თავისუფლებას–ამსიტყვასყველასხვადასხვანაირადაღიქვამს(გაითვალისწინეთრომმეამჯერადარვსაუბრობმრავალწლიანიმონობისშემდეგრომელიმექვეყნისთავისუფლებაზე, მევსაუბრობადამიანისთავისუფლებაზე!) ზოგიბუნებაშიგრძნობსთავისუფლადთავს,ზოგიმაშინროცა “საქანელაზექანაობს”,ზოგიღამითროცაქალაქისხედსუყურებს,ზღვისპირასმარტოსეირნობისდროს,როცამუსიკასვუკრავთ,ვუსმენთანვმღერით,ზოგისთვისთავისუფლებამაშინიწყებაროცაიგი “მთვრალია”,სადაცარუნდავიყოთმეგობრებთანერთადდავიქცევითისეროგორცგვინდა!
მაგრამეხლაამწუთასრამომწონს? – ოროთახიანიბინა,მეორესართულზეჩემსგანკარგულებაშირომარის –მთელიოცდაოთხისაათისგანმავლობაში. არცსააბაზანოშიგეცილებავინმედაარცსახლისდალაგებასგაიძულებსმშობლები.
თავისუფალივარდღეიდანზუსტადოთხიწელიწადი.სანამარავიღებბაკალავრისდიპლომს. მაგრამრადგანაცჩემიდაქალიამბობს,რომდიპლომისაღებისშემდეგუფროთავისუფალივხდები.ამიტომუნდავთქვა ,რომრაცჩავაბარეეროვნულიგამოცდებიდათბილისშიგადმოვბარგდიბათუმიდან,გავხდი ” ცელქისიო ” : )))
საცხოვრებელიადგილისგამოცვლასაშინელებაა. ახალიმეზობლები. ახალიგარემო.თუმცანელ–ნელაეჩვევიყველაფერს.
ზეპირადიცი: მემაწვნერომელსაათზეჩამოივლის “მაწონიმაწონისძახილით”,მეზობლებითავიანთ “მფრინავრაშებს” როდისგამოიყვანენგარაჟიდან,ზედამეზობელირომელსაათზეიწყებსფლოსტებითფრატუნსდაშემდეგკიქუსლიანფეხსაცმლებზეროდისგადადისდამილიონიასეთიწვრილმანი,რომელსაცკორპუსშიცხოვრებაგანაპირობებს.
ბათუმშიმშობლებისფრთისქვეშვიზრდებოდიდაჩემსახალაპარტამენტებშიგადმოსახლებისასპირველიისგავაკეთერაცსულმსურდა : ჩემსგემოზემოვაწყვესახლი. გამოვიძახე “მისტერმასტერი” ვიღაც “ჟორა” დატელევიზორიშემოსასვლელდანსასტუმროოთახისკედელზეგადმოვიტანე. მწვანეგასაშლელიდივანიშუაცენტრშიდავდგი, ჟურნალისმაგიდაწინმივუსკუპედამოვიმარაგეჩემისაყვარელისასუსნავები.
ერთიკვირამაქვსსანამსწავლადაიწყებადა “ვგულაობ” პირდაპირიგაგებით

*****
ტელევიზორთანყოფნამომბეზრდადაეხლაფანჯრისრაფაზევძვრებიდაიქედანვუცქერეზოს. მოპირდაპირეკორპუსშივინშედისუკვედავამუღამე. თურმეარცისეკარგიამარტოყოფნა. კარგადმესმისიმხალხისვისაცსახლშიკატებიჰყავს. როგორცჩანსმათზეზრუნვითიქარწ....ბენდარდს,რომელსაცსიმარტოვეიწვევს.მეარმაქვსკატისნერვები. თანყოველთვისმეშინოდამისი.
რაფიდანჩამოვხტიდაფარდებსდავაკვირდი. მსურდაუფრომეტიმზეშემოსულიყოოთახშიდაჩამოვხსენი. სახლიიმქალსდაემსგავსანამუსს ,რომახდიანდაერთიანადშიშველიშუაქუჩაში,რომდგასშეშინებული. გამეღიმა. სამზარეულოდანსაძინებელშიგადავინაცვლედაბარგისამოლაგებასშევუდექი: კაბებიღიადეკოლტეთი,კაბებიდახურულიკისრით,კაბებიმოკლედაკაბებიგრძელი…. ჩემსსამოსშისულკაბასნახავდაკაცი. ვინცმიცნობდაეს ,რომენახაძალიანგაუკვირდებოდა. დედაქალაქშიწამოსვლისწინდედაჩემმაბარგიგანმიახლადასიტყვა „ჯინსი“–ისსასუბროლექსიკონიდანამოღებაცკიმთხოვა. მისიაზრითშარვალიკაცურსმხდიდა. მეცვერშევეწინააღმდეგე , მეტრიდაოთხმოცისანტიმეტრისგოგონაადვილადემსგავსება „ბიჭს“ თუთავსარმიხედავს. ტლანქიმანერებიდაისეთიროგორიცმევარვგონებ, ბიჭებისთვისუინტერესოპიროვნებაუნდაყოფილიყო. თუმცა,მათყურადღებასყოველთვისვგრძნობდი. დასკვნა: არცისეკაცურივარალბათ.
სარკეშიჩემიორეულიშევათვალიერე. შავიგრძელითმამხრებზემეყარადატვინსაიძულებდაეფიქრათმისშეჭრაზე. თვალებიშავიკიმახსენებდაჩემიდაქალისკლიჩკას: „გლაზკიშინოჩკა“. ტუჩებიმრგვალი : „ ბანწიკს“ დაგრძელიფეხებიკი …. მოვრჩისაკუთარიგარეგნობისგაკრიტიკებასდასააბაზანოშიშევედიმოსაწესრიგებლად.
ძალიანმიყვარსრომდაიბანთავზებედუინივითპირსახოცშემოხვეულიოთახშიტანსაცმლისგერეშესიარული,სარკისწინსიმღერადაწარმოდგენა,რომმომღერალიხარ. როგორცჩანსძალიანხმამაღლამომივიდაგალობა ,მეზობელმადამიბრახუნაკედელზე.
პირველადთბილისშიშემრცხვა.
ხვალჯავახიშვილშივარმისასვლელი . საძინებელშიკოხტადშელაგებულტანსაცმლებიდანმოკლემთლიანიგამოყვანილი ,ზოლიანისარაფანიავარჩიედამაქმანებიანსაცვალთანერთადგადავდე.
ათისაათიხდებოდა,როდესაცჩემებთანსკაიპითსაუბარსმოვრჩი.ჩავრთე Fox crime დაშერლოკჰოლმსისმორიგსერიალისყურებაშიჩამეძინა.

* ****
უნივერსიტეტირაშორსმაქვსთქოგავიძახირაცჩამოვედიმისმერე. არადასაბურთალო, აგერჩემსგრძელნაწნავიანიკურსელითვის, ახლოსყოფილა. თვითონგლდანულადანდადისდაროგორცმოსაცდელშიმითხრა, ორისაათისჭირდებასანამჭავჭავაძემდემოაღწევს. შემეცოდა.
დღესბედიმწყალობსთურახდება. საკმაოდმარტივადგავარკვიეროდისმაქვსლექციებიდარომელაუდიტორიაში. ავტობუსშივიღაცბიჭმაადგილიცდამითმოდამეორეუფროსიმპატიურმანომერიმთხოვა. მესიამოვნა. თუმცანომრისმიცემაარცმიფიქრია.
სახლშიისემოვიჩქაროდითითქოსვიღაცმელოდა. ეზოშიწვერებიანიახალგაზრდამამაკაციშემხვდადაგამიღიმაისე,როგორცნაცნობებსუღიმიან. დავასკვენი,რომვიღაცაშიშევეშალე. თუმცამისმახალმამწვანეთვალებთანდათეთრმაღიმილმალამისჩემიგულიშეარხია. შევჩერდიდაგამვლელსდავაკვირდი. ჩემიკორპუსიგაიარადაქვემოდ, დაღმართსდაუყვა. უცებმოვტრიალდიდამასგავყევი. აჰა, უცნობიჩემსმოპირდაპირეკორპუსშიცხოვრობდა.
სახლშიავირბინედამზითგანათებულიოთახისშემხედვარესმეცგულისითბოთიამევსო. ტყუილადხომარუთქვამთრომბედნიერებასმზისსხივებიიწვევსო.
ხსნადიყავა, საყვარელიწიგნირომელიცბიბლიოთეკიდანდილითგამოვიწერესაშინლადმომეწონა. სტიგლარსონის „გოგონადრაკონისტატუთი“ საკმაოდსანტერესომეჩვენა.
„ შვედეთისერთ-ერთკუნძულზე 40 წლისწინმოხდამკვლელობა, რომლისგამოძიებასაცუკვე 82 წლისჰენრიკვანგერმანახევარისიცოცხლეშეალია. მასსიბერეშიცერთადერთისურვილიაქვს: გაიგოს, ვინმოკლამისისაყვარელიძმისშვილიშვილი. ჰენრიკვანგერისაქმისგამოსაძიებლადქირაობსახალგაზრდაჟურნალისტს, მიქაელბლუმკვისტს, რომელიცფინანსურიპრობლემებისგამოიძულებულია, კარგიანაზღაურებისსანაცვლოდჩაერთოსგამოძიებაში; მასთანერთადგამოძიებაშიმონაწილეობსსაზოგადოებისგანგონებაშეზღუდულადგამოცხადებულიახალგაზრდაჰაკერიგოგონადრაკონისტატუთი……“
კუჭმადამაბრუნარეალობას. წიგნიდავხურე.სამზარეულოსრაფიდანჩამოვედიდასოკოსმოხრაკვასშევუდექი.
უცებრაღაცამიფეთქადაელექტროენერგიაგაითიშა. ხელისცეცებითმივაგენიასანთსდაფანჯარაშიგავიხედე. მთელიუბანიიყოგამორთული. „რაჯანდაბაა“გავიფიქრედასანთელისმოსაძებნადგავეშურებოდი,რომარავიღაცმოპირდაპირეკორპუსში ,მესამესართულზეპროჟექტორისმსგავსსაქრობდადაანთებდა. რატომღაცმეგონაჩემსდასანახადხდებოდაესდადავაკვრიდი.მეზობლისფანჯარაშისიბნელეჩამოწვა.ეხლამემოვუკიდეასანთსდახელიგავიქნიე. ფანჯარაშიისევგამოჩნდაშუქი. შემეშინდა. ვიღაცმითვალთვალებდადაღმერთ7ორადებილივარ…