ტანსაცმელი გამოვიცვალე და მისაღებში გავედი,იქ იჯდა და ლეპტოპში რაგაცას გულმოდგინებით ეძებდა
-აქ რაგინდა?როდის მოხვედი?არ უპასუხია რაღაც წყნარი სიმღერა ჩართო და მომიახლოვდა
-იცეკვებ ჩემთან?პასუხს არც დალოდებია თავისკენ მიმიზიდა და ცეკვა დაიწყო
-მარიამს გაეღვიძება,ცოდოა,ბევრი ინერვიულა
-მარიამს ღრმად სძინავს ვეცადე გამეღვიძებდინა,მაგრამ უშედეგოდ-ერთი ხელი გამიშვა დამატრიალა და ისევ მიმიხუტა-ახლა კი გაჩუმდი და მომენტით დატკბი?
მომენტით დავტკბე?ვფიქრობდი ჩემთვის,ამით რისი თქმაუნდა?
ახლა უფრომეტად მიმიხუტა,ისე,რომ მის გულისცემას ვგრძნობდი.არმინდოდა,რომ დამთავრებულიყო,მომწონდა ის აზრი,რომ ამ წუთას მის მკლავებში ბედნიერი ვიყავავი და რაფერზე ვნერვიულობდი.დროებით ყველაფერი დავივიწყე და მართლაც დავიწყე მომენტით დატკბობა.იმდენად ახლოს მოვიდა მეგონა მაკოცებდა,ჩემი გახშირებული სუნთქვა მის სახეს ეფრქვეოდა
მიდი მაკოცე-ვნატრობდი გულში და უცებ მეგონა ხმამაღლა წარმოვთქვი ეს სიტყვები და ინსტიქტურად თავი დავხარე,აღარ შემეძლო მისი მოციმციმე,მაგრამ ცივი და მკაცრი თვალების ყურება.ნიკაპზე ხელი მომკიდა თავი ზემოთ ამაწევინა,ისევ ისე ახლოს მოვიდა,გაიღიმა და შუბლზე მაკოცა
-ცეზარს მომიმზადებ-კატის თვალებით შემომხედა,უცებ მომინდა მოვფერებოდი როგორც კატას და თავზე ხელი გადამესვა.კარგი,ვიცი რომ სასაცილოა და არც მე არ ვარ ნორმალური,მაგრამ ხშირად მაწუხებს ასეთი აზრები
ცეზარი მოვუმზადე და საჭმელად დავუძახე
-გემრიელია?-ლუკმა არქონდა გადაყლაპული ისე ვკითხე
-ისეთი თვალებით შემომხედა ვინანე რო გავჩნდი,არა ცუდი კი არა,უბრალოდ ძალიან გაკვირვებული და გაოცებული იყო,მე კი კიდევ ერთხელ წამოვროშე სისულელე
ინსტიქტურად პირზე ხელი ავიფარე და ხელით ვანიშნე ჭამა გაეგრძელებინა.ჭამას რომ მორჩა საქმიანი იერი მიიღო
-შენი ცეზარი არმომეწონა0-უმაყოფილო სახე ქონდა და ცოტა არ იყოს გამიკვირდა
- და ამიტომ ჩაიცვი,მივდივართ
-რა?სად?ამ შუა ღამეს?
-ნებით წამოხვალ თუ...
სიტყვა არდავამთავრებინე,ოთახში შევედი და მარიამს წერილი დავუტოვე
შემდეგ შავი მოკლე კაბა ჩავიცვი ჩავი ოლ სთარის კეტები და გარეთ გავედი
გარეთ რომ გავედით ძალიან ციოდა და ხელები მკერდთან გადავიჯვარედინე
-გცივა?
-სულ ოდნავ
-შემდეგში თბილად ჩიცვი
ჟაკეტი გაიხადა და მომახვია
-მადლობა
შემდეგშიო?ანუ შემდეგიც იქნება,ბედნიერებისგან რამის ვიყვირე მაგრამ ისევ დავამშვიდე ჩემი თავი
კაფეში ვისხედით,სიჩუმე იყო მხოლოდ მე რაგბისტი მისი ღიმილი და მიმტანი.სიჩუმე იყო და სწორედ ეს სიჩუმე იყო ყველაფერი
ნიკაპი ხელებზე დაედო და გაბრწყინებული თვალებით შემომყურებდა,მეკი ხელებს ცხელი ჩაის ჭიქას მოვკიდე იმ იმედით რომ გაყინულ ხელებზე დამთბებოდა
-შენთავს რომელ ცხოველთან აიგივებ?
მის მზერას ვეღარ გავუძელი და ის წამოვროშე რაც პირველივე ჯერზე მომივიდა თავში.ველოდი,რომ დამციებდა და სიცილად არ ეყოფოდა ჩემი კითხვა,მაგრამ უნრალოდ გაიღიმა და ჩაფიქრდა
-იცი?არასდროს მიფიქრია ამაზე,აუცილებლად დავფიქრდები და გეტყვი-ისევ გაიღიმა,ოო ღმერთო სხვა გალაქტიკაში გადამისვრის ხოლმე მისი ღიმილი
-კარგი-ბედნიერმა ვუპასუხე
-შენ?გიფიქრია ამაზე?
ღიმილი სახეზე შემაშრა და ჩავფიქრდი
''რომელ ცხოველს ვგავარ?'' ვუმეორებდი ჩემთავს
-შენ რა ფიქრობ?ისევ გაიღიმა
-იცი?არცმე მიფიქრია მაგაზე-მეც გამეცინა
-კარგი,რომოიფიქრემ მითხარი-ტუჩი ჩატეხა საყვარლად
-წამოდი ფეხით გავისეირნოთ-გარეთ გავიხედე და წვიმის დანახვაზე სურვილი გამიჩნდა გუბეში მეხტუნავა ისე როგორც პატარა ბავშვს
-გამიცივდები-ისე საყვარლად იღიმოდა
-წამოდი გთხოვ,არაფერი მომივა
ორ წუთში თავიდან ფეხებამდე სველები ვიყავით,ყოველ ნაბიჯზე მიმეორებდა შეგცივა წავიდეთო,მაგრამ მისი ხმა თითქოს შორიდან ჩამესმოდა ყურში ისეთი ბედნიერი ვიყავი.
წინ მივდიოდი,უცებ ხელი ხელზე მომკიდა და თავისკენ მიმაბრუნა
-ვიცეკვოთ მილედი?
-დიდი სიამოვნებით გეთაყვა
-თქვენის ნებართვით
ჩემი ხელი თავისაში მოიქცია და ზედ მიმიკრო.არავინ იყო ჩვენსგარდა.მხოლოდ მე,რაგბისტი და მისი ღიმილი,რომელიც მთელი ცეკვის კანმავლობაში არ მოუშორებია სახიდან.
როგორც თოჯინა ისე მატრიალებდა თავის ხელებში და მეც პატარა ბავშვივით ვკისკისებდი,ნეტავ იცოდეთ რა საოცარი შეგრძნება იყო წვიმაში ცეკვა და მისი ღიმილის ყურება.მოლოს ჩამიხუტა და ნიკაპი თავზე დამადო
-წავიდეთ,გაცივდები
-კარგი-ღიმილი ვერ მოვიშორე სახიდან
სახლამდე მიმახილა,უფროსწორად სახლამდე კი არა ჩემი ოთახის კარამდე,თავიდან ფეხებამდე ველები ვიყავით და სულაც არ გვაწუხებდა ეს.




ძალიან ძალიან გთხოვთ რომ თქვენი აზრი გამოხატოთ თუარადა იძულებული ვიქნები შევწყვიტო მოთხრობის აქ დადება გინდათ რომ გავაგრძელო?