გონზე საავადმყოფოს სუნმა მომიყვანა,გვერდით ექთანი მედგა და როდესაც შენიშნა,რომ გონზე მოვედი თბილად გამიღიმა,მე კი ხმის ამოღება არ ვაცადე და კითხვების კორიანტელი დავაყარე
-რამჩირს?აქ როგორ მოვხვდი?ვინ მომიყვანა?რამე სერიოზული მჩირს?
-დამშვიდდი გოგონა ყველაფერი რიგზეა უბრალოდ შიშის ფონზე შეწუხდით,აქ კი ავტომობილის მძღოლმა მოგიყვანათ..მითხრა და თან სწრაფადვე დატოვა ოთახი..
გონებაში ვცდილობდი აღმედგინდა თუ რა მოხდა, ღმერთო რა საშინელი შეგრძნება იყო, ამ ფიქრებში ვიყავი ჩაძირული, როდესაც ვიღაც ბიჭი შემოვიდა კიარადა შემოვარდა,პირდაპირ ჩემთან მოვარდა და ჩამეხუტა,ღმერთო რა სურნელი აქ,თვალებს ვნაბავდი და მის თბილ სხეულს შევიგრძნობდი,მაგრამ უცებ გონზე მოვედი და უხეშად მოვიშორე
-რასაკეთებ? მივანათე ჩემი მწვანე გაბრაზებული თვალები
-მე..უბრალოდ..ვინე..ვინერვიულე შენზე- მითხრა დაბნეულმა
-თავის დროზე თვალებში,რომ გამოგეხედა ახლა ნერვიულობა არ მოგიწევდა
-და შენ,რომ გზაზე არ გადმომხტომოდი ახლა აქ არ ვიქნებოდი- ხმა გაიმკაცრა და ისე მითხრა..
-იმის მაგივრად,რომ ბოდიში მომიხადო მე მაბრალებ ყველაფერს? ვატყობდი,რომ მოთმინება ეკარგებოდა
-მომისმინე-გამოსცრა კბილებში და რაღაც უნდა ეთქვა,როდესაც ჩემი მეგობრები შემოცვივდნენ.. ღმერთო, როგორ გამიხარდა მათი მოსვლა..გოგოებს გადავეხვიე და ამდენი ხნის ნაკავები ცრემლები და ემოციები ერთბაშად ამოვუშვი და გასაქანი მივეცი..ცრემლების დანახვაზე შეკრთა,თვალებში სევდა შეეპარა და ამოიჩურჩულა
-მე წავალ,გამოჯანმრთელებას გისურვებ და ბოდიში..
რაღაც მჭირდა,რატომღაც არმინდოდა რომ, წასულიყო..მინდოდა კიდევ დარჩენილიყო და ჯანდაბას გაგვეგრძელებია ერთმანეთზე ამ ამბის დაბრალება,მაგრამ არა მან კარები გაიხურა და წავიდა...
მე მალევე გამომწერეს საავადმყოფოდან,სერიოზული არაფერი მჭირდა მაგრამ ,,ბავშვები"(იგულისხმება ჩემი მეგობრები) მაინც ღელავდნენ ჩემზე და თავზე მევლებოდნენ..ახალი წელი ახლოვდებოდა მე კი თბილისში დარჩენა რატომღაც არ მინდოდა,ამიტომ ელეს დავურეკე და დანარჩენების შეკრება ვთხოვე,ერთ საათში ყველა ჩემთან იყვნენ და ყურადღებით მისმენდნენ
-მოკლედ მინდა,რომ ამ ახალ წელს თბილისიდან შორს შევხვდეთ,მაგალითად ბაკურიანში ან სვანეთში ან კიდევ არვიცი მოვიფიქროთ, სახლი ვიქირაოთ და ახალი წლის შემდეგ კვლავ თბილის დავუბრუნდეთ,აბა რას იტყვით? მივაპყარი ინტერესიანი თვალები..
-ეგეთ მაგრობებს რო იფიქრებ მაგიტო მიყვარხარ ლიზიკო მომვარდა და თმები ამიჩეჩა,მერე ჩემს გაბრაზებულ სახეზე კარგად იცინა..იმდენი ქნა მეც ამიყოლია..გოგოებიც დამთანხმდნენ და დავიწყეთ მზადება..
-სახლის ამბავი მოგვარებულია-დამი
-აუ მაგარია,ხვალ დილით წავიდეთ-მე
-რომელზე გავიდეთ?-ლილე
-რავი 7-ზე ან 8-ზე
-ვგიჟდები სვანეთზე და მის ბუნებაზე..-ელენე
-აუჰო მაგარი ბუნება აქვს-დამიანე
-კაი წავედით,ბარგს ჩავალაგებთ..ლილე
-ჰო და ხვალ 7ზე აქ ვიქნები და გოგოებსაც მოვიყვან-დამიანე
-კაი აბა ხვალამდე..
მარტო,რომ დავრჩი ისევ ისეთი შეგრძნება დამეუფლა თითქოს რაღაც უნდა შეცვლილიყო ჩემს ცხოვრებაში,ვფორიაქობდი,ერთ ადგილზევერ ვჩერდებოდი,ეს ხვალინდელ ამბავს დავაბრალე და მომზადება დავიწყე..მაღვიძარამ,რომ დარეკა ჯერ ნორმალჯრად გათენებულიც არიყო,საათის ციფერბლატები 6-ს უჩვენებდა..ავდექი შხაპი მივიღე,ცოტა მოვფხიზლდი და მოვემზადე,მალევე მოვიდა დამი და გოგოებიც მოიყვანა..გავუდექით გზას,ჩამეძინა შემდეგ,კი დამიმ გამაღვიძა და მითხრა ჩავედითო..თვალები გავახილედა ღმერთო რა სილამაზეა, ირგვლივ მიმოვიხედე და ლამაზი ორ სართულიანი სახლი დავინახე,სახლის პატრონი მოდიოდა გვერდით კი... ო არა..ღმერთო ეს ხომ..ეს..არარსებობს..