არ ვიცი რა გავაკეთო. ხშირად მიფიქრია იმაზე თუ ვისი ნდობა შეიძლება და ვისი არა. პასუხი ისევ არ მაქვს. უკვე სამი დღე გავიდა იმ ინციდენტიდან, მაგრამ თავიდან მაინც ვერაფრით ვერ ვიგდებ. როგორც არ ვეცდები ის ისევ ჩემ ფიქრებშია. ჩემდა გასაკვირად ნიკაზე მეტს გიოზე ვფიქრობ. დღემდე ვერ ვხვდები ასე რატომ მოიქცა. მინდა მივიდე და დაველაპარაკო, მაგრამ ვიცი რომ ეს კარგად არ დამთავრდება.
-მარ.- ანა ჩემთან მორბის და მიღიმის. მის ყავისფერ თვალებს ვაკვირდები და ჩემდა გასაკვირად ვღიზიანდები. -მოხდა რამე?- მეკითხება დაბნეული, როცა ჩემ გაღიზიანებას ამჩნევს. თავს ვაქმევ უარყოფის ნიშნად და ვცდილობ არ შევიმჩნიო თუ როგორ მიშლის ნერვებს მისი ახლოს ყოფნა.
-ყველაფერი კარგადაა.- ვუღიმი, მაგრამ არა ნამდვილი ღიმილით. -მოხდა რამე?
-უნდა მომხდარიყო?- მეკითხება გაკვირვებული და გვერდზე მიჯდება.- გინდა სასეირნოდ წავიდეთ?
-არა- ცივად ვპასუხობ და ფეხზე ვდგები.- უნდა წავიდე.

ა ნ ა
მარი ამ ბოლო დროს უცნაურად იქცევა და თავის თავს აღარ გავს. უემოციო, და მუდამ გაღიზიანებულია. ვცდილობ რომ არბშევიმჩნიო, მაგრამ მისი უხასიათობა უკვე ჩვენზეც იწყებს მოქმედებას. არ მომწონს, როცა ადამიანს ვუყურებ რომელიც ადრე ყველას აღიმებდა, ეხლა მოწყენილია და სხვებსაც ცუდ ხაასიათზე აყენებს ამით. როცა ის დგება და მიდის მის შეჩერებას აღარ ვაპირებ, რადგან ამის აზრს ვეღარ ვხედავ. ის იცვლება და ჩვენ გვშორდება. მას არ მოწონს ჩვენთან ყოფნა, და თუ არ მოწომს მე რატომ დავაკავო?
-რა გჭირს?- ლიზა მახტება და სიცილს იწყებს. მაგრამ მარის უჟმურობა მეც გადმომედო.-რას იჯღანები?
-მარის ველაპარაკებოდი.- ვეუბნები მოწყენილი ხმით.- ვერ ვხვდები რა ჭირს. თან მისი უჟმურობაც გადამდებია. ვერ ვხვდები რა ჭირს, მინდა დავეხმარო, მაგრამ ის ამის საშუალებას არ გვაძლევს და პირიქოთ ხელს გვკრავს.
-ვიცი.- მოკლედ მპასუხობს ლიზა და გვერდზე იხედება რომ მზერა ამარიდოს. ვიცი რომ ისიც იგივეს ფიქრობს რასაც მე. არც მას არ მოწონს ახალი მარი.

ლ ი ზ ა
ანა მართალია, ის ჩვენ ხელს გვკრავს და ჩვენ დახმარებას არ იღებს. მინდა რომ დავეხმარო, მაგრამ თუ მას ეს არ უნდა მაშინ რა უნდა გავუკეთოთ ჩვენ? მინდა გავეკიდო მარის, ვუყვირო, ვეჩხუბო, მაგრამ არ შემიძლია. არ შემიძლია, რადგან ამის აზრს ვერ ვხედავ. ის აღარ შეიცვლება.
სამწუხაროდ ვიცი რომ ახალ მარისთან მოგვიწევს შეგუება.