წერილი ტელეფონზე
-დილამშვიდობის ჩემო წრუწუნავ
წერა დავიწყე
-დილამშვიდობის ჩემო კრუასანო.
-რაღაც მინდა რომ გითხრა. გამო რა შევხვდეთ.
-მოვდივარ
ესეც ჩემი ბედნიერი დილა. ავდექი, სააბაზანოში მოვწესრიგდი და მამას დავურეკე
-მაა როგორხარ?-ვუთხარი გახარებულმა
-კარგად ლიზუკი, როგორ მომენატრე არიცი შენ. შენ როგორ ხარ?
-მეც ძაალიან მომენატრე. კარგად ვარ მა. რაღაც უნდა გითხრა-და გულმა გამალებით დამიწყო ცემა
-რახდება მამი?-შეშინებულმა მიპასუხა
-მა, გახსოვს რომ მითხარი შეყვარებული თუგყავსო და შეგპირდი რომ მეყოლება პირველივეს შენგეტყოდი თქო.- ბავშვებს პირველი იოანემ უთხრა და არა მე. ამიტომაც გამომდიოდა იმის თქმა რომ ჩემი საიდუმლო პირველად მამაჩემს მე ვუთხარი.
-კი მამა, რახდება?
-მა, შეყვარებული მყავს. პირობა შესრულებულა-და დაველოდე მის რეაქციას
-მართლა მამი?-მკითხა გაოცებულმა
-კი მა, არ გამიბრაზდე რა გთხხოვ
-არა მამიკო, მე არაფერს გიშლი. გილოცავ მა, შენ უკვე დიდი გოგოხარ. ბედნიერებას გისურვებ. ვინ არის შენი რჩეული?
და ყველაფერი ვუამბე იოანეს შესახებ.
კმაყოფილმა დავუკიდე ყურმილი და სამზარეულოში გავედი.
-დილამშვიდობისა ინგუშკა-თვალი ჩავუკარი გახარებულმა
-დილმაშვიდობისა ლიზაა. რას ვუმადლოდე შენს ასეთ გარდასახვას?-გაეცინა ინგას?
-რას გულისხომ? ბედნიერი რომ ვარ?-ავყევი სიცილში მეც
-ჰო აბა რას უნდა ვგულისხმობდე
-ჰოო. რაღაც უნდა გითხრა. გთხოვ არ გამიბრაზდე-დავასერიოზულე
-გისმენ ლიზა, რამე ცუდი ხომ არ ხდება?
-შეყვარებულის ყოლა ცუდია? ამის მიხედვით გეტყვი ცუდი ხდება თუ არა-და გამეღიმა
-რაა?-ემოციებს ვერ მალავდა ინგა- ლიზა შეყვარებული გყავს?
ო ჯანდაბა. დღეს არ უნდა მეთქვა.
-ჰო.-მოვიღუშე- რაიყო დიდი ვარ უკვე
-არაფერი ჩემო სიხაარულო. უბრალოდ შეყვარებული ბოლოს როდის გყავდა. იოანე ხო?-გაეცინა ინგას
-კი დე-კმაყოფილებისკან წარმოვთქვი
-გითხარი შეგიყვარდება თქო? ბედნიერებასს გისურვებთ დეეი. ჭკვიანად ი ყ ა ვ ი-გამართხილა ინგას
-კი დეეი. კაი წავედი და საღამოს მოვალ-დამეშვიდობე
-მიდი.
იოანეს ვთხოვე პარკში გამოსულიყო
როგორც შევთანხმდით პარკში შევხვდით ერთმანეთს.
-გამარჯობა ჩემო სიყვარულო-შუბლზე მაკოცა იომ
-გამარჯობა-გამეღიმა
-როგორ ხარ? ძაალიან მომენატრე-ჩამეხუტა
-ძაალიან კარგად, მეც მომენატრე- ჩავეხუტე მეც
-მოდი დაჯექი.
ცოტახანი ჩუმად ვიჯექით.
-მიყვარს შენთან ერთად ჯდომა და არაფრის კეთება.-შემომხედა იომ
-მეც.-მივუგე
-მოკლედ .-დაასერიოზულა ტონი იომ-ხვალ მივდივარ საზღვარგარეთ-და თვალები დახუჭა.
-რაა?-მოვიღუშე მე- კაი რა არშეიძლება გადადოო? ჩვენ ხომ ახლა ვიწყებთ ცხოვრებას-ავბუზღუნდი.
-მალე ჩამოვალ ჩემო სიცოცხლევ. კაი რა რამოხდა, მერე სულ ერთად ვიქნებით-და ჩამეხუტა
-მიყვარხარ
-მეც
დრო ისე გავიდა ვერც კი მივხვდით.
-ჩემო საყვარელო, წავიდე უნდა, ხვალისთვის უნდა მოვწესრიგდე. დილით მივფრინავ.
-გაგაცილებ
-არ მინდა შეგაწუხო ლიზა, დილით მივდივარ. მოდი ახლა ჩამეხუტე.
-გაგაცილებ-მივუგე გადაჭრით პასუხი და ჩავეხუტე.
-ჰო კაი. -გაეცინა იოს
-ხვალამდე ლიზა-მიმაცილა კორპუსამდე და დამემშვიდობა.
-ხვალამდე. -გავუღმე და კორპუსში შევედი.
-დეი მოვედიი-გადავძახე დეიდას საძინებელში.
-კაი დე.
აივანზე გავედი,ყავა მოვიდუღე ჩემთვის და კრუასანთან ერთად შევექეცი. გავყურებდი ხედს და ვფიქრობდი. ჩემი იო ხვალ მიდიოდა. რამე რომ მომვდარიყო? თვითმფრინავი რომ ჩამოვარდნილიყო? ვეღარ დავკარგავდი საყვარელ ადამიანს. ვეღარ გავუძებდი. კრუასანს შევხედავდი და იო მახსენდებოდა. დებილივით ვიღიმოდი და და ყავას მოვსრუპავდი.
მოსაღამოვდა. მოწყენილობისგან ვკვდებოდი.
-დეი რაგჭირს? რატომ მოიწყინე?-მითხრა დეიდამ
-მომეწყინა დეი, ჩემი იო ხვალ მიდის საზღარგარეთ.-მოვიღუშე
-მოდი გავერთოდ. ნარდი გინდა მოვცხოდ?-გაეცინა ინგას
-თამაშის ხასიათზე არ ვარ დეი, არგეწყინოს.
-მაშინ წამო გავისეირნოთ.
დავთანხმდი. მივაბიჯებდით ლამპიონებით განათებულ თბილისში. ნიავი ერთი ორჯერ ჩამოივლიდა ხოლმე. მივდიოდით და ვფიქრობიდით.
-დედაზე მომიყევი რამე- შევხედე ინგას
ინგას გეიღიმა, ჩაფიქრდა
-მახსოვს, თინიკოს შვილი რომ გაუჩნდა რა დღეში იყო. მათ სიხარულს საზღვარი არ ქონდა. ბავშვს ეფერებოდნენ და თავს ევლებოდნენ. უხაროდათ პირველი გოგო რომ ეყოლათ. სიყვარულით სავსე ქონდათ თვალები. სახელად კი ევა დაარქვეს.
ლიზას გაუკვირდა და ინგას შეხედა.
-ევა?
-დამამთავრებიე. ევა ძალიან ლამაზი გოგო იყო. 2 თვისაც არიყო ავადმყოფობა დაეწყო. იხრჩობოდა ისე ახველებდა. ავად იყო ყოველ მეორე დღეს. რას აღარ აკეთებდნენ და არ შველოდა. ბოლოს კი ჩვენმა პატარა ევამ ვეღარ გაძლო და.
-და?
-გარდაიცვალა.-ცრემლი წასკდა დეიდას.
-რას ქვია გარდაიცვალა? ან ევა რატომ ერქვა პირველ შვილს მე ხომ ლიზა მქვია და მე ხომ ჯერ ცოცხალ...
ინგას შევხედე. ინგამ შემომხედა და თავი დამიკრა
-ამით რას ამბობ, რომ მე დაიკო მყავდა და არვიცოდი? რატომ არ მითხარით? ეს როგორ გაბედეთ?-ცეცხლებს ვყრიდი და ტირილს ვიწყბედი
-დედაშენი და მამაშენი ვერ ბედავნდენ ამის თქმას. პატარაობაში კი გითხრეს მაგრამ აღარ გაახსოვს.
-ჩემი პატარა ევა-ვტიროდი.
-დამშვიდდი ლიზა. მათი სულებისთვის უნდა ვილოცოთ ლიზა, ჩვენ უნდა გავუძლოთ.
-ანუ დაიკო და დედა დავკარგე?-ემოციებს ვერ ვმალავდი- ანუ დედამ ეს გადაიტანა? როგორრ? ჩემი დედიკო, ჩემი დაიკო-გაიძახოდა და ცრემლლებს აფრქვევდა ლიზა.
-დამშვიდდი ლიზა.-ეხუტებოდა ინგა
სახლში დავბრუნდით. ინგა მისი ოთახისკენ გაეშურა
-მე ვიძინებ ლიზა-მითხრა თბილი ხმით.-თურამე გამაღვიძე
-კაი დეი.ღამიმშვიდობისა
-ღამიმშვიდობისა -შევიდა ოთახში და კარი გაიხურა.მეც ჩემი ოთახისკენ წავედი და ლოგინზე წამოვწექი
-ძალიან ცუდად ვარ,შენთან მინდა-მივწერე იოს
-რახდება ჩემი სიცოცხლევ?
-არაფერი ისეთი.. უბრალოდ შენთან მინდა.
არაფერი მოუწერია.. ცოტახანში დამირეკა
-რახდება ლიზა? რატომ ხარ ცუდად?-მითხრა შეშინებული ხმით.
ყველაფერი მოვუყევი და ვთხოვე არავისთვის არაფერი ეთქვა.
-ჩემო სიცოცხლევ, ძლიერი უნდა იყო ახლა. გთხოვ დამშვიდდი
მე კი ვტიროდი და ვტიროდი. უცებ გამომირთო ტელეფონი. არვიცი რა გამეკეთებიბა.
ცოტახანში კარზე კაკუნის ხმა მომესმა
-იოანე?-თვალები გავაფართოვე იოს დანახვაზე
იოანე მეცა და ჩამხუტა.
-ჩემო სიცოცხლევ
-იო გაგიჟდი?ხვალ წასასვლელი ხარ.
-არმანტერესებს.
-ჩემი კრუასანო.-და მოვეხვიე
-უბრალოდ მინდოდა დავრწუმებულიყავი რომ კარგად ხარ
უცებ ინგამ კარი გააღა და გამოვიდა
-იოანე? გამარჯობა. -გაუღიმა ინგამ
-გამარჯობა ინგა დეიდა. უბრალოდ მინდოდა ლიზა მენახა, ძალიან ცუდად იყო.
-ზუსტადაც კარგ დროს მოსულხარ. შენი გამხნევება ძალიან ჭირდება-გაუღმა ინგამ- მოდი შემოდი.
-არა არ შეგაწუხებთ. მინდოდა მენახა როგორ იყო უბრალოდ. წავალ მე.
-როგორც გინდა იოანე-მიუგო ინგამ
-ხვალამდე პატარავ-ჩამჩურჩულა ყურში იომ და წავიდა.
ცოტახანი გაუნძრევლად ვიდექი. ცოტა დამშვიდებული ვიყავი. შევტრილადი, გავიქეცი და დეიდას ჩავეხუტე.
.
დილით მაღვიძარამ გამაღვიძა. წამოვყე თავი და ავდექი. მოვწერიგდი და აეროპორტისკენ გავეშურე
-ჩემო გოგო მოსულა-გამიღიმა იომ
გიო, საბა და სადნროც იქ იყვნენ
-ლიზას გაუმარჯოს-წამოიყვირნენ ბიჭებმა
-გამარჯობა ბიჭებო გავუღიმე.
-კაი. აჰა ჩაგაბარეთ იო და ჩვენ წავედით-ჩაუკრა სანდრომ თვალი ბიჭებს-აბა ჰე კარგად ძმა. არ დაგვივიწყო -გაეცინა სანდროს და შენობა დატოვეს.
მარტონი დავრჩით თუ არ ჩავთლით აფორიქებულ ხალხს რომელებსაც თვითმფრინავზე აგვიანდებათ.
-10 წუთში ჩემი რეისია-გამომხედა იომ
მივვარდი და ჩავეხუტე
-ძალიან მიყვარხარ-ვუთხარი და კიდევ უფრო ჩავეხუტე.
-მეც ჩემო სიცოცხლე
უცებ იოს რეისმა აჭიკჭიკდა.
-ჩემი წასვლის დროა. კარგად ჩემო ცხოვრებავ.
-რომ ჩახვალ დამირეკე გთხოვ.
-აუცილებლად ჩემო სიხარულო.
და მაკოცა. მერე ყურში ჩამჩურჩულა
-მთავარია ჩემი გოგო რომ ხარ არ დაგავიწყდეს
და გაიღიმა.
გავუღიმე და ხელი დავუქნიე. იო თვალს მოეფარა. უკვე მენატრებოდა ჩემი კრუასანი.


ბოდიში ბავშვებო,დღეს პატარა თავი დავდე, გამოვასწორებ აუცილებლად და ხვალიდან დიდი თავებით დაგიბრუნდებით ^^ პ.ს იაქტიურეთ თორემ მეკარგება წერის ხალისი