წვიმიანი ამინდი იყო , ზუსტად ისეთი როგორიც მას უყვარდა. ცოტათი დამთრგუნველი. მიდიოდა ფანჯარასთან ახლოს ჯდებოდა აჰყურებდა ზეცას. წვიმის წვეთებისაგან დანამული ფანჯარა მასში უცნაურ გრძნობას იწვევდა. ეს იყო ახალგაზრდა გოგო რომელიც ავანდმყოფობისაგან გარდაიცვალა.. მასსავით ნაზი, უბრალო შვილი დარჩა რომელსაც ადელაიდას ეძახდნენ. ორივე მათგანს უყვარდა კითხვა , დღიურის წერა და წვიმიან ამინდში ფანჯრის რაფაზე ლამაზად ჯდომა. ებადებოდათ ერთი და იგივე კითხვა ნუთუ რა არის ბედნიერება? ფიქრობდნენ ერთი და იმავეს. ადელაიდას დედის გარდაცვალების შემდეგ მამა ზრდიდა. მათ ურთიერთობა იდეალური ჰქონდათ.. საუბრობდნენ ნებისმიერ საკითხზე..გოგონა ოცნებობდა ყველაფერზე , სჯეროდა ოდესღაც ისინი აუსრულდებოდა.. იყო თავისებური, წერა უყვარდა, ბევრს წერდა არამარტო საკუთარ თავზე არამედ ყველაფერზე.სჯეროდა თუ არა ადამიანების? მშობლის გარდა ნდობით ბოლომდე არავის ენდობოდა. იცოდა რომ სხვა ადრე თუ გვიან მაინც დატოვებდა. ბევრმა გაუცრუა იმედი რომლებსაც უწოდებდა მეგობარბს . ეხლაც ჰყავს მეგობარი ენდობა თუმცა მაშინდელივით ყველას ვერ არქმევს ამ დიდებულ სახელს. ნუთუ დიდებული ? არა არა , ის ჩვეულებრივი სახელია მაგრამ ამ სახელს თუ ადამიანს დაარქმევ მისი უნდა გჯეროდეს რომ გაჭირვებაშიც გვერდში ამოგიდგება.. მოსწონდა უბრალოდ ჩაცმა. სწავლობდა კარგად , ყოველ შემთხვევაში ნებისმიერი საკითხი კარგად გაეგებოდა. სურდა მომავალში დიდი რომ გაიზრდებოდა მწერალი გამოსულიყო, ოღონდ ნამდვილი მწერალი..ტყუილების თქმა არ გამოსდიოდა, რითაც არ წუხდა პირიქით უხაროდა. ყველაზე მეტად ვერ იტანდა უსამართლობას, თუმცა ცხოვრების თითქმის ყოველ ნაბიჯზე ეჩეხებოდა მას.. ადელაიდა ზუსტად ისეთი სახელი როგორიც ამ პიროვნებას შეეფერება.