შეუჩერებლად თოვს,მეკი ბავშვივით მიხარია პირველი თოვლის მოსვლა..ჩემს თეთრ ხელებს თოვლის ფიფქებს ვახვედრებ და ვგრძნობ თუ როგორ ნაზად მეხებიან ეს პაწაწინა ფანტელები.დღეს რაღაც უჩვეულოდ ვგრძნობ თავს,აი ისე თითქოს რაღაცას ელოდები სულმოუთქმელად..
მე 20წლის ელიზაბეტ (ელიზა) წერეთელი ვარ,ვსწავლობ სამედიცინო უნივერსიტეტში,ვარ მაღალი,ქერა მწვანეთვალება გოგო,მაქვს აპრეხილი ცხვირი და
საშუალო ზომის ტუჩები..რათქმაუნდა მე ,მე არ ვიქნები ჩემი მეგობრების ელენეს,ლილეს და დამიანეს გარეშე..გვიყვარს გართობა (ზომიერების ფარგლებში)და ერთმანეთის წვალება..
სამზარელულოში გავდივარ დედას ვეხუტები და ყავის გაკეთებას ვთხოვ,მე კი დორიან გრეის წიგნს ვიღებ და ინტერესიანი თვალებით ვაშტერდები..ტელეფონზე ესემესი მომდის რათქმაუნდა ელენეა.
- ,,აუუუ ელიიიზზ გამო რა ჩემთან ფლიიიზ"
-,, აუკაიიიი დამის და ლილეს უთხარი რაა შეენ"
-,, კაი გაკოცეეე"
აღარ მიპასუხია წავედი და მომზადება დავიწყე, 20 წუთში მზად ვიყავი..დედას დავუძახე წავედითქო და სახლიდან გავედი..სულ გადმავიწყდა ყავის დალევა..ქუჩას მივუყვებოდი ერთი მანქანაც კი არ შემხვედრია ამიტომ გზის მეორე მხარეს თამამად ვკვეთდი,როდესაც მანქანის დამაყრუებელი სიგნალებისა ხმა გაისმა,შემდეგ თვალი ძალიან მკვეთრმა შუქმა მომჭრა და ამის მერე აღარაფერი მახსოვს..


მოგესალმებით ❤❤ეს ჩემი პირველი ისტორიაა, ძალიან ვღელავდი რადგან მეშინოდა რომ არ მოგეწონებოდათ..გთხოვთ შემაფასეთ და საჭიროების შემთხვევაში გამაკრიტიკეთ კიდეც ❤❤