ისევ დავნახე მაიკლი თვის ლამაზ ქერა გოგოსთნ ერთად. გავცივდი, ხელები გამეყინა და თვალიდან ცრემლი ჩამომვარდა, მაგრამ მალევე მოვიწმინდე, არ მინდოდა ალქსს დაენახა რადგან ვიცოდი აქ რა ამბავიც ატყდებოდა. გული ისე გამებზარა ასე მეგონა რამდენი დროც არ უნდა გავიდეს ვერ აღდგება მეთქი
- რა გჭირს? ჰაა მითხარი ახლა რაზე ნერვიულობ?
გაკვირვებული ალექსი მიყურებს თვალებში და ჩემს გაყინულ ხელსს მთელი ძლით ზილავს.
- საიდან მოიტანე რომ ვნერვიულობ? სულაც არა, რა მაქვს სანერვიულო? ან რატომ უნდა ვინერვიულო? ან რისთვის? ან საიდან მოიტანე? ვითომ გაღიმებული სახით მივშტერებივარ ალექსს და არ ვიმჩნევ ( ვითომ )
- ჰაჰ შენ ვის მოატყუებ? მოხარშული ქათამივით გიცნობ. ახლავე მითხარი რა ხდება.
- რადგან უკვე მიხვდა ალექსი ვიფიქრე ვეტყვი მეთქი და გაყინულით ძლივს მივანიშნე.
- აუუუ ახლა ამას რას ვუზავვვ... ხო არ იცი როგორ ჯობია ჯერ თვპირი დავუსისხლიანო თუ სტიმული მივცეე? ცინიკური სახე მიღო ალეცსმა. და ფეხზე წამოდგომა სცადა. მაგრამ მე ხელი ჩავავლე და ისეთი თვალებით შევხედე თითქოს ამის გაკეთებას ჩემთვის აპირებდა.
- აუუ ახლა არ მითხრა კიდე მიყვარსო თორე მოგიტაცებ და ერთ ბნელ პოთხში გამოგკეტავ. იქნებ ჭკუაზე მოხვიდე? ხო ხვდები რო არ აინტერესებ? დაანებე რაა თავიი.... გაბრაზებული ალექსი თვალებში მიყურებდა და თვი დებილივით ვიგრძენი. მივხვდი რომ მართალი იყო და თითქოს მჭირდებოდა კიდეც ეს სიტყვები.
- კარგი ალექს, ჩემს თვავს გაფიცე.. აღარ დამასრულებინა ალექსმა.
- არ ვაპატიებ იცოდე ახლა არა მაგრამ ოდესმე მაინც გავუსწორებ ანგარიშს.
- მადლობა ალექს. ვუთხარ ხმა აკანკალებულმა და ხელით ვანშნე წავიდეთ მეთქი მაგრამ სანამ წავიდოდთ ზუსტად მაინცდამანც ამ დროს მოვდა ჯექსონი, ხელი გადახვეული ჰქონდა მ ქერა გოგოზე და სიცილით კვდებოდა. ძლვსღა მოაბა თავი რომ ეთქვა
- ვააა ასე მალე იპოვე შემცვლელი? არც გამკვირვება შენგან. სიცილით თქვა ჯექსონმა და თავის ( ძუკნას) ხელი გადახვია.
- კიდევ ერთი სიტყვა და მაგ სიფათის შეცვლა დაგჭირდება. გაბრაზებული ალექსი ჯექსონზე ზედ წავიდა. შეშინებული შუაში ჩავდექი, რამოდენიმე წამი ვერც კი ვაანალიზებდი რა ხდებოდა, შოკიდან გამოსულმა ძლივს შევაჩერე ალექსი და სახლისკენ სწრაფად წავიყვანე.
- ეს არ უნდა გექნა. კიდევ მას ვადანაშაულებდი და გულდაწყვეტილ საშნელ აკანკალებული ხმით ვეუბნებოდი.
- ახლა არ მმაბრუნო, რომც მიბრუნდე რაა ალექს? რამეს შეაგნებინებ?
პასუხი არ გაუცია. წვიმდა, ორივე ვსველდებოდით და მე ნერვებმოშლილ ალწქსს ვუყურებდი როგორ მიაბიჯებდა. ცრემლებს ძლივს ვიკავებდ და მე შედარებით უფრო ნელა მოვდიოდი. ვერც კი შეამჩნია როგორ ჩამოვშორდ ისე წავიდა წინ გაბრაზებულზე. მისი სილუეტს დანახვაღა შემეძლო როცა ჩავიკეცე და გავიშოტე შუა ტრასაზე. თითქოს ეს შვებას მგვრიდა, როცა ცუდად ვიყავი ყოველთვის ამ ხერხს მივმართავდი, თითქოს ასფალტს სიცივე ჩემს წარსულს მავწყებდა და მამშვიდებდა.
ვიწექი ასე, ოღონდ იმ განსხვავებით რომ ახლა ვტირი და წარსულს კი არ ვიხსენებ არამედ პირიქით ვცდილობ ბოლოსდაბოლოს გავიხსენო ეს დასაფერფლი წარსული და ეს წარსული ამ ასფალტს სიცივეში ჩავდო.
ალექსი წავიდა, ისე წავიდა, თითქოს არც ვყოფილიყავი მის გვერდით.
საშინელი სიცივე ვიგრძენი. და თვალები ვეღარ გავახილე, თითქოს იქ ჩავრჩი რაზეც ვფიქრობდი.
- ელენა. ელენა. ელენა გაახილე ეგ თვალები.
ბუნდოვნად მესმის ვიღაცა მეძხის. თვალებს ნელნელა ვახელ, გამოსახულება ბუნდოვნად ჩანს, ფერები არეულია.
- სად ვარ?ძლივს ვლაპარაკობ და ხელებს აქეთ-იქეთ ვიქნევ უმისამართოდ.
- ნუ გეშინია მეგობარო ჩემთან ხარ. ახლა შედარებით კარგად მესმის ხმა და მხედველობაც უბრუნდება ნელ- ნელა ჩვეულ მდგომარეობას. ვგრძნობ თბილი ხელების შეხებას სახეზე. ეს ასიანი ჩემი გიჟი, გადარეული მეგობრის ალექსის ხელებია, მის სურნელს ვგრძნობ. თვალებს ვჭუტავ და ვახელ, ალექსი გამათბობელთან არის ჩაკეცილი და მე ალექსის მკერდზე ვარ მიყრდნობილი.
- ალექს? შენ ხომ წახვედი?
- მეეშ შენგან წავედი? არასდროსსს
მეუბნება ალექსი და უფრო მიხუტებს გულში. ალბათ ის რომ არ მყავდეს ვერ გავძლებდი.
- არ ვცი რა დამემართა.
- არა შენი ბრალი არ არის, მე არ უნდა დამეტოვებინნე მარტო. მინდა იცოდე რომ არასდროს მიგატოვებ.
მკითველს შეიძლება ეგონოს რომ მე და ალექსი მეგობრებზე მეტი ვართ ერთმანეთისთვის მაგრამ არა, ჩვენ ბავშვობიდან ერთად ვართ, ერთდ ვაშენებთ სასახლეს და შემდეგ ვანგრევთ. ბევრი ამბობდა ჩემსა და ალექსზე რომ მაგარი წყვილი ვიყავით მაგრამ ჩვენ ერთი რამ გვაკავშრებდა ერთმანეთთან და ეს ერთი რამ მხოლოდ მეგობრობაა. სხვა რომ იყოს ჩემს ადგილას ალბათ დიდი სიამოვნებით დათანხმდებოდა ალექსის შეყვარებულის სტატუსს ხალხის თვალში. ის ხომ ქერა, მაღალი, ნავარჯიშები, ბაიკერი და მოწესრიგეული ადამიანია. მაგრამ მე ალექსი მიყვარს ისე როგორც ძმა და ეს ფაქტი არასდროს შეიცვლება.
- კარგი რაა აბა შენი ბრალლია? გადაგღალე ამდენ იიტერიული შეტევებით უკე საკუთრი თვის აღარ მესმის და შენც მთელს ცხოვრებას გინგრევ. ვზივართ გამათბობელთნ და ვუყურებთ რაღაც უაზრო კედელს.
- ნუთ არ შეგიძლია უბრალოდ ჩამეხუტო, დახუო ეგ შენ თვალებ და დაიძინო?
- აა მე დავიძინო? არ მაწყობს. მაშინ ორივემ დავიძინოთ.
ალექსის გამათბობელთან პატარა ლეიბზე გაწოლილებს ჩაგვეძინა. თავს დაცულად ვგრძნობ როცა მასთან ერთად ვარ. საღმმოს რომ გამეღვიძა ალექსის მკლავებში ვიყავი გახვეული. კარზე ზარმა გამაღვიძა, ფრთხილად ავდექი არ მინდოდა ალექსის გაღვიძება. კარი გავაღე.
ფოსტალონი....
- თქვენთან წერილია.
- მადლობთ.
კარს ვხურავ ბარათს ვატრიალებ და წარწერას ვკითხულობ. მაიკლი.
ცივად ვაგდებ წერილს მაგიდაზე, რამოდენმე წამით ვფიქრდები ღირს თუ არა ამ წერილის წაკითხვა, ბოლოს მძლია სურვილმა გავხსენი წერილი.....