გაშეშებული ვწევარ საწოლში,შიშველ სხეულზე სიფრიფანა ნაჭრის ლივლივს განვიცდი და მახსენდება ქალიშვილობის უკანასკნელი დღე,დღე როდესაც გაქრა ქალი-შვილობა,დღე როდესაც ქალი ვარდის კოკრიდან დიდ ლამაზ წითელ ყვავილად ოქცევა.
კედლებს ვაშტერდები სენსაცია,აფსტრაქცია,ვნება,ყველა ფურცელზე შექმნილ ნახატში იგრძნობა ცალ-ცალკე და ზოგჯერ ერთადაც,
მშვიდი მუსიკაა,ნოსტალგიას რომ მოგგვრის ადამიანს აი ეგეთი,ეტყობა უყვარს ბახი,მოცარტი,ყველა შემსრულებელი რომელიც სიღრმისთვის იყვნენ დაბადებულნი.
მკერდს თმები მალავს,მკერდიც და თმაც რომ შეგიწყობს ადამიანს ხელს,მე მაგაზე მეღიმება მაგრამ ის მაჩერებს,თვალებს მახუჭინებს და ქვედა ტუჩზე მთელი სისადავით მეხება.
მინდა რომ ასე განაგრძოს,მაკოცოს და მკერდძე ჩამოყრილი თმა მომაცილოს სხეულიდან,მე კი მინდა მაგრამ ის ჩერდება და ჩემგან შორს დგება.
თვალს ვაყოლებ,ფეხებიდან ავდივარ ზევით,ჩვეულებრივი მხატვრის აღნაგობა აქვს,შავი ფეხსაცმელი-გაცრეცილი შავი შარვალი და თეთრი მოშვებული პერანგი,თმა გრძელი,მხრებამდე წვერი კი მიშვებული თავისუფლებას.
მხატვრის კვალობაზე სუფთაა,ფაქიზი და ნარნარა,პერანგი სისუფთავისგან ბრწყინავს,ერთი წვეთი აკვარელი ვერ ვიპოვნე მის კაცობაზე.

ხელში მოქცეულ ფუნჯს უსვამს ფურცელს,ხან იქით და ხანაც აქეთ ძალიან საინტერესოა რამდენას პეოფესიონალურად ასრულებს შედევრს,ცოტა ამაღელვებელია,მე ვიხატები ვიცი და სხეული მეჭიმება,დამაინტრიგებელია როგორ აღოქვამს ქალს მხატვარი მამაკაცი საკუთარი თვალით,ისინი ხომ
ჯერ ხედავენ,შედეგ შიფრავენ და ბოლოს იმაზე ლამაზს ხდიან ვიდრე არიან.
ისე იღიმის თითქოს ფურცელმა ხუმრობა გაუბედა,დახრილი თავით ალმაცერად მაპარებს მზერას და მალევე მარიდებს,საკვირველია მაგრამ მისი გამოხედვა არ მარცხვენს,უფრო მეტის მინდა რომ სულ მიყურებდეს,მსგავსად ვნებით აკაშკაშებული თვალებით,როგორიც წინა გამოხედვისას ჰქონდა.
ხელით მიჩვენებს ზეწარი გადაოწიეო,მეც მაშინვე ვიშოშვლებ ნახწვრად სხეულს მისგან და ხეზს უფრო
მკაფიოდ ვაჩენ,მაშტერდება,მაოცებს მისი მოშტერებაც..
ახლა მახსენდება ბარძაყთან საგვარეულო ხალი,ვამაყობ ჩემი სხეულით და კმაყოფილი სახით ვაპარებ ფეხებს მზერას.

მის წინაშე გამოთაყვანებული ვარ ნაჩვენები,შეიძლება კი კაცი იმდენად იყოს ლამაზი რომ ქალს საკუთარ სილამაზეში შეეპაროს ეჭვი? ის კი ასეთია,
ნამდვილად უდაოდ ლამაზი.
რომ მოეცაღმერთს ხატვის ნიჭი,პირველს მას დავხატავდი უზარმაზარ კედელზე და ამ კედლოს წინ საწოლს დავიდგამდი.

ჯდება და ფუნჯს პაწაწინა მაგიდაზე დებს,მეც ვეშვები დაძაბულობისაგან და სხეულს ვათონთლოვებ
-შეგიძლია აბრძანდე და ჩაიცვა-მიღიმის და ლოყაზე ღია ფერის ხალი ნახვრეტში ეკარგება,დაბნეული ვდგები და ზეწარს მთლიან სხეულზე ვიფარებ.მაღალი საწოლიდან ვხტები და მისკენ მივდივარ-არ შეიძლება-ხელს მიჭერს ხელზე,ნახატს მიმალავს..
ნუთუ ასეთი მახინჯი ვარ რომ არ მაქვს უფლება ვნახო ჩემი თვალი?
ვბრაზდები და სკამზე გადაფენილ ყვავილებიან კაბას ვიცვამ,კამის შემდეგ კი საცვალს ვაპარებ სხეულს.
ჩუმად ვუყურებ მაგრამ არ მიყურებ,უფრო ვბრაზდები და ახლა ფეხსაცმელა ვიცვამ.
ვტრიალდები და კარისკენ მივდივარ,ნახატი ეფარება ფარდებს,ვჩერდები და ვამჩნევ ნახატის ფეხებს,ეს ჩემი ტერფებია.ვიღიმი და ისე გავდივარ რომ კარის ხმას არც კი ვაგონებ მას..

რა არის სასაცილო ?
ის რომ ერთმანეთის სახელები არ ვიცით,ჯერ ისიც არ ვიცი მეორედ ვნახავ კი მას?
სახლთან მალევე მივდივარ,კარებს ვაღებ და შიგნით ვიკარგები..
ფანჯარასთან ვიკავებ ადგილს,სიგარეტს ვუკიდებ და მზერას ვაპარებ მისი სახლისკენ.
ერთხელაც არ დამდგარა ფანჯარასთან,სახლში არ ეწევა ვიცი,რომ ეწევა ვიცი მაგრამ სად და როდის ვერ გამიგია.
თვალებდაშტერებულს ფანჯრის მინებზე კენჭის მორტყმა მაფხიზლებს,ვაღებ და ვეყუდები ფანჯარაზე
-ჩამოხვალ თუ ძალიან გთხოვო?-მიცინის თავზე ქუდით ბიჭი,ჯერ მას ვუყურებ შემდეგ ეზოს ვავლებ თვალს,რას ემსგავსება ჩემი ქალაქი? ამდენი ომისგან და ბრძოლისგან გზებიციხეხება,ვუღიმი და თავს ვუქნევ.ისევ გარეთ ჩავრბივარ..

ალისია 2

26-11-2016, 00:04
ავტორი mi ra
ნანახია 374


რამდენის შესისხლხორცება შესძლებია დედა-მიწას?!
მის ნიადაგს,ბუნებას.
ტკივილის,ცრემლის,ტანჯვის მიუხედავად რომ ბრუნავს გადაკარგული კოსმოსში,
შავად შეფერილი ცა,წვიმასაც შავს რომ გვაფენს თავზე.

ვჩერდები სახლის კართან,სახელურს ვაცილებ ხელს და პირველ კიბეზე ვჯდები,უნებურად მიქრება გარეთ გახედვის სურვილი,მავიწყდება მომლოდინე იოჰანიც.
მახსენდება რომ ხვალ ღამით ნახატების გამოფენა იმართება,
შიში მიპყრობს,ბედის ირონია იქნება, გამოფენაზე ჩემი თავი თუ გამომეჭიმება კედელზე ჩამოკიდებული.
თავს ხელებში ვრგავ,სხეულში ჟრუანტელი მივლის სირცხვილის გამო,ამ წამსვე ვაანალიზებ რომ გამოფენაზე აუცილებლად უნდა წავიდე.
ისევ ავდივარ კიბეებზე,ფარდებს შეუმჩნევლად ვწევ და ქვევით ვიყურები,იოჰამი აღარ მელის,წასულა.
საწოლზე ვჯდები,წინ დიდი კარადის სარკეა,ვამჩნევ ჩემს სილუეტს მასში და უნებურად მეღიმება.ვდგები ფეხზე და ვუახლოვდები,ჩემს თავს ვაკვირდები და ჩემივე თვალებში ვიკარგები,ლავიწის ძვლები იქცევს ყურადღებას,გაყინულ თითს ლავიწის თავში ვდებ და ბოლომდე ვუსვამ.
კაბის მკლავებს აქეთ იქით ვიწევ,ყელზე სამი ხალი მეჩხირება თვალში და ახლა მათ ვუსვამ თითებს.
ღრმად ვოხრავ და ისევ საწოლზე ვჯდები,საათს ვუყურებ უკვე თორმეტი საათი გამხდარა,ვეშვები და თავს ვდებ ბალიშზე თვალებს ვხუჭავ და კვლავ იდუმალ ოთახში ვხვდები,სიზმრებიც კი უცნობ-ნაცნობს უკავშირდება ჩემი!
ასე ასე უცნაურად მეძინება...

დილით საკუთარი თმა მაღვიძებს,ცხვირის ნესტოებში მოხვედრილს ვიცლი ზლაზვნით,ვიწევი საწოლიდან და საათს ვაშტერდები.
ვერ ვხვდები ამ დრომდე როგორ მძინავს? სამი საათია მე კი გამოფენაზე ევქს საათზე უნდა ვიყო.
შიშველ ფეხებს ცივ იატაკზე ვალაგებ,სხეულზე წიწნკლები მაყრის და სირბილით გავრბივარ საკუჭნაომდე,ხელებს და პირს საპნით ვიბან,თბილ წყალს ვისხამ და ერთიანად ვთბები.

ექვსი საათი შეუმჩნევლად მოვიდა,უკვე კაბაში გამოწყობილი ზევიდან ჟაკეტს ვისხამ და სახლიდან დაღვრემილი გავდივარ.
ექვსი საათი კი არის მაგრამ უკვე სიბნელე სადგურდება ქალაქში,ახლა იღვიძებს ყველა და გარეთ იყრის თავს,ლამპიონები ანათებენ ქუჩას.
როგორი ლამაზია ღამე,ვარსკვლავებით მოჭედილი ცა და ცაზევე აღმოცენებული უზარმაზარი ბადრი მთვარე,ჩემამდე იმდენად ახლოს არის გონებას მაკარგვინებს,მის სილამაზეში ვიძირები და გზას მივუყვები ისე წინ რომ არც ვიყურები.

უზარმაზარ შენობასთან ვჩერდები,ვემზადები სანახაობისთვის!
ვიშმუშნები,გარედან ვათვალიერებ შენობის ორნამენტებს,ისეა გამოქანდაკებული უამრავი ქალი კარის ზევიდან თითქოს,ცოტაც და გაცოცხლდება ყველა მათგანი და თავზე დამეცემიან.
ვნებიანი სხეულები,შიშველი სულები ჩანს მათში,ისევე როგორც ჩემსასშია.
კიბეებს დინჯად მივუყვები,ლამაზ ფილებზე მივკაკუნობ და ისევ კიბეებზე ვიწყებ ასვლას,უზარმაზარ ხის შეხსნილ კარში ვიჭრები.
შენობა გადაჭედილი ხალხით,
კედლები გადაფლაშული სექსუალური ნახატებითა და ქანდაკებებით,ადამიანს სექსუალურ ცხოვრებას რომ მოგანდომებს ისეთია სწორედ.
ვუფიქრდები თითოეულ ნახატს,რადგან ქანდაკებები დიდად არ მაინტერესებს,
ნახატში ჩაქსოვილი სიბნელე და სინათლე,ორივე ერთად,ორივე ცალცაკე!

მივუყვები ლამაზ დერეფანს თვალიერება თვალიერებით,
უეცრად თვალს შინდისფერი ზეწარი მჭრის ნახატზე,მარცხნის თვალებგადიდებული მივიწევ,ასწრაფებული ნაბიჯების გამო ძლივს ვჩერდები ნახატთან..

ეს მე ვარ!! ეს უეჭველად მე ვარ!

გული ამოვარდნას მაქვს,სხეული მიცახცახებს და ნერვიულობა მიყინავს ხელის თითებს.
გულზე ვიპარებ ხელს,ვიდებ და მართლა მკაფიოდ განვიცდი მის ძგერას ჩემს შიგნიდან.საშინელი გრძნობაა,მთელი ქალაქი ხედავს ამ ვულგარულ სანახაობას.
ვბრაზდები მასზე,მერე ცრემლები მაწვება თვალებზე და ძლივს ვიკავებ თავს,ამ სურათის წინაშე მდინარე რომ არ დავაყენო.საპირფარეშოში შევრბივარ და შოგნიდან ვკეტავ კარს,მის ძირზე ვიკეცები და საკუთარ მუხლებს ვეჭიდები.
კარებზე კაკუნია,ვიღაც ქალი გამწარებულია როგორც ჩანს,მისი ქოშინის ხმაც
მესმის,ალბად ისიც ტირის.
ვდგები და კარს ვაღებ,ჩვემი ჩაწითლებული თვალები ერთმანეთს ხვდება,ამის შეჩნევისას კი ერთდროულად გვიტყდება ტირილი.
სანამ დროა და სანამ მიცნობს გამოვდივარ,ნაცნობ სილუეტს ვხედავ ხალხში გარეულს.
ეს ის არის!
მისკენ მივიწევ,მიახლოვების თანავე ვინაზები,თავს ზევით ვწევ და ერთს საწყლად ვიოხრები.
ვუახლოვდები და ხელზე ვექაჩები,დინჯად ბრუნდება ჩემკენ და როგორც კი მამჩმევს სახეზე თეთრი ხდება.
-არ მელოდი?-ვუღიმი გამომწვევად და წარბებს ზევით ვწევ,ყელში ბურთი ეჩხირება და წვალებით ყლაპავს ნერწყვს.ხელს მავლებს და მიფარებულში მიმარბენინენს.

ბნელი ოთახია,კარებით.
შიგნით შევყავარ და კარებს შიგნიდანვე კეტავს.გახევებული ვდგავარ და აზრზე არ ვარ რომელ მხარეს დგას,ხელების ქნევას ვიწყებ და ვგრძნობ თბილს
მის ტუჩებს,ცერა თითი მის კბილებზე მებჯინება,ის კი კუმავს ტუჩებს და მისი ბაგეები ზევით-ქვევიდან მეხებიან.
სხეულში ათი ათასობით ნერვი მითამაშდება,ბრაზი გადამდის და ხელს უმალ ვაცილებ ტუჩებიდან.
-რატომ ?-მეკითხება,მაგრამ რას აზრზე ვერ მოვდივარ
-რა რატომ?-მის ხელს წელზე ვგრძნობ,ჟაკეტის ქვეშიდან შემოფარებულს.
არ ვიცი რატომ მიკეთებს ამას,ან მას მოვწონვარ და იმიტომ,ან ხვდება რა ძლიერადაც მიზიდავს იგი.
დაბნეულობას არ ვიმჩნევ,ისევ ამაყად ვდგავარ,კიდევ კარგი სიბნელეში ჩემი აწითლებული ლოყების დამახვა არ შეუძლია,თორემ უფრო მეტად დავიმორცხვებდი.
ღრმას ვსუნთქავ,იმდენად ახლოს დგას ჩემთან მის სურნელა მთლიანად შევიგრძნობ,თავბრუს მახვევს მისი სიმხურვალე
-რატომ გამიბრაზდი?-მისი ხმა მთიშავს ქვეყნიერებიდან,მზად ვარ მკლავებში ჩავუვარდე
-ეს ნახატი რომ გამოფინე-დაბალი მშვიდი ხმით ვპასუხობ,მეორე ხელს სახეზე მაპარებს და ტუჩებს მახებს ლოყაზე,ვცახცახებ მის წინაშე.
-მსგავს სილამაზეს უნდა ხედავდნენ,ჩემო მუზავ-ეცინება და ყელში მკოცნის,თვალებს ვხუჭავ და მის კოცნას მთელი არსებით შევიგრძნობ.

მკოცნის ისე,თითქოს ჩემი ორგანიზმიდან სისხლს წოვდეს.მთელი ვნებითა და სიმხურვალით მიკრავს სხეულზე,ყელიდან ზევით მოიწევს და ბაგეებს ბაგეებზევე მაბჯენს,ვშეშდები ერთიანად.
არც ის შემიძლია კოცნას კოცნითვე ვუპასუხო,და არც ის მისი კოცნა რომ ადვილად დავთმო,ტუჩებს წამითაც ვერ ვატოკებ მხოლოდ მისი მოძრაობით ვტკბები.
ერთი წუთით ჩერდება და ჩემგან შორს სწევს თავს,თვალებს ახლაღა ვახელ და გაოცებული ვადიდებ,ვგრძნობ დაძაბულობისგან როგორ მიფართოვდება თვალის გუგები.
-აქამდე ყოფილხარ მამაკაცთან?-მაოცებს მისი მსგავსი შეკითხვა,დღემდე მამაკაცს არ უკითხავს ესეთი რამ!
-რატომ მეკითხები?
-კოცნის დროს თრთი,ფართხალებ ჩიტივით-მსიამოვნებს ამის მოსმენა,ვიღიმი და თავს ვხრი,იმის მიუხედავად რომ ვერ დაინახავს ვერაფერა
-ეგ რა შუაშია?
-სწორედაც რომ შუაშია.ისე განიცდი შეხებას,როგორც ქალიშვილი ქალი განიცდის-არ მჯერა! ის იმდენად დაკვირვებულია ჩემი მღელვარება მაინც რომ შეიგრძნო!

გონებას აწვება დარდი,იმის შესახებ რაც რამდენიმე წუთის წინ მაცეცხლებდა.
ამ დღის შემდეგ მიცნობს ხალხი,გერმანელი ხალხი კი გაშიშვლებას არ პატიობს ქალს.
მეშინია იმის რაც შეიძლება რომ მოხდეს,სწორედ ამ საძაგელი მამაკაცის გამო!
-ალისია-სახელს მეუბნება,არ ვიცი საიდან გაიგო ჩემი სახელი,გაოგნებული ვცილდები მის სხეულს
-შენ ჩემი სახელი იცი
-კი ვიცი,შენი სახელი ყველამ იცის ”ალისია”-კიდევ იმეორებს ჩემს სახელს და მაბნევს
-შენ?
-მე გრეგორი -მპასუხობს ისიც.

ვცილდები მთლიანად მას,გვერდს ვუვლი და კარის გახსნას ვცდილობ,ვეჯაჯგურები სახელურს და შემდეგ ვწყდები ადგილს კარის გაღებისთანავე.
უკან გრეგორი მომსდევს,არ მინდა ასე რომ აკეთებს ! უფრო მეტად ვიბნევი მის გამო.
ვდგები მახატის წინ და ისე ვიქცევი თითქოს არც ვიცნობ მას,მაინცდამაინც არც ის იკლავს თავს ჩემამდე მოსვლის.
საბოლოოდ მაინც ვერ ვთქვი მის წინაშე ვერაფერი.

ნელა ილევა ხალხი,შენობიდან გადიან.მეც ვხვდები რომ მორჩა ნებივრობა კედლებთან,ჟაკეტს ვისწორებ და შენობიდან გამოვდივარ.
საშინელი სუსხი,სიცივეა.
ვიშმუშნები და კუს ნაბიჯებით ვუდგები გზას.
უკვე ძალიან გვიანია,ამ დროს კი არ ხდება კარგი ამბები გარეთ,ფეხს ვუსწრაფებ.
სახლთან მისული ვამჩნევ გრეგორის ფანჯრებში მოციმციმე შუქსაც,ვჩერდები არ ვიცი რატომ მაგრამ,ვეძახი
-გრეგორ!-არ ესმის ხმა და კიდევ ერთხელ ვიძახი,ოღონდ მაღალი ხმით უფრო-გრეგორ!
ფანჯრების ხმაა,აღებს და თავს გარეთ ყოფს,ხელით მეძახის რომ ავიდე.
მეც არ ვაყოვნებ და მასთან მივდივარ,უკვე მეორედ ვსტუმრობ.
ნაცნობ ოთახში ნაცნობ
საწოლზე ვჯდები
ის ისევ ხატავს
-არ იღლები სულ რომ ხატავ?-ვეკითხები და ვინაზები
-საყვარელი საქმიანობა არ ღლის ადამიანს,შენ არ გაქვს ჰობი?
-არ მაქვს! ბედნიერი ვიქნებოდი ხატვა რომ შემძლებოდა
-გასწავლო?-მეკოთხება და ჩემკენ ტრიალდება
-კი -ვუღიმი მეც,მისკენ მივდივარ და სკამს ვდგამ მისი სკამის გვერდით,მის ხელებს ვაშტერდები..

როგორ უხდება მამაკაცს ხელზე ამოყრილი ძარღვები,ისე როგორც გრეგორს უხდება დაბუთქულნი.
დღეს ვიღაცა სხვას ხატავს,ქერა თმიანს და ცისფერ თვალებას..
მგონი ვეჭვიანობ ნახატზე!
ამჩნევს ჩემს მოუსვენრობას და მუხლზე ხელს მადებს,ურეაქციოდ ვტოვებ მის მოქმედებას,კვლავ ნახატს ვაშტერდები.
-რა ხდება ?-მეკითხება,უეცრად კი ეზოდან ისმის ხმა
-გრეგორ!-ხელს მაცლის მუხლიდან და დგება,მეც
ვდგები მაგრამ ფანჯარამდე არ მიშვებს,ვბრაზდები და სახლიდან გამწარებული გავრბივარ.
მის ფანჯრებთან ატუზული გოგონა მხვდება,სწორედ ის რომელიც ნახატზეა გამოსახული.
ვხვდები რომ ჩემი ადგილი არ არის,გულდაწყვეტილი სახლისკენ მოვდივარ და ზოგჯერ უკან უკან ვიყურები.


”გრეგორ”-ი !
როგორი ლამაზი სახელია?
ძალიან მომწონს,უხდება და ამშვემებს მის მეობას.
სამზარეულოში მჯდარი წარმოვიდგენ სცენას,როდესაც
მეხება და ტუჩებს მიკოცნის.
აღფრთოვამებული თვალებს ვხუჭავ და ვინაბები,ისე ვგრძნობ ფიქრებს როგორც გრეგორის შეხებას სხეულზე.

კარზე კაკუნის ხმაა.
ვდგები და ვაღებ,ჩემს წინ კი თმააბურდული ჰენრი,პურით ხელში დგას.
ვიწევი და სახლში ვატარებ,სამზარეულომდე მირბის და სკამზე ებერტყება
-წყალი დამალევინე ალის-ონკანს ვხსნი,ჭიქას ვუშვერ და ბოლომდე ვუვსებ წყალს.
ვაწვდი მოწყურებულს და ისიც წამებში ცლის ჭიქას
-ბერტასთან მიგაქვს?-თავს მიქნევს თქნხობის მიშნად.
-და ასე რატომ სუნთქავ?მოგსდევდნენ?
-ალისია წამოდი შენც-აწყლიანებული თვალებით მომჩერებია,უარს კი ვერ ვეუბნები.
ვდგენი ფეხზე და მასთან ერთად მივდივარ,იქ სადაც ბერტა გვეგულება მშიერი.

გახუხულ ბალახზე მორბენალ ორ ცხენს ვგავართ,გერმანიის აშხლართულ საზღვრამდე რომ ოცნებობენ მიღწევას!
ვუახლოვდებით და მავთულებს ვაჯანჯღარებთ,მავთულები კი ხმაურს იწვევს.
სიბნელიდან მკრთლად მოჩანს ჩვენსკენ მომავალი სხეული,მუმიასავით მოალაჯებს ბერტა,მავთულებთან ებერტყება და ღონე მიხდილი გვიღიმის.
პურს ვაძვრენთ ბერტამდე,გაცეცხლებული აფრინდება და მშიერი პირუტყვივით ჭამს..

ეს არია ცხოვრება?
მშიერ და უსუსურ მეგობარს საზღვრის მეორე მხარეს რომ ხედავ?
რომ ვერც ეხები,ვერც ეფერები მას!
ასე მოიტანა სასტიკმა სინამდვილემ,ომმა ბევრი აქეთ დაგვტოვა,ორჯერ მეტი კი გერმანიის იქით
გადააგდო.
ახლად აღმართულ მავთულებს ხელებს ვუსვამ,თვალებიდან ცრემლები უნებლიედ მომდის,
ვერ ვიტან უსამართო ცხოვრებას!

-როგორ ხარ ბერტა?-ლუღლუღით ვეკითხები
-კარგად თქვენ როგორ ხართ?
-ჩვენ კარგად..-გულში კი მხოლოდ იმაზე ვფიქრობ რომ ბერტას ”კარგად ვარ” მხოლოდ და მხოლოდ ცუდათ ყოფნას ნიშმავს.
-მე ახლა უნდა გავიქცე,ორი საათია მალე მესაზღვრეები მოვლენ,თქვენც გაიქეცით-ფეხზე დგება და ადგილიდან წამში უჩინარდება,ბერტა ისევ სიბნელეს შეერწყა.
ჩვენ ორნი კი შეშინებულები მოვრბოდით სახლამდე,ჩემს სახლთან მისულები ერთმანეთს ვშორდებით,ჰენრი კი კვლავ გამალებით მირბის მარტოდ,ცარიელ ქუჩაზე.

*******^^^^
როგორ თვლით რა არის სიყვარული?
ცაზე მოკაშკაშე ვარსკვლავები თუ დღის გამათბობელი კარმა ”მზე”??
ალბად ორივე ერთად.
მე მჯერა ერთხელ დანახული სიყვარულის,მჯერა მეორედ მოსული სიყვარულისაც!
პრინციპში მე თავადვე ვარ შეყვარებული ასე,უაზროდ და უგზოულოდ გადაკარგული....
მეც მხოლოდ ერთი ნახვით შევიყვარე,არ არსებობსო იტყვიან ხოლმე,მაგრამ
მე ვგრძნობ ჩემში არსებულს.
გრეგორთან კვლავ ანთია სინათლე,ალბად ის ყავს სტუმრად ვინც მე ეჭვიანობას მაიძულებს!
სულის ტანჯვას განვიცდი და ფარდებს ვაფარებ ფანჯრებს,საწოლზე ვწვები და თვალებს ვხუჭავ ისევ!

გარედან შემოსული ხმაური ყურში ჩამესმის,რა ამბავია ნეტავ?
ვდგები და ახლად გათენებულზე ჩირაღდნიან აჯანყებულ მოსახლეობას ვხედავ!
ნუთუ ეს ის არის რისიც
მე მეშინია?
ნუთუ ეს ხალხი ჩემ გამოა დღეს აქ?

იცით რა იყო ქალის ბედი,რომელმაც მე მშობა?
სიცოცხლე წამებასა და ქოლვაში დალია!
ბოლო გამოხედვა მანათობელა ანძის თავში დაკიდებულმაღა გაბედა,მაშინ როდესაც ორივე ფეხი სამარეში ედგა და იმ ქვეყნიური სინათლის შვილი ხდებოდა.
ჩაქოლეს,ურტყეს,სცემეს,აგინეს და მისი ქალობა გერმანიის ქუჩებში შერაცხეს !
წრეში მოაქციეს და მოკლეს..
მოკლეს დაუცველი არსება,ქალი!
ბოლოს,ქმრის მოღალატე ქალის ამპლუა აეკრა შუბლზე..

ადამიანს სისხლსა და ხორცში აქვს ბოროტება გამჯდარი,გაჟღენთილი ნარკოტიკივით,დღეს რომ ვერ ძლებენ სხვისი გამწარების გარეშე,აი ისე სწორედ.
კლავენ ყველას,ვინც ღალატობს,შიშვლდება,ქალწულობას კარგად გასათხოვარი,ბედავს კაცის გაგდებას! აქ ყველას ჩიტებივით კლავენ...
საწოლის თავში ლოკოკინასებურ პოზაში ვიკუნტები,ველი მათთან შეხვედრას,ველი ჩემს განაჩენს.
კარებს წიხლით ამტვრევენ,
კიბეებზე ლანძღვით ამოდიან,
ოთახის კარს აღებენ და თვალები უნათდებათ როგორც კი მამჩნევენ.
ერთი სული აქვთ ამ დამპლებს,როდის გამიტანენ სააშკარაოზე და ჩამქოლავენ !

ორი შუა ხნის ქალი მოდის ჩემკენ,ხელს თმებში მავლებს ერთი და საწოლიდან ქოჩვრით მაგდებს.
მტკივა! ჯერ მხოლოს თმის ძირები მტკივა..
კიბეებზე ასე არაადამიანურად მიმახოხებს,ჩემი საბრალო სხეული კი ყოველ საფეხურს მკაფიოდ შეიგრძნობს.
ვესალმებით გერმანულ უბანს!
მე მსხვერპლი და ის მკვლელი,
გარეთ კი ათასი მის ნაირი დგას,ჩემს მოლოდინში ნერწყვი სდით და ხელის გულებს იქექავენ.
მისვრის ეს ორი ხალხში,ვებერტყები ბეტონზე თავით ისინი კი,ჩემს გარშემო წრეს კრავენ.
თავს ვწევ ურცხვად და თვითოეულ მათგანს ვიმახსოვრებ,მათ სიბოროტესა და სისასტიკეს ვიწერ გულსა და გონებაში.
ჩემკენ ორი მამაკაცი მოდის,წრე გმინვას იწყებს,ხელში არსებულ ქვებს,წკეპლებსა და ბლაგვ საგნებს ათამაშებენ.
ეს ყოველივე ჩემთვის არის განკუთვნილი,მე შევისისხორცებ თვითოეულ საგნის უარყოფით მხარეს.
აქეთ იქიდან მიდგება ორივე მადგანი,მუხლებზე მაყენებენ ძალაობით და ხელებში მკიდებენ ხელებს.
ზევით მაწევინებენ ორივეს,ჯერ მყარად ვარ დედამიწის ზედაპირზე!
მესამე,უსამართლო და საზარელი ქალი გამოდის წრიდან,წკეპლას იქნევს და მიღიმის მე კი,ვერ ვხვდები რატომ იღიმის.
ნუთუ უხარია ჩემს სისხლში რომ გაისვრის ხელებს? ეს ხომ სადიზმია ღმერთო?

ცხვირწინ მიდგება,ნიკაპზე მახებს ხელს და ზევით მაწევინევს თავს,ჩვენი თვალები ერთმანეთს შეხვდა!
-რას იტყვი ბოლო სიტყვად?-მეკითხება და ეშმაკისებურ სიცილს ტეხს,უკან ტრიალდება ისე რომ ხელს არ მიშვებს მე,თვალს ავლებს ყველას და ოვაციებით ეგებებიან ისინიც.
უეცარი სისწრაფით,გაუაზრებლად ხელს მოაქანებს ჩემსკენ,პირდაპირ მკერდზე მიმიზნებს და წკეპლას მაჯენს სხეულზე.
ვიკუმშები..გული წამით წყვეტს ძგერას,ვგრძნობ ჩემს შიგნით როგორ დუღს სისხლი,ვგრძნობ ტანჯვას და ყელში გაჩხერილ დიდ ბურთს.
თავს ვხრი,საკუთარ ცრემლებს ცოდვილ ბეტონზე დავარდნილს ვხედავ,თვალებს მაგრად ვხუჭავ და შემდეგ დარტყმას ზურგით ვიტან.
ცოტა ხანს სხეულზე ნიავს ვგრძნობ,ნუთუ უკვე მორჩა?
ვახელ ჯერ ცალ თვალს,მაგრამ
ჯობდა აღარასდროს გამეხილა !
ბრბოს წინაშე შიშველი ვარ წარსდგენილი,მრცხვენია და ვცდილობ თმები თავით ჩამოვიშალო მკერდთან,მაგრამ ამაოდ ვწვალობ.
ენაცვლება ქალს კაცი,კაცს ქალი,ქალს კაცი და ასე...
გრძელდება ჩემი სულისა და ხორცის დანჯვა,ახლა უკვე ვეღარ ვარ მყარად!
ვეცემი სახით,ეზოს მტვერს ვსუნთქავ,და ვინ იცის ჩემამდე რამდენმა შეისუნთქა ამ ხალხის გავლილი ჭუჭყი?!
არ კმარა მათთვის,ახლა ორმაგ ტკივილს მაყენებენ
-სანამ მოვკლავდეთ ანძაზე დავკიდოთ,ისე როგორც დედამისი!
გული მეკუმშება დარდისგან,მატლივით ვქანქარებ ხის კენწეროზე რომ ზის,და ვარდნის რომ ეშინია სწორედ ისე.

მოყინულ თითებს ცარიელ სხეულზე ვისვამ,იმ ადგილებთან სადაც არ მტკივა ჯერ!
ხალხს ესეც აღიზიანებს,როგორ თუ მოძრაობას ბედავსო,ყველა ერთბაშად მაწყდება და წიხლებს მუცელში მიშენენ.
ძირს გამხობილი ძლივსღა ვახერხებ ამოსუნთქვას,
თვალები ერთმანეთს ეკვრის..
არა,არ უნდა დახუჭო ალისია თვალები!
საკუთარ თავს ვამხნევებ,ფრჩხილებს ბეტონს ვაბჯენ და სისხლის მიყვანამდე ვუჭერ,ეს ტკივილი სულიერ ტკივილთან შედარებით არაფერია.
ათივე თითზე მატყდება ქალის მშვენება,ფრჩხილები!
გამწარებული ღრიალს ვტეხ,ბოლო ხმით ვტირი,მათ კი ჩემი ცრემლები არც კი ანაღვლებთ.
-დედა!-ჩახლეჩილი ხმით ავყურებ ზეცას,ვევედრები დედას და უფალს მალე მორჩეს ჩემი ტანჯვა.

მინდა იწვიმოს!
მინდა ისე ძლიერ იწვიმოს,რომ წყალმა ყველა ერთიანად წაიღოს!
სიბინძურე ჩამომბანოს და ჭრილობები მომირჩინოს,
სიკვდილის წინ ოცნება ხომ მაინც შემიძლია?

ვეშვები მთლიანი სხეულით,დაძაბულობას ვიხსნი და ხელებს ვეყრდნობი.
მათ წინაშე კიდევ ერთხელ ვიწევი და ვამჩნევ გვერდიდან მოღერებულ მუშტს.
წრე ორად იყოფა,ბუნდოვნად მაგრამ მაინც ვამჩნევ ჩემკენ მომავალ ადამიანს.
ვქანაობ პალმის ხესავით,ხან მარჯვნივ ხან მარცხნივ ვვარდები.
ვგრძნობ უცნობის მოახლოვებას,თავს ვხრი და ხელებს ვიფარებ ზემოდან,მეშინია რომ ვერ გავუძლო მის საბოლოო დარტყმას?
ვსლუკუნებ,ვცდილობ არ შევხედო ბოლოჯერ აღარავის,ის კი მუხლებზე დგება ხელს ხელზე მკიდებს და ძალიან ძალიან ნელა მაცილებს თავიდან.
გაოგნებული თავს ვწევ ზევით,ჩემს წინ გრეგორს ვხედავ..

კაცს რამდენის შეცვლა შესძლებია ქალის ცხოვრებაში,არა?
კაცს შეუძლია ქალი ბედნიერ ყვავილად აქციოს,ისეთად სურნელებას რომ აფრქვევენ და აავადებენ სიყვარულით სხვებსაც!
კაცს შეუძლია ქალი ღმერთამდე ადიდოს,პატივი მიაგოს და დედოფლობა შესთავაზოს.
მაგრამ...
კაცს
განადგურება უკეთ შესძლებია...
ქალის დაჩოქება,ცემა,შერცხვენა,უარყოფა..
მისი მიგდება უსარგებლო ნივთივით,ჩვენ რომ
ვყრით ნაგავს სანაგვე ყუთში,სწორედ მაგის მსგავსად.

თვალცრემლიანი გრეგორი...
მხატვარი,რომელმაც ჩემი
სული და სხეული ფურცელზე დახატა.
მხატვარი რომელმაც შეძლო და ჩემს სიშიშვლეში,კიდევ ნახა შიშველი ბევრი რამ!
კაცი რომლის მუზა გავხდით მე და ჩემი სხეული
ადამიანი,არსება რომელიც მე მიზიდავს ყველაფრის მოუხედავად,ამ მომენტშიც კი.

მის თვალებში სევდაა,სინანული .
მის ცისფერ-ლაჟვარდისფერ თვალებში ცრემლებია ჩაგუბებული,ისევე როგორც ჩემსაში.
მიყურებს და თმაში ხელს მიცურებს,მესმის ჭუჭყის ხმა,ჩემს თმაში გაჟღენთილი სიბინძურის.
თვალებს ვლულავ,ოკეანეში მივექანები და გრეგორს ვერწყმი სულ რაღაც წამით!
მისი თბილი ხელი,ჩემს სისხლიან სახეს ეხება
მსიმოვნებს,ამდენი დარტყმის შემდეგ სითბოს,სიყვარულის შეგრძნება!..
იწევა და ხელში მიტაცებს,ახლა მხოლოს მე არა,ისიც ამ წრეში მოექცა ჩემთან ერთად,ჩვენ უკვე ორნი ვართ ხალხის წინააღმდეგ.
-ჩემი საცოლეა!-დაჭრილი ლომივით ტეხს ღრიალს,მრისხანებას აფრქვევს მათი მიმართულებით.
მისი ყელი დაძაბულობისგან იძარღვება,ერთ დიდ ნერვს ემსგავსება ჩემი ნაზი ბიჭი..
თვალებს ვხუჭავ და ვუსმენ ქაოსს,ჩემს
გარშემო ატეხილ ომს.
თითქოს თმებს ნიავი ეხება,ნაზად მეფერება და მამშვიდებს,ვიღიმი თოთო ბავშვივით უმწეოდ.
თვალებს ვახელ და ვხედავ როგორ იყოფა წრე ორად,ჩვენ კი ამ წრის შუა გულიდან გავდივართ.
ბოლოჯერ ვავლებ იქ მდგომთ ჩაწითლებულ თვალებს,ახლა მათ თვალებშიც ცრემლებია მოქცეული,ერთბაშად ყრის ყველა ჩემი სისხლით დასვრილ ნივთებს.
მე და გრეგორი კი ვეფარებით სახლს
-მეტს ვერ გატკენენ ალისია-ხვნეშით მეუბნება და თან აგრძელებს გზას,მის ნიკაპთან ჩამოცურებულ ცრემლს ვამჩნევ,არც ძალა და არც სურვილი არ მაქვს მის ნათქვამს რამით ვუპასუხო.
ახლა განადგურებულ ადამიანს მხოლოდ და მხოლოდ ძილი უშველის!

ახლობელ საწოლზე მაწვენს,ჭუჭყიანსა და ბინძურს,მას კი არ ანაღვლებს ეს.
ხელში ზეწარს იღებს,ფიქრობს დამაფაროს თუ არა,ბედავს და მიახლოვდება
ნაზად მაფენს ზევიდან და საქანელა სკამზე ჯდება,ჩემს გვერდით.
ჩემს ხელს თავისაში იქცევს,ის ქანაობს და მიმეორებს ყოველ წამს ”ჩშშშშ” ,ისე თითქოს პატარა ბავშვი ვიყო.
თვალება ვხუჭავ,ჯერაც არ მჯერა რომ ჩემი სხეული ისვენებს ყოველი სადიზმისაგან.
ნანატრ ძილს ვისრულებ...

შუა ღამით სხეულზე შეხება მაღვიძებს,ხვნეშით ვახელ თვალებს.
გრეგორი სველი ნაჭრით მიწმენდს ფეხებს,შემდეგ სპირტით გაღიზიანებულ ჭრილობება მიმუშავებს.
ამჩნევს ჩემა გაღვიძებას,ფეხზე ფეთიანივით ხტება და მუხლებზე ეცემა ჩემს წინ
-რამე გტკივა?-მეფერება მოშიშვლებულ მხრებზე,მთელი სინაზითა და სიფაქიზით.
-ყველაფერი მტკივა-ვუღიმი ძალით,მიახლოვდება და უნებურად მიკოცნის ნახევრად მოხუჭულ თვალებს,ეს კაცი ჩემს გასაგიჟებლად არის დაბადებული!
-არ ინერვიულო შენ,მე გაჭმევ და მოგივლი-დგება ფეხზე,ხელებს მკიდებს და საწოლზე მაჯენს,უკან ბალიშს მიდებს მეტი კონფორტისათვის.
ხის პაწაწინა მაგიდაზე დიდ თეფშში ჩასხმული წვნიანი მოაქვს,აქეთ იქიდან შემოლაგებული აქვს ძეხვი,პური და ხიზილალა.
ჯდება და საწოლზე დებს მაგიდას,თეფშს იგერიებს და კოვზით აციებს ჯერ.

მზრუნველობა იმდენად დიდი რამ არის,ადამიანს ქვის გულსაც რომ მოულღობს და დაუფშვნის!
ფუფუნებაა მსგავს სიტუაციებში მოხვედრა,როდესაც ქალს მამაკაცი ემსახურება,მოწიწებითა და სიყვარულით უვლის.
მე დღეს ყველაფრის მიუხედავად,უბედნიერესი ქალი ვარ!

ღმერთო,რა შესანიშნავია სიცოცხლე,მაშინ როდესაც ძირს დაცემული სადედოფლო აღზევებას განიცდი !
ეს თითქმის ცის კამარაზე განავარდებას გავს,ცისარტყელაში თვით მის ფერად გადაქცევას.

მის ლამაზ თმას ვუყურებ,როგორი მოვლილი და ფაფუკია ალბად,აქამდე არ შევხებივარ მას და ვიმედოვნებ რომ ოდესმე შევიგრძნობ,მათ სურნელებასა და სიმშვიდეს.
ჩემკენ უფრო მოიწევს,კოვზს წვნიანით ავსებს და პირს აღებს,მანიშნებს იგივე გააკეთეო და მეც მორჩილად ვაღებ პირს,ალბად უფრო იმიტომ რომ მართლაც მოშიებული ვარ.
სახეზე იმდენად დიდი
სიამოვნება აქვს ამოტვიფრული,მგონი ჩემი მოვლით დიდ მადლს ღებულობს.
წვნიანს ბოლომდე მაჭმევს,შემდეგ სალფეთქით მწმენდს პირს და გვერდზე ალაგებს ყველაფერს.
თვალს თვალში მიყრის,ერთს ვნებიანად ისვამს ენას ქვედა ტუჩზე და გამაღიზიანებლად მიწევს მარჯვენა წარბს.
გამოწვევაც ასეთი უნდა!
ალბად ჩემი დანგრეული სხეული რომ არა,საღსალამათი რომ ვიყო ის დამანაკუწებდა დიდი სიამოვნებით-ამას მის ლამაზ თვალებში ვხედავ.
მეღიმება და თავს ვხრი
-რას აკეთებ ?-ვეკითხები და გარშემორტყმულ დაძაბულობას ვერაფრის ვფანტავ
-გიყურებ-ისე მპასუხობს თითქოს წეღან მეზობელი მაჩერდებოდა ვნებით ანთებული
-ეს სხვანაირი გამოხედვა იყო -მიჭუტავს თვალებს და ხელებს ათამაშებს თან,უთუოდ გამოჭერილი მყავს
-მაინც როგორი ალისია? მე ყველას ასე ვუყურებ
-ასე ვნებიანად?დავიჯერო?
-იცი ნათქვამია,თუ მხატვარი საკუთარ ნახატს საათობით დაუწყებს ყურებას,უთუოდ მასზე შეყვარებული იქნებაო-პაწაწინა გაურკვეველ ამოცანას მიგდებს თემად,ეს ბიჭი ნამდვილი ლაბირინთია რომლიდანაც ან გამოხვალ,ან ვერა!
ვუღრმავდები მის ნათქვამს,ნელ ნელა მგონი ვშიფრავ გასაიდუმლოებულ სიტყვათა მარაგს...
ესეიგი,ის ჩემზეა შეყვარებული-ან ჩემს ნახატზე.
ვიღიმი და ახლა მე ვიქცევი ციდან ჩამოვარდნილი ეშმაკივით,ვიღიმი ისე მის გუნებას რომ დააინტრიგებს და ააფორიაქებს.
-შეიძლება გკითხო?-მეკითხება,საწოლიდან კვლავ სკამზე ონაცვლებს მისი სხეული
-მკითხე
-მაინტერესებს,ქალწულობა ვისთან დაკარგე?-სიმართლე რომ ითქვას,ამ კითხვის გარდა ყველას მოველოდი.
გონებაში მიტივტივდება ყველა მოგონება,ზუსტად ისე კომპიუტერის ფაილებში შენახული ინფორმაცია რომ გვაქვს.რომ დააწკაპებ თაგვს და გახსნი,რომელსაც გინდა.
თვალწინ მიდგება კადრები,შავ-თეთრ ფონებში
როგორ და სად დავკარგე ქალწულობა...
დიდი გაჭირვებით ვყლაპავ ყელში გაკვეხილ ნერწყვს,გრეგორს თვალს ვუშტერებ და ვაანალიზებ რომ დამალვას აზრი არ აქვს,არ
ვიცი რატომ მაგრამ,დარწმუნებული ვარ თითქმის რომ ის ჩემი მომავალი გახდება,მე კი მომავალს გულწრფელს და უტყუარს ავირჩევდი.
ამიტომაც,დაბალი ხმით
ვიწყებ მოყოლას:

-მაშინ,დაახლოებით ჩვიდმეტი წლის ვიყავი,გრძელი,ლამაზი ხვეული თმით.
შენ წარმოიდგინე ძვირფასო და,იმ წლამდე მეორე ნახევარი არც კი მყოლია!
მაშინ როგორც შენ თვითონვე იცი,გერმანია აღზევების პიკზე იყო,იქამდე სანამ ისევ არ გაიხოხა გველივით მიწაზე.
ღამით სიარულის არავის ეშინოდა,არც შემხვედრი უცხო პიროვნების,მშვიდ ანკარა მოჩუხჩუხე მდინარეს წააგავდა ქუჩები.
მეც არხეინად მოვსეირნობდი ლამპიონების ნათებაში,მაშინ
ერთი მიყვარდა,დეიდაჩემი კი მიშლიდა მასთან სიახლოვეს,იმის გამო რომ ჩემზე ბევრად დიდი იყო.
დაახლოებით ოძდა რვა წლის.
გრძელ ხის დასასვენებლ
სკამზე იჯდა,თავის ტოლებთან ერთად,კარტს თამაშობდნენ და უბანს ხალისით აწიოკებდნენ.
მე რაღა თქმა უნდა მის სკამს რამდენჯერმე ჩავუარე,მინდოდა ყურადღება მიმექცია მისი და ბოლოს
გამომივიდა კიდეც!
მისი მზერა მომებჯინა მხოლოდ და მხოლოდ მე,
მეც აცუნდრუკებული სიბნელისკენ ვუნიშნებდი,ისიც ადგა და უკან დაზომბებული მუმიასავით გამომედევნა.
მოფარებულში აღმოვჩნდით,არავინ რომ არ დაიარება დღესაც იმ ადგილას.
მონატრებული,მის სურნელს მონატრებული მოვეხვოე ლერწამივით მკლავებზე,ვერ ვნაყრდებოდი მისი სიახლოვით.
ისიც იგივე ნაირად მეფერებოდა,არ მიცილებდა მის გულზე აკრულს.

ადამიანი რომ არ მოელი,მოულოდნელს რომ გაჯახებენ სახეში სწორედ ისე მოიქცა.
ალბად მე ვარ დამნაშავე,რომელი კავი იტყვის უარს როდესაც ქალია სულიერად აქტიური? არც არავინ.
ხელი კაბის წელზე ჩამიცურა და ტრუსებში გაატარა,მოულოდნელობისგან შევკრთი,მაგრამ არც მომიცილებია !
დიდ ალუბლის ხესთან ისე მიმაბჯინა,თითქოს პატიმარი ვყოფილიყავი იმ მომეტში.
ხელებს სხეულის ყველა
მაწილზე მისვამდა,მეხებოდა და ერთიანად მაბამდა ადგილზე.
მე შემეშინდა,ვერ შევეწინააღმდეგე და მოვდუნდი.
პირველი სექსის ტკივილს,რომელსაც სასქესო ორგანო განიცდის განიცადა ჩემმა მეობამაც,ჩემმა სულმა და სისხლხორცმა.
იქამდე გახევებული ვიდექი,სადამდეს მას სურდა.
მან ცხოველური ჟინი და სურვილი დაიოკა,შარვლის ელვას როგორი ნასიამოვნები იკრავდა დღებდე მახსოვს.
ისე მოწყდა ადგილიდან მე კიდე აგონიაში რომ ვიყავი,
იმ დღის მერე მისი სილუეტი ჩემი ცხოვრებიდან საგულდაგილოდ გაქრა,არც უბანში და არც ნაცნობ ქუჩებში არ შეხვედრია.

-სახეგაბადრული გრეგორი ჩემს მოყოლილს ჯერაც აანალიზებს,ალბად გონებაში წარმოიდგენს თვითოეულ მონაკვეთს და მოქმედებას.
თავს უკმაყოფილოდ აქნევს და დახრილი ქვევიდან ამომყურებს,მიღიმის თითქოს ჩემს დამშვიდებას ამ ღიმილით ცდილობს.
-სად შეგიძლიათ ქალებს მსგავსი რეგვენების პოვნა?
თითქოს სანაგვე ყუთში ზიხართ,ყველა ნაგავს ქექავთ და სინჯავთ-სიტყვებს ძლივს აბამს ერთმანეთს,გაღიზიანება შუბლზე დიდი ასოებით აწერია.
-მხოლოდ ჩვიდმეტი წლის ვიყავი-ვცდილობ თავი დავიცვა
-ეგ ვერ გაგამართლებს! ჩვიდმეტი წლის უკვე საღად აზროვნებს,განიცდის და ფიქრობს ! შენ კი სულელივით დათმე ქალობა,წუხელ კი მაგ ქალობის გამო გკლავდნენ-ფეხზე ხტება,ბორგავს კედლიდან კედლამდე .
ვერ ვხვდები რატომ აწუხებს ჩემი ისტორია ,რატომ განიცდის და დარდობს
-გრეგორ მე...-არ მაცდის ბოლონდე სიტყვის თქმას,პირში მიძვრება
-რა ალისია? შენ ქალი ხარ უკვე შემდგარი ! უკვე ზრდასრული ხარ,შენ კი ერთი სექსუალური აქტით მომავალი დაისახიჩრე..
მამაკაცი მოგდომებია იმ ღამის შემდეგ?-ახლა უკვე ვხვდები რაშიც არის საქმე.

ქალი რომელიც პირველი სექსის დროს,ვერ განიცდის სიამოვნებას და პირიქით,გრძნობს დოსკომფორტსა და უსიამოვნებას,სექსის შიშს ეუფლება.
ეს მეც კარგად ვიცი,რადგან ამას მე ვგრძნობდი ჩვიდმეტი წლიდან ამ დღემდე,ოძდა ექვს წლამდე.

-არა-თავს ვხრი და დაბალი ტონით ვპასუხობ
-მერედა კარგი ამბავია ეგ?
მე არ მინდა ჩემს მეუაღლეს ჩემი ეშინოდეს-მისი სიტყვები ყურში ლახვარივით მესობა,ჭაღს ავყურებ და მის სინათლით ვტკბები.
რა დიდი დასატკბობი რამ ჭაღია,მაგრამ უცნაურ და უხერხულ მომენტში კედლითაც ტკბება ადამიანი.
ფეხზე ხვნეშით ვდგები,გრეგორი გამორბის და ხელებს მაშველებს.
ძალა გამოლეული ძირს დავარდნას მილიმეტრები მაშორებს,გრეგორის მკლავებში მოქცეული თვალებს ვხუჭავ,ალბად ახლაც მის ამბორს ველი.
სითბოს და სიახლოვეს ვგრძნობ,არც ვცდებოდი,ტუჩებით მეხება ლოყაზე და ჭკუიდან მშლის.
თუმცა საუბარი სექსუალიზმზე რა თვით დაკმაყოფილებებზე,მაშინებს,ცივად ვაწევინებ თავს ხელით და ვსწორდები .
გაოგნებული მიყურებს და ვერ არკვევს რა ჯანდაბა დამემართა,ამ წუთამდე მის კოცნაზე შაქარივით ვდნებოდი,მაგრამ დღეს.....

სკამზე ვჯდები,ბეტონზე ხოხიალისგან გაქუცული საჯდომი მეწვის,თავიდან კი მიტანს ამაზრზენი ტკივილი,მაგრამ მალე მავიწყდება.
ყავის ფინჯანს ვავლებ ხელს,მის მიერ მოხარშული ყავა ყელში სიამოვნებით გადავუშვი,ხმა აღმომხდა კვნესის და ტუჩის კუთხეს ნაზად წავავლე კბილები.
გამოშტერებული გრეგორი დგას,ჩემს მიმიკებს აკვირდება და მისი კაცობა იღვიძებს.
ვიღიმი და ვჩერდები,ძალიანაც მინდა მაგრამ ფეხს ფეხზე ვერ ვიდებ,ნეტი სექსუალურობა კმარა ალისია,რადროს ეგ არის იშლები!
-და მშობლები სად გყავს?- კითხვას ვუსვამ და დაშტერებულ თვალებს ახამხამებს,გამოდის ყველანაირი აგონიიდან
-საფრანგეთში,მხოლოდ დედა მყავს-გონებაში მიელვებს ერთი აზრი,მამა მოუკვდა!
-მამა?
-მამა არ მყავს,მოკვდა
-წუხვარ გრეგორ...
-ნუ სწუხარ,მკვდარი არ არის-მიღიმის და გულზე დადებული ლოდი იმ წამშვე მშორდება.-მინდა რაღაც გითხრა
-გისმენ
-დედაჩემმა გაიგო რომ ცოლად უნდა მოგიყვანო,ჩემს ოჯახში ხომ იცი როგორი იქნება წესი?-რა თქმა უნდა,აბა არ მეცოდინება?
გული მწმენტს,შიშს მგვრის ქორწილის გახსენება,და რატომ?
მთლიანი სანათესაო გებულობს ”არის თუ არა რძალი ქალიშვილი”
-კი კი -ვპასუხობ და ვიშმუშნები
-რამეს მოვიფიქრებთ არ ინერვიულო.
დღეს ვესაუბრე დედაჩემს,როცა გეძინა.ხვალვე მინდა მოვაწეროთ ხელი,რაც მალე მით უკეთესი,ხო?
-ხო-გაუაზრებლად ვამბობ სიტუვას,მე ხვალ ვთხოვდები?
მეცინება და გრეგორს აციმციმებული თვალებით ვუყურებ.სილურჯეებსა და ჭრილობებს როგორც ჩანს არ იმჩნევს მომავალი მეუღლე.
ამაზე ხმას არ ვიღებ,მორჩილად ცეთანხები სიტყვებზე,იმის მიუხედავად საერთოდ რომ აღარ ვუსმენ ..

***********
დილის მზის სხივი მჭრის თვალს,საწოლში ვფუსფუსებ და ხელი უხეშად მიხვდება უცხო სხეულზე,თვალებს ვაჭყიტავ და ჩემს გვერდით გაგკრებულ გრეგორა ვხედავ.
მინდა სიხარულით წამოვდგე,მოვუმზადო საუზმე,მოვუდუღო ყავა მაგრამ ჯერაც
არ შემწევს ძალა.
იმაზე ფიქრით რომ ხვალ ხელს ვაწერთ,კარგ გუნებაზე ვდგები.
ნელა ნელა ვიწევი,შიშველ ფეხებს იატაკს ვახებ და ფანჯრისკენ მივიწევ,ფარდებს აქეთ იქით ვწევ და გარეთ ვიყურები.

როგორც ჩანს ხალხი იღვიძებს.
აივნებზე გამოჭენებული გერმანელი,ცისფერ თვალება ქალბატონები ყვავილებს უსხამენ წყალს,ზოგი ლეიბებს ბერტყავს.
დღევანდელ ალისიას რომელსაც თავი გაყოფილი აქვს გარეთ,ვერავინ ვეღარ ამჩნევს.
წუხელ ამ დროს კი ყველა მიცნობდა ”მეძავ” გერმანელად.

ძალიანაც კარგი!
თავს უკან ვყოფ,საკუთარ უფლებებს ახლავე ვიყენებ,
გრეგორის ტელეფონს ვავლებ ხელს და ფოტოსურათებს ვათვალიერებ..
მსგავსად გაგიჟებული მახატებზე,კაცი არ მინდახავს დღემდე მე!
სურათებს მივუყვები,
დაისი,მზის აღმოცენება,ვმებიანი დომინანტი....ის ქერა პორტრეტი!
თვალებს ვაფართოვებ,ბრაზი მერევა,მგონი მართლა ეჭვიანობას ვიწყებ მე მასზე,მახსენსება გოგონა ცისფერი თვალებით.
საწოლზე ნაზად ვჯდები და ხელებით ვაქანებ გრეგორს,ისიც იმ წამსვე ახელს თვალებს და მიღიმის,ისე თითქოს წინა ღამე პოლარულშ დავამსგავსეთ ფერებით..
მე კი სულაც არ მეღიმება,წარბშეკრული ვზივარ და ვაშტერდები მას.
ისიც მალევე ამჩნევს ჩემს გაღიზიანებულ გუნებას,წარბს ზევით სწევს
-რომ არ გკითხო ვერ მოვისვენებ-მაშინვე ვახლი
-რა ხდება ?
-ვინ არის?-ტელეფონს ვუწვდი,მართმევს ისიც და ფოტოს დანახვის თანავე სახეზე ღიმილი ეფინება.
უფრო მეტად ვღიზიანდები,ესეიგი იმ ლეიდის დანახვა ასე ძლიერ სიამოვნებს?!
-ეჭვიანობ უკვე?-საწოლიდან იწევა,შარვალს იცვამს და ტანშიშველი დაბუტბუტობს ოთახში,არ ვიცი რა პასუხი გავცე,დამაბნეველ ჩიხში შევიჭერი!

ვგრძნობ ამ წამსაც,მასთან საუბრის დროსაც კი საშინელ
დისკომფორტს!
ეს ეჭვიანობაა!
პირველად ჩემს სიცოცხლეში განვიცდი,ვგრძნობ და ვღელავ ამის გამო ძლიერ.
თითქოს სხეული შიგნიდამ თრთის,კანკალებს
გულიდან ქვევით ადრენალინი იწყებს გავრცელებას,გცხელა,გცივა,გული გიჩქარდება და მოუსვენრობას განიცდი.

ალისია,დამშვიდდი შენ!
ჭკვიანი ხარ,გრეგორი შენი განკარგულების ქვეშ არის,მხოლოდ შენია მისი სათუთი გამოხედვა!
სხეულიც შენი გახდება,მხოლოდ შენ ერთის...

-კი,ვეჭვიანობ-დინჯად ვპასუხობ.აშკარად ამდაგვარ პასუხს ჩემგან არ ელოდა,ტრიალდება მთლიანი სხხეულით ჩემს მხარეს და თვალს მავლებს საწოლზე განავარდებულს.
ტუჩს იკვნეტს და ეშმაკურად ეღიმება,დღეს მის წინაშე სიმართლე ვაღიარე და ამას არც ვნანობ!
-ეჭვიანობენ მაშინ,როდესაც უყვართ ალისია.შენ მისაკუთრებ,ვერ იტან რომ სხვა ქალს ვუყურებ,სხვის მზერას შევცქერი და არა შენ..
სიყვარული კი სხვა ფენომენია ჩემო ლამაზო ქალბატონო,უყვარდებათ თავდავიწყდებით და სამუდამოდ,შენ კი თავი ჯერ კიდევ გაბია -მადუმებს

მისი ახსნილი საკუთარი თვალით დანახული ”ეჭვიანობა” საკუთარ თავში მკეტავს,მაფიქრებს და საგონებელს მჩუქნის.
ერთი წუთით თვალს მის ძლიერ,მამაკაცურ მკლავებს ვუშტერებ,ვხვდები რომ უწინდელად აღარ მეშინია მამაკაცის და სიამაყით ვაქნევ თავს.

გონებაში კადრებად იჭრება ჩემი სურვილები,მომენტი
როდესაც გრეგორი ნამიან წელს მხურვალედ მიკოცნის,
ტუჩებზე ნაზად მეალერსება და ლამაზი სიტყვებით მამკობს.
რამდენის წარმოდგენა შეუძლია ქალს !
ჩემს მსგავსად,ნატანჯ და გაუბედურებულ მდედრს
სიყვარულის ძიებისას,მსგავსი კადრები უამრავჯერ უტივტივდება გონებაში.
ეს ალბად,მარტოსულობის ანდაც,შიშის ფაკტორია..
საკუთარ წარმოდგენილს,ახლა უკვე რეალურად ვგრძნობ.
თითქოს ის მართლაც მეხება,მართლაც მაქებს,
მისი ხმის დაბალი და ნოტიო დებმრი ჩამესმის ყურებში.
თვალებს ვხუჭავ და ცისარტყელის ფერებისკენ მივფრინავ,იქ სადაც ბევრი სიყვარული და ქალის ოცნებებია !
ვახელ მთელი სინაზით ჯერ ცალ თვალს,შემდეგ მეორეს და ტუჩებს გულამოვარდნილი ვინამავ ენით,
სწორედ ისე შოკოლადის რეკლამები რომ გვინახავს.
საკუთარი ბაგეების სითბოს განვიცდი,ვაანალიზებ მეტად რომ არ შემიძლია საკუთარ თავში გამოკეტვა და სკამიდან ნელად ვდგები.

ფანჯრებთან ვიკავებ ადგილს,ფარდის ნაწილს ვწევ ცალი ხელით,მეორეთი კი ნერვიულად ვათამაშებ სიფრიფანა კაბის ბოლოს.
ნუთუ ამ წამს მე სექსუალურ სურვილებს ვებრძვი?
თავს ვხრი,ჩემს ტვინს ვუკავშირდები და ისიც ადასტურებს რომ ხო!
მე ნამდვილად ამდენი ხნის შემდეგ,ამდენი წამებისა და ქოლვის მერე გრეგორის მზერამ მომანდომა კაცის ალერსი.
საკუთარი თავიც კი მაცბუნებს,საკუთარი ბილწი სურვილები მაოცებს,პირველადაა რომ საყვარელ მამაკაცთან საწოლში ალერს ასე კადრებად ვუყურებ,თანაც ჩემი ბრძანებით აღქმულს.
მეღიმება და მისკენ ვტრიალდები,ის მშვიდი სახით,დინჯად ზის კვლავ საწოლზე და შემომყურებს.
მისი მზერა არც ჩემს მკლავებს,წელს,სახეს და არც მხრებს არ ეკუთვნის
მეძებარივით მის მზერას ვაშტერდები,ვცდილობ გავარკვიო ასე გამალებით რას უყურებს თანაც ჩემი მიმართულებით...

ახლა უფრო მეტად მეღიმება,
ალბად ისიც იგივეს წარმოიდგენს ამ წამს რასაც მე!
რადგან მისი თვალები არც მეტი და არც ნაკლები,ჩემი კაბის ბოლოს ეკვრის..
ბოლოს თუ სხვა რამეს ეს უკეთ თვითონ იცის..
-იცი ალისია,შენს ჭრილობებს საშველი დაადგათ-ამჩნევს ჩემს გამოხედვას,წარბებს ათამაშებს და ლუღლუღით მეუბნება იმას,რაც მე უკეთ დიდი ხნის წინ შევამჩნიე.
-მართლა ? რა კარგია -ვიცინი და მისკენ მივდივარ,გვერდით ვუჯდები და ხელებს ხელზე ვავლებ.
მისი დიდრონი მტევანი ჩემს ორ პაწაწინას ჯობნის,
საოცარია ღმერთო!
ის ისეთი ფაფუკია,ისეთი სხვა-ფერის რომ მეშინია კიდეც !
იქნებ გამექცეს?
ანდაც..იქნებ სხვა უყვარდეს და ეს შეხება უკანაკნელი კავშირი იყოს ჩვენი?

შეშინებული მის ხელს კვლავ მისივე მუხლზე ვდებ,ხელს ძლივსღა ვუშვებ და საკუთარი ფეხების ქვემოთ ვილაგებ.
-ალისია-იწყებს და ახლა თვით ის მეხება,ხელს ნაზად მოაცურებს კისრიდან ქვემოთ.
სხეული მეწინკწლება,შეუმჩნევლად მეხუჭება კვლავ თვალები.
ის კი არა და არ აჩერებს იმ საოხრე ხელს !
მის მოახლოვებას ვგრძნობ,ყელთან თბილ სუნთქვას განვიცდი და მცირეოდენი ღელვა მეტყობა გარედან,ჩემი სხეული ცახცაზს ტეხს.
ისიც ამჩნევს ჩემს ანერვიულებულ სხეულს,
ხელებით ახლა სახეზე მეხება.
მეც ვითენთები,ვეშვები და მისი მონა მორჩილი ვხდები,მთელი არსებითა და სხეულით !
თავს ოდნავ ვხრი,ვკოცნი მის სისუფთავით გაკაშკაშებულ ხელს და სურნელს ღრმად შევიგრძნობ,მას ალუბლის არომატს შევურჩევდი ამ წამს.
ვიღიმი,ხელებს კი მივაქანებ მისი თმისკენ და მალევე ვუცურებ შიგნით,საოცნებო დალალებში,რომელთა შეგრძნებაზეც დიდი ხანია რაც ვოცნებობ ...
გრეგორიც ჩემს მკლავებში არის მოქცეული,მთელი სულითა და ხორცით ვგრძნობ თუ როგორ ცდილობს,დაუკავშირდეს ჩემს ფიქრებს ნაზად და უმტკივნეულოდ.

მის თმებს ვეთამაშები,თვალს ვუშტერებ და გრეგორის მზერას ვხედავ ჩემკენ მობჯენილს,ახლა მისკენ ვატრიალებ თავს და წვალებით ვბედავ რაიმეს თქმას
-გრეგორ მე...-ხელს მაცილებს თავიდან,ცერა თითს ტუჩებზე მაბჯენს და მაჩუმებს
-არა ალისია,ჩუმად იყავი,ნუ გააფუჭებ ყველაფერს-თავს დამჯერი კატასავით ვუქნევ,არც მე ვიცი რატომ მაგრამ მსიამოვნებს,მისი თვითოეული ბრძამება,ნათქვამი სიტყვა ჩემამდე ტკბილი ჟელატინივით მოდის.
ხმას მართლაც აღარ ვიღებ.
მის თმას ვშორდები,ახლა სახის ნაქვთებზე გადავდივარ!
ყოველ ნაწილს შევიგრძნობ მისას,ვუახლოვდები და ნაზად ვკოცნი ტუჩის კუთხეზე,ის კი ხელს თავზე მავლებს,მაშინ კი როდესაც უნდა მოვვილდე მის სახეს არ მაცდის,მიმორჩილებს და ტუჩებზე მაწყდება.
ვშტერდები...
ვემორჩილები...
კოცნას ამ ჯერად უპასუხოდ არ ვუტოვებ როგორც წინა ჯერზე,მეც მთელი მონდომებით ვეალერსები ბაგეებზე და ხელებს კისერზე ვხვევ.
კოცნით მაყენებს ფეხზე,თვითონაც დგება და წელზე მკიდებს ცალ ხელს,მეორე ხელით კი კაბის ელვას ხსნის..
შეხსნილი კაბიდან სიცივეს ვგრძნობ,გახსნილი ფანჯრიდან შემოსული ნიავი მიყინავს ძვლებს და ვიშმუშნები,ხელს უკან ვაპარებ რომ წელი დავიფარო მაგრამ ამაოდ..
ისევ წინ მაწევინებს და თვითონ მითბობს,კაბის გახსნა და მისი ძირს დაბერტყება ერთია ამ წამს,რომ გრეგორის წინაშე მეორედ სიცოცხლეში შიშველი ვარ წარმოდგენილი.
ცოტა ხანს მაკვირდება სხეულზე,მკერდზე ხელს მკიდებს და ცერა თითს უსვამს ქეთ იქიდან.
-ულამაზესი ბრძანდები,ქალბატონო-ქვემოდან ამომყურებს ვნებიანი თვალებით,ხელს მის პერანგს ვაპარებ და ღილების შეხსნას ვიწყებ.
თავისი ნებით მეხმარება,იხდის კიდეც და გვერდზე აგდებს,უეცარი სისწრაფით ხელში მიტაცებს და მის სხეულს ერთიანად ვეკვრი.
ფეხებს ვაჯვარედინებ და თავს კისერში ვრგავ,ის კი მიიწევს და მიიწევს,საწოლთან ჩერდება და ხელებს წელზე მაბჯენს,თავს ვწევ და ვემორჩილები მის ნებას.
ნაზას მაწვენს,თვითონ მექცევა ზევიდან და თავდაპირველად მორჩენილ ჭრილობებზე მისვამს ხელს,მე კი არც ჭრილობები და არც მეორე შეცდომა არ მახსენდება მისი ალერსის პერიოდში.
შარვლზე ქამას მეორე ხელით იხსნის,მალევე შარვალიც იატაკზე იფლაშება.

ზევიდან მოქცეული გრეგორი ცალ ფეხზე მკიდებს ხელს,წელზე მადებინებს და ჩემი ყელისკენ იწევს.
ყელიდან მკერდამდე,მკერდიდან მუცლამდე...
კოცნას და ამბორს არ წყვეტს,მაგიჟებს და ჭკუიდან მშლის მისი შეხება,შეგრძნება და მოძრაობაც კი !
ტრუსებისგან მანთავისუფლებს,ცოტათი სირცხვის ვგრძნობ და ხელს უხერხულ ადგილთან ვიდებ.
მომღიმარი გრეგორი ახლა ხელზე მკოცნის და შწუჩნევლად მიმორჩილებს,
იფრო მეტიც კი!
ახლა საკუთარ ხელებს მივაქანებ მისი ტრუსისკენ,გვერდებზე ვყოფ და ვცდილობ გაზვიადების და გაბუგების გარეშე გავხადო.

ორივე მოშიშვლებული სხეულით ვწევართ,ის ზევიდან მეკვრის,უკვე მონამულ სხეულს თავისი არომატი ასდის!
სურვილის,ვნების და დაკავშირების !

-არ გეშინია?-ყურში ჩურჩულს არ წყვეტს,მე კი გაბრუებული ვპასუხობ კითხვაზე
-არ მეშინია-ახლა პასუხის გაგონებისას,თავს მაცილებს
-შენ ამდენი წლის შემდეგ,ჩემი ქალბატონი უნდა გახდე-მის სიტყვებში მესაკუთრეობას ვხედავ-მხოლოდ ჩემი-არ ვაცდი ბოლომდე ლაპარკს,თავზე ხელებს ვკიდებ და ჩემკენ ვქაჩავ.
ისიც მომყვება,სხეულს ძაბავს და მეც მასთან ერთად ვიძაბები.
უფრო მეტად მაწვებაა ზევიდან სხეულით,დრო დადგა ჩვენი გაერთიანებისაც ...
ვგრძნობ..
ამას ყველაზე,ყველაფერზე უფრო მკაფიოდ ვგრძნობ !
როგორ ვხდები გრეგორის საკუთრება,დაძაბულ სხეულს არ ვუშვებ,ხელებს ზეწარს ვუჭერ და ღრმად ვსუნთქავ.
ახლა გრეგორის ხშირი სუნთქვაც ემატება ჩემსას,
უნებურად აღმომხდა კვნეაა ბაგეებიდან,ის კი ამჩნევს ჩემი აიამოვნების ზენიტს და თავს არ ზოგავს.

მორჩენილ ფრჩხილებს ვასობ,ხელებს ვუჭერ სხეულზე,ვებღაუჭები,ვკბენ,თმაზე ვექაჩები .
ის კი ამ ყოველივე მოქმედებაში სიამოვნების წერტილა პოულობს,არ მიცილებს ..

ჩემს სიცოცხლეში ყველაზე ბედნიერი,სასიამოვნო და ამაღელვებელი მომენტია.
კაცთან სექსი,ასე უმტკოვნეულოდ და მორჩილად !
ეს ჩემი არჩევანი,ჩემი გზა არის.
განა ქალს სხვა რამე სჭირდება გასაბედნიერებლად?
მამაკაცის მცირედი ტკბილი შეხება,ქალი კი მისი მონა ხდება საუკუნოდ ..

*********
სხეულები დუნდება...
მეც და გრეგორიც ვეშვებით,
გვერდზე წვება და ქოშინით ტრიალდება ჩემკენ.
ენა ჩავარდნილი ვაშტერდები მეც,ორივეს ერთდროულად გვიტყდება სიცილი.
ხელს მკიდება და თავისკენ მწევს,თავს გულზე ვადებ და მის გულის ცემას ვუსმენ.
ამაზე უკეთესს ვერც მოვისმენ ვერსად ვერაფერს,თვალებს ვლულავ და მეძინება მასთან ერთად,ასე ატკუცულს.

******
კარებზე კაკუნის ხმა გვაფხიზლებს,თავს წევს გრეგორი და თვალებს იფშვნეტს.
დგება და კარისკენ მიდის,იქიდან კი სირბილით გამორბის
-რა ხდებ?-შეშინებული ვწევ თავს მეც
-დედაჩემი ჩამოსულა-გული მიჩერდება,ვიბნევი და არ ვიცი სად გავიქცე..რა გავაკეთო ახლა ?
-რა?
-ნუ გეშინია,ადექი და ჩაიცვი-მიღიმის და მამშვიდებს.

საშინელ მღელვარებას განვიცდი,ძვლებში მამტვრევს
და საწოლიდან წამებში ვხტები.
ჭრელ,თხელ თეთრ კაბას ვიცვამ,წინ ღილებით,თმას ნერვიულად ვივარცხნი გრეგორის სავარცხლით და ღრმად ვსუნთქავ.
ვგრძნობ როგორ მიძგერს მკერდში გული,ხელს ვაპარებ და მის ბაგა-ბუგს შევიგრძნობ.
მესმის შემოსასვლელი კოლიდორიდან წამოსული ქალის ხმა,ვცდილობ მშვიდი სახე მივიღო და მღელვარება გავიქრო,ხელების თამაშით ვეგებები ოთახში შემოჭრილ ”სადედამთილო”-ს.
ჩემი დანახვის თანავე იღიმის,ხელს მიწვდის და მართმევს,როგორც ჩანს მეტისმეტად თავაზიანი,ზრდილობიანი და ჭკვიანი ქალი არის.
თვალს არ მაცილებს,სკამზე ჯდება და ჩანთას ძირს დებს.
მე და გრეგორი ცალკე სკამებზე ვსხდებით,ერთმანეთს ვუყურებთ და ვიღიმით
-ალისია ხომ?-მშვიდი ტონით მეკითხება ქალი,მეც თანხმობის ნიშნად ვუქნევ თავს და მეტი ზრდილობისთვის ლუღლუღით ვიღებ ხმას
-დიახ..-ძალიან მინდა ვკითხო სახელი მასაც,მაგრამ საშინლად მეუხერხულება და მრცხვენია.
არ ვიცი როგორ,ჩემს სურვილს ხვდება და აგრძელებს
-მე ლიზა მქვია-ისევ დგება ფეხზე,ფარდებს აქეთ იქით წევს და მზის სხივებს სახლში უშვებს,ფანჯრებს ხსნის და
გარედან შემოსული სითბო სხეულზე მეფინება.
ერთიანად მათრთოლებს ტანში,სიმართლე რომ ვთქვა ახლა ლიზაზე კი არა ჩემი და გრეგორის ღამეზე ვფიქრობ.
გაშტერებული ვზივარ და უეცარი თითების წკაპუნი მაფხიზლებს,ვახამხამებ თვალებს და გრეგორის თითებს ვამჩმევ.
ფეხზე ვდგები და ლიზას ყავას ვთავაზობ,მაგრამ უარს ამბობს და სხვა თემაზე გადააქვს ყურადღება და საუბარი
-ხვალ დაიწერთ ჯვარს,იმედი მაქვს იცოდი ალისია ?
-კი რათქმა უნდა ვიცოდი-ვუღიმი თავაზიანად,გრეგორი დგება სკამიდან და შარვლის ჯიბეებში ილაგებს ხელებს.
აქეთ იქით იწყებს სიარულს,ლიზას მკაცრი გამომეტყველებით უყურებს და კბილებიდან აშკარად ცრის.

აქამდე ვერ წარმომედგინა ყოველივე,რასაც დღეს და ამ წამს ვხედავ და ვესწრები.
არ მეგონა ასე თუ ამაფორიაქებდა საქმროს დედის გაცნობა.
საშინელი მომენტი გახლავთ,
ადამიანს რომ მოსვემებას დააკარგვინებს სწორედ ისეთი.

უხერხულობა შეიქმნა ჩვენს გარშემო,არ ვიცი როგორ მოვიქცე ამ ჯერად და უბრალოდ დადუმებული ვზივარ.
ვაკვირდები ხან დედის და ხანაც შვილის მიმიკებს,მგონი რომ მზად არიან ერთმანეთი ცხოველებივით დაგლიჯონ,ახლავე და ამ წამს.
გრეგორს სახეზე შავი ფერი ედება,ვფიქრობ მსგავსუ დაძაბულობა მათ შორის ჩემს გამოა.
მრცხვენია და თვალებზე ცრემლები მადგება,თავდახრილი ვცდილობ არ შევიმჩნიო მწუხარება,ჩამოცურებულ ცრემლს ისე ვიწმენდ რომ ისინი ვერც ამჩნევენ ამას,თითქოს თვალს ვიფხან .
ვწევ თავს და ოთახიდან გავდივარ,საპერფარეშოში ვიკეტები და წყალს ვუშვებ.
ნიჟარასთან ვიმუხლები და მოვარდნილ ზღვას ნათლად ვაძლევ გასაქანს,ღაწვები მისველდება და დატანჯული ხელებს ნიჟარის კიდეს ვადებ.
პირს ცივი წყლით ვიბან,სრუტუნით შევყურებ სარკეში საკუთარი სახის ანარეკლს და ონკანს ვკეტავ.

ძალიან რთულია,როდესაც აანალიზებ რაოდენ იძაბება ადამიანი შენთან კონტაკტის დროს,
როგორ უფუჭდება ურთიერთობა სხვასთან და არ იმჩნევს ამას,
მაგრამ ყველაფერს თვითონვე ხედავ,ამას სხვა ადამიანი შეუიარაღებელი თვალითაც კი შეამჩნევს,რაც გრეგორსა და დედამისის შორის ხდება.

დაძაბული მივდივარ ოთახიაკენ,უნებურად შესასვლელ კარებთან ვშეშდები და მათ კამათს ვკრავ ყურს.
არც თუ ისე გასახარებელ სიტყვებს ვისმენ,ვცდილობ თავის ხელში აყვანას მაგრამ უფრო და უფრო ძნელი ხდება,ასეთი მუქი ფერების ფონზე.
-გრეგორ მე შენ ხომ გაგაფრთხილე,ეს გოგონა სახლში წაგებრძანებინა ? რა წესია აქ გიზის და შემოგყურებს ხელებში ჯერ შენი ცოლიც არ გამხდარა.წარმომიდგენია მერე რას იზამს!-საოცრად თავაზიანი და დახვეწილი ლიზა,ახლა სულაც აღარ მეჩვენება ისეთად როგორადაც პირველი დანახვისას აღვიქვი.
-დედა რა გინდა? შენი კომუნისტური აზრები გაფანტე შენა გონებაში! შემეშვი,შეგვეშვი მეც და ალისიას-მესმის ახლა გრეგორის მკაცრი ხმა,მეტის მოსმენა აღარ შემიძლია და მომღიმარი სახითთოთახში ვიჭრები.
იმ წამსვე ჩუმდება ორივე მათგანი,ლიზა მიღიმის ისე თითქოს ჩემს გარეშე ვერ ძლებდა,ისე თითქოს ძალიან უხაროდეს ჩემი ნახვა და ყურება.
ვცდილობ მშვიდი ხასიათი შევინარჩუნო,ლანძღვა და ქოლვა მეყო!
გრეგორი ჯდება ჩემს გვერდით,ალიზა აკვირდება შვილს ხელებზე,თუ როგორ მოაპარებს ჩემკენ და ჩემს მტევნებს ებღაუჭება ძლიერად.
ისე მიჭერს თითქოს სადმე გაქცევას ვაპირებ,ან ეშინოდეს ჩემი დაკარგვის.
თუმცა საამისო საბაბიც აქვს ამ ჯერად !

ცალ ხელს მისგან ვანთავისუფლებ,ზევიდან ვადებ და ვუღიმი.
მის მზერაში სიყვარულს ვკითხულობ,ჩემდამი პატივისცემასა და სინაზეს.
ვდნები მის წინაშე ცოცხლად,
მინდა ავქვითინდე და შემიშროს მონამული სახე,მაგრამ ოცნებებს გასაქანს არ ვაძლევ.
რეალობაში ვბრუნდები და მეგობრულად ვაჩერდები,
ოცდება,ჩემგან მსგავს გამოხედვას არ მოელის აშკარაა და ახლა სხვა თუ არაფერი მეორე ხელსაც ვაცლი ფეხებიდან.
გაშეშებული ზის ,თვალს არაფრის დიდებით არ მაცილებს,უკამყოფილო სახით ხელებზე მიყურებს და ქვეშიდან ლიზასკენ აპარებს მზერას,მეც მისკენ ვიხედები.
მომღიმარი დედამისი კმაყოფილებას ძლივსღა მალავს,ვახველებ სპეციალურად და ყურადღებას ჩემკენ ვიქცევ.

-ვის ეპატიჟებით ხელის მოწერის დროს?-მკაცრად კითხულობს
-ხელის მომკიდე იქნება ჩემი მხრიდან მხოლოდ-დაღონებული ვამბობ და დედა მახსენდება.
-მხოლოდ ? მშობლები?-რომელ თემაზეც საუბარს მთელი ცხოვრებაა ვერიდები,იმ თემას ეხება მაინც და მაინც
-დედამისი ვერ იქნება-მკაცრად ამბობს გრეგორი და მანთავისუფლებს ნაწილობრივ ლიზას ბრჭყალებისგან.
-მე ბევრ ადამიანს ვეპატიჟები,ორივემ აუცილებელია რომ
იცოდეთ ეს-იღიმის და მზერას კვლავ შვილისკენ აბყრობს
-ბევრში რამდენს გულისხმობ დედა?
-მაგალითად,დეიდაშენს და ბიძაშენს,ნატალიას,სარას,ჰენრის,საბინას და რავიცი...-ჩამოთვლას წყვეტს
-ნატალია?-ფეხზე დგება გრეგორი
-ხო რა არ შეიძლება?-შეცბუნებული აშტერდება შვილს.
მეც ვდგები ფეხზე და მკლავებზე ვავლებ ხელს,ვამშვიდებ უსიტვოდ და ლიზას ვუტრიალდები
-არა უკაცრავად..უხეშად გამლუვიდა გრეგორს,ხომ ასეა გრეგორ?-პატარა ბავშვის იმედიანი თვალებით ვაჩერდები,ცდილობს შემეწინააღმდეგოს მაგრამ ჩუმდება.იღიმის და თავს თანხმობის ნიშნად აქნევს.
ჩემთვის მისი თანხმობა ბევრს ნიშნავს,ეს იმია ტოლფასია რომ რაღაც ძვირფასი დაიჭირო!
ის ჩემს თხოვნას ითვალისწინებს,გული მეკუმშება მცირე ბედნიერებისგან,მაგრამ ცოტა ხნით.
ლიზა ფეხზე დგება,ჩანთას მხარზე იკიდებს და მკოცნის ლოყაზე ძლიერად
-სადმე მიდიხართ?-ვკითხულობ და ხელზე ხელს ვავლებ,ცდილობს ნაზად მომიცილოს და ხელს ინთავისუფლებს ჩემგან
-კი,აქ ხომ არ დავრჩები აზალგაზრდებს ხელს შეგიშლით
-არა რას ამბობთ ქალბატონო-ვცდილობ შევაჩერო მაგრამ ჩვენს შორის გრეგორი ეკვეტება
-არაუშავს ალისია,წაბრძანდეს ხვალ ნახავ,ძალიანაც ნუ მოინაკლისებ-ლიზა წინ მიიწევს და უკან შვილი უმშვენებს ზურგს..

დაქანცული ნერვიულობისგან საწოლზე ვწვები,ხელებს ვშლი და პირდაღებული ვსუნთქავ.
ჭერზე ლამაზი ორნამენტები ყოფილა,ახლაღა ვამჩნევ და ცოტა ხანს ვინმუხტები მათი ყურებით.
ლამაზ,ერთმანეთში ჩაქსოვილ სევდას წააგავს,ლაბირინთს და გაუგებრობას.
ოთახში გრეგორიც შემოდის,რაღაცას ბურტყუნებს.
ვიწევი და ვაშტერდები
-რა ხდება თქვენს შორის?-ისე ვკითხულობ თითქოს არ ვიცი !
არ მინდა რომ სიმართლე მითხრას,მაგრამ ეს ზრდულობის საკითხია,საკუთარ მეუღლეზე უნდა ვიზრუნო...
-ალისია,არ მინდა ყველაფერი ტყუილით რომ დაიწყოს ჩვენს შორის-ნახატებს უახლოვდება,ხელებს უსვამს და იღიმის.
მე კი გული საგულეს აღარ მაქვს,საშინლად ვღელავ
-ხო გისმენ
-დედაჩემი შენი წინააღმდეგია,არც ის მოსწონს აქ რონ ცხოვრობ
-წავიდე ?-იმ წამსვე ვხტები საწოლიდან,ყელში დიდი ბუშტი მეჩხირება
-არა გაგიჟდი? შენ ჩემი ხარ უკვე-ნახატისკენ იშვერს ხელს,კედელზე დიდ სილამაზეს ვამჩნევ,ეს მე ვარ..
პირველი დღე,როდესაც გრეგორმა გამიცნო და დახატვა გადაწყვიტა ჩემი...
-იცი,არ მინდა რომ უთანხმოება იყოს თქვენში ჩემს
გამო
-ჩუ ალისია!-მკაცრად მაჩუმებს-მეორედ ეგ სიტყვა არ თქვა! არც გაბედო ჩემგან გაქცევა,მაინც ყველგან გიპოვნი-მიახლოვდება და მეკვრის,მიხუტებს მთელი ძალით
-ნატალი?-ვამაბობ და მშორდება...
თითქოს მის თვალებში სევდამ გაირბინა ამ სახელის გაგონებისას,ვაბჟირდები მეც-ვინაა ნატალი?
-არავინ-მოკლედ მიჭრის
-არავინ? ხვალ ხომ გავიცნობ მასაც? ასეთი ვინ არის რომ მიმალავ? შენ ხომ თქვი რომ არ გინდოდა ურთიერთობის ტყუილით დაწყება-სუსტ წერტულზე ვაჭერ წიხლს,სიმრთლის ცოდნა ახლა ჩემთვის მთავარია.
საბრალო თვალებით მიყურებს,უთუოდ რაღაც საშინელებას მოვისმენ..
ვემზადები..
ვიძაბები..
მაგრამ ვუსმენ ბოლომდე !
-ნატალია ეს...ეს გოგონაა-იწყებს დიდი გაჭირვებით-რომელიც მიყვარდა,მასაც ვუყვარდი მაგრამ არ ვართ ერთად-ფანჯრის მხარეს ტრიალდება
-დღემდე უყვარხარ ხომ?-თვალებს ვხუჭავ,ყელზე ვიჭერ ხელს რომ მონდგარი ტკივილი ჩავახშო,ამაო მცდელობაა მაგრამ თავს არ ვღალატობ
-არ ვიცი ალისია
-ლიზამ რატომ დაპატიჟა ის?-ნელი ნაბიჯით მისკენ მივიწევ
-ვერ ხვდები?იმედი აქვს რომ ნატალიას ავირჩევ ხვალ,შენ დაგტოვებ მარტოს.-გულწრფელად მპასუხობს.
გული ორად მეპობა,მაგრამ ბოლომდე ვიმაგრებ თავს
-და...შენ გრეგორ?-მხარზე ვახებ ხელს,მასზე ერთი ნაბიჯით წინ ვდგები
-მე რა?-ზევიდან დამყურებს,თვალები აშკარად უწყლიანდება..
-გიყვარს?მის გამოა რომ ამდენს ხატავ?-კითხვებს ვაყრი,არ მინდა პასუხი დადებითი რომ იყოს,მაგრამ მე მაინც მზად ვარ ყველაფრის მოსასმენად..
-კი,მის გამოა რომ ვხატავ-ხელს ცივად ვაცილებ.
ვტრიალდები და მისგან მოშორებით ვდგები,ოთახიდან გავდივარ სამზარეულოში.
მადუღარას ვდგამ გაზზე და ფინჯანში ყავის გრანულებს ვყრი,სკამზე ვჯდები და ვათამაშებ კოვზს.

არ ვიცი...
ვერ ვხვდები...
ხვალ როგორ უნდა მოვიქცე?
როგორ ვუყურო ქალს,რომელსაც ჩემი მამაკაცი უყვარს?
ან,პირიქით ღმერთო ჩემო!
ჩემს საყვარელ კაცს როგორ ვუყურო,როგორ გავხდე ბედნიერი მისი ნატანჯი თვალების ყურებით,როცა ვიცი რომ მას ნატალია უყვარს..
როცა ვიცი,ვიცი რომ იქ ჩემს მაგივრად ის უნდა იდგეს?
.....ალისია,დამშვიდდი...
საფეთქლებს ვიზელ,მადუღარის წუილი მაფხიზლებს და ვდგები,ფინჯანს ვავსებ წყლით და მოვზს შიგნით ვატრიალებ.
ჩაფიქრებული ვურევ ასე ,დაახლოებით ათი წუთის განმავლობაში

-შაქარი ჩაყარე?-ჩემს წინ გრეგორი ჯდება
-კი..არა-ისიც კი მავიწყდება აქვს თუ არა ჩემს ყავას შაქარი,ვიღებ ფინჯანს და ცოტას ვსვამ.
კმაყოფილი ვარ ჩემი ნამუშევარი ყავით..
-ჩემს გამო წაგიხდა ხასიათი-ფინჯანს ხელიდან მაცლის და თვითონ სვამს,წამიერად სახეს მანჭავს და წვალებით ყლაპავს ყავას-ამას როგორ სვამ?
-არ ვიცი,ვსვამ.-ვპასუხობ მოკლედ,ვუღიმი რომ ეჭვი არ შეეპაროს ჩემში.
-ალისია უკვე ბინდდება-მზერას გარეთ ვაბყრობ,მზე ნელ ნელა ქრება ცის კამარიდან,დღე იწურება და თითქოს,მეც მასთან ერთად ვილევი..
-ვხედავ გრეგორ
-ხვალისთვის ვინ აარჩიე ხელის მომკიდეთ?
-სუზი
-სუზი ვინ არის?-იცინის და ამ ჯერად მისი ღიმილი ვერ მაბნევს,ვეღარც ყურადღებას იქცევს
-ხვალ გაგაცნობ-ფეხზე ვდგები და გავდივარ.
მარტოს ვტოვებ გრეგორს,ფინჯანთან და მწარე ყავასთან ერთად.

**************************
ხელის მოწერა უზარმაზარ შენობაში იქნება,ლამაზი მინებით რომ არის გარშემორტყმული.
ბავშვობიდან ვოცნებობდი ამ შენობაში შესვლაზე,დღეს იცნებას ავისრულებ.
მართალია მთლად ბედნიერი ვერა,მაგრამ მაიინც ბედნიერი დღე არის ჩემთვის..
კარადიდან თეთრ გრძელ კაბას ვიღებ,ტანზე გამოყვანილს
ეს კაბა გრეგორის დედის ნაქონია,ვუყურებ და ვხვდები რომ მართლაც დახვეწილია ლიზა,მისი გემოვნება ემთქვევა ჩემსას.
საწოლზე ვდებ ნაზად,შორს ვდგები და ასე შორიდან ვუყურებ,ვიღიმი და თვალს ვავლებ სახლს.
როგორც ჩანს მარტო ვარ,არც გრეგორი ჩანს და არც ლიზა .
მაგრამ,ბაკუნის ხმა მიმანიშნებს იმისკენ რომ სუზი მობაკუნობს ჩემამდე.
არც ვცდები,ხელებ გაშლილი სუზი მორბის ჩემი დანახვისას,გულში მიკრავს და ერატს გემრიელს მკოცნის ლოყაზე
-ალისია როგორ მენატრებოდი-მატრიალებს და სიცილს ვერც მე ვიკავებ
-მეც მენატრებოდი,ასე ახლოს ხარ ჩემთან და თან შორს-სკამისმენ ვანიშნებ,ისიც მიდის და ჯდება.
-აბა,ვინაა სანაქები სიძე?
-სახლში არ არის როგორც ჩანს
-ემზადება ბიჭი?-იცინის და ფეხებს თხასავით აბაკუნებს
-ალბად..-თვალს კაბისკენ აპარებს და მომღიმარი გულზე ჯდებს ხელს
-მოგიხდება ალის-მოწოლილ ცრემლებს იწმენდს-ჩაიცვა დროა,უკვე სამი საათია,ნახევარზე ოთხის იქ უნდა ვიყოთ-მან ჩემზე უკეთ იცის როდის რა უნდა მოხდეს..
ვდგები და ვიხდი,გრძელ კაბას ვანთავისუფლებ და ზევიდან ვიცვამ,შიგნიდან ვისწორებ ჯერ შემდეგ სარკესთან ვდგები და გულს ვაჯვირდები.
ლამაზი მკერდმოყვანილი გულით,გრძელი უკან პაწაწინა შლეიფითა და უკან ლამაზი ელვის შესაკრავით..
სუზი ელვას კრავს,შემდეგ ფატას მოარბენინებს და მიდგება ფატით ხელში გვერდით.
-ბედნიერი არ ჩანხარ-მხარზე მადებს ხელს..

საუკეთესო მეგობარი ყოველთვის შეამჩნევს მეგობრის თვალებში ჩაგუბებულ ტალახს,
მის შიგნით აბობოქრებულ ცეცზლს იგრძნობს და დაგამშვიდებს.
სუზი ჩემი საყრდენი,ჩემი იმედი გახდა მას შემდეგ რაც მარტო დავრჩი სასტიკ სამყაროში.
ცხოვრება ასსეთ ადამიანებს არ ჩუქნის ყველას,მხოლოდ რჩეულების ხვედრია ყავდეთ გვერდით ერთგული მეგობარი. !

მის მოტყუებას ვიცი არ აქვს არანაირი აზრი,მაინც
იქამდე ჩამაცივდება სანამ სიმართლეს არ გაიგებს.
ტუჩებს ვიკვნეტ და წარბს ზევით ვწევ,ვცდილობ არ ავნერვიულდო მეტისმეტად
-როგორ შეამჩნიე?
-ძნელი არ არის შემჩნევა,სახეზე გაწერია ყველაფერი-საწოლთან მიდის და ჯდება,მე კი მზერას ვაყოლებ თან-ამოღერღე რა ხდება?
-ამაზე უარესი ვერც მოხდებოდა ვერაფერი სუზი.
გრეგორის დედა ვერ მიტანს-სუზის სახეზე სიმკაცრე ეტყობა
-რატომ?
-ბევრი მიზეზის გამო...და ესეც რომ არ იყოს,ქორწილში დაპატიჟა გოგონა,რომელსაც გრეგორი უყვარს-ვეღარ ვიკავებ თავს და ტირილს ვტეხ.
მისსგვერდით ვჯდები,სახეზე გაოცება აქვს გაშხლართული.
-მოიცადე ალისია...ეგ როგორ?
-არ ვიცი,ამაზე საშინელი რამეც ხდება,გრეგორსაც უყვარს ნატალია-ხმას ვუმაღლებ.
მუხლებზე ვადებ თავს და მონატრებული მეგოვრის კალთებს ვასველებ ცრემლებით,თავზე ხელს მისვამს და გაოგნებული პირს აღებს.
მსგავსი რამ დღემდე არ გაუგია არც მას...

რაღაცის თქმას აპირებს,კარების ხმა მეორედ რომ ისმის,ვსწორდები და სარკისკენ მივდივარ.
ცრემლებს ხელებით ვიწმენდ,კაბის სწორებას ვიწყებ და სარკეში ვხედავ როგორ შემოდის ოთახში გრეგორი.
მის წინ დაცემას და დანებებას არ ვაპირებ !
სუზი ეცნობა სიძეს,კარგადაც უგებენ ერთმანეთს მაგრამ ჩემი ტკივილი მათ სიხარულსა და ღიმილა ფარავს..
გრეგორი დიდ ხნიანი დუმილის შემდეგ მოდის ჩემკენ,ვნებიანად მკოცნის კისერზე და ხელებს წელზე მხვევს...
მე კი,წარმოვიდგენ რომ ის სხვას ეხვევა ასევე !
ის სხვისია!
სხვას ეკუთვნის მისი გული!
ხელებს ვაშვებინებ და ვუღიმი
-რა ხდება?-კოპებშეკრული მეკითხება
-არაფერი,მომზადებაში ხელს მიშლი-თავაზიანად ვიცილებ.
სუზი ყველაფრის მოსაგვარებლად ხელს კიდებს გრეგორს,ოთახიდან გადის და მტოვებს მარტოს.

ქალს მთელი დღე სჭირდება,რომ მოემზადოს ამ ამაღელვებელი დღისთვის.
მე კი დრო ამომეწურა !
მარტო ოთახში დარჩენილი,სარკის წინ მდგარი საკუთარ ანარეკლს თვალს არ ვაცილებ.
გაოცებული ვარ,როგორი ლამაზია კაბა,რომელიც სხეულზე მეკვრის ბოლომდე,მთელი ძალით.
გამოყვანილი თეძოები,წელი ამოღებული ზურგი..
სენსაცია და ბედნიერების ზენიტია ყოველივე ეს ჩემთვის..
ოთახიდან ნელი ნაბინით გავდივარ,კოლიდორში გრეგორი ხელგამოწვდილი მელის.
ვუახლოვდები და ხელზე ნაზად ვახებ ხელს,კარებს სუზი ხსნის,ორივენი გავდივართ სახლიდან.
მეორე სართულს მალე ვტოვებთ,გარეთ ჩასულებს მთელი სამეზობლო გვეგებება,როგორც იქნათ ეღირსათ ჩემი საწორწილო კაბით ნახვას !
ძალით ვუღიმი,მანქანაში ვჯდები და გადატკუცულ სახეს ვმანჭავ.
საქარე მინები იწევა ზევით,წინიდან კი ნიავი თმას მაინც მიჩეჩავს.
გვერდით მჯდარი გრეგორი ხელს მახებს მუხლზე,მეორე ხელს კი აწვალებს მინებზდ თამაშით.
ლუსი ჯდება მანქანაში,შემდეგ მას ბრუნო მოსდევს,გრეგორის მეჯვარე.მანქანა იძვრება და ნიავს ახლა უფრო მკაფიოდ შევიგრძნობ,გაშეშებული ვზივარ სკამზე,უღიმღამოდ და ღიმილის გარეშე.
ანდაც რა გამაღიმებს?
კარგად ვიცი დღეს ტანჯვა მეტი მელის,ბედნიერება კი ბევრად ცოტა !

ჩემში სისხლი დუღს,ნერვებს ვიმშვიდებ იმით რომ გრეგორი ჩემი ხდება და არა მისი..
აფორიაქებული თვალებს ვლულავ,გონებაში ამ დროსაც კი ნატალია მიტრიალებს,არ ვიცი ვინ არის,როგორი არის..
მეშინია მასთან შეხვედრის.
მეშინია რომ გრეგორი დღეს,მიმატოვებს და მარტოს დამტოვებს ყველას დასაცინად.
ნატალია კი გამარჯვებული გავა შენობიდან,ეშმაკური სიცილით.

მეტ რამეზე ფიქრი მიმძიმს,პრინციპსი ეს მხარე ყველაზე საშინელია საფიქრელად ადამიანისათვის.
მანქანა ჩერდება ნანატრ შენობასთან,ჯერ ხელის მომკიდეები გადადიან,შემდეგ გრეგორი.
კარებს სიძე მიღებს,ხელს მიწვდის და გარეთ ასე ლამაზად გადავყავარ,მანქანა კი ისევ იძვრება და სადღაც იკარგება.ასასვლელ კიბეებზე უამრავი ადამიანი დგას,მათ შორის რთულია გავარკვიო რომელია ის ერთადერთი ”ნატალია”.
ვცდილობ გავიღიმო,პარტნიოს მივენდო.
კიბეებზე მალევე ავდივართ,ლიზა მომღიმარი სახით დგას კარებთან და შვილს შესვლისკენ უთითებს.
გრეგორს ბრუნო მისდევს უკან,მე კი სუზი მიმშვენებს გვერდს
-გაიღიმე-ყურში ჩამჩურჩულებს.მეც ვემორჩილები და ვიღიმი,მალევე ისმის შენობიდან გამოსული მუსიკის ხმა.
როგორც ჩანს ჩემმა საყვარელმა დედამთილმა ცერემონიალები არ მოიკლო,მუსიკის ფონზე შევდივართ ულამაზეს შუშის შენობაში.
მაგიდამდე გასავლელი გზა თეთრი ხალიჩით არის გალამაზებული,აქედან და იქიდან ვარდის წითელი ფურცლები ყრია.
შორუდან გრეგორი მომღიმარი სახით მელის.

ვერ ვხვდები რატომ იღიმის,წარბ აწეული ვუახლოვდები,მის გვერდით ვდგები და მას ვაჩერდები.
იმდენად ბედნიერი სახე აქვს,თითქოს ოცნება უხდებოდეს,გაღიზიანებული უკან ვიხედები და ლიზას გვერდით მდგარი გოგონა,გრძელი შავი თმით მეჩხირება თვალში.
ეს უთუოდ ნატალიაა !
მოემზადე ალისია ...


ალისია 7 -მოდი დავიწყოთ-ფიქრებში გაფრენილს თეთრებში გამოწკეპილი ქალი მაფხიზლებს,მისკენ ვიხედები და თვალს თვალში ვუყრი.
დგება დრო,ჟამი ჩემი და გრეგორის კანონიერი გაერთიანებისა !
საათს თვალს ვაპარებ,უკვე ათი წუთია რაც აქ ვართ,დრო კი საშინლად გაიწელა,
აღელვებული კაბის შიგნიდან ორივე ფეხს ვაბაკუნებ,თვალებს აქეთ იქით ვაცეცებ და ყურადღებას ვიკრებ.
შუა ხნის ქალი პატარა ბუკლეტიდან კითხულობს რაღაცას მაღალი ხმით,მე კი მისი ნათქვამი ერთი სიტყვაც არ ჩამესმის ყურში.გაბრუებული გრეგორს შევყურებ,ის კი გაბრწყინებული სახით ათამაშებს ტუჩებს ნერვიულობის ნიადაგზე.
მისი ლამაზი და ცუნჯით ნახატი ხელები,სულ მთლად დაძარღვულია,თითებს ერთმანეთზე აჯვარედინებს და ცდილობს შეუმჩნევლად მათ ტკაცუნს მოჰყვეს.
მეღიმება და დაბალ ფეხებზე შემდგარ მაგიდაზე არსებულ,თაბახის ფურცელს დავყურებ მთელი სიამაყით.
ბოლოს ხელის მომკიდეებს თანხმობით,ვაწერთ ხელს ქორწინების მოწმობაზე და ერთმანეთს კმაყოფილი სახეებით ვაჩერდებით თვალებში.
ხელზე მავლებს ხელს მჭიდროდ,ისე რომ ცოტაც და ძვლები ტკაცუნს დაიწყებენ,მატრიალებს იქ მსხდომ ხალხის მხარეს და ვშეშდები,ის კი არ წყვეტს პირფერობას და ხელზე ნაზად იწყებს ამბორს.
ნატალიას სახეზე მროსხანებაა აღბეჭდილი,ნება რომ მისცეს ვინმემ ამ მარჯვემა ხელს ძირშიც წამამტვრევს ემჩნევა.
ვკრთები მისი დანახვისთანავე,ვიშმუშნები უხერხულად და ხელს ვაშვებინებ გრეგორს,დაბალი ხმით ვახველებ და ვიღიმი მთელი ძალითა და ღონით,რაც კი სახის გადატყლარწვა შემიხლია.
სტუმრების შუაში ვექცევით,მივიწევთ გასასვლელი კარისკენ და სუსხიან ამინდში სიცივეში ვყოფთ თავს,მანქანა საბედნიეროდ მალევე მოდის და შიგნით ვსხდებით.
მარჯვენა კართან მოკალათებული ვიყურები ორმაგ მინაში,ვამჩნევ შენობიდან გამომავალ ნატალიასა და ლიზას,საზეებზე აწერიათ სიძულვილი ჩემდამი,მიკვირს ორმა ერთნაირმა სად ნახა ერთმანეთი?
თვალს ვარიდებ მათ და ცის კამარას ვუშტერებ მზერას,ყელში ბურთი მეჩხირება როგორც კი მაგონდება რომ გრეგორის საყვარელი ქალი ჩვენს ქორწილში არის,ის ქალი კი მე არ ვარ.
თვალებზე მომდგარ ცრემლებს გასაქანს არ ვაძლევ,მძიმედ ვყლაპავ ნერწყვს და ოდნავ მოსველებულ წამწამებს შეუმჩნევლად ვიმშრალებ.
ზეცა იღრუბლება,იღუშება მასზე გაფანტული ღრუბლები და წამებში იცვლიან ფერს,რამდენიმე წუთში კი წვიმა იწყებს გზის გალამაზებას.
მინაზე წვეთები ერთმანეთის მიყოლებით ებერტყებიან,თითს ვაბჯენ შიგნიდან მინას თითქოს და წვიმის წვეთებს ვითომ ვიჭერდე.
ბუნება ტირის დღეს ისევე,როგრც მიტირის შიგნიდან ყველა-ფერი დღეს.

მანქანა რესტორნის უზარმაზარ შენობასთან ჩერდება,გარედან შენობა ლამაზ იასამნისფერში იჭრება,მასზე სავალი კიბეები კი სისუფთავისგან ბრწყინავენ.
საფეხურებს ძალისძალით ავუყვები,გაოცებული სახით ვაშტერდები შენობის გარეაღწერილობას.
იმდენად ლამაზად გაუკეთებია ყველაფერი,იმდენად დახვეწილად ამის მშენებელს რომ გულგრილს არავის დატოვებს.
შესასვლელი კარი თავისით იხსნება,შიგნით ვიჭრებით და ფეხს შენობის წითელ,ფუმფულა ნოხზე ვადგამ.
ჩემი გულიც გამალებით იწყებს ძგერას,ისე რომ გარედანაც ვგრძნობ ამას.
ჯერ შენობას ვათვალიერებ კიდევ ერთხელ,უზარმაზარი ჭაღია ჩამოკონწიალებული შუა გულში.ტუჩებს გაოგნებისგან ვმანჭავ,ხელს ხელში ვუყრი გრეგორს,წელში ვიმართები და დარბაზში მშვიდი გამომეტყველებით შევდივარ.

როგორც ჩანს ჩვენამდე სტუმრები მოსულან და ჭამაც ჩვენამდე დაუწყიათ,რადგან ჩვენი შემჩნევის თანავე ყველა ჩანგალს და დანას დებს,ხმები მკაფიოდ ჟღერდება ჭურჭლის.
ბაკუნით მივდივარ მაგიდამდე,ვამჩნევ რომ ჩემი ადგილი ან გრეგორის ადგილი ნატალიას გვერდით არის,გაღიზიანებული თვალებს ვაფართოვებ,ეს უკვე მეტისმეტია !
ეს-ეს არის უნდა დავჯდე რომ ადგილზე გრეგორი მასწრებს,უფრო მეტად მასხამს სისხლი ყელში,შეუმჩნევლად ვჯდები მე მის გვერდით და თვალს ნატალიას ვავლებ.
ფეხი ფეხზე გდადებული აქვს,ზევიდან მოქცეულს აქანავებს და გრეგორს კმაყოფილი უყურებს,პრინციპში რატომ არ შეხედავს ?
ყურადღება ჩემს წინ მჯდომ სესილისკენ გადამაქვს,ძალით ვიღიმი და ვანიშნებ თვალით მათზე,სესილიც არ აყოვნებს და სახის დამანჭვას იწყებს.
-მიირთვი-ყურში ჩამესმის გრეგორის მამაკაცური,ბოხი მაგრამ სათუთი ხმა.მეც მისკენ ვტრიალდები მუხლზე ვადებ ხელს,ვგრძნობ ნაჭრის ნაცვლად ხელზე თბილი სხეულის შეხებას,გააფთრებული თვალს ვაპარებ მისი შარვლისკენ,მასზე ჩემი ხელის გარდა სხვისიც ყოფილა მოთავსებული.
ცივად ვაცილებ ხელს,ვხვდები უკვე ვისაც ეკუთვნის ის მეორე,
გრეგორს დაჟინებით ვუყურებ მის თვალებში კი გაურკვევლობა თუხთუხებს.
-გრეგორ-მესმის კიდევ ხმა,ნამდვილად ლამაზი და ნაზი ხმა...
-დიახ-ტრიალდება მეორე მხარეს,ნატასკენ და უღიმის მთელი სითბოთი.
-გილოცავთ-თავს ყოფს რომ დამინახოს კარგად ნატალიამ,მიღიმის მეც მაგრამ,ვიცი რომ ერთი სული აქვს როდის გამძიძგნის ორად.
-მადლობ-ერთდროულად ვუხდით მადლობას მე და გრეგორი ნატალიას,ვსწორდებით და ჩვემც ჭამას ვიწყებთ..

საღამო ნამდვილად დაძაბულია,არადრის კეთების ხალისი არ მაქვს არც მე,და როგორც ემჩნევა გამომეტყველებაზე არც სუზის და ბრუნოს.
ჩვენ სამის გარდა გამაყრუებელი მუსიკის ფონზე ყველა სტუმარი ცეკვავს,გრეგორის ადგილას სუზი ჯდება და ბურდღუნით იწყებს ლაპარაკს
-სად არის?-თვალებს ათამაშებს
-ვინ სად არის?-გაოგნებული ვუბრუნებ კითხვას
-ნატალია,ვერ ვხედავ ხალხში გარეულს
-გრეგორი?-უეცრად მოწოლილი ფიქრი გონებაში ხმამაღლა მცდება ბაგეებიდან,
არც გრეგორი და არც ნატალია არ ჩანს ჰორიზონტზე.
შეშინებული ვხტები ფეხზე
-სად მიდიხარ ალისია?-კითხვას უპასუხოდ ვუტოვებ,თავად კი ვერევი ხალხში.
ვერც გრეგორს და ვერც ნატალიას ვერ ვპოულობ,ვერანდაზე ვიჭრები და ვერც იქ ვერ ვამჩნევ ვერცერთს,ახლა შიშს უფრო მეტად განვიცდი.
ერთი ადგილი მეგულება კიდევ,სადაც შეიძლება მათი ნახვა
ჯერ მამაკაცების საპირფარეშოში ვიჭრები,შემდეგ ქალისაში.

თვალებ გადიდებული ვშეშდები...
ვგრძნონ სიძულვილს..
ტკივილს...
ყველაფერს ვგრძნობ ამ წამს !

ნატალიას და გრეგორს ხელჩაკიდებულს ვხედავ,ტუალეტის ბოლოში ატუზულები რაღაცაზე ბჭობენ.
ახლა სულაც არ მაინტერესებს რის შესახებ აქვს საუბარი,მთავარი ის არის რომ ხელები აქვს გადაჭდობილი ერთმანეთზე.
მათკენ სწრაფი ნაბიჯით მივდივარ,ნატალია მამჩნევს თუ არა ხელებს უშვებს გრეგორს და განზე დგება,მე მხარზე ვავლებ ხელს და ჩემკენ ვაბრუნებ.
-ყველაფერთან ერთად ამასაც კადრულობთ?-ცრემლები თავისი ნებით იწყებს ჩემი ღაწვების დასველებას.
-რას გულისხმობ?-გაკვირვებული მეკითხება
-რა აზრი აქვს ყველაფერს ?-ხელს მთელი ძალით ვკრავ,უკან იხევს ისიც და გაუგებრობაში მყოფი მაისურზე ხელს იდებს
-რას აკეთებ ალისია?
-რას ვაკეთებ?
-ხო ვერ ვხვდები რა ხდება?-ნატალია ნელ ნელა იძურწება საპირფარეშოდან
-რა უნდა ხდებოდეს? შენ იმ ქალთან ერთად ხარ ხელჩაკიდებული რომელსაც უყვარხარ,რომელიც შენვე გიყვარს! ურცხვად მუხლებზე გეთათუნება შენ კი-ვკივი ბოლო ხმით
-ალისია ჭკუიდან არ გადამიყვანო-გრეგორი მაინც დინჯად დგას
-მე გადამყავხარ ჭკუიდან გრეგორ? გული მტკივა
-რატომ გტკივა გული? ალისია მე...-ლაპარაკს არ ვაცდი,პირზე ხელს ვიფარებ და საპირფარეშოდან გავრბივარ.

შენობიდან გარეთ,წვიმაში და სიცივეში ვინაცვლებ.
გულამობჯენილი ვტირი,თან გავრბივარ..
არ შემიძლია მეტი ტკივილის ატანა,ვგრძნობ როგორ მეწვის შიგნიდან ყველა ორგანო და მუხლებზე ვემხობი შუა გზაზე..
სველ მხრევზე ვგრძნობ სიახლოვეს,შეშინებული ვხტები ფეხზე და ჩემს უკან მდგარ გრეგორს ვეჩეხები.
მთლიანად დასველებული დგას,თვალებს ახამხამებს თოჯინასავით და დამნაშავე სახუთ მიყურებს
-გაგიჟდი-ხელებს შლის და წარბაწეული მკაცრი ხმით მეკითხება

გაგიჟებაზე,ჭკუიდან გადასვლაზე ბევრად მეტს ვგრძნობ ამ წამს !
საშინლად მიღრღნის გულს ის სანახაობა,რასაც შევესწარი რამდენიმე წუთის წინ.
ამ წამინდელი სანახაობა კი ორჯერ მეტად მამძიმებს,ჩემს წინაშე მართლაც დათრგუნულ გრეგორს ვხედავ,რომლის თვალებშიც ბევრი ტკივილია.
სიტყვას სიტყვაზე ძლივს აბამს,მაგრამ ღრიალს მაინც ახერხებს და ჩემს გაოგნებას ყველაფერთან ერთად.
დავიჯერო ამდენად სულელი არის,რომ სჯერა დავიჯერებ
მის მოყოლილ ზღაპარს ?
სერიოზულ სახეს ვიღებ,მცირეოდენ დარდსაც არ ვიმჩნევ ჩემი აზრით .ხელებ გაშლილ გრეგორს თვალს ვაყოლებ ფეხებიდან თმის ღერამდე,ტუჩის კუთხეს ვტეხავ და ირონიულ ღიმილს ვჩუქნი ჩემზე არანაკლებ გაცოფებულს.
-გავგიჟდი,ხო გრეგორ,ჭკუიდან შევიშალე -გიჟივით თმებს ვიჩეჩავ,დასველებული დალალებიდან კი წვეთები ცივად მეხეთქებიან მხრებზე.
მიახლოვდება ერთი-ორი ნაბიჯით,მე უკან ვიწევ
-ნუ გამირბიხარ-მუშტებს კრავს და სიმწრისგან კბილებიდან ცრის-არ გაბედო და უკან ერთი ნაბიჯიც აღარ გადადგა ალისია-მიყვირის და გონება მებინდება,ის ამ მომენტშიც კი საშინლად სექსუალური არის.
ეს კამათი რომ არა ახლა,კისერზე მელიასავით შემოვეხვეოდი და სიყვარულისგან დავახრჩობდი.
-გრეგორ რა ჯანდაბა გინდა? ყველაფერი სააშკარაოზე გამოიტანეთ შენ და ნატალიამ,აღარც მალავთ სიყვარულს! ჩემგან ნუ მოითხოვ გაჩერებას,რადგან არ გავჩერდები-ხმას ვუწევ ნელ ნელა,სახის მიმიკა ეცვლება უცაბედად.
-რეებს მელაპარაკები?-ისე მეკითხება თითქოს არაფერი დაუშავებია
-ვერ ხვდები კიდეც ?-სიცილს ვტეხ და მხრის გაკვრით ვუვლი გვერდს,ხელს ხელზე მავლებს და მაჩერებს.
-ალისია ამიხსენი ყველაფერი
-გავიგე რომ შენ და ნატალიას ერთმანეთი გიყვართ გრეგორ,მაგრამ არ იყო საჭირო გემახებინათ
-გვიყვარს ერთმანეთი?-ახლა ის იწყებს სიცილს-მეხუმრები? მე გუშინ სიყვარული არ მოგულისხმებია როდესაც შენ კითხვა დასვი,გონება გახსენი ალისია და დაფიქრდი ძალიან გთხოვ! ცოლად არც მოგიყვანდი რომ არ მოზიდავდე,მაგიჟებ და ჭკუიდან მშლი ! რა ხარ? ვინ ხარ? რისთვის მაგიჟებ ასე ძალიან ამიხსნი ? ნატალია ჩემო წარსულია,მაგრამ მე დღემდე მისი აწმყო ვარ..ამაში დიდია განსხვავება,მე შენ მიყვარხარ!!-შოკირებული ვდგავარ...
შევყურებ გადაწითლებულ ქმარს და მის სიტყვებს ყოველ წამს ვიჯერებ,მის გულწრფელობას ვგრძნობ.
გაშეშებული ცრემლებსღა ვღვრი ობლად,ცხოვრებაში პირველადაა რომ სიყვარულში მიტყდებიან...
განა არის აქ რამე სათქმელი ?
აქ სიჩუმემ უნდა დაისადგუროს ახლა ...
მიახლვდება,მე კი ფეხს აღარ ვიცვლი ადგილიდან
-ხო,მაგრამ არ მესმის მე...-მაჩუმებს კოცნით..
მისი თბილი ბაგეები ეხება ჩემსას.
მე დავფრინავ ცაში ბედნიერებისგან,გული გამალებით მიძგერს.
სიამოვნების უმაღლეს მწვერვალზე ვარ,მავიწყდება ყველა და ყველა-ფერი...
სველ თმაში შემოცურებულ ხელს ათამაშებს,მეორე ხელს წელზე მხვევს ძლიერად.
წამიერად გონზე მოვდივარ,ვწყდები მის ტუჩებს და კიდევ ერთხელ ვიხევ უკან
-არა ....-თავს ვაქნევ,გაოგნებული გრეგორი ხელს მკიდებს და მთელი ძალით მიმარბებინებს.
წვიმისგან დამდგარ გუბეებში ჭყაპუნით მიმაქროლებს,წამებში კვლავ რესტორნის შესასვლელ კარებთან ვყოფთ თავს .
ჯერ ვერ ვხვდები ვერაფერს...
კიბეებზე ჩქარი ნაბიჯით ავდივართ,ჩვენს მაგიდასთან მივყავარ და ნატალიას თავთან ვდგებით.
ყველა გაოგნებული სახით გვაშტერდება,აი მე კი არ ვიცი როგორი სახე მივიღო ამ წამს.
გრეგორს ხელს ვკიდებ ხელზე,შეშინებული ვშეშდები და საბრალო სახით ავყურებ
-რას აკეთებ?-დაბალი ხმით ვეკითხები,ის კი დინჯად დგას და მკაცრი სახით გადაჰყურებს ყველას.უპასუხოდ მტოვებს,ხელს მაშვებინებს და გვერდით მწევს,ნატალიას კიდებს ხელს და სკამიდან აყენებს.
მომღიმარი ნატალია ნებით ყვება გრეგორს,მოგებულის სახით გადმომყურებს და ტუჩებს სიამოვნებით იკვნეტს.
გრეგორს მაგიდის თავთან მიჰყავს,აყენებს და ხელს უშვებს მასაც.
-ქალბატონებო და ბატონებო-ჭიქას ამოტრიალებულ ჩანგალს ურტყამს ყურადღების მისაქცევად და აგრძელებს-მინდა ეს ლამაზი გოგო ყველამ გაიცნოს-აშკარად რაღაც ეშმაკურს ხლართავს.თვალს ლიზას ვავლებ,სიამაყისგან ყბა უცახცახებს-ეს გოგონა ჩემი ბავშვობუს სიყვარული,მაგრამ ახლანდელი არა! -ნატალიას და ლიზას სახეზე ფერი გადასდით-ნატალია,მინდა რაღაც გითხრა..მესმის რომ დღემდე გიყვარვარ,მაგრამ მინდა გაიგო რომ ცოლი მყავს,მე ჩემს მეუღლეს ვეკუთვნი ამ დღის შემდეგ...-ჩემკენ იყურება და მიღიმის,გული სიხარულისგან ცოტაც და გამისკდება-დედა შენ კი... ბევრს ნუ იწვალებ,ალისიას ვერ ჩაანაცვლებ ნატალიათი
-ფეხზე იჭრება ლიზა,უახლოვდება მათ და ნატალიას წინ დგება,გააფთრებული და ამდენი ხალხის წინაშე დარცხვენილი სიწითლეს ვეღარ მალავს
-გრეგორ რას გულისხმობ?-უყვირის და მთელ დარბაზს თავისკენ იქცევს,სწრაფად მივდივარ მეც გრეგორთან და ზურგა უკან ვუდგები-ეს ეს წაკლა გოგო,ის არის ყცელაფრის თავი და თავი!-თითშ ჩემკენ იშვერს და მოახლოვებას ცდილობს,გრეგორი კი გამალებით მიცავს
-დაწყნარდი! სიმართლე მწარეა მესმის ძვირფასო დედა
-როგორ უბედავ დედას ასე ლაპარაკს?-წინ იწევა ნატალია
-შენ ვინ ხარ რომ ერევი ჩვენს საუბარში? შენ შენი გაიგონე უკვე,რაც უნდა გაგეგო ! -გრეგორს ნელ ნელა ემჩნევა სიბრაზე
-გრეგორ! ნატალიას ნორნალურად ელაპარაკე-ლიზა გამწარებული ხელს აფარებს თავის ჭკუისას,მაგრამ ჩემსმეუღლეს ახლა გონება ინდენად აქვს დაბინდული არ მგონია დაინდოს ან ერთი და ან მეორე..
-ახლა მომისმინეთ,თვქენ ორმა-იწყებს დაბალი ხმით-შენ დედა არ ხარ! შენ მონსტრი ხარ,კიდევ კარგი შენ რომ არ გგავარ,სულაც არ მიკვირს მამა რატომ გაგექცა...რაც შეეხება ალისიან,ის წაკლა კი არა,ქალია რომელიც მიყვარს და ჩემი მომავალი შვილის დედა არის.
შენ შვილიშვილების მახვას ვერ მოესწრები-ხელს მკიდებს და წინ მაყენებს მეც
-რას გულისხმობ შვილო?
-იმას რომ,ახლა და ამ წამსვე აქედან მივდივართ ჩვენ,შენ კი შენს ცირკთან დარჩი..წინამძღოლი სჭირდებათ-ლიზას თვალები ემღვრევა,ამ ჯერად მის მიმართ სიბრალურს აღარ ვგრძნობ.ყოველგვარი ყოყმანის გარეშე მივყვები გრეგორს,იქ სადაც თვითონ წამიყვანს..

******
ცხოვრება ასეთია !
ვიძენთ და ვკარგავთ..
ყველაზე ძვირფას ადამიანევსაც კი,ისეთებს რომელთა დაკარგვასაც ვერ წარმოვიდგენთ ვერასდროს.
დედას,ქალს რომელიც ჩვენს სამაგალითო საგნად აღვიქვამთ,არ ეპატიება სიმწარე,წიწაკისებური ენა,მჭრელი დანის მსგავსი ბლაგვი ენა..
ენა რომლითაც ტკენს ყველას,ყოველ წამს და წუთს.

სასოწარქვეთილებაში ჩავარდნილები,ვეძებთ გვერდით მდგომ ადამიანს,რომელიც გაგვამხნევებს ამ დროს.
გრეგორს კი ვყავარ მე,არ უწევს ძებნა,სირბილი და ცრემლების გაქარვება უცხო ხალხში.

ვამაყობ,ვამაყობ რომ ასეთი გაბედული მეუღლე მარგუნა უფალმა გვერდით !
******
შენობიდან გამოვდივართ,ქარში და წვიმაში ველოდებით გამომავალ რაიმე მანქანას,ტაქსის,ავტობუსს მნიშვნელობა არ აქვს..
სიცივისგან ვიბუზები,ვცდილობ არ შევიმჩნიო,ხელებს ერთანეთზს ვუხახუნებ და ვცდილოვ გავთბე ასე.
გრეგორი მიახლოვდება და გულში მიკრავს,ასეთ საშინელ ამინდში მათბობს მისი ვნებიანი და თბილი სხეული.
თვალებს ვხუჭავ და ვიღიმი,საშინელი დღის საშინელ დასასრულს ასე ჩახუტებით ვაგვირგვინებთ..

ცოტა ხანში შორიდან წამოსული მანქანის კვალი მოჩანს,მისი ფარები ანათებს და თვალს გვჭრის
ხელს იშვერს გრეგორი და აჩერებს ტაქსის.
მანქანის ფარევი იწევა,მძღოლი თავს ყოფს და გვათვალიერებს,გალუმპულებს გვხედავს თუ არა იღიმის და ხელით გვანიშმებს რომ ჩავსხდეთ.
ჩვენც მაშინვე ვიკავებთ ადგილებს.
-როგორ დასველებუხართ-სარკეს ასწორებს მძღოლი,გვაკვირდება და გვიღიმის
-ხო ბიძია,დიდი ხანია აქ ვდგავართ-ვპასუხობ და მზრებს ვიჩეჩავ
-სად წაგიყვანოთ?-უკან იხედება,ჩაფიქდებულ გრეგორს ხელს ვკიდევ და ვაფხიზლებ.
ისიც მისამართს ეუბნება,მანქანა იძვრება და დანიშნულების ადგილამდე არც მეტი არც ნაკლები,ოც წუთში მიდის.

სახლთან ჩერდება მანქანა,გრეგორი ფულს აწვდის მძღოლს და მანქანიდან გადავდივართ
-ბატონო ხურდა?-გვეძახის მანქანიდან მძღოლი,მაგრამ არცერთი ყურადღებას არ ვაქცევთ.
კიბეებზე ხმის ამოუღებლად ავდივართ,სიბნელეში კარების გაღება გვიძნელდება.
დაძაბული გრეგორი იგინება,კარებს წიხლებს ურტყამს და როგორც
იქნა ხსნის კიდეც.

შესვლის თანავე ოთახში მივდივართ,გრეგორი სკამზე ჯდება და ხმას არ იღებს.
ვცდილობ ბევრი ლაპარაკით და კითხვებით არ შევაწუხო,ამიტომ გახდას ჩუმად ვიწყებ.
კაბის ელვას ძლივს ძლიობით ვიხსნი,უკან უკან ვიყურები შიგა და შიგ მაგრამ გრეგორი სადღაც სხვაგან იყურება,მისი თვალები ერთ წერტილს აშტერდებიან.
კარადიდან საცვლებს ვიღებ,ვიხდი ტრუსს და ვიცვლი,ზევიდან კი სიფრიფანა ხალათს ვიცვამ.
ასე თუ გააგრძელებს გაცივდება !....
ვუახლოვდები და მხარზე ხელს ვადებ,შეშინებული კრთება
-გრეგორ გამოიცვალე გთხოვ,თორემ გაცივდები-წარბებს ვჭმუხნი და საბრალო სახით ვუყურებ.
დგება ფეხზე ისიც,პერანგის ღილების გახსნას იწყებს მაგრამ არ გამოსდის,ხელები უთრთის აღელვებისგან.
მისი პერანგის შეხსნას მე ვიწყებ ახლა.
სველ სხეულზე მოტმასნილ პერანგს მაინც გრეგორის სურნელი ასდის,მაბნევს და მარეტიანებს მისი სხეულის გამოყვანილი ფორმები.
ვხდი პერანგს და იატაკზე ვისვრი,ისიც ხმაურით ეცემა ძირს სისველის გამო.
პირსახოცს ვიღებ,ვახვევ მხრებზე და ნაზად ვამშრალებ,გასულელებული თითების სმას ვუწყებ მკერდზე.
გამოყვანილი კუნთები ყველა ქალს გააგიჟიბდა ამ წამს,ისევე როგორც მე !
გრეგორი პირსახოცს
იცილება და საწოლზე ისვრის,ნამიან სხეულზე მთელი ძალით მიკრავს
-ჩემო ქალბატონო,ხომ არ დაგველია?-ვნებისგან გაგიჟებული თავს ძლივსღა იკავებს
-დავლიოთ..-ვიცილებ და მომღიმარი სახით ჭიქევში ვისკის ვასხამ.ვაწვდი მას და ორივე ერთდროულად ვცლით ჭიქას...
-ალისია შენი აზრით ადამიანები იცვლებიან?-მისი კითხვა მაკვირვებს
-ლიზას გულისხმობ?
-კი..სამწუხაროა მალე რომ მიმიხვდი
-ჩემი აზრით,იცვლებიან-იმედიანი თვალებით ვაკვირდები,ის დგება და ვისკის ბოთლი მოაქვს მთლიანად
-დედაჩემს რა შეცვლის?
-იცი,ვფიქრობ დრო უშველის ამ ამბავს
-დრომ აქამდე ვერ უშველა,ამის შემდეგ რას იზამს?
-დამიჯერე და მენდე გრეგორ-საუბარში ბოთლს მთლიანად ვცლით.
ბარბაცით ვდგები ფეხზე,ვიცინი მაგრამ რატომ არ ვიცი არც მე
-ფრთხილად-დგება გრეგორიც და ხელებს მკიდებს
-თუალეტში გამომყვები?-ვსერიოზულდები,ისე ვეკითხები თითქოს ტრუსებისგან განთავისუფლებას ბევრი ბრძილა ჭირდებოდეს
-რა პრობლემაა?-მიღიმის და მაცილებს ტუალეტამდე.
შიგნით საქმეს ვითავებ,გაღიმებული და მოშვებული ვყოფ თავს კარებიდან
-ისე,არ შემიქიხარ-ენას ვნებიანად ვისვამ ტუჩზე
-რისთვის ?
-იმ დღეს..მართლაც ნამდვილი მამაკაცი ხარ-თვალს ვუკრავ და ბარბაცითვე გამოვდივარ.
ვიცი რომ აუცილებლად მიხვდება რაზეც მაქვს საუბარი
-მადლობ,ჩემი ვალია ცოლი ვასიამოვნო-მეწევა და წელზე მხვევს ხელებს.

მისი უეცარი შეხება მადუნებს,სხეული მითბება და მეღიმება სულელივით.
კისერში მის კოცნას ვგრძნობ,თბილს და ვნებიანს.
მეც ვტრიალდები და ტუჩებზე ვაცხრები.
ჩემს ამდაგვარ აქტიურობას არ მოელოდა,ხალათს ერთი ხელის მოძრაობით მხდის და აგდებს მეორე გვერდზე.
მისი ხშირი სუნთქვა ჩამესმის ყურში,მაგიჟებს და ჭკუიდან მშლის ეს ხმები.
წელზე ხელს მკიდებს,მეც არ ვაყოვნებ და შარვლის შეხსნას ვუწყებ.
როგორც ჩანს მსგავსი მოქმედებები ჭკუას აკარგვინებს მასაც,კედელთან მივყავარ და მთელი ძალით ვეხეთქები მეც,მკერდზე მავლებს ხელებს და ტუჩებში მთელი ვნებით მკოცნის.
ხელებს თმებში ვუცურებ,მთელი ძალით ვქაჩავ უკან მაგრამ,ის მთელი სიძლიერით მეკვრის სხეულზე.
ხელებს მიჭერს მთელი ძალით,ტკივილს განვიცდი მაგრამ,ტკივილს უსაზღვრო სიამოვნება ეტრფის,ორივე ბოვოქრობს ჩემში.
მკერდიდან მაცილებს ხელებს და ფეხებზე მავებს,ხელში ავყავარ მოხერხებულად მაგრამ კედელს ჯერად არ მაცილებს.
ასე გააფთრებულს პირველად ვხედავ ...
ტრუსს ცალი ხელით მახევს სხეულზე,არ
ვიცი როგორ ან რანაირად,მაგრამ შარვალს მალევე იცილებს თავიდან და საქმეზე გადადის კიდეც.
უეცარი ბიძგის გამო,ვებღაუჭები და თავს ვადებ გულზე,თმაზე მავლებს ხელს და უკან მაწევინევს თავს.
ეს უფრო აღაგზნებს მასაც და მეც ...
დროს არ კარგავს და ამ მომენტშიც კი მკოცნის ყელზე,ისე თითქოს მალე შეჭმას მიპორებდეს.
ძალას და ღონეს არ იშურებს რომ ისიომოვნოს თავი და მასიამოვნოს მეც..
კედელიდან საწოლამდე მივყავარ,თანაც ისე რომ წამით არ მიცილებს სასქესო ორგანოდან.
საწოლზე
ჩემთან ერთად ეფინება და ახლა აქ განაგრძნობს.
ფეხებზე მკიდებს ხელებს და აქეთ იქით მაწევინებს,რატომ ამას მერე და მერე ვხვდები..
ასე მეტად დიდ სიამოვნებას და ადრენალინს განვიცდი,თბალევმოხუჭული ტუჩს ვიკვნეტ.
-ჩემი საკუთრება-კიდევ ჩამესმის მისი ბოხი ხმა.
რაც კი ძალი და ღონე აქვს მექაჩება თავისკენ,მისრუტავს თითქოს.
გაავენული მკლავზე ვაფრინდები,ვკბენ მთელი ძალით და იმასაც ვერ ვხვდები რომ შეიძლება მალე მისი ხორცი ჩემს საჭმელად იქცეს..
უცნაური შეგრძნება მეუფლება,ორგანიზმი სხვა ვნებას განიცდის
კბილებს ვაცილებ მის კანს,უკან ვაგდებ თავს და ვხვდები რომ აღარაფრის თავი აღარ მაქვს
-ქალბატონო ისიამოვნეთ?-იცინის და ცოტა ხანში ხერდება ისიც.
ნაკბემ ადგილზე ხელს ისვამს და მდუმარედ მაშტერდება
-გტკივა?-ვუახლოვდები და თითს ვუსვამ

აშკარად ძალიან მიკბენია,ტელეფონს ვწვდები და ვანათებ მხარზე,სილურჯეში გადასდის უკვე,არ ვიმჩნევ და ბავშვურად ვიღიმი.ტელეფონს ვთიშავ და ისევ გვერდზე ვდებ,მომღიმარი გრეგორი თვალს არ მაცილებს,მიახლოვდება და შუბლზე ნაზად მკოცნის.
მისი კოცნა კი მთენთავს,ახლა მხოლოდ და მხოლოდ მის გვერდით ძილი მინდა.
საწოლში ვძვრები საბნის ქვეშ,გრეგორს ხელს ვავლებ და მასაც ვითრევ თან,ვეკვრი მთელი ძალით,ფეხს ვადებ მუცელზე და თვალებს ვხუჭავ.
მისი მადის აღმძვრელი სურნელი ცხვირს მიწვავს,მაგრამ ყურადღებას ამასაც აღარ ვაქცევ.

*****
მშვენიერია დილა,რომელიც ტკბილი კოცნით იწყება ..
მშვენიერია ოთახი,რომელშიც სიყვარულია გამეფებული !

დილით ოთახში შემოჭრილი მცხვუნვარე მზის სხივები მჭრის თვალს,გაჭირვებით და ძალაობით ვახელ ჯერ ერთს შემდეგ კი მეორეს და ერთს გემრიელად ვიწელები.
გაღიმებული ჩემს გვერდით მწოლს ვავლებ თვალს,პატარა ბავშვივით სძინავს.
ტუჩები დაბუშტული აქვს საყვარლად,გრძელი ლამაზი წამწამები მზის სინათლეზე უკაშკაშებს და ყურადღებას იქცევს.
მარტო საწოლიდან ადგომა ”დიდი ტანჯვაა” ქალისთვის,რომელიც განებივრებულია მეუღლის ალერსით.
ვფიქრობ როგორ გამოვახიზლო,თანაც ისე რომ მადლობაც კი გადამიხადოს ყცელაფერთან ერთად.
ტუჩებმოპრუწული ვფიქრდები...
გრეგორისკენ ვიწევი და გაბუშტულ ტუჩებზე ვკოცნი ნაზად,მაგრამ რეაქცია არ აქვს ამაზე.
მეორე ჯერზე ცოტა უფრო ძლიერ ვკოცნი და არც ახლა არ აქვს ძვრა.
მესამე ჯერზე კი კოცნას კბენას ვაყოლებ,თვალებს აჭყიტავს და საწოლიდან წამებში ხტება.
სიცილს ვერ ვიკავებ,ის ისეთი სასაცილო დასანახია ამ მომენტში ვერც აღწერს ვინმე ..
ჩემს წინ მთლიანად შიშველი დგას,ხელებაღმართული და თვალებგაფართოვებული მაშტერდება.
ვცდილობ არ შევიმჩნიო რამე,
ფანჯრისკენ ვაპარებ მზერას მაგრამ ამაოდ.
-ეს რანაირი გაღვიძებაა ალისია?-ბუზღუნს იწყებს და საწოლში ბრუნდება
-სხვანაირად ვერ გაგაღვიძე-წარბებს ვათამაშებ ეშმაკურად და ვიცინი
-და ცადე ?
-კი ვცადე-ღრმად ოხრავს და კიდევ არ მაცილებს თვალს.
საწოლიდან წამებში ვდგები,კარადიდან მის პერანგს ვიღებ და ზევიდან ვიცვამ
-რაღაც გავიწყდება-მეუბნება და ვტრიალდები მისკენ
-რა ?
-ტრუსების ჩაცმა,თუ ანიავებ?-მის საზიზღარ იუმორს საზღვრები არ აქვს.
კარადიდან საცვალსაც ვიღებ და ვიცვამ.სამზარეულოში სიმღერით გავდივარ და ვცდილობ ხალისიანი დილა გემრიელი სადილით გავალამაზო.

მადუღარას ვდგამ გაზზე და ფინჯნებს ვალაგებ,შიგნით ჩაის ფერს ვაგდებ.
დილით მძიმე საუზმეს ჯობს,დავატკბო ჩემი ისედაც თაფლივით ბიჭი,ნამცხვარს ვიღებ კარადიდან და მაგიდაზე ვდებ.
მადუღარა იქყებს წუილს,ეს ნიშანია რომ უკვე ადუღდა წყალი,ფრთხილად ვავლებ ხელს და ფინჯნებში ვასხამ..
გრეგორი მალევე შემოდის სამზარეულოში,მაგიდასთან ჯდება და ფინჯანში ჩაგდებულ კოვზს ათამაშებს.
ხასიათი რაღაც წაუხდა..ეს კარგი არ არის !
ვჯდები მეც
-მოხდა რამე?-გულწრფელად ვეკითხები და ხელზე ვკიდევ ხელს
-ლიზამ დამირეკა-სახეზე ფერი არ ადევს გრეგორს,თუმცა ვის ექნებოსა ფერი ასეთი ადამიანის ხმის გაგონების შემდეგ?
-რაო?
-მოსვლა უნდა აქ-სკამიდან ისე ვხტები მე თვითონაც რომ ვერ ვაანალიზებ ამას.
ახლა მისი ნახვა ყველაზე ნაკლებად მინდა,მთლიან დღეს მოჟამულსა და ღრუბლიანს გაგვიხდის ვიცი თავისი უღიმღამო საუბრით.
არ მინდა რამე ზედმეტი ვთქვა დედამისზე,ვცდილობ ენას კბილი დავაჭირო მაგრამ სახეზე უთუოდ მეტყობა უკმაყოფილება.
ცხოვრებაში პირველადაა რომ ვინმეს დანახვა ასე ძალიან მაღიზიანებს.
ჩაის დიდი ძალდატანებით ვასმევ,მეც ასევე ვსვამ და სამზარეულოს ვცილდებით.
ტანსაცმელა ვიცვამ და სახლს ნახევარ საათში ნამდვილი ქალივით ვავლებ ხელს.
რაღაც მაგონდება...
რაღაც მაეჭვებს...
გრეგორის ნახატების კოლექციას აკლდება რამდენიმე,კედელთან მდგარი წარბებს ვჭმუხნი და ვიხსენებ მის შესრულებულ ყველა ნახატს.
წესით აქ ათი უნდა ეკიდოს,ახლა კი მხოლოდ და მხოლოდ შვიდია.
გვერდზე ვაგდებ ცოცხს,ნახატების ძებნას ვიწყებ ყველგან ისე რომ გრეგორს თვალში არ გავეჩხირო უხეშად..
ვერსად ვპოულობ და შემდეგ ისწვ მასთან მივდივარ კითხვით
-ნახატები აკლია-დიდ ფურცელთან განმარტოვებული ტრიალდება ჩემკენ-რას ხატავ?
-მე ჩამოვხსენი კედლიდან,ახალი ნახატისთვის ვანთავისუფლებ ადგილს-მიღიმის და ხელზე მეფერება
-რას ხატავ? -კითხვას ვუმეორებ
-ჩვენს მომავალ შვილს-ამის გაგონებისას სხეულში ერთიანად მივლის,მეღიმება უნებურად..

წარმოვიდგენ მზიან დილას,ჩვენს ორ სართულიან ნარინჯისფრად შეღებილ სახლს,რომელშიას მეორე სართული ჩვენს პატარას ეკუთვნის.
მე და გრეგორი მწვანეში ჩაფლულ ეზოში ვზივართ,სარწეველა სკამებზე.
წინ კი გადაშლილი გვაქვს ყვავილების ნახატი,ყვავილებს პაწაწინა ხელებით კრეფს ჩვენი პატარა და ჩვენკენ მოარბენინებს...

ფიქრებში წასული ვფხიზლდები და თვალებს ვახამხმებ გამალებით.
ნახატს მთელი ყურადღებით ვაკვირდები,მასზე ყვითელი ნადღაპნის გარდა ვერაფერს ვარჩევ ამ ჯერად.
გონებაში ნაწილობრივ ჩამიფრინდა ეს იდეა,ბავშვის ყოლა და მისი აღზრდა.
თუმცა ამ ბედნიერ ფიქრის და ოცნების მომენტს კარებზე კაკუნი მაწყვეტინებს,უთუოდ ლიზა იქნება ვიცი.
კარებს ფრთხილად ვაღებ ნახევრამდე,თავს ვყოფ და ჩემს წინ მდგარ ლიზას ვაჩერდები.
ის ობოლი ბავშვივით დგას,აფახუნებს წამწამებს და სახეზე საბრალო აწერია დიდი ასოებით !
კარებს კარგად ვხსნი და შიგნით ისე ვუშვებ,გამარჯობასაც არ ვკადრუკობ.
გაოგნებული სახით მაკვირდება,ჩემგან მსგავს უხეშობას არ მოელოდა,ამიტომ პირდაპირ მისაღები ოთახისკენ მიდის.
გრეგორიც თითქოს დედის მოსვლას მისი ფეხის ბაკუნით ცნობსო,გამოდის ოთახიდან და გრძელ ტყავის ტახტზე კალათდება.
დედას ალმაცერად ათვალიერებს და პირში გაჩხერილ კბილის ჩხირს ათამაშებს
-რამ შეგაწუხა?-ხელით სკამისკენ მიანიშნებსდა ისიც უმალვე ჯდება
-ბოდიშის მოხდა მინდოდა-ცოტაც და მის სულელურ ლაპარაკზე ავფეთქდები,აქ მე და გრეგორი რომ არ ვიჯდეთ მის სინანულში ეჭვი არ შეეპარებოდა სხვას.

გრეგორს სახეზე ირონიული ღიმილი დასთამაშებს,ალბად იმავეს ფიქრობს რასაც მე
-შენ სინანული და პატიება რა არის იცი საერთოდ?-წარბებს ჭმუხნის ლიზა და მის კითხვაზე ფიქრდება ცოტა ხანს
-რომ არ ვიცოდე არ მოვიდოდი აქ და არ ვითხოვდი პატიებას-ურცხვადაც პასუხობს კიდეც.
-დედა ძალიან გთხოვ რა არ გჭირდება მსგავსი სცენების დადგმა კარგი?
-მე სცენებს არ ვდგამ ! მე გულწრფელად ვსაუბრობ შენს წინ
-გულწრფელი ჩემს წინ კი არა,ალისიას წინ უნდა იყო და პატოებას მას უნდა თხოვდე-დგება ფეხზე და აქეთ იქით სიარულს იწყებს.
სიტუაცია იძავება ნელ-ნელა
-გრეგორ არ გინდა-ტუჩებს ვიკვნეტ და თხოვნით მივდივარ მასთან
-არა ალისია,წინა ჯერზეც შენ დაგიჯერე-მაჩუმებს და ხმის ამოღების უფლებას არ მაძლევს.
ლიზას მხარეს ვტრიალდები და აშკარად ემჩნევა,ბოდიშის მოხდას ჩემთვის სიკვდილი რომ ურჩევნია.
არც მე არ მინდა რომ ეს ნაბიჯი არაგულწრფელად გადადგას და ვცდილობ ყველანაირად გადავარწმუნო გრეგორი,მეტად ჯიუტი აღმოჩნდა.
ლიზა დიდ ხნიანი დუმილის შემდეგ ხმას ძლივს იღებს
-არა !-მისკენ გადაგვაქვს ყურადღება ორივეს
-რა არა?-გრეგორი უახლოვდება და მხარზე ახებს ხელს
-ბოდიშს არ მოვუხდი მაგას
-მაგას? ეს ჩემი ცოლია და მიბრძანდე შეგიძლია-ხელს ავლებს და გასასვლელი კარისკენ მიათრევს.
მე ისევ გაუნძრევლად ვარკვიდები მოვლენების განვითარებას,ნაბიჯის გადადგმა ამ
ჯერად მიჭირს.
გრეგორი წამებში აგდებს დედამისს გარეთ,კარებს კი დიდი ხმაურით ხურავს.
-გაბედა და მოვიდა კიდეც-ლუღლუღებს და საპირფარეშოში შედის...

*******
ალბად ძალიან ძნელია როდესაც ორი საყვარელი ადამიანი ებრძვის ყველაფერს,შენ კი ვერაფერს აკეთებ სავსებით.
წინ ცოლი
უკან დედა
და ამაზე ფიქრი წამიერად ჭკუიდანაც კი შლის ადამიანს !

*******
დღეები ერთმანეთის მიყოლებით მიდიან..
ჩემი ცხოვრება კი ნელ-ნელა სხვაგვარად ტრიალდება,
გრეგორი ხატვას არ წყვეტს და გამალებით ებრძვის საკუთარ აზრებს.
მე კი ჯერაც ვერ ვაანალიზებ ნახატს სად თავუ,სად ტანი და სად სხვა ნაწილები აქვს.

სახლში მარტო ვარ,
გრეგორი ახალ ნაპოვნ სამსახურში დიდი სიხარულით წავიდა დღეს,მას შემდეგ კი რაც დავქორწინდით არც მეტი და არც ნაკლები ერთი თვეა გასული.
ადამიანებს ხომ უყვართ ერთმანეთი?
მე და გრეგორს კი სზვაგვარი კავშირი გვაქვს ერთანეთთან,
სიყვარულზე მეტად მნიშვნელოვან რაღააცებს რომ განვიცდით,სწორედ მსგავსი.
სამზარეულოში მჯდარი თავს შეუძლოდ ვგრძნობ,
სკამიდან ადგომას ახლა იატაკზე ხოხიალსაც კი ვამჯობინებ!
გაღიზიანებულ საფეთქლებს ვიზელ თითებით და თვალებს ვხუჭავ,უეცრას კუჭიდან წამოსული ბიძგი მავიწყებს ყველაფერს,ფეხზე ვხტები და საპირფარეშოში შევრბივარ..

პირველი შემთხვევაა როდესაც ასე სასტიკად ვიცილებ კუჭში არსებულ ნივთიერებებს,
დიდ შვებას ვგრძნობ და ონკანს ვხსნი.
წყლის გამაყრუებელი ხმა მადუნებს,ხელებს ვუშვერ და სახეზე ვისხამ,გამოფხიზლებას ვცდილობ.
ოფახში ვინაცვლებ და საწოლზე გაჭირვებით ვწვები,
უეცრად კი კარების დახურვის ხმა მესმის

სად შეიძლება რომ მეპატიჟებოდეს ავსული ნატალია?
მისი მსგავსი ადამიანები ვიცი,კარგს არაფერს რომ არ ჩაიდენენ მაგრამ,ეს პრობლემა უნდა მოგვარდეს ერთხელ და სამუდამოდ.
სადაც არ უნდა მივყავდე მე ვალდებული ვარ !
ვალდებული ვარ გავყვე და თავი არ დავიმცირო მის წინაშე..ალბად დედაჩემსაც ეს ენდომებოდა .
დღე კი უკვე გაუფერულდა,ჩემს ავად ყოფნის პერიოდს ნატალიას დამატებაღა სჭირდებოდა ზუსტადაც,მოსუსტებული ფეხებს რომ ძლივს მივათრევ,დარწმუნებული არ ვარ თავის დაცვას ბოლომდე თუ შევძლებ.
კარადის კარს ვხსნი და შაც ქურთუკს ვიღებ,წამებში ზევიდან ვიცვამ და ხელით ნატალიას ვანიშნებ რომ ადგეს,
ეს ნიშანია იმის რომ გავყვები მას !
ძალებს ვიკრებ და ქურთუკის ღრმა ჯიბეში ტელეფონს მის შეუმჩნევლად ვათავსებ,თავს ვიზღვევ რამე რომ იყოს და დახმარება რომ დამჭირდეს ვინმესი.
კმაყოფილი სახით დგება ფეხზე,წინ მისწრებს და სახლიდან გადის,მეც უკან მივსდევ და კარებს საგულდაგულოდ ვრაზავ.
სახლის თბილი აურიდან,ვინაცვლებთ ქუჩის ცივ და სუსხიან გზებზე.
ნელი ნაბიჯით მივდივართ,ვასწრებ გზების საგულდაგულოდ შესწავლას და რაც ყველაზე უცნაურია,ისიც არ მაჩქარებს .
აქეთ იქიდან ფოთლებ ჩამოცვენილი ხეებია,სულ ცოტაც და მათ ტოტებზე თოვლის ფიფქები მოთავსდებიან.
ჯიბეებში ხელებს ვილაგებ და ვცდილობ გავთბე,გაყინულ თითებს ვაწვალებ და ვერანაირად ვერ ვგრძნობ მათ არსებობას ჯერ.
ვაკვირდები ჩემს წინ მიმავალს,ლამაზი მიხვრა-მოხვრა აქვს,ულამაზესი სხეული და სახის ნაქვთები მაგრამ რად გინდა ?
ბინძური სულის პატრონია მაინც ...
დიდ ხნიანი სიაურის შემდეგ,დაღლილობისგან მუხლებში ტკივილს ვგრძნობ,ცოტაც და მალე გავიფშიკები.
შორიდან დანგრეულ შენობას ვამჩნევ,თვალებს ვძაბავ და მახსენდება,ადრე აქ რესტორანი იყო მაგრამ ახლა რა გვინდა ჩვენ იქ?
ხმას არ ვიღებ,ვცდილობ სიმშვიდე შევინარჩუნო.
ვუახლოვდებით შენობას,ჩამონგრეული კედლები და მორჩენილ კედლებზე ჩამოფშვნილი ფანჯრის მინები.
სახურავი კარგად აქვს ჯერ კიდევ ზევიდან,კიბეები მინგრეულ-მონგრეული,აქ ასვლა გაგვიჭირდება..
ნატალია ხელით მანიშნებს რომ გავყვე მას,ხტება ოდნავ აწეული ფანჯრის რაფაზე და შენობაში ცოცდება,შემდგომ იგივეს ვიმეორებ მეც..
უამინდობის გამო,სიბნელეში ვხვდებით,დღის უბრალო და სუსხიან სინათლეს შენობის განათება არ შესძლებია !
მეორე სართულამდე ძლუვს ავდივართ და ორივე მორჩენილ კიბეებზე ვსხდებით,ცოტა ხანს შესვენება არცერთს აწყენდა..
სიჩუმეა ჩვენ შორის ჩამოწოლილი,მოთმინებაც მეწურება,როდისღა აპირებს ამოიღოს ხმა?
ტუჩებს ვბრიცავ და დუმილს მე ვარღვევ პირველად
-აბა,აქ რას ვაკეთებთ? გოგოებს არ შეეფერებათ ბომჟებივით მსგავს ადგილებში ჩამალვა-იღიმის და ჩანთიდან სიგარეტის კოლოფს იღებს
-ასანთი გაქვს?-მეკითხება და ხელს მიწვდის
-არ ვეწევი მე
-კარგია,ნეტავ რა ჯანდაბად უნდა ეწეოდე რო? -ისე მეუბნება თითქოს ჩემი კეთილდღეობით ნამეტანად იყოს შეწუხებული,გულში უამრავს მლანძღავს კიდეც ახლა ვიცი.-აქ იმისთვის მოგიყვანე რომ შენთან მშვიდად მინდა დალაპარაკება-სახეს ჭმუხნის,ნუთუ მის თვალებში პირველად ელავს სინანულის მქრთალი შუქი?
-სახლშიც შეგვეძლო ლაპარაკი
-იქ გრეგორი მოგვისწრებდა და გამაგდებდა,ვიცი-დაღონებული თავს ხრის
-ალბად..
-რაღაც მინდა რომ გითხრა,გაგარკვიო და შეგაგნებინო ალისია.
მე არ გერჩით არაფერს,არც შენ არც გრეგორს და არც სხვას ვინმეს.მე გულწრფელად არ ვარ რაიმეში დამნაშავე,თქვენს ქორწილში ლიზან დამპატიჟა და ისიც მოტყუებით,მეგონა სხვა ნაცნობის ქორწილში მოვხვდებოდი-არ ვიცი მისი სიტყვები რამდენად მართალია,მაგრამ გული ახლა სხვანაირად მიძგერს მისი მოსმენისას
-რას ამბობ ნატალია-შევიცხადე და პირზე ხელს ვიფარებ გაოგნებისგან,ნუთუ ასე ძლიერ ვძულვარ გრეგორის დედას რომ მსგავს ტკივილს მაყენებს?
-კი მაგრამ შენი გრძნობები გრეგორისადმი?-ახლა ბევრი კითხვა მაწვება გონებაზე
-რომელ გრძნობებზე მეუბნები?წლების წინანდელზე?
მაშინ ხომ ჩამოუყალიბებელი ბავშვები ვიყავით ორივენი?
მე არ მიყვარს შენი ქმარი,არც თქვენს არევას არ ვისახავ მიზნად..ლიზამ შთაგაგონათ რომ მიყვარს
-რაში სჭირდებოდა ეს?
-არ ვიცი..მაგრამ..-ფეხზე დგება და მიახლოვდება,თვალზე მომდგარ ცრემლებს გარეთ უშვებს და ჩემს წინაშე ქვითინს ტეხს.საშინელ გაურკვევლობას ვეძლევი,ახლა რისი ან ვისი უნდა დავიჯერო?
ადამიანები ხონ ორი მხარის მატარებელნი არიან,
მათში კარგი და ცუდი ჩვევებია,მაგრამ რთულია გარჩევა კარგის და ძნელის.
ახლა სწორედ დიდ ამოცანას ვუდგავარ წინ,ნატალიას სახელად.
კი მაგრამ,მეც ხომ არ ვარ ბოროტი?
მისი ცრემლები გულს მიჩუყებს,მეც უფრო ახლოს მივდივარ მასთან და ხელებზე ვკიდებ ხელს.შევყურებ ნამტირალევს და მისი დამშვიდება არანაირად არ შემიძლია...
სიტყვებს ვერც ვპოულობ...
ზედმეტ ლაპარაკს უბრალო მოქმედებას ვამჯობინებ,უბრალოს გულში ვიკრავ და მასთან ერთად მეც
ტირილს ვიწყებ.
ვგრძნობ შემოსული სიავის შეხებას თმაზე,ვგრძნობ ჩემს ადამიანურ ჩვევებს და ვამაყობ რომ მათ არ ვგავარ მეც !
ცოტა ხანს ვცილდები,მივდივარ მონგრეულ კედელთან და გავყურებ ჩემს წინ გადაშლილ ჰორიზონტს,უკნიდან კი ვგრძნობ ზურგზე ბიძგს...
წამიერად ვეთიშები სამყაროს,არ ვიცი როგორ მაგრამ მოპირდაპირე მხარეზე ვტრიალდები,ვხედავ რომ იქ არ ვდგავარ...
მე იქ აღარ მიდგას ფეხები !
ახლა ძირს მივექანები,
ქვებსა და ქვიშებში..
ბოლოჯერღა ვასწრებ გაანალიზებას დანახულის,ახლა იმ ადგას ნატალია დგას,ხელები ჯიბეებში აქვს ჩალაგებული და გადმომყირებს ზევიდან ქვევით.
მე კი ძირს,უმოწყალედ ვენარცხები და ვგრძნობ სხეულში შემზარავ ტკივილს..
კისრიდან წამოსული ელვისებური ჩხვლეტა,მიექანება ხერხემლის მიდამოებზე და გადაეცემა ჩემში მომუშავე ყველა ნერვს.
ეს ტკივილი წამიერია..
მალევე ვბუჟდები ადგილზე,ვქვავდები და ვგრძნობ რომ მოძრაობა არ შემიძლია.
თვალებს ვლულავ..
თვალებს ვხუჭავ....

როგორი სასაცილოა,არა?
ჩვენ სულელები ვენდობით სხვას,გულს ვუშლით და მათ სიტყვებს ვიჯერებთ.
დახმარების ხელს დაუფიქრებლად ვუწვდით,მაგრამ სანაცვლოდ ვიღებთ დარტყმას,ზურგში დანას..
რომელიც საშინელ ტკივილს გვაყენებს,რომელიც გვასწავლის რომ კმარა!
ადამიანების ნდობა არ ღირს..
მორჩა ..

*******
ყურში ჩამესმის ხმები,რომელიც ზოგგან წყდება,ზოგჯერ კი მკაფიოდ ვხვდები მათ აზრს.
”ალისია...
ქალბატონო ალისია...
ჩემო ლამაზო,გამაგრდი...
ეს სისხლია...
მთავარ ექიმს უხმეთ...
მოამზადეთ საოპერაციო..
პულსი ჯერ კიდევ იგრძნობა..
გაგვატარეთ...
ალისია...
გამაგრდი...”
ხმები ერთმანეთში ირევა,რთულია გარკვევა ვისი ხმა რას ამბობს..ახლა არც ამის თავი მაქვს,არც თვალების გახელის,არც სუნთქვის და აღარც არსებობის.

წამებში ყველა ხმა წყდება..
კვლავ სიჩუმე მესმის,მდუმარე,უემოციო ფერებს ვერწყმი..
ალისია ნახევრად მკვდარია ჩემო თავო?
ეს რა გაგვიკეთეს...

თვალებს ძლივს ვახელ,რაღაც სინათლე მჭრის,ვჭუტავ და ნელ-ნელა ჯერ ერთ შემდეგ კი მეორე თვალს ვახელ.
რაღაც ნათურებს ვხედავ,რომლებიც ღია ცისფრად ანათებენ .
ვერ ვხვდები სად ვარ,მაგრამ ერთს ვხვდები !
ახლა სადაც არ უნდა ვიყო სიმშვიდეა,სწორედ ისეთი მე რომ მიყვარს..
-გაიღვიძა-მესმის ქალის ხმა,მალევე მის ხმას მამაკაცის ანაცვლებს
-ალისია-თავზე მადგება და ხელებს აქნევს-მხედავ?
-კი-ლუღლუღით ვიღებ ხმას
-რამდენი ხელია?-ნუთუ სულელი ვგონივარ ამას? ვბრაზდები საშინლად
-ორი
-გტკივა რამე?-ვფიქრდები..
-არა
-ძალიან კარგი,ბელა თუ შეიძლება ჩვეულებრივ პალატაში გადაიყვანეთ მალევე მოვალ..

ექთნებს გადავყავარ პალატაში,ვანაალიზებ რომ საავადმყოფოში ვარ,მაგრამ რატომ და რამდენი ხანია არ ვიცი.
ბელა ექიმი როგორც ჩანს ის ქერაა,წვეთოვანს რომ დგამს
-რამდენი ხანია აქ ვარ?-ვკითხულობ გაოგნებული
-მეორე დღეა ქალბატონო
-და...რა მოხდა?-მიახლოვდება და საწოლზე ჯდება,ეჭვის თვალით მაკვირდება
-არ გახსოვთ?
-არა,რა მოხდა?
-შენობიდან გადმოვარდით-მისი სიტყვები გონებაში იმ წამსვე ელავს..
მახსენდება შეხება,ბიძგი,ნატალიას სახე და განცდილი ტკივილი..
-გადმოვვარდი?
-დიახ
-გადმომაგდეს
-რა?
-გადმომაგდეს თქო
-ვინ?-ფეხზე ხტება და პალატიდან გარბის,შიგნით კი იმ მამაკაც ექიმთან ერთად ბრუნდება
-ასე ამბობს გადმომაგდესო-ბელა იმ წამსვე ახარებს ახალ ამბავს,ექიმი თვალებს აფართოვებს და ხელზე მეხება ნაზად
-ალისია გახსოვთ ის დღე?-ცდილობს ზრდილობიანად გამომკითხოს
-კი მახსოვს ექიმო,ნატალიამ გადმომაგდო,კარგად მახსოვს-ვიშმუშნები და წამოდგომას ვცდილობ მაგრამ ტკივილის გამო ადგილზე ვეხეთქები
-არ ადგე,შენთვის ადგომა სახიფათოა
-რამე სერიოზულია?
-ალისია ბავშვი წვალებით შეგინარჩუნეთ..ცოტაც და ორივეს დაგკარგავით,სისხლდენით შემოგიყვანეს ჩვენთან.მცირე მოტეხილობებით,მაგრამ ბავშვი უმთავრესია,ის ძალიან სუსტად არის,ეცადე თითქმის არც იმოძრაო-ახლა ვიგებ რომ ფეხმძიმედ ვარ,ცრემლები უნებურად მცვივა თვალებიდან
-რა ბავშვი?-აკანკალებული ხმით ვლუღლიღებ
-შენი შვილი..ახლა დაისვენე,ცოტა ხანში პოლიციის ორი ოფიცერი დაგკითხავს-თავზე ხელს მისვამს და პალატიდან გადის ექთანთან ერთად.

ზოგი ჭირი მარგებელიაო..
ჩემზეა ნათქვამი,ეს რომ არა ვინ იცის როდია გავარკვევდი ბავშვის არსებობას?
კიდევ კარგი დანა არ გამიყარა,ან არ ჩამქოლა ქვით..
კიდევ კარგი.
ადამიანს ვარდნა რომ გაგახარებს,ცხოვრებაა?

*******
რამდენიმე საათიანი დასვენების შემდეგ,ფეხების ბაკუნის ხმა მაფხიზლებს კარგად.
საწოლთან ვიღაც ჯდება და მეხება სახეზე,თვალებს ვახელ და ბერტა მრჩება ხელებში.
ეს შეუძლებელია!
როგორ მოახერხა საზღვის გადმოლახვა ვერ ვხვდები
-ბერტა ?-მინდა ვიკივლო სიხარულისგან მაგრამ ვიკავებ თავს,გაოცებული ხელებს ვუსვამ ხელებზე და ჯერაც ვერ ვიჯერებ რომ ეს ის ბერტაა რომელსაც ვაპურებდი ღამღამლბით ჩუმად.
-ხო ალისია-იცინის და ლამაზ კვილებს მაჩვენებს
-აქ როგორ აღმოჩნდი?
-ნუ იკითხავ,მერე მოგიყვები
-კარგი კარგი..-კიდევ ისმის კარის ხმა-ვინაა?-ვეკითხები ბერტას და ვცდილობ რამე დავინახო
-მგონი შენი ქმრის დედაა-აი ახლა კი პირველადაა რომ ვინმეს გასალანძღად მზად ვარ !
-ალისია-მიახლოვდება ლიზა.მეორე მხარეს მიჯდევა და ბერტად ანიშნებს რომ ადგეს და გავიდეს,ისიც ემორჩილება და ამაზე მეტად ვღიზიანდები.
ხმას არ ვიღებ
ისიც ჩუმად ზის..
ბოლოს ახერხებს და ძლივს იღებს ხმას
-კარგად ხარ?
-მშვენივრად საყვარელო დედამთილო-მთელ სიძულვილს ვაქსოვ ნათქვამში
-მიხარია..გავიგე ფეხმძიმედ ხარ-მიღიმის და ცრემლები მოსდის
-და შენ რა გიხარია? ჩემს შვილს თითსაც ვერ შეახებ-მწარედ ვპასუხობ და სახე ეცვლება
-ალისია რა ლაპარაკია?
-შენ ბედავ და რამეზე პასუხს მთხოვ? შენ ვინ ხარ საერთოდ აქ რომ ხარ? დაგპატიჟეს?
ვერ მომკალით?-ირონიულად ვიცინი
-რა გჭირს ? ვერ გცნობ
-საჭირო არცაა მცნობდე შენ,არ მადარდებს რას ფიქრობ,არც ის თუ რას გრძნობ ახლა..მე გაგაფრთხილე,ჩემი შვილი არ ახსენო არც გაბედო ! შენ არ ხარ არც მისი ბებია,არც ჩემი დედამთილი და არც გრეგორის დედა-ფეხზე დგება და ანერვიულებული იწყებს სიარულს კედლიდან კედლამდე.

სასაცილოც კია უკვე ეს ყოველივე !
ქალი რომელიც ვერ მიტანს,
ქალი რომელმაც ჩემი მოკვლა სხვას დაავალა,დღეს ურცხვად შემოდის ჩემს პალატაში და ჰოპ !
კითხულობს როგორ ვარ ...
ადგომა რომ შემეძლოს დავივიყებდი მის სტატუსს,იმას რომ გრეგორის დედაა და თმის ძირებს ამოვაცლიდი თავის კანიდან..
თვალს ვაყოლებ,ის კი სიარულს არ წყვეტს,უთიოდ იმაზე ფიქრობს შემდეგი ნაბიჯი როგორ გათვალოს სწორად,ისე რომ ვერ გადავრჩე.
მის ყურებას ვწყვეტ რადგანაც მეტის ატანა შეუძლებელი ხდება,თვალებს ვხუჭავ და თავს ვიკატუნებ თითქოს მძინავს.ისიც იჯერებს ამ ყველაფერს და პალატიდან რაც შეიცლება მალე გადის,თანაც ბუტბუტით..
ყველაზე საინტერესო სწორედ ის არის,თუ როგორ გამიმეტა ნატალიამ სასიკვდილოდ,არ მესმის და ჩემს ადამიანურ გრძნობებამდე ვერ მიდის ეს ფაკტი ჯერაც,ვცდილობ რაღაც მხრივ გავამართლო,მაგრამ არა!კმარა სცვისი გამართლება,ამით მხოლოდ და მხოლოდ საკუთარ თავს ვნებ სხვას თუ არავის.
ამ კერზე უმნიშვნელოვანესი საფიქრალი და საზრუნავი მიჩნდება,ჯერ არ დაბადებული ბავშვი,რომელიც ჩემი და ჩემი საყვარელი კაცის სიყვარულის ნაყოფი არის.
დედის ამპლუაში ყოფნა ვერ წარმომიდგენია,პატარა სათუთ და ნაზ ხელებზე შეხება,მისი აყვანა ხელში და მოვლა,ასე მგონია სამყარო ბედნიერებისგან თავზე მემხობა..ყოველი გაფიქრება ბავშვზე გულს მიჩქარებს და მაღიმებს,რამდენად დიდი სასწაულია,ჯერ არ დაბადებული ბავშვი უზარმაზარ სიხარულს რომ
მანიჭებს..
ლიზაზე განაწყენებული ჯერ კიდევ ვერ მოვდივარ გონს,
გულის სიღრმეში მასთან ლამაზი ურთიერთობა მინდა,მაგრა მეღირსება თუ არა არც კი ვიცი..მაგრამ ვიმედოვნებ რომ კ ი !

********
დილით პალატაში ბელა ექთანი შემოდის,ჩამოცლილ წვეთოვანს მხსნის და ახალს მამაგრებს კათეტერზე.
ნემსების გამო ხელები ნარკომანივით დამლურჯებია,
მოსუსტებული კი ჯერ ვერ ვბედავ გამოძრავებასაც კი,მეშინია საფრთხე არ შევუქმნა ბავშვს.
-როგორ ხარ ალისია?-პალატაში ახლა თვით მთავარი ექიმი შემოდის,მომღიმარი სახით მიახლოვდება საწოლის გვერდით მდგარ სკამზე იკავებს ადგილს
-კარგად ექიმო-დიდი მოწეწებით ვპასუხობ,დაახლოებით ისე როგორც ბიძაჩემს ან მამაჩემს გავცემდი პასუხს ამ მომენტში.
მის სახეზე სიმშვიდე არის გადაფენილი,ეტყობა რომ მეტად კეთილი და სათუთი გულისაა თორემ,ისე ადამიანებს ანგელოზის ფერი არ ედებათ სახეზე.ესეც რომ არ იყოს,როგორც ვატყობ მთლიანი სავაადმყოფო პატოვს სცემს და მას ემხრობა..კარგია როდესაც ასეთი სამაგალითო ხარ.
-მუცელი ხომ არ გვაწუხებს ? აუცილებლად უნდა მითხრა როგორც კი მცირე ტკივილს იგრძნობ-ნეგობრულად მიღიმის და ოთახიდან ისე გადის.
რა არის ყველაზე საინტერესო ახლა ?
სად არის გრეგორი ?
მას არც გუშინ ვუნახივარ,თუ არ ვცდები..დღევანდელ დღეზე ლაპარაკი ხომ არც მაქვს საერთოდ.
ცოტა არ იყოს და მასზე განაწყენებულიც კი ვარ ! როგორ არ გვინახულა მე და ბავშვი?
ამაზე უაზრო ფიქდს ვწყვეტ,სინათლისკენ ვაპარებ თვალებს სადაც ფანჯარაა გამოხსნილი.სუფთა ჰაერს ხარბად ვისუნთქავ,საავადმყოფო მთლად დაფარულია წიწვნარით ამაზე კაი ადგილს ვერხ ნახავდა ადამიანი..
დაწოლილსაც შემიძლია გავარჩიო გარეთ არსებული სილამაზე,მაგალითად ნისლში ჩამალული ხის წვეროები...
უზადოდ ლამაზია,შეუდარებელია სწორედ იმის მსგავსია მხატვარს რომ აგამუშავებს,მწყინს კიდეც გრეგორი ჩემ ადგილას რომ არ არის ამ მომენტში.

პალატის კარი იღება და შიგნით ნანატრი მეუღლე შემოდის,ხელში ყვავილებით და სახეზე ღიმილით,მეორე ხელში კი პარკი უკავია..
სკამზე ჯდება და ყვავილს მაგიდაზე დებს,პარკს კი მუხლებში იმალავს
-როგორ მოხდა მიკადრე?-გაბრაზებული ვეკითხები და ვგრძნობ როგორ მიწითლდება ლოყები
-როდის არ მიკადრებიხარ?
-აბა არც გიკითხივარ აქამდე,მწყინს კიდეც უყურადღებოდ რომ ვარ და მეშინია-თვალებს ვხუჭავ და ტუჩებგაშვერილი ვიბუსხები.
გულის სიღრმეში კი მართლა მეშინია,იქნებ უარესი მოხდეს მაშინ როდესაც პატრონი არ მეყოლება პალატაში?
-რა გაშინებს ? ბავშვი ხომ არ ხარ?-იცინის და ხელს პირზე იფარებს,თითქოს აღარ გამოჩნდება
-უარესი ეომ მოხდეს?
-მაინც რა უნდა მოხდეს ამაზე უარესი? დამშვიდდი და ცუდზე არ იფიქრო კარგი?
ახლა აყვავილების ზენიტს უნდა მიაღწიო
-ხო...მესმის
-ბავშვის გამო ალისია-ხელზე მკიდებს ხელს და მეც ვჩუმდები.მისი შეხება სიმშვიდეს მგვრის,ცოტა ხანს დუმილში მყოფებს სიმშვიდეს ლიზა გვირღვევს..
გრეგორს უახლოვდება და მხარზე ადებს ხელს
-წამომყევი-ძალით უღიმის შვილს და რაღაცას ანიშნებს.
რაღაცა ხდება უთუოდ.
მალავენ და არ უნდათ რომ გავიგო,ან ამასთან რა საქმე აქვს გრეგორს? ისევ ვღიზიანდები,თითქოს რაც ამ პალატაში მოვხვდი სიმშვიდე გაიფანტა ჩემს თავზე,შავმა ღრუბლებმა მოიყარეს თავი და მაწვიმს.
გრეგორი დგება და ხელზე მკოცნის
-მოვალ მალე-მაფრთხილებს და ლიზას უხმოდ მოყვება,ძალიან სამწუხაროა რომ არ შემიძლია მათი მოსმენა...

როდესაც ადამიანი მარტო რჩება საკუთარ თავთან,მას უწევს ფიქრი..
იგი ფიქრობს იმის მიუხედავად,უნდა თუ არა ეს მას,ეს ძალიან რთულია ჩვეულებრივი მოკვდავისთვის,რადგან მაშინ უნდება ფიქრებსაც ცუდზე დაძაბვა გონების..
ახლა სწორედ იგივე სოტუაციაში ვარ მეც,ფიქრისგან გონება მეწელება ორად
რა ჯანდაბა ხდება საერთოდ ვერ ვარლკვევ და ერთი სული მაქვს როდის გამწერენ ამ პალატიდან..

-ქალბატონო-მხარზე მეხება ბელა და მაფხიზლებს
-დიახ
-ახლა გაგიკეთებთ ეხოსკოპიას -მიღიმის და ვხედავ პალატაში როგორ შემოაქვთ გორგოლაჭებიან მაგიდაზე შემოდებული სპეციალური კომპიუტერი.
დღეს პირველად ვნახავ ჩემს შვილს..
აღელვებული ველი მის გამოჩენას ეკრანზე და სულელივით მეღიმება,
ექთანიც მზადებას იწყებს.
-მზად ხართ?-მეკითხება და თანხმობის ნიშნად ვუქნევ თავს..
მუცელზე მასხამს ჩემთვის გაურკვეველ სითხეს,მე ყურადღებით ვაკვირდები მის მოქმედებებს და ამ წამს გრეგორი შემორბის პალატაში.
-დროულად მოხვედით-ხელზე მკიდებს ხელს და ძლიერად მიჭერს,ცოტაც და მომამტვრევს ძვლებს.
ეკრანზე ჩნდება პატარა რაღაც,სად რა აქვს ცოტა არ იყოს და გაურკვეველია,თვალებს ვჭიტავ და ვცდილობ გავიგო სად არის და როგორ არის.
ექთანს ჩვენს სახეებზე ეცინება
-ჯერ მხოლოდ ერთი თვის ხართ,ვერაფერს განსალითრებულს ვერ შეამჩნევთ ეკრანზე.
ნახეთ ეს არის თქვენი პატარა-თითს აბჯენს ეკრანს და პატარა მობუშტულ რაღაცას გვაჩვენებს,ეს ნუთუ ჩემი შვილია?
მეცინება და თვალზე სიხარულის ცრემლები მადგება,ვიხედები გრეგორისკენ და ის იკვე ტირის..ეს ორმაგად გულის ამაჩუყებელია !-სხვას ვერაფერს გეტყვით ჩემო კარგო,ერთი რამის გარდა-სახე ეცვლება,ვიმედოვნებ რომ
ცუდი არ უნდა მითხრას რამე
-გვითხარით რამე-იძაბება გრეგორი
-მთელი ცხრა თვე აქ მოგიწევთ ყოფნა,ვერ დავუშვენთ რომ დაკარგოთ ბავშვი,ძალიან სახიფათოა ქალბატონო-მუდარით მეუბმება ამ ყოველივეს,წარბებს ვჭმუხნი და ნათქვამს ვაანალიზებ.
ძალიანაც არ მინდა აქ ნახევარი წელიწადის გატარება,მაგრამ სხვა გზა თუ არაა ვერაფერს გავაწყობ..
-კარგი-თავს უქნებს გრეგორი,მე კი ვპასუხობ.როგორც ჩანს ორივე ერთ აზრზე ვართ,მაგრამ ერთი რამ მაფერხებს..
მთელი ცხრა თვე გაურკვევლობაში მომოწევს ყოფნა.

ჩემში უკვე დედის ინსტიქტი იღვიძებს,ჯერ არდაბადებული შვილის სურნელსაც კი შევიგრძნობ,რაოდენ გასაკვიროც არ უნდა იყოს !
მისი წარმოდგენის თანავე,თუ როგორი სახე როგორი სხეული ექნება,ტირილი მიტყდება.ეს ჰორმონების ბრალია თუ თვით ჩემი აღფრთოვანების ვერ ვარკვევ,მაგრამ ყოველივე ეს შესანიშნავია..
უკვე ვაწყობ გეგმებს,თუ გოგონა იქნება ნატის დავარქმევთ,თუ ბიჭი მამაჩემის სახელს უთუოდ..ბრუნოს..
რათქმა უნდა მამაჩემი სანახევროდ კი არა მთლად დავიწყებული მყავს,მაგრამ მაინც,გაგონილი მაქვს ძლიერ სენს რომ ებრძოდა..ადამიანებში ბრძოლის უნარიანობას ვაფასებ,მითუმეტეს მაშინ როდესაც ის მამაჩემია საქმეს სხვაგვარად ვუყურებ.
დედაჩემი კი იმის გამო ჩაქოლეს რომ მოღალატე ეგონათ,მაგრამ ვინ იცის რა ხდებოსა მამაჩემსა და დედაჩემს შორის?
ვფიქრობ მასაც გაუხარდებოდა რომ გაეგო ეს..

********
რამდენიმე თვე გადის ასე საავადმყოფოში ყოფნისა.
დაახლოებით ფეხმძიმობის მეხუთე თვეს დავადექი,მე კი ბავშვის სქესი ჯერაც არ გამირკვევია,მაგრამ ახლა მოთმენის უნარი დაკარგული მაქვს და აუცილებლად გავარკვევ.
ოთხი თვე რაღაც კატასტროფულად გავიდა,ლიზა უაზროდ დამფოფინებდა თავზე,მე კი ჯერაც ვერ ვპატიობ და ვერც ვკითხულობ რას მალავს ეს ორი.
გრეგორი მამარაგებს ყველაფრით რაც საჭიროა,სუზი კი ყოველ დღე ისე მიზის აქ თითქოს მოგზავნილია.

საწოლიდან ვდგები და საპირფარეშოში მივდივარ,სარკეში ვუყურებ საკუთარ ანარეკლს..
ცოტათი მოვსუქდი,ნამდვილი ქალის იერი დამედო სახეზე და ყველა მიხვდება რომ ორსულობაა ამის მიზეზი.
აღაჟღაჟებული ლოყები მაქვს,პატარა ბავშვებს როგორც უწითლდებათ იმის მსგავსად.
ძალიან სახალისო სანახავი ვარ ამ მომენტში.
მესმის როგორ იღება კარი და ვიღაც შემოდის,საპირფარეშოდან გავდივარ და ექიმი მეგებება
-ალისია ბავშვის ჯანმრთელობა უნდა შევამოწმო-მიღიმის და ხელს მიქნევს
-რათქმა უნდა-მივსდევ მას და ვწვები საწოლზე.
უკვე გარკვევით ჩანს
პატარა ხელები
პატარა ფეხები
უზარმაზარი თავი-მეცინება მისი თავის დანახვაზე
მოისვენრად არის,იქნევს ხელებსა და ფეხებს,უთუოდ მებრძოლი სულის არის.
ექიმს გადავყურებ და ვამჩნევ სახეზე როგორ გადასდის ფერი
-რამე ცუდათაა?-შეშინებული ძლივს ვიღებ ხმას
-ალისია ახლავე უნდა მიიღო გადაწყვეტილება-ვერ ვიგებ რა გადაწყვეტილებას გულისხმობს
-რა ხდება?
-ბავშვი..-უჭირს დაწყება მაგრამ ნელ ნელა ფერი მოსდის სახეზე,მიღიმის და აგრძელებს-
ალისია,მოდი დავიწყოთ ასე რომ შენი შვილი არ არის ისეთი როგორც ყველა..
-რას გულისხმობთ?
-ის დაუნის სინდრომის მატარებელია,ეს ნიშნავს იმას რომ ნაცვლად 46 ქრომოსომისა,გვხვდება ერთი დამატებითი.
ადვილი შესამჩნევია დაბადებულ ბავშვებში რომ ამით არიან დაავადებულნი,გარეფაქტორებს ვგულისხმობ ამაში .
უმეტესწილად ეს ასაკოვან მშობლებს ეხება,მაგრამ შენ ასაკიანი არ ხარ.
თავდალირველად პრობლემებს შევხვდეთ შეიძლება,სმენასთან და ხედვასთან,გულის უკმარისობასთან და საკვების გადამუშავებასთან-გაოგნებული ვიწევი საწოლიდან და საფეთქით ვიწმენდ მუცელს,ჯერაც ვერ მოვდივარ აზრზე
-და..რამე მოუვა?-სულელურ კითხვას ვსვამ,სულ არ მაიბტერესებს როგორი გაჩნდება,მეშინია მისი დაკარგვის და ყელში ბურთი მეჩხირებ-ხომ არ მომიკვდება ექიმო?-პირზე ხელს ვიფარებ და მუცელს მეორე ხელით ვეფერები,ჩემი პატარა როგორიც არ უნდა იყოს მე ის მჭირდება რომ არსებობა შევძლო !
-ნუ ღელავ ალისია,უმეტესწილად არაფერი ხდება მაგრამმაინც ფრთხილად უნდა იყო პირველ პერიოდში,მზის შვილია-იცინის და ჩემკენ ბრუნდება სკამიანად
-ასე ეძახიან ბავშვებს რომლებიც ამ სიმდრომს ებრძვიან
-მზის შვილი რატომ?-გაოგნებული ვეკითხები
-რომ გაჩნდება მიხვდები,მინდოდა მეკითხა გაჩენის სურვილი თუ კიდევ გექმებოდა,მაგრამ როგორც
ვხედავ გაქვს
-კი რათქმა უნდა ის ჩემი შვილია ვერ წავართმევ სიცოცხლის უფლებას..
-დამშვიდდი ,ყველაზე თბილები არიან ალისია,მე ახლა წავალ
-ერთ წუთს-ხელზე ვავლებ ხელს
-გისმენ
-სქესი?
-მამრობითი-გულზე ხინჯად მხვდება...
მამაჩემი მახსენდება შემდეგ ჩემი შვილი.
ორი ბრუნო
ორივე სიცოცხლისუნარიანი
მაგრამ ცოტათი სუსტები

მზის შვილი...
სულელივით ვფიქრობ ამ სიტყვებზე..როგორი შეიძლება რომ იყოს? ალბად მზის ფერი,ყვითელი?
აქამდე ნანახიც არ მყავს მსგავსი ავადმყოფობით დაავადებული არავინ,იშვიათია ჩემს გარშემო.
სხვა წარმოდგენები რათქმა უნდა გამიქრა,მაგრამ
ახლა სინათლის ფერი გახდა მისი წარმოდგენა..

*******
-გრეგორ რაღაც მინდა რომ გითხრა-დროა მანაც გაიგოს ყველაფერი
-რა ხდება?
-ბავშვს ეხება-შეშინებული თვალებს ადიდებს
-რა ხდება ალისია ამოღერღავ?-ერთიანად ეცვლება ფერი,კანკალი უტყდება და სკამზე ჩემს წინ ძლივსღა ჯდება
-ჩვენი შვილი მზის შვილია-ვიღიმი და ვაკვირდები მას
-ანუ?
-ის ბრუნოა-სიცილს იწყებს
-ბიჭია ანუ
-თანაც მზის შვილი
-რას ნიშნავს ეგ?
-დაუნის სინდრომის მატარებელია ის-ისე ვუყურებ თოთქოს თავის დაცვას ვიწყებდე
-რა?-წარბებს ჭმუხნის
-აღარ გიყვარს?-ცრემლებს ძლივს ვიკავებ,არ მინდა ახლა ავქვითინდე
-საიდან მოიტანე? პირიქით ალისია,ის ხომ სულ სხვა ნაირია-მეხვება და ყელში მთელი ძალით მკოცნის.
მუცელზე მეხება და თვალებს ხუჭავს ”ბრუნო” იმეორებს და ტუჩებს იკვნეტს..


თავი 12 +18

ყველაფერი შესანიშნავადაა,როდესაც გვერდით საყვარელი ადამიანი გიდგას !
ბრუნოს დაბადებას სულ მოუთქმელად ველით ყველანი.მისი ამბავი ყველამ გაიგო,აბსოლიტურად ყველა სოხარულით შეხვდა ამ ამბავს,მე კი ის ორმაგად მაბედნიერებს რომ ჩემს შვილს ავი თვალით მაყურებელი არ ჰყავს.

მე_9 თვე

საავადმყოფოს კოლიდორში დავიარები,პალატებში ინტერესით ვიხედები,ყველა ახალი ნამშობიარებია..
სახეზე ბედნიერება არ სცილდება არცერთ მათგანს,ბავშვების ტირილის ხმები ირევა ერთმანეთში,მაგრამ სულაც არ მაღიზიანებს.
შორიდან წამოსულ სილუეტს ვაკვირდები,რაც უფრო მიახლოვდება მით უფრო ვცნობ მის სახეს,სუზი მოდის..
მიახლოვდება და ხელს მავლებს,პალატაში მივყავარ სწრაფი ნაბიჯებით და კარებს კეტავს
-რა იყო სუზი?-გაკვირვებული ვაშტერდები
-ახალი ამბავი გაიგე?-უკვე დამაინტრიგებლად ჟღერს ”ახალი ამბავი”
-რა ამბავზე მელაპარაკები ?
-შენ რა,გრეგორმა არაფერი გითხრა?-პირს აღებს გაოცებისგან
-არა რა ხდება ?
-ნატალია ციხეში ამოალპეს -იცინია და ტაშს უკრავს..
ვერ ვხვდები ...
-რა?
-რა რა ? ის საზიზღარი,ნატალია შენ რომ მოსაკლავად გაგიმეტა-ახლა კიიყველაფერს კარგად ვხვდები
-როგორ?მე არაფერი არ მითქვამს გრეგორისთვის
-შენ არც იყავი საჭირო
-აბა?
-ლიზას დამსახურებაა ყველაფერი
-როგორ თუ ლიზას დამსახურებაა?
-მან გამოიყვანა სააშკარაოზე ნატალია,ამით გამოისყიდა ყველაფერი გრეგორისთან
-ანუ ის დამნაშავე არ იყო?
-ვინ სუზი? არა რა დამნაშავე,პირიქით
-როდის მოხდა ყველაფერი ?
-გუშინ დაუპატიმრებიათ,აქამდე კი განხილვები და სასამართლოები მიმდინარეობდა,ძლივს დაამტკოცეს მისი დანაშაული
-შენ საიდან გაარკვიე?
-გარკვევას რა უნდა? -იცინის და მკოცნის მთელი ძალით ლოყაზე..
არ ვიცი გამეხარდეს თუ მეწყინოს ეს აბავი,მებრალება ახალგაზრდა გოგო ასეთი ბედისთვის მაგრამ..
ვერ ვპატიობ რომ გამინეტა დღესაც!
-რამდენი წელიწადი აქვს მისჯილი?-
-ოცი-თვალები მიფართოვდება..
მთელი ახალგაზრდობა ანუ იქ უნდააგაატაროს ?
ეს ყველაფერი არ მომწონს მე,რა ვქნა თუ მაინც გული მოტირის მისი უბედურების გამო?
სუზი დგება ფეხზე და პალატოდან გადის..
მარტო ვრჩები საკუთარ თავთან,საწოლზე ვინაცვლებ და ვჯდები,ვფიქრობ ყველაფერზე და ჯერაც გაოცებული ვარ ..

საღამომდე მარტო ვარ,ათ საათზე კი ვიძინებ.
შუა ღამით სამ საათზე უსიამოვნო გრძნობა მაღვიძებს,
ვიშმუშნები და საწოლში ვბორგავ.
ვცდილობ წამოვდგე მაგრამ უეცარ დარტყმას ვერ ვებრძვი,ისევ საწოლზე ვეხეთქები.მუცლის ქვედა არეს ვეხები ხელებით,საშინელ განცდებს ვებრძვი.
საშუალო ბალის ტკივილი საზარებ ტანჯვამდე მიდის,მეტს ვერ ვითმენ და ღილაკს ვაჭერ თითს რომლითაც ექთანს გამოვიძახებ.
საწოლზე ვიკუნტები და ვცდილობ სხვა რამეზე ვიფიქრო,მაგრამ არანაირად არ გამომდის.ეს ტკივილი დაახლოებით,ძვლების დატეხვას წააგავს,თითოეული ძვლის ერთდროულად მომტვრევას..
ექთანი მალევე შემორბის პალატაში
-ქალბატონო-ყვირის და შუქს ანთებს,საწოლზე მოკუნტულს მასწორებს და წელზე მამასაჟებს
-გტკივათ?
-საშინლად მტკივა მიშველე-მუდარით ვყვირი,ცრემლებს სიმწრით ვიწმენდ და ხელებს საწოლის კიდეს ვუჭერ
-მოითმინე ექიმი მოვა ხით წუთსი
-ხუთი ბევრია-ხმას კიდევ უფრო ვუმაღლებ,ამასობაში კი ექიმი შემოდის პალატაში.
მიახლოვდება და ექთანს აყენებს,თვითონ იკავებს მის ადგილს და ნატრიალებს თავიდკენ
-ათ ბალიანი სისტებით,რამდენი ბალით შეაფასებ ამ ტკივილს?-თვალებს ჭუტავს და დგება ფეხზე
-ცხრა-ათი არ ვიცი ეს თუ ოთხ ბალიანია და მე ვცდები მაშინ მეხუთე ბალზე მოვკვდები
-კარგი დამშვიდდი და ფეხევი გამინთავისუფლე კარგი ?-თავს ვუქნევ და ფეხებს ვშლი აქეთ-იქით,ხელზე თეთრ ხელთათმანს იცვამს და კარგად იტკუცავს კანზე
-ალისია ახლა,ღრმად ჩაისუნთქე მერე ამოისუნთქე,სხვა რამეზე იფიქრე -მშვიდად მეუბნება და მეც ვიწყებ ღრმად სუნთქვას,თბალებს ვხუჭავ და ვძაბავ სხეულს
-მოეშვი-ფეხებზე ხელს მირტყამს ნელა,ვერ გამიგია საიდან იგრძნო ჩემი დაძაბვა?
ძალიანაც არ მინდა მაგრამ ვეშვები,თვალებს ვჭუტავ და წამიერად საზარებ ტკივილს ვგრძნობ.
-აააააააააა-ბოლო ხმაზე ვიწყებ ყვირილს,ხელებს ვავლებ ექთანდ და ფრჩხილებს ვასობ კანში,ექიმი კი ხელს არ იღებს ჩემი საშოდან.
ეს რა უვედურებაა ღმერთო?
თითქოს მთლიან გერმანიის სადარდებელს მე მტენიდნენ
-გეყოფაააათ!-ტირილს ვიწყებ და ხელს მიშვებს,სისხლიან ხელთათმანს იცილებს ხელიდან და სანაგვე ყუთში აგდებს.ხელებს კიდევ ერთხელ იბანს საპნით და ისევ იქ ჯდება,ოალატაში ბებია ქალიც შემოდის
-როგორაა?-კითხულობს ისიც
-ბოლო თითზეა გახსნილი,ცოტა დარჩა და ჭინთვებიც დაეწყება
-ეგ რაღაა?-გავყვირივალ ცალკე საწოლიდან მეც
-ახლა აგიხსნი ალისია,ჭინთვების დროს გრძნობ სხეულის მთლიან დაკუმშვას და დაძაბულობას,უნდა გაიჭინთი მთელი ძალით ისე რომ ძალა ქვედა ტანს დაატანო,ეს დაახლოებით ტუალეტში გასვლას წააგავს
-ანუ მოვისაქმო?-უფრო ვტეზ ტირილს
-გრძნობა დაგეუფლება მსგავსი-კიდევ ერთხდლ მიხსნის და მოთმინებით მაკვირდება..

ერთი საათის ტკივილის ატანის შემდეგ,სპეციალურ პალატაში გადავყავარ ექთნებს.
როგორც იქნა ჭინთვების მეწყება..

-დაუძახეთ ჩემს ქმარს-ხელებს ვუჭერ საწოლის სახელურებს,ექიმი ფეხებს მალაგებინებს აწეულ ფეხის დასალაგებელე
-შენმა ქმარმა ყველაფერი იცის
-ხოდა დაუძახეთ მინდა დაესწროს-სახეს ვმანჭავ ტკივილისგან..
სურვილს მისრულებენ და გრეგორს ეძახიან,შეშინებული შემოდის პალატაში,ყოველმხრივ შეფუთული რომ ბაქტერიები არ შემოიყოლოს თან.
-სამ თვლაზე-თითებით მანიშნებს ექიმი-ერთი,ორი,სამი,ახლა-ვიჭინთები და თან ხელს ვავლებ გრეგორს,გაშეშებული და აფპრიაქებული მაკვირდება
-მოეშვი....
ერთი ორი სამი ახლა......
მოეშვი

ვგრძნობ როგორ მეცლება ძალები,ცოტაც და დავაბერტყებ თავს საწოლს და თვალებს დავცუჭავ,მაგრამ არ ვნებდები.
-ძალიან გტლივა?-ყურში ჩამესმის გრეგორის ხმა
-არა გრეგორ მსიამოვმებს და ვკივი-თვალებს ვჭყიტავ და ხელება ვუშვებ..
წამების შემდეგ ვგრძნობ შვებას...
ბავშვის ხმა ჩამესმის მხოლოდ და მხოლოდ ყურებში
ჩვენი პატარა მოევლინა დედამიწას,მოჰყავთ და გულზე მაწვენენ
-ეს თქვენი პატარა ბიჭია-ჭიპლარს აჭრის ექიმი და მალევე მაცლის სხეულიდან მას.
გრეგორი კი დგას და თბალებს აპახუმებს
-ხედავ?-ვიცინი და ხელს ვახებ-გრეგორ..-ხელს უფრო მეტად ვუჭერ და ძირს ეცემა
-გული წაუვიდა მასაც-იცინის ბებია ქალი და ექიმებს მის გაყვანას სთხოვს..


ორ საათიანი გაუნძრევლობის შემდეგ პალატაში გადავყავარ ისევ..
საწოლში მაწვენენ და ვგრძნობ როგორ მშვიდდება ჩემი სხეული ყოველგვარი დაძაბულობისგან!
ჩემს გვერდით ბრუნო წევს თავის პაწაწუნა საწოლში,სძინავს და იღიმის.
ხელზე ვახებ ხელს და მის სინაზეს შევიგრძნობ..
წამითაც არ ვნანობ რომ მოვავლინე ამ ქვეყნიერებას ჩემი მზის შვილი !!!
თვალენს ვხუჭავ დაღლილი და მალევე ნეძინება..

********
მეორე დილით როგორც კი თვალებს ვახელ ლიზას ვხედავ.
მის მიმართ ბრაზს აღარ ვგრძნობ დაც ის ამბავი შევიტყვე
-როგორაა გრეგორი?-ვეკითხები და ბავშვისკენ ვანიშნებ
-კარგად არის შეშინდა წუხელ-იცინის და ცრემლებს იკავებს
-აიყვანე თუ კი გინდა-ბავშვს უახლოვდება და ხელში აჰყავს
-რა ტკბილია ღმერთო-ვულში იკრავს და განათებული თვალებით მომციცინებს
-რატომ დამიმალეთ?
-რა?
-ნატალიას ამბავი
-ალისია შენ რთულად გქონდა საქმე,ვერ აგანერვიულებდით-ბავშვს ისევ საწოლში აწვენს
-მაპატიებ?-მიახლოვდება და მუხლებზე დგება
-რას აკეთებ ლიზა ადექი-თვალებს ვადიდებ და ხელს ვავლებ მკლავზე
-მაპატოებ?-მიმეორებს კითხვას
-კი-საწოლიდან ვიწევი და ვეხვევი..

როგორც იქნა ოცნება ამისრულდა...

******
მშობიარობიდან ოთხი დღე გავიდა.საავადმყოფოდან გამომწერეს და ძალებიც ნაწილობრივ აღვიდგინე.
პატარა ბრუნოს ყველა დაფოფინებს თავზე,მათ შორის გრეგორი აკტიურია.
არც მეგონა მამობა ასე თუ გაახარებდა,მისი ცქერისას გული მეკუმშება ბედნიერებისგან..

16 თებერვალი

-გრეგორ საქმე მაქვს ბავშვი მიმყავს და მალე მოვალთ-ვაფრთხილებ მძინარეს და სახლიდან გავდივარ ბავშვთან ერთად..
ჩემი დღე ციხეში მისვლით იწყება
მინდა თვალებში ჩავხედო ადამიანს რომელმაც გამიმეტა!
ოთახში მალევე შემოყავთ ნატალია,ჩემს წინ ჯდება სკამზე და ბრუნოს დანახვაზე იღიმის
-ლამაზია არა?-ვეკითხები და ვიღიმი
-ძალიან ლამაზია
-რატომ გამიკეთე ეს?-თავს ხრის და საფეთქელს იზელს
-ალისია მაპატიე მე...
-მე შენ გენხე ნატალია! მე შენ ცრემლებს ვინახავ დღემდე,მე არ გამომიყვანიხარ სააშკარაოზე
-ვიცი
-რას მერჩი?-ვეკითხები და ფეხზე დგება
-მაპატიე გევედრები,დაბრმავებული ვიყავი-წარბებს ჭმუხნის დას აბრალო სახის მიყურებს
-მე შენ ვერ გამაპატიებ-მეც
ვდგწბი ფეხზე და ხელში აყვანილ ბავშვს შუბლზე ვკოცნი
-შეიძლება დავიჭირო?-მეკითხება და მიახლოვდება.
ხელში ვუწვდი ბავშვს და გულში იკრავს.
ალბად წარმოუდგენია რომ მისი და გრეგორის შვილია,მაგრამ არაუშავს...
მალევე ვართმევ დაშინებული ბავშვს ხელებიდან
-აქ რატომ მოხვედი?-მეკითხება
ის და თმას ისწორებს
-მინდოდა მენახე-ვდგები და ისე გავდივარ უამრავ კითხვის ნიშანს ვუტოვებ..
ოთახიდან კივილის ხმა მესმის,როგორც ჩანს გამწარებულია და ანგრევს ოთახს..
გაბედნიერებული ვცილდები ციხის ეზოს,ავყურებ შენობას და ტუჩს ვიკვნეტ
-ხედავ ბრუნო? არ გაუხარდა ჩვენი დანახვა..


******
სახლში მისვლის თანავე კედელზე ახალი ნახატი მხვდება წარწერით
”მზის შვილები”
უამრავი ბრუნოს მსგავსი ბავშვია ზედ მოხატული,მათ შორის ბრუნოც.
გრეგორს ვუღიმი და ტუჩებზე ნაზად ვკოცნი
-ჩვენი ყოველი დილა მზიანია,მაშინაც კი როდესაც გარეთ წვიმაა და ქარი,სახლში ხომ თვითვ ზე გვყავს-მეხვევა და ბედნიერი სახით გადაყურებს საწოლზე წამოკოტრიალებულ ბრუნოს.

დასასრული

იმედი მაქვს სრულად დაიდო ყველა ნაწილი :)
ჩემი ერთ-ერთი საყვარელი ისტორია <3