინეტშ ვიჯექი და მორიგ პაციენტს ველოდებოდი
_შემოდი საყავრელო , ანაბელი გელოდება
- დიახ , ახლავე
და უცებ შემოვიდა გოგონა ,რომლის შეხედვისთანავე ვიგრძენი რომ ის განსაკუთრებული იყო , მწვანე თვალებით და ულამაზესი მომღიმარი სახით მომესალმა და შემოვიდა , თმცა ვატყობდი რომ ეს ღიმილი მის სახეძე ნაძალადევად იყო ..
-გამარჯობა ჩემო ლამაზო , მოდი დაჯექი , რა გქვია ?
-ემილი
-ძალიან კარგი სახელია , მომწონს . ახლა კი მოდი შენზე და შენს ცხოვრებაზე მომიყევი .
-იცით...
-ხო გისმენ , რატომ გაჩუმდი ?
-მე უბრალოდ არ ვიცი როგორ გელაპარაკოთ , არც იც ვიცი რა გითხრათ ან საერტოდ რა მინდა აქ !
ძალიან ბოხად და ნაღველ შერეული ხმით მომაძახა და ოთახიდან გავარდა .
ჩამაფიქრა ემილის საქციელმა , ვერ ვხვდები რატომ მოიქცა ესე , რაიმე ვაწყენინე ? თუმცა როგორ ვაწყენინებდი როცა არც არაფერზე გვისაუბრია და არც არაფერი მითქვამს მისთვის გარდა იმისა რომ სახელი ვკითხე . არ ვიცი , რა უნდა იყოს ესეთი პატარა გოგონასთის ცხოვრება ? როგორ ცხოვრობს ან რა პრობლემები აქვს ისეტი , რომ მას ამის საუბრისას ესეთი რეაქციები ახასიათებს . შეიძლება ავადაა, ან რავიცი ვერაფერს ვხვდები . მთელი დანარჩენი დღის მანძილზე , ემილიზე და მის საქციელზე ვფიქრობდი , მრავალი პაციენტი მიმიღა , უამრავ პრობლემასს გავმკლავებივართ ერთად მაგრამ რა უნდა იყოს ეს ესეთი რომ ვერ შევძლო მისი დახმარბეა . მთელი ღამე ვფიქრობდი და საბოლოოდ გადავწყვიტე რომ ის მომეძებდა და თუ ჩემთან არა , მეთითნ მივსულიყავი მასთან .