ორმა დღემ სწრაფად ჩაიარა და დადგა მარიამის დაბადების დღე ყველა სამზადისში იყო, მთელი სახლი მორთეს და მარიამის დაჟინებული თხოვნით ყველამ დაიცო თავზე დაბადებისდღის ქუდები, შოუმენი ამოიყვანეს თბილისიდან ლიზიკომ მოინდომა ესწავლა მაგრამ ორივე მცდელობაზე გაუვარდა ჭიქა და იატაკს მშვენიერი ნამუშევარი დაუტოვა, იატაკს წმენდა ისე სანდრო მიუახლოვდა და წელზე ხელები მოჰხვია უკნიდან რაზეც წამიერად შეჰკივლა და შეხტა, მაგრამ მარწუხებიდან თავი ვერ დაიძვრინა სანდრო უფრო კომფორტულად მოთავსდა მის მხარზე და ტუჩებით კისერში გაიკვალა გზა.
-სანდროო, ძლივს მოაბა თავი სიტყვს წარმოთქმას რაღა სიტყვა ძლივს ამოიკნავლა ისე დაუცოცებდა ბაგეებს გრძელ კისერზე და სულ ოდნავ ახებდა,-გაიღვიძე სან? ძლივს ამოიბურტყუნა
-ჰოოო ლიზუუ ,თავი არ ამოუწევია ისე თქვა ლიზუმ გააგრძელა საქმიანობა მაგრამ დაბნეულობისგან ჯოხიც გაუვარდა მაგრამ მალევე აიღო, სანდრო ჯიუტად აგრძელებდა ლიზუს ლოყებზე ნებივრობას, მგონი ჩაეძინა? ბოთე! რა ვუყო ახლა , უკმაყოფილოდ ჩაიდუდღუნა ლიზიკომ, სავარძლამდე მიიყვანა და დააპირა თავი ბალიშზე დაედებინებინა, სანდრო პატარა ბავშვივით დაექაჩა მკლავზე და დაუბრუნდა საწყის მდგომარეობას, ლიზიკომ საწყალი სახე მიიღო რა დავაშავეო, ტელეფონიც არ ქონდა ახლომახლო თავი რამით რომ გაერთო ამიტომ სანდროს ნაკვთების შესწავლით დაკავდა, ეხლა დააკვირდა რა სიმპატიური ყოფილა და აქამდე რატომ ვერ ამჩნევდა?! დაკვირვებით სწავლობდა თითოეულ ნაკვთს და მერეღა გააანალიზა რომ ოთახში მარტო არ იყო და ნათია ცბიერად უყურებდა, ჩაიცინა გოგომ და ლიზიკოსგან თვალების ბრიალიც მიიღო, ხელები ცისკენ არაბყრო ხელს არ შეგიშლითო და კისკისით გავიდა, ტუჩებზე დააკვირდა ლამაზად რომ გამოჰკვეთოდა კურნოსა ცხვირისგან და სანდრომაც ჭყიტა თვალები ლიზიკო უცებ მოშორდა მარამ სანდროს რას გამოაპარებდა. სამზარეულოსკენ აიღო გეზი და სუნთქვის დარეგულირება სცადა, სანდრომ არ დააყოვნა და სამზარეულოშიც შეეჭრა.
-ლიზუუ სად გამექეციი ეეე, ტუჩები დაბუშტა ბიჭმა ლიზიკოსაც გაეპარა მზერა რაც უყურადგებოდ არ დარჩენია, უფრო ახლოს მივიდა და მანძილი მინიმუმამდე შეამცირა
-აჰ რავიი ნათიამ მითხრა კოქტეილები ჩამოიტანეოო და...დაბნეულმა წარმოთქვა, რაზეც სანდროს ჩაეღიმა
-როდის გითხრა? მე არ გამიგონია? ტუჩის კუთხე ჩატეხა ბიჭმა
-დილით მითხრა და ახლა გამახსენდა, ძლივს გაიმყარა ტონი გოგომ
სანდრო მიუხვდა ბავშვურ ტყუილს უფრო მიუახლოვდა, ლიზიკოს მოსალოდნელი საფრთხილ მოლოდინშ გული აუფრიალდა და ქუთუთოები ერთმანეთს დააჭირა რომ არ ეტირა, და თვალ დახუჭულმა უკუ სვლა დაიწყო ფეხი რაღაცას წამოსდო და ძლიერი კვნესა აღმოხდა, სანდრომ წამსვე აიტაცა ხელში და თავის ოთახშ გაიყვანა სიფრიფანა სხეული, საწოლზე ჩამოაჯინა , სანდრომ ჩაიღმა ფრთხილად აკოცა ცხვირზე და თითი დაჰკრა, ლიზიკომაც ჭყიტა თვალები და დაიწყო ცეცება, სანდრო გვერდით მოუჯდა და გულშ ჩაიკრა პატარა მაიმუნი და თმებზე მონოტორულად დაუწყო ფერება.
-გეტკინა ციცქნა? ნუ ცანცარებ ხოლმე, სად გარბოდი, აი ეხლაც რას ფართხალებ ვერ გავიგე! თბილი ტონით უჩურჩულა სანდრომ ისე რომ მის თავს არ მოსცილებია
-მე მეგონა რო...მორცხვად ჩაიჩურჩულა პატარა გოგომ
-სულელო, გეგონა გაკოცებდი? მე? შენი სანდრიი? აუუ გახსოვს ტოო პატარა რო იყავი? გაიხსენა და ღიმილმა გადაურბინა სახეზე
-არ მახსოვს , უარყო ფაქტი, სანდრომ კალთასში ჩაისვა და ლოყები დაუწელა
-აჰამ ანუ არ გახსოვს ხო? გაგებუტე, ერთი წამით მოიწყინა ლიზიკომ ლოყაზე მოწყვეტით აკოცა და ისე დაიწყო კისკისი როგორც ოთხი წლისას, სანდრომაც მაშინვე ჩაიკრა გულში და მხიარულად დაიწყო ბავშვობის გახსენება.
-მოკლედ მაიმუნო ოთხის იყავი რა, სულ საბუკასთან გტოვებდნენ და ეს უჟმური ყურადღებას არ გაქცევდა ბიჭები რო მოვდიოდით მულტფილმებს ჩაგირთავდა და ასე გაჩუმებდა, თავის ოთახს არ გაკარებდა ყველაფერს გამიფუჭებსო, სულ იძახოდა პატარა დამიტოვეს პატარა დამიტოვესო განა თვითონ არიყო პატარა? ექვსი წლისები ვიყავით თუ შვიდი, ხოიცი მაგ ასაკში ბიჭებს ჰგონიათ მაგათია სამყარო, ჩვენ თავიდანვე გამორჩეულები ვიყავით მეორე კლასელები მანქანებს თამაშობენ ჩვენ კიდე კლასში უკვე ნინიც გვყავდა სათამაშოდ მარიამიც და ელენეც, ლიზუ კომფორთულად მოთავსდა და დაკვირვებით შესციცინა თვალებში, ფეხის ტკივლი არც გახსენებია, სანდრომაც მონდომებით გააგრძელა თხრობა, საბას გარდა ყველა შენ გელებოდა ბიჭები თავზე ლუკა სულ ყირაზე გადადიოდა და „მაშა ი მედვედის“ დათვს ანსახიერებდა და შენგან მაშას როლს ელოდა მაგრამ შენ არიკარებდი არავის, არგეგონოს საბას არუყვარდი სიგიჟემდე უყვარდი უბრალოდ არიყო ეს სტილი ბავშვებთან ეთამაშა, არავის არ იკარებდი შენ ტუტუცო! მაიმუნი იყავი, იცი მარტო რის იკარებდი? „სანდლის“ სახლში ფეხს რო შემოვდგამდი ეგრევე ჩემკენ გამორბოდი სანდლი სანდლის ყვირილით, ბიჭები რო გაგაბრაზებდნენ სულ ჩემთან მოგქონდა თავი და იბდღვირებოდი.
-მერეე? კიდეე სანდრო? თვალებშ ჭინკა ათამაშებულმა დაეკითხა სანდროს და მანაც განაგრძო
-მერე ჩემო პატარა სულ ჩემთან იყავი რა, სულ ვგიჯდებოდი შენს კულულებზე, მერე გაიზარდე და მაინც სანდრისი იყავი, მაგრამ რაიყო იცი? მე შენ არგიყურებდი ისე როგორც გიორგი ან ლუკა ან დემე, არასდროს მიწოდებია შენზე დაიკო, ჩემში პატარა რო იყავი იქიდან იზრდები და ვეღარ გიტევ უკვე, დაასრულა სანდრომ
-ეე ის გახსოვს თქვენ რო მერვეში იყავით? ექსკურსიაზე რომ გამოგყევით? გოგო რო მოგეწონა რაერქვა? ნინუცაა, ჰო ნინუცაა,შენისეთი იყავი ვის არდაკერავდი,ოც წუთში ერთად დასეირნობდით, გახსოვს როგორ ვიეჭვიანე? ბიჭები დამცინობნენ სანდლი წაგართვესო, წარსულის გახსენებაზე ისევ აკისკისდა გოგო
-მახსოვს იმ გოგოს გამწარებული სახე რო მოხვედი და წყალი გადაავლე მერე მე ჩამეხუტე და ენა გამოუყავი, გაიცინა სანდრომაც რამდენი ხანია ასეთი სანდრო აღარ ენახა წრფელი ღიმილით, გახსოვს ლიზუ რაუთხარი იმგოგოს?
-სანდლი მარტო ჩემიათქო, გაიმეორა ამაყად ლიზუმ და ენა გამოუყო ფიქრებში იმ გოგოს თითქოსდა ნახავდა.
-კაი იყო სულ ჩემთან რომ მყავდი, ქუთაისში რომ წახვედი სულ დაგავიწყდა სანდლი წელიწადში ერთხელ ხედავდი ერთი თვით, მაგრამ მომავალი წლიდან ავინაზღაურებთ, ფეხი ხო დაგავიწყე პატარა?
-ვის ახსოვს ფეხი უჰჰ, კაი იყო პატარა ლიზუ, ტიტინას რო მეძახდი, ჩაიღიმა გოგომ და მხარზე თავი ჩამოადო
დაგიბრუნდით, მაპატიეთ მუზა გამიფრინდა ველოდები კომენტარებს რო ახალი შემართებით გავაგრძელო