ამ ფიქრებში ვიყავი გართული როცა კარები გაიღო და ოთახში ყურებამდე გაღიმებული დემნა შემოვიდა...
გაცოფებული მივვარდი და ყვირილი დავიწყე.
- ვინ მოგცა უფლება ჩემი აქ წამოყვანის და ამ ოთახსი გამოკეტვის, საერთოდ ვინხარ და რამდენ უფლებას აძლევ შენ თაააავსს... თუმცა ხოო ვიცი ერთი ავადმყოფი მკვლელიხარ რომელმაც ჩემი ტყვეობაში დატოვება გადაწყვიტა, რატომ არ უსმენ შენს მეგობრებს გამიშვი გესმის გამიშვიიიიიიიიიი
გამწარებულს კანკალი ამივარდა ჯერ მხოლოდ 18 წლისვარ და უკვე ძალიან ბევრი რამე გადავიტანე, ვიღაც მკვლელებთან ერთად ცხოვრება კი უკვე ძალიან ზედმეტია ჩემთვისაც კი.
-მომისმინე ლამაზო, პირველი არავის ტყვე არხარ უბრალოდ ამ ოთახში დროებითხარ სანამ გონს მოეგები, მეორე იძულებული ვიყავი წამომეყვანე პოლიციისთვის რაღაც სისულელეებ რომ არ გეთქვა და მესამე შუაღამე მკვლელების თვალთვალი და გმირობანას თამაში რომ არ დაგეწყო ისევ შენი მოსაწყენი ცხოვრებით იცხოვრებდი.
საოცრად მშვიდად მითხრა რამაც უფრო გამაცოფა, კარებისკენ გავიქეცი გაღება მინდოდა მაგრამ დაკეთვა უკვე მოესწრო.
-არა, არა ეგეთებს არვიყოთ.
-გთხოვ გამიშვი მშობლები ჩემზე ინერვიულებენ, ალბათ უკვე დამიწყეს ძებნა პოლიციასაც გარევდნენ ამ საქმეში და ორმაგად გაეხვევით შარში. ახლა სხვა ხერხებს მივმართე
-მომისმინე ანიტა, ძალიან კარგად ვიცი ვინხარ. მამა წლების წინ გარდაგეცვალა დედა კი გალოთდა და სახლიდან გამოიქეცი. ერთ პატარა ბინაში ცხოვრობ და სასადილოში მუშაობ მიმტანად. კმაყოფილმა ჩაილაპარაკა.
-აღარ ვმუშაობ... ჩემი კიდეევ ერთი პრობლემის გახსენებამ ხასიათი სულ წამიხდინა.
-ძალიან კარგი, ისედაც მოგიწევდა წამოსვლა.
-და მოიცა საიდან იცი ამდენი რამე ჩემზე? გაოცებულმა ვკითხე
-შენ ჯერ კიდევ არ მიცნობ კარგად. მითხრა და ლოყაზე მიჩქმიტა
-ხელი არ დამაკარო...
-კარგი პატარა ქალბატონო, გარეთ გასვლას ვაპირებ და რამე ხომ არ გნებავთ?
-კი ! რაც შეძლება დიდი და ბასრი დანა წამომიღე კისერი რომ წაგაცალო და დავისვენო შენგაან!!
-ჩემგან დასვენებას ვერ ეღირსები. გაიცინა და გარეთ გასვლა დააპირა.
-მე ისევ აქ მტოვებ?
-როგორც უკვე ავღნიშნე სანამ არ დაჭკვიანდები აქ მოგიწევს ყოფნა. გარეთ გავიდა და კარი საგულდაგულოდ ჩაკეტა.
აღარაფრის თავი მქონდა იქვე კუთხეში მდგარ პატარა საწოლზე წამოვწექი და მკვდარივით ჩამეძინა.
-ანიტაა...
-ანიტა საყვარელო გაიღვიძე
ძილბუნარიდან თორნიკეს ხმამ გამომიყვანა.
-რახდება?
-ადექი რამე უნდა ჭამო.
-არა არმინდა.
-მისმინე ვიცი ჩვენთან ყოფნა არ გინდა, ეს ყველაფერი ბშემთხვევით მოხდა, მე ეხლავე გაგიშვებდი მაგრამ, დემნას უნდა რომ აქ დარჩე ესეიგი არსებობს ამის მიზეზი. ჯიუტობას აზრი არაქვს ეხლა ადექი წავიდეთ და რამე ვჭამოთ.
-ეხლა სადარის?
-ვინ?
-დემნაა...
-არვიცი სადღაც წავიდა.
-კარგი წამოვალ
-ხოდა ძალიან კარგიი, შენ არიცი ლაშა რა კულინარი ბიჭი გვყავს.
სამზარეულოში გავედით სუფრა გაშლილი იყო, საოცრად კარგი სუნი ტრიალებდა. წინსაფარ შემოხვეული ლაშას დანახვისას ღიმილი ვერ შევიკავე.
-ხო მართლა ამ აურზაურში ერთმანეთის გაცნობა ვერ მოვახერხეთ მე თორნიკე ვარ ეს ლაშა დემნეს სახელი გცოდნია უკვე.
-სასიამოვნოათქო ვერ გეტყვით მაგრამ მე...
-ანიტახარ ვიცით გაიცინა ლაშამ
-კარგი დავჯდეთ ყველაფერი მართლა გემრიელია. წაიტრაბახა ლაშამ.
-არ დაველოდოთ? საწყლად ჩავილაპარაკე.
-არაა ის ვაჟბატონივ როდის მოვა კაცმა არ იცის.
სუფრას მივუსხედით მშვიდად ვვახშმობდით, ბიჭები რაღაც სულელურ ანგდოტებს მიყვებოდნენ, როცა კარებში უზარმაზარი ჩემოდნით ხელში დემნე შემოვიდა.


ესეც მესამე, ველოდები შეფასებებს .... მაპატიეთ პატარა თავისთვიის .ეხლაც მასწავლებელთან გავრბივარ და ვერვასწრებ მეტისდაწერას :((((