სანდრო წამში მოემზადა, ორთოპედიული მჭიდროდ დაიმაგრა ფეხზე და კარს იქით მყოფ ლეასთან გავიდა.
- ბოდიში დაგვიანებისთვის.
- არა არაუშავს...
ლეამ მანქანა დაოქა და შეუპოვარ ცივ მთებს მიაშურა.
- საკმაოდ კარგად მართავ მანქანას.- რამოდენიმე წუთიერი დუმილის შემდეგ ალექანდრემ ლეას თვალი გააპაა.
- კი .... ვცდილობ ..... ვცდიოლბ ის ცრურწმენა დავარღვიო , რომ ქალი ვერ მართავს საჭეს. - ლეამ გაიცინა და მანქანა შეუმჩნევლად შეანელა. გზა მეტად ოღრო ჩოღრო იყო. ჯიპი იქწეოდა და დიკომფორტს ქმნიდა.
- გინდა აეროპორტის გზაზე გავიდეთ და მაჩვენე შენი შესაძლებლობები- ალექსამდრემ გამოწვევის მიზნით თვალი ჩაუკრა და გაუცინა.
- კაი- ლეამ ჩაიცინა და აეროპორტის გზაზე ხუთ წუთში გაჩნდნენ. - აბა ჩადი და დრო დაინიშნე. ერთ წრეს შემოვივლი....
- არა . რომ გადავიდე გავიყინები თან ნახე დაბნელდა . - ალექსანდრემ ფანჯრის მიხმა გაყინულ ხედძე მიუთითა ლეას.
- ღვედი შეიკარი....- ლეამ სწრაფად ააღმულვა მატორი. რამოდენიმე წამი ადგილზე აბუქსავა, დამწვარი საბურავებისა და მუხრიჭების სული სალონშიც შემივიდა და ცხვირი სასიამოვნოდ აუწვათ ორივეს .
მანქანა სწრაფად მოწყდა ადგილა . კვადრო იყო და დრიფტი ვერ გამოუვიდა. მაგრამ ალექსანდრეს კი ერთი შიში აჭამა....
- ვაღიარებ - ალექანდრემ ლეას თმაზე ხელი გადაუსვა. - მართლა მაგარი გოგო ხარ...
- ......- ლეა არმოელოდა სანდროს ამ ჟესტს , ცოტა ააღელვა მაგრამ მოეწონა.
- ნამდვილად განსხვავებული ხარ - სანდრო ლეაში რაღაც ადამიანირს ეძებდა და მეტად ემოციური უნდოდა ენახა.
ადრენალინის გადავლის მერე ლეამ მანქანა ისეთ ადგილას შეაჩერა საიდანაც სვანეთის თითქმის მთელი ხედი ჩანდა. აქაიქ კოშჯებიდან გამოსული ბჟუნტავი შუქი თეთრ თოვლს ირეკლავდა და ლამაზ ფერებად ირეკლებოდა.
- ლეა - სანდრომ ლეას გადახედა.
- ჰოუ- კეას თვალები დაეხუჭა და ფიქრებში შორს დედამისთან წასულიყო.
- თითქოს რაღაც გაწუხებს...
- კი მაქუხებს.-...- რაღაც გულში მჭამს და ეს არმომწონს....
- ვერგეტყვი მესმისთქო მაგრამ ვხვდები რომ მართლა ცუდი გრძნობაა...
- კი-...
- მშობლები გყავს?!
- დედა!- კბილები მაგრად მოუჩირა და მამის გახსენებისას თვალებში ალი ჩაუდგა.
- მამა?!- სანდრო არჩერდებოდა კეას ადამიანურიბას ეძებდა.
- მოკვდა! - ისე ბრაზით თქა ლეამ ალექსანდრემ იგრძნო რომ ამ თემაზე აღარაფერი უნდა ეკითხა...
სალონში ისევ სიჩუმე ბატონობდა. ორივე თავის თავში ჩაფუქრებული ცაზე ნავარდობდნენ და ხედით ტკბებოდნენ.
- სანდრო....- ლეან არაფრისმთქმელი თვალებით შეხედა გვერდით მჯდომს .
- ჰჰ....
- გეშინია რამის?!
- სიმართლე გითხრა ეხლა არაფრის . -...- პატარარიმ ვიყავი სუბნელის მეშინიდა. მერე ჩემმა ძმამ ტუალეტში ჩანკეტწ და სამისაათის შენდეგ მივხვდი რომ სიბნელე არცთუისე ცუდი იყო... მერე .... მგონი მეტი არაფრის ....
-შენ რისი გეშინია?!
-მე ...გრძნობების...
-?!
-ანუ მეშინია გრძნობების გამოხატვის.. მეშინია ტირილის , ცრემლები მაშინევს.
- იცი?! ტველაფერი მთავრდება . დარწმუნებული ვარ იპოვი ისეთ ადამიანს რომელთანაც არაფრუს შეგეშინდება... - სანდრომ ლეას ღვედი მოხსნა და თავისკენ მიიზიდა. - როცა სხვა შენსთავზე ძვირფასის გულის ცემას იგრძნობ მაში ნამდვილი, რექლური დამეტად ადამიანური იმპულსები გაგიჩნდება სხეულში.
- როგორ ლაპარაკობ ?! ...რაღაცნაირად თბილად . ცოტაც და შეიძლება სისხლი გამითბეს ვენებში- ლეას გაიცინა სანდრომ კი უფრო მიიკრა გულში.
- არასდროს გყვარებია??
- არა არასდროს, ჩენნაირები არუყვარდებათ, ჩემნაირებთან მარტო ერთი ღამე უნდათ... მაგრამ მე არავისგან მჭირდევა ერთი ღამე...
- შენ მეტად ემოციურ შეგრძნებებს ეძებ.
- მოდი გვეყოფა დღეისთვის კაი?! უკვე გვიანიცა და ....
- კაი ლეა. - სანდრომ გოგო მისი მკავებისგაბ გაანთავისუფლა და მანქანის ძრავიც აგუგუნდა.
სასტუმროს კართან სანდრო ლეას დაემშვიდობა. გღილი ტუჩები შეახო შუბლე და კოჭლობით კიბისკენ წავიდა.
ლეამ ცხელი წყლისქვეშ რამოდენიმე საათი გაატარა. გონება დაეძაბა სანდროზე ფიქრობდა. რაღაც უბრალო და განსხვავებული გრძნობა გაუჩნდა. ზედმეტი ბანალურობის გარეშე ისე უბრალოდ .... სანდრო ლეას ფიქრებში და გონებაში შევიდა.
არც ბატონი ალექსანდრე იყო ლეაზე კარგად. ლაშასთვის არც დაურეკავს. სავარძელში ჩაეშვა და რამოდენიმე წუთით ისევ ლეას დაუბრუნდა. ,,მისი აუნი, მისი თმა, რაღაც იყო ამ გოგოში ისეთი რაც სანდროს იზიდავდა. ხვდებოდა რომ მალე უნდა დამთავრებულიყო თორემ ეს უკვე მოვალეობის შესრულება არ იყო.