ლიკა

-კატო-ვცდილობ ხმადაბლა ვუთხრა-ამის მერე მივდივარ
-რატო გოგო?-ისიც ჩურჩულს იწყებს
-ლევანი უნდა ვნახო და დამაგვიანდება დღეს
-მასთან ადიხართ?
-არა გოგო ალბათ გავისეირნებთ სადმე
-ა მეთქი სახლში აყავს თქო,ხო უნდა ნახო სტენკას სად დადგამ-ხითხითებს კატო. იდაყვს ვკრავ და უნებლიედ მეც სიცილი მივარდება.
-უკანა რიგი ხელს ხომ არ გიშლით-თვალებს გვიბრიალებს ლექტორი. ჯანდაბა რა სირცხვილია!
ვჩუმდები და თავს ვხრი ისევ რომ არ ავკისკისდე.
-ამას მანანა გავაცნოთ გაუგებენ ერთმანეთს-ვეჩურჩულები ჩანთაში თავჩარგული
-არა ლამარა გავაცნოთ მეტის ღირსი არაა ეს-ქიქრილებს. მობილურის ეკრანი ნათდება
-უკვე აქაა-შევცინი კატოს
-ბოლო ლექციასაც დავესწრები,ბუბუს ვუყიდი საჭმელს და სახლში გნახავ-მიკარკლავს და ზარის ხმაც ისმის, გვეღირსა. კონსპექტებს სასწრაფოდ ჩანთაში ვტენი.
-წავედი აბა
-ბევრი არ იცელქოთ-მეჯღანება.
უნივერსიტეტის ეზოს წინ თვალების ცეცებას ვიწყებ,აჰა ისიც! ლევანი ხელს მიქნევს,ავტოსადგომისკენ მივაბიჯებ.
-გამარჯობა ლიკუნა-მესმის ზურგს უკან,დათოს ხმა იყო ეს? ვბრუნდები.ხო არ შემშლია.
-ვა დათო,შენც აქ სწავლობ?-ვუღიმი. მოიცა თუ ესეც ჩვენთან ერთადაა კატო მთლად გადაიხვეწება ცხრა მთას იქეთ.
-არა უბრალოდ გავლით ვარ-უხერხულად მიღიმის. უჰ გადავრჩენილვართ და ეგ არის.
-უნდა წავიდე ახლა-თითით ლევანზე მივანიშნებ-გამიხარდა შენი ნახვა-ვემშვიდობები და გზას ვაგრძელებ
-ეს ის არაა? კატოს პაკლო?-ქირქილებს ჩემი ხალებიანი
-ჩუუ-ხელებს ვუქნევ
-როგორ იყო შენი წითური დალალები სამშაბათს გამიხდა საფიცარიო?-ამის გახსენებაზე მეც სიცილი მივარდება,თვალებს ვუბრიალებ და ფხუკუნით ვსხდებით მანქანაში.
-აბა დღეს რას ვშვრებით-წარბებს მითამაშებს. ნუ მე შენი ყურებით ვტკბები და შენი არვიცი. გამოფხიზლდი ლიკუნა!
-წამო პარკში გავისეირნოთ-ვთავაზობ
-დარწმუნებული ხარ რომ ამ ამინდში მყუდრო კაფე არ გირჩევნია?-მიღიმის მაცდურად. ნწ არ გამოგივა,უარყოფის ნიშნად თავს ვაქნევ.
-დღეს სეირნობა მინდა,ბეევრი ბევრი სიარული და ბეევვრი ბევრი სურათები-ვუკარკლავ.
-არის სერ-მიცინის და მანქანას ძრავს.
ჩემი ბეევრი ბევრი სიარულის გეგმამ სულ საათნახევარს გაქაჩა,წვეთები უფრო და უფრო ხშირდება და ჩვენც ვუჩქარებთ ნაბიჯებს.
-გაგაფრთხილა შენ ბრძენმა ლევანამ-გამარჯვებულის სახით მიყურებს ლეო და მხრებზე თავის მოსაცმელს მახვევს.
-არ მინდა გაიყინები-ხელი მოსაცმელისკენ მიმაქვს
-ლიკა მაჯელტმენე რაა-ხითხითებს და ხელს მიწვდის-წამო გავიქცეთ!
მის ხელს ვუყურებ,წამში მოვდივარ გონს და ვეჭიდები. ვაცნობიერებ რომ წვიმაში ჯერ არ გვირბენია,ამ წამს არც თბილ კაფეში მინდა ყოფნა და არც მშრალ ტანსაცმელში,ისედაც ყველაფერი იდეალურადაა. უკვე კოკისპირულად წვიმს და ლევანის მოსაცმლიანად გასაწურად ვარ მოქცეული,დებილებივით კი ვხარხარებთ მაგრამ რა გვახარხარებს აზრზე არვარ
-ლიკუნა ჩახტი-მიყვირის და ჯიბიდან გასაღებს იღებს. ჰუჰ ჯერ ასე არ დამიფასებია მანქანის თბილი სალონი.
-კატოს დაურეკე თბილი ჩაი და თერმომეტრები დაგვახვედროს-ქირქილით გვერდით მისკუპდება ჩემი ხალებიანი.
-მართალი ხარ-მობილურს ვიღებ,გავწუწე ესეიგი მთელი ეკრანი,ზარს ვუშვებ, სად გაქვს ტელეფონი კატოო?
-არ იღებს ალბათ აბაზანაშია-ვასკვნი.
-აუ დღეს ბაჩიც უნდა მენახა-გათბობას რთავს ლევანი-დაგტოვებ და გავალ კაი?
-და ჩვენთან რო ამოვიდეს ისიც?-ლეკვის თვალებით ვუყურებ
-კაი ოღონდ კატო გავაფრთხილოთ თორე დაგვხოცავს-ხითხითებს.
-მართალია-ვუცინი და ისევ ვუშვებ ზარს. კაი რა მიპასუხე კატო!
-არ იღებს?
-არა-მხრებს ვიჩეჩავ. ო ექნება ახლა მუსიკები ჩართული ან დარჩებოდა ტელეფონი ჩანთაში.
კორპუსთან ვჩერდებით,ონიანი უკვე მოსულა,ფარებს გვინთებს და გადმოდის. კართან აყუდებული ზარს მესამედ ვრეკავ.
-ველური სახლში არაა?-მესმის ბაჩის ხმა.მხრებს ვიჩეჩავ და კარს გასაღებით ვაღებ.
-უცნაურია სამი საათის მოსული მაინც უნდა იყოს-ვბურდღულებ ჩემთვის და საძინებლისკენ მივემართები,არც აქ არაა,სად გაქრა
-შეიძლება მაღაზიაში ჩავიდა და წვიმის გადაღებას ელოდება-მამშვიდებს ჩემი პრინცი.
-ან ვინმეს ატყავებს-აყოლებს კატოს დაუძინებელი მტერი.

ყავის ადუღებას და კატოს პასუხს ერთდროულად ველოდებით,ისევ გადის ზარი,ისევ უპასუხოდ ვრჩებით,ონიანის ნერვიულ მზერას ვაწყდები
-ასე იცის ხოლმე?-მეკითხება და საათზე იყურება
-არა ტელეფონი სულ ხელში უჭირავს და წამდაუწუმ ამოწმებს ხოლმე-ვპასუხობ და ინსტიქტურად მეც საათს ვუყურებ,თითქმის ცხრაა. მობილური წკრიალებს,ვაიმე მგონი გვეღირსა,ხელს ვავლებ
-კატოს დედაა-ვუყურებ ლევანს-რა ვუთხრა?
-ჯერ ნუ აანერვიულებ იქნებ ვინმეს გაუარა-ხელით მანიშნებს ყურმილი აიღეო.
-გამარჯობა ნანა დეიდა-ჩემი ხმა უცნაურად ჩამესმის
-ლიკა გამარჯობა დედი,კატოს ვერ ვუკავშირდები და ახლოსაა სადმე?-ჯანდაბა ახლა რა გავაკეთო
-მე ახლა მივედი სახლში და არ დამხვდა,შეიძლება წვიმის გამო სადმე შეეფარა ნანა დეიდა-ვაყრი სხაპასხუპით
-კარგი დედი როცა მოვა დამირეკოს
-კარგით გადავცემ-ყურმილს ვკიდებ და ყავას ვრთავ.
-ბუბუს თეფშიც ცარიელია ესე იგი სახლში არ ამოსულა-ვბურტყუნებ და ყავის დასხმას ვიწყებ
-ბუბუ ვინაა?-მეკითხება ონიანი.
-აი ეს. რა საქმეც არ უნდა ქონოდა მშიერს არ დატოვებდა-თითს კატოს კნუტისკენ ვიშვერ. უიმე სად ხარ კატერინა? გონებაში დღევანდელ დღეს ვატრიალებ,კატოს ერთი ლექციაღა ქონდა დარჩენილი,დათო, დათო თუ ავტოსადგომზე იყო ესე იგი მანქანაც სადღაც ახლოს ყავდა ხო,ან ჩვენს უნივერსიტეტში რა საქმე უნდა ქონოდა
-დღეს დათო მარტო იყო თუ დაინახე?-ხელი მიშეშდება და ლევანს ვაშტერდები
-დათო ვინაა?-დაბნეული მიყურებს
-აი უნივერსიტეტთან რომ შეგვხვდა ჩემი ყოფილი კურსელი
-შენ რო წამოხვედი ვიღაც ორ ტიპთან მივიდა-მხრებს იჩეჩავს და წამში თვალს თვალში მიყრის-გგონია იმას წაყვებოდა?-მეკითხება გაოცებული
-არა თავისი ნებით არ წაყვებოდა,მაგრამ...მორჩა,პოლიციაში ვრეკავ!

კატერინა

უიმე ყველა სტიქიურ უბედურებას შენ რატომ უნდა იზიდავდე კატო?
-გააღე თორე შემოვამტვრევთ!-მესმის ისევ.ოჰ შემოამტრვრევ თორე არ ამტვრევდე ჩემს კარებს. რა დონის იდიოტი უნდა იყო ადამიანი, გოგო ისეთ ოთახში ჩაკეტო შიგნიდანაც რომ იკეტება. ღმერთო ჩემო! ფაჯრიდან კიდევ ერთხელ ვიყურები,დაგერხა კატო,აქედან რომ გადაძვრე კვახივით ბერტყებ ძირს. ახლა რა ჯანდაბა გავაკეთო? გეგმა ბ-ღა დარჩა,უნდა დავრეკო! მაგრამ რა ჯანდაბით და სად ჯანდაბაში. უხხ. კარს მძიმედ ურტყამენ,ნეტა ცხვირ-პირს დაილეწავდე.
საფეთქლებზე ხელს ვისვამ. კარგი კატო დამშვიდდი და იფიქრე,ოღონდ ორივე ჩქარა ქენი თორე ეს დეგენერატი მალე შემოგივარდება.
-მოვილაპარაკოთ,გავაღებ მაგრამ უნდა დამარეკვინო-ვუყვირი უნიჭო პოეტთა სიის პირველ ნომერს.
-სანამ ხელს არ მოვაწერთ მობილურს არ დაგიბრუნებ-ვიღებ პასუხად. ვაიმე ეს მათრევინა ახლა თმებით მეტი არ მინდა არაფერი.
-დათო დედაჩემს რომ არ დავურეკო პატრულში წავა დღესვე,არავინ არ იცის რა მომივიდა გაგიჟებული იქნება ახლა!-ვაყრი სასწრაფოდ.
-და რა გარანტია მაქ რომ არ ეტყვი მომიტაცესო,მერე არ წავა პოლიციაში?-მესმის კარს იქედან.
-ვერტყვი კურსელთან ვრჩები დღეს თქო და ტელეფონი გამეჭედა ვითომ,მერე ის ლიკასაც დაურეკავს და დამშვიდდება ყველა-ვაიმე ტელეფონი ჩავიგდო ხელში და მერე მე ვიცი. მგონი რაღაცას თათბირობენ,გამიმართა სამმა იდიოტმა ნატოს სამიტი.
-კარგი,გააღე-მეძახის.
ჰაერს ღრმად ვისუნთქავ და საკეტს ვქაჩავ. დათოც ეგრევე მოემართება,თითს გამაფრთხილებლად ვუწევ.
-დისტანცია დათო! და პირობა პირობაა!-თვალს თვალში ვუყრი. გზააბნეული ბედუინივით მიყურებს,ოი შე უბედურო ეს ორი ვირი არ გახლდეს ნახავ რა დღეს დაგაყრიდი,სამი ერთზე ხართ მაგრები.თავის მობილურს იღებს
-ხმამაღალზე ჩართავ და ერთი ზედმეტი სიტყვაც რომ თქვა მაშინვე წაგართმევ იცოდე-მოიცა ახლა ეს ფსიქოპატი დამემუქრა? არაა სპიკერი არ მაწყობს და არც დედაჩემთან დარეკვას ვაპირებ,ჯანდაბა ახლა რაღა ვქნა?
-დათო ტვინი გაქვს თავში? მობილურით რო დავურეკო არ მეტყვის აქამდე რატო არ დამირეკე თუ შეგეძლოო?-თვალებს ვუბრიალებს-ქალაქის ტელეფონი მომეცი თუ გაქვს!
-ჰო ჰო-ლუღლუღებს დამნაშავესავით,დედა რა დეგენერატია!
-გიო გვაქვს ქალაქის ტელეფონი?-თავისი ახმახი ძმაკაცისკენ ბრუნდება,ამ ნაგავმა არ ჩამტენა მანქანაში ცემენტის მეშოკივით? ზემოდხენებული ახმახი გადის და ორ წუთში ტელეფონს მაწვდის.
-იცოდე პოლიციას ან მოტაცებას ახსენებ და მაშინვე წაგართმევ-თითს გაუთხოვარი ქართულის მასწავლებელივით მიქნევს
-გავიგე-ვუღრენ და ლიკას ნომერს ვკრეფ. ლიკუნა უნდა მიმიხვდე ახლა და გადამრჩინო,მიდი აიღე გთხოვ
-ალო-მესმის ლიკას გაბზარული ხმა
-გამარჯობა დედა მე ვარ-ვამბობ ხმამაღლა. გიჟპოეტა დიდი ყურადღებით მისმენს.
-კატო შენ ხარ? გოგო სად ხარ? ვერ წარმოიდგენ რა აღარ ვიფიქრე-მაყრის უცებ.შენმა ბლუ კურსელმა გამიტაცა მაგრამ ვერ გეუბნები!
-ხო დედა ტელეფონმა გაჭედა და ახლა მეგობრის სახლიდან გირეკავ-ვპასუხობ დინჯად, დათოს სახეზე კმაყოფილება ეწერება.
-კატო დედას რატო მეძახი? ვინ მეგობრის?-ქოთქოთებს ლიკა. ვაიმე რა ჯანდაბით მივახვედრო რა! რატო ისმის შრიალი? ვაიმე ლიკა არ გამითიშო
-კატო-ტელეფონში ნაცნობი ხმა ჩამესმის,ხო ეს ლიკუნა აღარაა.იქ საიდან გაჩნდა? მგონი ჯერ ასე არ გამხარებია შენი ხმის გაგონება შე ვირო.
-ხო დედა-ვაგრძელებ მოჩვენებით „დედასთან“ ლაპარაკს
-ახლოს დგას?-მეკითხება მისი უდიდებულესობა. წამში მოვდივარ აზრზე.
-კი,ლექციები ხვალაც მაქვს-ვპასუხობ
-შეგიძლია მიმანიშნო სად ყავხარ?-ვაიმე მიხვდა ხო! მორჩა ერთი კვირა შტერს აღარ დავუძახებ.
-არა წარმოდგენა არ მაქვს დედა როდის იწყება არდადეგები-ვპასუხობ სხაპა-სხუპით,დათო ხელით მანიშნებს მალე დაამთავრეო.
-რამდენი არიან?-მოდის შემდეგი კითხვა
-სამი გამოცდაღა დამრჩა დედა,მგონი ტელეფონი ჯდება მალე უნდა დავკიდო-საკუთარი სასოწარკვეთილი ხმა ყრუდ ჩამესმის,შექსპირის თანასწორი კმაყოფილი მიღიმის.
-კარგი პატარავ,ბინის ნომრით გიპოვი. ცოტაც გაუძელი მოგაკითხავთ-გადარჩენას მპირდება ადაიანი რომელსაც უკვე სათვალავი ამერია იმდენჯერ გადავურჩი.
-კარგი დედა,იმედია მალე გნახავ-სიტყვის დასრულებასაც არ მაცდის ტელეფონს ისე მართმევს დათო.
წამიერი სიხარული მაშინვე მიქრება როცა ვაცნობიერებ რომ კაცმა არ იცის როდის მიპოვის მისი უდიდებულესობა ან საერთოდ მიპოვის თუ არა,როგორც მივხვდი დათოს ძმაკაცის ბინაში ვართ,არც მისამართი აქვს არც სახელები იცის. ჯანდაბა! პატრულშიც რომ წავიდნენ არამგონია ხვალ დილამდე ვინმემ ყური გამოიფერთხოს.
-ახლა კი მშვიდად ვილაპარაკოთ-ფიქრებიდან გამოვყავარ ამ ასათიანიდან გამოქცეული მხეცის ხმას. ხელით მეორე ოთახისკენ მანიშნებს,ის ორი ვირთხაც თავზე დამყურებს რაც იმას ნიშნავს რომ თუ ნებით არ შევალ ძალით შემიყვანენ. ვდგები და ოთახში მივაბიჯებ,ზურგს უკან კარის ჩაკეტვის ხმა მესმის,ვბრუნდები. ორნიღა დავრჩენილვართ,ჯანდაბა! დრო უნდა გაიყვანო კატო.
-ექიმთან ხარ მისაყვანი დათო! ხომ იცი მაინც არ გამოგყვები მე შენ! რა დენიკინის დროინდელი მოტაცებები მომიწყვე? გარეკე საერთოდ?-სწრაფად ვაყრი და თვალებს ვუბრიალებ
-რისთვის გვეცადა კატო? რაც უფრო მალე დავქორწინდებით უფრო მეტ დროს გავატარებთ ერთად-მახლის გახარებული. აუუ ამას ყველაფერი რიგზე ვერააქ ხო თავში? რა ქორწილი რის ერთად ყოფნა.
-ვაიმე დათო ახლავე გამიშვი თორე უსინდისო ვიყო სამივეს ამოგალპობთ ციხეში-ვცრი კბილებში. სახე ეცვლება
-უკვე ჩემი ცოლი ხარ და დავამთავრეთ ამ თემაზე ლაპარაკი-მიჭრის კაი გრუზინივით და თავს ამაყად სწევს. ამ ფრაზებზე სარკის წინ მეცადინეობდა?
-შენ მურვან ყრუს ვინ ხარ? არ მიყვარხარ თქო ადამიანო არაა-ვყვირი ბოლო ხმაზე.
-გიყვარვარ უბრალოდ ჯერ ვერ ხვდები,მოიცა ლექსი დაგიწერე-ფეხზე დგება.მე რას ვეუბნები და ლექსი დაგიწერეო ტიპმა, ეს ზოდიაქოთი დებილია ხო?
ცხოვრებაში ერთი ჭკვიანური სიტყვა რომ არ უთქვამს იმ პირს აღებს და იწყებს

„ჯერ არასდროს არ შობილა მთვარე ასე წყნარი
სიყვარულით შემოსილი შენა ხარ ის ქალი
ქროლვით ვიწვევ წითელ ლანდებს და ხეებში ვაქსოვ
ასე ჩუმი ასე ნაზი კატო მე არ მახსოვს“

საფლავში ტრიალებს საცოდავი გალაკტიონი,ფანჯრის რაფასთან ვიტუზები და თვალს ირგვლივ ვაპარებ,გარე რაფას ვაკვირდები და ვცდილობ იქ დადგომის შანსები გავზომო,კაი დადგომით დავეტევი მაგრამ სადღა წავიდე,ისევ აგრძელებს გამოჩენილი პოეტი და საზოგადო მოღვაწე

„შენ ყველაზე ლამაზი ხარ შუქთა მკრთალი მძივით
და შენს თმებში გახვეული მსუბუქ სიზმარივით
მოსჩანს სახლი და ბინები თეთრად მოელვარე
ჯერ არასდროს არ შობილა ასე წყნარი მთვარე“

ვაიმე ვინმემ ჩუსტი მომეცით უნდა ვესროლო! ჯანდაბა კატო უნდა სცადო! გრძნობების მორევში გადაშვებულ დათოს თვალს ვწყვეტ და ფანჯრის სახელურს სწრაფად ვწევ

-აქ ჩემს ახლოს გიორგის ლანდს სძინავს მეფურ ძილით და მის ლანდში გახ...კატო რას აკეთებ?-ოჰ მოსწყდა პოეზიას ჯორჯ ბაირონი და მომაქცია ყურადღება. ჩემსკენ მოიწევს,რაფაზე ვძვრები და ცალ ფეხს გარეთ ვდგამ.
-თუ მომიახლოვდები გადავხტები იცოდე-თითს გამაფრთხილებლად ვუწევ. ძირს ვიყურები,ჯანდაბა ორსართულიანი სახლის პირობაზე უფრო მარალს ველოდი მაგრამ მაინც ვერ ჩავხტები. ვხედავ როგორ წყდება ადგილს დათო და ინსტიქტურად მეორე ფეხსაც გარე რაფაზე ვადგამ. ჰაჰ ადგილზე შეშდება
-ჩამოდი კატო-მიყვირის,ოჰ კი როგორ არა ორონდ შენ არ ინერვიულო.
-არ ჩამოვალ-მტკიცედ ვუჭრი
-თუ ჩემი არ იქნები გადახტი სხვისი მაინც ვერ გახდები-მეუბნება ამაყად. ოჰო არ მოველოდი. ვაიმე ამას ბავშვობაში თავდაყირა აძინებდნენ ხო? გადახტიო,დეგენერატი ეს! ძირს ვიყურებდი,არა ტვინს დაასხამ კატო! მაგრამ ამის კიდევ ერთი ლექსის მოსმენას მთლად ჩაქვავება ჯობია.
-თუ არ გამიშვებ მთელ ღამეს რაფაზე მდგარი გავატარებ არაა პრობლემა!-ნიშნისმოგებით ვუღიმი. მინაზე არეკლილი მანქანის ფარების დანახვაზე ინსტიქტურად ჭიშკრისკენ ვიყურები. ვაიმე სამი იდიოტი არ მეყოფოდა და დამხმარე რაზმი მოიყვანა თუ რა უბედურებაა?
-კატო რას აკეთებ მანდ-მიყვირის ფარების შუქზე ჩემსკენ მორბენალი შავი სილუეტი,ვაიმე ისაა! მომაკითხა ჰერკულესმა.უკან კიდევ ორი სილუეტი მოსდევს,ერთი ლევანი უნდა იყოს,გული გამალებით მიცემს
-ტანგოს ვცეკვავ ბაჩუკი! რას უნდა ვაკეთებდე გაქცევას ვცდილობ-დავძახი ზემოდან,უცებ მაჯაზე ვიღაც მაგრად მქაჩავს და რაფიდან ოთახში მიმათრევს. ჯანდაბა ამ აქლემის არსებობა ვის გაახსენდა
-გამიშვი-ვწივი ბოლო ხმაზე და ვცდილობ დავუსხლტე,საკეტს აღებს და მისი დაბნეული ძმაკაცი მეორე მაჯაში მავლებს ხელს. გარეწრები! სად მიმათრევენ?
-რა ხდება?-ტელევიზორს ხმას უგდებს გიო თუ რაც ქვია იმ მესამეს.
-ვიღაცეებმა მოაკითხეს სხვენში ჩავკეტოთ-უხსნის ეს დაქლიავებული და ისევ სადღაც მიმახოხებენ. პირველი სართულიდან ხმაური ამოდის.
-გაუშვით-სისინებს ნაცნობი ხმა და სტალონეს ბიძაშვილი ჩვენსკენ მოიწევს,ის ახმახი წინ უდგება,კიბის თავში ლევანს და ჯაბას ვხედავ. ისევ დათოს ხელს ვეჯაჯგურები,ჯანდაბა არ მიშვებ ხო? მეორე ხელით თმებში ვაფრინდები! სულ ღერა-ღერადაგაგლეჯ მაგ უტვინო თავიდან ამოსულ ბეწვებს! სანამ პოეზიის სულისჩამდგმელი ჩემს მოგერიებას ცდილობს გარშემო თხლაშუნის,გინების და მტვრევის ხმები ერთმანეთში ირევა,თავი ტერმინატორი 3-ის გადაღებებზე მგონია. ცხვირწინ შენელებული კადრივით მესვეტება ონიანი
-გაუშვებ თუ ცემით მოგკლა?-წარბშეკრული ცრის კბილებიდან. დათოც წამში მითავისუფლებს ხელს და გაუაზრებლად ონიანს ვეკრობი. ხო „ქარწაღებულების“ ახალი ვერსიის გადაღება თუ მოუნდებათ ეს სცენა რეჟისორს პლაკატად გამოადგება. წამში ვშორდები
-მოგენატრე პატარავ?-დამყურებს ზემოდან
-რა გეჩქარებოდა ბავშვის ნათლობაზე მოსულიყავი ბარემ-ვქირქილებ,ტუჩის კუთხეს ტეხს.
-ჩვენ არ დაგვიმთავრებია-დაფეთებულ დათოს საჩვენებელ თითს უქნევს ონიანი და წასავსლელად მაბრუნებს,ვაიმე ორი საათია მუქარის მეტი არაფერი გამიკეთებია ამან კიდე ერთი წაისისინა სადამ ჰუსეინივით და ყალყზე დგას ის უბედური! რა წესია!
-კატო დამიბრუნდი-ზურგსუკან მესმის პოეტის მეტად მელანქოლიური ხმა
-კი კი დათო სადედოფლო კაბა დამრჩა კარადაში ჩავიცვამ და დავბრუნდები-ვცრი კბილებიდან და კარისკენ მივაბიჯებ. დებილი ეს!
ლაქლაქში დრო ისე გასულა ვერც შევამჩნიე. კორპუსთან ვჩერდებით.
-კატო ნამდვილად კარგად ხარ?-მანქანის კარს მიღებს ლიკუნას ხალებიანი
-კი,ძალიან დიდი მადლობა ბიჭებო-ვუღიმი ჯაბას და ლევანს. მანქანიდან გადავდივარ, ის-ისაა პირი უნდა მოვაღო და მის უდიდებულესობას ცხოვრებაში პირველად რამე ტკბილი ვუთხრა რომ თვითონ მასწრებს
-ჰა აღიარე ახლა რომ გიტაცებდნენ მიშველეთს ყვიროდი თუ მეშველას-ქირქილებს
-მადლობის გადახდას მაცდი ახლა თუ გადავიფიქრო?-წარბს ვუწევ.
-რა საჭიროა,ხომ იცი რა ქველმოქმედი ვარ. რომ გავიგე ერთი საცოდავი ვიღაც გიჟისგან უნდა ვიხსნა მეთქი რა გამაჩერებდა,გიჟში შენ იგულისხმები რასაკვირველია-ხითხითებს და საჩვენებელ თითს ცხვირის წვერზე მადებს.
-ასეთი მოზვერი რომ არ იყო მადლობას გეტყოდი!-ვუღრენ
-ჩათვალე უკვე გადამიხადე-თავის მობილურს ცხვირწინ მიქნევს,მოიცა ახალი აიფონი იყიდა და ამარიაჟებს თუ რაშვება ახლა?
-მომკალი და ვერ მიგიხვდი-ტუჩებს ვპრუწავ. კიბეებზე ლიკას მხიარული წივილი და კაკუნი მესმის. ალბათ უთხრა ლევანმა დავბრუნდითო.
-აბა გამოიცანი ვისი ხმა გაგაღვიძებს ყოველ დილით-წარბებს მითამაშებს ჰერკულესი და ეკრანი ცხვირთან მოაქვს. თვალებს ვწკურავ და ჩემს ნომერს ვკითხულობ,წარწერით „ველური“. ჯანდაბა!