ორი კვირა გავიდა იმ არაჩვეულებრივი საღამოდან. მე ბედნიერი ვარ იმიტომ რომ ცხოვრებამ ნეითანი მაჩუქა. მაჩუქა ადამიანი ვისაც შემიძლია მხარზე სული დავადო და არ მეშინოდეს მისი.
-ბელა მისმენ?-მკითხა საყვედურით
-რათქმაუნდა რა შეურწყოფაა
-აბა რა წავიკითხე?-გამომცდელად შემომხედა
-აამ! შენ წაიკითხე როგორ ურჩევდა გრაფი დრაკულა ჯონათან ჰარკენს პარსვის დროს სიფრთხილე გამოეჩინა,-გამარჯვებულის ღიმილით ავწიე წარბი მან გადაიხარხარა,-რა გაცინებს?
-ჩვენ თავს დავცინი
-ვითომ რატომ?
-იმიტომ რომ შეყვრებული წყვილი ვართ რომლებიც დრაკულას კითხულობს,-ამიხსნა
-არა ნეითან შეყვარებული წყვილი ვართ რომლებსაც კითხვა გაგიჟებით უყვარს ამის მიზეზი კი ის არის რომ
-სუს! ბელა გაჩუმდი,-ტუჩებზე მომადო ხელი და გაჩუმება მაიძულა
-რამოხდა?
-იცი რას ნიშნავს "ის"?
-კი ეს ნაცვალსახელია
-არა ეს ნიშნავს იკითხე სიამოვნებისთვის
-ასევე იკითხე სიყვარულისთვის,-პირველად დავფიქრდი ამაზე
-ზუსტად ბელა
-იცი კიდევ რატომ მიყვარხარ?
-არა რატომ?
-შენგან უამრავ რაღაცას ვსწავლობ
-ეს კარგია?
-კი გადასარევია რადგან ეს რაღაცნაირად ცვლის ჩევენს ურთიერთობას უკეთესობისკენ
-მიხარია,-სახეზე გადამისვა ხელი და წიგნი იქვე დადო
-ო არა,-წამოვიძახე და წამოვხტი,-უკვე სკოლაში წასვლის დროა,-დილის 4 საათიდან მასთან ერთად ვიყავი ტყის სახლში და დრო ისე გმამოეპარა ვერაფერს ვერ მივხვდი
-კარგი დამშვიდდი მე წაგიყვან,-ხელი კარისკენ გაიშვირა საიდანაც მისი მოტოციკლი მოჩანდა
-კარგი ჯანდაბას ვაგვიანებ,-კმაყოფილმა ჩაიცინა და ქურთუკი მოიცნა სასწრაფოდ გავიმეორე მისი საქციელი და უკენ გავყევი
-ხო მართლა ნეითან ვისია ეს სახლი?
-წარმოდგენა არ მაქვს ვისიც არ უნდა იყოს მადლობა მას. ახლა კი მომეჭიდე,-ლოყაზე მაკოცა და ჩაფხუტი შემიკრა მერე თვითონაც დაიფარა ჩაფხუტი და ჩვენ გავფრინდით, ყოველ შემთხვევაში მე ასე მომეჩვენა იმიტომ რომ ჯერ კიდევ მეშინოდა მოტოციკლის
გზა იმაზე ფიქრში გაილია როგორი კარგი და ადვილი გახდა ჩემი ცხოვრება ამ მოკლე დროში და როგორ უმძიმდა ნეითანს თანდათან იმიტომ რომ მერი უფრო და უფრო ცუდად ხდებოდა და ყოველ დაღე უფრო უახლოვდებოდა საავადმყოფოს საწოლს. რაც შეეხება ჩემს მეგობრდებს... ნეითანის შესახებ მხოლოდ როჯერმა იცის და ძალიან უხარია რადგან რამდენჯერმე ვისეირნეთ ერთად მან და ნითანმა ისე კარგად გაუგეს ერთმანეთშ მე მაღაზიაში ,,დავრჩი". მაიკი არ მინახავს უკვე ორი კვირა მე ვცადე დამერეკა მაგრამ ის არ მპასუხობს არც ტექსტურ შეტყობინებებზე არც ზარებზე და არც წერილებზე რომლებსაც იზის ხელით ვუგზავნი. იზიმ გამლანძღა მაიკის გამო და მითხრა რომ არასწოდად მოვიქეცი მეგობარს რომ ვაწყენინე. საერთოდ რას ბოდავდა მომინდა მისთვის როჯერის ამბავი მიმეხალებინა და მეთქვა რომ სულელი იყო.
-ბელა მოვედით და ყველა ჩვენ გვიყურებს,-დისისინა ნეითანმა მე თვალლები გავახილე და დავინახე ბავშვები რომლებიც გვიყურებდენე იმის გამო რომ მე ნეითანის ზურგს ვიყავი მიკრული გაჩერებულ მოტოციკლზე. შემრცხვა და სასწრაფოდ ავდექი
-ბელა?
-რაიყო?-ტუჩები დავმანჭე ის იცინოდა
-შენ წითელი ხარ და ეს ძალიან გიხდება
-რა მიხდება,-გავბრაზდი
-პატარა წითელი ცხვირი
-ჰაჰ ჰა სასაცილოა. ეს მხოლოდ შენგამოა
-ნუ თუ მართლა
-დიახ
-გეყოფა ბუტიაობა მოდი აქ
-ნეითან! ახლავე გამიშვი ხელი,-მისი ხელი წელიდან სასწრაფოდ მოვიშორე და გავიბუტე
-კარგი მაპატიე ბავშვიბვით არ უნდა მოვიქცე მახსოვს
-ეჭვი მეპარება
-ბელა წადი თორემ იცოდე დაგიჭერ და მერე ნახე ჭორაობა და სირცხვილი,-თვალებში ბოროტული სხივი გაუკრთა და სიცილის შეკავებას ცდილობდა
-კარგი გნახავ,-ხელი დავუქნიე და წავედი თან ვიცინოდი და მობილურში ვიყურებოდი რომ ვინმეს გიჟი არ ვგონებოდი, ეს იმიტომ იყო საჭირო რომ მათ არ იცოდნენ რომ მე გიჟი ვიყავი
-ნუ იცინი პატარა ქალბატონე მე ჯერ კიდევ შემიძლია ჩემი ბოროტული გეგმა განვახორციელო,-მივიღე ნეითანის ტექსტური შეტყობინრბა და მოვიხედე მას წარბები ჰქონდა აწეული და ხელებზე რომლებზეც თითქოსდა თითებს დაჰყურებდა ითვლიდა. თავი გავაქნიე და სასწრაფოდ შევედი შენობაში
-ბელლა,-მაიკის ხმა მაშინვე ვიცანი და ძალიან ნელა მოვბრუნდი
-მაიკ? გა.. გამარჯობა
-როგორხარ?
-ნორმალურად,-რა არის ეს გთხოვთ დამეხმარეთ, ვინმე მაინც გამოჩნდეს რომ ეს უხერხული სიტუაცია განმუხტოს, ვოცნებობდი და ირგვლივ დაბნეული ვიყურებოდი
-არგინდა ჩემთან საუბარი? მეგონა ეს გინდოდ რადგან ცდილობდი დამკავშირობოდი, კარგი მაპატიე რაღაც არასწორად გავიგე ნახვამდის,-ჯანდაბა ეს რა გვაკეთე არა არა დაბრუნდი
-მაიკ,-ვთქვი საცოდავად და მაჯაში ჩავებღაუჭე ის მობრუნდა
-რამოხდა?
-მინდა შენთან ლაპარაკი გთხოვ,-საცოდავი სახე მივიღე
-კარგი წამოდი წავიდეთ აქედან
-კა.. კარგი,-ამოვიბლუკუნე და გავყევი სკოლასთან ახლოს საცხობში წავედით და კუთხეში დავსხედით
-მითხარი ბელა
-რაუნდა გითხრა მაიკ იქნებ დამეხმარო იმიტომ რომ მე ვერაფერზე ვერ ვფიქრობ
-მითხარი რაც გსურს თუგინდა ისიც მმითხარი რომ გეზიზღები რადგან ამის ღირსი ვარ
-მაგრამ მე მენატრები. მაიკ მენატრება შენი თვალები, ჩახუტება და საერთოდ ძალიან მენატრები
-მეც მენატრები ბელა, ნეტავ შემეძლოს უკან დავაბრუნო ის დრო როცა გული გადაგიშალე ამას არასოდეს არ გავაკეთებდი მე მერჩივნა არაფერი გცოდნოდა ჩემი შენდამი დამოკიდებულიების შესახებ და ჩემთან ყოფილიყავი
-აღარაფერი იქნება ძველებურად მაიკ
-ვიცი ბელ ვიცი,-მძიმედ ამოისუნთქა და ხელი რომელიც სახის ქვეშ მქონდა ამოდებული გამომართავა
-დამიბრუნე ჩემი მეგობარი, გთხოვ!
-მაიკ მე არ შემიძლია ისევ ისე ახლოს ვიყო შენთან როგორც ადრე რადგან ახლა..- ხმა გამიწყდა
-რადგან ახლა ის ნეითანი გყავს მკვლელი ქურდი და ნაძირალა ადამიანის გვერდით ხარ. მე არ ვიცოდი რომ შენ ტყავის ქურთუკიანი ბაიკერები მოწონდა
-ეს რა შუაშია?
-მართალი ხარ ბელა ეს თავია ამ ყველაფრია და არა შუა ნაწილი
-მოდი მე წავალ კარგი?
-ხო ბელა წადი გაიქეცი იმ მკვლელთან ბედნიერებას გისურვებ,-გამოსცრა კბილებიდან და ხელი გამიშვა
მკვლეი? რას გულისხმობდა საიდან მოიტანა ეს სისულელე? გაკვეთილების განმავლობაში ერთხელაც ვერ მოვიკრიბე ყურადღება ყოველ წამს მაიკის სიტყვებზე მეფიქრებოდა და თავი საშინლად მტკიოდა. საბოლოოდ მივიღე ნეითანის შეტყობინება რომ ეზოში მელოდა და სწრაფად ჩავიარე კიბეები
-გამარჯობა ბელ,-ამჯერად მოტოციკლის გარეშე იყო და ეს გამოხარდა რადგან მინდოდა მისთვის მაიკის სიტყვები მომეხსენებინა
-გამარჯობა,-გავიმეორე ყრუდ
-მოხდა რამე?
-არა არაფერი,-გავიღიმე და გადავწყვიტე ენაზე კბილი დამეჭირა დროებით მაინც,ეს გამრთლდა რადგან შემდეგ რაღაც მოხდა რაღაც რამაც ჩემი ცხოვრების გადატრიალებას დაუდო საფუძველი ჩემს ცხოვრებაში ტიმ ბართინი გამოჩნდა, და ოქროს კოშკები რომლებიც ამ რამდენიმე კვირის მანძილზე დიდი სიფრთხილით ვაშენე ფეხქვეშ გამითელა.
მე და ნეითანი პარკში დავსხედით მზიან დღე იყო და არც ისე ციოდა ამიტომ ამით ვისარგებლეთ და წყვილებს რომლებიც უკვე ისხდნენ პარკში სიამოვნებით მივბაძეთ
-რახდებოდა დღეს სკოლაში?
-ისეთი არაფერი რამაც შეიძლება ყურადღება მიიპყროს.
-მე და მერი ექიმთან ვიყავით დღეს. ის დღითიდღე უფრო ცუდად ხდება ექიმმა ურჩია მეტი დაისვენოს მაგრამ დედამ უარი მითხრა ამაზე. ამბობს რომ სიცოცხლით მაქსიმალურად უნდა დატკბეს მე მაინც ვერ ვიგებ რას გულისხმობს ამაში. საათობით სეირობს და მერე ისეთი დაღლილი ბრუნდაება სახლში ფეხზე დგომის თავიც არააქვს არმინდა ამის თქმა მაგრამ ძალიან დავიღალე ის არ მაძლევს უფლებას რომ მასზე ვიზრუნო და ყველაზე უფრო ვბრაზდები ამის გამო საკუთარ თავზე
-იქნებ დედაჩემს ვთხოვო და ის დაელაპარაკება
-არვიც მგონი არ ღირს მან უკვე ჩაიქნია ხელი სიცოცხლეზე
-გუშინ ჯარედმა დამირეკა და ვახშმად დამპატიჟა თავისი დის დაბადებისდღეზე
-ჰო მე მთხოვა ამის გაკეთება მაგრამ ყოველ ჯერზე მავიწყდებოდა კარგია რომ თავად მოიფიქრა დარეკვა თორემ მე ალბათ თავს ვერ მოვაბამდი დაპატიჟებას
-არამგონია მივიდე,-ახლა ამაზე საერთოდ არ ვფიქრობდი მაგრამ სიტყვის მასალა მჭირდებოდა რომ აზრზე მოვსულიყავი
-როგორც გინდა არ ვაპირებ რამ დაგაძალო,-ვიცი იცოდა რომ არვიყავი კარგად მაგრამ ამის თაობაზე კითხვებს არ მისვამდა და ეს მახარებდა
-ნეითან,-გაისმა საბედისწერო ძახილი და ჩვენ უკან მივიხედეთ თავზე შუახნის კაცი წამოგვადგა უკვე ჭაღარა იყო მაგრამ ცხოვრებას მისთვის ხელი ბოლომდე ვერ დაერია.
-ტიმ,-გამოსცრა კბილებიდან ნეითანმა წამოხტა და მეც თან წამიყოლა მისი ხელის სიძლიერიდან ვხვდებოდი როგორი დაძაბული იყო და შემეშინდა
-რამოხდა ასე ხვდებიან დიდიხნის უნახავ მეგობარს?-ეწყინა კაცს
-შენ არახარ ჩემი მეგობარი არასოდეს ყოფილხარ და არც იქნები. წადი ტიმ ის კვდება წადი გესმის,-მღელვარებისგან ხმა ისე უთრთოდა ვერცკი ვიცანი ნეითანის მტკიცე ხმა
-არა ნეით არასად არ წავალ გესმის მე დავბრუნდი კეთილი იყოს ჩემი შენს ცხოვრებაში დაბრუნება იმედი მაქვს უბედურებას და ტკივილს მოგიტან,-კაცმა მწარედ ჩაიცინა
-ეს ვინ არის?-ნეითანი გადამეფარა როცა ბარტონი ჩემკენ წამოვიდა
-რამოხდა ნეით მეჩვენება თუ რაღაც ძვირფასი შეიძინე
-მას არცკი მიუახლოვდე გასაგებია?-ამოთქვა
-აი ეს უკვე შენი საქმე არაა,-ბარტონის ხმა ისეთი მკაცრი გახდა მეგონა ჩვენს კუთხეში დაყენებას აპირებდა,-და ნეითან თუ არ მიფრთხილდები იცოდე რომ მას შენ ვეღარ მიეკარები ვერასოდეს. მართლა,-მომივრუნდა ახლა მე,-იცი შენი შეყვარებული სულ რაღაც 6თვეა რაც ციხიდან გამოვიდა. კარგ დღეს გისურვებთ ბავშვებო,-თავი დაგვიკრა
წამის მეათედებში მოსწყდა ადგილს ნეითანი და დავინახე როგორ მიანარცხა კაცი ხეს ყელში წაუჭირა ხელი და ართქმული ზიზღით უთხრა
-თუ დედაჩემს ან ბელას მიეკარები ციხეში სიამოვნებით დავბრუნდები თუნდაც საუკუნოდ გასაგებია?
-გამიშვი,-ამოიხროტინა ბარტონმა და ბილწი სიტყვების კორიანტელი დააყენა
-ნეითან გთხოვ გაუშვი ახლა პრობლემები არ გვინდა გაუშვი, გთხოვ,-მის ხელს რომელიც ბარტონის ყელს უჭერდა ხელი მოვკიდე და ვცადე გამომეწია მაგრამ ერთბაშად როდი მოეშვა, დიდიხნია ხვეწნის შემდეგ თანადათან დაიწყო ტიმის გაშვება ბოლოს როგორც იქნა კაცი ხველებით და ლანძღვა გინებით დაეცა მიწაზე
...............
-ნეითან,-ძალიან ჩუმად დავუძახე რადგან ტიმის წასვლის შემდეგ გაშეშებული იდგა და მგონი არც სუნთქავდა
-რამოხდა?-თითქოს კოშმარიდან გამოარკვიესო ისეთი სახე ჰქონდა
-ცივა წავიდეთ
-ჰო, ჰო რათქმაუნდა ცივა წამოდი ბელა სახლში მიგიყვან
-ნეითან,-მობრუნდა და შემომხედა თვალები სულ დაწითლებული ჰქონდა
-ვინ არის ეს კაცი?
-ტიმ ბარტონია, მერი უყვარდა მერის კი არ სურს მისი ნახვა,-მივხვდი ამაზე მეტ განმარტებას არ მომცემდა და იმ საკითხზე გადავედი რაც ტიმზე მეტად მაინტერესებდ
-ნეითან რა ციხეზე ლაპარაკობდა?-ხელები აუკანკალდა და მათ დასამორჩილებლად გულზე დაიკრიფა
-ბელა შენ ხომ გციოდა წამოდი წაგიყვან
-გეყოფა მე არ განვიხილავ იმ საკითხებს რაც შენ განერვიულებს მაგრამ ახლა მე ეს მჭირდება, მჭირდება იმისთვის რომ ამაღამ მშვიდად დავიძინო. გთხოვ ნეითან მითხარი,-ცრემლი გადავყლაპე და ჯიუტად შევხედე
-კარგი დაჯექი და მოგიყვები ქურთუკი გაიხადა
-არაა საჭირო არ მინდა გაცივდე ჩაიცვი და დაიწყე,-ჩემი თხოვნა შეასრულა
-მე მაშინ ახალი გადმოსული ვიყავი მერისთან, ტიმი მისი ბოიფრენდი იყო და მას არ მოვწონდი ამიტომ ისეთი ბანდის წევრი გამხადა რომელსაცა არ ვეთანხმებოდი. როგორ მრცხვენია იმის აღიარება რომ მისი ცემის მეშინოდა. მე ვქურდობდი იმიტომ რომ მას ასე სურდა გახსოვს მკითხე წარბზე ნაიარევი საიდან მქონდა ეს მისი ნამოქმედარია და იმ დღის დაღი როცა ჩემი ჯგუფის წევრი მოკვდა. მიბრძანეს იქ დამეტოვებინა სადაც იყო მაგრამ ვერ შევძელი ის მხოლოდ 12 წლის ბიჭი იყო მე კი მახსოვდა რა დღეშიც ვიყავი 12 წლის ასაკში და უარი ვუთხარი, როცა ბავშვი გამომყავდა დამიჭირეს და ტიმის წყალობით მისი სიკვდილიც დამაბრალეს. აი რატომ ვიყავი ციხეში. ამას იმიტომ არ გიყვები რომ თავი გავიმართლო ბელა უფლება გაქვს გძულდე ამიტომ მემეშინოდა რომ ჩემზე ყველაფერს გაიგებდი,-იჯდა სივრცეში თვალგაშტერებული და ვგრრძნობდი როგორ უჭირდა იმის თქმა რასაც ყვებოდა
-არა ნეითან აი ესაა შენი პრობლემა არ მენდობი არ ფიქრობ იმაზე რომ მე შენ უპირობოდ მიყვარხარ. ნუ თუ ვერ გაიგე მე შენ მაინც მეყვარები თუ აღმოჩნდება რომ მე მხოლოდ გასართობი ვარ შენთვის. შენ რომ ახლა წახვიდე და არაფერი არ მითხრა ამის შეასახებ მე მაინც მეყვარები და მე მაინც მიყვარხარ მიუხედავად იმის რომ გავიგე ციხეში იყავი. შენ სხვანაირი ხარ ოდესმე თუ გიფიქრია რას ნიშნავ ჩემთვის როცა გხედავ? არვიცი როგორ გითხრა, გული უცნაურად მიცემს და ვკანკალებ, ვკანკალებ მაშინაც, როცა მიახლოვდები, როცა მკოცნი და როცა მეუბენიბი რომ გიყვარვარ არ მაინტყერესებს რამდენად ბანალურია. ეს გაცვეთილი ფრაზა ,,მიყვარხარ"ისეთი ძვირფასია ჩემთვის როცა შენ ამბობ ნეითან შეიგნე ეს ბოლოს და ბოლოს- მე შენ მიყვარხარ
-ვიცი ბელა და ისიც ვიცი რატომ გიყვარვარ,-ინტერესით შევხედე,-შენ მე იმ მიზეზით გიყვარვარ რა მიზეზითაც ჰიტკლიფი შეიყვარე, რა მიზეზითაც გიყვარს დარსი. შენ საოცარი უნარი გაქვს ადამიანების ძლიერების ნიღბის უკან დაინახო საცოდვი არსება რომელსაც ეშინია და რომელსაც სჭირდები. მე ვიცი ეს, ამას იმ ღამეს მივხვდი მარტო რომ არ გამიშვი და ამისგამო მე შენ ასმაგად მიყვარდები. მადლობა რომ არსებობ ბელ დიდი მადლობა,-ის ჩემკენ ნელა დაიხარა და ისევ გული კინაღამ წამივიდა, როცა მისი ცივი ტუჩები შემეხო და აზროვნება ისევ დავკარგე მხოლოდ ვგრძნობდი როგორ მიკრავდა გულში და ნელ ნელა როგორ დათბა.


.............
ძალიან მაინტერესებს რას ფიქრობთ ისტორიასთან დაკავშირებით, ასერომ გთხოვთ თქვენი აზრი (როგორიც არ უნდა იყოს ის) დააფიქსიროთ კომენტარებში.
მადლობა რომ კითხულობთ