ესეც მესამე. ველოდები შეფასებებს კომენტარებში. <3


დილით რომ ავდექი უკვე 12 საათი იყო. ტელეს დავხედე და შეტყობინება დამხვდა. რათქმაუნდა მარიასგან.
– ‘ გაიღვიძე მზეთუნახავო ‘
– ‘ დილა მშვიდობისა ‘
– ‘ რა გეგმები გვაქ დღეს? ‘
– ‘ თქვენი ამბავი რომ ვიცი უკვე გექნებათ რამე იდეა ‘
– ‘ ჩამო ჩემთან და გაგაცნობთ ჩვენ გეგმებს. ყველა აქ ვართ ‘
– ‘ ოქეი’ მოვემზადები და ჩამოვალ ‘
– ‘ გელოდებით ‘
ყველაფერი მოვაგვარე, გავემზადე და დედასთან ჩავედი ეზოში.
– დილამშვიდობისა– მივედი და ლოყაზე ვაკოცე
– გაიღვიძე მზეთუნახავო? დილამშვიდობისა
– დღეს ყველა მზეთუნახავს რატომ მეძახით?
– მარიამ გითხრა კიდე ხო?
– ხო– მივუგე და ჩავიცინე – დე მე მარისთან ჩავდივარ, არ ინერვიულო. შეიძლება იქიდან სადმე გავიდეთ სათამაშოდ.
– კაი დე, ოღონს შემატყობინე სად გადაწყვეტთ წასვლას.
– კაი დე დაგირეკავ მერე
სახლიდან გამოვედი და გზას გავუდექი. თუმცა, რაღა გავუდექი, ორი ნაბიჯი გადავდგი და უკვე მარიას სახლთან ვიყავი.
– დილამშვიდობისა ბაბუ. როგორ ხართ?
– კარგად, შვილო. მარი ოთახშია– კითხვა არ დამაცადა ისე მიპასუხა. გავუღიმე და მარიას ოთახისკენ წავედი. ალბათ, გიკვირთ მარი და მარია რომ წერია. მე პატარეობიდანვე მარიას ვეძახი. მასაც მოსწონს და ვართ ასე შეხმატკბილებულად.
– პრივეტებიი– წამოვიძახე როგორც კი ოთახში შევედი.
– ვა, მოვიდა მზეთუნახავი– წამოიძახა ლევანმა და ჩაიცინა.
– ვაა, შეთქმულებაა თუ რა ყველა ამას მეძახით დღეს – ვუპასუხე და საწოლზე ჩამოვჯექი მარისთან.
– კაი აწი ურჩხულს დაგიძახებთ (რეზი)
– ბიჭო, რა გითხარი შენ,ნუ ხარ დამპალი– ვუპასუხე და დავეჯღანე.
იმ იდიოტმა ენა მოიჭრა თუ რა ხდება?
– კაი აბა რა გეგმები გვაქ?
აჰა ამოიღო ხმა. აბა, მე ვინ გამახარებდა.
– მოკლედ – დაიწყო მარიამ– ოთხ საათზე წავალთ სოფლის ცენტრისკენ,სტადიონზე. დავბრუნდებით ცხრა საათამდე და მერე ჩვენს ადგილას გავჩერდებით– ეს თქვა და მე შემომხედა.
ჩვენი ადგილი– ეს არის მდელო რომელიც შემაღლებულია და ორ მთას შორისაა. მარცხნივ გაიხედები მთაა, მარჯვნივ გაიხედები ისევ მთაა, წინ კი სოფლის ერთი ნაწილი ჩანს. აქ ხშირად დავდივართ ახალგაზრდობა, კოცონს ვანთებთ, ვისვენებთ და თან ვერთობით. და ხო, კიდე სიმინდებს ვწვავთ.
– შესანიშნავია – ვთქვი და მარიას ხმაურით ვაკოცე ლოყაზე.
– კარგი, როდისთვის გავდივართ? (ანი)
– სამზე გავიდეთ ხო? (ლუკა)
– კი, ბატონო (მარია)
– ე მოიცა, ჩვენ ადგილას რომ ვჩერდებით სიმინდი არ გვინდა? (ლუკა)
– აუ ხოო ეს არ გამახსენდა (მარია)
– მოვიპაროთ– წამოვიძახე და გავიკრიჭე.
– რაა? (რეზი)
– ხო მოვიპაროთ.
– არა რა რა მოვიპაროთ (გაბრო)
– აუ ესენი რა მშიშრები ყოფილან ეე...
– მე? – ორივემ ერთად წამოიძახა და ორივემ საჩვენებელი თითი მიიდო გულზე.ყველას სიცილი აგვიტყდა.
– თუ მშიშრები არა ხართ, შევევჯიბროთ.
– როგორ შვეჯიბროთ (რეზი)
– ორ ჯგუფად გავიყოთ. ერთ ჯგუფში მე, მარია და ანა, მეორეში რეზი, გაბრო და ლუკაც რო არ დაიკარგოთ. ლევანი ადგილზე იქნება რომ დაგვაფიქსიროს. ვინც უფრო მალე მოიპარავს გამარჯვებულიც ის იქნება. დამარცხებულ გუნდს კი ერთი სურვილი ექნებათ შესასრულებელი. აბა?
– არაა პრობლემა – გაიჯგიმა რეზი.
– აუ მე მეზარება (ანი)
– ე მოიცა ესენი ლევანს მოისყიდიან და უსამართლოდ წავაგებთ. (მარია)
– კაი მაშინ ანი და ლევანი დავტოვოთ ადგილზე, თან ანი ისედაც ეზარება.
– ხო კაი იდეაა – წამოიძახა ანიმ. მის რეაქციაზე ყველას გაგვეცინა. მე და მარიამ ხელები მივარტყით ერთმანეთს ერთიანობის ნიშნად.
– მეზარება მარა რა გაეწყობა (ლუკა)
– კაი თუ გინდა დარჩი, არაა პრობლემა გავიკვლევთ გზას ჩვენით (რეზი)
– და რო დაიკარგოთ ? (მარია)
– კაი რა დავიკარგოთ, ღადაობ? (გაბრო)
– ნება თქვენია (მარია)
– ოქეიი, მაშინ დავიშალოთ. სამზე ყველა აქ ვართ.
– კაი სეს. წავედიით (ანი)
დავიშალენით. სახლში მოვედი და მარიას მივწერე რომ ამოსულიყო. რაღაც გეგმა უნდა მოგვეფიქრებინა.
– ‘ მარ ამოდი ჩემთან ‘
– ‘ ხო გოგო, რამე გეგმა შევადგინოთ’
– ‘ ოხ შენ რა მაიმუნი ხარ’
– ‘ ეხლა არ მითხრა რომ შენც ამისთვის არ მეძახდი ‘
– ‘ ჩემს ფიქრებს როგორ კითხულებ ეეე... ‘
– ‘ დროის ამბავია მაგი’ – მარიას მონაწერზე გამეცინა– ‘ მოვდივარ’
ცოტა ხანში მარიაც გამოჩნდა. „ბევრი“ ვითათბირეთ. ბოლოს გეგმაც მოვამზადეთ. მარია სახლში გაბრუნდა მოსამზადებლად. დრო მალე გავიდა და უკვე სამი იყო, ყველა მარიასთან ვიყავით.
– აბა დავიძარით (ლუკა)
გზაში მაგრა გავერთეთ. მომეჩვენა რომ გაბრო მაკვირდებოდა, მაგრამ ვიფიქრე მართლა მეჩვენებათქო და ჩვეულებრივად გავაგრძელე სვლა.მალე სტადიონზე ვიყავით.
– ბურთი არა გვაქ ჯერჯერობით და რა ვითამაშოთ?
– მგელობანა! (მარია)
– კაი რა, ბავშვები ხო არ ვართ. (ლევანი)
– ხო, ეს ხანშიშესულია და არ მოსწონს ესეთები.
ეს რომ ვთქვი მაშინვე ჩემსკენ გამოიმართა წარბშეკრული ლევანი. ადგილს მოვწყდი, ლევანიც გამომეკიდა სიცილით. ბოლოს დამიჭირა , ორივემ ძირს მოვადინეთ ტყაპანი. ორივეს ისტერიკული სიცილი აგვიტყდა. ბოლოს სხვებს რომ გავხედე ყველა ჩვენ დაგვცინოდა, გარდა გაბროსი, რომელიც არ ვიცი რატომ მაგრამ არასასიამოვნოდ გვიყურებდა. ყურაღება არ მივაქციე და მათკენ გავეშურე.
მალე ერთად დავიწყეთ თამაში. გაბრომ უარი განგვიცხადა თამაშზე და გავიდა სტადიონიდან. ცოტა ხნის შემდეგ შეუმჩნევლად გავედი გარეთ, გაბრო ქუჩის ბოლოში იჯდა და სივრცეს ჩაფიქრებული გაჰყურებდა, თან ეწეოდა. არ მენახა ადამიანი, რომლსაც ასე უხდებოდა სიგარეტიც კი. სასაუბროდ მივუახლოვდი.
– რა გინდა? – შემომხედა და ცივი ტონით მკითხა.
– არაფერი, უბრალოდ სუფთა ჰაერზე გამოვედი.– ვუპასუხე და სივრცეს გავხედე.
– მერე სხვა ადგილი ვერ ნახე ?– წამით, მის თვალებში მისი ცივი ტონის საპირისპირო დავინახე, მაგრამ მისი სიტყვების შემდეგ ასეთი ვერაფერი შევნიშნე,ამოტომ ვიფიქრე რომ მომეჩვენა.
– უკაცრავად შეწუხებისთვის – ცივი ტონითვე ვუპასუხე და შემოვბრუნდი.
– სესილი– მისი მხრიდან ჩემი სახელი პირველად გავიგე, ვაღიარებ რომ მესიამოვნა მაგრამ მაინც ცივი გამომეტყველებით შემოვბრუნდი – მაპატიე ცივად რომ გელაპარაკები.
– არაფერია, უკვე მივეჩვიე ქალაქელებისგან აგდებულად საუბარს. – ცივად ვუთხარი და თავაწეული გავეცალე.
სტადიონში შევბრუნდი. მაშინვე სითბო ჩამეღვარა სხეულში, როცა დავინახე როგორ დარბოდნენ და იცინოდნენ. უკვე ჩემს მეორე ოჯახად ვთვლიდი მათ.მათი ყურებისას მეღიმებოდა. უცბად გვერდზე ვიღაცამ უხეშად გამკრა და მათკენ გაიმართა. ჰმ... ისაა „მისტერ მაპატიე“. ცოტა ხანში მეც მათკენ წავედი.
– ე ბურთი მოიტანეეს (მარია)
იმ მხარისკენ გავემართეთ საითაც მარია იშვერდა ხელს. სტადიონში გუნდი შემოვიდა.თითქმის ყველას ვიცნობდი. მათკენ გავემართე და გადავკოცნე ნაცნობები. დანარჩენებიც გამაცნეს.
– აუ ძაან გამიხარდა შენი ნახვა
– მეც მიშიკო– ვუთხარი და გავუღიმე.
– ისინი შენთან არიან? – მითხრა და ჩემებზე მიმითითა.
– კი ჩემთან არიან. გინდა ერთად ვითამაშოთ ფრენბურთი?
– იციან თამაში?
– მოიცა ვკითხავ.
ჩემებს მივუბრუნდი და თანხმობაც მივიგე. მე , მარია, ლუკა, ლევანი, გაბრო და რეზი ვიყავით ერთად.ანის ისევ ეზარებოდა.
– თანახმა არიან
– კაი დავიწყოთ (მიშა)
თავიდან გავხურდით, მაგრამ კარგადაც ვითამაშეთ. მე პადაჩაზე ვიდექი. რეზი და გაბრო შიგადაშიგ ჩარტყმებსაც აკეთებდნენ.
– დამაყენე რა ჩარტყმაზე
– შენ? – მკითხა და ირონიულად ჩამიცინა „მისტერ მაპატიემ“
გავბრაზდი და ლუკასკენ გავემართე რომელიც აწევაზე იდგა, მოველაპარაკე და ჩემს ადგილს დავუბრუნდი.
ერთი ორი ბურთის მერე ლუკამ გაბრო გააფრთხილა ახლა შენსკენ რომ ვისვრი არ აიღოო. გაბროს გაუკვირდა მაგრამ დათანხმდა. პადაჩაც ისროლეს მოწინააღმდეგეებმა, ბურთი ჩემსკენ მოდიოდა, ლუკას გადავუწოდე ბურთი, ლუკამ ჩემსკენ მაღალი გადმომიგდო, ავხტი და „ზონა“ ჩავარტყი ისე ძლიერად რო მოწინააღმდეგებმა აღება ვერ გაბედეს.ყველა გაშტერებული მომაჩერდა მე კი გამარჯვებულის სახით გადავხედე „მისტერ მაპატიეს“.
– ვა სესოო (რეზი)
– ხო რეზიკუნა – ვუთხარი და ყველას გაგვეცინა.
ამის შემდეგ ჩარტყმაზეც დამაყენეს, მაგრამ ნურას უკაცრავად გაბრომ არა რეზიმ დამაყენა. კარგად ვითამაშეთ და მოვიგეთ კიდეც. გაბრომ ხმა არ ამოიღო. ზოგჯერ ჩარტყმებსაც აკეთებდა. ერთი ძალიან მაგარი ჩაარტყა, არაფერი ვუთხარი, უბრალოდ გავუღიმე,მან კი არაფრის მთქმელი მზერა შემომაგება.ამის შემდეგ მასთან შეხება არ მქონია.
გამარჯვების შემდეგ სახლისკენ გამოვემართეთ.
მალევე მივუახლოვდი „ჩვენს ადგილს“.
–აბა გავიყოთ ჯგუფები (მარია)
ორივე ჯგუფმა თითო–თითო ყანა ჩავიბარეთ.
– ანი იცოდე არ მოგისყიდონ ამათმა. – ვუთხარი და თან საჩვენებელ თითს ვუქნევდი.
– ნუ გეშინია ჩვენ მხოლოდ ღირსეულ გამარჯვებას ვკადრულობთ – მითხრა რეზიმ და გაბროს ჩაუკლა თვალი.
– ხო მართლა მინიმუმ 7 სიმინდი უნდა წამოიღოთ. (ლევანი)
– არის უფროსო! – ყველამ ერთად წამოვიძახეთ და სიცილი დავიწყეთ.
უკვე ბნელოდა. ტელეს ფანრები ჩავრთეთ და ყანებისკენ გავემართეთ. მცირე გზის განვლის შემდეგ ჩვენი გზები იყრებოდა საპირისპიროდ.
– აბა სასიამოვნოდ ჩაფლავებას გისურვებთ – გვითხრა და ირონიული ღიმილიც შემოგვაგება გაბრომ.
– ბალიშსაც მოგიტან, ჩამოწექი და ბარემ ისე იოცნებე, არ დამეღალო– ირონიული ღიმილით მივუბრუნდი გაბროს. მაშინვე გავეცალეთ სანამ პასუხს დაგვიბრუნებდნენ.
მცირე მანძლის გავლის შემდეგ ჩვენი გეგმის განხორციელებას შევუდექით.
– იღბალს გისურვებ! (მარია)
– მეც ასევე
– წავედით.
ფანრები ჩავაქრეთ და მოწინააღმდეგეების ყანისკენ დავიწყეთ სვლა. რომ მივედით სირბილისგან დაღლილებს დამშვიდება მოგვიწია ჯერ.
– აბა გეგმის განხორციელების დროა. (მარია)
– წარმატება მისურვე.
– წარმატებას გისურვებ! (მარია)
ორივეს გაგვეცინა. უცბად სახე დავასერიოზულე და ყანისკენ გავემართე. მათ ანთებულ ფანრებს ვხედავდი, საპირისპირო მხრიდან მივდიოდი. უცბად ყვირილი დავიწყე ამ ყანის პატრონის ხმით. ბიძაჩემი იყო პატრონი ამიტომ არ გამჭირვებია.
– აატ, თქვე ყაჩაღებოო... როგორ ბედავვთთ... გაეთრიეთ ლაწირაკებოო...
მე ჩემსას ვაგრძელებდი, მათი ხმა კარგად მესმოდა.
– დავახვიეთ დროზე (რეზი)
– 7 სიმინდი არ გვაქ (გაბრო)
– მაგისთვის მცხელა ახლა? ჩქარა გასასვლელისკენ. (რეზი)

მესმოდა მათი ნაბიჯების ხმა, მე კი ჩემსას ვაგრძელებდი. ბოლოს რომ დავრწმუდი მათ წასვლაში მარიას დავუბრუნდი რომელიც ხის ძირში იდგა და ისტერიკულად იცინოდა. მას რომ შევხედე მეც ისტერიკული სიცილი ამიტყდა. რამოდენიმე წუთი ასე ვიცინოდით და ხმას ვერ ვიღებდით. ბოლოს მუცელზე მიდებული ხელებით მივუბრუნდი ერთმანეთს. ერთმანეთის მდგომარეობას რომ შევხედეთ ისევ სიცილი აგვიტყდა. რამოდენიმე წუთში საბოლოოდ დავმშვიდდით.

– კაი გოგო მოვკრიფოთ ახლა სიმინდი და დავბრუნდეთ (მარია)
– ოქეეი, ჩემო ჭკუის კოლოფო.– ლოყაზე ხმაურიანად ვაკოცე და ყანისკენ გავემართე.– ვაიმე!
– რა მოხდა?
– გოგო გზად სხვა ყანაში რომ გაევლოთ? ახლა მისულები იქნებიან.
– ვაიმე, სწრაფად ავაგროვოთ და გავიქცეთ.
მალევე ავაგროვეთ 7 სიმინდი და დანიშნული ადგილისკენ გავემართეთ. ჩვენდა საბედნიეროთ ამ დებილებს ვერ მოუტვინიათ სხვა ყანაში შესვლა და პირდაპირ აქეთ გამოქცეულან 5 სიმინდით. თურმე ანისთვის,ლუკასთვის და ლევანისთვის უთქვამთ დავუთმეთ, თავიდანვე ასე გვინდოდაო. ეს ყველაფერი ანისგან გავიგეთ, მაგრამ სინამდვილეში მომხდარზე არაფერი გვითქვამს.
– ისე ჩემი წინადადება ისევ ძალაშია – მივუბრუნდი გაბროს ირონიული ღიმილით.
არაფერი უთქვამს მხოლოდ გაბრაზებული მზერა შემომაგება.
გვერდზე გავედი და დედას ტელეზე გამოველაპარაკე. რომ დავასრულე ვიგრძენი რომ უკან ვიღაც იყო. სწრაფად შემოვბრუნდი და „მისტერ ბალიში მინდა“ შემრჩა ხელში. უცბად, გავაანალიზე რომ ახლოს იდგა. ტუჩები უცბად ყურთან მომიაახლოვა.
– თუ ეს ჩვენი საერთო ბალიში იქნებოდა, უარს არ ვიტყოდი.– ყურთან ჩაიჩურჩულა. თბილი ჰაერი კანზე მეფრქვეოდა, მესიამოვნა. უცბად, მომშორდა თვალებში ჩამხედა და ტუჩის კუთხე ჩატეხა.
თვალები, მისი ღრმა და ნაცრისფერი თვალები... თვალი ვერ მოვწყვიტე მის თვალებს. მხოლოდ ახლაღა შევამჩნიე შრამი წარბთან, რომელიც საოცრად უხდებოდა. მისი სახის ნაკვთებს ვაკვირდებოდი, როცა მომშორდა და ირონიულად ჩაიცინა.
„ ე მოიცა, რა თქვაა??? თავხედი... იდიოტი... თავი ვინ გონია? ან მე ვინ ვგონივარ? მისი მორიგი ნაშა? ოხ გაბრო, ამისთვის გაზღვევინებ „
მეგობრებს დავუბრუნდი და ვცდილობდი არაფერი შემემჩნია, მაგრამ არ გამომდიოდა. როცა გადავერთვებოდი, მაშინვე მახსენდებოდა და ფიქრს ვიწყებდი. გაბრო გამომხედავდა ხოლმე და ისევ ირონიულად ჩაიცინებდა.
ნელ–ნელა აღმოჩნდა რომ მხოლოდ მე და მარია ვიყავით კოცონთან.
– სესი, აქ ხარ? (მარია)
– ა? კი რა მოხდა? სად არიან?
– შეშაზე გავიდნენ.
– აა.
– სესი, ამ ბოლო დროს ძალიან ხშირად ხარ ჩაფიქრებული, არ მეტყვი რა ხდება?
– მარია, არ ვიცი, მეც არ ვიცი რა ხდება. გთხოვ, არ მინდა ამაზე ლაპარაკი. თავის დროზე მოგიყვები ყველაფერს.
– კაი სესი. მაგრამ იცოდე რომ რაც არ უნდა მოხდეს შენს გვერდით ვიქნები.
– მიკახარ!– ვუთხარი და ლოყაზე ვაკოცე. მანაც ხმაურით მაკოცა ლოყაზე. სხვებიც დაბრუნდნენ.
– ჰა იჭორიკნეთ გოგოებმა? – გამოგვძახა რეზიმ და თვალი ჩაგვიკრა.
– ვა, შენ აქა ხარ? მეგონა ვიღაცის ხმას გაიგებდი და გაიქცეოდი.
ეს რომ ვთქვი რეზიმ და გაბრომ ერთმანეთს გაკვირვებულებმა გახედეს, მე და მარია კი ჩუმად ვიცინოდით.
– რაა? (გაბრო)
– კაი დაკეტე პირი თუ ძმა ხარ, ბუზი არ შეგიფრინდეს (მარია)
ეს თქვა მარიამ და მაშინვე ისტერიკული სიცილი აგვიტყდა.ერთი– ორი წუთი ასე ვიცინოდით, გაბრო და რეზი კი კიდევ ისე გაკვირვებულები გვიყურებდნენ.
– აუუ, რა გამოცანებით ლაპარაკობთ, ეეე... ახსენით ახლა ვინმემ რა ხდება (ლუკა)
– რა ხდება ძმაო და... ამ შენმა ძმაკაცებმა ვიღაცის მიბაძვის ხმა გაიგეს და თავქუდმოგლეჯილი გამოიქცნენ, მერე კი მოვიდნენ თქვენთან და გითხრეს დავუთმეთო გამარჯვება – ეს ვუთხარი და მე და მარიამ ისევ სიცილი დავიწყეთ.
– მოიცა , ის თქვენ იყავით? (რეზი)
– დილა მშვიდობისა!
– ე ეს რა წესია! ჩვენ გამოვდივართ გამარჯვებულები (გაბრო)
– ოჰ მომინდომა ბიჭმა! წესებზე არაფერი თქმულა ამიტომ ჩუ! (მარია)

ლევანიმ და ანიმ მხოლოდ ახლა გაანალიზეს ყველაფერი და სიცილი აუტყდათ.
– კაი ბიჭო, შენც? – თვალები დაუბრილა ლევანს გაბრომ.
– შანსი არაა, რო არ გავიცინო მოვკვდები – ეს თქვა და ისევ ისტერიკული სიცილი დაიწყო.
მალევე დავიშალეთ. რეზი და გაბრო არავის გველაპარაკებოდნენ, მხოლოდ ერთმანეთს ეჩურჩულებოდნენ.
– ვიღაცეები გაიბუტნენ! (მარია)
– ე, კაი რა ბიჭებო, ხან წააგებთ, ხან წააგებთ.
ეს ვთქვი და ჩემდა გასაკვირად გაბრო გამომეკიდა. მეც ადგილს მოვწყდი. ისევ ჩემდა გასაკვირად, სიცილით გამომეკიდა. უკან მოვიხედე და მარია უკვე ხელში ეჭირა რეზის. მთელი ძალით გავიქეცი მაგრამ მაგრამ მაინც დამეწია და მაგრად დამიჭირა, ისე რომ ვეღარ ვინძრეოდი. ირგვლის მიმოვიხედე დახმარების სათხოვნელად მაგრამ აღარავინ იყო.
„ვაიმე, სესილი საით გაიქეცი. რა დებილი ხარ“
გაბროს გავხედე რომელიც თვალებში ჩამშტერებოდა. მათში სითბო ამოვიკითხე, მაგრამ ეს შეუძლებლად ჩავთვალე.
– სესილი– ყურთან ჩამჩურჩულა. მგონი ჩემი სახელი ასე ნაზად ჯერ არავის უთქვამს.
ტუჩები ისევ ჩემს ყურთან ჰქონდა, მისი სუნთქვის და გულისცემის ხმა მესმოდა. გამოფხიზლდი სესილი! ეს ყველაფერი არ უნდა ხდებოდეს. ხელი მივარტყი და მოვიცილე, მივხვდი რომ არ მოელოდა. სიტყვის უთქმელად შევბრუნდი და წასვლა დავაპირე, მაგრამ ხელში მწვდა და შემომაბრუნა. არაფერი მითქვამს, თვალებში ამაყად ჩავხედე, მათში სინანული დავინახე, მაგრამ ხელი გავაშვებინე და მოვცილდი. მეგობრებს დავეწიე და არაფერი შევიმჩნიე, ისე მოვიქეცი თითქოსა გამოვექეცი. თუმცა, მართლაც გამოვექეცი. ცოტა ხანში გაბროც შემოგვიერთდა.ვცდილობდი არ შემეხედა და არც ჩემი აფორიაქება გამემხილა.მთელი გზა ამაზე ვფიქრობდი. ბოლოს ყველას გამოვევმშვიდობე უკვე ღამის 12 საათი იყო. ბოლოს მე და მარი დავრჩით.

– სესო ხომ გახსოვს ჩვენი საუბარი
– კი მარია, მახსოვს და მიყვარხარ. – ერთმანეთს ჩავეხუტეთ
– მეც მიყვარხარ– დავემშვიდობეთ და ჩვენ–ჩვენ სახლებში დავბრუდით.
მშობლებს ტკბილი ძილი ვუსურვე და დასაძინებლად წავედი. საწოლში ჩავწექი. მეგონა მომხდარზე ფიქრით არ დამეძინებოდა, მაგრამ გრძნობებისგან გართულს მალევე ჩამეძინა.
***
დილით რომ გავიღვიძე, წინა ღამის ამბები ამომიტივტივდა. ცხრა საათი იყო, ერთი საათი ვკოტრიალობდი და მომხდარზე ვფიქრობდი.
„ ეს რატომ გააკეთა? მეარშიყება? ვერ ვხვდები რა უნდა. მხოლოდ ის ვიცი რომ ახლოს არ უნდა მოვუშვა. ალბათ, ახლა რეზის და ლევანს უყვება შელამაზებულად და დამცინის. იცი რა სესილი, ფეხებზე დაიკიდე. თუ ასეთი იდიოტია, ეს მისი პრობლემაა. „
ავდექი და მომზადების შემდეგ მშობლებთან გავედი.
– დილა მშვიდობისა – ვუთხარი და ორივე გადავკოცნე.
– დაიღალე ხო გუშინ (მამა)
– აუ კი, ბევრი ვირბინე. ისე არ მითქვამს ხო სიმინდი რომ მოვიპარეთ– ეს რომ ვუთხარი ორივეს გაეცინა.
– რომელ უბედურ ყანაში იყავით? (დედა)
– ორი ჯგუფი შევეჯიბრეთ ერთმანეთს. ერთი ბიძიას და მეორე ბაბუს ყანაში.
– ოჰ დაესიეთ ნათესავებს? (მამა)
– ხო– მის ნათქვამზე სიცილი ამიტყდა.– ისე მე და მარიამ მოვიგეთ. გაბრო და რეზი შევაშინეთ და გავაქციეთ ცარიელები.– გუშინდელი ამბები უფრო ნათლად რომ გამახსენდა ისტერიკული სიცილი ამიტყდა.
– კაი, გოგო არ დაიხრჩო – სიცილითვე მიპასუხა დედამ.
– კაი გავალ ვისაუზმებ.
სამზარეულოში გავედი და ორი ცივი ყავა გავაკეთე. მარიას მივწერე რომ ამოსილუყო და ერთად გვესაუზმა. ათ წუთში ადგილზე იყო. მაგიდაზე ცივ ყავასთან ერთად პრიანიკები დავაწყვე და მაგიდას მივუჯექი.
– გოგო გუშინ გაბრო რომ გამოგეკიდა რა მოხდა?
– არაფერი ბოლოს დამიჭირა მაგრამ მაინც გამოვექეცი და დაგეწიეთ.– ვუთხარი უდარდელი ხმით. მარიამ ეშმაკური თვალებით გამომხედა. ვიცოდი რასაც ნიშნავდა ეს გამოხედვა, ამიტომ სხვა თემაზე გადავიტანე საუბარი. – და დღეს რას ვაპირებთ?– მიხვდა ჩემს ჩანაფიქრს მაგრამ მაინც არაფერი შეიმჩნია და ჩვეულებრივად გააგრძელა. ამიტომაც მიყვარს ეს გოგო ასე ძალიან. ყოველთვის ხვდება როდის როგორ უნდა მოიქცეს, და თავის მობეზრება არ იცის.
– აუ მგონი არაფერს. იმ იდიოტ რეზის არაფერი მოუწერია – ნაწყენი ხმით თქვა და გამიღიმა. ალბათ, იფიქრეთ რომ მარიას და რეზის ერთმანეთი მოსწონთ, მაგრამ ასე არაა. დიდი ხანია მეგობრობენ და მართლა და–ძმასავით არიან. – აუ გოგო ანი მწერს სად ხარო და ამოვიდეს?
– კი მისწერე ამოვიდეს. მე მანამდე ცივ ყავას გავუკეთებ.
ანი მალევე ამოვიდა. ოპაა, აი აქ გაიჭორება ახლა მთელი ქვეყანა.
– აუ გოგო გაიგეთ კალანდაძე რო შეყვარებულს დაშორდა? (ანი)
– უფ, ახალი ამბავი! კაი ხანია ვიცოდი მე ეგრე რო მოხდებოდა.
– არადა უხდებოდნენ ერთმანეთს (მარია)
– გარეგნულად კი მარა, ხო იცი როგორი ძერსკი და მომაბეზრებელია კალანდაძე. არ მიკვირს რომ ვერ გაუძლო იმ ბიჭმა.
– აუ ხო, ის შემთხვევა გახსოვთ? რო ჩამოეკიდა. ეგონა დაიჭერდა და ორივემ მიწაზე მაოდინეს ტყაპანი. (ანი)
– რაა ?
– ხო გოგო, უი შენ არ იყავი. ეგრე იყო. ყველა მათ დასცინოდა.(მარია)
– ბოლოს მაგრა წაიკივლა სიბრაზისგან (ანი)– ამის წარმოდგენაზე ყველას სიცილი აგვიტყდა.
– აუ ახალი ამბავი უნდა გითხრათ. (ანი)– ინტერესის თვალები მივანათეთ მე და მარიამ.– მე და ლევანს ერთმანეთი მოგვწონს– ისე სხაპასხუპით თქვა რომ ძლივს გავიგონეთ. მოსმენილის გასაანალიზებლად ორი წუთი ხან ანის ვუყურებდით მე და მარია, ხან ერთმანეთს. – ჰა თქვით ეხლა რამე!
– როდის მოასწარით გოგო? ან როგორ გამოგვაპარეთ?
– რა გოგო? ეს რას ნიშნავს. ანუ ორმხრივია ეს მოწონება? (მარია)
– კი ორმხრივია– ბედნიერმა ჩაილაპარაკა ანიმ.– თავიდანვე მოგვწონდა ერთმანეთი მაგრამ გუშინ საღამოს შეშაზე რომ ვიყავით, მარტო ავღმოჩნდით და მითხრა რომ მოვწონვარ. მეც არ დავაყოვნე და მეც მომწონხარ–თქო ვუთხარი.– უცბად გავაწყვეტინე.
– ერთი წუთი ანი, ეხლა სიმართლე მითხარი, მართლა მოგწონს თუ ცადე?
– რა ვცადე გოგო მართლა მომწონს– განაწყენებულმა დამიბრუნა პასუხი– არ გაგიხარდათ. არ უნდა მეთქვა საერთოდ რა.
– რა არ გაგვიხარდა გოგო! გაუფრინე? (მარია)
მივვარდით და ლოყები დავუკოცნეთ.
– აუ რა მაგარია! კაი ბიჭია ლევანი.
– აუ კიი... –ბედნიერმა წამოიძახა ანიმ. მის რეაქციაზე მე და მარიას გაგვეცინა– რა გაცინებთ, მოგეწონებათ თქვენც ვინმე და ნახავთ მერე ჩემგანაც დაცინვებს. – გვითხრა და დაგვეჯღანა.
– ხო, შენ მაგას ელოდე და მანამდე გაგიფრინდება შენი ლევანიც– ვუთხარი და დავეჯღანე.
– არსადაც არ გამიფრინდება– თქვა და ენა გამომიყო.
– აუ გოგოებო რაღაც იდეა მაქვს მაგრამ არ ვიცი როგორ მოხდება. (მარია)
– აბა ჩამოარაკრაკე (ანი)
მარიამ გაგვაცნო გეგმა. უნდოდა მის ბიძიას და რეზის მანქანით წავეყვანეთ ზღვეზე. მაგრა გაგვიხარდა ეს რომ გვითხრა. ახლა ბიჭების დაყოლიება იყო მთავარი.
– აუ გოგო მე მშობლებიც უნდა დავიყოლიო ჯერ.
– კაი ახლა ჩვენ წავალთ. ორ საათში ჩამოგვიარე და ბიჭებს მივადგეთ.– თვალი ჩამიკრა მარიამ და თავიანთი სახლებისკენ გაემართნენ.
მე მშობლებთან მივედი.
– აბა რა შვრებით?
– აბა რა გინდა? (მამა)– ყოველთვის ხვდება რომ რაღაც მაწუხებს და მინდა.
– არაფერი, უბრალოდ მოგიკითხეთ.
– სესო, ყოველთვის როცა ასე იწყებ რაღაც გინდა და რა გინდა მითხარი?
– აუ, ბავშვები მიდიან ანაკლიაში და მეც წავალ რა?
– ვინები? (დედა)
– მარიას ბიძას და რეზის მიყავთ მანქანით მარია, ანი, გაბრო, ლუკა და რეზი. გავყვები რაა?
– რამდენი ხნით მიდიან?
– დილით ადრე გავდივართ და ღამე გამოვუდგებით. – დედ–მამამ ერთმანეთს გადახედეს. მერე მამა მე მომიბრუნდა.
– მპირდები რომ ჭკვიანად იქნები?
– კიი
– მაშინ წადი (დედა)
– აუ რა კარგები ხაართ! – ორივე გადავკოცნე – კაი მე მარიასთან ჩავდივარ ვახარო უნდა ამბავი.
– კაი წადი, წადი.
ოთახში შევფრინდი რასაც ჰქვია და გამოვიცვალე. ათ წუთში მარიასთან ვიყავი.
– გამომიშვეეეს– ყვირილით შევვარდი ოთახში. ყველა აქ იყო მარიას ბიძის– გიორგის თანხლებით. მარიას ინტერესის თვალები მივანათე.
– დათანხმდნენნ– წამოიყვირა და ხელები აწია.
– ურაა... ურაა... – გიორგისთან მივირბინე და ლოყაზე ვაკოცე. ახალგაზრდა იყო ამიტომ ძმასავით გვყავდა ყველას.
– ე, მოიცა ჩვენ არ გვინდა ლოყაზე კოცნა?
– მოიცა რაა, ვიღაცამ არ იეჭვიანოს.– ლევანს და ანის გავხედე, რომელიც მთლიანად წითელი იყო. რა ადვილად წითლდება ეს გოგო!
– ე მოიცა, რაა? (გიორგი)
– უი არ გითქვამთ?
– არა არ გვითქვამს. (ლევანი) გიორგი რაღაცას გეტყვი ოღონდ არავის უნდა უთხრა. მე და ანის ერთად ვართ, და ძაან გთხოვ არ გვინდა აფიშირება.
– ვაა, აქ რა ამბები ყოფილა – სიხარულით წამოიძახა გიორგიმ და ანი ჩაიხუტა– თუ ძმა ხარ არ იეჭვიანო– ლევანს გახედა გიორგიმ.
მის ნათქვამზე ყველას გაგვეცინა. მალევე შევთანხმდით რომ მეორე დილით გავიდოდით. ლევანს და ანას ერთად უნდოდათ ყოფნა მანქანაში, გიორგიმ კი უეჭველი ჩემთან უნდა იყონო ესენი, ლუკამაც მათთან მოინდომა (ლუკა ანის ბიძაშვილია),ამიტომ გადაწყდა რომ მე და მარია გაბროსთან ერთან წავიდოდით რეზის მანქანით.
– აბა, წავიდა სამზადისი! (ლუკა)
– კი, ბატონო! აბა დავიშალეთ ყველანი, მაცადეთ მეც მომზადება კაცო! (მარია)
ყველამ სახლებისკენ გავწიეთ.
– დე მოვედი, ხვალ დილით გავდივართ, უნდა მოვემზადო და ადრე დავწვე.
– კაი დე რამეს გამოგიცხობ საგზლად.
– ოქეიი..– ლოყაზე ვაკოცე და ოთახში შევედი. ლოგინზე დავენარცხე და უმაგრეს ხვალინდელ დღეზე დავიწყე ფიქრი.


თქვენი შენიშვნების მიხედვით შევეცადე რომ შეცნობები გამომესწორებინა, რამდენა გამომივიდა ეს არ ვიცი. მადლობა თბილი კომენტარებისთვის. კვლავ ველოდები თბილ კომენტარებს და შენიშვნებს. <3