-მაშკა გცალია?-დავურეკე მაშკას.
-კი რახდება გოგო.- მკითხა შეშინებულმა.
-არაფერი ისეთი. გამოდი რა ჩემთან. მომენატრე, გნახავ თან და სალაპარაკოც მაქ.
-აუუ გოგო სანდროს უნდა შევხდეე, საღამოს გამოვალ, მოგწერ კაიი?
-კაიი
ტელეფონი დავდე
-მაშკაა-დამიძახა მამიკომ
-ჰო მამიი.-გავძახე
-მოდი ერთიწუთიი.
-ახლავე მაა- შევძახე მხიარულად და მისაღებისკენ გავეშურე.
-მამი, ხვალ მივდივარ.- მითხრა სევდანარევი ხმით.
-აუუ, მაა, ასე მალეე? კაიი რაა- ავბუზღუნდი მეე.
-მამიკო გპირდები ყოველდღე დაგირეკავ. მალეც ჩამოვალ ჩემო სიცოცხლევ- და ჩამეხუტა
უცებ ტელეფონზე წერილი მომივიდა.
-მოვიფიქრე სადაც წავიდეთ.-მომწერა იოანემ
-გავალ მე მაა
-კაი მა მიდიი-მითხრა ჩატკბილებული ხმით.
იმწამსვე წერა დავიწყე
-დამაიტერესა. გისმენ აბა სად წავიდეთ?
-ჩემს სოფელში...
-საინტერესოაა, ძალიაან. წავიდეთ.
ძალიან გამიხარდა. ბავშვივით დავიწყე ხტუნვა.
გავემზადე. მოვწესრიგდი და დეიდას ოთახში შევძახე.
-დეეი, მოდი ერთიწუთი- ვუთხარი გაბრწყინებული თვალებით
-ჰო დეიდაა, ასე რამგაგახარა?- ჩემს დანახვაზე გაეღიმა დეიდას.
-დეიდაა, იომ უნდა წამიყვანოს მის სოფელში. საღამოს გამოვალ დეიი-და ჩავეხუტე.
-კაი დეი მიიდი, არაფერს გიშლი დეიდა. ჭკვიანად იყავი. იოს მოკითხვა.
-აუცილებლად დეე..
კარებისკენ წავედი და უკან მამიკოს ხმა მოესმა.
-ლიზუკა სად მიდიხარ მამი?
-მაა მეგობარს უნდა შევხდე.-გავხედე მამას
-ლიზა, შეყვარებული თუ გყავს არ დამიმალო მამიკო.
-მამა, შეყვარებული რომ მეყოლება, პირველად შენ გეტყვი გპირდები.
მამასთან მივედი და ჩავეხუტე.
იოანე კორპუსთან მელოდებოდა.
-როგორახარ ლიზა?-მკითხა იოანემ და ღამიღიმა
-კარგად იოანე შენ როგორ ხარ?- და მანქანაში ჩავჯექი.
-მეც. მზად ხარ წასასვლელად?
-წავედით-ვთქვი კმაყოფილი ხმით და იოანეს შევხედე.
გზაში.
-სოფელში ვისთან მივდივართ?-გავხედე
-ჩემ ყველაზე ტკბილ ბებოსთან, მამიკოს დედასთან-თქვა კმაყოფილმა
-ვფიქრობ, კარგი დღე გვექნება.-ვთქვი და გზას გავხედე.
-ასეც იქნება.-გაეცინა
-აუუ იო, გთხოვ ხელცარიელი არმინდა მივიდე, მარკეტთან გამიჩერე, შევირბენ უცებ. ტკბილი უყვარს.
-არარის საჭირო ლიზა-გამომხედა იაონემ-ვიყიდე უკვე რაც საჭირო უკვე.უკან დევს აი-მიმანიშნა პარკებზე.
-აუუ მინდა რომ რამე ვუყიდო.-ავბუზღუნდი მე
-კაი. თუგინდა ყვავილები უყიდე, გაუხარდება
-აუუ, ახლავე დამელოდე.
გავიქეცი და რომელი ყვავილიც ყველაზე მეტად მიყვარდა ის ვუყიდე.ტიტები.
-აიი, ჩემი ყველაზე საყვარელი ყვავილი ვუყიდე-გავუწოდე ბუკეტი იოანეს.-უკან დადევი
-მეც ძალიან მომწონს ტიტები.-გამიღიმა იოანემ და ტიტებს მისი ადგილი მიუჩინა.
-
-მინდა რომ ზედმეტსახელი შეგარქვა.-გავხედე იაონეს ცოტახნის შემდეგ.- ხომ შეიძლება?
-იმ შემთხვევაში თუ მეც შეგარქმევ.- აყვა სიცილში იოანე.
-კარგი ჩემი ჯერია-დაიწყო ლიზამ- მოკლედ, მე შენ გარქმევ...კრუასანს- და ძალიან გამეცინა.
-აუუ, კაი რა ნორმალური რამე.-გაეცინა იოანესაც
-არა ეს მინდა.- ვეღარ ჩერდებოდა ლიზა
-ჰოო კაი, მე დაგარქმევ... წრუწუნას-და გაუღიმა ლიზას.
-ოო, ცოტა ნორმალურიი.-ავბუზღუნდი მე
-რატო წრუწუნ-გაეცინა იოანეს.
-ჰოკაიი კრუასან-აჰყვა სიცილში ლიზამაც.
ცოტახანში უკვე სოფელში იყვნენ ჩასული
-ესეც ასე, მოვედით.
ავიღეთ საჭირო ნივთები და სახლისკენ გავეშურეთ.
სახლი ორსართულიანი იყო. თავისი ეზო ქონდა სახლს. ეზოში ულამაზეს ყვავილებს მოუყრიათ თავი: გვირილებს, ვარდებს, პაწაწინა კოხტა ბუჩქებს. აღტაცებული დავრჩი.კრუასანს გავხედე.გამიღიმა და მანიშნა სახლში შევსულიყავით.
-ბებიიაა, ჩვენ მოვედიით-შეიჭყიტა სახლში იოანე.
-შენ გენაცვალოს ბებია-გამოვიდა სამზარეულოდან ბებია.- ჩემი იოანე მოსულა. -და ჩაეხუტა.-ბებია ეს ლამაზი გოგო ვინაა-კითხა თვალებგაბრწყინებულმა ბებომ
-ბებია, ეს ჩემი მეგობარია, ლიზა. ლიზა ეს კი თინა ბებოა,ჩემი ბებუკა- გადაეხვია ხელმეორედ იოანე
თინა, თინა, თინა, თინიკო, თინა-იმეორებდა გული. ცოტაც და ტირილს დავიწყებდი. ლიზა გაუძლო უნდა. ყველაფერი კარგად იქნება-ვიმეორებდი გულში.
ცოტახანი ბებიას ვუყურებდი თვალმოუწყვეტლივ.
-ლიზა კარგად ხარ?-შემომხედა იოანემ.
-კი-გამოვერკვიე ფიქრებიდან- სასიამოვნოა თინა ბებო.
-ჩემთვისაც შვილო-გამიღიმა ბებომ
-აი ეს ტიტები თქვენ თინა ბებო-გავუწოდე ტიტები.
-ვაიმე რატო შეწუხდი ლიზა, ბებია.-გაწითლდა ბებო- ძალიან დიდი მადლობა გენაცვალე.
ყვევილები ულამაზეს ვაზაში მოათავსა.
-მოდით ბებია. რაცმოვასწარი გავაკეთე. დასხედით აბა.-თქვა თინა ბებომ და მაგიდასთან მიგვიპატიჟა. რა აღარ იდო მაგიდაძე:მჭადი ყველიდან დაწყებული, ხაჭაპურამდე დამთავრებული.
-ვაიმე, რატომ შეწუხდით თინა ბებო-გავხედე მორცხვად.
-რა შეწუხებაა ბებია. მეტი ვინ მყავს უკეთესი თქვენ თუარა.დასხედით.
-ბებია, როგორხარ, ჯანმრთელობის პრობლემები ხომ არ გაწუხებს.-ჰკითხა იოანემ
-ცოტა წნევები მაწუხებს ბები, მეტი არაფერი.
-ბებია ხომიცი რომ ფულს დაგიტოვებ მაინც, წადი და იყიდე წამლები, შემიძლია ახლავე გავიქცე აფთიაქში. გინდა?-უთხრა იომ
-ბებია რამდენჯერ უნდა გითხრა. ნუწუხდები . ხომგამომიგზავნე წინა კვირას.ის ფულიც მეყოფა მე.-შეხედა გაღიმებულმა ბებომ
-კაი ბებოკაი, არ გამიბრაზდე-გაეცინა იოს.
-ბებია თქვენ ჯვარს როდის იწერთ?-გამოგვხედა დაინტერესებული სახით ბებიამ
უცებ სახეზე ალმური მომედო. იოანესაც ეტყობოდა, არ ელოდა ამ კითხვას.
-ბებო, ჩვენ უბრალოდ მეგობრები ვართ-გაუღიმა იოანემ
-რაი ბებოო?-გაუკვირდა ბებიას.-თავიდან ესგოგო შენი შეყვარებული მეგონა და გამეხსნა ხასიათი, მეთქი ანგელოზივით ეს გოგო საიდან ნახა თქო.-თქვა განაწყენებულმა ბებომ-არაუშავს შვილო. ერთხელაც დედოფლის კაბით და შარვალკოსტუმით მომადგებით.-გაეცინა ბებიას.
ძალიან შემრცხვა, მაგრამ არ შემიმჩნევია. იოს გავხედე. ჩუმად იცინოდა. უცებ ჩემდაუნებურად მეც გამიცინა. და ასე სამივე ვიცინოდით.
ასე გავიდა საღამო. ძალიან შევეჩვიე ბებოს. თბილი და სათნო თვალები ქონდა. უსაყვარლესი ქალი იყო.
-ჩვენი წასვლის დროა ბებიკო-უთხრა თბილი ხმით იომ
-დარჩენილიყავით ბებია. მაქვს ადგილი თქვენთვის და მექნება სულ ბები-თხოვა იოანეს
-ვერა ბებო, ლიზას ეჩქარება. შენ მოდი ბებია ჩემთან, არმოგენაატრა ქალაქქი? -უთხრა იომ
-არა ბებია, მე მაგ სახლში აღარ მოვალ.
-კაი ბებია, აღარ დაგიწყებ, ვიცი რატომაც. კაი წავედით ჩვენ და აბა ჰე შენიცი ჩემო გულო-ჩაეხუტა იომ
-კარგად იყავი ბებია
-კარგად ბრძანდებოდეთ თინა ბებო.-გადავეხვიე მეც
-კარგად იყავი შვილო. ძალიან კარგი გოგო ხარ შენ.-შემომხედა დიდი სიყვარულით.
-დიდი მადლობა-გავუღიმე
იოანესკენ შევტრიალდი. რაღაც კონვერტი დადო ტელევიზორის გვერდით ჩუმად. ვითომც არაფერი გარეთ გავედი.
-გესტუმრები მალე ბებო-გასაძახა მანქანიდან იოანემ
ბებოს არაფერი უთქვამს, უბრალოდ ხელი დაუქნია. იდგა და უყურებდა სანამ თვალს არ მოეფარებოდა მანქანა.მერე შევიდა ყურებამდე გაღიმებულმა სახლში.
-ძალიან კარგი ბებია გყავს-ვუთხარი გზაში.
-ძალიანაც მიყვარს. თავიდან რომ გაგაცანი ბებო რატომ ჩაფიქრდი?-შემომხედა გაკვირვებულმა
-დედაჩემსაც თინა ერქვა. ზუსტად დედაჩემს გავს თინა ბებო. ზუსტად ისეთივე თბილი იყო დედიკო როგორ თინა ბებო. თბილი, პატიოსანი, მხიარული. ძალიან მომეწონა თინა ბებო, ძალიან.
კრუსანმა კმაყოფილი სახე მიიღო.
-კრუასანო, რატომ თქვა თინა ბებომ არმინდა შენთან მოსვლაო? თუ რათქმაუნდა ჩემი საქმე არარის.-ვკითხე იოს
-დიდი ამბავია. ძალიან ეწყინა დედა რომ გათხოვდა მალევე. მერე გაბრაზდა და თვალით აღარ უნახიათ ერთმანეთი.
-ვუიი, ძალიან ცუდი-ვთქვი მოწყენილად.
-რასვიზამთ. -გაიღიმა იომ
მობილურზე დახედა. ვიღარ ურეკავდა.
-გისმენთ.
.................
-ვაიმეე, ნუცა, როგორხარ საყვარელო. როგორ მომენატრე, როგორ არიან შენები
შევიჭმუჭნე მაგრამ არშემიმჩნევია რომ ვეჭვიანობდი. კი ვეჭვიანობდი.
-რავიცი, ჩემებიც კარგად არიან. მოკითხვა მაქეთ.
..........
-ჰაჰა-გაეცინა იოს-აუ ლიკას უთხარი არ ჩამომიყვანოს.
.............
ვკვდებოდი ისე მაინტერესებდა ვის ელაპარაკებოდა.იქნებ ჩემ მიმართ არააქ გრძნობები და ნუცა მისი შეყვარებულია?მაგრამ ასე რატომ მომექცეოდა.
-ოხ ეგ მაიმუნი.კაი საყვარელო, წავედი მე საჭესთან ვარ, მერე დაგირეკავ.
...................
-მეც, მეც.
ტელეფონი გათიშა და მის ადგილზე დადო.
-ვინიყო?-ვითომ გაკვრით მაინტერესებდა ისე ვუთხარი და გვერდით გავიხედე.
-ჩემი ბიძაშვილი, ნუცა. ბათუმში ცხოვრობს.
-შენი ბიძაშვილი?-სიხარულისგან დავიბენი მე.
-ხო რაიყო? იეჭვიანე?-ახარხარდა კრუასანი.
-არა რა ვიეჭვიანე. თუნდაც შენი შეყვარებული ყოფილიყო,არაფერს გეტყოდი.-შევიშმუშნე მე
-კე, გეტყობოდა სახეზე.-არ მეშვებოდა იოანე
-კიმაგრამ როგორ მიყურებდი სახეში?
-სარკე რისთვისაა. ნახევარი შენს სახეზე ვიცინოდი-გააგრძლა სიცილი იომ
-ოო, უბრალოდ შევწუხდი უჰაერობა იყო.
იოანემ რაღაც ღილაკს დააწვა და ფანჯარა ჩამოწია.
-აჰა, იმედია აღარ შეწუხდებო-გაეცინა იოანეს.
არმივაქციე ყურადღება და გარეთ გავხედე.
-კაი ჰო არგამიბრაზდე წრუწუნ- მითხრა თბილი ხმით.
იმწამსვე გული მომილბა
-არც გიბრაზდები კრუასან-შევხედე და გავუღიმე
კორპუსთან მივედით.
-ძალიან კარგი დღე იყო კრუასანო. ძაალიან დიდი მადლობა დღევანდელი დღისთვის. კარგად
-კარგად წრუწუნავ.-დამემშვიდობა და მანქანა დაქოქა
სახლში ავედი და მაშკა დამხვდა. ოთახში შემიყვანა და დაიწყო ქაქანი.
-ინგამ მითხრა სადაც იყავი, ყველაფერიი უნდა მომიყვე, რა ქენით. ისე ხოიცი ძაან დადიხართ იქეთ აქეთ შენ და იოანე. რამე ხომ არ ხდება-გაიხუმრა მისი აზრით მაშკამ
-კი, მიყვარს-წარმოვთქვი კმაყოფილმა
-რაა?გიყვარს?-დაიბნა მაშკა
-ხო, რაიყო. მიყვარს. შემიძლია ვიყვირო კიდევაც რომ იოანე მიყვარს.
-ვაიმე, რამაგარია გოგოო-შეჰკივლა მაშკამ-უთხარიი მერე იოოს?
-არა ჯერ მაგრამ მინიშნება მივეცი
-რა მინიშნება?
-თუმიხვდება გეტყვი, თუარადა მინიშნება მინიშნებად დარჩება.
-ჰოოკაიი-ჩაიბურდღუნა მაშკამ-მიდი მომიყევი
ყველაფერი მოვუყევი. ისრომ თინა ბებო ძალიან კარგი ქალი იყო. საყვარელი. ისრომ იოანე ძალიან კარგად მექცეოდა ამ ბოლო კვირაში. თორნიკეზეც ვუთხარი ვიცი სიმართლე თქო, რაც არგაკვირვებია მაშკას.
-აუ თქვენ მაგარად გაგიტარებიათ ეს კვირა. აუ ხვალ სადმე შევიკრიბოთ რაა-შემეხვეწა მაშკა
-აუ გოგო ხვალ ვაცილებ მამას. მაპატიეთ, ჩემგარეშე წადით , მერე მეც შემოგიერთდებით. მაგრამ იოას არუთხრა რომ გვიან მოვალ. უთხარი არ მოვაო, და სახეზე შეხედე რა გამომეტყველებას მიიიღებს-გაეცინა ეშმაკურად ლიზას
-ბაზარი არაა-აჰყვა სიცილში მაშკაც
ბოლოს მაშკამ დამემშვიდობა და წავიდა.
საწოლზე მივეგდე და ფიქრებში ვიყავი გართული.
ნეტა მიხვდებოდა რატომ შევარქვი კრუასანი? მიხვდეს გთხოვ რომ როგორც კრუასანი მიყვარს განსაკუთრებულად, ისე შემიყვარდა იოც განსაკუთრებულად.
..............................................................................................
ბევრი ვიფიქრე თუ სად დამეპატიჟებინა ლიზა. ბოლოს მივხვდი რომ ბებიასთან სტუმრობაზე უკეთესი არცერთი ადგილი იყო. თან გავაცნობდი ბებოს.
-ბებიი-დავურეკე ბებიას- ბები დღეს უნდა გესტუმრო-ვუთხარი ტკბილი ხმით
-ვაიმე როგორ გამახარე ბებია. მოდი ბებო მოდიი.
-ბებო ვიღაც უნდა გაგაცნო და თან იმასაც წამოვიყვან
-არაა პრობლემა ბებო. ვინც გინდა მოიყვანე. გოგოა ბებიკო?
-ჰო ბები გოგოა.
-შეყვარებულია ბები?
-შეიძლება ითქვას ბები, მოკლედ გაგაცნობ დღეს. აბა ჰე დროებით
და გავუთიშე.
დავითანხმე ლიზა სოფელში წასვლაზე. ლიზამ ბებოს ტიტები უყიდა. გამახსენდა ადრეული ბავშვობა მამიკოს ყოველ სამსახურიდან მოსვლაზე ტიტებს რომ ჩუქნიდა დედას. ამესახა წინ ის მოგონებები ტიტებზე. თუ რაბედნიერი იყო დედა ყოველი ტიტას დანახვაზე.
ბებიკოსთან მივედით თუარა გამოვიდა გარეთ. ისე თბილად მიგვიღო რომ მეამაყებოდა ჩემი ბებია იყო. ლიზას გავაცანი. სახელი რომ ვუთხარი ბებიას გაშეშდა და რაღაცაზე ჩაფიქრდა. მერე გამოერკვა და ლიზამაც ძალიან თბილად მოექცა ბებოს. ერთმანეთს ძალიან კარგად გაუგეს.
-ბებია თქვენ ჯვარს როდის იწერთ-მკითხა ბებომ
და ისე შემრცხვა. ნეტა არეთქვა.
-ბებია ჩვენ უბრალოდ მეგობრები ვართ- სიტუაციის გამოსწორება ვცადე.
მერე მიხვდა რაშიც იყო საქმე. მიხვდა რომ მიყვარდა.
ბოლოს გამოვემშვიდობეთ და უჩუმრად დავდე კონვერტი ტელევიზორთან. კონვერტში ფული იდო. მინდოდა არაფერი მოეკლო მისთვის. ის ძალიან ძალიან მიყვარდა. მინდოდა მისთვის მეზრუნა.
გზაში ვიღაც უცხომ დამირეკა
-გისმენთ.
-იოო, ჩემო გულოო, ნუციკო ვარ ბიჭოო.
-ვაიმეე, ნუცა, როგორხარ საყვარელო. როგორ მომენატრე, როგორ არიან შენებიი
-მეც მომენატრე საყვარელოო. არ ჩამოდიხარ ბათუმში? რამდენი ხანი არ მინახიხარ. ჩემებს რა უჭირთ, კარგად არიან. შენსკენ რახდება როგორაა მამაშენი, დედაშენი.
-რავიცი, ჩემებიც კარგად არიან. მოკითხვა მაქეთ.
-მადლობა მადლობა მეც მომიკითხე- და უცებ ახარხარდა ნუცა-ლიკამ თქვა მაგან კიდევ ვერ შეირთო ცოლიო?- და ახარხარდნენ ორივე
-აუ ლიკას უთხარი არ ჩამომიყვანოს.-ავყვევი მეც სიცილში
-ოღონდ იო ჩამოვიდესო და მე მოვაყვანიებ ცოლად ვინმესო-ახარხარდნენ ხელმეორად
სარკე ლიზასკენ შევატრიალე. ისე ეჭვიანობდა რომ საზღვარი არქონდა. შეიშმუშნებოდა, ამოიხნეშავდა, და წარბები მოღუშული ქონდა.
-ოხ ეგ მაიმუნი,-გამეცინა,-კაი საყვარელო, წავედი მე საჭესთან ვარ, მერე დაგირეკავ.
-კაი იო მიდი გკოცნი
-მეც, მეც.
სახლში მივიყვანე. გზაში გიომ დამირეკა
-ებიჭო, გამო რა სადმე გავიდეთ ბიჭებმა.
-აუ შენძმობასფიცავარ, ძალიან დაღლილი ვარ, ხვალ რა გთხოვ-შევეხვეწე გიოს
-ხვალ მთლიანი სასტავი ვიკრიბებით, გითხრა მაშკამ?
-ა არა. ალბათ მეტყვის. კაი ძმა ხვალ მოვალ უეჭველი.
-კაი ძმა
ზარი გავთიშე რომ მაშკას წერილი მომივიდა
-იოო, ხვალ ვიკრიბებით მეგობრები და ხო გამოხვალლ?
ცალი ხელით დავიწყე წერა, ცალით კი საჭეს ვმართავდი.
-კი სიხარულომ აუცილებლად მოვალ
სახლში მივედი. ისეთი დაღლილი ვიყავი არავის თავი არმქონდა. მაგრამ მამამ მაინც დამიჭირა და დამიძახა
-იოან, ერთიწუთი მოდი
-რაიყო გია?
-ლიზა ვინ არის მამა?- შემომხედა გიამ სერიოზული სახით.
-გოგო რომელიც მიყვარს, რახდება?-არდავუმალე
-და ის ფაქტი არ გაწუხებს რომ ლიზა ღარიბია? არშეგშვენის მამა
-ერთ ეგეთ სიტყვასაც იტყვი ლიზაზე და ბო*იშვილივიყო მოგკლავ.
-სიმართლეს ვამბობ იოანე. რადგინდა არგამოგადგება ეგეთი გოგო შენ. შეიძლება კახპაც კი იყოს
ნერვები აღარ მქონდა. უცებ ყველა გრძნობა გამიქრა. მივედი და სახეში მუშტი დავარტყი. მერე მივხვდი რომ შევტოპე და სახლიდან წავედი. არც ვიცი რამომხდარა. დედამ ტელეფონი ამიფეთქა იმდენს მირეკავდა. არმინდოდა ენერვიულა და ერთ ერთ ზარზე ვუპასუხე
-რაგინდა
-იო, შვილო ,გთხოვ მოდი სახლში დაბრუნდი, თორნიკესნაირად არმოიქცე შვილო, არ გაგვიტეხო გული შვილო, გთხოვ მოდი-მეუბნებოდა ატირებული დედა
-არმინდა მაგ არაკაცთან ცხოვრება დედა გამიგე.
-გთხოვ მოდი და ერთად გავარკვიოთ-მეხვეწებოდა
-ჯერ მაინც ვერმოვალ. შემომაკვდება ეგ კაცი ბოლოს და იმიტომ.
ჩემს საიდუმლო ადგილზე წავედი.
საათობით ვიჯექი ხის სახლში და ვფიქრობდი. რატომ არ მოვკალი იმწამსვე. ვნანოვდი ძალიან. გიას ვერვიტანდი. მან წამართვა თორნიკე და ლიზას წართმევასაც ცდის.
უცებ ყველა ემოცია, გრძნობამ, მოგონებებმა მომაწვა და ტირილი დავიწყე. არვიცი. ბავშვობის მერე არმიტირია. დღეს პირვალად ვიტირე იმის გამო რომ მამაჩემი მძულდა მთელი არსებით.
ვიცოდი ჩემი დამამშვიდებელი ვინც იყო
-ალო, ლიზა შენხარ?-შევეკითხე ნამტირალევი ხმით, მაგრამ არმინდოდა შეემჩნია ჩემი ხმა.
-ხო კრუასანო, მე ვარ ვინ უნდა იყოს. რახდება? რახმა გაქ იოანე?
-არაფერი ისეთი, უბრალოდ შენი ხმის გაგონება მინდოდა
-იოანე რახდება ამიხსნი? არმითხრა რომ ტირი
-არა ჩემო წრუწუნავ, რა ვტირი.-უცებ ვეღარ გავუძელი და ტირილი გავაგრძელე-ლიზაა, იცი როგორ ვერვიტან მამაჩემს? მძულს მთელი არსებით.-გავიძახოდი ტელეფონში და თანდათან ცრემლები ფარავდნენ ჩემ სახეს.
-რახდება იოანე. გთხოვ მითხარი სადხარ და ახლავე მანდ გავჩნდები.
-არა, მინდა რომ სახლში იყო. არგამოხვიდე. უბრალოდ მინდოდა შენი ხმა გამეგო.
გამითიშა. არვიცოდი ალბათ მოვაწყინე საუბრით თავი და გამითიშა, ყველა სიძულვილა ერთიანად მომაწვა. არვიცი ალბათ ნახევარ საათზე მეტი იყო გასული. სულს ვერ ვითქვამდი. ყველაფერი მიყოლებით მახსენდებოდა. თორნიკე , მამაჩემი. ამდროს ვიღაცის გახშირებულ სუნთქვას მოვკარი ყური
-ჩემო კრუასანო-გაისმა ხმა უკნიდან
-ლიზა, რატომ წამოხვედი. ჩემო წრუწუნავ- და ჩავეხუტე.
-რაგჭირს იო -შემომხედა ლიზამ
-უბრალოდ მამაჩემს დავარტყი და წამოვედი
-რაა? რატომ დაარტყი, გიას რას ერჩოდი. ისეთი კარგი კაცია
-არა ლიზა, არ არის კარგი.
-რახდება მითხარი გთხოვ
-არმინდა, ვერვიტყვი უბრალოდ ლიზა
-მითხარი, საქმე თორნიკეს ეხება?
-არა.
-აბა? ვის ეხება? მე?
ხმა არ ამომიღია.
მიხვდა რაც ვიგულისხმე დუმილში და თვალები დახუჭა.
-რაო, რაუნდა.
-მითხრა რომ ძალიან ღარიბი ხარ ჩემთვის
ლიზას მწარე ღიმილი დაეტყო სახეზე.
-ასეც ვიცოდი. თავიდან მეც ასე მეგონა, ზედაც არ შემომხედავს იოანე მეხომ ღარიბი ვარ. საქმე ჩემშია.
-არა არ არის შენში-დაწყნარდა იოანე- უბრალოდ არგიცნობს
-არა, მივხვდი რასაც გულისხმობს. გთხოვ არგინდა ახსნა.
-ლიზა, არმინდა მოვუსმინოთ მამას. გთხოვ, მინდა რომ დავუმტკიცოთ რომ სიღარიბე არაფერ შუშია. მთავარია სიყვარული....
ლიზამ დაიბნა.
-ხო ლიზა. მიყვარხარ. მიყვარხარ ძალიან. მინდა რომ შეყვარებულად შენნაირი თბილი, პატიოსანი, კეთლი ადამიანი მყავდეს გვერდში.
ლიზა სიტყვებს ეძებდა, რაეთქვა არიცოდა. უბრალოდ გამიღიმა.
-დღეს შეგვიძლია აქ დავრჩეთ-შემომთავაზა ლიზამ-ინგას ვუთხარი მაშაასთან ვრჩები თქო, მერე ვუხსნი ყველაფერს.
ის ფაქტი რომ მე და ლიზა ერთ ქოხში ვრჩებოდით მარო ძალიან მახარებდა.
არაფერი მითქვამს.
უკვე შუა ღამე იყო. მე ლიზას ფეხებზე მედო თავი. ლიზა კი კედელს ეყრდნობოდა . რაღაცაზე ვფიქროდით ორივე
-შენიაზრით კრუასანი რატომ დაგარქვი?-შემეკითხა ლიზამ
-იმიტომ რომ კრუასანი ძალიან...- და უცებ წამოვხტი.
-მიყვარხარ იო, მეც მიყვარხარ -შემომხედა მშვიდი სახით.
-ჩემი გოგო- ჩავეხუტე ჩემს, უკვე ჩემს წრუწუნას.
-ჩემი ბიჭი.-მითხრა სიყვარულით და მომეხვია.

როგორია ხალხნოო? მოგწონთ??