-ემილია გრანტ! -მისის გეიმსი ჩემ სახელს ბოლო ხმაზე ყვირის კლასში რომ რამენაირად ჩემი ყურადღება მიიპყროს. -იქნებ გვითხრატ რაზე ფიქრობთ? -მეკითხება გაბრაზებული ხმით და მეც თავს ვუქნევ. უკვე ორი თვეა სასახლეში ვცხოვრობ და იქაც და აქაც მოგონილ ამბებს ვისმენ ვითომ გიჟ ნიკოლასზე.
-დიახ, რა თქმაუნდა. -ნაზად ვუღიმი და ფეხზე ვდგები. მთელ კლასს თვალს ვავლებ და ისინიც ცუმდებიან. ალბათ ეს სისხლში მაქვს. -ჩემი აზრით, თქვენ ყველანი იტყუებით. შეიძლება მე გავგიჟდი როგორც ყველა ჩემი წინაპარი, მაგას არ გამოვრიცხავ. შეიძლება ამის გამო მომკლან კიდევაც, მაგრამ მე მაინც ვერ ვხვდები რა დაგიშავათ ნიკოლასმა. -მისის გეიმსი შეშინებული მიყურებს. -ის თუ გიჯი იყო და ყველაფერს იგონებდა მაშინ ამხელა ამბავს რატომ ტეხთ მასზე?
-ემილია?! -ჯეიმსი გაკვირვებული სახით მიყურებს. მესმის მისი, ბოლოს და ბოლოს უკვე მართლაც რომ გიჟს ვგავარ.
-ემილია სარა ბლანკო გრანტ! -კარისკენ ვიხედები და ადგილზე ვსეშდები. კარიდან გაბრაზებული და სახე ალეწილი მეფე ანრიასი და გაკვირვებული მატიასი მიყურებენ.
-როგორ ბედავ?! -მეკითხება ანრიასი გაბრაზებული ხმით და მიახლოვდება. წესით უნდა მეშინოდეს, მაგრამ უკვე მივეჩიე შიშის ქვეშ ცხოვრებას. -კიდევ ერთხელ მაგას გაიმეორებ და ინანებ. -ჩურჩულებს, მაგრამ მისი ხმა კლასში ექოდ ისმის.
-ნიკოლას გრანტი გიჟი არ ყოფილა, თქვენ კი იტყუებით. - მტკიცე ხმით ვიძახი, საკმაოდ ხმამაღლა იმისთვის რომ ყველამ გაიგოს, -და ამას იმდენჯერ გავიმეორებ რამდენჯერაც საწირო იქნება.
საშინელი ტკივილის გამო თვალები მებინდება და ყველაფერი დაბინდული ხდება. ლოყაზე საშინელ, მწველ ტკივილს ვგრძნობ იმ ადგილას სადაც ანრიასმა გამარტყა. და ტუ გავითვალისწინებთ იმას რომ სამეფო ბეჭდები ეკეტა, მისი დარტყმული სასინლად მტკივნეულია.
-ემილია! -მატიასი ჩემკენ მორბის მაგრამ ანრიასი მას აჩერებს.
-თავი დაანებე. -ანრიასი ამრეზით მიყურებს და გვერდზე იხედება. მისი სახე სევდას, ბრაზს და ამრეზს ერთდროულად ასხივებს.
-მას ასე ვერ დავტოვებთ! -უკვე მატიასი ყვირილს იწყებს. ხმები დახშული ხდება და მეც ვგრძნობ თუ როგორ ვკარგავ გრძნობას. ნეტა რა იყო იმ ბეწდებში მასეთი?
-ემს? -ელისის აღელვებული ხმა მესმის და მისკენ ვბრუნდები. -ემი! -მატიასიც და ანრიასიც ჩემკენ იყურებიან. მათი თვალები შიშისგან ფაროვდება და ჩემკენ მორბიან.
-ეს როგორ გააკეთე?! -გაბრაზებული მატიასი ანრიას ბოლო ხმაზე უყვირის. -ის ხომ შენი შვილიშვილია!
-სასწრაფოდ სასწრაფოში დარეკეთ! -ანრიასი მატიას ყურადრებას არ აქცევს და ბრძანებებს იძლევა. -ბოფოს! -ანრიასი თავის პირად მცველს ეძახის. -უთხარი რომ ბალიასის ანტიდოტი წამოიღონ.
ბალიასის? კი მაგრამ, როგორ?
-ბალიასი? -მატიასი გაკვირვებული უყურებს ანრიას. -ის ხომ კლავს!
ანრიასი დაბლა იყურება და ცდილობს რომ თავის უფროს სვილიშვილს თვალი აარიდოს. ბალიასი ხომ უძლიერესი საწამლავია, რომელიც როდესმე არსებულა. ბალიასი ადამიანს უახლოეს ნახევარ საათში კლავს, მანამდე კი მგრძნობელობას უკარგავს და ნელ-ნელა სასტიკად უღებს ბოლოს. ბალიასი ადამიანს ყველა სინაგან ორგანოს უდნობს.
-არ ვიცოდი თუ გამოვიდოდა. -ანრიასი ცრემლიანი ხმით იზახის ხმადაბლა. -წესით ეს არ უნდა მომხდარიყო. -ანრიასი ჩემკენ იყურება, მე კი ვუღიმი. ჩემდა გასაკვირად ტკივილს ვერ ვგრძნობ, მხოლოდ საშინელ სურვილს რომ დავიძინო.
-კარგად ხარ? -ჯეიმსი ჩემ გვერდზე ჩნდება და სკამზე მსვამს რაც შეუძლია ნელა.
-კი, უბრალოდ მეძინება. -ვამთქნარებ და გარსემო ვიყურები. ვგრძნობ რომ ამ სურვილს ვეღარ ვეწინაამღდეგები და თვალები თავისით დახუჭვას იწყებს. მესმის მოგუდული ხმები ხალხის, რომლებიც ალბათ მეუბნებიან რომ თვალები არ დავხუჭო ან არ დავიძონო, თითქოს ამის შეჩერების ძალა მქონდეს. სამაგიეროდ ერთი რაღაცის გაკეთების ძალა დამრცა გაღიმების. მეც ვიღიმი საპასუხოთ ყველა იმ მოგუდული ხმისა რომელიც ჩამესმის, მაგრამ აზრი ვერ გამომაქვს. 


_____________________________________
ჰეიიი ^_^ როგორ ხართ? ვიცი რომ ძალიან, ძალიან დიდი ხანია რაც არარ დამიდია ახალი თავი და ვიცი რომ ეგ სრული უნამუსობაა, მაგრამ რაღაც მიზეზების გამო ვერ ვიცლიდი იმისთვის რომ ახალი თავი დამეწერა...
იმედია ოგეწონებათ ^_^