არმინდოდა ყველაფერი ასე დაწყბეულიყო ან ასე დამთავრებულიყო. არდამცალდა შენთვის ამის თქმა. დრო ძალიან ბევრი გვქონდა, მაგრამ მაინც არგვეყო, მეარმეყო, შენკიალბათ მოგბეზრდაკიდეც ეს ყველაფერი, რადგან წახვედი. წახვედი და ისე გაქრი, ისე გაუჩინარდი თითქოს არცყოფილხარ. არც შენი ხმაისმის, ვეღარც შენსთვალებს ვუყურებ და შენს დაჟინებულ მზერასც ვეღარ ვგრძნობ ჩემს დაბნეულობისგან აწითლებულ სახეზე. მოხვიდოდი ჩამაშტერდებოდი თვალბეში და თითქოს გესმოდა ჩემი გულში ნათქვამი მუდარა, ღმეღტოს ვევედრებოდი რომ ცოტახანს კდევ დარჩენილიყავი, ნიჭიერი მატყურასავით კი ოსტატურად ვმლავდი ჩემში მიმდინარე ფიქრების კორიანტეს, მაგრამშენ ხვდებოდი, ხდებოდი და მაინც მიდიოდი, მიდოდი მთელი ცხოვრებით მთელი შენი ნაცნობი და ამოუცნობი მხარით, მიდოდი და უკან არიყურებოდი, ვერმხეავდი ცრემლებს როგორ მლავადი. შენი ყოველი წასვლისას ვიცოდი რომ არდაბრუნდებოდი, მაგრამ რაარიეს ეს იმედი, ვცდილობდი მისგაქრობას ვცდილობდი დავიწყებას და რეალობის ძბელებურად აღქმას, ახლაკი ვხვდები ყველაფერი ეს ამაო ყოფილა , რადგან რამდენჯერაც შენზე უარი ვთქვი იმდენჯერ უფრო მოგეჯაჭვე, ფარული ძაფებით დაგიკავშირდი. ვერ დაგახასიათებ. არვიცი როგორიხარ, მაგრამ ჩემს ოცნებებში არმინდა შეიცვალო, არმინდა შენ თავს დაშორდე და დაიკარგო, ისე როგორც მევარ, ვიცი ეს რაგრძნობაა, აქეთ-იქით ხეტიალის შემდეგ კი ვიპოვე ჩემითავი, იგივე ხმა იგივე ტვალები იგივე მანევრი, მაგრამ მაინც სხვაა, შეიცვლილია ჩემი თავი, აღარ ჰგავს იმ ნინას ადრე რომ,შენ გვერდით იყო ან შენ გვერდით რომ უნდოდა ყოფნა. ჩემთან რომ აღარ ხარ ეგ არაფერი, რას დავეძებ, შენ უბრალოდ იარსებე, მაგრამ ეგ ნუგეშიც რომ მომაკლო ღმერთმა, ახლა სადღა ვჰპოვო სიმშვიდე? ადრე, მრავალიწლის წინ ნასროლ ტყვია რომ შეეწირე, იმ ტყვიამ შენ კიარა მემომკლა, ერთი სანტიმეტრითაც არ ასცდენია, პირდაპირ გულშ მომხვდა, ფეხის თითებიდან თმის ღერამდე სკვდილი ჩამისახლდა, სანამ მიწაზე დაეცემოდი მეუკვე ზეციდან გიქნევდი ხელს, რადგან წამის მესამედიც ვერ გავძელი უშენოდ, ვერ შევეგუე იქაურობას თუ აქაურობას თუ საერთოდ სააქაოს. როგორ მინდა ამ ყველაფერს პირადად გეუბნებოდე, წერილს რომ ვწერ რამგონია ნეტა, წაიკითხავ თუ რა? მაგრამ ატარაბავშვივით მჯერა რაღაცეები, მჯერა რომ თუ გულის ფიქრს გულისვე წიაღიდან გავათავისუფლებ, მშინ შემეძება მისი შენთის გაზიარება, რაეგოსიტივარ, მეხომ არმიკთხავს გაინტერესებს თუარა ჩემი ეს უაზრო მელანქოლია, თავი მოგაბეზრე ალბატ და ერთი სული გაქვს როდის წავალ, როდის დავტოვებ ამ ოცნებების სასაფლაოს. ამ წერილს დავწვავ გპრდები, რომ კვმალის სახით მაინც მოაღწიოს შენს სასუფევლამდე, მაგრამ შენც უნდა დამპირდე რომ არმიმატოვებ, ღამით მაინც დამესიზმრები და ფიქრებში ჩემთან ერთად იცხოვრებ, მეცინება ახლა ამასრომ ვწერ, როგორ შევძლებ მიცვალებულის შეკედლებას და მასთან კავშირის გაბმას? სისულელეა, სიტყვების რახარუხია და მეტი არაფერი. ცხოვრებას აზრი მაშინ ჰქონდა როცა შენ იყავი, შენ ახლაც ხარ, უბრალოდ განსხვავება ისაა რომ ცხოვრებას აღარ აქვს აზრი.
- ნინა
ასანთი ავანთე და გახუნებული ფურცელი შევუშვირე, დაველოდე სანამ ცეცხლი მოგონებების ნახევარს მთლიანად შთანთქავდა, მერე მლაშე წვეთი დავინახე ცეცხლის ალს რომ შეუერთდა და წვაში მიეხმარა. ბოლოს ხელებში ძალა წამერთვა და ცეცხლიც ჩაქრა. მოგონებების მეორე ნახევარი კი გადავარჩნე.
თავი იატაკზე დავდე, ცრემლები ღაპაღუპით მდიოდა და ლოყებს მიწითლებდა. შენ გამახსენდითქო რომ ვთვქა სისულელეა, რადგან შემ სულ მახსოვხარ, მძინავს მღვიძავს ვჭამ ვმუშაობ თუ ვმეცადინებო შენ ყველა შესრულებული მუშაობის მეორე ნახევარიხარ, მაგრამ მაშინ განასკუთრებულად დავიწყე ფიქრი შენზე, თითქოს შენი გადმოსახედიდან დავაკვირდი ჩემს უსუსრ არსებას. არმომეწონა. მეტიც თვალი ავარიდე იმდენად უსიამოვნო იტო ეს ჩასავებული თვალები, უსიცოცხლო სახე და სიგარეტის სუნში გაჟღენთილი სხეული. თვალები გავახილე, გამოვპხიზლდი, წამოვჯექი და ლოგინის კიდეს მივეყდენი, სიგარეტი გავაბოლო, თვალი კოლოფისკენ გამექცა და იმ სიბნელეში ძლივს ამვოკითხზე მეტისმეტად ნაცნობი ფრაზა: ,,მოწევა კლავს’’, გამეღიმა.
***