ადამიანები ერთმანეთისგან გამსხვავდებიან,თმის ფერით,ფორმით,თვალებით,სხეულია ნაწილებით და კიდევ ბევრი განმასხვაბელი ფაქტორით.მშვენიერია იყო ”ადამიანი” ჩვეულებრივი პრობლემებით,ყოველდღიური უაზრო ცხოვრებით და ადამიანირი გრძნობებით.ისიც ნიჭია ზოგს ტყუილის თქმა რომ შეუძლია,იმის მიუხედავად რომ ცუდ ნიჭად ითვლება.
ალბად რას არ დათმობს მოსიარულე ნებისმიერი რამ,ანდაც არამოსიარულე არსება რომ ადამიანის სხეულში გამოიპიწკოს,ამით არ დაკმაყოფილდეს და მისი ცხოვრებით იცხოვრობს.
რაც არ უნდა სასაცილოდ ჟღერდეს თქვემთვის,არსებობენ
უცხოპლანეტელები,სხვათაშორის მაქციები და თქვენ წარპოიდგინეთ მსგავსი არსებები.არ დაიჯერებს არავინ მსგავსს,იქამდე სანამ თავად არ დაინახავს საკუთარი თვალებით,მაგრა ეს ხომ უიშვიათესია?რადგანაც
მსგავსი არსებები მთებსა და მივარდნილ ტყეებში იბუდებენ,გააჩნია ჯიშს და სახეობას.
ეს მოვლენა იმდენად უცნაური რამ არის,სხვა რომ ვერც წარმოიდგენს და ვერც დაიჯერებს,ისევე როგორც ვერ დაიჯერებდა ჩვეულებრივი ქვეყნის მოქალაქე ანა ვორანცოვა,რუსი ლამაზი ახალგაზრდა გოგონა გადახიზნილი აშშ.-ში.
როგორც ყველა თინეიჯერი მცხოვრები ადამიანი,მსგავსად მოარსებე გახლავთ ანა,კოლეჯის წარჩინებული მოსწავლე,გარს ათასი კარგი მეგობრით გარშემორტყმული,ორ დასთან ერთად მარტოდ მცხოვრები დიდ ორ სართულიან სახლში,სადაც სამივე
ლამაზმანს კეთილშობილი და სათუთი კელი ელით (დედა).
კოლეჯის ჩვეულებრივი დილა დგას,კლასებში შეხიზნული ახალგაზრდები ელიან მომავალ მასწავლებელს და იქამდე ჭორაობით იქექავენ ტვინს.ანა მესამე მერხზე გამოჭიმულია,მის ირგვლივ გოგონების წრეა შეკრული.
-გასწორდით ყველა-მკაცრი მაღალი მამაკაცი ადგილს უჩენს ყველას,მარტოდარჩენილი ანა ფანქარს ათამაშებს და გამაღიზიანებლად აკაკუმებს მაგიდაზე,ფეხი ფეხზე გადადებული აქვს და გამჭვალი მზერით აპარებს მზერას მასწავლებელს.
-თუ შეიძლება ფანქარი გააჩენე ანა-თავაზიანად ითხოვს სიმშვიდის დაცბას ოთახში,ჯდება საკუთარ მაგიდასთან და დიდ სქელ წიგნს შლის.იქამდე კიდევ ავლებს თვალს იქ მსხდომთ,სახელებს კითხულობს
-ნორა
-ვესწრები
-დევიდ
-ვესწრები
-ლიზა
-ვესწრები
-სარა
-ვესწრები
-ანა-სიჩუმე ვარდება,ფიქრებში გართულს არც ესმის შეშლილი პროფესორის ხმა,უკნიდან
თანაკლასელი ესვრის ქაღალდისგამ შეკრულ გუნდას და აფხიზლებს
-რა ხდება?-პირდაპირ მასწავლებელს უსწორებს თვალს,იღიმის უხერხულობის გასადევნად და აქ ცხადი ხდება ესწრება თუ არა გაკვეთილს
ანა.
უზარმაზარ დაფასთან დგება მასწავლებელი და წერას იწყებს,ყველა ხრის თავს და ჰყვება მას.პრიმციპში ყველა
გაკვეთილზე ამას აკეთებენ.
გაკვეთილები მალე გადის,გარეთ შეკრებილი ახალგაზრდობა ირება ერთმამეთში
-ანა დამიცადე-სიბილი მირბის და მეგობარს მხარზე ხელს ჰკიდებს-როგორ გამომეპარე სულელო-იცინიან და ერთმამეთს უდარდელი თვალებით უყურებენ.უეცრად კი ანას ტელეფონის ხმა ისმის
-ალიო ანა
-დიახ გისმენთ
-თუ შეიძლება ქალაქის შემოსასვლელთან მობრძანდით-უთიშავა უცნობი მამაკაცი,გაშტერებული მზერით ჩანთაში აგდებს ტელეფონს,ემშვიდობება სიბილის და მანქანით მიემართება ქალაქის
თავში.
ქალაქის დასაწყისში,ხიდზე უზარმაზარი ზღვაა,აქამდეც
ბევრი შეეწირა ამ ზღვას,ამიტომ
სიკვდილს უწოდებენ.ანა მალევე მიდის ადგილზე,ხიდზე კი ჩაკეტილი
გზის გამო მანქანას აჩერებს.ხვდება რომ რაღაც ვერ არის რიგზე,მანქანიდამ
გადადის და გულამობჯენით მირბის იქადესანამ
პოლიციელთა რაზმს არ ამჩმევს.უვარდება აკრძალულ
ზონაში,ორი პოლიციელი მამაკაცი აკავებს მაგრამ უეცრად ის უცნობი მამაკაცი ჩნდება და ნებართვას გასცემს ანას შემოშვენის.
-რა?რა ხდება?-ხიდის საყრდენს ეტაკება და ლამის გადავარდნით იყურება შიგნით
-დედათქვენსაც და თქვემს დასაც დავურეკეთ უკვე-იწყებს მშვიდი ტონით
-კიმაგრამ რა ხდება აქ?-გული ამოვარდნას აქვს,მზად არის დადგეს ამ საყრდენზე და თავით გადაეშვას,მაგრა
ეს მხოლოდ ფიქრებში.
-მაია ვორონცოვა -ანა უტრიალდება გამომძიებელს
-ჩემს დას რა სჭირს-სასოწარქვეთილ ხმას უშვებს პირიდან,თან გულს და სულა აყოლებს
-გვაქვს ცნობა რომ ამ ზღვაში მაია არის-ანას თვალებში სიბნელე ეფინება,ერთიანად ეთიშება სამყაროს და მუხლებზე ეცემა.ყვირის ბოლო ხმით-არა!-ხელებით სახეს იპორჭყნის,ხან გულის პირს იგლეჯს,ახლა კი სასწრაფოდ ახარებას ეძახიან და ანას დამამშვიდებლით აბრუებენ.ცოტახანში ანას დედა და და მიდიანა დგილამდე,ამ
ამბის გაგებისას ანას და საერთოდ ჭკუასაღარე კითხება რამეს,ახლა ის ლამობს გადახტომას ხიდიდან და აჩერებს პოლიციელთა რაზმი,გამწარებული დედა კი უსულოდ დგას და შვილის გამოჩენას ელის.საღამომდე ასე მდგარი ხიდთან მხოლოდ
ზღვას გაჰყურებს,ცრემლები უნებირად მოსდის თვალებიდან და შიგადაშიგ იწმენდს,არ უნდა შვილებმა ასეთ მდგომარეობაში ნახონ,ახლა მათ დედა ყველაზე
მეტად სჭორდებათ ანდაც
პირიქით.იმედგადაწურულს
უახლოვდება გამომძიებელი ბენი,მხარზე ხელს ადებს და სულის სამგლოვიაროდან
გამოჰყავს
-ქალბატონო
-კელი-ახსენებს სახელს,მაგრამ
სახეს არც ატრიალებს მისკენ
-დიახ ქალბატონო კელი,მინდა მშვიდად მიიხედოთ
მარცხნივ-კელი ხვდება რისი დანახვაც მოიწევს,ტირილი უტყდება და გამომძიებელს
ესაუბრება
-არ მივიხედები მე იქით-ხელებით ეყრდონა მუხლებს,ვერ ითმენს და მზერას მაინც აპარებს მარცხნივ.სამწუხაროდ თეთრ ზეწარში გახვეული მოჰყავს მაია
-სისულელეა ეს-იწყებს ტანჯვით სუნთქვას-ჩემი შვილი ვერ მოკვდებოდა ასე-თავს აქნევს შეშლილივით,უკნიდან კი ანა და ლექსი მირბიან დის ცხედრისკენ,ვარდებიან და ძირს ახლად დაწვემილ დას ხდიან ზეწარს.გაყინულ და ფერგადასულ მაიას ხელებს უსვამენ სახეზე,კელი
ნელი ნაბიჯით მიდის და
მუხლებთან იკეცება,შვილის ხელს თავისაში იქცევს და კოცნას უწყებს.შემზარავი სანახაობაა,როგორ ეტრფიან ახლად გარდაცვლილ შინაურს,ამაალიზებენ რომ ვერასდროს დაინახავენ და გაიგონებემ მის ტრფიალა და
სადა ხმას.
-გამოიყვანეთ ქალბატონები-გამომძიებელი ამბობს თუ არა სამივეს ერთდროულად აძიზგნიან ცხედარს,გააფთრებულებს აკავებენ და როგორც
ცხოველებს მსგავსად აბამენ საკუთარ მკლავებში.მაიას სხეულს იღებენ და დიდ
მარშუტკაში ასვენებენ,გადაღლილ
კელის გული მისდის და პოლოციელის ხელებში ხუჭავს სევდიან თვალებს.
განწირნული ხმით გასკივის ანა და მაიას ნახვას ითხოვს კიდევ ერთხელ,იმასაც ვერ ამჩნევს უკანა რიგზე ახლა კელი რომ გახდა მოსასულიერებელი.ლექსი ხელს ავლებს დას და მეორე მანქანაში სვამს,უკან მისდევს სასწრაფო მანქანას და არცერთი დიჩქარით არ უკლებს წინ სვლას.მანქანების გაჩერებისთანავე ორივე და ერთდროულად გადადის მანქანიდან,ექიმებს ჯოგს უნდათ შეერივნონ მაგრამ ამაოდ,მაიას სხეულს ათამდე ექიმი მაინც მიასვრნებს.შეჰყავთ რაღაც უცნაუტ პალატაში,გოგონებისთვის უცნობ.ზევით წარწერას ამჩნევენ ”მორგი”,ახლაღა ხვდებიან რომ მათი ყვრლაზე პატარა და ნამდვილად გარდაიცვალა.ორივე მათგანი უცრემლოდ ტირის,გული გახეთქვას აქვთ მაგრამ სამწუხაროდ ვერაფერს ცვლიან.ყვირილს აზრი არ აქვს,ყვირილით დაგარგულს ვერ დაიბრუნებენ,მაგრამ ერთი იციან დარდისგან გაგიჟებული დედის დაკარგვა კი უკვე შესაძლებელი ხდებოდა.
საავადმყოფოს შემოსასვლელში ცხოველივით ხელების ქნევით მორბის კელი,შუა გზაზე უტრიალდება ფეხი ვარდება იატაკზე,ხელებს აყრდნობს იატაკს და ადგომას ლამოს,გულნატკენს ახლა ფეხის ტკივილი ემატება და ძალაგამოლეულს ადგომაც კი შეუძლებლად ეჩვრნება.
-ქალბატონო დაგეხარებით-ექთანი გოგონა ექაჩება ხელზე,აყენებს და აჯენს მოსაცდელში.პრინციპში ვის უნდა უცადოს? გარდაცვლილი შვილი პალატიდან ვერ გამოვარდება და ვერ ჩაეკონება საყვარელ დედას.
მოსახვევიდან გამოდიან ანა და ლექსი,დედის დანახვისთამავე მისკენ ბირბიან და აქეთ-იქიდან უსხდებიან,ახლა სამივე რთავს ტირილს.
-ქალბატონებო დროს
დამოთმობთ?-კითხულობს პირზე აკრური მამაკაცი,რომელსაც ხელზე ხელთათანეთი აქვს აკვესნილი
-რათქმა უნდა,დრო თავზე საყრელია-ანა ცინიკურად ეუბნება და ქვევიდან აჰყურებს
-რაღაც მინდა გკითხოთ,თუ შეიძლება კაბინეტში წამომყევით-დგება სამივე მათგანი და მოსდევენ ექიმს.სხდებიან დიდი მაგიდის გარშემო -მოკლედ,მინდა რაღაც გთხოვოთ-კელი თვალებს ქაჩავს
-ახლა?
-ახლა დიახ...მინდა თქვენი ქალიშვილის ორგანოებთან დაკავშირებით ვისაუბროთ,შესაძლებელია რომ მისი ორგანოების ამოჭრის ნებართვა მოგვცეთ,რომლებიც მაიას ძალიან კარგი და ჯანმრთელი აქვს.ამით ჩვენ დავეხმარებით უამრავ საყვარელ და საბრალო პაციენტს.აი მაგალითად ...-აჩუმებს ლექსი
-რას ამბობთ თქვენ ხვდებით?თქვენ ჩემი დის დაჩეხვის ორდერზე გვაწერინებთ ხელს!ეს უტაქტობაა ბატონო !მე არ
მოგცემთ არცერთს ნებას რომ ჩემი დის ნატანჯ სხეულს თითიც კი ზედმეტად ახლოთ!-დგება ფეხზე და კაბინეტიდან კარებოს ძლიერი მოხურვით გადის.კელი ანას უყურებს,ბოლო სიტყვა მაინც კელიზეა
-ბატონო,მე თანახმა ვარ-ანა თვალებს ქაჩავს,იწევა სკამიდან მაგრამმერე უკან ჯდება
-ძალიან კარგი გადაწყვეტილებაა ქალბატონო
-ამას არავის გამო არ ვაკეთებ-უხეშად აჩერებს ექიმს-მაია ასე მოიქცეოდა მსგავსი არჩევანის წინაშე რომ დამდგაროყო-ფურცელს და კალად
გლეჯს ხელებიდან და წამში აწერს -ამოიღეთ რაც გჭირდებათ,გულს კი ხელი არ ახლოთ-ფეხზე დგება და ანასთან ერთად გადის,კარებში შეშდება და მოუბრუნებლად აგრძელებს-მაიას გული ხელშეუხებელია-კარებს კეტავს და მშვიდად მიაჯებს ორივე მათგანი.

რამდენიმე კვირა გადის ამ შემზარავი ამბის შემდეგ,მაიას გულისგარდა რაც საჭირო
იყო ამოუღეს ყველა
ორგანო.შემდეგ ერთი კვირის ნიუანსის დაშორებით დაკრძალეს,უამრავი ადამიანი იყო მოსული ამ ლამაზი ქალბატონის გასვენებაში.ვერცერთი ადამიანის თვალზე სიმშრალეს ვერ შეატყობდით,ეს ხონ დიდი დანაგარგი იყო ყველასთვის,ვინც მასიცნობდა.
ანა ლექსი და კელი თითქოს შეგუებას მიეცნენ ამ
ამბის,უკვე ტირილს მოუკლეს თუმცა ეს იმას არ ნიშნავს რომ დაოვიწყეს.ცხოვრება გრძელდება,ამ დევიზით ინუგეშებს ყველა მათგანი თავს.
ამდენი გაცდენის შემდეგ უნდა თუ არ უნდა ანა კოლეჯში მიდის,კლასში მშვიდი სახით შედის,მისი დანახვისთანავე ფორიაქდება ყველა.ზოგს ცრემლი აწვება,ზოგი კითხვებს აყრის,მასთან სიბილი მირბის და ხელებს ჰკიდებს,მეგობრული თვალებით შეჩერებია და სვამს
კუთვნის სკამზე.
-ანა მე შენს გვერდით ვარ-კოცნის მეგობარს ხელებზე,თუმცა ანას უღიმღამო სახეზე რთული მოეჩვენა რაიმეს ამოკითხვა.
კლასში სამი ახალი სახე შემოდის,ანა მათ ყურადღებასაც არ აქცებს,საკუთარფეხებს მიჩერებია.უკან მასწავლებელი შემოყვა მათ
-ბავშვებო ჩვენ ახალი მოსწავლეები გვყავს-ყველა ერთმანეთში ჩურჩულს იწყებს-სიმშვიდე! ბავშვებო გაეცანით ახალ თანაკლასელებს-პირველი დაბალი ქერა თმიანი გამხდარი გოგონა გამოდის წინ,იღიმის და თავს აცნობს კლასს-მე სარა ვარ....-მეორე მაღალი შავთმიანი ბიჭი უდგება სარას გვერდით-მე ჯორჯი ვარ...-ცნობილი ხდება რომ ჯორჯი და სარა და-ძმანი არიან.ხოლო მესამე მოსწავლე ირკვევა რომ ნიკ სიმსონია,ერთ-ერთი გავლენიანი ოჯახის შვილი.
სამივე თავისუფალ
ადგილს იკავებს,ეს გაკვეთილი მათ გაცნობაში გაჰყავთ
მასწავლებელს თუ მოსწავლეებს.
-ჯორჯ-სკამიანად ჯდება ჯორჯის მერხთან სიბილი-როგორ ხარ?
-მადლობ შენ?
-მე სიბილი ვარ და კარგად ვარ მეცქ
-სასიამოვნოა სიბილი-ხელს უწვდის ჯორჯი და ნაზად ართმევს.ასე დარჩენილი სიბილი ღიმილით აშტერდება ჯორჯს,მერე ხვდება რომ ხელს ხელზე უჭერს და არ უშვებს.დარცხვენილი უშვებს ხელს და ძალით იღიმის.
-სიბილი ის გოგონა ვინ არის?-ანიშნებს სარა ანასკენ ხელით
-ჩემი მეგობარია
-ასეთი უკარებაა?
-არა არა რა სისულელეა,და გარდაეცვალა-სარა უხერხულ სახეშ იღებს და სწორდება.სიბილი კი ანასკენ იყურება და ეძახის
-ანა!-იმწამსვე ყურადღებას აქცევს-მოდი აქ-დგება და სიბილისთან მიდის,სულ ვერ ამჩნევს ამმერხთან ახალ მოსწავლეების რაზმს
-ანა ხო?-ჯორჯი ფეხზე დგება და ხელს უწვდის,ანა მის ხელს აშტერდება და უპასუხოდ უტოვებს სიტყვას
-სიბილი რატომ მეძახდი?
-ახალი ბავშვები რომ გაგეცნო-ანიშნებს ჯორჯისკენ,ანაც იხედება მისკენ და უღიმის
-ხო ანა მქვია
-ხელს არ გამოგიწვდი მეორედაც,იქნებ კიდევ ასე დამტოვო უპასუხოდ-იცინის და დიდიხნის გაუცინარ ანასაც აცინებს.ახლას არას ეცნობა ანა და ნამდვილად მოწონს ეს ახალი მოსწავლე.
-გოგოებო ჩემთან გეპატიჟებით სტუმრად დღეს ღამე,დარჩით თან-ანა და სიბილი გაკვირვებულები უყურებენ
-კი მაგრამ შენი მშობლები საყვედურს არ გეტყვიან?
-მამა მყავს მხოლოდ,ის კი მივლინებაშია-ამის გაგონრბაზე ორივე გოგონა თანხმდება და გაკვეთილებოს დასრულებისთანავე მიჰყვებიან სარას.ჯორჯი ბიჭებთან რჩება.
უზარმაზარ სახლთან მიდიან და ორივე მათგანს გაოცება აწყდება სახეზე
-აქ ცხოვრობ?-კითხულობს გაოცებული ანა
-კი აქ -ივინის სარა და შიგნითშეჰყავს ახალი
მეგობრები თვითონ კი გაუჩინარდა.
-სად წავიდა?-სიბილი თვალს
ავლებს სახლს
-არ ვიცი ვერც მივხვდი
როგორ გაქრა-მხრებს იჩეჩავს ანა
-აქ ვარ,აქ მოდით-ხელს უქნევს მეორე სართულიდან სარა,გაოცებული გოგონები ადიან კიბეებზე და გზად მომავალი კიდევე რთი ახალგაზრდა ბიჭი ეჩეხებათ
-ეს ჩემიმეორე ძმაა-აცნობს სარა-ბენი
-მე ანა
-მე სიბილი-იღიმიან გოგონები
-სასიამოვნოა გოგონებო,სარა მე საქმეზემივდივარ შენც ხვდები სად
-კი კი ბენ მიდი წადი-ბენი კიბეებზე სირბილით ჩადის,მომღიმარი დაგიპნოზებული გოგონები კი გზად მიმავალს თვალს არ აცილებენ
-ასეთი ძმები საიდან გყავს სარა-იცინიან და სარას ოთახში შედიან
-აბა აბა ნამდვილად სიმპათიურები-ანა აყოლებს
-კი ვამაყობ ჩემი ძმებით,ესეც
რომ არა თავდადებულები მყვანან,მამას გავს ორივე
-რამდენი წლისები ხართ არ
გითქვამს-აპარებს ანა
-მე 19,ჯორჯი 23 და ბენი 340 -შეშდება ანაც და სიბილიც
-გავიხუმრე გოგონებო-იცინის სარა და გოგონებსაც გულზე ეშვებათ.მთელი საღამო ლაპარაკში გაჰყავს,ძალიან უახლოვდებიან ერთმანეთს.
სარა კი კარადიდან უძველეს ღვინოს იღებს და დგამს
მაგიდაზე
-ოჰოო სარაა-სიბილი საწოლზე ეხეთქება
-აბა გოგონები ვსვამთ ბოლომდე-ჭიქებში ასხამს და ყველა ერთდროულად სვამს.მალევე თვრებიან და ერთმანეთს საიდუმლოებების გამზელას უწყებენ
-მე მჯერა რომ არსებოვენ მაქციები ვამპირები და მსგავსი არსებები-იწყებს ანა
-აი მე კი მჯერა რომ არ არსებობენ-იცინის სიბილი
-შენ რა მართლა გჯერა?-სარა სერიოულ სახეს იღება
-კი მჯერა (ანა)
-რაღაც მინდა რომ განახოთ-გოგონები თავს უქნევენ
თანხმობის ნიშნად,სარა კი დგება და კონცეტრირებას იწყებს.ჯერ ვერ ხვდება ვერცერთი რას აკეთებს მათია ხლადშეძენილი მეგობარი,მაგრამ მალევე უვარდებათ ენები.
სარას სახის ნაქვთები ერთიანად ეცვლება,ჯერ თვალები,უწყლიანდება მერე მისი გუგები ფერს იცვლიან და ერთიანად სისხლის ფერის ხდებიან