ჩვენ,ახალგაზრდათა უმრავლესობა ყველთვის ისე ვცხოვრობთ როგორც „გვისწორდება“ და არასოდეს ვფიქრობთ მომავალზე და ამ ქმედებათა შედეგებზე.ეღტ დრს გგონია რომ ქვეყნად შენზე ბედნიერი არავინ დაიარება,თუმცა მეორ დღეს სამწუხარო რეალობას პირდაპირ ეჯახები და ილუზიებიც თავზე გენგრევა,სწორედ ეს არის ცხოვრება! ასე მოწობილი ეს წუთისოფელი და ჩვენ როგორც არ უნდ ავეცადოთ რომ მასში რაიმე შევცვალოთ მაინც არაფერი გამოგვივა. მაგიდის გარშემო ვსხდვართ მე ვატო და ნიკუშა,ვატო გამალებით მიირთმევს ჩიზბურგერს და სულ არ ვედარდებით ჩვენ,ნიკუშა მიყურებდა და მიღიმის,გული ბედნიერბისგან საგულში ვეღარ ეტევა,მისი ყოველი შემოხედვა და გაღიმება სულს მიფორიაქებს,ბედნიერების მორევში მძირავს,რომლიდანაც ამოსვლა მიჭირს.
-რა გეგმები გავქვს კონცერტის შემდეგ?-ოდნავი ღიმილით მეკითხება ნიკა
-ნეტავ რა?-არც მე ვაკლებ ირონიას
-მგონი ვხვდები რაც,რომელზე მთავრდება კონცრტი?
-წესით 12 ზე უნდ ამორჩს,2 საათიანი პროგრამა გვაქვს
-ხოდა ძალიან კარგი
თვალით ვანიშნებ,რომ მარტონი არ ვართ და არაფერი თქვას მოსალოდნელ ღამეზე,რომელიც ერთად უნდა გავატაროთ. 15 წუთში ვტოვებთ მაკდონალდს და სასტუმროში ვბრუნდები. მპირდება,რომ კონცერტზე აუცილებლად მოვა და კონცერტის შემდეგ ერთად წავალთ. სწრაფად ვემზადები კონცერტისთვის,საშინლად ცხელა,მაგრამ სხვა რა გზა მაქვს,ღია ცისქვეშ ვიწყებთ ცეკვას.კონცერტი 2 საათ გრძლდება.როგორც იქნა ვამთავრებთ და გამოსაცველელად შევრბივარ კულისებში.სწრაფად ვიხდი საცეკვაო სამოსს და მაკიაჟს ვიშრებ სახიდან
-რა იყო გოგო სად გჩქარება,სახე არ მოიგლიჯო ნელა ქენი-დამცინის ლუკა და ჩოხას იხდის
-საქმე მაქვს უნდა წავიდე
-რა საქმე? ან აქ იცნობ ვინმეს?
-კი,ჩემი ქუთეისელი შეყვარებული ხომ არ დაგავიწყდა?-თვალს ვუკრავ და ვიცინი
-ააა,გასაგებია-მასაც ეცინება-ანუ ამაღამ მასთან რჩები?
-ჰო,სწორად გამოიცანი
-არ იცელქო გოგო-დამცინის
ორივენი ვიციით,ვემშვიდობები,ნატალიას ვეუბნები რომ ამაღამ სხვაგან ვღცები და გავდივარ.ნიკა მანქანასთან დგას შემოსასვლელში,მხედავს და ეღიმება.მანქანაში უხმოდ ვსხდებით.
-სად მივდივართ?
-სასტუმროში
-ცოტა უხერხულად ვგრძნობ თავს-ვიშმუშნები
-რატო? რა მნიშვნელობა აქვ სად ვიქნებით,მთავარია ერთად ვიყოთ.
-ჰო,ეგეცაა
თავს ვუქნევ ღიმილით და 10 წუთში უკვე სასტუმროში ვართ.წყალი გადავივლე და გამოვედი აბაზანიდან, ნიკა კარებთან დგას და მელოდება.ხელს მხვევს და საწოლისკენ მივყავარ,იმდენად ვარ დაღლილი არაფრის თავი არ მაქვს.
-არ გვინდა კარგი?უბრალოდ მომეხვიე და ესე დავიძინოთ
-კარგი ჩემო ლამაზო,როგორც შენ გინდა
უკნიდან მეხვევა და მც მის მკლავებში მშვიდად ვხუჭავ თვალებს. დილამდე მშვიდად გვეძინა ორივეს,მან დამასწრო გაღვიძება.ვიღვიძებ და მის ბედნირ ღიმილს ვხდავ,სახეზე მეფერება და განუწყვეტლივ მიმეორებს,რომ ძალიან ვუყვარვარ,ამაზე ბედნიერი დილა არც მქონია ალბათ.
-მეც მიყვარხარ ნიკა,დიდი ხანია გაიღვიძე?
-ჰო და გიყურებდი
-რატო არ გამაღვიძე?
-მინდოდა დიდხანს დამმახსოვრებოდა შენი მძინარე სახე და ამიტომაც
-ოჰ! რა რომანტიკული ხარ ნიკუშ?
-ჰო აბა,შენნაირი შხვართი და ლამაზი ქალი ბევრს კი არ ყავს-ამაზე ორივენი ვიცინით
-ნუ მაწითლებ,რომელი საათია? ზუგდიდში მივდივართ დღეს
-არ გეზარება? დარჩი რა აქ
-არა რა მეზარება-სწრააფდ ვდგები,ვემზადებით და სასტუმროში მივყავარ.
-როდის გნახავ?-მოხუშული სახით მეკითება
-მოვრჩები თუ არა ტურს მაშინვე ჩამოვალ
-კარგი,მიყვარხარ-მეხვევა და მიდის
კიბეებზე ავდივარ სასტუმროს ჰოლში,უცებ ვიღაც მორბის მთელი ძალით და ისე მეჯახბა გონებას ვკარგავ.გონს ჩემს ნომერში მოვდივარ,ნატალია დ ალუკა მადგანან თავზე
-კარგად ხარ კატო?-შეშინებული სახე ავს ნატალიას
-რა მოხდა?-ტკივილისგან ამოვიკნავლე
-კიბიდან დაგორდი,ფეხი იღრძე
-რაა?-გაოცებულმა წამოვყავი თავი ფეხი მართლა ძალიან მტკიოდა
-კიდევ კარგი არ მოგტყდა
-ახლა რა უნდა ვქნა?
-ვერაფერს იზამ,ექიმმა დასვენება სჭირდებაო,არავითარი ცეკვაო
-რაა?-ხმა ვეღარ გავაკონტროლე-არცისე ძალიან მტკივა,გამივლის ცოტახანში
-კატო არ შეიძლება,შესაძლოა უფრო გაგირთულდეს,მეც ძალიან მწყდება ამის გამო გული მაგრამ სხვა გზა არ გვაქვს,მალ დეიდაშნი მოვა და წაგიყვანს სახლში,ჩვენ კი ზუგდიდში უნდა წავიდეთ,ტური უნდა გავაგრძლოთ.
სხვა გზა არ მრჩება,ნატალიას ვემორჩილები დ ადეიდას ველოდები,ფეხი საშინლად მტკივა თუმცა არ ვიმჩნევ,ცოტახანში ნიკა მირეკავს
-ხო ნიკა
-რას შვები? წახვედით?
-არა,მე აქ ვარ
-რა მოხდა?
-ფეხი ვიღრძე და ვეღარ წავედი
-რაა? როგორ? ძაან გტკივა?
-ჰო მტკივა,ახლა დეიდას ველოდები სახლში უნდა წამიყვანოს
-მოიცადე ახლავე მოვალ,ხო სასტუმროში ხარ ისევ?
-კი აქ ვარ
ტელეფონს ვთიშავ და ნიკას ველოდბი,ისე მტკივა მოძრაობაც კი არ შემიძლია.10 წუტში უკვე ჩმთან არის ნიკა
-როგორ ხარ?-მეხვევა და ცდილობს დამამშვიდოს
-არამიშავს, უბრალოდ ნერვები მეშლება ასე რომ მოხდა
-როგორ მოხდა? კიბეზე რანაირად დაგორდი?
-არ ვიცი,რომ შემოვდიოდი ვიღაც ჩამორბოდა ზემოდან და დამეჯახა,გონს ჩემს ნომერში მოვედი
-რაა? ვინ იყო?!-სახე აეფარკლა
-არვიცი ნიკა,წარმოდგენაც კი არ მაქვს
-ეგ ! ერთი გავიგო ვინ იყო დედას მოვუტ*ნავ!
-კარგი ვსიო რაღა აზრი აქვს ახლა მაგის გარჩევას ვინ იყო დ ავინ არა?
-კარგი,მთავარია რამე უფრო სერიოზული არ დაგემართა,დეიდას ელოდები?
-ჰოო,მოვა და წამიყვანს
-ჩემი პატარა,გინდა მე წაგიყვანო?
-არა,მოვა უკვე მალე,გზაშია მადლობა ნიკა
-რა მადლობა.ისე ზოგი ჭირი მარგებელიაო-იცინის-აქ რჩები და ხშირად გნახავ
-ჰო,მაგ მხრივ კარგია-ორივნი ვიცინით.
მალე დეიდაც მოდის და სახლში მოვყავარ. ბებიაჩემი პანიკებშია ასეთ მდგომარეობაში რომ მხედავს,თუმცა ვცდილობ სიტუაცია განვმუხტო.
იმ დღის შემდეგ მხოლოდ ერთხელ იყო ნიკა ჩამოსული,მე კი უკვე აქ ვარ თითქმის ერთი თვეა. ბევრჯერ გამოვიჭირე ტყუილში და საერთოდ ვაიგნორებ ახლა,არც ის იკლავს თავს. უკვე 1 კვირაა საერთოდ არ შევხმიანებივართ ერთმანეთს,რამდენჯერაც მომწერა იმდენჯერ დავაიგნორე,სოციალური ქსელიდანაც კი წავშალე იმდენად მქონდ ამოსული ყელში მისი ტყუილები. ღამე ვერ ვიძინებ,ძილიც კი არ მეკარება,მასზე ფიქრში ვათენებ და ვაღამებ.
დილით მისი მოწერილი შეტყობინება მხვდება
-ბედიერი ხარ რო წამშალე ?
არაფრს ვპასუხობ,როგორც ყოველთვის ვაიგნორებ. ვგრძნობ რომ ეს ყველაფერი ამ ურთიერთობის დასასრულია.
მე და სოფო ვხედვართ კიბეებზე და მზეს ვეფიცხებით.
-ანუ მორჩა?
-ჰო მორჩა
-დარწმუნებული ხარ?
-ჰოო
-რომ მოვიდეს და ბოდიში მოგიხადოს?
-არვიცი
-რატომ?
-იმიტო რო იგივეს გააკეთებს,ვერ დავყრდნობი
არაფერს მპასუხობს,უბრალოდ ორივენი ჩუმად ვსხედვართ. შებინდდა, მზე ოდნავ მბჟუტავად ანათებს. აივანზე ვზივარ,თვალებს ვერ ვუჯერებ როდესაც ნიკას თეთრს მნაქანას ვხდავ,თავიდნა ეჭვი მეპარება თუმცა მერე თვითონ მას რომ ვხედავ ჭიშკართან მთელი სხეული მეყინება,დაბნეული ჩავდივარ დაბლა,კიდევ კარგი სახლში არავინაა.
-აქ რა გინდა?-დაბნეული ვეკითხები ბლუყუნით
-რას ქვია რა მინდა? არც სმსზე მპასუხობ დ არც ზარებზე, ფეისბუქიდანაც წამშალე დ აკიდევ მე მეკითხები აქ რა მინდა?!
-ესეიგი არ იმსახურებდი პასუხს,რისტვის მოხვედი? მოგბეზრდა გართობა და მოგინდ აახლა კატო?
-მასე რატო ლაპარაკობ?
-რატო ვლაპარაკობ? კიდევ აქეთ მეკითხები მაგას? ერთი თვეა აქ ვარ და მხოლოდ ერთხელ მოხვედი! უაზროდ მატყუბდი ყოვლ დღე მოვალ,მოვალო, შემდეგ გირეკავ არასოდეს მპასუხობ ზარებზე! და ბოლოს მატყუებ ავარიაში მოვყევიო,შენი აზრით ეს ნორმალურია?
-ვიცი ცუდად ვიქცეოდი,თუმცა ყველაფერი ისე არაა როგორც შენ გგონია კატო,ხომ იცი მიყვარხარ
-არა,მ არაფერი არ ვიცი ნიკა! ყველაფერს შენი საქცილებიდან გამომდინარე ვხვდები,ნამდვილა დარ ვიცი შენ რა გიდევს გულში.
-აღარ გიყვარვარ?
-სივარული ესე უცებ არ ქრება,შეგან განხვავებით მე მართლა ვიცი რა არის სიყვარული
-წამოდი გავისეირნოთ
-არა
-მაშინ სახლში მაინც შემიყვანე,ასე კარებთან ხოარვიდგებით?-იცინის
კარებს ვხურავ და გარეთ გავდივარ ქუჩაში, მანქანაში ვსხდებით და მივდივართ
-სადმე აქვე გააჩერე
-რატო?
-რას ქვია რატო?
-სად მიდიხარ აბა?
-მოგიტაცე
-ხო აი უეჭველი
-რა იყო? არ გჯერა? ბიჭები გველოდებიან ქუთაისსში
-შენ სულ გააფრინე ხო?
-შენ ჩემი არ გჯერა და არც სხვა გზას მიტოვებ-მხრებს უდარდელად იჩეჩავს
-ნიკა! გააჩერე მანქანა-ავნერვიულდი
-კატო,არ გინდა ცოლად გამომყვე?
-არა
-ანუ? და შენ ამბობ რო გიყვარვარ?
-მიყვარხარ უნრალოდ ესე უაზროდ არ მინდა,თანაც გაბრაზბული ვარ
-არაუშავს გადაგივლის
-ესე შლოპანსებით და სახლის ტანსაცმლით სად გამოგყვე ნორმალური ხარ?
-კაი რა დაიკიდე ეგ,ყველაფერს გიყიდი რაც დაგჭირდება
ორივენი ვიცინით და ვთანხმდები,იმ წუთას არ ვიცი რაეზ ვფიქრობ,თუმცა რთი რამ ზუსტად ვიცი,ახლა თუ უარს ვეტყვი მიზეზიც ექნება რომ სამუდამოდ მომისროლოს.
რამდენიმე წუთში მანქანას აჩერებს და მისი ძმაკაცებიც მოდიან
-რა ხდება ბრატ?-იცინის ერთ-ერთი
-ცოლი მოვიყვანე-სიცილით ეუბნება ნიკა
-ვა,ვა გილოცავთ ბრატ,რა ლამაზი გოგოა ,რალურად უფრო ლამაზი ყოფილხარ ვიდრე ფოტოებში რძალო-მეუბნება ერთ-ერთი ქუთაისური აქცენტით.
-მადლობა-მეცინება
მხოლდო ვატო გდას ჩუმად,ხმას არ იღებს,მგონი ეს აზრი არ მოსწონს.
-კაროჩე,ეხლა ჩვენ ზესტაფონში წავალთ ბებიაჩემთან,თქვნ ჯვრისწერის თემები მოაგვარეთ და დამირკეთ
ისევ მანქანაში ვსხდებით,ვატო და ის ბიჭიც რომელმაც კომპლიმენტი მითხრა ჩვენთან ერთად მოდიან,დანარჩენები კი იქ რჩებიან. ნახევარ საათში უკვე ბებიამისის სახლშ ვართ,სახლში არავინაა ჩვენს გარდა,ვატო ისევ იმ განწყობაზეა,ხმას არ იღებს და არც იღიმის,მკაცრი სახით გადმოდის მანქანიდან.ვერ ვხვდები ასეთ განწყობაზე რატომ არის. სახლში არავინაა ჩვენს გარდა,ნიკამ ოთახში შემიყვანა აქ დაისვენეო თვითონ კი ბიჭებთან გავიდა მისაღებში. ყვლაფერი კარგად აეწყო.საღამომდე სვამდნენ ჯრისწერა ორ კვირაში შედგებოდა. ვიცოდი დეიდაჩემი დ აბებიაჩემი რა დღეში იქნბოდნენ ამ ამბას რომ გაიგებდნენ,თუმცა ჩემი მშობლების რეაქცია უფრო მაშინებდა,საღამოს გვიან ნიკა შემოდის ოთახში,ცოტათი ნასვამია
-როგორც იქნა გვეღირსა მარტო დარჩენა-მკლავებში მომიქცია
-ჰოო-უხერხულად ვპასუხობ
-რა იყო ჩემი გერიდება? უკვე ჩემი ცოლი ხარ ასე რომ თავისუფლად შეგიძლია ეგ კომპლექსები მოიხსნა
არაფერს ვპასხუობ,ტუჩებზე მკოცნის,ისე რომ სული მეხუთება,უხესად მხდის ტანსაცმელს და საწოლისკნ მივყავარ.ვთხოვ რომ ცოტა ნელა გააკეთოს თმცა ჩემი არ ესმის და ისევ თავისას განაგძობს. ველურივით მკოცნის სხეულზე,საცველბს მხდის და ჩმს ფეხებშორის ექცევა,იმდენად მტკენს ტკივილისგან ვიკლაკნები.
-ნიკა,ნიკა ცოტა ნელა,მტკივა-ვემუდარები,ვეჯაჯგურები თუმცა არ ესმის
-მაცადე-ზმუის და ისევ განაგრძობს
ძლიერი და მწარე ბიძგები ვიგრძენი,ასე მეგონა ტანკმა გადამიარა,იმდენად მეტკინა ამოვიკივლე,გაჩერდა და ნელა განაგრძო მოფერება,თუმცა რაღა აზრი ქონდა იმდენად მატკინა ყველაფრის სურვილი დამიკარგა. გვერდით გადაწვა კმაყოფილი,პლედი ავიფარე შიშველ სხეულზე და გვერდით გადავწექი,ყველა კუნთი მტკიოდა,წამოდგომის თავიც კი არ მქონდა. იმდენად ვარ დაძაბული კიდვ უფრო მეტად ვტკენ საკუთარ თავს.
-კატო,კარგად ხარ?
ვერაფერს ვპასუხობ იმდენად ცუდად ვარ,ჩემდაუნებურად ვტირი
-კატო ტირიხარ?-მისკენ გადმომაბრუნა
-არა
-ძაან გეტკინა?
-შენი აზრით?
-მაპატიე რა-მომეხვია
-რამდენჯერ გთხოვე შეგეწყვიტა შენ კიდევ ველურივით დამეტაკე
-მაპატიე,იმდენად მინდოდი,რომ თავი ვეღარ გავაკონტროლე
დილით ჩვეულებრივ იქცეოდა ვითომც არაფერიო.ყველაფერი კარგად იყო ნაზად მექცეოდა,ისევ ისეთი ველური აღარ ყოფილა. ჩემი მშობლები არ მელაპარაკბოდნენ,მხოლოდ დეიდა და ბებო მოვიდნენ სანახავად,მისიანებიც იყვნენ მოსულები,დედამისი აპირებდ აიტალიიდან ჩამოსვლას რომ გაიგო ნიკამ ცოლი მოიყვანა. ჯვრისწერის წინა დღეს ბიჭები გვესტუმრნენ,ორი კვირის შემდეგ. სამზარეუოში ვიყავი საწმელს ვაკეთებდი,ჩემდაუნებურად აივანზე მდგარი ვატოს და ნიკას საუბარს რომ მოვკარი ყური,მათთან გიორგიც იდგა ნიკას ძმაკაცი,რომელიც დღეს გავიცანი
-იმენა მაგარი კაცი ხარ,ნიძლავი მოგებული გაქვს,ისე მაინც როგორ მოახერხე ჰა?-მხარზე სიცილით დაჰკრა ხელი
-კაცი გგონია ეხლა თავი?-ვატო ერევა
-აუ რა ტვინი წაიღე? როდიდან ზრუნავ შენ კატოზე?-უპასუხა ნიკამ
თვალწინ მიბნლდება,გააზრებასაც ვრ ვასწრებ,ასე მგონია ადუღებული წყალი გადამასხეს.ცეცხლი მიკიდა,სუნთქვა მიჭირს, საზარეულოს კარადას ვეყრნობი ორივე ხელით რომ არ წავიქცე. ღრმად ვსუნთქავ და ვცდილობ თავი ხელში ავიყვანო,ერთ წამში ყველაფერი თავზე მემხობა. აქოშინებული შევდივარ ჩემს ოთახში ლამისაა თვი გამისკდეს,ვერც ტირილს ვახერხებ იმდენად ვარ გაბრუებული,ისც კი არ ვიცი ახლა რა უნდა გავაკეთო. საწოლის კიდეზე ვჯდები და ერთ წერტილს ვაშტერდები,მომატყუა,მომატყუა,მხოლოდ ეს სიტყვები მიტივტივებს ახლა გონებაში. გარეთ გამოვდივარ,ზედ არავის ვუყურებ ისე მივდივარ ჭიშკრისკენ. ნიკას ხმა მესმის უკან მომდევს
-კატო,კატო სად მიდიხარ?
-ძალიან გაინტერესებს?-მისკენ ვტრიალდები-გილოცავ შენი გაისწორე,ახლა კი მომეცი უფლება წავიდე
-რა? რას ამბობ?
-მშვენივრად იცი რასაც ვამბობ,უბრალოდ ერთი იცოდე რომ ეს არ შეგრჩება,პირობას გაძლევს ამის გამო ზუსტად იგივეს იგრძნობ რასაც ახლა მე ვგრძნობ.-მივდივარ,მის პასუხს არც კი ველოდები.
უკან მომდევს და ცდილობს გამაჩეროს
-რას გულისხმობ?
-მომშორდი! აღარ გაბედო ჩემთან მოკარება!
-სულ გააფრინე ხო? ახლავე წამოდი სახლში!
-არსად არ წამოვალ ხელი გამიშვი! მიდი ერთად აღნიშნეთ შენ დ აშნმა ნაგავმა ძმაკაცებმა შენი ნიძლავის მოგება! არაკაცი ხარ! - კბილებში გამოვცარი გამწარებულმა და სირბილით წამოვედი იქიდან. ისიც კი არ ვიცოდი სად წავსულიყავი,ვიცოდი მშობლები არ მიმიღებდნენ.