- ახლა კი წავიეთ სახლში...
ალექსმა ხელი მომკიდა მაგრამ მე შევაცერე.
- სახლში დედაჩემია და ასეთ მდგომარეობაში როომ დამინახოს მომკლავს.
- მერე მე ხომ შენს სახლზე არ მითქვამს?
ალექსმა გაკვირვებულმა ხელი მკლავიდან ამაღებინა კისერზე მომხვიეო მანიშნა და ხელში ამწია.
- ალექს დამსვი მეთვითონაც შემიძლია სიარული. პატარა ბავშვივით მექცევი.,
შუა ქუჩაში ალექსი სულ მთლად სველი მიაბიჯებს და მე ვყავარ ხელში, ეს კიდევ არაფერი, მე სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით ვფართხალებ.
- ისე მელაპარაკები გეგონება ოცი წლის ქალბატონი მყავდე, შეგიძლია? ორ წუთს მაინც გაჩერდი.
- არა არ შემიძლია სულ პატარა გოგოსავით მექცევი,
- ესეიგი დიდი გოგო ხარ ხო?
- დიახ
- კარგი.
ალექსმა ჩამომსვა ხელიდან, მაგრამ როგორც კი ფეხი მიწაზე დავადგი მაშინვე ჩავიკეცე და ისევ ალექსის ხელებში ავღმოჩნდი.
- ახლა რას იტყვი? დიდი გოგო ხარ?
წამავლო ხელი ალექსმა და ისევ ხელებში ჩამიგდო პატარა სათამაშო მეგონა თავი.
- ზუსტადაც. ჯინაზე ვეკამათებოდი ალექსს და მის მხარზე თავი უსიცოცხლოდ მედო.
იქნებ ის მაინც გამაგებინო სად ჯანდაბაში მიგყავარ...
იმის მაგივრად რომ მადლობა მეთქვა როგორც მჩვევია ვეწუწუნებოდი. ალბათ ახლა ჩემზე ფიქრობთ რა ძუკნა ყოფილა ირაკლი ნამდვილად არ ცდებოდა თურმე თავისი ბავშვობის მეგობარი მოსწონსო და მინდა გითხრათ რომ ეს თქვენი აზრი ალოგიკურია, ადამიანი თუ გიყვარს შეიძლება მისთვის ყველაფერი გააკეთო.
და რა აზრიაქვს ვინ არის? ჩემთვის არანაირი...
- ჩვენთან...
- რაა? რაღაც სწორად ვერ გავიგე? ( ჩვენთან)? ახლა არ თქვა რომ შენთან მივდივართ სახლში.
- იქნებ ცოტა მოიცადო და მოკეტო?
ჩემს ქუჩას გავცდით. ალექსის სახლთან რომ მივედი დავინახე როგორ ჩხუბობდნენ ალექსის მშობლები და როგორ აევსო ცრემლით ამ ყველაფრის დანაცხვისას ალექსს.
- ვხედავ არც აქარის ჩვენი ადგილი. ჩვენ მთელს სამყაროში მარტო ვართ, უამრავი სახლია ჩვენს გარშემო და უამრავი ადამიანიც რომლებიც გვიყურებენ და თითქოს თვალებში ქვებიაქვთ რომლებსაც შემოხედვისთანავე გვესვრიან. ჩავეხუტე ალექსს და ავქვითინდი.. ოხ როგორ ნერვები მეშლება სულ რომ დებილივით ცრემლები მდის. მეზიზღება ამ დროს ჩემი თავი.
- აქ ვერ მხედავ?
- მერე?
- ესეიგი მარტო არხარ და გთხოვ ნუ ტირიი შენ არ უნდა ტიროდე, ეს ისინი უნდა ტიროდნენ ვინც გაგვრიყა.
ალექსმა ტაქსი გააჩერა და ჩამსვა.
- უკაცრავად თუ შეიძლება ტყის დასაწყისში მიგვიყვანეთ.
- რათქმაუნდა შეიძლება.
- შეიძლება პაციენტი დაწვეს უკანა სავარძელზე?
- რათქმაუნდა.
ალექსი მძღოლს გარეთ ჩემგან მოშორებით ესაუბრებოდა მაგრამ მაინც დიდი მონდომების შედეგად შევძელი გამეგო მათი საუბარის ეს ნაწილი. ამ ფრაზების შემდეგ კიდევ რამოდენიმე წამი საუბრობდნენ, შემდეგ ალექსი ჩაჯდა ტაქსში უკანა სავარძელზე ჩემთან ერთად და მითხრა.
- დაწექი და თავი კათაში ჩამიდე იქნებ ცოტა გაგიაროს ტკივილმა.
- ისევ პატარა ბავშვივით მექცევი.
გავუძალიანდი ალექსს და გვერდით გავიწიე.
- ელენა.. უბრალოდ გთხივ კარგი?
- ჯანდაბა... კარგი ჰოო.
ალექსის კალთაში თავი ჩავდე თუ არა ალექსმა თმებზე თამაში დამიწყო.
( როცა თმაზე მეთამაშებიან ყოველთვის მეძინება) ალექსმა ეს კარგად იცოდა და მის სასარგებლოდ გამოიყენა კიდეც.
თვალები რომ გავახიილე ალექსის მკლავებშვი ვიყავი და ისევ ვირხეოდი, ბუნდოვანი გამოსახულების გასწორება თვაკლის მოჭუტვით და შემდეგ ისევ გახელით მოვახერხე და დავინახე დიდი უზარმაზარი ბიილიკი რომელიც მწვანე გაშლილ მინდორს მიუყვებოდა.
- სად ვართ ალექს?
- იქ სადაც მშვიდად იქნები.
- მაინც?
- ცოტაც მოიცადე.
მითხრა ალექსმა და შუბლზე მაკოცა. ისევ გრძელდებოდა ეს გზა უსასრულოდ.
- თუ გინდა დაიძინე.
- უკაცრავად ალექს არ გიფიქრია რომ უმჯობესი იქნება თუ ჩამომსვამ?
- მართალი ხარ. ოღონდ თუ წაიქცევი იცოდე მთელი ცხოვრება ასე გატარებ რადგან ეს მეორე არ განმეორდეს?
- როდის მერე გახდი ასეთი რომანტიკოსი?
- მგონი რაღაც გეშლება. უბრალოდ არ მინდა ვნახო როგორ ეცემი.
ალექსმა ნელა დამსვ