რთულია უყურო ადამიანს როგორ იტანჯება. არააქვს მნიშვნელობა რამდებად ვერ იტან მას, მე კი იმ წამს მხოლოდ ის ვიცოდი რომ ჩემს წინ არ იდგა ის ნეითანი რომელიც გონებაში მყავდა, ეს სულ სხვა ადამიანი იყო. ეს იყო ნეითანი რომელიც ტიროდა, იმ მონსტრს კი რომელიც ჩემს გონებაში მისი სახით ამოტივტივდებოდა ხოლმე ტირილი არ შეეძლო, რამ ჩაადენინა ეს სასმელმა? დარდმა?-არა არვიცი მაგრამ ფაქტი ის იყო რომ თავისი ტკივილის შესახებ დაუფარავად მიამბობდა და მეც მზად ვიყავ თუნდაც სამუდამოდ მესმინა მისთვის ოღონდ ისე აღარ შემოეხედა როგორც ახლა მიყურებდა: უიმედო, ჩამქრალი თვალებით... ასე აღარ შემოეხედა და მთელი ცხოვრება ველანძღე სულელი, უტვირო, დებილი რაცუნდა ის დაეძახა ჩემთვის.
მისგან განსხვავებით ვერ ვინძრეოდი ასერომ ქანდაკებასავით დამჯდარს ჩამომდიოდა ცრემლები და მივშტერებოდი სახეზე რომელიც იმ წამს არაფერს აღარ გამოხატავდა ამ სახის პატრონი ისე დაღლილიყო ელოციებით რომ ახლა ვეღარ გამოხატავდა მათ. პირი გავაღე მინდოდა რამე მეთქვა მაგრამ ვერ შევძელი და ისევ დავხურე
-სულ გაიყინე,-გავიგონე რომელიღაც პლანეტიდან და მისი შეხება ვერ ვიგრძენი
-არაუშავს,-ამოვიბლუკუნე
-არა ბელა წამოდი წავიდეთ
მექანიკურად ავდექი და გავყევი.ვერაფერზე ვერ ვფიქრობდი გამუდმებით მისი მონაყოლი მახსენდებოდა და ჭკუიდან გადავდიოდი როგორ შემეძლო ასე მოვქცეოდი მას. მე ხომ არვიცოდი მისი წარსული მაგრამ რას ვბოდავ ამის უფლება მაინც არ მქონდა. ხმა არცერთს არ ამოგვიიღია მე ისევ ჩემს ოთახში ავძვერი ის კი კარში გაქრა. დავინახე როგორ აინთო შუქი მის ოთახში ფანჯარასთან მოვიდა და შავი ფარდა გადასწია ამის გამო გული შემეკუნშა. ჰო, ეს სიმართლეა მე მინდოდა რომ მცოდნოდა რახდებოდა ახლა მის თავში, ნეტავ ხომ არ ნანობს რაც მითხრა ახლა უფრო ძლიერად ვეზიზღები? ოჰ, ნეითან რატომ მირევ თავგზას ყოველ ჯეზე. ჩემი ფიქრები ჩემგან დამოუკიდებლად დაქროდა სადღაც ძალიან შორს. მთელი ღამე ზომბივით ვიჯექი და ვფიქრობდი იმაზე რაც მოხდა.
ორი დღის შემდეგ დედამ უფლება მომცა სკოლაში წავსულიყავი და დამპირდა გაკვეთილების შემდეგ გამოგივლი და ექიმთან წაგიყვანო. ეს ორი დაღე ნეითანი არ მინახავს მაგრამ მერის დაავადებაზე ყველაფერი გავიგე დედასაგან და შემრცხვა რომ მერის თავიდანვე არ ვენდობოდი და მკვახედ ველაპარაკებოდი.
გაკვეთილები ჩვეულებრივად მიდიოდა ჩემს მეგობრებს შორის კი ჯერ ისევ დაძაბულობა იყო და არავის აღმოაჩნდა ნერვები რომ ბოლომდე დარჩენილიყო სკოლაში. დედამ დაიგვიანა და გადავწყვიტე მე თავად მივსულიყავი სახლში. ისიყო სკოლის ავტობუსში შევდგი ფეხი რომ ვიღაცამ უკან გადმომათრია და მძღოლს ანიშნა წასულიყო
-შენ აქ რას აკეთებ, მოხდა რამე?-ნითანს გაეცინა ჩემს რეაქციაზე
-სიუმ მთხოვა ექიმთან წაგიყვანო. თვითონ არ სცალია
-კარგი,-უკეთეს ხასიათზე იყო ვიდრე ჩვენი ბოლო შეხვედრისას და ვიფიქრე კრინტი არ უნდა დავძრა მომხდარზე მეთქი
-დაამთავრე წიგნი?-იკითხა სასხვათაშორისოდ მანქანაში
-ჰო,-ამოვიოხრე
-,,შენით ვხვდები, როგორი სასტიკი და ულმობელი იყავი ჩემს მიმართ სასტიკი და ცრუ. რატომ ამიგდე აბუჩად? რატომ უღალატე შენსავე გულს, ქეთრინ. ერთი სანუგეშო სიტყვაც კი არ გამაჩნია.ამას იმსახურებ. შენ თავს შენვე მოუღე ბოლო; ჰო, შეგიძლია, მაკოცო და იტირო კიდეც; შეგიძლია კოცნაც გამომზალო და ცრემლიც:კოცნა და ცრემლი დაგღუპავენ და დაგაქცევენ. თუკი გიყვარდი, მაშინ რაღა უფლება გქონდა, რომ მიმატოვე? რა უფელება გქონდა, მიპასუხე, ლინთოლნით უბადრუკი გატაცებისა? როდესაც ვერც უბედურება, ვერც დამცირება და ვერც სიკვდილი, რომელსაც უფალი თუ ეშმაკი გვიგზავნის, ვერ გაგვყრიდა, შენ თავად, საკუთანი ნებით გაკეთე ეს. მე არ გამიტეხავს შენი გული-თავად გატეხე. შენი უგულის გატეხვისას ჩემი შემოგატყდა. ძლიერი და ჯნმრთელი თუ ვარ ჩემთვის უარესი! სიცოცხლე მინდა? რაღა ცხოვრება იქნება ჩემთვის, როდესაც შენ-ოჰ ღმერთო, სამარეში უნდა მეგულებოდე,,-ნერწყვი გადაყლაპა და შემომხედა
-მეგონა არ მოგწონდა
-არც მომწონს უბრალოდ ვიცი და მინდოდა თავი მარტო არ გეგრძნო მგზავრობისას
-კარგი რაა შენ ახლა მე დამცინი იმის გამო რომ ვტიროდი
-ზუსტად ბელა და შემახსენე რატომ აკეთებდი ამას?
-იმიტომ რომ ძალიან ვბრაზობდი ქეთრინზე,-დავიბღვირე
-შენ ფიქრობ მისი ბრალია?
-ჰო და შენ არა?
-არვიცი
-რას ნიშნავს არ ვიცი? შენ შეძლებდი მისნაირი ქალის შეყვარებას? რატომ უყვარდა ჰიტკლიფს ის ასე ავადმყოფურად?-გაბუტული ბავშვივით ვიყურებოდი და ხელებს ვიქნევდი
-მე შენნაირი ქალის შეყვარებას შევძლებდი ბელა,-ელდამ დამიარა და გავშეშდი
-რატომ?-არმინდოდა შეემჩნია რამხელა ეფექტი მოახდინა ჩემზე მისმა სიტყვებმა
-იმიტომ რომ შენ უცნაური ხარ. მაგრამ ეს არ შემიძლია,-დაამატა ბოლოს
-ჰო? იქნებ იმიტომ რომ ჩვენ გვძულს ერთმანეთი?-სხვა ფორმა ვერ მოვიფიქრე კითხვისთვის
-არა იმიტომ რომ მე არ გიმსახურებ შენ
-რატომ ფიქრობ ასე?
-შენ ბევრი რამ არ იცი ჩემზე ბელა
-შემიძლია გავიგო თუ ეს შენ მოგესურვება,-მხრები ავიჩეჩე
-შენ უკვე იცი ერთ-ერთი ამ მიზეზთაგანი დანარჩენის მოყოლა კი არ ღირს
-ჩემთვის ცნობილი მიზეზი არ შეუშლიდა ხელს იმას რომ მე შენ შემყვარდე,-ამოვიბლუკუნე
-ნუ თუ მართლა?-წარბი ასწია და შემომხედა
-ჩვენ არ ვაპირებთ ერთვანეთის შეყვარებას ეს უბრალობ დაშვებაა,-რატომღაც გადავამოწმე
-რათქმაუნდა. კარგი მომიყევი შენზე
-აამ! ეს ისეთი არაფერია მოსაყოლად არ ღირს
-მაინც სცადე მომიყევი მაიკზე,-მაიკის სახელი უცნაურად თქვა
-მაიკი ჩემი მეობარია,- ვთქვი ხაზგასმით,-მეორე კლასიდან ვმეგობრობთ ის უცნაური ადამიანია ძალიან უცნაური მაგრამ ჩვენ ერთმანეთი გვიყვარს
-ჰო ეს აშკარაა,-გაიცინა
-ეს არ მიგულისხმია,-აღვშფოთდი
-მაშინ რა?
-ის ჩემი მეგობარია და ნუ მაღიზიანებ თუ შეიძლება
-კარგი მაპატიე
-ისევ სარკაზმი?
-მეტს აღარ ვიზამ,-გამიღიმა,-შევრიგდით?
-გეყოფა შენ რა ჩემით მანიპულიებ?
-საინტერესო თეორიაა რას გულისხმობ?-წარბები ასწია და მომაშტერდა
-შენს ღიმილს. მას ქვის გადნობაც კი შეუძლია
-ძალიან კარგი,-ახლა ჩვენ ერთად ვიცინოდით და... ეს სასიამოვნო იყო იმიტომ რომ არ მომწონდა როცა ვჩხუბობდით
-კარგი მოვედით
ექიმმა დაღლილობის დიაგნოზი დამისვა და დასვენება გამომიწერა რაზეც ნეითანმა დამცინა და თავი იმით გაიმართლა რომ მე თავი სისულელეებით მაქვს გამოჭედილი და ეს მღლის
-ახლა შენი რიგია,-ვთქვი მანქანაში
-რა?
-მომიყევი რამე ისეთი შენზე რაც ტაბუდაბებული არაა
-წვიმა არ მიყვარს,-ამინდს გახედა და დარწმუნებით თქვა. მის ქვეტექსტს ადვილად მივხვდი და თემა სასწრაფოდ შევცვალე.
იმ დღემ ძალიან კარგად ჩაიარა და მე ერთ რამეს მივხვდი ორმხრივი ძლიერი აუტანლობა ჩვენს შორის შესუსტდა მაგრამ ამის აღიარებას მოვერიდე და ისევ წვეთებით დასველებულ მინას გავხედე უკვე ჩემი ოთახის ფანჯრიდან.