შევაღე ოთხის კარი, ჩანთა იქვე სკამზე მივაგდე, ქურთუკი გავიხადე და იმავე სკამზე გადავკიდე, გავექანე საწოლისკენ და გავწექი. ვფიქრობდი რა გავაკეთე და საკუთრ თვზე ნერვები მეშლებოდა. ალექსი ხომ ჩემი მეგობარია, რატომ ვერ გამიგო? ის მეგობარია და არ მინდა ჩემს გამო რაიმე სახის პრობლემა შეექმნეს. ის კი არა ისიც შემრცხვა მის წინაშე ცრემლები რომ წამომცვივდა, თვი დაუცველი ლეკვი მეგონა რომელიც ყველას ეხვეწება, დამეხმარეთთ მე არ მაქვს ძალა გავუძლო რამეს, და ამაზე ხომ საერთოდ ვიგრუზები რომ მახენდება როგორი დაუცველი ვარ ალექსთნ და როგორ მინდა ხოლმე ვუთხრა, ვინ ხარ შვილო ასეთი შენს გვერდით პატარა გოგოსავით ვგრძნობ თავს. ( თითქოს ძან დიდი ვიყო ).
ფიქრებში გართულს დედაჩემი მიკაკუნებს ოთხის კარზე.
- გამოდი შვილო ძალიან ხშირად ზიხარ მარტო ოთახში და არ ვიცი რა არის ამის მიზეზი.
- არცაა საჭირო ყველაფერი იცოდე. ვუპასუხე დედას უხეშად და ტელეფონი და ყურსასმენები მოვიმარჯვე, არ მინდოდა კიდევ უფრო მოეშალათ ნერვები დდედაჩემს და ჩემს დას მუქარით. მე არაფერი მაინტერესებდა გარდა ალექსისა, მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი ალექსისთვის არაფერი დაეშავებინა მაიკლის ან პირიქით ალქსს არ დაეშვებინა მისთვის.
ბოლოს გულმა ვეღარ გაუძლო ამდენს და გადავწყვიტე ალექსისთვის დამერეკა. ავიღე ტელეფონი და ხელის კანკალით ძლივს ავკრიფე ნომერი
( გამარჯობა ალექსი ვარ გთხოვთ დატოვოთ შეტყობინება და დაგირეკ...) გავთიშე ტელეფონი და სასწრაფოდ გავვარდი ოთახიდან, არც ტანზე ჩამიცვამს და არც ჩნთა ამიღია. ჩავედი პირველ სართულზე და გავვარდი გარეთ ეზოში. დედაჩემი ყვირიით გამომეკიდა, შვილო სად მიდიხარ დაიცადე, გესმის ელენა? ჩაიცვი მაინც რამე.
გავცდი ეზოს, ტაქსი გავაჩერე. გზა საშინლად გამიგრძელდა, ამ გზაზე თითქოს მესამე წელია დავდივარ და ჯერ ვერ მივედი ალექსამდე.
როგორც იქნა გაჩერდა ტაქსი. საბედნიეროდ ალქსი იქვე სადარბაზოსთნ მდგარ სკამზე იჯდა თვჩაქინდრული, მივეპარე და ჩავეხუტე უკნიდან,

მიიღებ შენს სულელ საუკეთესო მეგობარს რომელიც შენთან საუბრის დროს ცრემლებს ვერ იკავებს?
ალექსს ხმა არ ამოუღია, უსიტყვოდ აწია თავი და თვალებში შემომხედა. მისი თვალები ჩასისხლული იყო. ძალიან მინდოდა მეკითხა რატომ მაგრამ პასუხი მეც ვიცოდი.
- მაპატიე რაა, ვიცი რომ ძლიან ცუდად მოვიქეცი უნდა მეთქვა ყვეაფერი. დავხარე თავაი და სირცხვილისგან გავწითლდი.
- კაი გოგო რა იყო ხო იცი არ ვარ ის ტიპი ბოდიშებს საათობით რო ხარშავს. რათქმაუნდა მიგიღებ. მიგიღებ კი არადა ეს მიგიღებ საერთოდ რას ნიშნავს? მოდი შე საყვარელო შენაა!!!!
თქვა, ხელი გადამხვია და თმა ამიწეწა.
გახარებული წამოვხტი და ცეკვა დავიწყე. ისე ვცანცარებდი რომ საკუთრი თავისთვის სხვისი თვალით რომ შემეხედა ალბათ ვიტყოდი ვაი ამის პატრონს მეთქი.
- ოე ცანცაარრრ დაჯექი ნუ ცანცარებ. ვაი ჩეი პატარა ბავშვი. ისევ იცინოდა ალექსი.
- შენ რა გჭირდა რაატომ იყავი ასე მოწყენილი? ( მაინც გავბედე)
- არაფერი უბრალოდ გაბრაზებული ვიყავი და ძალიან გამიტყდა შენი საქციელი.
- აუ მაპპატიეე რაა ხო გითხარიი?
- კაი ხო შე მაიმუნო, მარტო ეგ არაა მიზეზი. მარიას ვეჩხუბე.
ალექსს თვალები აემღვრა.
- მიზეზი?
- მიზეზზი უბრალოდ ისაა რომ სხვა გოგოსთნ დავჯექი გაკვეთილზე და დასვენება მასთან ერთად გავატარე.
- რა სულელურია, ეს რა მიზეზია? მერე რაა!!
გავბრაზდი მარიას საქციელზე, ელემენტარულად ძლიან ცუდად ვარ, არ მსიამოვნებს ჩემს მეგობარზე ასე ადვილად და უმიზეზოდ რომ თქვეს უარი.
ალექსი ისევ კალთაში მიდებს თავს და ისევ ვეთამაშები თმაზე.
- კარგი არაუშავს, მაინც შევურიგდები, იმდენს ვიზამ რომ მაინც შევურიგდები. შენი დახმარება თუ დამჭირდება დამეხმარები?
- რათქმაუნდა დაგეხმარები. შენ ოღონდ მკითხე და მთხოვე რამე.
- იცი? მარიამ სინამდვილეში არც კი იცის ჩემი ნამდვილი გრძნობების შესახებ, ჩვენ უბრალოდ თინეიჯერული ( ლოვეს ) მაგვარი ურთიერთობა გვაქვს. მე სხვა მარიას ვგულისხმობ. ის სულ სხვაა. მაინტერესებს როგორ შემიძლია ვუთხრა იმ მარიას რომ მიყვარს?
ნელ-ნელა ვუსმევ შავ სწორ თმაზე ხელს და დიდი ინტერესით ვუსმენ მის საუბარს. ჩვენ ორნი ვზივართ სადარბაზოს სკამზე, ის თვის გრძნობებზე მესაუბრება რომელიც თურმე იმ მარიას კი არ ეკუთნის რომელზეც მე ვფიქრობდი, არამედ იმ მარიას რომელიც არც კი მინახავს.
- ეგრე ხო? მე არ ვიცნობ მაგ მარიას? ვკითხე მაცდურად.
- არა არ იცნობ. მალე გაიცნობ ესე ორ წელში სავარაუდოდ.
- ძლიან მაინტერესებს როგორი გოგოა?
- არა ასე ვერ ავღწერ არ შემიძლია. უი ხოო მართლა შენ რას შვები იმ მაიკლთან?
კალთაში თავ ჩადებული ზურგზე ამობრუნდა და თვალები ჩემს დახრილ სახეს მიაშტერა.
- არც არაფერი არ ხდება. ძლიან მიხარია შენი და იმ მარიას შესახებ.
- კაი რაა. გინდა დაგეხმარო მაგ მიშელ ჯექსონთნ?
- რავიცი დამეხმარები?
- რათქმაუნდა, რითაც შემიძლია.
- ძლიან მიხარია რომ შენნნაირი მეგობარი მყავს.
წამოიწია თავი ჩემი კალთიდან და წამოჯდა, მერე თვალი გამისწორა და გულში ჩამიკრა.
ჩემი პატარა სულელი გოგო.
ამ დროს ისევ...