ფიქ­რი ელ­ვა­სა­ვით გაკ­რ­თა გო­ნე­ბა­ში, წა­მით გა­ა­ნა­თა და გაქ­რა. რა­ტომ­ღაც, დი­ლი­დან­ვე ამეკ­ვი­ა­ტა ფრა­ზა: `შე­ნით გა­რუ­ჯუ­ლი ჩე­მი ოც­ნე­ბა შო­კო­ლა­დი­ვით ყა­ვის­ფე­რი­ა~. მახ­სოვს, ბავ­შ­ვო­ბა­ში დავ­წე­რე ეს ლექ­სი, რო­ცა პა­ა­ტა მიყ­ვარ­და. გაგ­რ­ძე­ლე­ბა და­მა­ვიწყ­და, მაგ­რამ ეს ორი სტრო­ფი რა­ტომ­ღაც, უცებ ამო­მი­ტივ­ტივ­და გო­ნე­ბა­ში... არა, მთლად ბავ­შ­ვიც არ ვი­ყა­ვი, მეცხ­რე კლას­ში ვსწავ­ლობ­დი, მაგ­რამ ბავ­შ­ვუ­რად კი ვიქ­ცე­ო­დი. სიყ­ვა­რულ­ზე ისე­თი გუ­ლუბ­რ­ყ­ვი­ლო წარ­მოდ­გე­ნა მქონ­და, ახ­ლა, რო­ცა მახ­სენ­დე­ბა, მწა­რედ მე­ცი­ნე­ბა. ასე მე­გო­ნა, ჩე­მი და პა­ა­ტას ურ­თი­ერ­თო­ბა სიკ­ვ­დი­ლის კა­რამ­დე გაგ­რ­ძელ­დე­ბო­და და ერ­თ­მა­ნეთს შე­ვა­ბერ­დე­ბო­დით. მი­ა­მი­ტო­ბის პი­კი! სულ რა­ღაც სამ თვე­ში და­იმ­ს­ხ­ვ­რა ჩე­მი ოც­ნე­ბა. პა­ა­ტას მა­მა სამ­ხედ­რო პი­რი იყო და აჭა­რა­ში გა­და­იყ­ვა­ნეს სა­მუ­შა­ოდ. რა თქმა უნ­და, ოჯა­ხიც თან გა­ი­ყო­ლა. ერ­თი პე­რი­ო­დი წე­რი­ლებს აქ­ტი­უ­რად მწერ­და, მეც ვპა­სუ­ხობ­დი. მი­რე­კავ­და, ვუ­რე­კავ­დი, ვმე­სი­ჯობ­დით... მე­რე და მე­რე მი­სი მხრი­დან აქ­ტი­უ­რო­ბამ იკ­ლო და ამან ძა­ლი­ან დამ­ძა­ბა. ბო­ლოს იქამ­დე მი­ვი­და საქ­მე, რომ მე­სი­ჯებ­ზე კი არა, სა­ტე­ლე­ფო­ნო ზა­რებ­ზეც აღარ მპა­სუ­ხობ­და. ლა­მის გავ­გიჟ­დი. სა­შინ­ლად ვგრძნობ­დი თავს, ისე­თი დეპ­რე­სია და­მეწყო, დე­და­ჩემს ეში­ნო­და, ფსი­ქი­ატ­რის პა­ცი­ენ­ტი არ გავ­მ­ხ­და­რი­ყა­ვი. ვე­რა­ფერს ვჭამ­დი, არა­ვის ნახ­ვა არ მინ­დო­და, ჩემ­თ­ვის ვი­ჯე­ქი და ვლა­პა­რა­კობ­დი. გავ­ხ­დი, დავ­დ­ნი, და­ვი­ლიე...
ექ­ვ­სი თვე ვიწ­ვა­ლე ასე, კა­ლა­პო­ტი­დან ამოვ­ვარ­დი, სწავ­ლას ჩა­მოვ­რ­ჩი. კი­დევ კარ­გი, ჩე­მი და­ქა­ლე­ბი არ მო­მეშ­ვ­ნენ, დრო­ის უმე­ტეს ნა­წილს ჩემ­თან ატა­რებ­დ­ნენ, რომ იტყ­ვი­ან, მო­რი­გე­ო­ბით ათე­ნებ­დ­ნენ და აღა­მებ­დ­ნენ ჩემს სა­წოლ­თან და, რო­გორც იქ­ნა, მო­მაბ­რუ­ნეს ამ ქვეყ­ნის­კენ. დრო ყვე­ლაფ­რის მკურ­ნა­ლიაო, იტყ­ვი­ან და მარ­თა­ლიც ყო­ფი­ლა. თან­და­თან შე­ვე­გუე იმ აზრს, რომ ღმერ­თ­მა ასე ინე­ბა, ალ­ბათ ასე იყო სა­ჭი­რო... ჰო­და, გან­შო­რე­ბი­დან ცხრა თვის შემ­დეგ პა­ა­ტა სა­მუ­და­მოდ მი­ე­ცა და­ვიწყე­ბას.
ისევ მე­ცი­ნე­ბა. მიკ­ვირს, სა­ერ­თოდ რა­ტომ და­მი­ახ­ლოვ­და, ჩემს თა­ნა­ტოლ გო­გო­ნებს შო­რის რა­ტომ ამო­მარ­ჩია მა­ინ­ც­და­მა­ინც მე. ის ისე­თი ლა­მა­ზი იყო, ისე­თი მოხ­დე­ნი­ლი, გო­გო­ებს თვა­ლი ზედ რჩე­ბო­დათ. თვი­თო­ნაც იცო­და ეს და ყვე­ლას ზე­მო­დან დაჰ­ყუ­რებ­და. თა­ვის შე­სა­ფე­რი­სად არა­ვინ მი­აჩ­ნ­და. შე­ფარ­ვით მეც ვეტ­რ­ფო­დი, მაგ­რამ იმე­დი არ მქონ­და, რომ შე­მამ­ჩ­ნევ­და. მან კი შე­მამ­ჩ­ნია და მე­რე რო­გორ! რო­ცა პირ­ვე­ლად ვი­სა­უბ­რეთ, იმ­დე­ნი სა­ერ­თო ინ­ტე­რე­სი და თვი­სე­ბა აღ­მოგ­ვაჩ­ნ­და, ორი­ვეს გაგ­ვიკ­ვირ­და.
სკო­ლის პე­რი­ოდ­ში დი­დი მზე­თუ­ნა­ხა­ვი არ ვი­ყა­ვი, თუმ­ცა უნაკ­ლო სხე­უ­ლი მქონ­და, მაგ­რამ ჯერ კი­დევ ჩა­მო­უ­ყა­ლი­ბე­ბე­ლი და ბავ­შ­ვუ­რი. ის კი სპორ­ტ­ზე და­დი­ო­და და ისე გა­მო­ი­ყუ­რე­ბო­და, თით­ქოს სკო­ლის მოს­წავ­ლე კი არა, ზრდას­რუ­ლი ბი­ჭი ყო­ფი­ლი­ყო. რო­ცა ჩვე­ნი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლო­ბის ამ­ბა­ვი გა­ი­გეს, ყვე­ლას გა­უკ­ვირ­და. პა­ა­ტას­გან არ ელოდ­ნენ, მა­ინ­ც­და­მა­ინც ჩემ­ზე თუ შე­ა­ჩე­რებ­და არ­ჩე­ვანს. მე­რე იფიქ­რეს, მა­ლე მოჰ­ბეზ­რ­დე­ბა და, რო­გორც სხვებს, ამა­საც მი­აგ­დებ­სო. ჭო­რი­კა­ნე­ბის პროგ­ნო­ზი გა­მარ­თ­ლ­და, მან მარ­თ­ლა მი­მაგ­დო, მაგ­რამ არა იმ აზ­რით, რო­გორც ისი­ნი ვა­რა­უ­დობ­დ­ნენ. ჩვენ შო­რის ინ­ტი­მუ­რი სი­ახ­ლო­ვე არ ყო­ფი­ლა. უბ­რა­ლოდ, რამ­დენ­ჯერ­მე მა­კო­ცა, ეგ იყო და ეგ.
მა­ინ­ც­და­მა­ინც ახ­ლა რა­ტომ გა­მახ­სენ­და პა­ა­ტა? იმი­ტომ, რომ ორი დღის წინ შემ­ხ­ვ­და და ისე­თი აღ­ფ­რ­თო­ვა­ნე­ბუ­ლი მომ­ვარ­და, თით­ქოს სულ რა­ღაც სა­მი კვი­რის უნა­ხა­ვი ვყავ­დი. ზედ­მე­ტად ცი­ვად შევ­ხ­ვ­დი. ცა­მე­ტი წე­ლი გა­ვი­და მას შემ­დეგ, ოც­დაცხ­რის ვხდე­ბი, შე­ნი ჭი­რი­მე, რა დროს პა­ა­ტაა? იგ­რ­ძ­ნო, რომ რა­ღაც ისე ვერ იყო, მაგ­რამ გუ­ლი არ გა­ი­ტე­ხა, არც უკან და­ი­ხია და ტე­ლე­ფო­ნის ნო­მე­რი გა­მო­მარ­თ­ვა. მეც უდარ­დე­ლად მი­ვე­ცი. ორ სა­ათ­ში და­მი­რე­კა, და­მიწყო შეხ­ვე­ვა, ესაო, ისაო, შენ რომ გგო­ნია, ისე არ იყოო, შენ სულ მახ­სოვ­დიო, შემ­ხ­ვ­დი და ყვე­ლა­ფერს მო­გიყ­ვე­ბიო.
მეც, სუ­ლელ­მა, კარ­გი-მეთ­ქი, ვუთხა­რი და გუ­შინ სა­ღა­მოს შევ­ხ­ვ­დი. ახ­ლა, ამ ასაკ­ში, რო­ცა უკ­ვე ყვე­ლა­ფე­რი მაქვს, სიყ­ვა­რუ­ლის გარ­და, მე­უბ­ნე­ბი­ან, იშ­ვი­ა­თად ჭკვი­ა­ნი ქა­ლი ხა­რო. არ და­ი­ჯე­როთ! ჭკვი­ა­ნი ქა­ლი არ არ­სე­ბობს. შე­იძ­ლე­ბა ჭკვი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნი ვარ, მაგ­რამ რო­გორც ქა­ლი - ისევ ისე სუ­ლე­ლად დავ­რ­ჩი. ისევ ისე ვუშ­ვებ შეც­დო­მებს და ისევ ისე ვცდი­ლობ მე­რე გა­ფუ­ჭე­ბუ­ლის გა­მოს­წო­რე­ბას. და­ვუშ­ვებთ ქა­ლე­ბი ამ შეც­დო­მებს, ერთს, მე­ო­რეს, მეცხ­რეს... ოთხ­მოც­და­მე­თექ­ვ­ს­მე­ტეს და ბო­ლოს გა­ვი­ძა­ხით, გა­მოც­დი­ლე­ბა და­ვაგ­რო­ვეო. გა­მოც­დი­ლე­ბა არა იხ­ვი! გა­მოც­დი­ლე­ბა კი არა, შეც­დო­მე­ბის კო­ლექ­ცია და­ვაგ­რო­ვეთ. ამის აღი­ა­რე­ბა კი არ გვინ­და.
ჰო­და, შევ­ც­დი, შეხ­ვედ­რა­ზე რომ დავ­თან­ხ­მ­დი. შუა ყა­ვის სმი­სას, რო­ცა რა­ღაც აბ­და­უბ­დას მიყ­ვე­ბო­და ჩვე­ნი გან­შო­რე­ბის შემ­დეგ მის თავს და­ტე­ხილ პრობ­ლე­მებ­ზე, მაგ­რამ თურ­მე წა­მი­თაც არ დავ­ვიწყე­ბი­ვარ, მო­უ­ლოდ­ნე­ლად მი­ვა­ხა­ლე, შენ გარ­და სხვაც მიყ­ვარ­და, თან შენ­ზე ძლი­ე­რად და ამ წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში გავ­თხოვ­დი და გა­მოვ­თხოვ­დი კი­დეც-მეთ­ქი. ისე გა­უკ­ვირ­და, სა­ხე­ზე აშ­კა­რად და­ე­წე­რა: რამ­დე­ნი რა­მე მო­გის­წ­რიაო, თუმ­ცა ეს ხმა­მაღ­ლა არ უთ­ქ­ვამს.
აი, ამის შემ­დეგ და­იწყო, რაც და­იწყო. `პლას­ტინ­კა შე­ატ­რი­ა­ლა­ო~, ხომ გა­გი­გო­ნი­ათ გა­მოთ­ქ­მა? ჰო­და, შე­ატ­რი­ა­ლა, მაგ­რამ რა შე­ატ­რი­ა­ლა. ერ­თად ვი­ყო­თო, ერ­თ­მა­ნე­თი გვიყ­ვარ­დე­სო, და­ქორ­წი­ნე­ბა რა აუცი­ლე­ბე­ლიაო, ახ­ლა ეგ მო­და­ში არ არი­სო და რად­გან ცოლ-ქმა­რი არ ვიქ­ნე­ბით, არც მოგ­ვ­ბეზ­რ­დე­ბა ერ­თ­მა­ნე­თიო. ხა-ხა-ხა! აბა, ახ­ლა მანდ გა­ჩერ­დი-მეთ­ქი! და­ვუბ­რი­ა­ლე თვა­ლე­ბი, ნაჭ­რის ხელ­საწ­მენ­დი სა­ხე­ში ვა­ფე­თე და გა­ოგ­ნე­ბუ­ლი დავ­ტო­ვე თა­ვის ნა­ხევ­რად შეს­მულ `ეს­პ­რე­სოს­თან~.
მას მე­რე ცა­მე­ტი სა­ა­თი გა­ვი­და და არ და­უ­რე­კავს. ალ­ბათ ამი­ტო­მაც ამეკ­ვი­ა­ტა ეს სტრო­ფე­ბიც და მას­ზე ფიქ­რიც. კი არ მინ­და, რომ და­მი­რე­კოს, სულ არ მა­ინ­ტე­რე­სებს, მაგ­რამ მა­ინც, ჩე­მი ქვეც­ნო­ბი­ე­რი ვერ ის­ვე­ნებს. ქა­ლი ხომ ოხე­რი არ­სე­ბაა, ცო­ტა­თი მიტყ­დე­ბა კი­დეც, რომ ისიც ამა­ყი აღ­მოჩ­ნ­და და იმ ად­გი­ლას გა­ჩერ­და, სა­დაც გა­ჩე­რე­ბა ვუბ­რ­ძა­ნე. სხვა რომ ყო­ფი­ლი­ყო, ალ­ბათ ბო­ლომ­დე ეც­დე­ბო­და თა­ვი­სი გა­ე­ტა­ნა. ამი­ტო­მაც ვი­ყა­ვი მთე­ლი ღა­მე და მე­რე მთე­ლი დი­ლა უხა­სი­ა­თოდ. მითხა­რით ახ­ლა, არ ვარ სუ­ლე­ლი? ჩე­მი მდგო­მა­რე­ო­ბის ადა­მი­ა­ნი ასეთ რა­მე­ებ­ზე უნ­და იწყენ­დეს? ცხოვ­რე­ბა ისე მაქვს აწყო­ბი­ლი, ჩემ გარ­შე­მო ქა­ლე­ბი შუ­რით სკდე­ბი­ან. ჩე­მი ყო­ფი­ლი კა­ცე­ბის ჯი­ნა­ზე, ყვე­ლა­ფერს მი­ვაღ­წიე, რის­თ­ვი­საც შე­იძ­ლე­ბო­და მი­მეღ­წია.
ბევ­რი მი­თი და­ვამ­ს­ხ­ვ­რიე ცხოვ­რე­ბა­ში. თურ­მე ტყუ­ი­ლი ყო­ფი­ლა, სიყ­ვა­რუ­ლი ერ­თხელ მო­დის და მის მე­რე სხვა სიყ­ვა­რუ­ლი მხო­ლოდ გა­მო­გო­ნი­ლი და თა­ვის მო­სატყუ­ე­ბე­ლი ამ­ბა­ვიაო. რო­ცა იმ ერთს შეხ­ვ­დე­ბი, იქ იწყე­ბა ან მთავ­რ­დე­ბა ყვე­ლა­ფე­რიო. მე მე­ო­რე­დაც შე­მიყ­ვარ­და და, თქვენ წარ­მო­იდ­გი­ნეთ, პა­ა­ტა­ზე ძლი­ე­რა­დაც. მა­შინ თით­ქ­მის დარ­წ­მუ­ნე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, რომ სწო­რედ ის იყო ჩე­მი მე­ო­რე ნა­ხე­ვა­რი, ჩე­მი სუ­ლის ის გა­ყო­ფი­ლი ნა­წი­ლი, რო­მელ­საც თვა­ლებ­გა­ფა­ცი­ცე­ბით და­ვე­ძებთ ხოლ­მე დღის სი­ნათ­ლე­ზე თუ მთვა­რის შუქ­ზე, რომ შე­ვა­ერ­თოთ და ერ­თი მთლი­ა­ნი გა­მო­ვიყ­ვა­ნოთ.
ჩე­მი ცხოვ­რე­ბა მშვი­დი და მო­წეს­რი­გე­ბუ­ლია. მას­ში თავ­ზარ­და­ცე­მე­ბი­სა და ზაფ­რე­ბის­თ­ვის ად­გი­ლი არ არის. მაქვს კარ­გი სამ­სა­ხუ­რი, მშვე­ნი­ე­რი ბი­ნა, არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი მე­გობ­რე­ბი და მზრუნ­ვე­ლი ნა­თე­სა­ვე­ბი... მე­ტი რა არის სა­ჭი­რო ბედ­ნი­ე­რე­ბის­თ­ვის? ალ­ბათ მხო­ლოდ სიყ­ვა­რუ­ლი, რო­მე­ლიც ასე მაკ­ლია და რომ­ლი­საც გა­მოს­რო­ლილ ტყვი­ა­სა­ვით მე­ში­ნია...
- ბა­ბი, კლი­ენ­ტია მო­სუ­ლი, - ფიქ­რის ძა­ფი კარ­ში თავ­შე­მო­ყო­ფილ­მა ფიქ­რი­ამ, ჩემ­მა მდი­ვან­მა ამ შე­ძა­ხი­ლით გა­და­მიკ­ვ­ნი­ტა.
- ვინ არის? - უკ­მა­ყო­ფი­ლე­ბა ვერ დავ­ფა­რე.
- ვინ არის და... - ფიქ­რია შე­ყოვ­ნ­და, გულ­ზე მი­ხუ­ტე­ბულ სა­კან­ცე­ლა­რიო ჟურ­ნალ­ში ჩა­ი­ხე­და და და­მარ­ც­ვ­ლით მა­უწყა, - კო­კი ლა­ცა­ბი­ძე. ათ სა­ათ­ზე იყო ჩა­წე­რი­ლი, - ჩემს მდი­ვანს რა­ტომ­ღაც, ოდ­ნავ აღელ­ვე­ბუ­ლი გა­უხ­და ხმა.
ამ სა­ხე­ლი­სა და გვა­რის გა­გო­ნე­ბა­ზე ლა­მის შევ­ხ­ტი ჩემს რბილ სა­ვარ­ძელ­ში. ამ­წუ­თას რო­გორ მეს­მო­და ფიქ­რი­ა­სი. სწო­რედ მის­ნა­ი­რად და­მე­მარ­თა ორი კვი­რის წინ, რო­ცა პირ­ვე­ლად ვნა­ხე ეს კა­ცი ერთ წვე­უ­ლე­ბა­ზე.
ბო­ლო დროს უც­ნა­უ­რი ამ­ბე­ბი ხდე­ბა ჩემს თავს. ეს მა­მა­კა­ცე­ბი, თით­ქოს მე­ო­რედ მოს­ვ­ლა ყო­ფი­ლი­ყო, ზომ­ბე­ბი­ვით ამოძ­ვ­რ­ნენ მი­წი­დან და ჩემ ირ­გ­ვ­ლივ და­იწყეს ფუთ­ფუ­თი. აქამ­დე მა­თი არ­სე­ბო­ბა არ მა­ღელ­ვებ­და, ყო­ველ შემ­თხ­ვე­ვა­ში, ბო­ლო ცხრა წე­ლი­წა­დი მა­ინც. ახ­ლა კი­დევ ერთ სი­ურ­პ­რიზს მე­ო­რე ცვლის. ჩემს გულს კი­დევ ვინ­მე თუ შე­ა­ქა­ნებ­და, ნამ­დ­ვი­ლად არ მე­გო­ნა. არა­და, რო­გორც ვატყობ, შე­ა­ქა­ნა, თა­ნაც ძა­ლი­ან თავ­ხე­დუ­რა­დაც.
კედ­ლის სა­ათს ირი­ბად ავ­ხე­დე. ჯერ ათი არ გამ­ხ­და­რი­ყო. დღეს მი­ღე­ბის დღე მქონ­და და ამი­ტომ სა­ღა­მომ­დე ფე­ხის გა­უნ­ძ­რევ­ლად უნ­და მე­ყურ­ყუ­ტა ოფის­ში.
ღრმად ამო­ვი­ოხ­რე, ხე­ლის­გუ­ლე­ბი ერ­თ­მა­ნეთ­ში გა­დავ­ხ­ლარ­თე, ზედ ნი­კა­პი და­ვაბ­ჯი­ნე და წარ­მოვ­თ­ქ­ვი:
- სთხო­ვე ბა­ტონ კო­კის, რამ­დე­ნი­მე წუ­თი მო­ი­ცა­დოს.
- გა­სა­გე­ბია. ზა­რი მო­მე­ცი, მზად რომ იქ­ნე­ბი, - თვა­ლი ჩა­მიკ­რა ფიქ­რი­ამ.
სა­ვარ­ძელ­ზე გა­დავ­წე­ქი და გა­ვიზ­მო­რე. ვგრძნობ­დი, რო­გორ ძა­ლუ­მად მი­ცემ­და ჩე­მი ობო­ლი გუ­ლი. რა ჯან­და­ბა მე­მარ­თე­ბა? ორი კვი­რის წინ, რო­ცა პირ­ვე­ლად შევ­ხ­ვ­დით ერ­თ­მა­ნეთს და გა­ი­გო, რომ ად­ვო­კა­ტი ვარ, სა­ვი­ზი­ტო ბა­რა­თი გა­მო­მარ­თ­ვა, დამ­ჭირ­დე­ბით და შე­გეხ­მი­ა­ნე­ბი­თო. ამას ჰქვია შეხ­მი­ა­ნე­ბა? წი­ნას­წარ ჩა­ე­წე­რა თურ­მე და სრუ­ლი­ად მო­უ­ლოდ­ნე­ლად მო­მად­გა. მე კი­დევ ეს ორი კვი­რა სულ თვალ­წინ მედ­გა, წა­რა­მა­რა მახ­სენ­დე­ბო­და. არ დავ­მა­ლავ და, დი­დი ხა­ნია, ჩემ­ზე მა­მა­კაცს ასე­თი შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა არ მო­უხ­დე­ნია. ნე­ტავ, რა­ტომ არ ამომ­დის თა­ვი­დან? სიბ­რიყ­ვეა ეს ყვე­ლა­ფე­რი.
ფიქ­რ­ში სულ გა­ვურ­ბო­დი ამ კა­ცის ხელ­მე­ო­რედ ნახ­ვას, პა­ა­ტა­საც იმი­ტომ შევ­ხ­ვ­დი, იქ­ნებ ძველ­მა გრძნო­ბამ ხე­ლახ­ლა წა­მო­ყოს თა­ვი-მეთ­ქი. იმან კი­დევ ისე­თი ტრი­უ­კე­ბი ჩა­ა­ტა­რა, თუ სად­მე ერ­თი წერ­ტი­ლი მა­ინც იყო დარ­ჩე­ნი­ლი მი­სად­მი ჩე­მი სიმ­პა­თი­ის, ისიც და­ა­სა­მა­რა. რო­გორ მინ­დო­და თა­ვი­დან ამე­ცი­ლე­ბი­ნა კო­კის ნახ­ვა. ვი­ფიქ­რე, თუ დავ­ჭირ­დი და და­მი­რე­კა, ჩემს რო­მე­ლი­მე სხვა კო­ლე­გას­თან გა­და­ვა­მი­სა­მარ­თებ-მეთ­ქი, მაგ­რამ, რო­გორც ჩანს, უკ­ვე გვი­ა­ნაა. რა­ღა მე მო­მად­გა? ასეთ ცნო­ბილ კაცს, და­ვი­ჯე­რო, ნაც­ნო­ბი ად­ვო­კა­ტე­ბი არ ჰყავს? ნე­ლის მოვ­კ­ლავ, მან თუ გა­მი­წია რე­კო­მენ­და­ცია!
ნე­ლი ჩე­მი მე­გო­ბა­რია, სწო­რედ ის, ვის და­ბა­დე­ბის დღე­ზეც კო­კი გა­ვი­ცა­ნი. და აი, აგე­რაა, ა! ერ­თი ხე­ლის გაწ­ვ­დე­ნა­ზე, ამ კედ­ლის იქით დგას და ელო­დე­ბა, რო­დის და­ვუ­ძა­ხებ.
ნერ­ვი­უ­ლად მი­მო­ვი­ხე­დე გარ­შე­მო. ნა­თე­ლი, სივ­რ­ცით სავ­სე ოფი­სი, ფაქ­ტობ­რი­ვად, ჩე­მი მე­ო­რე სახ­ლი იყო, იმ­დენ დროს ვა­ტა­რებ­დი აქ. რამ­დენ­ჯერ ამ დი­ვან­ზე და­მი­ძი­ნია, კა­ბი­ნე­ტის კუთხე­ში რომ დგას. სწრა­ფად მოვ­შორ­დი სა­ვარ­ძელს და სარ­კეს მი­ვა­შუ­რე, რომ მის შე­მოს­ვ­ლამ­დე ჩე­მი თა­ვი შე­მეთ­ვა­ლი­ე­რე­ბი­ნა.
წლებ­მა შემ­ც­ვა­ლა. ჩემ­გან ისე­თი კა­რიგ ქა­ლი დად­გა, გულ­გ­რი­ლად რომ ვერ ჩა­უვ­ლის კა­ცი გვერ­დ­ზე. ტან-ფე­ხი ისე­დაც არ მაკ­ლ­და, ას­ხ­ლე­ტი­ლი სხე­უ­ლი მაქვს, მე­რე სა­ხეც ჩა­მო­მი­ყა­ლიბ­და, `ჰორ­მო­ნა­ლუ­რი შე­მო­ტე­ვის~ დროს მო­ჭარ­ბე­ბუ­ლი ფე­რის­მ­ჭა­მე­ლე­ბი ცხრა­მე­ტი წლის ასაკ­ში შე­უმ­ჩ­ნევ­ლად გაქ­რა ჩე­მი კა­ნი­დან, ტუ­ჩე­ბი და მკერ­დი და­მე­ბურ­ცა და იფ! ჩემს შე­ხედ­ვას არა­ფე­რი სჯობს ახ­ლაც კი, ოც­დაცხ­რა წლის ასაკ­ში. წარ­მო­სა­დე­გი, მომ­ხიბ­ვ­ლე­ლი, ეშ­ხი­ა­ნი - მე ასე და­ვა­ხა­სი­ა­თებ­დი ჩემს თავს, მოკ­რ­ძა­ლე­ბუ­ლად. სხვებს რომ ჰკითხოთ, სექ­სუ­ა­ლუ­რიაო, გეტყ­ვი­ან, ვნე­ბი­ა­ნიო, ტემ­პე­რა­მენ­ტი­ა­ნიო. ენას ძვა­ლი არა აქვს, რას არ მო­ი­გო­ნებს ერ­თი ადა­მი­ა­ნი მე­ო­რის და­სა­ხა­სი­ა­თებ­ლად.
რაც შე­ე­ხე­ბა ში­ნა­გან ბუ­ნე­ბას, აქ მთლად კარ­გად ვერ მაქვს საქ­მე. უკ­ვე აღარ ვარ ისე­თი თავ­ზე ხე­ლა­ღე­ბუ­ლი რო­მან­ტი­კო­სი, ღრმა ახალ­გაზ­რ­დო­ბა­ში რომ ვი­ყა­ვი. იმ­დე­ნი რამ გა­და­ვი­ტა­ნე ცხოვ­რე­ბა­ში, გულ­ცი­ვი, ჩა­კე­ტი­ლი და უკა­რე­ბა გავ­ხ­დი. ხან­და­ხან უხე­შიც კი ვარ. ახა­ლი ნაც­ნო­ბო­ბის გაბ­მას გა­ვურ­ბი­ვარ, რად­გან ზო­გა­დად, ცვლი­ლე­ბე­ბის მე­ში­ნია. მირ­ჩევ­ნია, ყვე­ლა­ფე­რი ისე დარ­ჩეს, რო­გორც არის. მდგო­მა­რე­ო­ბის მკვეთ­რად გა­უმ­ჯო­ბე­სე­ბას ისევ ძვე­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბა მირ­ჩევ­ნია, რად­გან ძა­ლი­ან ძნე­ლად ვე­გუ­ე­ბი ყო­ველ­გ­ვარ ცვლი­ლე­ბას. ეს არ ნიშ­ნავს, რომ კონ­სერ­ვა­ტო­რი ვარ. არა, სრუ­ლი­ა­დაც არა. საკ­მა­ოდ თა­ნა­მედ­რო­ვე შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბის ქა­ლი ვარ, უბ­რა­ლოდ, არ მიყ­ვარს, რო­ცა რა­ღაც იც­ვ­ლე­ბა ჩემ­ში, თუნ­დაც უკე­თე­სო­ბის­კენ. მში­შა­რა ვარ და ალ­ბათ ამის ბრა­ლია. მში­შა­რა კი იმი­ტომ ვარ, რომ ცხოვ­რე­ბამ და­მა­ში­ნა, ადა­მი­ა­ნებ­მა და­მა­ში­ნეს, თა­ნაც ჩემ­თ­ვის ყვე­ლა­ზე ახ­ლო­ბელ­მა ადა­მი­ა­ნებ­მა...
სარ­კეს, რო­გორც იქ­ნა, მოვ­წყ­დი და ფან­ჯა­რას­თან გა­და­ვი­ნაც­ვ­ლე. წვი­მა თავს დას­ხ­მო­და ტუ­ჩებ­დამ­ს­კ­დარ მი­წას. ფან­ჯ­რის რა­ფას უსი­ა­მოვ­ნო წკა­პაწ­კუ­პი გა­უ­დი­ო­და. გე­გო­ნე­ბო­დათ, წვი­მა მღე­რის, ქა­რი კი ბანს აძ­ლევ­სო. ცა ისე იყო ჩა­მო­ბუ­რუ­ლი, ერთ მეტ­რ­ში არა­ფე­რი ჩან­და. ფიქ­რი მდი­ნა­რე­სა­ვით ადიდ­და. ის სა­ღა­მო გა­მახ­სენ­და, კო­კი რომ გა­ვი­ცა­ნი...
შე­ვე­დი თუ არა პომ­პე­ზურ სას­ტუმ­რო ოთახ­ში, ზარ­მა­ცი ადა­მი­ა­ნის მზე­რით შე­ვათ­ვა­ლი­ე­რე გა­რე­მო და მო­უ­ლოდ­ნე­ლად ად­გილ­ზე გავ­ხევ­დი შე­უძ­ლებ­ლად ლურ­ჯი თვა­ლე­ბის და­ნახ­ვა­ზე. ასე­თი თვა­ლე­ბი აქამ­დე არას­დ­როს მე­ნა­ხა. და­თო შე­მო­მე­გე­ბა, რა­ღაც მითხ­რა, მაგ­რამ ერ­თი სიტყ­ვაც არ გა­მი­გია. უცებ უც­ნო­ბი შებ­რუნ­და და მეც გა­მო­ვერ­კ­ვიე. ის მახ­სოვს, რომ მწა­რედ ამო­ვი­ოხ­რე.
- კარ­გად ხარ, ბა­ბი? - მზრუნ­ვე­ლად შე­მე­ხო და­თო იდაყ­ვ­ზე.
- ყვე­ლა­ფე­რი რიგ­ზეა, კი, - ძლივს მო­ვა­ხერ­ხე გა­ღი­მე­ბა, - შენ რო­გორ ხარ?
და­თო ჩე­მი უნი­ვერ­სი­ტე­ტე­ლი მე­გო­ბა­რია, რო­მე­ლიც ახ­ლა­ხან გა­ე­ყა­რა ცოლს, რო­მელ­მაც შვი­ლე­ბი ქმარს და­უ­ყა­რა და თვი­თონ სხვას­თან ერ­თად გა­იქ­ცა. კა­ცი გა­ა­გი­ჟა ამ ამ­ბავ­მა, კარ­გა ხანს ცხვირს გა­რეთ არ ყოფ­და, ეგო­ნა, ყვე­ლა მას დას­ცი­ნო­და. მე­რე ნელ-ნე­ლა შე­ე­გუა მდგო­მა­რე­ო­ბას და მთე­ლი არ­სე­ბით ბავ­შ­ვებ­ზე გა­და­ერ­თო. სხვა­თა შო­რის, ძა­ლი­ან კარ­გი ად­ვო­კა­ტია. მა­საც ჩემ­სა­ვით მძი­მე დეპ­რე­სია ჰქონ­და, გან­სა­კუთ­რე­ბით მას შემ­დეგ, ორი თვის წინ რომ გა­მო­ეცხა­და ეს თა­ვი­სი მა­რი­ნა და გან­ქორ­წი­ნე­ბა მოს­თხო­ვა.
- მეც არა მი­შავს, ვუძ­ლებ, - საწყ­ლად გა­მი­ღი­მა და­თომ, - მაგ­რამ ხომ იცი, რომ ასე­თი სა­ღა­მო­ე­ბი არ მიყ­ვარს. ეს მა­რი­ნას მო­წო­დე­ბა იყო, იმას უყ­ვარ­და გარ­თო­ბა და დროს ტა­რე­ბა, სულ ყუ­რადღე­ბის ცენ­ტ­რ­ში სურ­და ყოფ­ნა, - და­ნა­ნე­ბით და­ა­ყო­ლა.
- და არის კი­დე­ვაც, მთე­ლი თბი­ლისი მას­ზე ლა­პა­რა­კობს, - მხარ­ზე ხე­ლი ჩა­მო­ვუს­ვი კურ­სელს თა­ნაგ­რ­ძ­ნო­ბი­სა და გამ­ხ­ნე­ვე­ბის ნიშ­ნად, - შენ კი­დევ აღარ და­მა­ნახ­ვო მჭვუნ­ვა­რე სა­ხე, თა­ვი მაღ­ლა ას­წიე და ისე იარე. შენ­ნა­ირ კაც­ზე ოც­ნე­ბო­ბენ ქა­ლე­ბი. ვინც ვერ გა­ი­გო შე­ნი ფა­სი, ის სა­ერ­თოდ ვე­რაფ­რის ფასს ვერ გა­ი­გებს ცხოვ­რე­ბა­ში. და­ი­ვიწყე მა­რი­ნა, რად გინ­და ისე­თი ქა­ლი, ღვიძ­ლი შვი­ლე­ბი რომ არ ეცო­დე­ბა? ნი­ჭი­ე­რი ბი­ჭი ხარ, ჯერ ყვე­ლა­ფე­რი წინ გაქვს, - ბა­ნა­ლუ­რად დავ­მოძღ­ვ­რე, - გა­ი­ღი­მე, მი­დე­ქი, მო­დე­ქი, სტუმ­რე­ბი გა­ი­ცა­ნი, სა­უ­ბარ­ში ჩა­ე­ბი და გა­ერ­თე. რა იცი, იქ­ნებ კი­დევ გა­მოკ­რა ერთ ქალს ხე­ლი, - გა­ვე­ხუმ­რე, - თან არ იცი, რო­გო­რი ტორ­ტი გვე­ლო­დე­ბა სა­ღა­მოს ბო­ლოს, ნე­ლის ეგე­თე­ბი არ ეშ­ლე­ბა, ხომ იცი. ორას ორ­მოც­და­ა­თი ლა­რი და­უჯ­და, - ტუჩები ყუ­რთან ახ­ლოს მი­ვუ­ტა­ნე და ჩურ­ჩუ­ლით ვა­უწყე.
- რას ამ­ბობ, ბა­ბი, მარ­თ­ლა? - წა­მო­ი­ძა­ხა გან­ც­ვიფ­რე­ბულ­მა და თვა­ლებ­გა­ფარ­თო­ე­ბულ­მა შე­მომ­ხე­და.
- ბა­ბი... ცო­ტა უჩ­ვე­უ­ლო სა­ხე­ლია... სა­და­უ­რი წარ­მო­შო­ბი­საა? ძი­რი რო­გორ ჟღერს? ბარ­ბა­რე თუ ბა­ბი­ლი­ნა?
იმ­დე­ნად მო­უ­ლოდ­ნე­ლი იყო ჩვენს სა­უ­ბარ­ში ვინ­მეს ჩაჩხე­რა, მკვეთ­რად შევ­ტ­რი­ალ­დი. მა­ღა­ლი უც­ნო­ბი და­ჟი­ნე­ბით მომ­ჩე­რე­ბო­და. მოკ­ლედ შეკ­რე­ჭი­ლი შა­ვი თმა ჰქონ­და, ხში­რი, აპ­რე­ხი­ლი წამ­წა­მე­ბი, სა­ოც­რად ლურ­ჯი თვა­ლე­ბი და მგრძნო­ბე­ლო­ბის ძლი­ე­რი აურა - აი, ასე­თი კა­ცი იდ­გა ჩემ წინ, სას­წა­უ­ლად მომ­ნუს­ხ­ვე­ლი, პრი­ა­ლა ჟურ­ნა­ლი­დან თუ ამე­რი­კუ­ლი ფილ­მის ეკ­რა­ნი­დან გად­მომ­ხ­ტა­რი. ტან­ზე ელე­გან­ტუ­რად მომ­დ­გა­რი პი­ჯა­კი გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლად უს­ვამ­და ხაზს მის თავ­ბ­რუ­დამ­ხ­ვევ ფი­გუ­რას.
იმ­წუ­თას პა­ტა­რა გო­გო­ნად ვიგ­რ­ძე­ნი თა­ვი, რო­მე­ლიც აღ­ფ­რ­თო­ვა­ნე­ბას ვერ მა­ლავს თა­ვი­სი სა­თაყ­ვა­ნე­ბე­ლი კერ­პის და­ნახ­ვი­სას. წამ­ში ავი­ფა­რე სა­ხე­ზე გულ­გ­რი­ლო­ბის ნი­ღა­ბი და კი­დევ ერ­თხელ შე­ვახ­სე­ნე ჩემს თავს, რომ უკ­ვე ოც­დაცხ­რა წლის ვარ და ასე აცუნ­დ­რუ­კე­ბა არ მო­მიხ­დე­ბა.
- ბარ­ბა­რე მქვია, დე­დამ და­მარ­ქ­ვა! - ამა­ყად თა­ვა­წე­ულ­მა მი­ვუ­გე, მაგ­რამ მა­შინ­ვე გა­ვი­აზ­რე, რომ ზედ­მე­ტად ბავ­შ­ვუ­რად გა­მო­მი­ვი­და.
- ო, მა­შინ სრუ­ლი­ად გა­სა­გე­ბია, რა­ტომ არის ასე ერ­თ­მა­ნეთ­ში შერ­წყ­მუ­ლი თქვე­ნი გა­რეგ­ნუ­ლი ბრწყინ­ვა­ლე­ბა და ელე­გან­ტუ­რო­ბა. იშ­ვი­ა­თად შემ­ხ­ვედ­რია სუ­ლი­სა და ხა­სი­ა­თის მსგავ­სი ჰარ­მო­ნია.
აი, ახ­ლა კი და­მე­უფ­ლა იმედ­გაც­რუ­ე­ბა. ამ­ქ­ვეყ­ნად ყვე­ლა­ზე მე­ტად მლიქ­ვ­ნე­ლე­ბი მე­ჯავ­რე­ბა. ასე­თი კა­ცის­გან კი ამას არ მო­ვე­ლო­დი. რო­გორც ჩანს, სა­ხე­ზე აშ­კა­რად შე­მეტყო, რაც გა­ვი­ფიქ­რე, იმი­ტომ, რომ უც­ნობ­მა ღი­მი­ლი უმალ მო­ის­ხი­პა ტუ­ჩე­ბი­დან და ცი­ვად წარ­მოთ­ქ­ვა:
- ალ­ბათ სა­უ­ბა­რი შე­გაწყ­ვე­ტი­ნეთ, უდ­როო დროს შე­მო­გე­ჭე­რით, ბო­დიშს გიხ­დით, - თქვა და გაგ­ვე­რი­და.
ცო­ტა არ იყოს, სა­კუ­თა­რი საქ­ცი­ე­ლის შემ­რ­ცხ­ვა. ამ ყვე­ლა­ფერს კი ის და­ე­მა­ტა, რომ, რო­ცა სუფ­რას მი­ვუს­ხე­დით, და­თო­სა და იმ უც­ნობს შუა აღ­მოვ­ჩ­ნ­დი, რო­მე­ლიც კო­კი ლა­ცა­ბი­ძედ გა­მეც­ნო. იგი მთე­ლი სა­ღა­მოს გან­მავ­ლო­ბა­ში გა­მუდ­მე­ბით ხუმ­რობ­და, ენა­მახ­ვი­ლობ­და, ირ­გ­ვ­ლივ მყო­ფი ქა­ლე­ბის მი­სა­მარ­თით კომ­პ­ლი­მენ­ტე­ბით სავ­სე რეპ­ლი­კებს არ იშუ­რებ­და და ყვე­ლას აჯა­დო­ებ­და. სხვა­ნა­ი­რად არც შე­იძ­ლე­ბო­და ყო­ფი­ლი­ყო. მი­სი ყო­ვე­ლი მა­ნე­რა უზა­დო გახ­ლ­დათ. ერ­თხელ არ გა­უ­ხუმ­რია უშ­ნოდ, იუმო­რიც ისე­თი­ვე დახ­ვე­წი­ლი აღ­მო­აჩ­ნ­და, რო­გო­რიც გა­რეგ­ნო­ბა. რაც შე­მე­ხე­ბა მე, ძალ­ზე თა­ვა­ზი­ა­ნად მეპყ­რო­ბო­და, მაგ­რამ ოდ­ნავ ცი­ვად.
მე­რე სა­უ­ბარს მოჰ­ყ­ვა და გა­ი­გო, რომ ად­ვო­კა­ტი ვარ. თით­ქოს ამას ელო­დაო, თვა­ლე­ბი გა­უბ­რ­წყინ­და. მითხ­რა, თუ არ დამ­ზარ­დე­ბით, სა­ვი­ზი­ტო ბა­რა­თი მო­მე­ცით, ცო­ტა ხან­ში აუცი­ლებ­ლად დამ­ჭირ­დე­ბა თქვე­ნი კონ­სულ­ტა­ციაო.
მეც სი­ა­მოვ­ნე­ბით მო­ვი­ძიე ჩან­თა­ში ჩე­მი სა­ვი­ზი­ტო ბა­რა­თი და ასე­თი­ვე სი­ა­მოვ­ნე­ბით გა­და­ვე­ცი. იმ სა­ღა­მო­დან მო­ყო­ლე­ბუ­ლი, მოს­ვე­ნე­ბა დავ­კარ­გე. გო­ნე­ბი­დან არ ამომ­დი­ო­და მი­სი თვა­ლე­ბი და ღი­მი­ლი.
რო­გორც იქ­ნა, ფიქ­რე­ბი გავ­ფან­ტე და ჩემს მა­გი­დას და­ვუბ­რუნ­დი. მო­ხერ­ხე­ბუ­ლად მოვ­კა­ლათ­დი სა­ვარ­ძელ­ში, საქ­მი­ა­ნი იერი მი­ვი­ღე და მი­სა­ღე­ბის ზა­რის კნოპს და­ვა­ჭი­რე ჩე­მი გრძე­ლი საჩ­ვე­ნე­ბე­ლი თი­თი.
- ფიქ­რია, ბა­ტონ კო­კის შე­უძ­ლია მობ­რ­ძან­დეს!
რამ­დე­ნი­მე წა­მის შემ­დეგ კა­რი გა­ი­ღო და შე­მო­ვი­და... ის. სხე­უ­ლი უც­ნა­უ­რად და­მე­ჭი­მა, რო­ცა თა­ვი­სი ეგე­ო­სის ზღვა­სა­ვით ლურ­ჯი თვა­ლე­ბი შე­მო­მა­ნა­თა. რო­გო­რი გამ­ჭო­ლი მზე­რა ჰქონ­და, თით­ქოს სადღაც სიღ­რ­მე­ში, გუ­ლის გულ­ში სურს ჩაძ­რო­მა და ყვე­ლა შე­ნი სა­ი­დუმ­ლოს ერ­თ­ბა­შად გა­გე­ბაო. გულ­მა ცო­ფი­ა­ნი­ვით ატე­ხა ბა­გა­ბუ­გი. ჩემ­და უნე­ბუ­რად მკერ­დ­ზე ავი­ფა­რე ხე­ლი, მკერ­დის მოძ­რა­ო­ბის მი­ხედ­ვით არ მიხ­ვ­დეს, რაც მე­მარ­თე­ბა-მეთ­ქი. სა­მა­გი­ე­როდ, სა­ხე მქონ­და სა­ლი კლდე­სა­ვით, ემო­ცია სა­ერ­თოდ არ გა­მო­მი­ხა­ტავს. ად­ვო­კა­ტის ნიღ­ბის მორ­გე­ბა არ მი­ჭირ­და, წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში შე­ვეჩ­ვიე. ამ­წუ­თას ძვე­ლე­ბუ­რად საქ­მი­ა­ნი, მშვი­დი, გა­წო­ნას­წო­რე­ბუ­ლი და თავ­და­ჯე­რე­ბუ­ლი ქა­ლი ვი­ყა­ვი, რო­მელ­საც სი­ტუ­ა­ცი­ას გა­კონ­ტ­რო­ლე­ბა არ უჭირს.
- დი­ლა მშვი­დო­ბი­სა, ბა­ტო­ნო კო­კი... დაბ­რ­ძან­დით.
მინ­დო­და, ტრა­დი­ცი­უ­ლი ხე­ლის ჩა­მორ­თ­მე­ვის რი­ტუ­ა­ლი გა­მო­მე­ტო­ვე­ბი­ნა, მაგ­რამ ლა­ცა­ბი­ძეს ამ სა­კითხ­ზე სრუ­ლი­ად გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბუ­ლი შე­ხე­დუ­ლე­ბა გა­აჩ­ნ­და. იგი დინ­ჯი, ძლი­ე­რი ნა­ბი­ჯე­ბით მო­მი­ახ­ლოვ­და და ხე­ლი გა­მო­მი­წო­და:
- დი­ლა მშვი­დო­ბი­სა, ბა­ბი. შე­მიძ­ლია ასე მოგ­მარ­თოთ? ოფი­ცი­ა­ლუ­რო­ბა ჩემ­გან ცო­ტა შორს დგას, ამი­ტომ უნ­და მა­პა­ტი­ოთ. მეც თქვენ­თ­ვის, უბ­რა­ლოდ, კო­კი ვიქ­ნე­ბი ან კო­კა, რო­მე­ლიც უფ­რო მოგ­წონთ, ის და­მი­ძა­ხეთ.
ეს ყვე­ლა­ფე­რი ერ­თობ ნე­იტ­რა­ლუ­რი ტო­ნით წარ­მოთ­ქ­ვა, მაგ­რამ მზად ვი­ყა­ვი, და­მე­ფი­ცა, რომ მის თვა­ლებ­ში დამ­ცი­ნა­ვი ნა­პერ­წ­კ­ლე­ბი გაკ­რ­თა. ასე­თი რამ ჩემს მახ­ვილ მზე­რას თით­ქ­მის არას­დ­როს გა­მოჰ­პარ­ვია.
ჩე­მი თი­თე­ბი ჩა­ი­ძი­რა მის უშ­ვე­ლე­ბელ ხე­ლის­გულ­ში.
- რით შე­უძ­ლია ჩემს კომ­პა­ნი­ას თქვე­ნი დახ­მა­რე­ბა? - რო­გორც შე­მეძ­ლო, საქ­მი­ა­ნი ტო­ნი და­ვი­ჭი­რე, თუმ­ცა მზე­სა­ვით შიგ­ნი­დან ვი­ყა­ვი გა­ვარ­ვა­რე­ბუ­ლი.
- დღე­საც ისე­თი­ვე ცი­ვი და მო­ზო­მი­ლად თა­ვა­ზი­ა­ნი ხართ, რო­გო­რიც იმ მო­საწყენ სა­ღა­მოს, - მრა­ვალ­მ­ნიშ­ვ­ნე­ლოვ­ნად გა­მი­ღი­მა.
- მო­საწყე­ნი რა­ტომ იყო?
- იმი­ტომ, რომ არ მო­მე­ცა სა­შუ­ა­ლე­ბა, თქვე­ნის­თა­ნა ქალ­თან ერ­თხელ მა­ინც მე­ცეკ­ვა. აბა, ის სუფ­რა რა სუფ­რაა, მუ­სი­კა თუ არ უკ­რავს?
მარ­თა­ლი იყო, ვე­რა­ფე­რი ვუთხა­რი.
- გან­ს­ხ­ვა­ვე­ბა ისაა, რომ დღეს, ელე­გან­ტუ­რი კოქ­ტე­ი­ლის კა­ბის ნაც­ვ­ლად, საქ­მი­ა­ნი პი­ჯა­კი გაც­ვი­ათ, თუმ­ცა ამ ფორ­მა­შიც არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვად გა­მო­ი­ყუ­რე­ბით, - გა­აგ­რ­ძე­ლა ჩე­მით `ტკბო­ბა~.
ერ­თი ამას და­მი­ხე­დეთ! კოქ­ტე­ი­ლის კა­ბაც რომ სცოდ­ნია! რო­გორც ჩანს, საკ­მა­ოდ გათ­ქ­ვე­ფი­ლია ქა­ლებ­ში....
სვეტა კვარაცხლია