ვგრძნობდი როგორ მეღვერბოდა თვალებშ დღის გაცრეცილი შუქი და სველ ნაჭერსაც ვგრძნობდი შუბლზე რომ მეფარა კიდევ ლუსის ნაზ ხელებს და ნელა გავახილე თვალები 90% ით ვიყავი დარწმენებული რომ ის უკანასკნელი რაც მახსოვდა დამესიზმრა.
-ლუსი რამოხდა?-ვიკითხე როცა ჩემმა დამხმარემ საყვედურით შმომხედა
-რამოხდა? ნელი რას მეკითხები 2 დღით გაქრი და მისტერ გაიარმა სახლის წინ გიპოვა სიცხისაგან გათანგული და ჭუჭყიანი არაგრცხვენია?
-ჯონიმ მიპოვა? ორი დღით გავქრი? ლუსი რას ამბობ
-იმას რაც ჩემი თვალით ვნმახე რა მოგივიდა ნელი როდიდან ხარ ასეთი უპასუხისმგებლო?
-მე.. მე
-ოოჰ, ძვიფასო,-კეროლი მოიჭრა ჩემთნ და ლუსის აიძულა გასულიყო,-როგორ შემაშინე,-თქვა ლუსის წასვლის შემდეგ,-ეს მან გააკეთა არა? არ უნდა მომეყოლა მონტესის შესახებ რა გითხრა? მე ხომ არ დამიშავებს რამეს. და ოჰ, არა,-თითქოს გონს მოეგო,-შენ ხომ არ გავნო?
-კეროლ ნუ სულელობ მე უბრალოდ დავიკარგე, სახლს რომ მოვაგენი ღამე იყო და რადგან კარი არ გამიღეს კართან ჩამეძნა სიცხე კი ალბათ იმიტომ მაქვს რომ წყაროს წყალში ვიბანავე
-ვის ატყუეაბ ნელი სად ნახე აქ წყარო?
-კეროლ ცუდად ვარ გთხოვ დამტოვე კარგი?-კეროლი ნელა განარნარდა ოთახიდან და კარი პირქუშად დახურა
რა მოხდა ამ ორი დღის განმავლობაშ სად ვიყავი? არამგონია 1 საათის განვალობაშ იმდენად განვშორებოდი სახლს რომ უკან დასაბრუნებლად ორი დღე დამჭირვებოდა და როგორ მოვედი სახლში. თუ მე ნაბიჯიც არ გადამიდგამს ეს იმას ნიშნავს რომ ვიღაცამ მომიყვანა- გამახსენდა წყვილი ტყავის ჩექმა და გამჟრჟოლა. ნუ თუ ის იყო და თუ ის იყო ეს იმას ნიშნავს რომ მონტესის მოჩვენება ხორც შესხმული ადამიანია და არა მოჩვენება, რადგან თუ მე მონტესის მოჩვენებამ „გამიტაცა“ ის ვერ იქნებოდა უსულო არსება რადაგნ არმგონია მოჩვენებს ასეთი ბოხი და უცნაური ხმა ჰქონდეს როგორნიც მას ჰქონდა და არმეგულება მოჩვენება რომელიც ისეთივე მტკიცე ნაბიჯით გადაადგილდება როგორითაც ის წყვილი ჩექმა მიახლოვდებოდა. ესეიგი მონტესის მოჩვენება ისეთივე ხორციელი ადამიანია როგორიც მე. საკუთარ აღმოჩენაზე გამჟრჟოდა და რადგან არავისთნ მინდოდა საუბარი ლუსის რომელიც ყოველ 10 წუთში შემოდიოდა თავს მძინარედ ვაჩვენებდი მერე კი მართლა ჩამეძინა.
დილით კრისტინას დაბადების დღე იყო და ვიცოდი მშობლებს ჩემს გასაკიცხად არ ეცლებოდათ ამიტომ გავრისკე და ავდექი. ჩემს სამუშაო მაგიდას მივუახლოვდი რომელზეც წითელი ვარდი იდო და გავიფიქრე ალბათ მშობლები მიმიხვდნენ და „ბოდიშ არაა საჭიროს“ ნიშნავს მეთქი მაგრამ მოვტყუვდი ფურცელი გავშალე და არაჩვეულებრივი კალიგრაფიით დაწერილი წერილი წავიკითხე “მომიტევეთ რომ შეგაშინეთ მის ვგონება ამის გამო უარს არ განაცხადებთ ჩემს ნაჩუქარ ვარდზე და კიდევ, გამოჯანმრთელებას გისურვებთ. კეთილი სურვილებით დამიანე მონტესი“ წერილი დავკეცე და გავიყინე მერე იქვე წერილის გვერდით გადაშლილი ჩემი ალბომი ავიღე დავხედე ჩემს პორტრეტს რომელიც მე არ დამიხატავს. თვალები უჩვეულოდ ოქროსფერი მქონდა, ტუჩები წითელი და თეთრი ღაწვები. კი დევ სახეზე ჩამოშლილი თმა და ბოლოს მხატვრის ინიციალები დ.მ.
კიბეები ჩვიარე და სანამ სასტუმრო ოთახში შევიდოდი სადაც იმდენად ბევრი ადამიანი იყო რომ მშობლები არ გარისკავდნენ ჩემთნ კამათას ღრმად ჩავისუნთქე.
-მოგესალმებით,-გამოვაცხადე მე და გეზი იქეთ ავიღე საითაც ჯონი იდგა
-როგორხარ?-ის ქაღალდებს ჭრიდა ნიღბებისთვის
-მასკარადისთვის ვემზადებით,-ჯონიმ ქაღალდები ააფრიალა
-მაგას ვხედავ,-ისევ განაგრძო თვისი საქმე,-შენც მიბრაზდები?
-ნელი წარმოდგენა მაინც თუ გაქვს როგორ შემაშნე და რამდენი გეძებე
-არ შემიძლია ამის ახსნა მაგრამ არ იყო ჩემი ბრალი ჯონი
-ხო ისევე როგორც ჩემი ბრალი არ იყო
-ჯონი შემომხედე,-შემომხედა,-შენ რა გგონი ასე მოვიქცეოდი? მითხარი ჰგავს ეს ჩემს საქციელს? თუ ჰგავს იფიქრე რაც გინდა მაგრამ მართლა არაა ჩემი ბრალი
-მაშინ ამიხსენი
-მაპატიე არ შემძლია
-ასეც ვიცოდი
-როგორხარ?-საუბარში კეროლი სწორედ რომ დროზე ჩაერია
-ნორმალურად
-იცი ჩვენ აქ მოვორჩით და იქნებ ცხენებით გაგვესეირნა რას იტყვი ჯონი,-მიუბრუნდა გაბუტულ ჯონის
-კარგი წავალ ცხენებს მოვიყვან ჩემი ფერმიდან.
კრისტინა კეროლის მოფიქრებამ ძალიან გაახარა და ხტომით წავიდა რომ მამაკაცივით გამოწყობილიყო
-ნელი სად მიდიხარ?-მე ისევ ტყეშ შესვლას ვცდილობდი მაგრამ ცხენი მეწინაამდეგებოდა
-არ გინდათ ტყეში შევიდეთ?-კეროლმა და ვერნიმ ისე შემომხედეს თითქოს ამოხსნენს ის საიდუმლო რომ მე გიჟი ვიყავი კრისტინამ კი ისედაც იცოდა ეს და თან ბრაზობდა ჩემზე რადგან კინაღმ სახლშ დაგვაბრუნეს ჩემგამო.
-არც იფიქრო ეს ტყე დაწყევლილია,-თქვა კეროლმა
-კარგით რა მე მივდივარ თუ გინდათ წამოდით ჩემთან ერთდ
-ნელი ახლავე გაჩერდი,-ჯონიმ რომელიც იმ წამს მოვიდა ხელში წამატანა
-ტყეშ შესვლა არ შემიძია?-ვიკითხე თავბისუფლებას ვიყავი ნაჩვევი და მორჩილება იმ შემთხვევაშიც მიჭირდა თუ მოპაექრე მართლი იყო
-იქ საშიშა ნელი,-დანარჩენებს ანიშნა წასულინენ და ისინიც წავიდნენ
-ნელი თქვენ არ შეცვლილხართ ბავშვობაშც თავნება იყავით მაგრამ მეგონა ასაკი და თქვენი წარმომავლობა მოდრეკდა ამას
-რას გულისხმობ ჯონი?
-თქვენს სიჯიუტეზე მოგახსენებთ მის,-ის მე საზოგადოებაში მიღებული წესის მიხედვით თქვენობით მომმართავდა მაგრამ მისი საქციელები არ ამტკიცებდა ამას ხელზე ისევ წამატანა ხელი და მაიძულა მისთვის თვალებში შემეხედა.
-ნელი შენ არ შეხვალ ტყეში გასაგებია?-თვალები გამიფართოვდა ასე მხოლოდ ლუსი მელაპარაკებოდა ხოლმე
-მისტერ გაიარა ახლავე ჩამომეცალეთ გზიდან,-საშინლად გავბრაზდი და ცხენი მოვაბრუნე რომ ჯონის სწრაფად გავცლოდი. ის არ დამეწია მივხვდი არ მომდევდა და ვცადე ცხენი შემეჩერებინა მაგრამ არ გამოვიდა რადგან ტყიდან მგლის ყმუილი ისმოდა ჯონის მონადირე ძაღლი კი რომელიც მე გამომყვა გულის გამაწყალებლას ყეფდა. მე მივყევი ცხენის ნებას რადგან ჯონიზე ძალიან ვბრაზობდი თუმცა არ მსურდა მასთან ცუდი დამოკიდებულება მქონოდა.
ჩვენ 23 წლია რაც ერთამნეთს ვიცნობთ და რაღაც ჩვევები ერთამანეთისაგან გადაგვედო. მე ჯონის სიმტკიცე და შიშის დათრგუნვა მივიღე რადგან ხშირად მიყვებოდა საშიშ ზღაპრებს და მაიძულებდა ისეთი რაღაცეები მეკეთებინა რისიც მეშინოდა, ჯონს კი ჩემგან სიფიცხე და ბრაზის ვერ მოთოკვა ერგო. ჰო ეს არაა კარგი საჩუქარი მაგრამ მან ეს აირეკლა ჩემგან.
-ნელი,-გავიგონე ჯონის ხმა მეც მივბრუნდი და როგორც ბავშვობაში ყოველი ჩხუბის შემდეგ გავუცინეთ ერთმანეთს
-მაპატიე ნელი
-უკვე გაპატიე,-ზღვისფეირ თვალები აენთო და ჩამოქვეითდა მეც მივბაძე
-ნელი იქ ტყეში საშ..
-აჩრდილია არა?
-კეროლმა გითხრა? ეს სისულელა მაგრამ ჩემი თვალით ვნახე მონტესის მგელი მართალია ის არსად ჩანდა მაგრამ მაინც
-შენ ძალიან კეთილი ხარ ჯონი
-ჰო მაგრამ მაინც უმჯობესი იქნება თუ ტყიდან თავს შორს დაიჭერ
-მესმის მაგრამ არ შმიძლია ჯონ შენც ხომ იცი,-ფეხით მივუყვებოდით გზას სახლისკენ,-გახსოვს ოპერაში რომ გავიპარეთ?,-გაეცინა
-ეგ როგორ არ მახსოვს რა დამავიწყებს შენი გადიას წკეპლის გემოსა „მისტეს გაიარ ეს როგორ შეიძლება სულ გაგიჟებულხართ და ჩემი გოგონაც აგიყოლიებით“ გაჰკიოდა ის კი არ იცოდა რომ ოპერა შენი იდეა იყო
-ძველი ბედნიერი დრო არა?
-ჰო ბედნიერები ვიყავით რადგან ერთმანეთი გვყავდა ნელი. მე არც არაფერი მჭირდებოდა შენ გარდა
-არც მე მჭირდებოდა,-დიდზე ამოისუნთქა გაჩერდა და შემომხედა
-შიძლება უზრდელად ჩამთვალო მაგრამ ნელი როდის გეგმავ წასვალს?-იკითხა საუბრის თემის შეშაცვლელად
-სულაც არაა უზრდელობა კითხვის დასმა რომელზე პასუხიც გაინტერტესებს. ჯერ არ ვიცი როდის წავალთ
-კარგი სჯობს წავიდეთ თორემ წვეულებაზე დავიგვიანებთ უკვე 7-ის ნახევარია,-ცხენებზე შევსხედით და მეტი აღარაფერი გვითქვამს ერთმანეთისათვის. მე ვუსმენდი ჩემი ცხენის ფლოქვების თქარუნს, ჯონის ძაღლის ყეფას, ტყიდან გამომავალი ჩიტების ჭიკ-ჭიკს და ამ ბუნების გამაყრუებელ გუგუნში ვერ მეპოვა პასუხი კითხავზე როგორ შეეძლო ამ არაჩვეულებრივ სანახაობას ასეთი საიდუმლო შეეფარებინა?
ჯონიმ მითხრა რომ სახლში წავიდოდა გამოსაცვლელად და სახლთან ახლოს დამტოვა. ისე შვიპარე სხალში რომ არავის დავენახე და ჩემს ოთახში რომ შევედი ამოვისუნთქე. თმა დავივარცხნე და შევიკარი რომ მებანავა მერე ჩავიცვი ტარდიციული შავი კაბა (ეს ჩემი საყვარელი ფერია) და თმაზე ოქროსფერი სამაგრი დავიმაგრე. კიბეებზე კიდევ ერთხელ დავეშვი ამჯერად დარბაისლურად ნამდვილი ქალბატონივით. ახალგაზრდები ცეკვევდნენ მოხუცები ისხდნენ და მოცეკვავეებს ჭორავდნენ მეც მათთან დავჯექი და ჯონის დაველოდე თან ვუყურებდი როგორ ცეკვავდნენ კეროლი და ბენი მიუხედავდ ნიღბებისა მე მანინც ვიცანი ისინი.
-დამდებთ პატივს და იცეკვებთ ჩემთან მის?-გავიგონე სადღც ერთხელ უკვე გაგონილი უცნარი ხმა და მივტრიალდი ჩემს წინ აღიმართა ადამიანი რომელიც ვერ ვიცანი. ეს იყო ალბათ 180 სანტიმეტიანი მხრებში გაშლილი, მხარბეჭიანი მამაკაცი შავი მოსასხამით, შავი სამოსით და თეთრი ნიღბით. ნიღაბი თითქმის მთელს სახეს უფარაბვდა შუბლიდან ტუჩებამდე.
-დიახ მაგრამ რა საჭიროა ასეთ მორთულობა იქნებ მოახლისათვის გაგეტანებიათ შესანახათ მოსასხამი
-არა გმადლობთ მირჩევნია თან მქონდეს,-კაპიუშონი ერთი ხელის მოსმით გადაიხადა და მოსასხამი დაცემისაგან ოქროს ჯაჭვმა იხსნა რომლითც კისერზე ჰქონდა დამაგრებული. თავს უკან თამ ჰქონდა შეკრული შავი ზონარით და მე გავიფიქრე „რა საჭიროა ამდენი შავი?“
-სერ მე თქვენ არ გიცნობთ,-ვთქვი სასხვათაშორისოდ
-კარგი რა ელენ თქვენ აქ შეკრებილი ხალხის მეოთხედს არ იცნობთ
-არ მომწონს როცა ელენს მეძახიან
-ჰო, მართალია თქვენ ხომ სახელი ნელი ასე გიხდებათ. კარგი წამოდით ვიცეკვოთ
-რათქმაუნდა,-უცნობის ხელს ხელი დავადე და გავყევი. მეორე ხელი ჩემს წელთნ დაიჭირა რაც იმ დროს საკმაოდ უხერხული საქციელი იყო გაუთხოვარი ქალისთვის. ყოველ შემთხვევაში იქ სადაც მე ვცხოვრობდი ასე იყო მიღებული. მე მის მხარს ხელი დავადე და ვინანე რომ უფრო მაღლქუსლიანი ფეხსაცმელი არ ჩავიცვი რადგან ის ჩემზე გაცილებით მაღლი იყო
-დაჟი...
-ვიცი, ვიცი დაჟინებით ცქერა უძრდელობაა,-შემაწყვეტინა,-მაგრამ თავადაც ხომ სწორედ ასე იქცევით მიცქერთ მერე გვერდზე იყურბით და ისევ მე მიცქერთ. თვას უკეთ ვიგრძნობდი თუ სულ მე შემომხედავდით,-შევიშმუშნე
-ან იქნებ ელით ვინმეს?-დაამატა რბილად
-სერ თქვენ ყოველგვარ ზღვარს გადაიხართ,-წასვლა ვცადე მაგრამ ნაცვლად იმისა რომ გავეშვი უფრო ძლიერად მიმიკრა მკერდზე
-აი ისეც,-ჯონს გავხედი მან მის კეროლს დაუკრა თვაი და საცეკვაოდ გიწვია,-იცით მის ერთხელ ჩემმა გადიამ მითრა „ნუ იყურები სხვის თეფშში შვილო, იქ რაფერია რაც შენ გეკუთვნის“ მეც იგივეს გირჩევთ
-ვერ ვხვდები რას გულისხმობთ,-ცხვირი ავწიე და თვალი ავარიდე
-ვგულისხმობ იმას რომ მისტერ გაიარის ცხოვრებაშ არაფერი გესაქმებათ მის
-თქვან საიდან იცით?
-არ ვიცი მაგრამ ნელი თქვენი გონება იმით უნდა იყოს დაკავებული რომ ახალი ტილო შექმნათ და არა იმით რომ ვიღაც ქურდზე იფიქროთ.
-რას გულისხმობთ,-უკმაყოფილოდ შევხედე
-რაში მის? ქურდში ვგულისხმობ იმას რომ ეს სახლი ჩაიგდო ხელში ხოლო რაც შეეხება მეორე ნაწილს ეს თავადაც იცით
-თუ შეიძლება გამიოშვით
-არ შეიძლება
-რა?
-კარგად დაფიქრდით იქმდე სანმ ვინმეს თქვენი მოქმედების განკარგვის უფლებას მისცემთ ნელი
-არ ვაპირებ ჩემი ცხოვრება თქვენთან განვიხილო სერ ხელი გამიშვით
-ასეც ვიცოდი თქვენ არახართ პატარა ჭირვეული პრინცესა თქვნ უფრო ზენობის ჰგავხართ
-ზენობიდ გახდომადე თუნდაც ერთი ბრძოლა უნდა მოვიგო
-აი კიდევ ერთი მტკიცება თქვნი მებრძოლი ბუნებისა თქვენ თქვით ბროლა და არ ომი
-რას ლაპარაკობთ
-იცით რა განსხვავებაა ბრძოლასა და ომს შრის ნელი? ბრძოლაშ მხოლს მამაცები იმარჯებენ იმიტომ რომ ეს იარაღისა და საკუთრი სიმამაცის წყალობით ხდება, ხოლო ომში ყველას შუძლუია გამარჯვება ვინც კარგად ისვრის
-სერ თქვენ გიჟი ხართ,-ამ დროს ახალი მელოდია გაისმაის კი არც ფიქრობდა ჩემს გაშვებაზე
-ჰო მე თქვენ რაღაც მოგიტნეთ წელზე შემიშვა და მოსასხამის უკნიდან წითელი ვარდი გამოაძვრინა
-დამიანე?-დავიჩურჩულე მე
-არა მის რას ბრძნებთ
-თქვენ მონტესის აჩრდილი ხართ?
-თვენ ასე ფიქრობთ?-შიშისაგან გონი მეკარგებოდა ვკანკალებდი თუმცა ხელები არ მიკანკალებდა რადგან ძლიერად ვეჭირე
-მე თქვენი არ მეშინია
-განა მე გითხარით ჩემი გეშინოდეთ მეთქი პირიქით ბოდიშიც კი მოგიხადეთ ტყეშ ჩემი საქციელისატის. თუმცა მონტესის აჩრდილი არ გახლავართ მის თქვენ შეცდით
-სულ ერთია არ მსურს თქვენს სიახლოვეს ყოფნა მომშორდით
-კარგი რა გაეწყობა მშვიდობით ნელი,-თავაი დამიკრა და სწრაფი გამართული ნაბიჯით გაემართა კარისკენ.
-ის კაცია?-იკითხა კეროლმა რომელიც ზედმეტად ბედნიერი იყო
-არვიცი კეროლ მე აქ მყოფი ხალხის მეოთხედსაც არ ვიცნობ,-ავდექი და ჩემი ოთხისკენ გავწიე რადგან არაფერზე არ მიდოდა ფიქრი.ვინ იყო ეს კაცი? ცხადია მოჩვენება არ ყოფილა, მაშ ვინ იყო ან საიდან იცოდა ისეთი რაღაცეები რაც არ უნდა სცოდნოდა და რაც ყველაზე მთვარი იყო მან ჩემი გამოწვევა გაბედა.