-მერაბ როგორ გაბედე აქ ჩამოსვლა ჩემს დაუკითხავად?
-ნუ ყვირი თორემ მართლა გაეღვიძება და გაიგებს ყველაფერს.
-აქ არ უნდა გნახოს., გონია, რომ გზა ჩაკეტილია.
-არ მნახავს, ჯაბა მელოდება ჩამიყვანს სოფელში თუმცა იქამდე მოდი გასაკეთებელი გავაკეთოთ.
-არა.
-რა არა? გუშინ წერილი მომწერა, მაპატიეთ, მაგრამ სადიპლომოს დაწერას ვერ ვახერხებო.
-რა?
-ხო, გადაიფიქრა, მიზეზი შენ უკეთ გეცოდინება. შენც ხო არ გადაიფიქრე?
-არა, მე რატო...მოიცა, ეგრე მოგწერა?
-დემნა, ჭკუას თუ არ მოუხმობ ისევ გისოსებს მიღმა აღმოჩნდები ჩემთან ერთად.
-დაბრუნი, მეთვითონ გავაკეთებ ყველაფერს.
-დარწმუნებული ხარ? ამანათი ჩამოგიტანე უჯრაშია.
დემნამ თვალი ვერ მოხუჭა უყურებდა მძინარე ნენეს და ათასი ფიქრი აწუხებდა. რაღა ათასი, ერთი, ნუთუ ნენეც იმას ფიქრობდა და გრძნობდა რასაც ის?! დილით დემნამ სათბურიდან საუკეთესო ყვავილები მოკრიფა და ბალიშთან დაულაგა მის საყვარელ ქალს. უკვე მეორედ უყურებდა დემნა აბაზანაში საცვლების ამარა მყოფ ნენეს და ყველაფერი მოწონდა, თითქოს მისი სხეულის ყველა წერტილი ზეპირად იცოდა.
-მითვალთვალებ?
-რას აკეთებ?
-თმას ვიმშრალებ.
-ასე ნუ იქცევი...-გაბრუნება დააპირა, როდესაც გოგომ მოაბრუნა, თვალებში ჩახედა და მოხდა ის რაც ორივეს სურდა. დეტალებით არ გავაუფერულებ მათი სხეულების შერწყმას.
-საბანი სულ შენსკენ ნუ მიგაქვს.
-რა წუწუნა ყოფილხარ.
-ოცნება გაქვს?
-კი.
-ბევრი?
-ერთადერთი.
-აუფ წარმომიდგენია როგორი იქნება.
-შეუძლებელი.
-შეუძლებელი არაფერია.
-ჩემი ოცნება შვილია, საკუთარი შვილი. იმდენად უშვილო ვარ, რომ ხელოვნურადაც ვერ გაანაყოფიერებენ ჩემ ს. ბავშვს კი არავინ მიაშვილებს ყოფილ პატიმარს.
-მაპატიე რა, არ მინდოდა...
-რა მნიშვნელობა აქვს. მკითხავდი თუ არა ყოველდღე ვფიქრობ ამაზე.
-ოჯახს არ ეკონტაქტები?
-არა, რატომ მკითხე?
-არასდროს გიცდია ვინმესთან დარეკვა ჩვენი ტელეფონით.
-ხო.
-წამოდი ვისაუზმოთ, ალბათ მართა გაოგნებული გველოდება.
მთელი დღე ერთმანეთის ფერებაში გაატარეს. ორივემ კიარა სამივემ, მართა უბედნიერესი იყო.
-მომიყევი რატომ გადაწყვიტე აგერჩია ეს პროფესია.-ნენეს სისხლი გაეყინა.
-მე იურისტი ვარ, მივდივარ სისხლის განხრით და მეორად პროფესიად ჯურნალისტიკა ავირჩიე. - სიჩუმე მართას ხელიდან გავარდნილმა ფინჯანმა დაარღვია, უცებ წამოდგა და დაბნეული ოთახიდან გავიდა.
-შენ მგონი მართლა შეგიყვარდი.
-რა?
-არა?
-კი, მაგრამ...
-ისე ამას არ მეტყოდი. რა გარანტია გაქვს, რომ ჩემი ცოლივით არ მოგკლავ.
-არ მჯერა მე მაგის.
-რატომ, რაკი გამამართლეს?
-არა, მე ვგრძნობ...
-შენ გრძნობ შენზე უფროსი მამაკაცის მიმართ ლტოლვას, რომელსაც უმანკოება ჩააბარე.
-ასე ნუ მელაპარაკები.
-მე ვიცოდი ყველაფერი, ვინ ხარ, რატომ ხარ...
-მოიცა...
-კი ყველაფერი დაგეგმილი იყო, მათშორის საწოლიც, საერთოდაც პირველ დღეს შენი გაგუდვა იყო დაგეგმილი.
-საოცარი იუმორი გაქვს - ნენე ფეხზე წამოდგა და დემნასთან მიახლოება სცადა.
-მე მოვკალი, ორივე.
-არა, არა შეუძლებელია.
-გულწრფელობისთვის ერთ საათს გაძლევ, რომ აქაურობა დატოვო, მერე რა მოხდება ჯობია არ იცოცდე. - ფეხზე წამოდგა და და და...თოვლში გაუჩინარდა.

დაახლოებით 3-4 დღე ოთახიდან არ გამოსულა ბატონი დემნა. მართაც ვერ ბედავდა მასთან შესვლას. 3-4 თვის შემდეგ მერაბმა მიატოვა თბილისი და ფშავში, ძმაკაცთან ახლოს გადმოსახლდა. 1 წელში ყველაფერი ჩვეულებრივ კალაპოტს დაუბრუნდა. დემნა ცდილობდა არ გახსენებოდა ქალი, რმელიც აღმოჩნდა, რომ ყველაფერზე მეტად უყვარდა. ნენე ბედნიერი ცხოვრობდა უკვე მის ცხოვრებაში ერთადერთ მამაკაცთან და ალბათ მომავალში საუკეთესო დაქალთან ერთად, ესენი მისი შვილები იყვნენ - დემნა და ბაბი. ნენე მარტოხელა დედა იყო, ეს არც აწუხებდა, ბედნიერი იყო ორი ანგელოზით, ორი ოცნებით. დემნას ოცნება ახდა, ორმაგად ახდა, თუმცა მან ამის შესახებ არაფერი იცოდა.
###
-მოდი მერაბ.
-მართა დიდედა სად არის?
-სოფელში მრავალშვილიანი ოჯახიროა იმათ წაუღო რაღაცეები.
-თბილისიდან დამირეკეს.
-რაო ჩამოდი მოგვენატრეო?
-არა,ნენემ დამირეკა.
-რაო? თავგადასავლები მომენატრაო? ისე როგორ სუფთად გამოძვერი აზრობ, დღემდე არაფერი არ იცის.
-არა, კარგად მომისმინე...



პ.ს ერთი თავიღა დარჩა თუმცა ვფიქრობ მეორე ნაწილიც მოვუფიქრო