იცხოვრე ისე , თითქოს ყოველი დღე შენი უკანასკნელი დღე ყოფილიყოს ამ ქვეყანაზე...
****
მე და ნიკა უფროდაუფრო ვუახლოვდებოდით ერთმანეთს, ნინა იბერებოდა , გეგა ბედნიერდებოდა...დრო კი გადიოდა....მიქროდა...სადღაც შორს გარბოდა... დღეს უკვე ნინას და გეგას ქორწილია, და მე დღეს უბედნიერესი ვარ იმით, რომ ჩემი საუკეთესო მეგობრის ქორწილს დავესწრები და მე მისი ბედნიერება უნდა გავიზიარო. მალე 2015 წელი მოვა, მათ გადაწყვიტეს, რომ ამ წელს ერთად შეხვდებიან და მე და ნიკამაც გადავწყვიტეთ ეს წელი ჩვენთვის ძვირფას ადამიანებთან ერთად გავატაროთ, ანუ ნინასთან და გეგუნასთან ერთად.
-ნიკაა, ძილისგუდა გაიღვიძე რაა
-რა ხდებაა? დღეს შაბათია არ ვმუშაობ
-აუუ გაიღვიძეეე, წამოდი რა წავიდეთ
-სად წავიდეთ გოგო
-საშოპინგოდ, ქორწილისთვის ხომ უნდა მოვემზადოოოთ
-რა გვინდა საშოპინგოდ?
-ტანსაცმელიიიი ქორწილიაა დღესს და კაბა მინდა მე ! და შენც გინდა კოსტუმი
-ხო კაი კაი ,შენთან ლაპარაკს აზრი არ აქვს!
-ხოდა ჩაიცვი-ვთქვი გამარჯვებული სახით
ჩავიცვი:თბილი შინდისფერი ჯემპრი, მოტკეცილი ჯინსი, ჩანთა ავიღე, თმები მაღლა ავიწიე და დადაამ , მზად ვიყავი. ნიკა მანქანაში იჯდა და მელოდებოდა:
-რამდენი ხანი გჭირდებათ გოგონებს ჩასაცმელად!
-აბა ბიჭებს არ გაინტერესებთ და...
-ხო კიდევ კარგი 30 წუთი არ გვჭირდება გამოსაპრანჭად
-რა გენაღვლება , 5 წუთში ჩაიცვი და მაინც ასე გამოიყურები!
-ასე როგორ?
-აი ასე!
-თქვი!-დაეჩუტა ლოყები
-არ ვიტყვი!
-თქვი
-არაა
-თქვი
-კარგი, კარგად გამოიყურები
-მოგხიბლე?
-საკმაოდ
-სამწუხაროდ ცოლი მყავს, ვერ ვუღალატებ
-კითხე შენ ცოლს, იქნებ გაძლევს უფლებას
-მაინც არ ვუღალატებ!
-კარგი.
უაზროდ მეღიმებოდა , რომ მახსენდებოდა 2 წუთის წინ ნათქვამი სიტყვები, ჩემი ერთგული! მე უკვე ვეღარ ვიტყვი, რომ ნიკა მომწონს , მე ნიკა მიყვარს.
მოლში ძალიან ბევრი ხალხი იყო, ყველა ჩვენსკენ იყურებოდა:
-შეხედე რაა, მეშინია ერთხელ რომელიმე გოგომ არ მესროლოს!
-მეც მეშინია ბიჭების, მაგრამ შენი სიყვარულით ვითმენ, ხოდა მოითმინე შენც!
რაო? შენი სიყვარულითო? ეხლა ამან სიყვარული ამიხსნა თუ? მემგონი გავგიჟდი და მეჩვენება... გამოვედით მოლიდან და მანქანისკენ დავიძარით.
ჩუმად ვიმგზავრეთ, მაგრამ სწორედ ამ ჩუმად მგზავრობაში იყო მთელი აზრი, უბრალოდ დუმილით ვლაპარაკობდით, თითქოს დუმილი ყველაფრის მთქმელი იყო...მე ვერ ვიტყვი, რომ მაშინ ნიკა გაგიჟებით მიყვარდა, მაგრამ ერთი რამ ცხადი იყო, მე ნიკა მიყვარდა , უბრალოდ მიყვარდა და მეტი არაფერი იყო მაშინ, არაფერი გულწრფელი სიყვარულის გარდა, მაგრამ ეს გრძნობა მეტად და მეტად იზრდებოდა, გაუსაძლისი ხდებოდა და ხდებოდა, მე უკვე ვხვდები, რომ ეს გრძნობა გარდაუვალია, რომ ეს გრძნობა არასდროს გაქრება ჩემგან, პირიქით ის ზრდას განაგრძობს, განაგრძობს და განაგრძობს, ჩემში რაღაც იზრდება, ან მე ვიზრდები, ვიზრდები და ასაკთან ერთად სიყვარულის გაუსაძლისობაც მემართება...ხვალ ჩემი დაბადების დღეა, ჩემთან ერთად ჩემი გრძნობაც იზრდება, მალე ის 1 თვის გახდება, შემდეგ 2 თვის , 3 თვის...გავა წლები მოვა ისევ ცივი ზამთარი და მე ნიკა მეყოლება, გვერდით მეყოლება, ეს გარდაუვალია, გავა დრო და მოვუყვებით ჩვენს შვილებს როგორ გვიყვარდა ერთმანეთი და რომ სულ გვეყვარება, გავა დრო და ისევ ერთად ვიჯდებით ბუხართან და შევექცევით თბილ ჩაის. ხვალ ჩემი დაბადების დღეა და მე ძალიან მაგარ ხასიათზე ვარ რომ 23 წლის შემდეგ მექნება დაბადების დღე, ყველაზე ძვირფას ადამიანთან ერთად... რა უნდა გინდოდეს ადამიანს ამაზე მეტი? უბრალოდ წარმოვიდგენ ქოხს, ბუხარს, მე და ნიკას...ეს ყველაფერს უდრის....

აბა რას იტყვით? წინა თავი როგორც ჩანს არ მოგეწონათ რადგან მხოლოდ 2 კომენტარი დამხვდა, მაგრამ არ შევწყვეტ მოთხრობის წერას არავითარ შემთხვევაში, LSD- ძალიან დიდი მადლობა, რომ ყოველ დღეს მილამაზებ შენი თბილი სიტყვებით , შენ არ იცი რამხელა ძალა აქვს ამ თითქოს უბრალო სიტყვებს რომლებიც დღეს საოცრად მილამაზებს, ამ პატარა სიტყვებს შეუძლია, რომ დამღლელი დღის შემდეგ ღამე მაინც გამაღიმოს და მაგრძნობინოს, რომ ვიღაცას მაინც მოწონს ჩემი ოცნებები, ფიქრები, წარმოდგენები... <3