სახლში რომ შევედი, შიგნით ჩემთვის უცნობი 4 დემეს ასაკის ბიჭი იჯდა .ისინი იყვნენ ვინც აქ წამომიყვანა ... უხმოდ ჩავუარე და პირდაპირ მდებარე კარში გავედი,სამზარეულო იყო. არვიცი,ემოიცები ძალიან მომაწვა,სკამზე ჩამოვჯექი თავი ხელებში ჩავრგე და ჩემთვის უხმოდ ავტირდი... ჯერ 14 წლის ვიყავი. რადროს ჩემი გათხოვება იყო? როგორ არ შევეცოდე ამ ბიჭს... ორი რამ ვიცოდი ზუსტად: აქედან სუ. რომ გავქცეულიყავი სახლში არ მიმიღებდნენ და მეორე ამ ვიღაცასთან ცოლ-ქმრული ურთიერთობა არ მექნებოდა...ფიქრებიდან ნაბიჯების ხმამ გამომიყვანა,სამზარეულოში დემე შემოვიდა.
-მოდი ვილაპარაკოთ
-იცი გაგიკვირდება და უცხოებთან სალაპარაკო თემის პოვნა მიჭირს...
ვთქვი და ტუჩის კუთხე ჩავტეხე
-ნუ მეიაზვები გოგო
ხმა გაუმკაცრდა
-თორე რას მიზამ? იმაზე უარესს ვერაფერს რაც უკვე გამიკეთე!
-აუ გაჩუმდი ეხა რა
-სუ შენ გკითხავ გავჩუმდები თუ არა
-შეეგუე რომ უკვე შენი ქმარი ვარ და მოგიწევს ჩემთვის დაჯერება
-გაეთრიე რა
ხმა გამებზარა მე...
-წესივრად მელაპარაკე!
ხმას აუწია მან
-თორე მცემ?არაუშავს კაცო არაკაცებს პასუხი არ მოეთხოვებათ შენ რომ კაცი იყო აქ არ ვიქნებოდი
ვთქვი ირონიული ღიმილით
-გაჩუმდი!
იყვირა და სამზარეულოდან გავარდა...
ისევ ცრემლები გადმომცვივდა...
სამზარეულოში დემეს ძმაკაცი შემოვიდა...
-გამარჯობა მაკო
ცრემლები ხელით შევიმშრალე და ბიჭს ავხედე
საშუალო სიმაღლის,შავგრემანი,ცისფერთვალება ბიჭი იყო...
არაფერს მითქვამს იატაკს დავუწყე ყურება...
-მე ბაკო ვარ...მისმინე ვიცი ძნელია მაგრამ უნდა შეეგუო რომ გათხოვილიხარ...
-იცი?რა იცი? მიპასუხე რაიცი ? ოდესმე ყოფილხარ 14წლის ბავშვი და მოუტაციხარ? არა! არაფერი არიცი !
ვთქვი ისტერიკაში ჩავარდნილმა...
-ხომიცი რომ სახლში აღარ მიგიღებენ?ხომიცი რომ ამ სცენებსაც არ აქვს აზრი?
-...
ვერაფერი ვუთხარი, ისევ ავტირდი...
ჩამეხუტა...
-მეშინია,მომავლის მეშინია!
-ყველაფერი კარგად იქნება,კარგი ბიჭია დემე მართლა...
-რა არ მესმის იცი? ერთადერთხელ ვყევარ ნანახი,იმასაც თუ ნახვა ჰქვია
რატომ გააკეთა ეს?
-მოდი დაიცადე,ყველაფერს გაიგებ როცა დემე საჭიროდ ჩათვლის...
....სხვათაშორის დიმა შენი ძმა ჩემი მეგობარია
-მართლა საიდან იცნობ?
-ჯავახიშვილში ვართ ორივე...გთხოვ რა დამშვიდდი ახლა ეცადე დემე მიიღო, რომ ურთიერთობა არ დაგიმძიმდეთ...დალევ ჩვენთან ერთად?
-არა მადლობა,მირჩევნია დავისვენო...უბრალოდ გაგიმზადებთ რამეს თუ საჭირპა
-მოიცა ორი წამი
და სამზარეულოდან გავიდა,2 წუთში დემე შემოვიდა ..
-ბაკომ მითხრა დასვენება უნდაო და არ შეწუხდე ჩვენით მივხედავთ თავს.
-კარგი...
-წამოდი ოთახამდე მიგაცილებ...
ავდექი და მას გავყევი... ისევ ბიჭებს ჩავუარეთ გამიღიმეს.. ოთახში ავედით.
-საბანი კარადაში დევს დაიფარე ღამე ძალიან ცივა აქ.
-კარგი
-მარიამ
-გისმენ
მომიახლოვდა... ხელები ლოყებზე მომკიდა ...
-არაფერი...
მითხრა და შუბლზე მაკოცა,შემდეგ გავიდა ოთახიდან...
უცნაური გრძნობა შემომაწვა....
საწოლი გავშალე...კარადა გამოვაღე საბნის გამოსაღებად...გრძელმკლავიანი მაისურიც
გამოვაყოლე რომელიც კარადის თაროებიან მხარეს იდო.
გადავიცვი, ჩემი ტანსაცმელი იქვე სკამზე დავალაგე და საწოლში შევწექი
არვიცი ბუნებამ თუ გადაჭარბებულმა ემოციებმა მძლია და მალევე ჩამეძინა...
შეაღამეს მხარზე შეხებამ გამაღვიძა...ვიღაც მკოცნიდა...შიშმა ამიტანა...დემე იყო რომელიც სასმლის სუნად ყარდა...ნელნელა ყელთან ამოვიდა ,მერე სახეზეე.
-დემეტრე
ამოვიზლუკუნე მე,თითქოს ვერ გაიგოო-გთხოვ გაჩერდი!
ვთქვი ტირილით
ყვირმალზე მაკოცა და გაჩერდა.
-მაპატიე...არ გამაგდო გთხოვ გეფიცები თითს არ დაგადებ უბრალოდ გიყურებ.
ცრემლები მოვიწმინდე მეორე მხარეს გადავბრუნდი...ალბათ ნახევარი საათი მაინც ვიყავი თვალ გაშტერებული...შემდეგ ჩამეძინა...


"""""""""


დიდი ბოდიშით იმისთვის რომ დავაგიანე და დიდ თავებს რომ ვეერ ვწერ ეგეც მაპატიეთ ,ტელეფონით ვერ ვახერხებ უფრო დიდი თავების წერასს. ველი კომენტარეებს და შენიშვნებს