13 მარტი 2014
თავს უნდა ვაიძულო რომ ყველაფერი რაც მოხდა ისევ გავიხსენო და მოვყვე.
გახსენება მტკივნეულია, მაგრამ ვიცი რომ მაინც მომიწევს ისევ იგივე გავიმეორო ამიტომ მირჩევნია დავწერო. სანამ დავიწყებ მინდა გითხრათ, არ მიტირია. არც ერთხელ. ვყვიროდი, ვემუდარებოდი, თვალთ მიბნელდებოდა, გული წამივიდა, მაგრამ არც ერთი ცრემლი არ გადმოსულა ჩემი თვალებიდან.
როდესაც დავამთავრე გუშინ ყვლეაფრის სწრაფად წერა, რაილი შემოვიდა და სახლიდან პრაქტიკულად გამაგდო.
- დაგვიანება არ შიძლება! - რაილი აგრძელებდა ყვირილს რომელიც ფრანგულში გადაიზარდა - Vous ne pouvez pas etre en retard(არ უნდა დააგვიანო!)
ბოლოჯერ გავხედე სანამ სახლში შევიდოდი. რაილი სილუეტად მოჩანდა, თითქმის ჩასული მზის შუქზე. ოდნავ, სევდიანად იღიმებოდა, მწუხარება მის სრულყოფილად პროპორციულ სახეზე ისახებოდა, მართლა არ მესმის, როგორ შეიძლება ვინმე ფიქრობდეს რომ მე მასზე ლამაზი ვარ.
- რას უყურებ Connard (ინგ:asshole) - თქვა მან თავისი მხიარული ხმით, მაგრამ შემეძლო დამეფიცა რომ მისი თვალები ცრემლიანი იყო, მხოლოდ რამდენიმე წამს.
მე უბრალოდ გავუღიმე, შემდეგ შევტრიალდი და გავიქეცი. ჰაერის ტენიანობა ჩემს კანს წვავდა და მალევე კართან ვიდექი და ვაკაკუნებდი. არ მჯერა რომ უბრალოდ არ გავიქეცი ბანაკიდან, მაგრამ ეს ერთადერთი ადგილი იყო წყლით და თავშესაფრით კილომეტრების მანძილზე. მაგრამ ეხლა როდესაც ვიხსენებ, ვფიქრობ ჯობდა გავქცეულიყავი იმისგან რაც შემდეგ მოხდა როდესაც მადამმა კარი გააღო.
- აჰ მოხვედი? შემოდი, შემოდი - მიმითითა შესასვლელად თავისი ფერმკრთალი ხელით.
მაკიაჟი მის სახეზე, უფრო აშკარა იყო ახლოდან და ამან მომანდომა რამე მეთქვა.
ის გამიძღვა სახლის ცენტრალური ოთახისაკენ სადან ჭაღი ვნახე პირველ დღეს, და შემდეგ კიბეებისკენ ზემოთ. თვალები გამიფართოვდა როდესაც კიბის ბოლოს მივაღწიეთ, მთელს მეორე სართულზე მხოლოდ ერთი საძინებელი ოთახი იყო. დიდი საწოლი, ნახევრად გამჭვირვალე გადასაფარებლებით რომელიც რბილად გამოიყურებოდა ისე რომ ზედ დაწოლა მოგინდებოდა. ოთახის ერთი კედლის გაყოლება სავსე იყო კამერებით. ეს კამერები ყველაფერს ჩაიწერდნენ და გადაიღებდნენ რაც ამ ოთახში მოხდებოდა. ამის დანახვაზე მსუბუქად ავკანკალდი, მაგრამ რაც შემდეგ დავინახე მთელი სხეული ამიკანკალა.
ბატონი ჩვენსკენ მოდიოდა და სახეზე ბოროტი ღიმილი ჰქონდა, რამაც მისი სახე საშიშად წარმოაჩინა. ჯინსები ეცვა და ზემოთ მაისურის გარეშე იყო. ფერმკრთალი მკერდის მიუხედავად, მაინც ეტყობოდა პრესი, ექვსი კუბიკით.
- Oui, madame, nouis laisser (მადამ, დაგვტოვე) - უთხრა მან ქალს ჩემს უკან, მადამმა თავის დაქნევით უპასუხა შებრუნდა და ოთახი დატოვა.
- ანასტასია - კაცმა მომმართა მე დაბალი ხმით - მოხარულივარ რომ აქ ხარ- ჩაიჩურჩულა მაცდურად - ამ ღამით შენ გააკეთებ იმას რასაც მე ვიტყვი.
თავი დავაქნიე და თვალებით ისევ პირდაპირ ყურება განვაგრძე როდესაც მან თავისი დიდი სხეული ჩემსას მოაწება და ყვრიმალზე საჩვენებელი თითი ჩამომისვა. არ შემეძლო ამაზე ფიქრი, გონება სხეულისგან განვაცალკევე, მხოლოდ ალექსს შეეძლო შემხებოდა ესე... ფიქრმა ალექსზე ჩემი სხეული მოადუნა. ბატონმა იფიქრა რომ ის მაგრძნობინებდა თავს კომფორტულად და ჩაიცინა.
- Venir chez les garcons! (შემოდით ბიჭებო) - თქვა მან თავის მხარს ზემოდან და დაახლოებით ათი კაცი შემოვიდა ოთახში რამდენიმე ნივთით.
ერთს დიდი თეფში ეკავა, საჭმლით სავსე, რომელსაც არ შემეძლო თვალები მომეშორებინა შიმშილით. სხვებს კამერები ეკავათ და რაღაც რაც ტანისამოსს ჰგავდა.
- ანასტასია, შენ მშიერი ხარ არა? მოდი, ჭამე. გააკეთე რასაც ვამბობ - ბატონმა ჩამჩურჩულა ყურში და კბილები ოდნავ შემახო.
ჩემი მთელი არსება წინააღმდეგობის გაწევას მოითხოვდა, მაგრამ ვცადე ეს არ მეჩვენებინა. თეფშთან მივედი რომელიც კაცმა შემომთავაზა. არაფერი გამისინჯავს ასეთი გემრიელი, ან იქნებ იმიტომ მომეჩვენა გემრიელად რომ თითმქმის არაფერი მიჭამია ბოლო სამი დღის განმავლობაში. ჭამა დავიწყე და მეოთხე კერძზე ვიყავი როდესაც რაღაც ცივის შეხება ვიგრძენი მაისურის ქვეშ და შევხტი.
ბატონი თავის ხელს ჩემს ზურგზე აცურებდა, მისი გრძელი თითები ჩემს კანზე დაცურავდნენ - საკმარისია ჭამა - თქვა მან - ეხლა ისე აღარ უნდა გამოიყურებოდე თითქოს ჭამით სიამოვნებას იღებ და უბრალოდ დააიგნორო კამერები, თითქოს ისინი არაფერს ნიშნავენ.
მან ჰაერში აიტაცა ჩემი მსუბუქი სხეული და საწოლზე დამაგდო. გადასაფარებლებში ჩავარდი და შიშით ავკანკალდი. არანაირი კონდინციონერი არ იყო და უკვე ოფლისგან ვიღვრებოდი. ბატონმა რაღაც აიღო ერთი კაცისგან და ჩემთან მოვიდა. მაისური შემომახია და ხელები საწოლზე დამიკავა მუხლებით, როდესაც ზედ ამომაძვრა. გავიგე რაღაცამ გაიწკაპუნა და ვხვდებოდი რამდენად ავადმყოფური იყო ეს სიტუაცია.
შემდეგ ბატონი დაიხარა და მაკოცა, ღრმად. შოკში ვიყავი და სუნთქვა შემეკვრა, პირი გავაღე რომ ჰაერი ჩამესუნთქა, რამაც მას შესაძლებლობა მისცა ენა ჩემს პირში შემოეცურებინა. ლორწოვანი და ცივი გემო ჰქონდა. ყველაზე გულისამრევი კოცნა იყო რაც მქონია, დამიჯერეთ ვიცი, რადგან ზოგიერთი წვეულება საშინელება იყო როდესაც სიმართლეს და მოქმედებას ვთამაშობდით.
ამოვიკვნესე ოდნავ, ვცადე მომეჩვენებინა თითქოს ვყვებოდი, ჩანდა რომ ამან გაჭრა რადგან მან ხელები ჩემს თმაში ახლართა და ქვედა ნაწილით ჩემს სხეულს დააწვა.
ოდნავ შევიშმუშნე მაგრამ ის არ შეჩერდა, არც ველოდი რომ გაჩერდებოდა. უფრო მეტი კამერების ხმა მესმოდა მაგრამ ყველაფერი ქრებოდა, კონცენტრირებას ვახდენდი, რომ რაც ცოტა ხნის წინ ვჭამე, უკან არ ამომეღო ბატონის პირში. როგორღაც ვხვდებოდი რომ მას ეს არ მოეწონებოდა.
შემდეგ მისი ხელები დაბლა ჩაცურდა და ისევ ამოვიოხრე. მან ჩაიღრინა ჩემს ტუჩებზე და ჩემი შარვალი შუაზე გახია ბოქსერებთან ერთად. ლოყებზე სიწითლე ვიგრძენი სირცხვილისგან, ჩემს სხეულს დამშვიდება ვაიძულე. არავის, გარდა დედაჩემის, როდესაც პატარა ვიყავი და ალექსის, არ ვუნახივარ ესე აქამდე, მთლიანად შიშველი, მთლიანად უმწეო.
უცბად ბატონის შეხება ვიგრძენი და დავიხედე რომ მენახა რა მეცვა. ქალის თხელი თეთრეული აღმოჩნდა.
უნებლიე კვნესა აღმომხდა როდესაც ბატონის შიშველი მკერდი ჩემსას შეეხო. უფრო ღმა კოცნა დაიწყო, უფრო მეტი ამოოხრება გაისმა ჩემგან, უფრო მეტი კამერების სინათლე გამოჩნდა. მალევე მას საცვლები აღარ ეცვა.
- Sucez (ინგ: Suck) მიბრძანა მან ვნებით სავსე ხმით, ვხვდებოდი ეს რასაც ნიშნავდა.
ჯანდაბას კოცნა. ეს ყველაზე საშინელი რამ იყო რაც ოდესმე გამიკეთებია, თავს ბინძურად ვგრძნობდი, ვიგრძენი თითქოს ალექსს ვღალატობდი, ვგრძნობდი თითქოს ჩემს თავს ვღალატობდი. და მაინც მე ეს გავაკეთე. მე მაინც გავაკეთე ე. ყველაფერმა აზრი დაკარგა ჩემთვის და ვერაფერს ვგრძნობდი. სხეული გონებას ჩამოშორდა და ბატონის ბრძანებებს ავტომატურად ვაკეთებდი. მხოლოდ ტკივილს ვგრძნობდი, მესმოდა კამერების ხმა და ნათება, მაგრამ თითქოს შორიდან. თან იქ ვიყავი და თან სხვაგან. ვგრძნობდი მაგრამ თითქოს ჩემს მაგივრად იმ ადგილზე სხვა იყო და მე მის ტკივილს ვგრძნობდი...

დილითაც ტკივილმა გამაღვიძა. მთელ ჩემს სხეულში ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს ჯოჯოხეთის ცეცხლი მწვავდა. პირველი რაც შევნიშნე იყო ის რომ სუფთა ვიყავი. ჩემი თმა დაბანილი იყო და ტანზე საპნის სუნი ამდიოდა. გვერდებზე წითელი ლაქები მემჩნეოდა ბატონისგან დატოვებული. ამოვიოხრე, გადმოვძვერი საწოლიდან და იატაკზე დავეცი. თვალები დავხუჭე, ვეცადე არ მიმეცა ცრემლებისთვის უფლება რომ ჩემს ლოყებზე ჩამოსულიყვნენ.
ნელა, ფეხზე ავდექი და კუთხისკენ წავედი სადაც ჩემი ტანსაცმელი იყო დაკეცილი. ყველა ნაბიჯზე ტკივილს ვგრძნობდი. ზურგი საშინლად მეწვოდა. მე დამბანეს, მაგრამ ტანსაცმელი არ გაურეცხავთ. კიბით ქვემოთ ჩავედი ისე რომ უკან, ცარიელი ოთახისკენ არც გამიხედავს, არ მინდოდა არაფრის გახსენება. დაბლა არავინ იყო ამიტომ გარეთ გავედი. ისევ ბნელოდა როდესაც კაბინაში შევედი, კვამლის გამო დავახველე და სიგარეტი მომინდა. საძინებლისკენ წავედი. რაილის გვერდით მატრასზე დავწექი. ის გადმობრუნდა, უკვე გაღვიძებული და შემომხედა გაფართოებული თვალებით. ვიცოდი კითხვები კლავდა.
ერთადერთი რამ რისი თქმაც მოვახერხე, აკანკალებული და დაბალი ხმით იყო - შეიძლება სიგარეტი ავიღო?
რაილიმ მშრალად გაიცინა და სიგარეტი მომცა. ავანთე ასანთით, რომელიც ბალიშის ქვეშ ვიპოვე და მოვწიე. კვამლს ჰაერში ვუშვებდი საწოლის თავზე. არცერთმა ჩვენგანმა არ ამოვიღეთ ხმა. ვფიქრობ ორივემ ვიცოდით რომ სიჩუმე ერთადერთი რამ იყო რაც უნდა თქმულიყო.
მთელი დღის განმავლობაში, მაშინაც კი როდესაც ტკივილი მახსენებდა თავს, ვმუშაობდი მინდორზე. რაილის არაფერი უთქვამს. მადლიერი ვიყავი ამის გამო, ეშმაკმა დალახვროს, მადლიერი ვიყავი. ვიცოდი მას ესმოდა ჩემი.
ეხლა ვწერ სიბნელეში სიგარეტისა და მთვარის შუქზე. არასდროს მეგონა ესეთი კარგი მხედველობა თუ მქონდა. დღეს სახლში ლუკაა, და შემიძლია დავიფიცო, მესმის მისი კივილი მინდვრის აქეთაც კი. ის არ მებრალება. უცნაურია, რამდენი რამ შეიცვალა ჩემში ერთი ღამის მანძილზე.
ვფიქრობ ჩემი თავის შებრალებაც აღარ შემიძლია. ჰაჰ. რას იტყოდა ალექსი ეხლა რომ ვენახე? მიცნობდა ამ მკაცრი გამოხედვით ჩემს სახეზე? მისტერ ჩევისი ვერ მიცნობდა. ჩემი ოჯახი ვერ მიცნობდა. ჯენი ვერ მიცნობდა. რაღაც მიზეზით, რაღაც დაწყევლილი მიზეზით, ეს სახე არ მაწუხებდა, ოდნავადაც კი.
ეხლა ალისი ვარ.
მაგრამ თუ ესეა მაშინ ანასტასიას ისევ რატომ უყვა
მიწაზე დაცემულს... მზეს ყოველ დილით უფრო უძნელდება ცაზე ამოსვლა ვიდრე წინა დღეს.
ეს მოსაბეზრებელი საქმეა, განათდეს სამყაროსათვის.
სიბნელისთვის ეს უფრო მარტივია, უფრო ადვილი.
მზეს არ უნდა თავი დაანებოს თავის სამუშაოს,
მაგრამ ეს უბრალოდ დამღლელია.
ეს უბრალოდ ძალიან დამღლელია...