თვალებს ძვლივს ვახელ თითქოს წამწამებზე ლოდები ჩამომკიდეს ნათურის შუქი კიდევ
უფრო მიშლის ხელს,სუნთქვა მიჭირს დამიჯერეთ ეს ყველაზე საშინელი შეგრძნებაა
როცა ჟანგბადი ყელში გეჩხირებს და მთელი ძალით გიჭერს
რაღაცის წრიპინი ჩამესმოდა გაუჩერებლივ,თავს ვერ ვაქანებდი
აი თვალებიც გავახილე, ხელზე რაღაც მილები მაქვს მიერთებული ალბათ დიდი ხანია აქ ვარ, მამა? მამა სად არის? რამოხდა? როგორაა? და დედას დაურეკა ვინმემ?
ამდროს პალატაში საშუალო სიმაღლის შავგვრემანი პუტკუნა ქალი შემოვიდა
ღმერთო რაკარგია ასე თუ გამიხარდებოდა ექიმის დანახვა რას წარმოვიდგენდი
გამარჯობა? რამჭირს? შეგიძლიათ მითხრათ მამა როგორ არის?
მოიცა ჩემი ხმა არისმის? არა ოღონდ ეს არა საუბარი აღშემიძლია
-გაიღვიძე?!
ისე უხეშად მკითხა თითქოს ხიდის კუთხეში ჩამომჯდარი ხელგაწვდილი მაწანწალა ვიყავი და 20 თეთრიანი მომიგდო
პასუხი ვერ გავეცი მაგრამ რომ შემძლებოდა ალბათ მაინც არ ვუპასუხებდი
ან რა კითხვა უნდა რათქმაუნდა მღვიძავს,
თვალები დავხუჭე თუმცა არდამძინებია, მესმოდა მისი ნაბიჯების ხმა
ნეტავ იმ ღამეს რა მოხდა? ისიც გარკვევით გავიგე პალატაში ვიღაც მეორეც რომ შემოვიდა,
-გონს მოვიდა ეს საწყალი
საწყალი? ისევ ის ხმა , რაღაც საშინლად ვიგრძენი თავი როგორც ჩანს არც თუ ისე კარგადაა საქმე როგორც მგონია
- გაიღვიძე ლამაზო?
ყურთან საკმაოდ ახლოს გავიგონე ხმა, ბოხი ხმა თუმცა იმდენად თბილი რომ
თავს უფლებას ვერ მივცემდი თვალები არ გამეხილა
შევხედე და მისმა ღიმილმა იმედი ჩამისახა შევიშმუშნე და მაშინ ვიგრძენი როგორ მტკიოდა თავი
- თავი გტკივა?
ეს მგონი ჩემს აზრებსაც კითხულობს
- ახლა აი ამ მილში გამაყუჩებელს შევუშვებ და მალე ტკივილიც გაგივლის
შფრიცით გადასხმაში რაღაც სითხე შეუშვა ისევ გამიღიმა და გავიდა
ცოტა ხანში ტკივილს ვეღარ ვგრძნობდი და ჩამეძინა
* * * *
ისევ თეთრი ჭერი ყვითელი შუქი რომელიც ნათურიდან გამოსჭვიოდა და ისევ უხეში
ექთანი ერთი განსხვავებით, ტკივილს ვეღარ ვგრძნობდი
თავი მარჯვნივ შევაბრუნე
- დედაა?
ოოო საუბარიც შემიძლია თუმცა ისე ხმამაღლა ვერ წარმოვთქვი რომ დაძინებულ დედას გაეგო,
- თუ რამე გინდა მე მითხარი ცოდოა ისედაც გაუბედურებულია
უჩვეულოდ წყნარად მითხრა ექთანმა და რაღაც საბუთებს ჩახედა ისევ
- გაუბედურებულია? რა მოხდა? ველოდი პასუხს მაგრამ თითქოს არც მინდოდა ეპასუხა
მეშინოდა რომ ისეთ რამეს მოვისმენდი რისი გაგონებაც არმინდოდა
-შენ მ ა მ ა გარდაგეცვალა, არც შენს გონს მოსვლას ველოდით მაგრამ გადარჩი
წამით შეწყვიტა არსებობა სამყარომ არა არა ეს სიმართლე არიქნება მამა მე ვერდამტოვებდა არა
შენ მამა გარდაგეცვალა ეს ფრაზა მიტრიალებდა გონებაში მხოლოდ
თითქოს გული გაჩერდა...
ხომ შეეძლო ასე პირდაპირ არ ეთქვა მე ჯერ 16 წლის ვიყავი, ბავშვი რომელმაც მამა დაკარგა და ახლა თვითონ ებრძვის სიცოცხლეს
ისევ თეთრი ჭერი და ყვითელი შუქი
საშინელი დანაკლისი, გონება დარდით გული ტკივილით და თვალები ცრემლებით მქონდა სავსე, ის ჩემთვის ყველაზე ძვირფასი იყო დედის სითბოსაც კი მინაზღაურებდა რაც არასდროს მიგრძვნია ნინასგან , ალბათ არც უყვარდა მამა
არ მახსოვს არცერთი დღე რომ არ ეჩხუბოთ დღემდე ვფიქრობ რომ მისი ბრალია
მამაჩემის სიკვდილი.10 დღე ვიყავი კიდევ საავადმყოფოში მამას დაკრძალვასაც კი
ვერ დავესწარი ვერ შევეხე ბოლოჯერ ვერ ვუთხარი რომ ძალიან მაკლია
სახლში შესვლისთანავე ვიგრძენი როგორ დაცარიელებულა სახლი მისი სუნი სადღაც გამქრალიყო მინდოდა დამენახა როგორ უყურებდა ფეხბურთს როგორ გამოდიოდა ლურჯი ხალათით აბაზანიდან, როგორ მიირთმევდა თავისივე მომზადებულ ომლეტს
როგორ უღიმოდა ნინას დანახვისას მინდოდა გულში ჩავეკარი და ეთქვა რომ მისი ფერია ვარ მაგრამ ჩემწინ ცარიელი კედლები იყო მხოლოდ ვიდექი და ვიხსენებდი კადრებს რომელიც ბედნიერს მხდიდა,ცხოვრების საუკეთესო მომენტის გახსენება უდიდეს ტკივილსაც მოგვანიჭებს ხშირად რადგან კიდევ ერთხელ ვეჯახებით რეალობას
რომ ის წარსულს ჩაბარდა და აღარასოდეს განმეორდება
თითქოს ერთიანად შევიცვალე, გოგონა სარკეში სხვანაირი იყო სევდიანი თვალებით
ძალიან რთული იყო უმისობა ...უამრავი ადამიანი მოდიოდა სანუგეშებლად
ნათესავები სოფლიდან,მეზობლები თანამშრომლები მამას ძმაკაცები ჩემი კლასელები
ეკა ყოველ დღე მოდიოდა, დედას დაქალები არვიცი იმ ემოციების ფონზე რატომ
დამწყდა გული რომ ერეკლე არმოსულა მე სულ ოთახის კუთხეში ვიჯექი ძაძებში გამოწყობილი უბრალოდ ღონე მიხდილი ვადევნებდი თვალყურს მათი ბაგეებიდან სანუგეშებლად ამოშვებულ სიტყვებს უაზრო ფრაზებს
-ნწ ნწ საწყალი
-ახლა რა გეშველებათ პატრონი ხომ გინდათ?
-რას აპირებ ნინა
-იქნებ მარიამი სოფელში გაუშვა?
ჩემსკენაც გამოაპარებდნენ მზერას თავს გადააქნევდნენ და გამომიტირებდნენ მეც ცოცხლად ობლად დარჩენილს
მე კი ვიჯექი გაუნძრევლათ უკვირდათ კიდევაც რომ არვტიროდი, ასე უემოციოდ რომ ვიჯექი ზოგი ვარაუდობდა რომ გავგიჟდი
-ყველაზე ადვილად გადაიტანს გაიზრდება და დაავიწყდება
მაგრამ მე ერთადერთი აღვმოვჩნდი ვისაც დღემდე ისევ ისე ტკივა გული
ახლა რომ ჩემთან იყოს ყველაფერი სხვაგვარად იქნებოდა
2009 წლის 2 დეკემბერი
- მარიამ ვეღარ ვუძლებ ასეთს რომ გხედავ მთელი ცხოვრება ასე ხომ ვერ იქნები
სკოლაში 4 თვეა არყოფილხარ
კარგირა 1 წელი გავიდა, არავის გვეკონტაქტები ნინაც მოკვდა ქალი ნერვიულობით
აღარ იცის რაქნას როგორ გიშველოს,
ჩამჩიჩინებდა ჩემ გვერდით ჩამომჯდარი ეკა რომელიც ერთი წელია ცდილობს როგორმე ძველი მარიამი დააბრუნოს უშედეგოდ.
- მარიამ სად ხარ? დეე

დედის ხმის გაგონებაზე ჯერ ეკას გადავხედე წამოვდექი და ნელი ნაბიჯებით მისაღებში გავედი, უცნაურად იქცეოდა მომვარდა ჩამეხუტა მეფერებოდა არაფერი მითქვსმს გაოცებული ვუყურებდი და ველოდებოდი ამ ყველაფრის მიზეზს როდის გავიგებდი
ერთი კიდევ გავხედე ანერვიულებულმა ჩემი ოთახის კარებში მდგომ ეკას რომელიც არანაკლებ დაბნეული ჩანდა,
მოლოდინმაც გაამართლა
- ჩემო საყვარელო უკვე ერთი წელი გავიდა ხომ ხვდები ეს არც თუ ისე ცოტა დროა
თავს მარტოდ ვგრძნობ შენც და მეც პატრონი გვჭირდება,მზრუნველი ადამიანი ჩვენ მასთან გადავალთ ირაკლი კარგი კაცია ვიცი შენც ძალიან შეგიყვარდება
არველოდი გახევებული ვიდექი და ვუყუღებდი გაღიმებულ ნინას სხვა კაცი? სხვა ოჯახი? რახდება ჩემს თავს ეს რა კოშმარია?მინდოდა მეყვირა რომ სხვა მამას არმჭირდებოდა და მის გვერდით მამას გარდა სხვა მამაკაცს ვერ ავიტანდი მაგრამ...
-თხოვდები?
დაიბნა თვალებს იქეთ აქეთ აცეცებდა და თითებს ნერვიულად ერთმანეთში ხლართავდა
- ჰო
- დაივიწყე უკვე? აკანკალებული ხმით ძვლივს წარმოვთქვი თვალებში ვუყურებდი და ვხედავდი მასში მამას აღარაფერი დარჩენილიყო
-იცი...
- დაივიწყე! მამა არასდროს გყვარებია შენ მოკალი ის! ვღრიალებდი
თავის კონტროლი დავკარგე უაზროდ ვისროდი სიტყვებს მის რეაქციას არდავლოდებივარ ჩემს ოთახში შევვარდი და საწოლზე დავემხე
ვტიროდიი და ამტირილს მთელ გულისტკივილს ვატანდი თან
- მარიამ
- წადიიი გადი ჩემი ოთახიდან !
- გთხოვ მომეცი უფლება...
- წადი ეკა ! წადი!
ეკა ოთახიდან გავიდა და მეც ჩემს გაუსაძლის დარდთან პირისპირ დავრჩი
ტუმბოზე მამას ფოტო იყო, გულზე მივიხუტე
თვალები რომ გავახილე ჩემოდნები დავინახე კარებთან ოოო ოღონდ ეს არა როგორც ჩანს დღეს გადავდივართ როგორი იქნება ჩემი ისედაც არეული ცხოვრება ამაზე არუფიქრია ნეტავ როგორი ეგოისტებივართ ზოგჯერ ადამიანები ასე მალე გადაბარგებას მაინც არველოდი,
- გაიცანი ეს ირაკლია ეს კი მარიამი
ჩემს წინ ნდგომმა მაღალმა ოდნავ პუტკუნა მომღიმარმს მამაკაცმა ხელი გამომიწოდა
ცივად ავუარე გვერდი და მანქანაში ჩავჯექი.
ისეთი წინათგრძნობა მქონდა სახლამდე ვერასდროს მივაღწევდით მეც გადავწყვიტე ბოღმა ამომენთხია
- თქვენს მეუღლეს რა მოუვიდა მოკალით?
სარკეში თვალი გავუსწორე მამაკაცის ანერვიულებულ თვალებს, ნინა უხერხულად შეიშმუშნა მე კი პოზიციას არ ვთმობდი
-ერთმანეთი მამას სიკვდილამდეც მოგწონდათ?
ორივე დუმდა რიგორც ჩანს უპასუხოდ დამიტოვეს კითხვები რომლებზეც ადრე თუ გვიან მოუწევდათ პასუხის გაცემა
აი როგორც იქნა დიდ ორსართულიან სახლთან შევაჩერეთ
- მოვედით
ორივემ მე გადმომხედეს მეც გადავედი მანქანიდან, ჩემი ზურგზაკი მოვიკიდე ჩემოდნები კი ირაკლის მოქონდა ვოვ დიდი ქვით ნაშენი სახლი ქალაქის ცენტრში? ესკაცი პრეზიდენტის მრჩეველია?
-წამოდი
ნინას ხმამ მომიყვანა გონს და მეც მას გავყევი
კარი მაღალმა გამხდარმა ბიჭმა გააღო რომელსაც მზის სათვალე ეკეთა, ღმერთო
ალბათ იდიოტია ან ზედმეტად ტიპობს სახლში სათვალე ახალი მოდაა?
არა მოიცათ... ეს რაარის? ხელში ჯოხი უჭირავს