სამი საათი დაგვჭირდა იმისთვის რომ ტყიდან გავსულიყავით და მანქანასთან მივსულიყავით. ეს სამი საათი კი შეუმჩნევლად გავიდა, ბიჭები ხუმრობებით გვახალისებდნენ. რამოდენჯერმე შევისვენეთ წყალი დავლიეთ, წავიხემსეთ ზოგჯერ კ უბრალოდ ვიჯექით და ვსაუბრობდით. მანქანებთან რომ მივედით გავნაწილდით. მე, უცონობი, მარიამი, ალექსანდრე და დემეტრე. წინ მე ვიჯექი, უცნობი კი საჭესთან.სახლის გზას ვაჩვენებდი. ყველანი ჩუმად ვიყავით. პატარა ალექსანდრეს კი დედას კალთაში ჩასძინებოდა. მანქანა სახლის წინ გაჩერდა, ფეხს ვითრევდი, გადასვლა ძალიან არ მინდოდა, მაგრამ სხვა გზა არ იყო. ნელა გავაღე მანქანის კარი, უცნობიც გადმოვიდა, ჩემი ნივთებით სავსე პარკი გადმოიღო და უკან გამომყვა. ნელა შევაღე ეზოს კარი, მივდიოდი სახლისკენ, ის კი ჩუმად უკან მომყვებოდა. სასტუმრო ოთახში შევედით და დივანზე ჩამოვჯექით. ჩუმად ვიყავი, სახლი თითქოს მისი სურნელით იჟღინთებოდა.ჩამეხუტა ეს იყო ყველაზე გრძელი ჩახუტება.
სახე მის მკერდზე მქონდა მიყრდნობილი და მის გულისცემას ვუსმენდი.
-ხომ იცი რომ დავბრუნდები.
-ვიცი...
-ხომ იცი რომ მომენატრები
-ვიცი...
-როგორც კი შევძლებ ჩამოვალ,სამსახურში საქმეები დაგროვდა, მაგრამ როგორც კი შევძლებ ჩამოვალ
-მპირდები?-ცრემლიანი თვალებით ავხედე.
-გპირდები-შუბლზე მაკოცა და გასასვლელისკენ დაიძრა. უკან გავყევი.გასასვლელთან სწრაფად შემობრუნდა და ყელში მაკოცა.
-არ აქვს მნიშვნელობა რამდენად შორს ვარ შენგან, არ დაგავიწყდეს რომ უკვე ჩემი გოგო ხარ!-კიდევ ერთხწლ მაკოცა შუბლზე და უკან მოუხედავად წავიდა სახლიდან. მინდოდა ბოლო ხმაზე მიყვარხარ-თქო მაგრამ ბგერებნი ბაგეებს ებღაუჭებოდნენ.
სევდიანი წავედი სავარძლისკენ და ზედ დავეხეთქე. ერთი ღრმად ამოვისუნთქე და ჩემი ნივთებისკენ წავედი. ტანსაცმელი სარეცხ მანქანაში შევყარე და ჩავრთე. ტელეფონი სატენზე შევაერთე და ველოდებოდი როდის ჩაირთებოდა. მანამდე მადუღარაში წყალი დავასხი და ისევ ტელეფონთან დავბრუნდი. უკვე ჩართულიყო, პერანგის გულის ჯიბიდან ქაღალდის ნაგლეჯი ამოვიღე რომელეც ყველას ნომერი ეწერა. სწრაგად შევიყვანე ტელეფონში ნომრები. დიდი ხანი ვიფიქრე რა სახელით ჩამეწერა უცნობის ნომერი საბოლოდ მაინც უცნობი მივაწერე.
წავედი ჩაი გავიკეთე და ჟურნალების მაგიდაზე დავდგი. ჩემს ბიბლიოთეკაში შევედი და მონატრებულ წიგნებს ხელებს ვუსვამდი ბოლოს ერთ-ერთი ავარჩიე და მასთან ერთად სასტუმრო ოთახში დავბრუნდი. დედას დავურეკე.
-დე რას შვრები?
-გოგო გაგიჟდიი!?!? სად ხარ ან ტელეფონი სად გიგიდია!? ვიფიქრე რომ არ იჭერდა მაგრამ ბევრი ვინერვიულეთ და სულ მალე მოვალთ სახლში.კინაღამ შევიშალე ნერვიულობით!!!- ჩამყვიროდა ტელეფონში მე კი მხოლოდ ახლა გავაანალიზე როგორ ინერვიულებდა.
-მაპატიე დედა ხომ იცი როგორ გულმავიწყი ვარ რომ ჩამოხვალ ყველაფერს მოგიყვები.
-კარგი მთავარია რომ გავიგე როგორ ხარ, ასე ნახწვა საათში სახლში ვიქნები.
-კარგი გკოცნი.-პასუხს აღარ დაველოდე ისე გავთიშე. დელეფონზე გოტოვებული ხარები არ წყდებოდა, ათასს რომ ასცდა გაკვირვებისგან წარვები შუბლზე ამივიდა და თავი დამნაშავედ ვიგრძენი. ყავა ჩავამთავრე ტანზე გამოვიცვალე და სახლის ლაგება დავიწყე: თაროებზე მტვრები გადავწმინდე, იატაკები მოვწმინდე და საჭმელის გაკეყება დავიწყე. კარზე ზარი გაისმა და სახლში დედა შემოვიდა. სიხარუკით მისკენ გავიქეცი და ძლიერად მოვეხვიე.
-როგორ მომენატრე ჩემო გოგო
-მეც დეე ამდენი ხნით აღარ წახვიდეიცოდე.
-კარგი სიხარულო, მმმ.. რა სუნი ტრიალებსს ჩემი საქმიანი გოგოო, წავალ ხელებს გადავიბან გამოვიცვლი და ვისადილოდ
-გელოდებიი-გავძახე უკვე აბაზანაში შესულ დედას. ტელეფონზე მესიჯი შემომივიდა და სანახავად გავედი. სანამ ტელწფონთან მივიდოდი საკითარ თავს თვალი სარკეში მოვკარი.ყელე მოწითალო მოიისფე ლაქა მქონა.ახლაღა გამახსენდა დედა. შუა ზახულში ვერაფერ ყელიანს ვერ ჩავიცვამდი შარფები კი მაინცდამაინც არ მიყვარდა ასე რომ თმები გავიშალე და წინ გადმოვიყარე.შევწცადე რაიმე ფორმა მიმეცა მაგრამ ვერაფერს გავხდი. სამზარეულოშო გავედი. დედას ჩემი საქმე გადაებარებინა. ყავა მოვუდუღე და სუფრა გავაწყე. ვსაუზმობდით და თან ვსაუბრობდით
-საქმეებმა როგორ ჩაიარა დე? კიდევ ხომ არ გიწევ წასვლა?
-ჯერ არა, ხო ,ბიძაშენმა და მთელმა ოჯახმა მოკითხვა გამომატანა რატომ დაგვივოწყაო.შენ რა ქენი რა აკეთე ეს დღეები მარტომ.
-რავი მნიშვნელოვანი არაფერი...ხოო, ისა რაღაც კი შემემთხვა მარა არ ინერვიულო ისეთი არაფერი.-და ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი ნუ ცოტა პირადული რაღაცეები გამოვტოვე, თან ვცდილობდი კოცნის კვალი არ შეემჩნია.
-შენ აღარ ხუმრობ. კარგი ბიჭია წაემატებებს ვუსირვებ შენს გაძლებაში. როდის უნდა გამაცნო?
-დედაა! ჯერ ოფიციალურად შეყვარწბულებიც კი არ ვართ
- მერე რა ანა, მთავარია ერთმანეთი გიყვარდეთ , პატივს ცემდნენ და მეტი არაფერია საჭირო იდეალური ურთიერთობისთვის.
- დედაა! ხვალ არ ვთხოვდები. ვუთხარი და აბაზანისკენ ავიღე გეზი...