ყველანაირ ურთიერთობას აქვს დასაწყისი და დასასრული,ყველა შემთხვევაში იდეალური არა მაგრამ მაინც ხომ დასასრულია .
დღეს ჩემი ქორწილია,ქალისთვის ამაღელვებელი და გულის ამაჩუყებელუ დღე !
სარკის წინ ვდგავარ,თეთრ კაბაში გამოწყობილი და საკუთარ თავს გაოცებული ვუყურებ.მართლაც რომ საოცარი დასანახი ვარ,ეგ კი არა და ყველა პატარძალი მშვენიერია ასეთ დღეს.
სამწუხაროა რომ დედაჩემი ვერ დამიმშვენებს დღეს გვერდს,ვერც მამაჩემი მეყოლება გვერდით,სამაგიეროდ ერთგული მეგობრების იმედზე ვარ.
ყველაფერი მოგვარებულია,მზად ვარ მეც და ალბად უკვე ლუკაც მზად იქნება,დრო მოდის ყველაზე მთავარის..
ოთახში ჩემი მეჯვარე ნია შემოდის,მათვალიერებს და მიღიმის,გაოცებას ვერ მალავს და თვალზე ცრემლებს ნაზად იწმენდსს
-დროა-მეუბნება და ხელზე მკიდებს ხელს.ქვევით ჩავდივართ და შემოსასვლელ კართან ლუკა თავისი მეჯვარით მელოდება,ჩემი დანახვისას იკუმშება და მხრებს ათამაშებს,ცოტაც და ცრემლებს გზას დაუთმობს.
ხელს მიწვდის,მეც ვეხები ხელის გულზე და მისკენ ნელი ნაბიჯით მივიწევ.მეხვევა და ჩემს კისერში მალავს თავს,მკოცნის სხვების შეუმჩნევლად და ღიმილს ვერ ვმალავ სახეზე.
გარეთ გრძელი,თეთრი მანქანა გველოდება,ვარდისფერ ბანტებში გახვეული წინ კი,თოჯინა მიუმაგრებიათ ..ვიცინი ამის დანახვისთანავე,ეს ლუკას დედის დიდი სურვილი იყო და ვერც ჩვენ ვაწყენინეთ. მანქანაში ვჯდებით,თაიგულს დავყურებ და დღის დასასრულს ჩემს გონებაში წარმოვიდგენ..ეკლესიასთან გადმოვდივართ და ეზოში შესვლის დროს პირჯვარს ვიწერ,ტაძრის ძმიდა კედლებს ვკოცნი მხურვალედ და თვალებაცრემლიანებული მის თავზე მოთავსებულ ჯვარს ავყურებ..ხო,დღეს მე ნამდვილად ვთხოვდები!!
ეკლესიაში ერთად შევდივართ,მომზადებული გვხდება ყველაფერი რაც საჭიროა ჯვრის დასაწერად..
მოძღვარი გამოდის და პირველ რიგში კვარს გვსახავს,შემდეგ კი იწყებს ლოცვის კითხვას..
მალევე ვამთავრებთ,შემდეკ კი თბილისის ქუჩებს ვუწყებთ ხმაურით შემოვლას.
6 საათზე კი რესტორანში ვიჯავებთ ადგილს,მაგრამ
ადგულის დაკავებამდე პოპურს ვთავაზობთ იქ მსხდომ სტუმრებს.
საღამო მშვენივრად მთავრდება,მართალია ძალიან გვიან მაგრამ მაინც.ოთახში დაღლილი და სასმლისგან შეზარხოშებულუ უკვე ”ცოლ-ქმარი” საწოლზე ვეხეთქებით.
-ძალიან მიხარია რომ ჩემი ცოლი გახდი-სახეზე ხელებს მისვამს და შუბლზე მკოცნის
-მეც მიხარია,იქნებ კაბის ელვა გამიხსნა?-ვდგები და წინ ვუდგები,ისიც დგება და ჩამოშლილ თმებს წინ მიყრის,ელვას ხსნის ფრთხილად და ხელებს წელზე მხვევს.ვიღიმი და მისკენ ვტრიალდები,ერთი ჩემო მოძრაობით კაბა იატაკზე ხვდება,ფეხებს ვწევ და ამოვდივარ სამაგიეროდ ახლა ლუკაზე ვარ მიბჯენილი.
სინათლის ჩასაქრობად მიდის მაგრამ სასწაული ხდება და შუქი საერთოდ ქვრება მთლიან თბილისში
-მგონი მთელი ღამით ჩავბნელდებით-ფანჯარასთან მდგარს ვუახლოვდები და ვაჩუმებ.ბიუზჰალტერს ვიხსნი და გვერძე ვაგდებ
-ქალბატონო რა მონდომებული ბრძანდები?-კიდევ ვაჩუმებ და კედელთან ვაყენებ.ახლა ხვდება რომ ლაპარაკის დრო არ არის,ადგილს მაცვლევინებს და კედელზე მახეთქებს.სვავივით მაფრინდება ტუჩებზე და ხელში მიტაცებს,შარვალი როდის გაიხსნა ვერ მივხვდი,არ შემიმჩნევია,მაგრამ ჩვენს შერწყმას მკაფიოდ განვიცდი..
მართალი ყოფილა რომ იძახიან ნასვამ ადამიანს ყველაფერი უფრო მეტად სიამოვნებსო,მეც ზუსტად იგივეს ვგრძნობ.
ასეთი ვნებიან პირველადაც არ ყოფილა,არ ვიცი რისი ბრალია მაგრა ყოველ ამოსუნთქვას თვალებმოხუჭული განიცდის,ყოველ შეხებას და მოძრაობას დაბალი კვნესით ხვდება.ეს ხომ სიამოვნებაა,ეს ხომ სიგიჟეა,კაცი რომელიც სექსის დროს ასეთ სიამოვნებას იღებს.

დილით ლუკას კოცნა მაღვიძებს,ვიწევი საწოლზე და ხელებს ვშლი
-ოხხ ქმარო
-ადექი მიდი ჩავიდეთ ვჭამოთ-ვდგები ფეხზე და ხალათს ვიცვამ
-ხოო კარგი,დავიბან სახეს -სააბაზონიში ვამთავრებ საქმეს,ტანსაცმელს ვიცვამ და ქვევით სამზარეულოში ჩავდივარ.უზარმაზარ გრძელ
მაგიდასთან მთელი ოჯახი მხვდება შეკრებილი,ჩემი დანახვის თანავე დგება ლუკას მამა და ჩემს ადგილას მსვავს
-როგორ გეძინა?-მიღიმის უკვე დედამთილი
-მადლობ კარგად -თავაზიანად ვპასუხობ და ჩემს წინ მდგარ დიდ ფინჯანს ვიღებ,შაქარს ვამატებ ჩაის და ვსვამ.
პირველად მეუხერხულება მათთანე რთად ჭამა,მაგრამ მშიერი ვერ ვიქნები მთელი დღე სამსახურშიც მომიწევს წასვლა.
-რომ შეჭამ რაღაც უნდა განახო-მეუბნება ლუკა და თვალს მიკრავს
-რა?-იმწამსვე ვიჭრები ფეხზე-მოვრჩი მე
-ეს რა ჭამა იყო?-ისიც დგება და ხელზე ხელს მკიდებს.
თვალებზე ხელებს მაფარებს და სადღაც მივყავარ
-სად მივდივართ ლუკა?
-ჩუმად იყავი
-კარგი რა მეშინია
-რისი გეშინია? მოიცადე ერთ წუთს-მაჩერებს და ვგრძნობ ნიავი როგორ მეხება,ჯრუანტელი მივლის და ვკრთები.თვალებიდან ხელებს მაცილებს და ჩემს წინ მდგარ წითელ მანქანას ვხედავ
-ეს მე?-მისკენ ვტრიალდები და ვიცინი
-არა მეზობელს
-ულამაზესია ლუკა-ვეხვევი და გიჟივით ვყიყინებ-სამსახურში დღეს ჩემი ახალი მანქანით წავალ
-სად წახვალ?-სახის მიმიკას იცვლის
-სამსახურში რაიყო?
-არავითარის ამსახური დღეს! რამდენიმე თვე ჩემი ხარ-ცდილობს დამითანხმოს მაგრამის არ იცის რომ გულის სიღრმეში ამაზე ისედაც ვარ თანახმა
-ბევრი საქმე მაქვს ლუკა
-არ მაინტერესებს -მაჩუმებს -დღეს იტალიაში გეპატიჟები
-რესტორანში?-
-იტალიაში ნინა
-სად იტალიაში
-ი ტ ა ლ ი ა შ ი-მიმარცვლის და თვალებს აფართოვებს
-ააააა რა?-ვოცდები და გულზე
ვიდებ ხელს.იტალიაშიწ ასვლაზე ყოვეკთვის ვოცნებობდი,მაგრამ თუ ამიხდებოდა დედაჩემის ავადმყოფობის გამო არ მეგონა
-შეგიძლია ჩაალაგო ტანსაცმელი-მეუბნება და გიჟივით სახლში შევრბივარ,დიდ ჩემოდანს ვიღებ და ყველაფერს ვალაგებ შიგნით რისი ჩადებაც ადამიანს შეუძლია.მალევე ვამთავრებ ჩემ საყვარელ საქმეს და ლუკას ვეძახი..ისიც ამოდის ოთახში და ჩემოდაბს კიდებს ხელს,ღუღუნით ჩავდივარ კიბეებზე და დედამთილ-მამამთილს ვკოცნი
-ფრთხილად იყავით კარგი?ამის იმედი არ მაქვს შენ მეიმედები ახლა
-ნუ ღელავთ ყველაფერს გავაკონტროლებ-ეზომდე გვაცილებენ და მიმავალ მანქანას პირჯვარს წერენ..

-ხომ არ გეშინია?
-არა რატომ უნდა შემეშინდეს?
-კარგი,მაშინ ჯერ შენ დაჯექი
-ჯერ მე?ფანჯარასთან?
-ხო რა მოხდა?
-არაფერი დავჯდები რაიყო კიარ მრცხვენია-ვჯდები და თვითმფრინავის ფანჯარას ვაპარებ თვალს.ლუკაც მიჯდევა გვერდით და სიცილს ვერ იკავებს
-არ მეშინიაო აბა?-”მამის მკვლელი” მზერით ვუყურებ და არ ვაღიარებ რომ მთელი ჩემი ცხოვრებაა მეშინია თვოთმფრინავით მგზავრობის.
იტალიაში ჩასვლის თანავე ლუკას ბიძიის სახლში მივდოვართ,სახლი ცარიელია და გასაღები ჩვენ გვაქვს ანუ მთელი დრო ჩვენს განკარგულებაში იქნება სახლი.
-რა გვაქვს დღეს გეგმაში?-კალთაში ვუჯდები და თვალებს ვუფახუნებ
-დღეს რესტორანში გეპატიჟები ჩემო ლამაზო ქალბატონო
-ოო მომწონს ეგ აზრი,საღამომდე არ შევჭამ არაფერს-მუცელზე ვიცვამ ხელს და ენით ვისველებ ტუჩებს
-გირჩევ ჭამო რამე მაიინც
-არ მიბდა ლუკა!’ კარგი წავალ და დავიძინებ სანამ წავალთ-ვკოცნი და ტახტზე ვწვები,ვიკეცები და მალევე ვიძინებ.
ღამით მაღვიძებს ლუკა,ვდგები და მის არჩეულ კაბას ვიცვამ..
რესტორანში მივდივართ.
პირველ რიგში როგორც
ჯელდტმენს შეშვენის მე მითმობს ადგილს,შემდეგ თავად ჯდება და მენიუს ავლებს თვალს.ოფიციანტს ხელის მოძრაობით იხმობს,ისიც მალევე მოდის და ჩემთვის გაუგებარ ენაზე შეკვეთილ საჭმელების შეკვეთას პატარა ბუკლეტში იწერს..
-რა შეუკვეთე?-ვეკითხები ლუკას და წარბს ვწევ ზევით
-ოოო დაინახავ-მადის აღმძვრელად მეუბნება და თითების კაკუნს იწყებს.