- კლასიდან გაბრაზებული გამოვვარდი და ჩანთა ზურგზე მოვიგდე, სამი კიბე ისე ჩავიარე ვერც გავიგე, ნერვიულობით გული ყელში ამომვარდა და სუნთქვა მეკვრებოდა, რამდენი ხანია ამას ვითმენ და უკვე შეუძლებელი გახდა ამ ყველაფრს ატანა, ნუთუ აარ შეიძლება ამ ხალხმა სხვის ცხოვრებას თვი დაანებოს და თვის ცხოვრებას მიხედოს? ვფიქრობდი გაბრაზებული და თან სწრაფი ნაბიჯით მივჰყვებოდი გრძელ, სახლისკენ მიმავალ ქუჩას, თუმცა რას უნდა მიხედონ რაც არააქვთ? საკუთრ დასმულ კითხვას საკუთრ თავშივე ვუძებნიდი პასუხს.
მშვიდი აუღელვებელი ამინდი იყო, და ჩვენ ორნი ერთ ხის ძირში მდგარ სკამზე ვიჯექით. მე დაჩემი მეგობარი ალექსი. როგორც მიხვდით ალექსი ისევ თვის თვგადასავლებზე საუბრობდა მე კი გვერდით ვიჯექი და ვუსმენდი.
- ხომ იცი როგორ მიყვარს მარია? თვალებში შემომხედა და ხელი მუხლზე დამადო, შენ მაინც იცი ჩემს გრძნობებზე, ის კი არა მგონი შენ უფრო დაწვრილებით იცი ვიდრე მარიამ
მიხსნიდა დაბალი ტონით, მაგრამ მის ხმას მე ყველაზე კარგად ვცნობ და სულაც არ იყო მშვიდად პირიქით უნდოდა ვინმესთვის დანა გაეყარა.
- რათქმაუნდა ვიცი, გავუღიმე და ხელით თმა გავუსწორე. მან თვი კალთაში ჩამიდო და გააგრძელა ისტორია. მე ამ დროს თმაზე ვეთამაშებოდი.
- გაკვეთილი მშვიდად მიდიოდა მაგრამ როგორც ყოველთვის ეს ვითომ ( კაიბიჭები ) საკაიფო თემას ეძებდნენ და მაინცდამაინც ჩემზე და მარიაზე დაიწყეს ღდაობა. ჯერ არაფერი მითქვამს უბრალოდ ვაფრთხილებდი მაგრამ აღრ შემიძლია ნერვებმა მიმტყუნა და კლასი დავტოვე.
- კარგი რაა რამდენჯერ უნდა გითხრა რომ მაგათნაირ იდიოტებს ყურადღება არ უნდა მიაქციო? მივეცი რჩევის მაგვარი დარიგება და თმაზე თამაშს თვი დავანებე.
- ხო და არც ვაქცევ. ხელი ისევ თმაზე დამადებინა და ასე ვეთამაშებოდი საღამომდე სანამ ძალიან არ აცივდა. ასე ვიჯექით და ვსაუბრობდით.
- დღეს სკოლაში რატომ არ იყავი? დაარღვია ბოლოს სიჩუმე ალექსმა.
- არ ვიცი უბრალოდ... აღარ დავასრულე წინადადება ( ვეღარ)
- რა ხდება მითარი ახლავე. მკააცრი ტონით მითხრა ალექსმა და ჩემი კალთიდან თვი წამოწია.
- ააარრააფფ.. ტირილი დამაწყებინა, საშინლად მრცხვენოდა იმის გამო რომ მის წინაშე ვტიროდი. უბრაოდ აღრ შემეძლო მეც აღრ მქონდა ძლა. უუბბრაალლოდ მაიკლს დავვ.. ვერც ეს დავამთვრე ბოლომდე და მთელი ძლით ჩავეხუტე ალექსს. ბოლოსდაბოლოს ჩემი საუკეთესო მეგობარი იყო და მხოლოდ მას ესმოდა ჩემი ტკივილი. მანააც ძლიერად მომხვია ხელები და გულში ჩამიკრა.
- დაწყნარდი გთხოვ. არ მიყვარს გოგოებს რომ ვამშვიდებ ხომ იცი შენს ცრემლებს ვერ ავიტან.
მე კი მაინც გაუჩერებლად ვქვითინებდი. ბოლოს მის მკლავებში ჩაქინდრული თვი ხელებით მაღლა ამომაწევინა ცრემლები მომწმინდა და მკითხა.
- ან ახლავე მეტყვი რა ანდაბა მოხდა ან კიდე მე წავალ და მაგ ვიღც მაიკლს ვკითხავ სხვანაირად.
- კარგი რაა!!! შევიცვალე ტონი, შენ რა ვალდებული ხარ ჩემს გამო პრობლემები შეიქმნაა? ძლივს დავსერიოზულდი.
- რაა? შენ თუ მასე ფიქრობ აღრაფერი მაქვს მაშინ სათქმელი შენთვის. ცივად ადგა სკამიდან და წავიდა. მანაც მიმატოვა ახლა რა უნდა ვქნა? ვეკითებოდი საკუთარ თავს და ნერვები მეშლებოდა.
სახლისკენ მიმავალს ქარი თმას მიწეწავდა და ჩემი შარფი უსწორმასწოროდ იკლაკნებოდა ქარის მიმართულებით. მივდიოდი ჩაფიქრებული და არც კი ვიცოდი რაზე ვფიქრობდი თითქოს ჩემი ფიქრები არეულიყვნენ და დალაგებას დრო სჭირდებოდა. ქუჩაში მიმავალს თვალებს მტვერი მივსებდა. როცა გამოვფხიზლდი სახლთან ახლოს ვიყავი. მაიკლი მოდიოდა ქუჩის მეორე მხრიდან. მეგონა რომ ჩემსკენ მაგრამ შევცდი. დავინახე როგორ ეხვეოდა სხვა გოგოს ბოლოს როცა უკვე სახლის ჭიშკართნ მივედი. განადგურებული ვიყავი, შინაგანად დაცლილი და ღონეგამოცლილი. სახლის კარი შევაღე დედას მივესალმე და ჩემი ოთახისკენ წავედი.