საბმმ მუსიკები ჩართო და თვითონაც მაგიდასთან დაჯდა.
-გადაიღეთ რა?? -ხლით ანიშნა მეგობრებს რომ საჭმელი გადაეღოთ. მიამ ცოტა კარტოფილი გადაიღო მაგრამ ღვინოზე უაი არ უთქვამს. როგორც ყოველთვის მოვიდა სადღეგრძელოს თქმს დროც, რაც მიას არ უყვარდა მაგრამ იძულებული იყო.
-აბა მია დაიწყე! -შესძახა დათომ და ყველა მას მიუბრუნდა.
მია ოდნავ ბარბაცით წამოდგა სკამიდან. ეტყობოდა რომ ნასვამი იყო. ჭიქა საბასკენ გაიშვირა. ერთი თვალი დახუჭა. კარგად დააკვირდა. შმდგ მოეშვა და დაიწყო.
-გილოცავ ძმა დაბადების დღეს. მრავას დაესწარი. სულ ჯანმრთელი და ბედნიერი ყოფილიყავი. -დაამთავრა თუ არა ჭიქა მოიყუდა და ერთ ამოსუნთქვაში ჩაცალა.
-აა.. არაა ხეციიი -თქვა დათომ და ყველას სიცილი აუტყდა. საბა მაგიდიდან წამოდგა და გიჟური ცრკვა დაიწყო. არ ყვარს ცეკვა მაგრამ ნასვამზე უარს ნამვილად არ ამბობს. ყვრლა აჰყვა. მხოლოდ სადრო იჯდა სკაზე და უყურებდა მეგობრებს როგორ ცეკვავდნენ.
-გოგო მიდი მოიყვანე. -უთხრა ლიზამ მიას.
-აუუ... მცხვენია.
-მიდი დროზე. -ლიზამ მიას ხელი ჰკრა. მია სანდსთნ მივიდა და გვერდზე მიუჯდა
-რატომ არ ცეკვავ? -ჰკითხა მიამ.
-არ მიყარს ცეკვა.
მიასაც არაფეი უთქვამს ადგა და ცეკვა გააგრძელა.
დაბადების დღემ კარგად ჩაიარა. შმდეგ დღეს სკოლაში მივიდნენ ჩვეულებისამებრ. და როგრც ყოველთვს სანდროს და მიას პასუხებზე დასწრება არ ჩერდებოდა. მია ძალიან ღიზიანდბოდა ამაზე და იცოდა რომ ერთხელაც ვეღარ მოითმედა.
მართლაც რომ ასე მოხდა.
-ბავშვებო, მითხარით ორი სიტყვით რა არის პოემა განდეგილის მთავარი აზრი.
-განდეგილის მთავარი აზრი არის თუ...
-თუ როგორ აცდუნა ბერი ეშმაკმა. -სანდრომ მიას თქმა არ დაამთავრებინა. მიამ იმ წამსვე ქართულის წიგნს დაავლო ხელი და სანდროს თავში გაუქანა.
-მოკეტე. -თან დაუყვირა მიამ.
სანდროს სული გაუმწარდა ისე ეტკინა.
-მია!! -დაუყირა მასწავლებელმა მიას მაგრამ სუარ აინტერესება გოონას. ზარი მაშინვე დაირეკა. ყველა გარეთ გავიდა. სანდრო ცოტახანს იჯდა. ისე ტკიოდა ვერც დგება. გონს რომ მოვიდა დერეფანში გიჟივით გავარდა და მიას მკლავში ხელი გიჟივით ჩაავლო.
-მია! -დაიყვირა ლიზამ და მსკენ წავიდა.
-დარჩი! -უთხრა ლიზას და სანდროს გაჰყვა. სანდრომ მია კლასში შეაგდო და კედელზე ზურგით მიახეთქა. გოგონას ბეჭები აეწვა და ჩაიკეცა.
-გაგიჟდი გოგო შეენ?! -დაუყვირა ფეხზე მდგომმა სანდრომ. -კინაღამ თვალი გამომთხარე. -წიგნის კუთხე თვალში მოხვედროდა სანდოს.
მიას სიმწრისგან ცრემლები ჩამოსცვივდა. სანდომ ეს რომ დაინახა სახე შეეცვალა. მიასთან მივიდადა და ჩაიმუხლა -მაპატიე გთხოვ.
-შემეშვი -ამოისლუკუნა მიამ.
დღემ ცუდად ჩაიარა. არც ერთს ხმა არ ამოუღია. სკოლის შემდეგ მია სკვერში, სკამზე ჩამოჯდა და ერთ ადგილას გააშტერა თვალი. უეცრად მის წინ ორმა ადამიანმა ჩაიარა. ერთ ერთი ნაცნობი სილუეტი იყო. ამ ადამიანში სანდრო ამოიცნო. სანდრო გოგოსთან ერთად. გულში რაღაც ჩასყდა. არ ესიამოვნა. მერე რა რომ უხეშად მოექცა. რაღაც გრძნობა გაუჩნდა მის მიმართ. შეუყვარდა?? ვერ ხვდება უბრალოდ რაღაცას გრძნობს.
მეორე დღეს სკოლაში ადრე მივიდა და დაის წმენდა დაიწყო. თითქოს უკან სანდრო მოჰყვაო ისიც ადრე მივიდა სკოლაში.
-მია მაპატიე! -გასძახა კლასის ბოლოდან დაფამდე.
-გაპატიე! -აგდებით უპასუხა.
-კიდევ ნაწყენი ხარ! -არ მოეშვა სანდრო.
-არ ვარ!
-ხარ!
-არ ვართქო!
-ხარ!
-წადი და შენს შეყვარებულს მიხედე!
-ვის?! -დაჭყიტა სანდრომ თვალები.
-ვისაც ! რა იყო არ გყავს შეყვარებული?! -მოუბრინდა მია და წარბები აწია.
-ვთქვათ და მყავს, მერე?! -გაეღიმა სანდროს.
-ხო და წადი იმასთან!
-და შენ არ გყავს??
-ვინ?! -ისეთმა კითხა მიამ თითქოს აზრზე არ იყო რაზე ლაპარაკობდნენ.
-შეყვარებული. -სანდრო წამოდგა და მიასკენ წავიდა.
-არა! -შებრუნდა მია და დაფის წმენდა განაგრძო.
-არც გიყვარს?
-არ არის შენი საქმე.
-ანუ გიყვარს.
-აუუ შემეში ვააახ.
-არ შეგეშვები.
-მიყვარს ხო! და შენ რა! რაში გაინტერესებს!
-რა ქვია!
-არ გეტვი!
-მაშინ სახელის პირველი და ბოლო ასო მითხარი! -გაეცინა სანდროს.
-ოოოხხხ!
-გთხოვ!
-კარგი ხოო! -იცოდა რომ არ მოეშვებოდა და გადაწყვიტა მიეხვედრებინა.
-მიდი ! -ხელებო გადააჯვარედინა სანდრომ და პაუხს დაელოდა.
-(ს) და (ო)

---
ველითქვენს აზრსს