კიბეენზე ძალიან ბრთხილად გავუყევით.ყველანი ძალიან შეშინებულები ვიყავით.
როდესაც პირველ სართულზე ჩავედით თომამ და მაქსიმემ ჩანთები საწოლიდან გამოიღეს და მიგვაწოდეს.
დამიანემ კარები სწრაფად გააღო და პირველი თვითონ გავიდა.ჩვენც მას მივყევით.სწრაფად წავედით ტყისკენ.
უკვე ღრმად ტყეში შევდიოდით როდესაც იარაღის გასროლის ხმა გავიგეთ.ყველანი შევშინდით მაშინვე უკან მივიხედეთ და ვიღაც კაცი დავლანდეთ.ის კაცი ნამდვილად არ იყო რომელიც პირველად ვნახეთ.ამას უკვე სახეზე კანი თითქმის აღარ ჰქონდა შერჩენილი.საზიზღარი შესახედავი იყო.
ფიქრებიდან შეჯახებამ გამომიყვანა.როო გამოვფხიზლდი ხეზე ვიყავი მიბჯენილი და ჩემს წინ აქოშინებული დამიანე იდგა.
-მე მათ გავიტყუებ და თქვენ რაც ძალი და ღონე გაქვთ გაიქეცით
თქვა დამიანემ და მისი ჩანთა ძირს დააგდო
-დამი ეს აუცულებელი არ არის
ვუთხარი შეშინებულმა
-აუცილებელია პატარავ
მითხრა შუბლზე მოწყვეტით მაკოცა და ადგის მოსწყდა
-ჰეიიი....აქეთ
ყვიროდა,ხელებს იქნევდა და თან მეორე მხარეს გარბოდა.საშინლად ვღელავდი მეშინოდა რამე არ დამართნოდა.
გავიგე გასროლის ხმა და უცებ შევცბი.ის ვიღაცა დამის გაეკიდა.
დამიანემ გვანიშნა გაიქეცითო.ჩვენც მაშინვე გავიქეცით.
რამოდენიმეჯერ გავხედე იმ ადგილს სადაც დამიანე ცოტახნისწინ იდგა მაგრამ იქ აღარ ჩანდა.შემეშინდა.
იმ ადგილს გავცდით.უკვე ბინდიც იყო.დამიანე კი არსად ჩანდა.ჩვენ პატარა ნაკადულის პირას გავჩერდით.ერთ ადგილას ვერ ვისვენებდი.მეშინოდა იმისა რომ დამი არ დაბრუნებულიყო.
-რა გჭირს?
ჩემთან უტა მოვიდა და მომეხვია
-მეშინია....ყველაფრის მეშინია
-ნუ გეშინია პატარავ ყველაფერი კარგად იქნება გპირდები.დამიანე მოვა და ამ ადგილს სასწრაფოდ მოვშორდებით
მითხრა და მოწყვეტით მაკოცა შენდეგ კი ხის მორზე დაჯდა და მეც დამაჯინა.რამოდენიმე წუთი ასე ვიყავით.ვერცერთი ხმას ვერ ვიღებდით.ბოლოს მაქსიმე ფეხზე ადგა და ისევ იმ ადგილისკენ დაიძრა
-სად მიდიხარ?
მიაძახა თომამ გაკვირვებულმა
-ასე ვერ ვიჯდები!იქნებ დამიანე მათ ყავთ?!ასე ვიჯდეთ და ველიდოთ როდის მოვლიან და ჩვენც როდის დაგვიჭერენ?არა ვერ მოგართვი დამიანეს საძებნელად მივდივარ!
თქვა და ნაბიჯებს აუჩქარა.
-ჩვენც მოვდივართ!
თქვა უტამ ფეხზე წამოდგა და მაქსიმეს უკან გაჰყვა
-აქ მარტო გვტოვებთ?
ვიკითხე აღშფოთებულმა
-არა თქვენც მოდიხართ
გვითხრა თომამ მე და მარიტას ხელი ჩაგვავლო და მათ გაჰყვა.
დიდი ხანი ვიბოდიალეთ ტყეში ბოდოს კი ძლივს მივაგენით იმ დაწყევლილ სახლს.
-თუ ოც წუთში მე და მაქსიმე დამიანესთან ერთად არ დავბრუნდებით აქედან სასწრაფოდ წადით!
გაგვაფრთხილა უტამ და ის და მაქსიმე სახლისკენ ჩუმად წავიდნენ.
ახლა უფრო მეშინოდა.ისინიც რო არ დაბრინებულიყვნენ ალბათ აქედან წამსვლელი არ ვიყავი.
-ბაბი ოცი წუთი გავიდა მგონი ჯობს რომ აქედან წავიდეთ
მითხრა მარიტამ მაგრამ ადგილიდან არ ვიძვროდი
-არა აქედან არსად არ წავალ მათ გარეშე!
ვთქვი მკარცად და მათ საუბარს ყურადღება არ მივაქციე.
-ბაბი მგონი მართლა ჯობს წავიდეთ უტამ ხო გაგვაბრთხილა
მითხრა თომამ.მისკენ შევტრიალდი და პირდაპირ ყვირილი დავიწყე.
-ასე უცებ არ დავნებდები გესმის არ ვაპირებ ისინი აქ მივატოვო!
ვუთხარი მათ და სახლისკენ წავედი.
ფრთხილად მივუახლოვდი სახლს.ფანჯარასთან მივედი და თავი ოდნავ ავწიე რათა დამენახა შიგნით რა ხდებოდა.
სამზარეულოში მაგიდასთან ის ორი კაცი იჯდა ხოლი ერთი ქალი ზურგით იდგა ჩემგან.არ დამინახავს.სახლს შემოვუარე და საკუჭნაოს კარებიდან შევედი.
ეგრევე ვიგრძენი ისევ ისეთი მყრალი სუნი.თავბრუ დამეხვა მაგრამ ყურადღება არ მივაქციე და გზა გავაგრძელე.
სიბნელე იყო და რაღაცეებს ვერ ვარჩევდი.
ფეხი რაღაც ბლანტ მასას დავადგი.თვაიდან ვერ მივხვდი რა იყო შემდეგ ჯიბიდან ტელეფონი ამოვიღე და ძირს დავანათე.სისხლი ესხა საკმაოდ ბევრი.
სისხლის კვალს გავყევი და ბოლოს კედელზე დაკიდებული ადამიანის სხეულამდე მივედი.
მის დანახვაზე ხმამაღლა კივილი დავიწყე.
როდესაც საკუჭნაოში შუქი აინთო მაშინ მარტო მივხვდი რო დამერხა.


მიხარია რო მოგწონთ!