19:45
უაზროდ დავბოდიალობ ქალაქის ქუჩებში. მარტო ყოფნა, მუსიკა და მოწევა ნოსტალგიას მმატებს, თან თუ ამინდიც მიწყობს ხელს. ჯერ კიევის ქუჩას გავუყევი, მიხაილოვთან ჩავედი, ხალხი მრავლად ირეოდა, ამიტომ ფეხს ავუჩქარე და შიდა უბნის შემდეგ კი მშრალი ხიდის გავლით, თავი თავისუფლებაზე ამოვყავი. ლეონიძის კუთხეში ერთი პატარა სასადილო მაქვს აკვიატებული, სწორედ იქით ავიღე გეზი.
დაღლილობას ვგრძნობ, მაგრამ ფეხით სიარულის გამო არა, თითქოს ჰაერია მძიმე, და ეს ხალხიც, არეული საზოგადოება, თუკი შეიძლება საერთოდ საზოგადოება ეწოდოს. ზოგი თავგამოდებული მეტალჰედია, ნირვანას ან მოტორჰედის მაისურით, რკინებით, ჯაჭვებითა და ტყავებით აღჭურვილი. ზოგიც ბობ მარლის შთამომავლად მიიჩმევს თავს, თავზე დრედებით და არასტანდარტულო ზომა-ფორმის ტანისამოსით. არც უცნაური ჰაბიტუსის მქონე წელში მოხრილი ბიჭების პოვნა გაგიჭირდებათ ამ ხალხის მასაში. არცერთი მათგანისადმი უარყოფითად განწყობილი არ ვარ, ისინი ამით საკუთარ განწყობას და ცხოვრებისადმი დამოკიდებულებას გამოხატავენ.
ოჰ..
ეს ხალხის დახასიათება შორს წაგვიყვანს, მე კი ჩაის დალევა მსურს. ცარიელ მაგიდაზე ვაწყობ ჩემს ნივთებს და მშვიდად მივდივარ შეკვეთის მისაცემად.
ერთ-ერთი თანამშრომელი უკვე მცნობს და მიღიმის. დაბალი, ქერა გოგონაა, თუ კი როდესმე შეივლით ამ ადგილას თავად ნახავთ. მალე ჩაითა და ნამცხვრით ჩემს ადგილს ვუბრუნდები გარეთ გამოტანილ მაგიდებთან.
სიგარეტს ვუკიდებ, საფერფლეს ახლოს ვიდგავ, ჩაის ჭიქას ხელს ვხვევ და ნოემბრის სუსხს საერთოდ ვეღარ ვგრძნობ.
ჯერ გამვლელ ხალხზე ვიწყებ დაკვირვებას, მაგრამ საინტერესოს ვერაფერს ვაწყდები, ამიტომ თავს ვიტრინისკენ ვაბრუნებ და მინის იქით მჯდარ ახალგაზრდა ოჯახს ვაკვირდები. ჩინელები არიან, ან იქნებ იაპონლები, შეიძლება კორეაც, მხოლოდ ის ვიცი რომ წვრილი თვალები აქვთ. მაწვნის სუპს მიირთმევენ და მხიარულობენ. მახსოვს რა საშინელება იყო ოჯახური სადილები ჩემს ოჯახში, დაძაბული ვიჯექი და უაზროდ ვჩიჩქნიდი ხოლმე თეფშზე გადმოღებულ სალათს. ესენი კი ისე სასიამოვნოდ გამოიყურებიან, დადებითად გმუხტავენ, თან იმდენად არიან გართულნი ერთმანეთით ჩემს დაკვირვებას ვერც ამჩნევენ.
ჩაიმ ერთიანად გამათბო, ეგ კი არა ცოტა შემახურა კიდეც. ახლა სხვა დაკვირვების ობიექტს ვეძებ. ჩემს მარცხნივ ახალგაზრდა ბიჭი ზის, სპორტულ ფორმაში გამოწყობილი, მაგიდასთან მიდგმულ მეორე სკამზე ჩანთა უდევს, ესე იგი არავის ელოდება, ნაფაზს-ნაფასზე არტყავს, ნერვიულობს, შეიძლება საერთოდ აფექტშია, მთვრალი არაა, თვალები მწუხარებაში არეული ბრაზით აქვს სვსე. მოკლედ სწორედ ისაა ვინც მჭირდება. ჩემს მზერას ამჩნევს და თვითონაც მაკვირდება, მერე თვალს თვალში მიყრის და კარგა ხანს ასე ვბურღავთ ერთმანეთს, ტუჩის მარჯვენა კუთხეს ტეხავს, შემდეგ უკვე სახეზე ღიმილი ეფინება, ირონიული არა, თბილი და დაინტერესებული. მიჩვეულო ვარ მსგავს სიტუაციას ამიტომ სახეზე მიმიკა არ მეცვლება, ეს აკვირვებს. დგება, ჩანთას იღებს, წასვლას აპირებს ალბათ.
თუმცა..
არა
ჩემსკენ ტრიალდება, წამოდიო მეუბნება, არ ვიცი რატომ, მაგრამ ორნი ვტოვებთ სასადილოს ერთად.
მის გვერდით მივაბიჯებ, ჩემზე საკმაოდ მაღალია. თავზე კაპიშონს იფარებს და ხელის ერთი მოძრაობით მეც მაფარებს, ცივაო, მხოლოდ ამას ამბობს და ისევ ისე მიაბიჯებს.
მიყვარს, უკეთ რომ ვთქვა, მხიბლავს ასეთ ადამიანებთან შეხვედრა, ხმის ამოუღებლად, წყნარად და მშვიდად რომ მოგყვებიან გვერდით, სუნთქვას უსმენენ. თითქოს ამ დროს ორი ადამიანი ერთად ფიქრობს, ორივეში ერთი სული ტრიალებს, დაძაბულობას ვერ გრძნობთ, პირიქით გსიამოვნებთ კიდეც ეს სიტუაცია.
ინგოროყვას ქუჩაზე შევუხვიეთ, სასადილოდან გამოსვლის შემდეგ აქ პირველად შედგა, წინ გადამიდგა, ტუჩები ოდნავ დააშორა ერთმანეთს, მაგრამ არაფერი უთქვამს, ღრმად სუნთქავდა და თვალებს უაზროდ დაატარებს ქუჩაზე ჩამწკრივებულ ძველ შენობებზე, ჩემს გარდა ყველაფერს უყურებს, წამით თვალს ჩემსკენ აპარებს და როდესაც გაოცებული მზერის მაგივრად ჩემს უემოციო გამომეტყველებას აწყდება, თითქოს ერთიანად ფეთქდება.
-ხმა ამოიღე!
მის მკაცრ, მომთხოვნ და ხმამაღალ ტონზე მოულოდნელობისგან ოდნავ ვკრთები. ქუჩის მეორე მხარეს მიმავალი ქალბატონის გამოხედვას ვამჩნევ. სათქმელი არაფერი მაქვს, ამიტომ ხმას ისევ არ ვიღებ. ჩემი სიჩუმე კიდევ უფრო აღიზიანებს, თვალები უწვრილდება. აშკარაა რომ ცუდადაა.
-ჯანდაბა, იტყვი რამეს თუ არა ბოლოსდაბოლოს?!
სხვა გზა არა მაქვს.
-ცუდად ხარ.
გარკვევით და მკაფიოდ ვუზიარებ ჩემს აზრს. ვტრიალდები, ქუჩას ვჭრი და ჩუმად ვაგრძელებ გზას, ამჯერად მარტო. დაღლას ვგრძნობ. ისევ უცნობი მიდგება თვალწინ. როდესმე შეიძლება ისევ გადავაწყდეთ ერთმანეთს, ან იქნებ არც მოხდეს ასე, მაგრამ ეს უკვე აღარ მაინტერესებს. ხანმოკლე ურთიერთობები მიყვარს, ვალდებულებების გარეშე, აი ასეთი, თხუთმეტი წუთით რომ ესაუბრები ადამიანს კარგი ნაცნობივით და შემდეგ მთელი ცხოვრება მის შესახებ არაფერს იგებ, არა იმიტომ რომ ვერ შეძელი გაგეგო, არამედ რამის გაგების სურვილი არ გქონდა.