-თორნიკე?აქ რა ჯანდაბას ვაკეთებ-თოკების გაწყვეტა ვცადე
-მინდა სამაგიეროები დავარიგო, ალბათ გახსოვს უცხო ნომრები. გაფრთხილებები. მევიყავი. გიოც კარგი ბიჭია.ყველაფერი მითხრა თქვენზე. ნახევარი წელი გავიდა რაც მემეგობრება. კარგი ადამიანის მოტყუება.-გაეღიმა-ლუკა, არ გაუშვა-უთხრა კარებთან მდგომ საშუალო ტანის ბიჭზე-. საჭმელად კი პური და წყალი შეუტანე
-რაა?-ვიკივლე-კიმაგრამ არ გამიშვებ?
-ჯერ რაღაც უნდა შემოსრულო. ახლა კი შენს კრუასანთან გადავალ.
-იოანეე-ვიკივლე ბოლო ხმაზე.
-მოკეტე. თორემ მე ვიცი რასაც გიზამ.
-რასმიზამ? გაეთრიეთ მომშორდით-გადმომცვივდა ცრემლები.
-ესიგი რასვიზამ არა?-წამოვიდა ჩემსკენ ლუკა-მოდი აქ.
-რაგინდა? გამიშვი გამიშვი-ფეხების რტყმა დავუწყე.
ლუკამ მომიახლოვდა და ჩემზე ძალადობა დაიწყო.
-გამიშვი შენ უზრდელო. გამიშვი-ფეხებს მთელი ძალით ვურტყამდი. ის კი არ მეშვებოდა. უცებ მოვიდა და ტუჩებს დაეძგერა.
ყველანაირი ხერხით ვიშორებდი, მაგრამ მაინც ვერ დავიღწიე თავი.
უცებ ძლიერი ნაბიჯების ხმა მომესმა.
-შენ შ*გ ხოა*გაქ ბიჭო?-ხელი მოკიდა თმებში თორნიკემ
-არმიჯერებდა
-დავაი დაახვიე ახლა აქიდან თორე მოგკლავ-ხელით გაათრია გარეთ.
-მომშორდით, იოანე სადაა, გთხოვ მომიყვანეთ, იოანესთან მინდა-ვეხვეწებოდი თორნიკეს
-მშვიდად რძალო, იო კარგადაა, ჯერჯერობით ისიც დაკავაბული გვყავს მაგრამ მალე გავუშვებთ
ამის გაგონებაზე ამოვინუთქე
-შენ კი ვერა. შენ მჭირდები.
-რა? გამიშვითთ, ღმერთის არ გწამთ? გამიშვითთ-ვყვიროდი ბოლო ხმაზე.
-ტყუილად ყვირი-ხელი ააქნია მშვიდად თორნიკემ
ავტირდდი, ცრემლები ღვარ-ღვარით მომდიოდნენ. ყველანაირად ვცადე თავი დამეღწია.
-ჩვენგან რაგინდა? რამე დაგიშავეთ?
-შენ არა. იოანემ დამიშავა. ადრე მარიამი მისი შეყვარებული. იოზე პირველად მე მიყვარდა. მას არვუყვარდი მაგრამ შანსები მქონდა. მეორე დღეს იოანესთან ერთად დავინახე პარკში. იმის მერე ცხოვრებაზე გული ამიცრუვდა. ახლა კი სამაგიეროს გადახდა მინდა
-რაა? გინდა რომ შენი შეყვარებული გავხვდე?
-არა შეყვარებული არა.-გამიღიმა-ცოლი
-ცოლი? შენ ხომ არ გაკლია? შანსი არ არის თორნიკე, მე შენი ძმა მიყვარს და არა შენ. მე ამას იოანეს ვერ გავუკეთებ.
-შენ არიცი, რა გამოვიარე მარიამის დროს. ყოველდღე ხელები დასერილი მქონდა გოგოსავით. სულიერ ტკივილს ამით ვიმსუბუქებდი. ც კი ვცადე. ეს დრო ჩემთვის ყველაზე დიდი ტკივილი იყო.
-არაინტერესებს შენი ტკივილი-ტიროდა ლიზა-შემეშვი, ვერგიტან, გამიშვი-კიოდა უაზროდ და ფეხებს იქნევდა
-ტყუილად. ან ჩემი ცოლი გახდები, ან ქვრივი იქებიი
-შენ რა იოანეთი მაშანტაჟებ? თ არ გამოგყვები ცოლად იოანეს მოკლავ?-უფრო მწარედ ავტირდი
-გამოიცანი-თვალი ჩამიკრა და ოთახი დატოვა
..............................................................................................
-ლიზა-მიმოვიხედე, ოთახი მეცნო, ეს ის ოთახი იყო სადაც ბავშვობაში მე და თორნიკე კედლებზე ფიგურებს ვხატავდით-ლიზააა-დავწყე ყვირილი.
-დამშვიდდი ძმაო-შემოვიდა გიო.
-გიორგი? აქ რაგინდა?
-მაპატიე იო, მე თორნიკესკენ ვარ
-თორნიკე?თორნიკე რაშუაშია.
-ოჰ, კრუასანს გაუღვიძია-შემოვიდა თორნიკე
-თორნიკე რა ჯანდაბა ხდება ამიხსნის?ხელებით რატომ ვარ დაბმული? რახდება თორნიკეე?-ვუყვიროდი თორნიკეს
-გაჩერდი, ერთი წუთით მაინც გაჩუმდი.-ტონს აუწია თორნიკემ-აგიხსნი ყველაფერს.
-გისმენ.
-მოკლედ. ლიზა ჩემი ცოლი უნდა გახდეს
-რა?რეებს ბოდიალობ, თორნიკე? ის ჩემი შეყვარებულია
-არმანიტერესებს. მე ასე მინდა.
-შენ ვინხარ? ერთი მოძრაობით თავს წაგაძრობ იცოდე ლიზა თითი არ დააკარო.
-მართლა?-გაეცინა-და რასიზამ რომ გითხრა ლიზა შენს გვერდით ოთახშია და უკვე თანახმაა გამომყვეს ცოლად.
-რაა? -გავგიჟდი-რასქვია გამოგყვეს? 3 დღე ერთად ვიყავით. ახლა როგორღა შეიცვალა აზრი? გამიშვით უნდა ვნახო,დაველაპარაკო. გამიშვით-ვყვიროდი უაზროდ.
ხელბორკილები მომხსნა
-შეგიძლია შეხვიდე და დაილააპარაკოთ.
ოთახში შევვარდი.
............................................................................................
არვიცოდი რა გამეკეთებინა, ხელბორკილებს ვერ ვიხსნიდი, ფეხებს ვიქნევდი და ბოლო ხმაზე ვტიროდი. უცებ შეშინებული იოანე შემოვარდა
-ლიზაა-დაიყვირა
-კრუასანო-გავუღიმე
მოვარდა და ხელბორკილების ხსნა დამიწყო.
-ნახევარი საათი გაქვთ-შემომძახა გარედან თორნიკემ
-ჩემო საყვარელო.-მომხვია ხელები იოანემ.

-იოანე რახდება? გთხოვ ამიხსენი რახდება?
-ლიზა, თორნიკეს ცოლად მიყვები?
ცოტახანი ჩავფიქრდი.უცებ თორნიკეს სიტყვები გამახსენდა-ან ცოლად გამომყვები, ან დაქვრივდები.
-კი-ამოვილუღლუღე და ტირილი დავიწყე.
-შენ ხომ არ გაგიჟდი გოგო.ლიზა არ გიყვარვარ?
-არა საქმე სხვა რამეშია-ხელებით ჩავეფლე მუხლებში.
-რახდება ლიზა? დაგაშანტაჟა?მითხარი გთხოვ რახდებაა?
-არა. უბრალოდ მინდ....
-წამოდი თორნიკე. შენ თავისუფალი ხარ. შენი წრუწუნა კი აქ უნდა დავიტოვოთ ცოტახანი.
-არა. ლიზაც წამოვიდეს , თორნიკე ლიზაც წამოვიდეს არმინდა მარტო წასვლა, მეც დამაბით მასთან ერთდ ბორკილები, ლიზა გაუუშვით, მე მაწამეთ-ყვიროდა იოანე
სამმა ბიჭმა ძლივს გაიყვანეს
-იიო-ვყვიროდი უაზროდ.უცებ იომ შემოიხედა. ნეკა თითი ამიწია და ცრემლები წასკდა.იგივე მოძრაობა გავაკეთე და გავუღიმე.
-კარგი. მოკლედ მარტო დავრჩით.
-ახლა რაუნდა ქნა?-შევხედე ცრემლიანი თვალებით-იძალადო უნდა ჩემზე?
-ყველაზე დებილი ტიპი ვიქნები-გამიღიმა
-ხარ-შევუბღვირე და ტირილი განვაგრძე.
-ნუბავშვობ გთხოვ. ამ ცხოვრებაში ყველამ გამიცრუა იმედი. ყველას პასუხს მოვთხოვ. ჩემი ცხოვრების დანგრევისთვის ყველას სამაგიეროს გადავუხდი.
-ფუ შენ ნაგავო. სიკვდილის ღირსი ხარ-ვკივოდი. ის კი ყურადღებასაც კი არ მაქცევდა.
ცოტახნის მერე
-მოკლედ 3 დღე გაქვს. იფიქრე ან გამომყვები ცოლად, ან კრუასანს დაემშვიდობე
სიწრის ცრემლები მცვიოდა. არვიცოდი რა გამეკეთებინა. ნეტა რატომ გამოჩნდა თორნიკე. მისი გამოჩენა და ჩემი ცხოვრების არევა ერთი იყო.
არავისთვის არ უნდა მეთქვა. არც მაშკასთვის, არც დეიდასთვის.
ტაქსში ვიჯექი და ცრემლები ღაპაღუპით მომდიოდა. არვიცოდი რა უნდა გამეკეთებინა. ჩიხში ვიყავი. თორნიკეს თუ გავყვებოდი იოანე ცოცხალი მაინც დარჩებოდა და ჩემს გვერდით მაინც იქნება სახლში. და თუ არა... გაქცევაც არ შველოდა. დამალულში ვერ ვიცხოვრებდი. ხოლო იოანეს რომ თორნიკე მოეკლა , მის ძმის მოკვლას არ აპატიებდა არავინ. არვიცოდი არვიცოდი. მოვემზადე სახლში ასასვლელად. ცრემლები მოვიწმინდე და სახლში ავედი.
-დეიდაა ჩამოხვედიი-მოეგება დეიდა
-კი დეიდა-გავუღიმე
-დეიდა თვალები ჩაწითლებული რატომ გაქვს?
-ქარმა დაუბერა და ალბათ სილა შემეყარა ან რამე. სააბაზანოში მოვწესრიგდები.
შევედი თუ არა სააბაზანოში ტირილი დავიწყე. უკვე ვეღარ ვიტანდი ჩემს თავს.
-ლიზა, დეიდა კარგად ხარ?-დამიკაკუნა ინგამ
-კი დეიდა-ვუთხარი დამშვიდებული ხმით.
-კარგი დეიდა, გამოდი მოდი საჭმელი ჭამე.
მოკლედ ის დღე იყო კოშმარი. ღამით კარები დავიკეტე. მთელი ღამე ვტიროდი. უაზროდ. დილით თვალები ჩაშავებული მქონდა.
-ლიზა გთხოვ გამოდი ჩქარა-მომწერა იოანემ
იოანეს შევხდი
-ჩემი გოგო-ჩამეხუტა-ხომ კარგად ხარ, რამე ხომ არ დაგიშავა იმ ნაბი*ვარმა?
-არა კარგად ვარ.
-ლიზა. ცოლად რატომ მიყვები მითხარი გთხოვ. გაიძულებს?
-კი იოანე. დასამშვიდობებლად მოვედი.
-რაა? ჩვენ ერთად ვეღარ ვიქნებით?-შემომხედა -შანსი არ არის, თორნიკეს გამო? არა ამას ვერ დავუშვებ-გაიძახოდა სევდიანი თვალებით.
-ვერა, მეც ვერ გავუძლებ, უბრალოდ საქმე ამას მოითხოვს.
-ვერ გიყურებთ შენ და თორნიკეს ჩემს სახლში ერთად, გთხოვ გამიგე.
-ვიცი იოანე. შევთავაზებ ახალი სახლი იყიდოს
-და ასე ადვილად უშვებს ჩვენს სიყვარულს ხელიდან?-ბრაზდებოდა იო
-არა, კი -ავტირდი ბოლო ხმაზე-არვიცი იოანე არვიცი, მე არვიცი ვინ ვარ, ამწუთას აზრზე არ ვარ ცხოვრების. გამოთიშული მაქვს ტვინი. დაველოდოთ რას მოგვიტანს ცხოვრება
-და ხომ შეიძლება რომ არ გაყვე ცოლად? მოვკლავ მაგ ნაბი*ვარს-თვალებს ხუჭავდა.
- არა ყველაფერი სხვანაირად არის. უბრალოდ ვერ გავუძლებ.
-მისგან ორსულად ხარ?-შემომხედა აცრემლებული თვალებით.
-არა იოანე, არა.გთხოვ შეეგუე იმ აზრს რომ მე და შენ ერთად ვეღარ ვიქნებით.
-ვერა, ვერასდროს შევეჩვევი ლიზა. გაიხსენე ჩვენი ერთად ყოფნის დღეები. გახსოვს პირველად რომ გაგიცანი დაბადებისდღეზე? გახსოვს რა ბედნიერები ვიყავით?
♦-კარგი დაბადებისდღეა არა?-კითხა ლიზამ იოანეს.
-კი ძალიან-უპასუხა იოანემ
-კარგი.. არგინდა ვიცეკვოთ?-კითხა მთლიანად აწითლებულმა ლიზამ
-ცოტახანში მივდვიარ, მანამდე კი შეგვიძლია.
მაშინ ლიზას ბედნიერებას საზღვარი არქონდა. არც იოანეს.♦
გახსოვს ცხვირში ბურთი რომ მოგარტყი შემთხვევით? -უთხრა იომ და ატირდა ლიზა
♦ბავშვები აუზში თამაშობდნენ, იოანეს ჩაწოდების ჯერი დადგა. მან კი ლიზას გაუქნია ბურთი. ლიზა არ ელოდა ბურთს და პირდაპირ ცხვირში დაერჭო.
-ვაიმე მაპატიე ლიზა-აფორიაქდა იოანე
-ა, არაუშავს ავიდე უნდა მე.♦
ლიზაა, გახსოვს პირველად სიყვარულში რომ გამოგიტყდი? მთვრალი ვიყავი მაშინ. თორნიკეზე რეებს გეუბნებოდი. ისე მენატრებოდა და ისე მიყვარდა მაგ დროს. ახლა კი თავიდან ფეხებამდე მძულს. კარგი რა არაფერი არგახსოვს კი მაგრამ? გახსოვს რა დღეში ვიყავი მთვრალი.
♦-დამშვიდდი გთხოვ, დამიჯერე ყველაფერი კარგად იქნება. წამოდი შენს იჯახში წაგიყვან-ამიშვიდებდა ყველანაირად ლიზა იოანეს.
-ოჯახი არმიხსენო გთხოვ, მამაჩემს ვერვიტან მძლს მისი ბრალია ყველაფერი მისი ბრალის თორნიკე, თორნიკე ყველას ბრალია-გაიძახოდა და ცრემლები ღაპაღუპიტ მოდიოდა.-მინდა რომ შენნარირი ადამიანი მყავდეს გვერდით, და გამიხალისოს ყოველი წამი-და შემომხედა.
-ახლა შენ ხარ მთვრალი და არიცი რას ამბობ-უთხრა ლიზამ
-კაი რა გთხოვ, ადამიანი მთვარი როცაა სიმართლეს ამბობს, მომწონხარ ლიზაა მომწონსხარრ, ლიზა-ყვიროდა იოანე.♦
-ნუთუ ამ ყველაფრის დავიწყება ღირს?-შეოხედა აცრემლიანებული თვალებით იოანემ
-უბრალოდ..-ცრემლების ნაკადი მომდიოდა-ჩვენ ერთად ვერ ვიქნებით-ავდექი და სახლისკენ გავიქეცი.
-ლიზა ასე მოქცევა შენ არ შეგიძლია. მე ხომ ყველაზე მეტად მიყვარხარ ლიზაა.-მიყვიროდა შორიდან
სახლში ავვარდი , ოთახში შევედი და ტირილი დავიწყე. მთელი გულით ვტიროდი, მთელი არსებით. არვიცოდი რა გამეკეთებინა. მერჩივნა მოვმკდარიყავი.
-აბა რას აპირებ?გამომყვები ცოლად?-მომწერა უცხო ნომერმა და იმწამსვე მივხვდი
-თანახმა ვარ.

ბავშვებო, დიდი ბოდიში არ გამოვიდა ძალიან კარგი თავი მგონი. აი ამწუთად დავასრულე წერა.ვჩქარობდი და ვეღარ დავწერე კაი ნაწილი. ხვალ უკვე შაბათია და დიდი და საინტერესო თავით შემოგიერთდებით ^^ ველი თქვენს კომენტარებს. "ცოტა სიბოროტეც უნდა ისტორიას" :დდ