ელ­და ეცათ, მო­უ­ლოდ­ნე­ლი სტუმ­რე­ბი რომ და­ად­გ­ნენ თავს

"მი­ხა­რია, რომ არ­სე­ბობთ. მინ­და, ბე­ბი­ა­ჩე­მის შე­სა­ხებ გი­ამ­ბოთ, რო­მე­ლიც გა­რი­გე­ბით გა­ათხო­ვეს. მი­სი მო­ნა­ყო­ლი იმ­დე­ნად სა­ინ­ტე­რე­სო მეჩ­ვე­ნე­ბა, რომ მსურს, თქვე­ნი ჟურ­ნა­ლის მკითხ­ველ­საც გა­ვუ­ზი­ა­რო. გა­მი­ხარ­დე­ბა, თუ მო­გე­წო­ნე­ბათ და და­ბეჭ­დავთ", - 38 წლის ია ალა­სა­ნია ბე­ბი­ა­ზე სა­სა­უბ­როდ რე­დაქ­ცი­ა­ში მო­ვიწ­ვიე.

- ჩე­მი ბე­ბო 16 წლის ყო­ფი­ლა, რო­ცა თვა­ლი და­ად­გეს: ქა­ლაქ­ში, ქორ­წილ­ში წა­უყ­ვა­ნი­ათ მშობ­ლებს და იქ მო­ე­წო­ნათ მო­მა­ვა­ლი ქმრის ნა­თე­სა­ვებს, ცო­ტა ხან­ში შინ მი­ად­გ­ნენ, თა­ნაც - გა­უფ­რ­თხი­ლებ­ლად. ამ დროს ბე­ბია ბლის ხე­ზე მჯდა­რა. სტუმ­რე­ბი რომ მი­ად­გ­ნენ კარს, თურ­მე, მათ ზე­ვი­დან დაჰ­ყ­ვი­რა, - ვინ ბრძან­დე­ბით და რამ შე­გა­წუ­ხა­თო? სა­დე­დამ­თი­ლოს ლა­მის უკან გა­უბ­რუ­ნე­ბია ხალ­ხი, - ეს ახ­ტა­ჯა­ნა გო­გო გინ­დათ ჩე­მი შვი­ლის­თ­ვის? სოფ­ლე­ლია, გა­უთ­ლე­ლი. ვერ ხე­დავთ, რო­გორ ტყი­უ­რი­ვით იქ­ცე­ვაო? არა­და, მის შვილს ისე მოს­წო­ნე­ბია პა­ტა­რა გო­გო, რომ დე­დის­თ­ვის ჩა­უ­ჭი­დია ხე­ლი, ლა­მის ძვლებ­ში გა­და­უმტ­ვ­რე­ვია ქა­ლი, - მო­ი­ცა­დე, ადა­მი­ა­ნო, ამის გარ­და, სხვას არა­ვის შე­ვირ­თა­ვო. გა­ჩე­რე­ბუ­ლა ქა­ლიც, იმ იმე­დით, რომ ახ­ლო­დან უფ­რო უშ­ნო იქ­ნე­ბო­და და მი­სი შვი­ლიც გა­ნი­ხიბ­ლე­ბო­და სა­პა­ტარ­ძ­ლო­თი. ბე­ბო მიყ­ვე­ბო­და: თმა გი­ჟი­ვით ისე მქონ­და აწე­წი­ლი და თეთ­რი კა­ბა ისე გამ­ჭუჭყი­ა­ნე­ბო­და, რომ მარ­თ­ლა ეშ­მაკს ვგავ­დი. მიკ­ვირს, რომ არ გა­იქ­ც­ნენ ჭიშ­კარს მომ­დ­გა­რი სტუმ­რე­ბიო. შე­ი­პა­ტი­ჟა თურ­მე, - ახ­ლა­ვე მშობ­ლებს და­ვუ­ძა­ხებ, მა­ნამ­დე კი თუ გინ­დათ, სუ­ლის მო­საბ­რუ­ნებ­ლად ჭის წყალს მო­გი­ტან­თო. თურ­მე, ჭის ცი­ვი წყა­ლი იყო უმ­ნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნე­სი, რომ თა­კა­რა მზე­ში სტუ­მარს გა­მას­პინ­ძ­ლე­ბო­დი. აბა, მა­შინ სად იყო ყა­ვა და შო­კო­ლა­დი, ხალხს წყალ­ზე ეპა­ტი­ჟე­ბოდ­ნენ და მე­რე ღვი­ნო­სა და პურ­მა­რილ­ზეც - ასე­თი მას­პინ­ძ­ლო­ბის გა­რე­შე არა­ვინ გა­მო­გიშ­ვებ­და, თუ ძა­ლი­ან არ უჭირ­და ოჯახს.
თურ­მე, ბე­ბოს მშობ­ლებს თა­ვი­დან ელ­და ეცათ, მო­უ­ლოდ­ნე­ლი სტუმ­რე­ბი რომ და­ად­გ­ნენ თავს. რო­ცა გა­ი­გეს, რა საქ­მე­ზეც იყ­ვ­ნენ მო­სუ­ლი ქა­ლა­ქი­დან, გა­ოგ­დ­ნენ თურ­მე, - ჯერ რა დროს ამის გათხო­ვე­ბაა? ბი­ჭებ­თან ერ­თად, ისევ ფეხ­ბურთს თა­მა­შობ­სო, მაგ­რამ სტუმ­რებს პა­ტი­ვის­ცე­მის გა­რე­შე ხომ არ გა­უშ­ვებ­დ­ნენ და და­უ­ძა­ხეს მე­ზობ­ლებს, მა­თი დახ­მა­რე­ბით რო­გორ­ღაც სუფ­რაც გა­აწყ­ვეს. ბე­ბო ამ­ბობ­და, - მა­შინ მე­ზობ­ლო­ბაც სხვა­ნა­ი­რი იცო­და ხალ­ხ­მა. სტუ­მა­რი რომ მო­გი­ვი­დო­და, ყვე­ლა შენს დახ­მა­რე­ბას ცდი­ლობ­და, სოფ­ლის და უბ­ნის სა­ხე­ლი რომ არ შერ­ცხ­ვე­ნი­ლი­ყო და ვი­საც რა გა­აჩ­ნ­და, ის მოჰ­ქონ­დაო. იმ დღე­საც ასე მომ­ხ­და­რა: ზოგს ხა­ჭა­პუ­რი გად­მო­უ­ტა­ნია, ზოგს კერ­ძი, ზოგს პუ­რი, რა­ღაც ალ­ბათ, მას­პინ­ძ­ლებ­მა თა­ვად შე­მა­ტეს სუფ­რას და ყვე­ლამ კარ­გად მო­ილ­ხი­ნა. კა­ცე­ბი ისე დამ­თ­ვ­რა­ლან, რომ ბო­ლოს თურ­მე, სტუმ­რებს აღარ ახ­სოვ­დათ, რის­თ­ვის მო­ად­გ­ნენ მას­პინ­ძ­ლე­ბის სახლს. მხო­ლოდ სა­სი­ძო არ სვამ­დაო და იმა­საც, ქალ­ზე ეჭი­რა თვა­ლი. რო­ცა სუფ­რა აირია, დრო იხელ­თა და და­ი­მარ­ტო­ხე­ლა ბე­ბია. გა­მოჰ­კითხა თურ­მე, რო­გორ ცხოვ­რობ­და, რა აინ­ტე­რე­სებ­და, შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ჰყავ­და თუ არა. ბე­ბომ თქვა, - უნე­ბუ­რად, ყვე­ლა­ფერ­ზე ცი­ნი­კუ­რად ვპა­სუ­ხობ­დი და ვე­ხუმ­რე­ბო­და, უშ­ნოდ ვიჯღა­ნე­ბო­დი. მე­გო­ნა, ბი­ჭი ამის გა­მო ჩემ­ზე გულს აიც­რუ­ებ­და, შე­მეშ­ვე­ბო­და, მაგ­რამ პი­რი­ქით მოხ­და: ასეთ­მა საქ­ცი­ელ­მა და სი­ვე­ლუ­რემ უფ­რო მე­ტად ააფო­რი­აქა, გულ­ში ჩა­ვუ­ვარ­დი. იმ დღის მე­რე რამ­დენ­ჯერ­მე მო­მად­გა სახ­ლ­ში, მაგ­რამ ყო­ველ ჯერ­ზე ისე ვმა­ი­მუ­ნობ­დი, არ მე­გო­ნა, თუ კი­დევ გა­რის­კავ­და ჩემ­თან მოს­ვ­ლა­სო. ერ­თხელ თურ­მე, ცი­ვი წყა­ლიც შე­ას­ხა პირ­და­პირ ვედ­რო­დან: თუ შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ხარ, აჰა, გაგ­რილ­დიო. მე­ო­რედ ტა­ლახ­ში აგო­რა­ვა თურ­მე: ფეხ­ბურ­თის თა­მაშ­ზე და­უ­ყო­ლი­ე­ბია და მე­რე, ახ­ტა­ჯა­ნამ ტა­ლახ­შიც ამოს­ვა­რა. იმ დღეს ისე­თი მოთხუპ­ნი­ლი და­ად­გა ქა­ლა­ქის გზას, რომ სახ­ლ­ში დე­და მწყევ­ლი­და, ეს რა გა­ა­კე­თეო და ალ­ბათ ქა­ლაქ­ში, დე­და­მი­სი გაჰ­კი­ო­და ჩემს სა­ხელ­სო. ჰყვე­ბო­და ამას ბე­ბო და თან, კის­კი­სებ­და. ასეთ დროს ეშ­მა­კუ­ნე­ბი უბ­რ­წყი­ნავ­და თვა­ლებ­ში.
- ბო­ლოს და ბო­ლოს, გა­ა­ყო­ლეს იმ ბიჭს?
- სამ­წუ­ხა­როდ, ერ­თ­მა­ნე­თის ბე­დი არ ყო­ფი­ლან... თურ­მე, ისე მოხ­და, რომ ბე­ბოს არ მო­ეშ­ვა მა­ნამ, ვიდ­რე თა­ვი არ შე­აყ­ვა­რა, "მაგ­რამ მა­მა­ჩემს და დე­და­საც ისე არ მოს­წონ­დათ ჩე­მი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი, რომ გა­დაწყ­ვი­ტეს, სას­წ­რა­ფოდ, სულ სხვა ვინ­მე­ზე გა­ვეთხო­ვე­ბი­ნე. არა­და, სა­ო­ცა­რი კა­ცი იყო. მხო­ლოდ ის თუ გა­მი­გებ­და ბო­ლომ­დე, თო­რემ ხომ იცი, ბა­ბუ­ა­შენ­მა მხო­ლოდ რამ­დე­ნი­მე წე­ლი გა­მიძ­ლო და მე­რე მი­მა­ტო­ვა... ისე შე­მაყ­ვა­რა იმ ბიჭ­მა თა­ვი, რომ უკ­ვე თავს ვა­რი­დებ­დი ჩემ­თ­ვის მა­ნამ­დე საყ­ვა­რელ გა­სარ­თო­ბებ­საც კი..." - მიყ­ვე­ბო­და სევ­დი­ა­ნად ჩე­მი საყ­ვა­რე­ლი ბე­ბო... მის გა­მო მზად იყო, ყვე­ლა­ფე­რი და­ეთ­მო და ნა­ად­რე­ვად და­ქა­ლე­ბუ­ლი­ყო. იხ­სე­ნებ­და: გვერ­დით რომ და­მიდ­გე­ბო­და, სულ ჟრუ­ან­ტე­ლი მივ­ლი­და. ერ­თხელ მა­კო­ცა კი­დეც და იმ კოც­ნის გე­მო ამ სი­ბე­რემ­დეც მომ­ყ­ვე­ბა მე სა­ცო­დავს. იცო­დე, არას­დ­როს გათხოვ­დე უსიყ­ვა­რუ­ლოდ, თო­რემ ბედ­ნი­ე­რე­ბას ვერ ეღირ­სე­ბიო... დავ­პირ­დი, რომ და­ვუ­ჯე­რებ­დი და უსიყ­ვა­რუ­ლოდ არაფ­რის დი­დე­ბით არ გავ­თხოვ­დე­ბო­დი, თუმ­ცა, პი­რო­ბა ვერ შე­ვუს­რუ­ლე და ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში მო­უ­ლოდ­ნე­ლად გა­მო­ჩე­ნილ ადა­მი­ანს გავ­ყე­ვი ცო­ლად, მშობ­ლებ­ზე გაბ­რა­ზე­ბუ­ლი. თუმ­ცა, ამას სუ­ლაც არ ვნა­ნობ, რად­გან კარ­გი ქმა­რი მყავს. მან შეძ­ლო და თა­ვი შე­მაყ­ვა­რა.

- ბე­ბი­ა­შე­ნის­თ­ვის საქ­მ­რო რო­გორ იპო­ვეს?
- ბე­ბი­ას მშობ­ლებს მა­ჭან­კა­ლი მო­უ­ძებ­ნი­ათ და კარ­გი სა­სი­ძოს მო­ძებ­ნა და­უ­ვა­ლე­ბი­ათ მის­თ­ვის: სოფ­ლე­ლი ბი­ჭი გვინ­და, რო­მელ­საც მუ­შა­ო­ბა არ ეზა­რე­ბა, რო­მე­ლიც ცოლ-შვი­ლის რჩე­ნას შეძ­ლებს და ჩვე­ნი შვი­ლის­თ­ვის შე­სა­ფე­რი­სი იქ­ნე­ბა. ქა­ლა­ქე­ლი ქა­რაფ­შუ­ტა არც მას გა­მო­ად­გე­ბა და არც ჩვე­ნო. მათ­თ­ვის მო­სა­წო­ნი ბი­ჭის მო­ძებ­ნა კი არ გას­ჭირ­ვე­ბია მა­ჭან­კალს. ჯერ სა­სი­ძო-სა­პა­ტარ­ძ­ლოს მშობ­ლე­ბი შე­ახ­ვედ­რა ერ­თ­მა­ნეთს, მე­რე მათ ახალ­გაზ­რ­დე­ბი შო­რი­დან და­ა­ნახ­ვეს, ბო­ლოს კი ბი­ჭი და გო­გო წა­რუდ­გი­ნეს ერ­თი­მე­ო­რეს. ბე­ბი­ას­თ­ვის მზე­ჭა­ბუ­კიც რომ მი­ეყ­ვა­ნათ, მა­ინც მო­უ­ძებ­ნი­და წუნს და რა გა­საკ­ვი­რია, უც­ნობ საქ­მ­როს რომ გა­მო­უ­ნა­ხა ნაკ­ლი? შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი იყო და მი­სი გუ­ლი სხვას ვერ შე­იყ­ვა­რებ­და. ქა­ლის გულ­ში ხომ ორი კა­ცის ად­გი­ლი არას­დ­როს არის (ცხა­დია, თუ საქ­მე ნამ­დ­ვილ სიყ­ვა­რულს ეხე­ბა). იმ ბიჭს კი მოს­წო­ნე­ბია გო­გო და მშობ­ლებს მო­უ­ლა­პა­რა­კი­ათ, და­უთ­ქ­ვამთ ქორ­წი­ლის დღე. გო­გოს ვინ რას შე­ე­კითხე­ბო­და და ვიდ­რე მი­სი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი ჯარ­ში იყო, გა­ათხო­ვეს. ჯა­რი­დან ჩა­მო­სულ ბიჭს ეს სა­ში­ნე­ლი ამ­ბა­ვი რომ Uუთხრეს, თა­ვის მოკ­ვ­ლაც უც­დია. - არ გა­მო­უ­ვი­და ეს სა­ში­ნე­ლე­ბა, თო­რემ ასე რომ მოქ­ცე­უ­ლი­ყო, მეც არ ვი­ცოცხ­ლებ­დი თავს, მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ იმ დროს მუ­ცელ­ში უკ­ვე მა­მა­შე­ნი მყავ­დაო, - ამ­ბობ­და ბე­ბო. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ ერ­თ­მა­ნე­თი მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა უყ­ვარ­დათ, მა­ლუ­ლად შეხ­ვედ­რა არც უც­დი­ათ. ამ­ბობ­და, თა­ნა­მედ­რო­ვე გო­გო რომ ვყო­ფი­ლი­ყა­ვი (ა­ხა­ლი თა­ო­ბის წარ­მო­მად­გე­ნელს გუ­ლის­ხ­მობ­და), ხომ გავ­რის­კავ­დი? მაგ­რამ მა­შინ სულ სხვა­ნა­ი­რი წარ­მოდ­გე­ნა გვქონ­და ქა­ლე­ბის ცხოვ­რე­ბა­ზე, ოჯახ­ზე, უფ­ლე­ბებ­ზეო.

- რო­გორ შე­ე­გუა ქმარ­თან ცხოვ­რე­ბას?
- მიყ­ვე­ბო­და: ტი­რი­ლით გა­ვა­თე­ნე ღა­მე, რო­ცა იმ კაცს გა­მა­ყო­ლეს, რო­მელ­საც ნორ­მა­ლუ­რად არც ვიც­ნობ­დი. პირ­ველ­სა­ვე ღა­მეს ისე დათ­ვ­რა, სულ აღარ ვახ­სოვ­დი. გავ­ს­კ­დი ტი­რი­ლით, მაგ­რამ პატ­რო­ნი არა­ვინ მყავ­და, რომ ვე­ნუ­გე­შე­ბი­ნე. დი­ლით რომ გა­იღ­ვი­ძა, ნამ­ტი­რა­ლე­ვი თვა­ლე­ბიც ვერ შე­მამ­ჩ­ნია, რად­გან "პახ­მე­ლი­ა­ზე" იყო და ისევ, დი­ლი­დან­ვე დათ­ვ­რა. მის მშობ­ლებს კი ჩემ­თ­ვის არ სცხე­ლო­დათ, სტუმ­რებს უმას­პინ­ძ­ლ­დე­ბოდ­ნენ და სხვა ვინ მა­ნუ­გე­შებ­და მე უბე­დურს? მე­გო­ბა­რი იმ სო­ფელ­ში არ მყავ­და და ახ­ლო­ბე­ლი, ქორ­წი­ლის მე­რე კი ჩე­მე­ბიც ცხა­დია, სახ­ლებ­ში დაბ­რუნ­დ­ნე­ნო. "ძლი­ე­რი" ერ­ქ­ვა ბე­ბი­ას ახალ ოჯახს. თურ­მე, ბევ­რი ძრო­ხა ჰყავ­დათ, ფრინ­ვე­ლე­ბიც, გა­მუდ­მე­ბით საქ­მი­ა­ნობ­დ­ნენ ოჯა­ხის წევ­რე­ბი და მა­საც შერ­ცხ­ვა უსაქ­მუ­რო­ბის: ვცდი­ლობ­დი საქ­მის კე­თე­ბას, მაგ­რამ ბევ­რი რამ არ ვი­ცო­დი და შე­სა­ბა­მი­სად, არც გა­მომ­დი­ო­და, რის გა­მოც დე­დამ­თი­ლი გა­მუდ­მე­ბით მსაყ­ვე­დუ­რობ­და. თუ ჭურ­ჭე­ლი გა­მიტყ­დე­ბო­და, იმ დღეს ხომ სა­ერ­თოდ, წარბს არ გახ­ს­ნი­და, - რა გე­ნაღ­ვ­ლე­ბა, ჩე­მი შე­ძე­ნი­ლი ნივ­თე­ბი ამ­ტ­ვ­რიეო. იმის გა­მოც ეწუ­წუ­ნე­ბო­და, რომ მზი­თევ­ში მხო­ლოდ რამ­დე­ნი­მე თეთ­რე­უ­ლი და სა­ბა­ნი მი­უ­ტა­ნეს. ბე­ბო ქმარ­საც ვე­რაფ­რით შე­ეჩ­ვია.
2 შვი­ლი შე­ე­ძი­ნათ: მა­მა­ჩე­მი და ბი­ძა­ჩე­მი. თურ­მე, ერთს მა­მამ­თი­ლის სა­ხე­ლი და­არ­ქ­ვა, მე­ო­რეს - ქმრის ბა­ბუ­ის - ასე აიძუ­ლეს და ამი­ტომ! რამ­დე­ნი­მე წე­ლი იცხოვ­რეს სო­ფელ­ში, მე­რე იძუ­ლე­ბუ­ლე­ბი გახ­დ­ნენ, და­მო­უ­კი­დებ­ლად და­ეწყოთ ცხოვ­რე­ბა და ბე­დის სა­ძი­ებ­ლად ქა­ლაქ­ში წა­ვიდ­ნენ.

- რა­ტომ იყ­ვ­ნენ იძუ­ლე­ბუ­ლე­ბი? მშობ­ლებ­თან შე­ექ­მ­ნათ პრობ­ლე­მა?
- ბა­ბუ­ას ძმა ჰყავ­და, რო­მელ­მაც ასე­ვე, ცო­ლი შე­ირ­თო და ოჯა­ხი იძუ­ლე­ბუ­ლი გახ­და, გა­დაწყ­ვე­ტი­ლე­ბა მი­ე­ღო. აბა, ყვე­ლა ერ­თად ხომ ვერ იცხოვ­რებ­და? თა­ნაც, ბა­ბუ­ას ძმის ცო­ლი მოს­წონ­დათ, რად­გან ძა­ლი­ან საქ­მი­ა­ნი ყო­ფი­ლა. ბე­ბო ამ­ბობ­და: რა­საც ხელს მოჰ­კი­დებ­და, ყვე­ლა­ფე­რი კარ­გად გა­მოს­დი­ო­და. ცხრა უღელ ხარს მო­ე­რე­ო­და. თან, ხომ იცი, ახა­ლი ცოცხი რომ ყო­ველ­თ­ვის კარ­გად გვის და თავს იკ­ლავ­და მუ­შა­ო­ბით, ოღონდ კი შე­ე­ქო­თო. თა­ნაც, ის ნა­ბო­ლა­რა იყო და რო­გორც ბე­ბი­ას დე­დამ­თილ-მა­მამ­თი­ლი ამ­ბობ­და, სახ­ლი და მთე­ლი მემ­კ­ვიდ­რე­ო­ბაც უმ­ც­როსს ეკუთ­ვნო­და. ზეს­ტა­ფონ­ში ჩა­სუ­ლან. ბა­ბუ­ას ქარ­ხა­ნა­ში და­უწყია მუ­შა­ო­ბა. სა­ერ­თო საცხოვ­რე­ბელ­ში ცხოვ­რობ­დ­ნენ და გაჰ­ქონ­დათ თა­ვი. მე­რე თურ­მე, ბე­ბი­ამ გა­ი­გო, რომ მის ქმარს საყ­ვა­რე­ლი ჰყავ­და, მაგ­რამ სკან­და­ლი არ მო­უწყ­ვია, რად­გან მის­თ­ვის სუ­ლერ­თი იყო, ვერ შეძ­ლო ბა­ბუ­ას შეყ­ვა­რე­ბა და სრუ­ლი თა­ვი­სუფ­ლე­ბა მის­ცა. თვი­თონ კი მთე­ლი დღე ვა­ჟებ­ზე ზრუ­ნავ­და და თან სამ­კერ­ვა­ლო­ში მუ­შა­ობ­და. მოკ­ლედ, მხო­ლოდ მა­შინ გამ­წარ­და, რო­ცა ბა­ბუ­ამ სა­ქე­ი­ფოდ მო­იყ­ვა­ნა "სას­ტა­ვი" და მათ შო­რის ის ქა­ლიც, რო­მელ­თან ერ­თა­დაც დროს ატა­რებ­და. თურ­მე, სტუმ­რე­ბი კარ­გად მი­ი­ღო, მაგ­რამ რო­ცა სუფ­რას­თა­ნაც ვერ შე­ი­კა­ვეს თა­ვი და ერ­თ­მა­ნეთს ხოტ­ბას ას­ხამ­დ­ნენ, დი­ა­სახ­ლისს არაფ­რად აგ­დებ­დ­ნენ, ბე­ბომ ვე­ღარ მო­ით­მი­ნა და "იფ­რი­ნა" ის ქა­ლიც და ქმა­რიც კარ­გად გა­მო­ლან­ძღა, მის ძმა­კა­ცებს არ მო­ე­რი­და. იმ სა­ღა­მოს სახ­ლი­დან დიდ­ხანს ის­მო­და მსხვრე­ვის ხმაო, რა­საც ბა­ბუ­ას სახ­ლი­დან გაქ­ცე­ვა მოჰ­ყ­ვა. ბე­ბო ამ­ბობ­და, რო­გორც კი სახ­ლი­დან გა­ვი­და, მივ­ხ­ვ­დი, რომ შვე­ბით ამო­ვი­სუთ­ქე, ყო­ველ­დღე მი­სი ატა­ნა რომ არ მო­მიხ­დე­ბო­და და თან, მას­თან და­შო­რე­ბის გა­მო, საყ­ვე­დურს ვე­რა­ვინ იტყო­და, ბევ­რი მოწ­მე მყავ­და, რის გა­მოც მო­ვი­შო­რეო.
მოკ­ლედ, ბე­ბომ გა­მო­ზარ­და თა­ვი­სი ვა­ჟე­ბი, ისი­ნი გზა­ზე და­ა­ყე­ნა და მად­ლო­ბა ღმერთს, რომ შვი­ლებ­ში მა­ინც გა­უ­მარ­თ­ლა.

- ქმარს შე­რი­გე­ბა არ უც­დია?
- შე­რი­გე­ბა კი არა, ბა­ბუა თა­ვის ვა­ჟებ­ზეც არ ზრუ­ნავ­და. იმ ქალ­თან წა­ვი­და და მე­ო­რე ოჯა­ხი შექ­მ­ნა. იმა­ნაც, ერ­თი ქა­ლიშ­ვი­ლი გა­უ­ჩი­ნა. მე­რე ბა­ბუ­ას დე­და თავ­ში ირ­ტყამ­და თურ­მე ხელს, - ეს რა მო­მი­ვი­და, ან­გე­ლოზს ვი­წუ­ნებ­დი და სახ­ლ­ში ეშ­მა­კი შე­მო­მი­ვი­დაო. მე­რე მო­დი­ო­და თურ­მე, ვი­თომ შვი­ლიშ­ვი­ლე­ბის სა­ნახ­ავად და ეხ­ვე­წე­ბო­და ყო­ფილ რძალს, ქმარს დაჰ­ბ­რუ­ნე­ბო­და, მაგ­რამ ყო­ველ ჯერ­ზე უარს იღებ­და. მას მე­რე შვი­ლიშ­ვი­ლებ­ზეც აიყა­რა გუ­ლი და მათ სა­ნა­ხა­ვად აღარ ჩა­დი­ო­და. მა­მა და ბი­ძა­ჩე­მი დე­დას ხე­ლის­გულ­ზე ატა­რებ­დ­ნენ სი­ბე­რე­ში და რო­ცა გარ­და­იც­ვა­ლა, მა­შინ ისე და­ი­ტი­რეს, გე­გო­ნე­ბო­და, ქა­ლე­ბი იყ­ვ­ნენ. მოთ­ქ­მით ტი­როდ­ნენ და მა­თი ცრემ­ლე­ბით ყვე­ლა გაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლი იყო... ბე­ბო მარ­თ­ლაც, ყვე­ლა­ფე­რი სა­უ­კე­თე­სოს ღირ­სი გახ­ლ­დათ. მან ხომ დე­დო­ბაც გა­უ­წია ვა­ჟებს და მა­მის რო­ლიც წარ­მა­ტე­ბით მო­ირ­გო, რო­ცა ეს სა­ჭი­რო გახ­და. ბი­ჭებს ძმა­კა­ცუ­რად და­უდ­გა გვერ­დით და არა­თუ უშ­ლი­და რა­ი­მეს, არა­მედ აგუ­ლი­ა­ნებ­და, რომ ნამ­დ­ვი­ლი ვაჟ­კა­ცე­ბი, სამ­შობ­ლოს პატ­რი­ო­ტე­ბი ყო­ფი­ლიყ­ვ­ნენ. დღე და ღა­მე მუ­შა­ობ­და, თვა­ლე­ბი ამო­ღა­მე­ბუ­ლი ჰქონ­და კერ­ვის­გან, მაგ­რამ ხე­ლებს მა­ინც არ აჩერ­ებ­და; მი­სი მი­ზა­ნი იყო, რაც შე­იძ­ლე­ბა მე­ტი ფუ­ლი გა­მო­ე­მუ­შა­ვე­ბი­ნა, შვი­ლე­ბი გზა­ზე რომ და­ე­ყე­ნე­ბი­ნა, მათ­თ­ვის სახ­ლი ეყი­და, რა­თა არ ეთ­ქ­ვათ, უპატ­რო­ნო­ე­ბი არი­ა­ნო. ბი­ჭე­ბის მა­მას კი ეს ამ­ბა­ვი სუ­ლაც არ ადარ­დებ­და. წლე­ბი ისე გა­დი­ო­და, ერთ ქა­ლაქ­ში ცხოვ­რობ­დ­ნენ და ერ­თ­მა­ნეთს შემ­თხ­ვე­ვით თუ გა­და­ეყ­რე­ბოდ­ნენ გზა­ზე, თო­რემ სპე­ცი­ა­ლუ­რად შვი­ლე­ბის ნახ­ვა არას­დ­როს უც­დია.

- მა­მას და ბი­ძას დას­თან თუ ჰქონ­დათ ურ­თი­ერ­თო­ბა?
- უკ­ვე სკო­ლა ჰქონ­და იმ გო­გოს დამ­თავ­რე­ბუ­ლი, რო­ცა ერ­თ­მა­ნეთს შეხ­ვ­დ­ნენ. ბი­ჭებ­მა გა­დაწყ­ვი­ტეს, რომ და უნ­და გა­ეც­ნოთ და ქუ­ჩა­ში დახ­ვ­დ­ნენ. იმა­ნაც აღი­ა­რა, რომ იცო­და ძმე­ბის შე­სა­ხებ, მაგ­რამ არ ვე­ლო­დი, ასე­თი კარ­გე­ბი თუ იქ­ნე­ბო­დი­თო. თა­ვი­დან მა­ლუ­ლად ხვდე­ბოდ­ნენ ერ­თ­მა­ნეთს, მე­რე ბი­ჭებ­მა და შინ მი­იყ­ვა­ნეს. იმ გო­გოს ეგო­ნა, ბე­ბია ცუ­დი ქა­ლი იყო. ში­შით შე­ა­ბი­ჯა თურ­მე სახ­ლ­ში. ბე­ბო მას ისე შეხ­ვ­და, რო­გორც ახ­ლო­ბელ ადა­მი­ანს. უთ­ქ­ვამს: ჩე­მი შვი­ლე­ბის და ხარ და რო­გორც შევ­ძ­ლებ, მიმ­სა­ხუ­რეო. დე­და­მისს არ მოს­წო­ნე­ბია, ეს ამ­ბა­ვი რომ გა­ი­გო. მა­მა­საც საყ­ვე­დუ­რი უთ­ქ­ვამს, რო­გორ გა­ბე­დე და მე არ შე­მი­თან­ხ­მ­დი, მათ­თან რომ მი­დი­ო­დიო?

- ბა­ბუ­ას იც­ნობ­დი?
- კი, მაგ­რამ მას ჩე­მი გაც­ნო­ბა დი­დად არ გა­ხა­რე­ბია; მას რომ ჩა­ვე­ხუ­ტე, ვერც მე ვიგ­რ­ძე­ნი, სის­ხ­ლით ნა­თე­სა­ვი თუ იყო. მივ­ხ­ვ­დი, ამ უგ­რ­ძ­ნო­ბი კა­ცის­თ­ვის არა­ფერს წარ­მო­ვად­გენ­დი. მი­სი უარ­ყო­ფი­ლი შვი­ლე­ბის ნა­ში­ე­რი ვი­ყა­ვი და არ ვა­ინ­ტე­რე­სებ­დი - ეს კარ­გად მაგ­რ­ძ­ნო­ბი­ნა. ამი­ტო­მაც, რო­ცა ის გარ­და­იც­ვა­ლა, სამ­ძი­მარ­ზეც არ მივ­სულ­ვარ, მი­უ­ხე­და­ვად ჩე­მი მშობ­ლე­ბის და­ჟი­ნე­ბუ­ლი თხოვ­ნი­სა. მხო­ლოდ იმის გა­მო ვწუხ­ვარ, რომ ბე­ბია მას­ზე ად­რე გარ­და­იც­ვა­ლა. არა­და, პი­რი­ქით უნ­და მომ­ხ­და­რი­ყო... უნ­და გთხო­ვოთ, რომ ბე­ბოს ლექ­სი და­მი­ბეჭ­დოთ. მარ­თა­ლია, შე­დევ­რი არ არის, მაგ­რამ ჩემ­თ­ვის მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი რა­მაა: "არ ვი­ცი, ვის რას ვუშ­ლი­დი,/ უემო­ცი­ოდ გამ­წი­რეს./ და გა­მა­ყო­ლეს მე ცო­ლად,/ ჯო­რი­ვით ჯი­უტს, გა­უთ­ლელს,/ დე­და ჰყავ­და იგე­თი,/ ავს არ ვუ­სურ­ვებ მის­ნა­ირს,/ მა­მა კი ჰგავ­და წურ­ბელს,/ როს სისხლს გწოვს დი­ლა-სა­ღა­მოს./ ვერ შე­ე­გუა ეს გუ­ლი,/ ასეთ ხალხს, უსიყ­ვა­რუ­ლოდ./ ჰო­და, წლებს წლე­ბი მის­დევ­და,/ თავს ვგრძნობ­დი მე უპატ­რო­ნოდ./ როს ჩვენ გაგ­ვ­ყა­რეს სახ­ლი­დან,/ ამო­ვი­სუნ­თ­ქე შვე­ბი­თო,/ ქმარს კბი­ლი მო­ვუ­სიჯ­ნე და,/ ისიც გა­ვაგ­დე ჩემ­გან შორს./ არ იმ­სა­ხუ­რებს ოხე­რი,/ კარგ ცოლ­სა და კარგ შვილ­სო,/ ვი­რი რომ ვი­რად დარ­ჩე­ბა,/ ეს ხომ ვი­ცო­დი უმ­წიკ­ვ­ლომ,/ მაგ­რამ მა­ინც მას მი­მა­ბეს,/ მშობ­ლებ­მა გამ­დეს გან­ზეო,/ ჩემს ცოდ­ვას ვერ­სად წა­უვ­ლენ,/ დავ­კარ­გე სა­მა­რად­ჟა­მოდ".

- გა­მო­დის, რომ მშობ­ლებ­ზეც აიც­რუა გუ­ლი?
- კი, ასე იყო. მას მე­რე, რაც მი­სი ნე­ბის სა­წი­ნა­აღ­მ­დე­გოდ გა­ათხო­ვეს, დე­დის ნახ­ვის სურ­ვი­ლიც კი აღარ ჰქონ­და. და-ძმა ყო­ველ­თ­ვის ენატ­რე­ბო­და, მაგ­რამ მა­თაც ადა­ნა­შა­უ­ლებ­და იმა­ში, რომ ხე­ლი არ შე­უწყ­ვეს და სახ­ლი­დან არ გა­ა­პა­რეს, რო­ცა მი­სი ბე­დი წყდე­ბო­და. ბე­ბია ყვე­ლა­სათ­ვის მი­სა­ბა­ძი ქა­ლი იყო. მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა ისე გა­ა­ტა­რა, რომ მას­ზე აუგს ვე­რა­ვინ იტყ­ვის. ბედ­ნი­ე­რი ვარ, რომ მის­ნა­ი­რი წი­ნა­პა­რი მყავ­და...
P.s. "გზა" გაძ­ლევთ შანსს, თქვენც გახ­დეთ ჩვე­ნი რეს­პონ­დენ­ტი! თუ ფიქ­რობთ, რომ სხვე­ბის­გან რა­ი­მე­თი გა­მო­ირ­ჩე­ვით ან სა­კუ­თა­რი სა­ინ­ტე­რე­სო თავ­გა­და­სავ­ლის მო­ყო­ლა გსურთ, თუ სურ­ვი­ლი გაქვთ ვინ­მეს სიყ­ვა­რულ­ში გა­მო­უტყ­დეთ ან სუ­ლაც, სო­ცი­ა­ლურ პრობ­ლე­მებ­ზე სა­კუ­თა­რი აზ­რი და­ა­ფიქ­სი­როთ, მა­შინ მოგ­ვ­წე­რეთ ტე­ლე­ფო­ნის ნო­მერ­ზე: 5(58) 25.60.81 ან მე­ილ­ზე: [email protected]