დედაჩემი ყოველთვის იძახდა "სტრანი" ბავშვიაო. ყურადღებას არ ვაქცევდი მის ნათქვამს, ვთვლიდი, რადგანაც მისგან განსხვავებული აზრი გამაჩნდა მაგიტომ მეძახდა "სტრან" ბავშვს. ნამდვილად არ მეგონა ასე თუ გადავწყვეტდი სიკვდილს. სახურავიდან გადავყურებ თბილისის ხედს და ვიაზრებ, ბოლოჯერ ვხედავ ამ გაცვეთილ პეიზაჟს, რომელიც, ალბათ, არასდროს მომბეზრდებოდა. რა ბანალურია, არა? სახურავი. სხვაგვარადაც შემიძლია თვითმკვლელობა, მაგრამ ასე მირჩევნია. რატომ? ალბათ, სისხლში მაქვს, ბოლოს და ბოლოს, დედაჩემიც და დაც სუიციდის მსხვერპლნი იყვნენ. შეიძლება დეიდაჩემის კაპრიზები და პრეტენზიები ამომივიდა ყელში, ან ხალხის უსუსურობა, თუმცა თავს მე ვიკლავ, უსუსური მე გამოვდივარ. იქნებ საერთოდ უმიზეზოდ ვდგავას აქ და უაზროდ გადავწყვიტე "გაფრენა", მაგრამ შედეგი ერთია.
ბაბუაწვერები მიყვარს. ბავშვობიდან მხიბლავენ ეს მცენარეები, თავისებურად ლამაზები და განსაკუთრებულები. ბავშვებს მათი იმედი აქვთ, სურვილს აგვისრულებსო. მეც რამდენი რამ ვთხოვე მათ და რამდენჯერ შევუბერე სული თეთრ ბუსუსებიან მცენარეს. ოცნებები მართლა რომ ხდებოდეს, ისეთი განსაკუთრებულები აღარ იქნებოდნენ, ალბათ, ამიტომ არასდროს ამხდენია, ან უბრალოდ არ გამიმართლა.
სიყვარული? არასდროს შემყვარებია. სიყვარული მწყურია-მეთქი რომ ვთქვა მოგატყუებთ, ნამდვილად არ მინდა ვინმე მიყვარდეს, მაშინ ამას ხომ ვერ გავბედავდი. დღეს ყველას ყველა უყვარს, გულისამრევია. მხოლოდ დედას ვეუბნებოდი "მიყვარხარს", ისიც იშვიათან. ამ სიტყვას ვაფასებ და ვიცი, რამდენად ძვირფასია და დღევანდელობის მისდამი დამოკიდებულება კიდევ ზრდის სიკვდილის სურვილს.
სიკვდილზეც მიფიქრია, უფრო სწორად, წარმოვიდგენდი როგორ მოვკვდებოდი. სახურავიდან გადახტომა კი არასდროს მომსვლია აზრად. სულ ვგრძნობდი, ადრეულ ასაკში მოვკვდებოდი, ვერ გეტყვით საიდან ვხვდებოდი ამას, უბრალოდ ვიცოდი და მორჩა. მეგონა მომკლავდნენ, ავად გავხდებოდი, შიმშილით მოვკვდებოდი,მაგრამ სუიციდს არასდროს შეუხსენებია თავი, სანამ დედა გადაიჭრიდა ვენებს, მერე მხოლოდ ამაზე მეფიქრებოდა.
სიკვდილს ჩემი ნებით ვთავაზობ თავს და ნაბიჯს ვდგამ. ერთი.. ორი.. და.. ძირს ვეშვები.
იძახიან, სიკვდილის წინ მთელი ცხოვრება თვალწინ ჩაგირბენსო, მაგრამ მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი, რომ იმედი გავუცრუე დედას, დეიდას, მეგობრებს, ნაცნობებს და.. ყველაზე მეტად ღმერთს, მე ხომ მისი საჩუქარი გააზრებულად ვუარვყავი. შემდეგ კი მთელი ძალით ვეშვები ქვაფენილზე და მორჩა.