ნელ-ნელა ვფხიზლდები, მესმის ხმამაღალი სიტყვები, ვხვდები რომ ეს ის ენა არაა რომელიც ჩემს სახლში მუდამ ისმის, ეს რუსულია, ეს სიტყვები მით უფრო მაფხიზლებს და მით უფრო მაღიზიანებს, გამოვფხიზლდი და ვხვდები რომ ეს სერიალი ბებიაჩემს ძალიან უყვარს მიუხედავათ იმისა რომ ქართული არ არის....
-გათენებულა გავიფიქრე, საწოლის მარცხენა მხრიდან სატენი გამოვაერთე ხელის ცეცებით, ნელ ნელ თვალები გავახილე და შევეჩვიე სინათლეს მიუხედავად იმისა რომ ახლა შუადღის 13:05 წუთია...

გადავათვალიერე ოთახი ავიღე ტელეფონი, გადმოვალაგე ყინულივით ცივ და სუსხიან იატაკზე ფეხები, ჩავიცვი ჩუსტები მოვისხი მოსასხამი და გავედი, იმ ოთახში უაზროდ რომ ყვიროდა ტელეიზორი რუსულ სიტყვებს.....

-ცოტა ჩუმად რო მოუსმინო ტელევიზორს არაა?(მე)
-არაა!(ბებია)
-აუუუფ!რო მძინავს არაუშაავს???
-არაუშავს, გახედე საათს რომელი საათია, და მერე გქონდეს პრეტენზიები ტელევიზორთან...
-აუუუფ, რა მნიშვნელობა აქვს საათს თუ კი მძინავს...ვთქვი წუწუნით და შევედი პირის დასაბანად..არა არმესმის ამ ქალის, თვითონ რომ იძინებს ტელევიზორს ან გვართვევინებს ან კიდდე, 5-ზე მეტს არ გვაწევინებს ხმას!!!!1
და მე რო მძინავს 18-ზე ნაკლებს არ აჭაჭანებს ოთახებში...
ფიქრებშიგართული პირი დავიბანე, ჩემი გრძელი და ხვეული თმით კოსა გავიკეთე, შევედი ოთახში და ჩავიცვი ტანსაცმელი..
-არა რაა, ზაფხულს გაცილებით გამხდარი ვიყავი ვიდრე ახლა!!!!ვბრაზობდი ჩემ თავზე, გადავიწერე პირკჯვარი, ოთახი ცოტა მოვაწესრიგე, გამოვედი და ტელეფონში ვნახე მოსული ესემესები...

-ოჰო ჰოჰო ჰო, არ დაგავიწყდეს ტელეფონში ჩაძვრომა, აი რო მვა ინტერნეტის გადასახადი ხელსს არ ვახლებ....დამემუქრა ნანა :D (ანუი ბებია)
-ვაიმეეეე, გადამაყოლე ვაიფაის, შენ რო ჩართული გაქ 24-საათიანი რეჟიმიტ ტელევიზორი მიუხედავათ იმისა უყურებ თუ არა ეგ არაფერ ხოო?? ვთქვი იმ აზრზს შეგუებული რომ ბებიაჩემი მუდამ ცდილობს იჩხუბოს სახლში, თუმცა ისე რომ მარტო ჩვენ ვყვიროდეთ და თვითონ გაღიმებული სახით იჯდეს.....

გამოვედი ოთახიდან ბებიაჩემი რაღაცას ბურტყუნებდა მაგრამ მაინდამაინც ყურადღება არ მიმიქცევია, გარეთ ზუსტად ისეთი ამინდი იყო როგორიც მიყვარს, და მთელი ჩემი ცხოვრება თოვლი მუდამ ასე მხვდებოდა, გავიღვიძებდი გარეთ უკვე თოვლიი დევს ხოლმე და კიდევ თოვს..
-ოოოჰოჰოჰო რაკარგად თოოვს გავიიფიქრე ჩემთვის, გავიხედე და გამოფენილან უკვე ბავშვები, მიყვარს მათი ემოციიებით სავსე ხმა, როცა თოვლით თამაშობენ მიუხედაავად იმისა რომ გარეთ -4 ან -6 გარდუსი მაინცააა...

შემოვედი სახლში ტონალური წავისვი, თუჩზე კონტური წავისვი ისე რომ ძალიან არ დამმჩნეოდა ამიტომ ღია კანის ფერი შევარჩიე, გავიკეთე ჩემი უნომრო სათვალე, რომელიც იცავდა ჩემს თვალებს მკვეთრი ფერებისგან თუმცა ის არ იყო მზის..დავიხურე ქუდი, ჩავიცვი ბოტასები, მოვიცვი კურტკა, ავითე ტელეფონი ხეწლთათმანები და გზა და გზა ვურეკავ ნანუკას...
-როგორ მოხდა ვუთხარი ნანუკას გაკვირვებულმა..
-რა მოხდაა???
-სახლში რო გდიხარ, და არ დამადექი დილაადრიან თოვლით??
-ვიფიქრე ეძინება ჩემს ნინას თქოოო მითხრა ნანუკამ მზრუნველი დაქალის ხმით ტელეფონში..გამითიშა ტელეფონი და გამოვიდა გარეთ, ნანუკა ჩემი სახლების გვერდით ცხოვრობდა, გააღო კარები გავშალე ხელები ჩასახუტებლად მომზადებული თვალ დახუჭული და,
ბრახ!!! რაღაც ცივი და სუსხიანი მომელამუნა სახეზე..
-ამას არ გაპატიებ, ვთქვი და პირიდან თოვლი გადმოვაგდე..
-ჰაჰაჰაჰჰაჰაჰაჰა! გილოცავ პირველ თოოვლს, ბედნიერი და როგორც ყოველთვის აცანცარებული ჩამეხუტა ნანუკა,
-აუუუფ, ნეტა დაბადების დღეს მილოცავდე ასეთი სახითთთთ,ვუთხარი ეგოისტური ხმით,
-გა ა ა აჯვი!!! ასე თბილად ჩამჩურჩულა ნანუკამ ყურში და გამიშვა ხელები..
-ააბა რა ვქნათ??ვიკითხე ბრძოლისთვის მომზადებული ხმით??
-ესეიგი ჯერ,დავუძახოთ ბავშვებ, ვინც გამოვლენ გამოვლენ ვინც არადა ეყარნონ სახლშიი, ააამ, კიდე დავურეკოთ ანკას, თუ ამოვა აქეტ ამოვიდეს თუ არადა ჩვენ ჩავიდეთ ჯანდაბას მაგის თავიი, ააამ მერე, დაგამშვიდებთ შენს გუნდაობა წაგებულ გუნდს და დავიშლებით საღამოს..(ისე ჩვეულებრივად თქვა ყველაფერი და თან შუალედებში იმდენი ხანი ფიქრობდა თითქოსეგრისის ბრძოლის გეგმას სახავდეს....

რათქმაუნდა დავეთანხმე, წავედით ანასთან კარგად გვერთეთ, მერე ხათუნამ(ანას ძალაინ საყვარელმა, თბილმა და ყურადღებიანმა) დედამ სახლში შეგვიპატიჟა კომპოტით მურაბით და თბილი ჩაით გაგვიმასპინძლდა, ნანუკას გუნდი დამარცხდა იმ დღევანდელ ბრძოლაში თუმცა ამ ფაქტს დიდად არ უმოქმედია ნანუკას ხასიათზე და ისევ ისე გვიშლიდა ყველას ნერვებს.............

ვიჭორავეთ კიდევაც კიდევ ერთხელ ავღნიშნეთ რომ ნიკა პაპიძე იყო არა ადამიანი და ეელემენტალური პასუხისმგებლობა არ ჰქონდა არასოდეს...და ასე თბილად ვისხედით, პატარა ლამაზ და საყვარელ სახლში, ანგელოზსაც კი შეშურდებოდა რომ შემოეხედა ფანჯრიდან ისეთი მყუდრო სიტუაცია იყო...

ასეაა ცხოვრება, სანამ რამე გამაგიჟებლად მწარე პრობლემას არ წააწყდები, მანამდე იცხოვრებ ბრმად, მანამდე ვერ მიხვდება ადამიანი ვინ არის ნამდვილად შენი მეგობარი, და ვინ არის უბრალოდ კარგი მსახიობი შენი ცხოვრების სცენაზე...
მანამდე ვერ გავიგებთ იმ ადამიანების რიცხვს,რომელშიც მხოლოდ "პონტის" მეგობრები ბუდობენ, სანამ რომელიმე თავის თავს არ გამოააშკარავებს..
ის რგოლი მხოლოდ მაშინ დაირღვევა, როდესაც რომელიმეს მობეზრდება თამაში...
როცა წარმოვიდგენ მძივს, რომელიც ასხმულია ძალაინ წვრილ ძუაზე, და როცა დავინახავ რომ ერთი მათგანი ჩამოვარდება და ეცემა ძირს, ტანში მაჟრჟოლებს იმდენად მსიამოვნებს, იმიტომ რომ ვხვდები, თუ მძივის ერთი რგოლი ძირს დაეცემა, მაშინ სხვებიც მას მიყვებიან, და ძუაზე რჩება ის რომელიც უფრო ძლიერია..

აიი!!! აი ესაა ჩვენი ცხოვრების სასიამოვნო პროცესი როდესაც ვხედავთ, ვხედავთ თუ როგრო ტოვებს ამდენი ნაგავი ჩვენს ფაქიზ ცხოვრებას...
მაგრამ მეორე მხრიდან თუ შევხედავ ამ ყველფერს, მაძაგძაგებს იმაზე რომ ამ ნაგვებსაც ღმერთის შვილები უნდა ერქვათ.

ასე მსუბუქდება ძუა, ანუ ჩვენი ცხოვრება, სანამ ვინმეს შემოუშვებთ თქვენს ცხოვრებაში კარგად დაფიქრდეით, რადგან მათ ამით აძლევთ თქვენი აშენებისა "ან" დანგრევის უფლებას, კარგად დაფიქრდით იმიტომ რომ მან შეიძლება დანგრევა ამჯობინოს.




გამარჯობათ, იმედია მოგეწონათ, ვიცი რომ ძალაინ პატარაა ტუმცა ნელ ნელა გავზრდი თავებს..