- ეს ფე­რი თქვენს თვა­ლებს გან­სა­კუთ­რე­ბულ ელ­ფერს აძ­ლევს, - გა­აგ­რ­ძე­ლა ჩემ­მა პო­ტენ­ცი­ურ­მა კლი­ენ­ტ­მა, - დი­დი ხა­ნია, ასეთ ბუ­ნებ­რივ სი­ლა­მა­ზეს არ გა­დავ­ყ­რი­ვარ. ოღონდ არ იფიქ­როთ, რომ გე­პირ­ფე­რე­ბით. ეს ჩე­მი სტი­ლი არ არის. რა­საც ვამ­ბობ, ყო­ველ­თ­ვის გულ­წ­რ­ფე­ლად, და­მი­ჯე­რეთ. ძა­ლი­ან, ძა­ლი­ან ლა­მა­ზი ხართ. ისე, რო­გორც მითხ­რეს, მა­მა­კა­ცებს დი­დად არ სწყა­ლობ­სო. ვი­ფიქ­რე, ალ­ბათ კა­რი­ე­რას არის გა­და­ყო­ლი­ლი და ამი­ტომ მთლი­ა­ნად სა­მუ­შა­ო­ზეა გა­დარ­თუ­ლი-მეთ­ქი, მაგ­რამ გი­ყუ­რებთ და უკ­ვე ეჭ­ვი შე­მაქვს ჩემს ნა­ფიქ­რ­ში. ასე­თი მგრძნო­ბი­ა­რე და ნა­ზი ტუ­ჩე­ბის პატ­რო­ნი კა­რი­ე­რის­ტი ვერ იქ­ნე­ბა, - ენად გა­იკ­რი­ფა მო­სუ­ლი.
- იმე­დია, აქ მხო­ლოდ ამის სათ­ქ­მე­ლად არ მოხ­ვე­დით, ბა­ტო­ნო კო­კი! - ჩემს ოფი­ცი­ა­ლურ ტონს არც ამ­ჯე­რად ვუ­ღა­ლა­ტე.
მა­მა­კაც­მა გა­ი­ღი­მა, ჩემ პირ­და­პირ მდგარ სა­ვარ­ძელ­ში ჩაჯ­და და ფე­ხი ფეხ­ზე გა­და­ი­დო.
- ჩვე­ნი ნაც­ნო­ბო­ბა ნე­ლის და­ბა­დე­ბის დღე­ზე ძა­ლი­ან წა­რუ­მა­ტებ­ლად წა­რი­მარ­თა. რას იტყ­ვით, თა­ვი­დან ხომ არ დაგ­ვეწყო ერ­თ­მა­ნე­თის გაც­ნო­ბა?
- მა­პა­ტი­ეთ... მგო­ნი, ბო­ლომ­დე ვერ გა­ვი­გე, რას გუ­ლის­ხ­მობთ.
ისე­თი გამ­ჭო­ლი მზე­რა მეს­რო­ლა, ისა­რი­ვით გა­ი­ა­რა ჩემს თვა­ლებ­ში და პირ­და­პირ გულს ჩა­ერ­ჭო, რის გა­მოც ღაწ­ვე­ბი გა­მი­ხურ­და. მან კი, თით­ქოს არა­ფე­რიაო, თან მო­ტა­ნი­ლი ტყა­ვის სა­ქა­ღალ­დე გახ­ს­ნა და რა­ღაც დო­კუ­მენ­ტე­ბი ამო­ა­ლა­გა. ჩე­მი ყუ­რადღე­ბა კი მხო­ლოდ სა­ქა­ღალ­დემ მი­იქ­ცია, ასეთ უცხო ნივთს პირ­ვე­ლად ვხე­დავ­დი. ნე­ტავ სად იშო­ვე­ბა ეგე­თე­ბი? - გა­ვი­ფიქ­რე შუ­რით, რად­გან მეც სი­ა­მოვ­ნე­ბით შე­ვი­ძენ­დი.
- "ქო­ლორ­თა­უ­ე­რი" გა­გი­გი­ათ?
- რა თქმა უნ­და, მე რა, სხვა პლა­ნე­ტა­ზე ვცხოვ­რობ? - ვიწყი­ნე, - რა­მე პრობ­ლე­მა აქვს?
- ჰო. ჩე­მი ძმა­კა­ცე­ბის კომ­პა­ნიაა. კარ­გა ხა­ნია, სამ­შე­ნებ­ლო ბა­ზარ­ზე პირ­ვე­ლო­ბას არა­ვის უთ­მო­ბენ. ცო­ტა ხნის წინ ახა­ლი ტე­რი­ტო­რია შე­ის­ყი­დეს მი­ნიქა­ლა­ქის ასა­შე­ნებ­ლად. ალ­ბათ მი­ნიქა­ლა­ქიც იცით, რა­საც ნიშ­ნავს.
ისე­თი მზე­რა ვეს­რო­ლე, მიხ­ვ­და, რომ შე­უ­რაცხ­ყო­ფას მა­ყე­ნებ­და და მო­მი­ბო­დი­შა.
- მა­პა­ტი­ეთ. იცით, რამ­დენ ად­ვო­კატ­თან ვართ თქვე­ნამ­დე ნამ­ყო­ფი? "გაგ­ნე­ბა­ში" არ არი­ან.
მი­სი სიტყ­ვე­ბის თა­მა­შის სტი­ლი მო­მე­წო­ნა. "გაგ­ნე­ბა­ში" ამ შემ­თხ­ვე­ვა­ში მიგ­ნე­ბუ­ლი სიტყ­ვა იყო უდა­ვოდ.
- რამ­ხე­ლა ტე­რი­ტო­რიაა? - "გაგ­ნე­ბა­ში" არ­მ­ყოფ ად­ვო­კა­ტებ­ზე გა­ვაწყ­ვე­ტი­ნე სა­უ­ბა­რი, სუ­ლაც არ მსი­ა­მოვ­ნებ­და, ჩემს კო­ლე­გებს ასე რომ მო­იხ­სე­ნი­ებ­და.
- ცხრა ათა­სი კვად­რა­ტია. უკ­ვე აშე­ნე­ბუ­ლია სა­მი კორ­პუ­სი, ექ­ვ­ს­სა­დარ­ბა­ზო­ი­ა­ნი, ცა­მეტ­სარ­თუ­ლი­ა­ნე­ბი. ასა­შე­ნე­ბე­ლი დარ­ჩა სას­ტუმ­რო, კლუ­ბი და გოლ­ფის მო­ე­და­ნი. აი, პრო­ექ­ტე­ბი ყვე­ლა­სი აქ არის, - საჩ­ვე­ნე­ბე­ლი თი­თი დო­კუ­მენ­ტებ­ზე და­ა­კა­კუ­ნა, - მაგ­რამ მოხ­და სას­წა­უ­ლი და ვი­ღა­ცე­ბი გა­მოჩ­ნ­დ­ნენ, რომ­ლებ­საც პრე­ტენ­ზია აქვთ, რომ ეს ტე­რი­ტო­რია მა­თია და აშე­ნე­ბის უფ­ლე­ბას არ გვაძ­ლე­ვენ.
- გვაძ­ლე­ვენ? ანუ თქვენც ხართ წილ­ში?
- არა, მე არ ვარ წილ­ში... უფ­რო სწო­რად, ოფი­ცი­ა­ლუ­რად არ ვარ. უბ­რა­ლოდ, თან­ხით ვეხ­მა­რე­ბი. მე­რე ვნა­ხოთ.
- და ვინ არი­ან ეს ვი­ღა­ცე­ბი?
- ტი­პე­ბი, უბ­რა­ლოდ, ვი­ღაც ტი­პე­ბი. არ ვი­ცი, ვინ მფარ­ვე­ლობს, მაგ­რამ უკ­ვე მა­ღა­ლი ეშე­ლო­ნე­ბი­და­ნაც და­იწყეს და­რეკ­ვე­ბი, შე­პარ­ვით ჭკუ­ის და­რი­გე­ბე­ბი, აჯო­ბებს, დათ­მოთ და ასე შემ­დეგ. არა­და, ოფი­ცი­ა­ლუ­რად ტე­რი­ტო­რია არა­ვის სა­ხელ­ზე არ არის გა­ფორ­მე­ბუ­ლი. რე­ა­ლუ­რი მფლო­ბე­ლი არ ჰყო­ლია. სხვა­ნა­ი­რად ესე­ნი რო­გორ გა­ი­ფორ­მებ­დ­ნენ? მე­რი­ას რა, ორი თა­ვი ჰქონ­და, რომ უკა­ნო­ნოდ ვინ­მეს­თ­ვის რა­მე მი­ე­ყი­და?
- აბა, რა­ტომ გე­და­ვე­ბი­ან?
- იმი­ტომ, რომ ნა­ხეს, პერ­ს­პექ­ტი­უ­ლი უბა­ნი გა­მო­დის, ბევ­რი ჟან­გ­ბა­დი, მო­დუ­რი გა­რე­მო... ტბა ახ­ლოს... ასე­თი კორ­პუ­სე­ბი აქამ­დე არა­ვის აუშე­ნე­ბია თბი­ლის­ში.
- ანუ, კორ­პუ­სე­ბი­ა­ნად ითხო­ვენ ტე­რი­ტო­რი­ას?
- არა, იმას არა, რო­მე­ლიც უკ­ვე აშე­ნე­ბუ­ლია. სა­დაც სას­ტუმ­რო და მო­ე­და­ნი უნ­და აშენ­დეს, იმა­ზე გა­მოთ­ქ­ვა­მენ პრე­ტენ­ზი­ას.
- გა­სა­გე­ბია. საქ­მე სა­სა­მარ­თ­ლო­შია უკ­ვე?
- ჯერ არა, მაგ­რამ აპი­რე­ბენ სა­ჩივ­რის შე­ტა­ნას. ვფიქ­რობთ, ხომ არ და­ვას­წ­როთ და ჩვენ ხომ არ ვუ­ჩივ­ლოთ?
- ასე ზე­პი­რად და ხე­ლა­ღე­ბით ვე­რა­ფერს გეტყ­ვით, ბა­ტო­ნო კო­კი. სა­ბუ­თებს უნ­და გა­ვეც­ნო. და­მი­ტო­ვეთ ეს ყვე­ლა­ფე­რი და, სა­ერ­თოდ, აჯო­ბებს, თვი­თონ თქვე­ნი მე­გობ­რე­ბი მო­ვიდ­ნენ და და­მე­ლა­პა­რა­კონ.
- საქ­მე ისაა, რომ არც ერ­თია ახ­ლა სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში და არც მე­ო­რე. მთხო­ვეს, მათ მა­გივ­რად მე მი­მე­ხე­და ამის­თ­ვის.
ეჭ­ვით სავ­სე მზე­რა მი­ვაპყა­რი. არ ვენ­დე. ისე­თი პი­რი უჩან­და საქ­მეს, თვი­თო­ნაც უნ­და ყო­ფი­ლი­ყო ერთ-ერ­თი მე­წი­ლე, თო­რემ რა რჯი­და, მარ­ტოს ერ­ბი­ნა ასეთ სა­ჩო­თი­რო საქ­მე­ზე?
- შე­იძ­ლე­ბა გა­დავ­ხე­დო? - ხე­ლი სა­ბუ­თე­ბის­კენ გა­ვიწ­ვ­დი­ნე.
- რა თქმა უნ­და, თქვენ­თ­ვის წა­მო­ვი­ღე.
თა­ბახს თა­ბახ­ზე ვფურ­ც­ლავ­დი, მაგ­რამ ერ­თი წი­ნა­და­დე­ბაც ვერ წა­ვი­კითხე წე­სი­ე­რად, თით­ქოს დნე­ბოდ­ნენ ასო­ე­ბი ჩემ თვალ­წინ. სა­ფეთ­ქ­ლებს სის­ხ­ლი ხმა­უ­რით აწყ­დე­ბო­და. არა, ასე­თი მდგო­მა­რე­ო­ბა აუტა­ნე­ლია. რა მე­ტა­კა? ამ დროს კო­კიც წა­მოდ­გა, მა­გი­დას შე­მო­უ­ა­რა და ჩემ­თან ერ­თად ჩა­ა­ჩერ­და დო­კუ­მენ­ტებს. მი­სი სხე­უ­ლის სით­ბო ვიგ­რ­ძე­ნი.
რამ­დე­ნი­მე წუ­თი დამ­ჭირ­და, რომ ჩე­მი პრო­ფე­სი­უ­ლი მო­ვა­ლე­ო­ბა გამ­ხ­სე­ნე­ბო­და და გულ­დას­მით შე­ვუ­დე­ქი თა­ბა­ხე­ბის კითხ­ვას. ერ­თი შე­ხედ­ვით ყვე­ლა­ფე­რი წეს­რიგ­ში იყო. ფან­ტას­ტი­კუ­რი პრო­ექ­ტი მო­უ­ფიქ­რე­ბი­ათ, თა­ნაც ურ­თუ­ლე­სი შე­სას­რუ­ლე­ბე­ლი. ფირ­მის მთა­ვა­რი მფლო­ბე­ლი ორ­მოც­დაცხ­რა წლის კა­ცი იყო, ვინ­მე გე­დი გე­დე­ვა­ნიშ­ვი­ლი, რომ­ლის სა­ხე­ლი და გვა­რი არა­ფერს მე­უბ­ნე­ბო­და, არას­დ­როს გა­მი­გია. მე­ო­რე მე­წი­ლე ხუ­ტა წი­ლო­სა­ნი აღ­მოჩ­ნ­და, რომ­ლის შე­სა­ხებ ბევ­რი რამ მსმე­ნო­და. ის ცნო­ბი­ლი არ­ქი­ტექ­ტო­რი იყო და "ფე­ის­ბუკ­ზე" სა­კუ­თა­რი გვერ­დიც კი ჰქონ­და გახ­ს­ნი­ლი.
თა­ვი ავ­წიე და ლა­ცა­ბი­ძეს ავ­ხე­დე.
- ბა­ტო­ნო კო­კა...
- კო­კი, - ხმა­დაბ­ლა შე­მის­წო­რა.
თა­ვი და­ვუქ­ნიე და ისევ შევ­ხურ­დი. ვე­რას­დ­როს ვი­ტან­დი, ასე გა­წით­ლე­ბა რომ მჩვე­ვია და ამ თვი­სე­ბას დღემ­დე ვე­რა­ფე­რი მო­ვუ­ხერ­ხე.
- კო­კი... - ძლივ­ძ­ლი­ვო­ბით ამოვ­ღერ­ღე, - ბრწყინ­ვა­ლე პრო­ექ­ტია, რო­გორც ვატყობ. შეს­ყიდ­ვის სა­ბუ­თიც რე­ა­ლუ­რია, ვე­რა­ვინ მო­გე­და­ვე­ბათ, მაგ­რამ...
- მაგ­რამ?
- ვფიქ­რობ, საქ­მის­თ­ვის სა­ჭი­რო ადა­მი­ა­ნი ვერ შე­არ­ჩი­ეთ. უნ­და ვა­ღი­ა­რო, რომ ჩე­მი კო­ლე­გე­ბი უკეთ გა­არ­თ­მე­ვენ ამ ყვე­ლა­ფერს თავს. - შე­ვე­ცა­დე, თა­ვი­დან ამე­რი­დე­ბი­ნა მას­თან მო­მა­ვა­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა.
- და თქვენ რა, არ გსურთ მო­სინ­ჯოთ თქვე­ნი ძა­ლე­ბი?
- რა­ტო­მაც არა, მაგ­რამ...
- მა­შინ გა­დაწყ­ვე­ტი­ლია, - ისევ არ მა­ცა­ლა წი­ნა­და­დე­ბის დამ­თავ­რე­ბა, - ნე­ბა მო­მე­ცით, ერ­თი რამ გითხ­რათ, ბა­ბი. მე იდი­ო­ტი არ ვარ და თქვენ არ შე­მოგ­თა­ვა­ზებ­დით ამ საქ­მეს, წა­მით მა­ინც რომ შემ­პარ­ო­და ეჭ­ვი თქვენს პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზ­მ­ში.
- მე­პირ­ფე­რე­ბით, კო­კი?
- არა­ვი­თარ შემ­თხ­ვე­ვა­ში. რა­ტომ გგო­ნი­ათ ქა­ლებს, რომ თუ კაც­მა შე­გა­ქოთ, აუცი­ლებ­ლად თქვე­ნი გუ­ლის მო­გე­ბას ცდი­ლობს და გე­პირ­ფე­რე­ბათ? რა­ში მჭირ­დე­ბა? თქვენ ხომ უფა­სოდ არ მემ­სა­ხუ­რე­ბით? მე საქ­მეს გაძ­ლევთ, გიხ­დით სა­ჭი­რო თან­ხას. თქვენ კი მუ­შა­ობთ ჩემ­ზე. ასე არ არის? მე მო­ვი­ძიე თქვენ­ზე ინ­ფორ­მა­ცი­ე­ბი სხვა­დას­ხ­ვა წყა­რო­დან, ამ წყა­რო­ებს კი ვენ­დო­ბი. უნ­და და­მეხ­მა­როთ ამ საქ­მის მო­გე­ბა­ში.
- მაგ­რამ საქ­მე ჯერ აღ­ძ­რუ­ლიც არ არის და არც ის ვი­ცით, აღიძ­ვ­რე­ბა თუ არა.
- მა­შინ იმა­ში და­მეხ­მა­რეთ, რომ არ აღიძ­რას. რა ვი­ცი, გა­ე­ცა­ნით, ნა­ხეთ და მე­რე მითხა­რით, რო­გორ აჯო­ბებს, - ისე­თი ტო­ნით მო­მი­გო, თით­ქოს ვე­რა­ფერ­ში გა­ვერ­კ­ვიე და ამან გა­ა­ღი­ზი­ა­ნა.
მი­სი თვა­ლე­ბის შემ­ხედ­ვა­რეს ჟრუ­ან­ტელ­მა და­მი­ა­რა და ხმა რომ ვერ ამო­ვი­ღე, თან­ხ­მო­ბის ნიშ­ნად მხო­ლოდ თა­ვი და­ვუქ­ნიე. რო­გორ ად­ვი­ლად და­მი­ყო­ლია, შე­წი­ნა­აღ­მ­დე­გე­ბაც არ მა­ცა­ლა.
- მა­შინ ყვე­ლა­ფე­რი გა­დაწყ­ვე­ტი­ლია. - მტკი­ცედ გა­ნაცხა­და.
პა­ნი­კა და­მე­უფ­ლა. ისე შე­მე­შინ­და, ხვე­ლა ამიტყ­და.
- იცით, რა? - ამოვ­ღერ­ღე, - პრობ­ლე­მა ისაა, რომ გა­დაწყ­ვე­ტი­ლე­ბა მთლად ჩემ­ზე არ არის და­მო­კი­დე­ბუ­ლი.
- მარ­თა­ლია... თქვენ­ზე არა, ჩემ­ზეა და­მო­კი­დე­ბუ­ლი, - თქვა და წა­მოდ­გა, - გა­ე­ცა­ნით ყვე­ლა­ფერს, თუ სა­ჭი­როა, გა­ა­ცა­ნით თქვენს კო­ლე­გებ­საც და და­მი­რე­კეთ. აი, ჩე­მი სა­ვი­ზი­ტო ბა­რა­თი.
- თუ ამ საქ­მეს ხელს მოვ­კი­დებ, მო­გი­წევთ, ფირ­მის მფლო­ბე­ლებს შე­მახ­ვედ­როთ.
- თუ სა­ჭი­რო გახ­დება, აუცი­ლებ­ლად. ორი­ვეს ყუ­რე­ბით და­ვი­ჭერ და ისე ჩა­მო­ვიყ­ვან შტა­ტე­ბი­დან, - გა­ი­ღი­მა, - თუ რა­მეა, რო­გორ გგო­ნი­ათ, გა­არ­თ­მევთ თავს? ხომ იცით, სურ­ვი­ლი და შე­საძ­ლებ­ლო­ბე­ბი ერთ მინ­დორ­ზე არ ძო­ვენ ბა­ლახს, - ისევ გა­მი­ღი­მა.
ში­ნა­გა­ნად ერ­თი­ა­ნად ავ­კან­კალ­დი, მაგ­რამ მა­ინც უემო­ციო სა­ხით და ამა­ყი ტო­ნით მი­ვუ­გე:
- მე ბევ­რი რამ შე­მიძ­ლია. ვნა­ხოთ, წი­ნას­წარ არ მიყ­ვარს ასეთ რა­მე­ებ­ზე ლა­პა­რა­კი.
- გა­სა­გე­ბია. ჩე­მი მდი­ვა­ნი იქო­ნი­ებს თქვენ­თან კავ­შირს, თუ სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში არ ვი­ქე­ნი. რა თქმა უნ­და, მირ­ჩევ­ნია, მე თვი­თონ მი­ვა­დევ­ნო ყვე­ლა­ფერს თვა­ლი, სა­ნამ ჩე­მე­ბი ჩა­მოვ­ლენ, მაგ­რამ ისეც ხდე­ბა, რომ ზოგ­ჯერ მეც გავ­დი­ვარ თბი­ლი­სი­დან. ვფიქ­რობ, დღე­ი­დან ხში­რად მოგ­ვი­წევს შეხ­ვედ­რე­ბი.
თით­ქოს ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი წი­ნა­და­დე­ბა წარ­მოთ­ქ­ვა, მაგ­რამ რა­ღა­ცამ მა­ინც მა­ი­ძუ­ლა, სიფ­რ­თხი­ლე გა­მო­მე­ჩი­ნა. მა­შინ­ვე შე­ვახ­სე­ნე ჩემს თავს, რომ კო­კი ლა­ცა­ბი­ძე საკ­მა­ოდ ცნო­ბი­ლი პი­როვ­ნე­ბაა, ბიზ­ნეს­მე­ნი, ქა­ლე­ბის მოტ­რ­ფი­ა­ლე და ასე შემ­დეგ. ხო­ლო მი­სი გა­რეგ­ნო­ბის, ქა­რიზ­მი­სა და ფუ­ლის პატ­რონ­თან და­ახ­ლო­ე­ბას ჩემს თავს არ ვურ­ჩევ­დი, ვნა­ხე იმ სა­ღა­მოს, რა დღე­ში იყ­ვ­ნენ მის გარ­შე­მო ქა­ლე­ბი.
- და ალ­ბათ ბევრ რა­მე­ზე მოგ­ვი­წევს სა­უ­ბა­რი, - გა­ვაგ­რ­ძე­ლე მი­სი აზ­რი, - ჩვენ არც იმა­ზე გვი­ლა­პა­რა­კია, რა ღირს ჩე­მი და­ქი­რა­ვე­ბა.
ლურ­ჯ­მა თვა­ლებ­მა ცი­ვად გა­ი­ელ­ვა.
- ბა­რემ ახ­ლა­ვე მითხა­რით, რამ­დე­ნი ღირ­ხართ, ბა­ბი? - ორაზ­როვ­ნად მკითხა.
ნე­ბის­მი­ერ სხვას ამ შე­კითხ­ვას ხუმ­რო­ბა­ში გა­ვუ­ტა­რებ­დი, მაგ­რამ კო­კი ნე­ბის­მი­ე­რი სხვა არ იყო, ამი­ტომ სე­რი­ო­ზუ­ლად მი­ვუ­გე:
- ასე­თი სა­მუ­შა­ოს­თ­ვის მა­ღალ ჰო­ნო­რარს ვითხოვთ, რო­გორც წე­სი, თუმ­ცა ვნა­ხოთ, იქ­ნებ იქამ­დე არც მი­ვი­დეს საქ­მე.
- ცდი­ლობთ მითხ­რათ, რომ ძვი­რი ღირ­ხართ?
ცხოვ­რე­ბა­ში პირ­ვე­ლად ვხე­დავ­დი მა­მა­კაცს, რო­მელ­საც ასე­თი სე­რი­ო­ზუ­ლი სა­უბ­რის სექ­სუ­ა­ლურ ჭრილ­ში გა­და­ტა­ნა შე­ეძ­ლო. ან იქ­ნებ ეს მხო­ლოდ ჩე­მი წარ­მო­სახ­ვაა და სუ­ლაც არ იყო შე­კითხ­ვა "უ­კუღ­მარ­თად" დას­მუ­ლი? რო­გორ ვერ ვი­ტან უხერ­ხულ სი­ტუ­ა­ცი­ებს!
- ჩვე­ნი შრო­მა ღირს ამად.
- ვი­მე­დოვ­ნებ, - გა­წე­ლა სიტყ­ვა, - გა­მი­ხარ­დე­ბა, თუ მო­რი­გი შეხ­ვედ­რი­სას კარგ ამ­ბავს შე­მატყო­ბი­ნებთ. შევ­თან­ხ­მ­დით, არა?
თან­ხ­მო­ბის ნიშ­ნად თა­ვი და­ვუქ­ნიე. კო­კი კა­ბი­ნე­ტი­დან ისე გა­ვი­და, არ დამ­მ­შ­ვი­დო­ბე­ბია.

ერ­თი კვი­რა სხვა საქ­მის დამ­თავ­რე­ბას მო­ვუნ­დი, რომ­ლის სა­სა­მარ­თ­ლო პრო­ცე­სი ექ­ვ­სი თვის გან­მავ­ლო­ბა­ში გა­ი­წე­ლა. ბი­ნის და­ვა­ზე იყო სა­ჩი­ვა­რი. მდგმუ­რებ­მა ერთ მო­ხუც ქალს ბი­ნა თა­ვი­ანთ სა­ხელ­ზე გა­ა­ფორ­მე­ბი­ნეს და შვი­ლებ­მა მდგმუ­რებს უჩივ­ლეს. საქ­მე მო­ვი­გეთ. გა­მი­ხარ­და. ეს ჩე­მი მე­ცა­მე­ტე საქ­მე იყო და მეცხ­რე - მო­გე­ბუ­ლი. მხო­ლოდ ამის შემ­დეგ ჩა­ვუ­ჯე­ქი კო­კის მო­ცე­მულ მა­სა­ლებს. ჩახ­ლარ­თუ­ლი ამ­ბა­ვი გახ­ლ­დათ. ტე­რი­ტო­რი­ას ად­რე ჰყო­ლია მფლო­ბე­ლი, რო­მელ­მაც მე­რე სა­ხელ­მ­წი­ფოს ერთ ლა­რად მიჰ­ყი­და. გა­სა­გე­ბი იყო, რაც მოხ­და. შე­იც­ვა­ლა მთავ­რო­ბა და შე­იც­ვა­ლა კა­ნო­ნე­ბი. ჩე­მი ყვე­ლა კო­ლე­გა მაფ­რ­თხი­ლებ­და, ამ საქ­მის­თ­ვის ხე­ლი არ მო­მე­კი­და. და­თო გან­სა­კუთ­რე­ბით აქ­ტი­უ­რობ­და.
- გა­და­ი­კი­დებ ვი­ღაც-ვი­ღა­ცებს, რაც ძა­ლი­ან არ გვაძ­ლევს ხელს, რად გინ­და? გა­და­ა­მი­სა­მარ­თე სხვა­გან, უთხა­რი, ამის­თ­ვის დრო არ მაქვს, ბევ­რი სარ­ბე­ნია-თქო.
ყვე­ლა სკეპ­ტი­კუ­რად იყო გან­წყო­ბი­ლი. ჩემს თა­ნა­პარ­ტ­ნი­ორ­თან, მა­მუ­კას­თან გა­დავ­წყ­ვი­ტე მო­ლა­პა­რა­კე­ბა. მთა­ვა­რი იყო, ის რას მირ­ჩევ­და. ბა­ტო­ნი მა­მუ­კა ჩე­მი და­ქა­ლის, ვან­დის მა­მაა. მე და ვან­დიმ ერ­თად და­ვამ­თავ­რეთ ჯერ სკო­ლა, მე­რე - უნი­ვერ­სი­ტე­ტი. სწო­რედ მან მირ­ჩია, თა­ნა­პარ­ტ­ნი­ო­რად მა­მა­მი­სი ამეყ­ვა­ნა, რო­გორც უმაღ­ლე­სი დო­ნის სპე­ცი­ა­ლის­ტი და მარ­თ­ლაც ასე იყო. არას­დ­როს მი­ნა­ნია, რომ მას­თან ერ­თად ვუძღ­ვე­ბო­დი სა­ად­ვო­კა­ტო ფირ­მას. ჩე­მი ცხოვ­რე­ბის ყვე­ლა­ზე რთულ პე­რი­ოდ­ში სწო­რედ ეს ორი ადა­მი­ა­ნი იდ­გა ჩემ გვერ­დით. ამი­ტო­მაც ჩემ­თ­ვის მა­მუ­კას სიტყ­ვას გა­დამ­წყ­ვე­ტი მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა ჰქონ­და. რო­ცა საქ­მის ვი­თა­რე­ბა ავუხ­სე­ნი, მცი­რე­ო­დე­ნი ყოყ­მა­ნის შემ­დეგ მირ­ჩია:
- ვფიქ­რობ, უმ­ჯო­ბე­სი იქ­ნე­ბა, თუ საქ­მე სა­სა­მარ­თ­ლომ­დე არ მი­ვა. თუ ფუ­ლის პრობ­ლე­მა არ არის, იქ­ნებ მო­რიგ­დ­ნენ.
- მა­შინ გა­მო­ვა, რომ ორ­მა­გი და­უჯ­დათ ტე­რი­ტო­რი­ის შე­ძე­ნა, ეს კი მათ ბიზ­ნესს და­ა­ზა­რა­ლებს.
- თუ გო­ნე­ბით მი­უდ­გე­ბი, გა­მო­სა­ვა­ლი ყო­ველ­თ­ვის გა­მოჩ­ნ­დე­ბა. შენ სცა­დე. იქ­ნებ ცო­ტა­ზეც კი არი­ან თა­ნახ­მა? ახ­ლა ისი­ნი არა­ფერს წარ­მო­ად­გე­ნენ, ჯი­ბე­გაფხე­კი­ლე­ბი არი­ან. უბ­რა­ლოდ, ფაფხუ­რო­ბენ, იმი­ტომ, რომ ვი­ღაც ზე­მო­დან მფარ­ვე­ლობს.
- მაგ­რამ ასე­თი საქ­მე­ე­ბი ხომ იცით, ამ ეტაპ­ზე, ძი­რი­თა­დად, ყო­ფი­ლი მფლო­ბე­ლის სა­სარ­გებ­ლოდ წყდე­ბა.
- ძი­რი­თა­დად, მაგ­რამ არა ყო­ველ­თ­ვის. იქ­ნე­ბა მანდ სხვა ნი­უ­ან­სე­ბიც, გა­მო­იკ­ვ­ლიე. შენ შე­გიძ­ლია, უკან არ და­ი­ხიო.
- არ ვი­ცი, რო­გორ მო­ვიქ­ცე. ისიც კი არ ვი­ცი, რამ­დე­ნად სან­დო კლი­ენ­ტია. ფაქ­ტობ­რი­ვად, შუ­ა­მავ­ლის როლს თა­მა­შობს, რე­ა­ლუ­რი მფლო­ბე­ლე­ბი კი, რო­გორც ამ­ბობს, უცხო­ეთ­ში არი­ან.
მა­მუ­კამ ჩა­ი­ცი­ნა.
- შენ მარ­თ­ლა არ იცი მას­ზე არა­ფე­რი. იცი მხო­ლოდ ის, რომ ფუ­ლი­ა­ნია. ხომ ასეა? მე კი­დევ მა­მა­მისს ვიც­ნობ­დი, აცხო­ნოს ღმერ­თ­მა, კარ­გი კა­ცი იყო. ესეც კარ­გი ბი­ჭია, წე­სი­ე­რი და საქ­მე­ში სუფ­თა. თუ თვი­თონ არ ეხე­ბა და მარ­თ­ლა ძმა­კა­ცებს ეხ­მა­რე­ბა, არც ეგაა პრობ­ლე­მა. მას ცუ­დი სა­მე­გობ­რო წრე არას­დ­როს ჰყო­ლია და არც ახ­ლა ეყო­ლე­ბა. ერ­თა­დერ­თი ნაკ­ლი ის აქვს, რომ ქა­ლე­ბის მოყ­ვა­რუ­ლია, თა­ნაც სა­შინ­ლად, - მა­მუ­კამ გამ­ჭო­ლი მზე­რა მეს­რო­ლა, - მთლად ტრა­დი­ცი­ე­ბის მიმ­დე­ვა­რი არ არის, თა­ვი­სუ­ფა­ლი აზ­როვ­ნე­ბის კა­ცია. ასე რომ, მთა­ვა­რია, თავ­ბ­რუ არ და­გახ­ვი­ოს.
სი­ცი­ლი ამიტყ­და.
- ბა­ტო­ნო მა­მუ­კა, მხო­ლოდ თქვენ შე­გიძ­ლი­ათ ასე­თი ცნო­ბი­ლი ლო­ვე­ლა­სის მი­სა­მარ­თით მსუ­ბუ­ქი გა­მოთ­ქ­მე­ბი მო­იშ­ვე­ლი­ოთ. ესე იგი, ქა­ლი უყ­ვარს, ხომ?
- ქა­ლი კი არა, ქა­ლე­ბი. მას ძა­ლი­ან ბევ­რი ქა­ლი ჰყო­ლია, ბა­ბი.
- მიკ­ვირს, თქვენ რა­ტომ არ მოგ­მარ­თათ დახ­მა­რე­ბის­თ­ვის? თუ­კი დი­დი ხა­ნია, იც­ნობთ და თან მა­მა­მის­თან მე­გობ­რობ­დით...
- იმი­ტომ, რომ თა­ვის დრო­ზე მთხო­ვა და უარით გა­ვის­ტუმ­რე. იწყი­ნა და მას მე­რე აღარ გამ­კა­რე­ბია.
- ანუ დი­დი ხა­ნია, ეს და­ვა გრძელ­დე­ბა?
- არა, მა­შინ სხვა საქ­მე იყო. მა­მა­მი­სის გარ­დაც­ვა­ლე­ბის შემ­დეგ მოხ­და რა­ღაც, ეს სულ სხვა თე­მაა, შენ­თ­ვის უინ­ტე­რე­სო. ამი­ტომ კი­დევ ერ­თხელ გა­გი­მე­ო­რებ, რომ არ და­უ­ახ­ლოვ­დე.
- ვა­ი­მე, რას მე­უბ­ნე­ბით, ბა­ტო­ნო მა­მა­უ­კა? თქვენ გგო­ნი­ათ, ჩემ­ნა­ირ ვირ­თხას იგი ქა­ლად აღიქ­ვამს და ტან­საც­მელს შე­მო­ი­ხევს? ალ­ბათ მო­დე­ლებს და მსა­ხი­ო­ბებს დას­დევს ან კი­დევ... რა ვი­ცი...
- და ვინ გითხ­რა, რომ ვირ­თხას ჰგავ­ხარ? რო­გორც ჩანს, სარ­კე­ში რომ იყუ­რე­ბი, იმას ვერ ხე­დავ, რა­საც სხვე­ბი ხე­და­ვენ. ამა­ში კი შე­ნი ყო­ფი­ლი ვაჟ­ბა­ტო­ნია დამ­ნა­შა­ვე. რაც უნ­და იყოს, მა­ინც გა­მო­ი­ჩი­ნე სიფ­რ­თხი­ლე. იმა­ვეს ვურ­ჩევ­დი ვან­დის, შენს ად­გილ­ზე რომ აღ­მო­ჩე­ნი­ლი­ყო.
- ვი­ცი და მად­ლო­ბა ამის­თ­ვის, - ხელ­ზე შე­ვე­ხე, - და სა­ერ­თოდ, ყვე­ლაფ­რის­თ­ვის მად­ლო­ბა, თუმ­ცა, ვფიქ­რობ, არა­ნა­ი­რი სა­შიშ­რო­ე­ბა არ მე­მუქ­რე­ბა. ბო­ლოს და ბო­ლოს, ად­ვო­კა­ტი ვარ და სხვი­სას თუ არა, ჩე­მი თა­ვის დაც­ვას მა­ინც შევ­ძ­ლებ.

თა­ვა­უ­ღებ­ლად და­ვიწყე მუ­შა­ო­ბა. ჯე­რაც არ ვი­ყა­ვი გარ­კ­ვე­უ­ლი, სა­ი­დან უნ­და და­მეწყო მა­სა­ლე­ბის მო­ძი­ე­ბა, ამი­ტომ რაც მქონ­და, იმას ჩა­ვუ­ჯე­ქი, რომ სა­ფუძ­ვ­ლი­ა­ნად შე­მეს­წავ­ლა. კი ვი­ნა­ნე, გარ­კ­ვე­უ­ლი თან­ხა წი­ნას­წარ რომ არ გა­მო­ვარ­თ­ვი, მაგ­რამ ალ­ბათ შემ­რ­ცხ­ვა, ან სი­ა­მა­ყემ არ მომ­ცა ამის უფ­ლე­ბა. თან მა­შინ ისიც არ ვი­ცო­დი, დას­ჭირ­დე­ბო­და თუ არა ჩე­მი და­ქი­რა­ვე­ბა.
თუმ­ცა მთა­ვა­რი სხვა რამ იყო. გა­მუდ­მე­ბით მას­ზე ვფიქ­რობ­დი. ისე მომ­წონ­და, მი­სი თვა­ლე­ბი გო­ნე­ბი­დან არ მშორ­დე­ბო­და. არა­და, მა­მუ­კას გაფ­რ­თხი­ლე­ბაც არ მა­ვიწყ­დე­ბო­და. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, ვერ მო­ვით­მი­ნე და ვან­დის გა­ვან­დე ჩე­მი გუ­ლის­ნა­დე­ბი.
- ბა­ბი, ეგ ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გი, მაგ­რამ ჩვე­ნი პრო­ფე­სი­ის მთა­ვა­რი წე­სი არ და­ი­ვიწყო, - კლი­ენ­ტ­თან სა­სიყ­ვა­რუ­ლო ურ­თი­ერ­თო­ბა გა­მო­რიცხუ­ლია.
- ის არ არის ჩე­მი კლი­ენ­ტი.
- ოფი­ცი­ა­ლუ­რად არ არის, მაგ­რამ არა­ო­ფი­ცი­ა­ლუ­რად ხომ არის?
- ჯერ ხელ­შეკ­რუ­ლე­ბაც არ დაგ­ვი­დვია.
- ესე იგი, რა­მე რომ იყოს, უარს იტყ­ვი საქ­მის აღე­ბა­ზე?
- არა, რა უარს ვიტყ­ვი. გა­ნა რა­მე ხდე­ბა ჩვენ შო­რის, სრუ­ლი­ად არა­ფე­რი. უბ­რა­ლოდ, მომ­წონს და ამ მო­წო­ნე­ბას ვე­რა­ფერს ვუ­ხერ­ხებ, თუმ­ცა კი, ძა­ლი­ან ცი­ვად მი­ჭი­რავს თა­ვი.
- მო­წო­ნე­ბი­დან სიყ­ვა­რუ­ლამ­დე ნე­ტავ რამ­დე­ნი ნა­ბი­ჯია? - გა­და­ი­კის­კი­სა ვან­დიმ.
- გა­აჩ­ნია, რო­გორ მა­და­ზე ხარ... - მეც ავ­ყე­ვი, - არა, რა სი­სუ­ლე­ლეა, რაც მე დღე­ე­ბი გა­მო­ვი­ა­რე გო­ლას ხელ­ში, ისევ ყულ­ფ­ში თა­ვის გა­ყო­ფა­ზე ვი­ფიქ­რებ? უბ­რა­ლოდ, ისე, ჩემს გულ­ში ერთ პა­ტა­რა ჭი­ას ვა­ხა­რებ.
- გო­ლა არ მიხ­სე­ნო! მაჟ­რი­ა­ლებს, მი­სი სა­ხე­ლი რომ მეს­მის, რა გა­გი­კე­თა მაგ დამ­პალ­მა!
- ჰო, - თვა­ლებ­ზე ცრემ­ლი მო­მად­გა ჩე­მი ყო­ფი­ლის გახ­სე­ნე­ბა­ზე.
- ისე, იმ­დე­ნი ჭორ-მარ­თა­ლი გა­მი­გია მაგ კო­კი­ზე, ვერ წარ­მო­იდ­გენ, - მა­შინ­ვე ძველ თე­მას მი­უბ­რუნ­და ვან­დი, რო­გორც კი ჩე­მი აწყ­ლი­ა­ნე­ბუ­ლი თვა­ლე­ბი შე­ამ­ჩ­ნია, - მაგ­რამ შენ სხვებს რას და­ე­ძებ? თუ მოგ­წონს, მი­ა­წე­ქი, არ და­ნებ­დე, ვი­თომ ეგეც სა­სა­მარ­თ­ლო პრო­ცე­სია და მი­სი გუ­ლი უნ­და მო­ი­გო.
ორი­ვეს ის­ტე­რი­კუ­ლი სი­ცი­ლი აგ­ვიტყ­და.
- ნე­ტავ ეგ­რე ად­ვი­ლი იყოს. მაგ პრო­ცესს კი მო­ვი­გებ­დი ნამ­დ­ვი­ლად. შე­ვაკ­ვ­დე­ბო­დი და შანსს ხე­ლი­დან არ გა­ვუშ­ვებ­დი.
- მე არ ვიც­ნობ. მა­მა­მი­სი კი არის ჩვენ­თან რამ­დენ­ჯერ­მე ნამ­ყო­ფი, მაგ­რამ ეგ არა. ჩვენ­ზე კარ­გა გვა­რი­ა­ნად არის უფ­რო­სი, ექ­ვ­სი თუ შვი­დი წლით მგო­ნი.
- ჰო, ეგ­რე იქ­ნე­ბა, მაგ­რამ ისე­თი სიმ­პა­თი­უ­რია, ისე­თი, ისე­თი, ვერ გა­დარ­ჩე­ბი!
- ვი­ცი, ფო­ტო­ე­ბი მი­ნა­ხავს ჟურ­ნა­ლებ­ში, მა­გა­რი თვა­ლე­ბი აქვს.
- მხო­ლოდ თვა­ლე­ბი? - ეშ­მა­კუ­რად ავ­წ­კი­პე წარ­ბე­ბი და კვლავ სი­ცი­ლი წაგ­ვ­ს­კ­და.
- ახ­ლა მე და შენ ისეთ ტალ­ღა­ზე ვართ, თი­თი რომ და­ვა­ნახ­ვოთ ერ­თ­მა­ნეთს, იმა­ზეც გაგ­ვე­ცი­ნე­ბა, - ვან­დი გვერ­დით მო­მიჯ­და და თა­ვი მხარ­ზე და­მა­დო, - რა კარ­გია, რომ ერ­თად ვართ და არა­ვინ გვიშ­ლის ურ­თი­ერ­თო­ბას. გახ­სოვს? ერ­თი პე­რი­ო­დი ჩემ­თან არ გიშ­ვებ­და...
- მახ­სოვს, - ჩურ­ჩუ­ლით ამო­ვიკ­ვ­ნე­სე და ფიქ­რე­ბით წარ­სულ­ში გა­და­ვი­ბარ­გე, იქ, სა­დაც ცხრა წლის წინ გო­ლა დავ­ტო­ვე...
იგი სრუ­ლი­ად შემ­თხ­ვე­ვით გა­ვი­ცა­ნი. მა­შინ ისეთ ხა­სი­ათ­ზე ვი­ყა­ვი, კა­ცის­კენ გა­ხედ­ვაც არ მინ­დო­და. პა­ა­ტას მე­რე ჩავ­თ­ვა­ლე, რომ სიყ­ვა­რუ­ლი მხო­ლოდ ნე­ბის­ყო­ფის გა­მოც­და იყო და სხვა არა­ფე­რი, სი­სუს­ტე, რო­მე­ლიც სა­ღად აზ­როვ­ნე­ბის უნარს გა­კარ­გ­ვი­ნებს. ამი­ტო­მაც მი­ხა­რო­და, რომ ამ სი­სუს­ტის­გან გავ­თა­ვი­სუფ­ლ­დი...