გამარჯობათ მე ანა ლიპარტელიანი ვარ 35 წლის.ჩემი მშობლები მსახიობები არიან და სწორედ ამან განაპირობა ჩემი ამსფეროსადმი სიყვარული.ბავშვობიდან თეატრში ვიყავი ფაქტიურად იქ გავიზარდე.სანამ დედას და მამას რეპეტიციები ან წარმოდგენები ჰქონდათ მე კულისებში ან საგრიმიოროში ვთამაშობდი.ყველას ვუყვარდი და მეც ყველა მიყვარდა,ერთი სიტყვით რომ ვთქვათ ტეადტი ჩემი ოჯახი იყო.ერთ დღეს როდესაც საგრიმიოროში ვთამაშობდი(მაშინ 10 წლის ვიქნებოდი) ერთი ბიჭი შემოვიდა,გამიკვირდა ვერაფერი გავიგე შემატვალიერა გაიცინა და ისევ უკან გავიდა(ის ალბათ 15-16 წლის იქნებოდა).იმ დღეს თეატრს საპატიო სტუმრები ყავდა,მოსკოვში მოღვაწე მსახიობთა ოჯახი რომლებც ჩემი მშობლების მეგობრები აღმოჩნდნენ.დედამ ჩვენთან დაპატიჟა,საღამოსთვის ველოდებოდით მაგრამ ჩემთვის გაურკვეველი მიზეზების გამო შეხვედრა გადაიდო.წლები გადიოდა მეც ვიზრდებოდი უკვე 16 წლის ვიყავი.რომ ვთქვა წიგნებზე ვათენებდი და ვაღამებდითქო მოგატყუებთ მაგრამ ჩემთვის საყვარელ და საჭირო საგნებს ვსწავლობდი,არა არც სხვებს არ ვსწავლობდი ცუდად მაგრამ მათ გაანსაკუტრებულ დროს და ყურადღებას ვუთმობდი.უკვე დამამთავრებელ კლასში ვარ,90-იანი წლებია,მოგეხსენებათ იმ დროს ქუჩაში ღამე სიარული საშიში იყო,მაგრამ რასვიზამთ მასწავლებლებთან სიარულის გამო სახლში ყოველთვის გვიან მივდიოდი.დეკემბრის 16 იყო საშინლად ციოდა და თან თოვდა,თოვლის ფანტელები სახეზე მეფრქვეოდა და ლოყები ისე ამწითლებოდა ვინმეს რომ დავენახე ჯამბაზი ვეგონებოდი.სანამ ჩემს ჩიხში შევუხვევდი მანქანის მოახლოება ვიგძენი აშკარად მე მომყვებოდა,შემეშინდა ნაბიჯს ვუმატე მაგრამ რათგინდა ხელი დამავლეს და მანქანაში ძალით ჩამსვეს.შიშისგან არვიცი რას ვამბობდი მაგრამ მახსოვს რომ ბოლო ხმაზე ვყვიროდი და ხელფეხს ვიქნევდი:
-დამშვიდდი რა დაიკო ნუ გეშინია არაფერს დაგიშავებთ უბრალოდ წყნარად იყავი თორემ შენი ტირილი არც შენ გარგებს და ჩვენხო საერთოდ
-რა გინდატ ჩემგან?ფული გინდათ?აი ნახეთ თუ გინდათ ჩანტანში წიგნების მეტი არაფერი მიდევსს
-არა დაიკო ფული არ გვინდა,გვინდა რომ წყნარად იყო და არ იფართხალო-გაიცინა დაა ისე მიტხრა საკმაოდ სიმპატიურმა ბიჭმა რომელიც დაახლოებით 20-22 წლის იქნებოდა.მოვრჩი ფართხალს რადგან მივხვდი რომ მატტან ვერაფერს გავაწყობდი ვიჯექი წყნარად და ჩემთვის ვტიროდი,დაღლილობისგან გზაში ჩამეძინა მხოლოდ ის ვიგრძენი რომ ვიღაცამ ხელში ამიყვანა,ცხვირსი სასიამოვნო სურნელმა მომიღუტუნა.ეს სითბო მალევე გაქრა და ვიგრძენი ცივი მატერიის შეგრძნება,ცოტა შევიშმუშნე მაგრამ ძილს თავი მაინც ვერ წავართვი დაა გადავეშვი ღრმა ძილში.-დილით ქალის ნაზმა ხმამ გამაღვიძა
-ანა შვილო გაიღვიძე ,შენი კაბა უკვე მზად არის თან სტუმრებიც მალე მოვლენ-კაბის და სტუმრების გაგონებაზე უცებ გავხილე თვალები და წამოვხტი
-თქვენ ვინ ხართ?ან სად ვართ?-ვუყრებდი ქალს და კისერში ცრემლის ბურთულა მეჩხირებოდა
-დაწყნარდი შვილო ნუ გეშინია მე თამუნა ვარ შენი მომავალი დედამთილი,კარგი ხო ნუ გაგიფართოვდება ასე ძალიანაც თვალები არავინ არ გკლავს პირიქით უნდა გხაროდეს დღეს შენი ქორწილია-ღიმილით მითხრა ყველაფერი და მომეხვია მე კი გაოცებული ვიჯექი გაუნძრევლად.ვიცოდი რომ პანკებს აზრი არ ქონდა რადგან საზოგადოებისთვის მე უკვე გათხოვილი ქალი ვიყავი,ეს ყველაფერი საშინელება იყო მე ხომ ჩემი მომავალი ქმრის სახელიც კი არ ვიცოდი გარეგნობაზე რომ არაფერი ვთქვათ.კაბა ჩამაცვა თამუნამ და გასასვლელისკენ წამიყვანა
-შენი მშობლები უკვე ქვემოთ გველოდებიან ალბათ სტუმრებიც მოვიდოდნენ არ ინერვიულო-სასიამოვნო ქალი ჩანდა მაგრამ მე იმან გამაკვირვა რომ ჩემმა მშობლებმა არფერი თქვეს პირიქით რომ ჩავედი ქვევით გახარებულები დამხვდნენ მეხვეოდნენ და მილოცავდნენ.უკნიდან საოცარი ბარიტონი მომესმა და უცებ შევტრიალდი
-გამარჯობა ანა-ბიჭი ხელზე მეამბორა და თავი წარმიდგინა
-გიორგი დადაშქელიანი შენი მომავალი მეუღლე-გამიღიმა და გვერდით დამიდგა,ის სურნელი მეცნო რომელიც ასე ძალიან მომეწონა გუშინ...უნდა ვაღიარო საოცრად სიმპატიური იყო,ჩემზე თითქმის ორი თავით მაღალი შავგვრეანი და მწვანეთვალება-ჩემთან ვიღაც ასაკში შესული კაცი მოვიდა როგორც აღმოჩნდა ბატონი თემური გიორგის მამა იყო.
-აბა ბავშვებო წამოდით სტუმრები გველოდებიან

ჯვარი რომელიღაც ტაძარში დავიწერეთ შემდეგ კი ისევ სახლში დავბრუნდით ჩვენ ოდნავ შემაღლებულ ადგილას,უამრავი ადამიანი მოდიოდა და გვილოცავდა რომლებსაც არც კი ვიცნობდი.უკვე შეღამდა და სტუმრებმა დაშლა დაიწყეს როცა ყველა წავიდა ვიღაცამ წელზე ხელი შემომხვია
-წავიდეთ უკვე გვიანია-გულმა ფართხალი დაიწყო მოსალოდნელის შესახებ.რაც უნდა მომხდარიყო ჩვენს შორის მხოლოდ მეგობრებისგან ვიცოდი ისიც ზედაპირულად და შემეშინდა.გონს რომ მოვედი უკვე ოტახში ვიყავით ის ჩემს წინ იდგა და ღიმილით მიყურებდა
-დაწყნარდი ნუ გეშინია არ შეგჭამ,შენ უკვე ჩემი ცოლი ხარ და უნდა მიეჩვიო იმას რომ შეგეხები გაკოცებ და მოგეფერები-ამ სიტყვების თქმის დროს კაბის სახელურს მიწევდა და ყელს მიკოცნიდა მე მტელი სხეული მითრთოდა კაბა უკვე იატაკზე ეგდო ის მთელს სახეს მიკოცნიდა და როდესაც ჩვენი ტუჩები ერთმანეთს შეერწყა ეს იყო რაღაც საოცრება...ნელნეა საწოლისკენ დაიძრა დამაწვინა და ზემოდან მომექცა...ეს იყო ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე სასიამოვნო წუტები.დაღლილები და სხეულდაცვარულები ვიწექით მას თავი ჩემს ყელში ჰქონდა ჩარგული
-შენ ისევ ისეთივე ბავშვური და დაბნეული თვალები გაქვს როგორც მაშინ ექვსი წლის წინ საგრიმიოროში-გაკვირვებული ავხედე
-ხო ვიცი გაგიკვირდება მაგრამ ის ბიჭი ვარ რომელიც საგრიმიოროში შემოგივარდა და მერე სტუმრადაც აღარ მოვიდა შენთან ახლა კი დაიძინე ენერგია გჭირდება.

მიუხედავად რომ მისი ცოლი ვიყავი უკვეე მისი ჯერ მაინც მრცხვენოდა მაგრამ არ გასაკვირია მე ხომ მას არ ვიცნობდი.გავიდა წლები მე კი ის უფრო და უფრო მიყვარდებოდა,ორი შვილი გვყავს 18 წლის სანდრო და 14 წლის კესანე რომლებიც სულ ჩხუბობენ.ისინი არიან ჩვენი სიყვარულის უძლიერესი კვანძები რომლის გახსნაც შეუძლებელია.



გამარჯობათ ბავშვებოო <3 მომენატრეთ დიდი ხანია არაფერი არ ამიტვირთავს მაგრამ დღეს ჩემი მუზა დაბრუნდა <3 მართალია მოტხრობა მცირეა მაგრამ იმედია მოგეწონებათ <3 ველი შეფასებებს <3