გადმოვდივარ მანქანიდან,ვუყურებ სახლს და იმედი მესახება ”იქნებ გამიმაერთლოს”.
მრავალი ადამიანი მიდიმოდის,ზოგი მარტო ზოგი ოჯახთან ერთად.
-დაგეხმაროთ რამით ?-ახალგაზრდა გოგონა მიდგება წინ,მწვანე თვალებს მიჟუილებს და მიღიმის
-ბინის ქირით აღება მინდა-გოგონა იმ წამსვე მკიდებს ხელს,მეათე სართულზე ავყავარ ლიფტით.ვერ ვხვდები რაშია საქმე,მგონი სასტუმროში მოვხვდი,თავს უხერხულად ვგრძნობ.ვუბრუნდები გოგონას და წამით ვაწუხებ
-ეს უბრალო ოთახებია?
-ასე მოჩანს ხომ?ყველა ამას მეკითხევა ვინც აქ მოდის..ყველაფერს ნახავთ-კითხვის ნიშნის ქვეშ მტოვებს მარტოს..
ბინის კარებამდე მიმაცილებს და კარებს ფრთხილად აღებს,შიგნით ფეხის თრევით შევდივარ.
როგორც ჩანს არ ცდებოდა ტაქსის მძღოლი,სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით ”ბინა” არის.მაგრამ არ ვიცი ქირას რამდენს მომთხოვენ,ყოველ შემთხვევაში იძულებით თუ ნებით ვთანხმდები და მარტო ვრჩები ჩემს კედლებს შორის.

12:00
”ჩემო საყვარელო გოგონა,ახლა შენთვის ვწერ,იმ იმედით რომ ოდესღაც წაიკითხავ ამას.
არ მცივა,არც მშიერი ვარ,ვიცი რომ შენც.უკვე მენატრები ძალიან,ვცდილობ გული წერას გადავაყოლო,თუმცა ყველაფერს შენი მიმართულებით ვწერ.

ადამიანები რომლებიც მარტო რჩებიან საკუთარ თავთან,ძალიან ბევრ რამეზე ფიქრობენ..მე მაგალითად,შენთან მოსვლაზე და ჩახუტებაზე ვფიქრობ..სიყვარულზე აღარ!!
სიყვარული მიწას გავატანე,წვიმიან ამინდში მრავალ ადამიანთან მდგომმა,ახლა არ ვფიქრობ რომ მამაშენის მეტს ვინმეს გულამდე მოშვებას შევძლებ,ეს რთულია ძალიან..
მშობლებმა მასწავლეს რომ,სიყვარული ერთია დედამიწაზე,ის ერთხელ რომ მოდის და იგი დედამიწის იქითაც ცოცლობს.”

დღოურს ნელა ვხურავ,მაგიდის კიდეზე ვდებ და ვდგები ფეხზე,დღეისთვის საკმარისია..ახლა სამსახურზე უნდა ვიფიქრო,რომ არ მოვკვდე ასე მარტო,შიმშილსა და მწუხარებაში.საწოლში ვწვები და თვალებს ვხუჭავ,მეორე დილისთვის დიდი გეგმები დავსახე.

დილით ვდგები და დიდი მონდომებით ვემზადები,გქვდივატ კოლიდორში და მეზობელს ვეჩეხები,მისგან გავიგე რომ ჩვენს ქვევით,გზის იქით სამსახურის შოვნაა შესაძლებელი,მეც თავქუდმოგლეჯილი გავვარდი..
მსმენია რომ აქ გარეგნულ მხარეს დიდ ყურადღებას აქცევენ,არ ვიცი მე როგორ მიმიღებენ მოვეწონები თუ არა..
ბართან ვჯდები და ველი როდის მომაქცევს ვინმე ყურადღებას
-გისმენთ-ჩემი ასაკის გოგონა მიდგას წინ
-სამსახურის თაობაზე....-არ მაცდის საუბრის დამთავრებას ისე მაყენებს ფეხზე და უფროსთან მიშვებს..
-მოდი მოდი-სათვალიანი მამაკაცი მეძახის და მანიDნებს რომ დავჯდე.
-სამსახური ხო?
-დიახ
-ასაკი?-ქვევიდან მიყურებს
-ოძდასამი წლის ვარ
-სახელი
-დიანა
-დიანა რატონ გინდა აქ მუშაობის დაწყება ? (რატომმ შეიძლება მინდოდეს? ადამიანებს რომ გვიჭირს იმიტომაც)
-აქ უცხოდ ვარ,უფულოდ..-მაწყვწტინებს და იღიმის..დგება ფეხზე და ხელს მიწვდის,უთუოდ ამიყვანა სამსახურში.
-ხვალ შეგიძლია დაიწყო-თვალებს ვაფართოვებ და ვიღიმი,ბედნიერების ალი მბუგავს შიგნიდან.
სახლში არ მინდა,პარკში გრძელ სკამზე ვჯდები,ვაწყობ სამომავლო გეგმებს ”პირველ რიგში ვიყიდი ტელეფონს,ქირის ფულს შევაგროვებ,ტანსაცმელს ვიყიდი..”
-გოგონაა-დაშტერებულ თვალევს ვახამხამებ და თვალს ვაყოლებ ქვევიდან ზევით,ჩემს
წინ მდგარ მამაკაცს-შეიძლება ?
-კი რათქმა უნდა -ვიწევი გვერძე რომ დაჯდეს ისიც
-როგორი ნაღვლიანი ხარ-მიღიმის
-არა რას ამბობ,პირიქით-ვიცინი და ვხხვდები რომ თვეების მანძილზე ეს პირველჯ გაღიმება იყო
-ძალიან კარგია თუ ვცდები
-ხო ხო...
-ლამაზია არა აქ ?-ღრმად ისუნთქავს და თვალებს ხუჭავს
-კი ლამაზია,მომწონს აქ
-ახალი ჩამოსული უნდა იყო-ხვდება იმ წამსვე როდესაც ჩემს სახეს აკვირდება
-საიდან მიხვდი?
-ოო,საიდუმლოა-ლოყა კვლავ საყვარლად ეჩუტებ-შენს სახელს ვერ მეტყვი?-ვიბნევი და დაუფიქრებლად ვპასუხობ
-დიანა-წარბებს ვწევ და ახლაღა ვხვდები როგორ
წამომცდა სახელი
-ლამაზი სახელი გაქვს ”დიანა”-აბუქებს და სიამოვნებით კვეთს ჩემს სახელს-მე ლაზარე -თავს ვუქნევ და ვუღიმი,ვდგები ფეხზე და უკან მიმირბის თვალები,ის კი მეძახის შორიდან
-შეხვედრამდე დიანა-ვითომ არც გამიგია მისი ხმა,სწრაფი
ნაბიჯით სახლისკენ გავექანე.

”ზოგჯერ მწარედ ვცდებით,ზედიზედ უამრავ შეცდომას ვუშვებთ.მე ვწერ ჩემს თვითოეულ ნაბიჯს,არ მინდა სხვა რამ იფიქრო ჩემზე.დღეს ლაზარე გავიცანი,ლამაზად ეჩხვლიტება ლოყები,მაგრამ
მამაშემს კაცი ვერ ჯობს დედამიწის ზურგზე.
ლაშა იყო მამაკაცი,რომელმაც სიყვარული მაგრძმობინა,მასწავლა სულ პატარას!! მინდა შემც ასე გიყვარდეს ვინმე,როგორც მე ”

მცივა,ლოგინში ვწვები და ჩემს წინ ჩამოკიდებულ ტელევიზორს ვრთავ პულტით.არაფერია საინტერესო,მე კი მაინც ვუყურებ და ვაშტერდები ეკრანს.უაზრობაში ძილს მივყავარ და დილით ადრე მეღვიძება,ვიცვამ და სამსახურში მივრბივარ..
ჯერ არავინ არ არის,ძალიან ადრეა,იქვე მდგარ მიმტან გოგონასთან მივდივარ
-უკაცრავად-ხელს
ვადებ მხარზე და ჩეკენ ტრიალდება
-გისმენ შენ ახალი ხარ ხო??
-კი მე ვარ-მიღიმის და ბარის
უჯრიდან მაწვდის ფორმას,ვართმევ და ფასახდელში გამოსაცვლელად შევდივარ.

ხალხი ნელნელა