პირველი რასაც ვხედავ, დამაბრმავებელი სინათლეა. შემდეგ კი უკვე კონტურებსაც ვარჩევ. კედლები და ჭერი თეთრია, ფანჯრებზე ღია ცისფერი ფარდები კიდია. საწოლთან ახლოს ტუმბოზე ლარნაკში ჩაწყობილი გვირილებია, მეორე მხარეს კი მონიტორი. მონიტორს ყურადღებით ვაკვირდები,ჩემი გული რითმია. ჯერ ისევ ვერ ვხვდები როგორ გადავრჩი. წესით ბალიასს უნდა მოვეკალი.
-უი. -უცებ კარები იღება და ქერად შეღებილი ექთანი ჩემ დანახვაზე შეშდება. ის უკან გარბის და ხუთ წუთში ექიმთან ერთად ბრუნდება, რომელიც ჩემ გასინჯვას იწყებს.
-შეუძლებელია. -ექიმი თავისთვის ბურტყუნებს და თავიდან იწყებს ჩემ გასინჯვას. -წესით კიდევ ერთი თვე ვერ უნდა მოსულიყავით გონს. -მეუბნება დაბნეული ხმით და ცდილობს თვალებში არ მიყუროს.
არც მიკვირს, მე ხომ ბალიასით მოვიწამლე, მას ჯერ არავინ არ გადარჩენია.
***
უკვე ერთი კვირაა რაც სასახლეში დავბრუნდი. მატიასი და მისი მეგობრები ყოველ დღე მაკითხავენ რომ ნახონ როგორ ვარ. ანრიასიც შემოდის ხოლმე რომ ბოდიში მომიხადოს. ალბათ, მართლა ეშინიათ იმის რომ მეც არ გავგიჟდე.
საწოლიდან ფრთხილად ვდგები და აივანზე გავდივარ. ღამის სუსხიანი ქარი მეგებება და ცისკენ ვიხედები. ვარსკვლავებით მოჭედილ ცაზე ერთი ღრუბელიც არ ჩანს. მაგრამ ასეთი მშვიდი ამინდი, უფრო მიღვივებს ცუდ წინათგრძნობას.
-ემი? -მოულოდნელად ადგილზე ვხტები, შემდეგ კი დაბლა ვიხედები რომ დავინახო ვინ მეძახდა. ჩემდა გასაკვირად ლუკასს ვხედავ.
-აქ რას აკეთებ? -ჩუმი ხმით ვეკითხები, მაგრამ დარწმუნებული ვარ რომ გაიგონა. მუქ თმას უკნა იწევს ნერვიულად და ლურჯი თვალებით მიყურებს. ისეთი სახე აქვს თითქოს ვერ გადაეწყვიტა მენდოს თუ არა.
-არაფერს. -მეუბნება ბოლოს. ის მე არ მენდობა. -მატიასთან ვიყავი და ვიფიქრე სახლში წავიდოდი, დარჩენა არ მინდოდა. -თავს ვუქნევ. ვერ ვიტყვი რომ დავუჯერე, მარამ ეს არ უნდა შემეტყოს.

***
ლუკასი ბაღიდან გადის და მორენკოების სახლისკენ მიაბიჯებს ნელი ნაბიჯებით. მორენკოების სახლი, უფრო სწროდი იქნება თუ ვტყვით სასახლე, ქალაქის მდიდრულ ნაწილშია. მამამისილორდი მორენკო ძალიან გავლენიანი პიროვნებაა მთელ ქვეყანაში, და შესაბამის სახლშიც ცხოვრობს. სამ სართულიანი შენობა, მთლიანად წითელი აგურით არის აშენებული, ფანჯრები მოჩუქურთმებულია და ვერცხლისაა. თვითოონ სახლი კი ანტიკვარებითაა გაწყობილი.
ლუკასი ნელა მიაბიჯებს ჩაბნელებულ, ცივ გზაზე და გარშემო იყურება. ის ისევ იმ შეხვედრაზე ფიქრობს რომელზეც იყო. მან იცის თუ რაც შეიძლება მოხდეს თუ ამის შესახებ გაიგებენ.
„
-შენი აზრტით ამიმ რამე იპოვა? -ჯონათანი მატიას უყურებს და ეკითხება. -იქნებ აქ ამოტომ მოიყვანეს რომ იქ რამე იპოვა?
-კი, მაგრამ ვერაფერი ვერ ნახეს. -მატიასი ჩუმი ხმით პასუხობს და დაბლა იყურება. -მეეჭვება რამე ეპოვა.
-კი მაგრამ ის თუ იპოვიდა მაშინ ამას დამლავდა. -ედვარდი მატიას გაბრაზებული სახით უყურებს. -რატომ არ გინდა რომ ისიც დავიხმაროთ? როგორც ჩანს მან ჩვენზე მეტი იცის სინათლეზე და ნიკოლასზე,
-ის ჯერ პატარაა ამისთვის. -მატიასი ცდილობს რომ თავი შეიკავოს და არ იყვიროს. -მე ამისთვის მას ვერ გავწირავ. რამე რომ იყოს, ჩვენ გაქცევა მოგვიხდება, მეეჭვება მან გაქცევა მოახერხოს. ის ვერ დატოვებს ცხოვრებას უკან.
-იქნებ დატოვოს. -მატიასი ლუკას გაკვირვებული სახით უყურებს. -დარწმუნებული ვარ იცოდა რაზეც მიდიოდა, როცა მაძიებლობა გადაწყვიტა. მან იცოდა რომ გაქცევა მოუხდებოდა ადრე თუ გვიან. იქნებ ის ამისთვის ჩვენზე მეტად არის მზად?
-რას გულისხმობ?-მატიასი გაკვირვებული სახით უყურებს.
-იქნებ ის გ=ფაქტი რომ სინათლისთვის სიკვდილზეც თანახმა იყო რამეს გეუბნებოდეს. -ლუკასი ბრაზს ვეღარ იკავებს. არც მას არ უნდა რომ ემის საფრთხე დაემუქროს, მგარმ რაღაც კარნახობს რომ მათთან ერთად ის უფრო უსაფრთხოდ იქნება, ვიდრე მარტო. -მან რაღაც იპოვა, რაღაც იპოვა, რის გამოც ყველაფრისთვის მზად არის. მატიას, ჩვენ ის გვჭირდება, ისე როგორც მას ვჭირდებით ჩვენ. -მატიასი თავს უქნევ და რაღაცას იძახის ხმადაბლა.
-ვნახოთ, ცოტა დრო მჭირდება მოსაფიქრებლად. -მატიასი ჩუმი ხმით იძახის და ამით მათი შეხვედრა მთავრდება.“
მატიასი ვერ ხვდება რომ ემილიამ იმაზე მეტი იცის, ვიდრე ამას ჩვენ ვხედავთ. ის ამისთვის სიკვდილზეც კი თანახმაა.
ლუკასი გზას ნელა მიუყვება და რაც შეუძლია დიდხანს წელავს თავის გასეირნებას რომ კარგად დაფიქრდეს იმაზე თუ რაც ხდება მის გარშემო.
ჩვენ ემილია გვჭირდება.



_____________________________________________
ხელოუ გაიზზზზ ^_^