- და დიდიხანია რაც ესეთი რაღაცეები ხდება? - ჩაეძია ფსიქოლოგი მერი ჯონასი
- კი საკმაოდ... - არ ესიამოვდა გოგონას ფსიქოლოგის ამგვარი ჩაძიება ... მას ეგონა რომ გიჟად ჩათვლიდნენ
- რითი დაიწყო ეს ყველაფერი?
- ჯერ კიდევ ძაან პატარა ვიყავი... ნორმალურად არც მახსოვს
- არაუშავს როგორც გახსოვს ისე მოყევი... შეგიძლია ბოლომდე მენდო - რა საკვირველია ამ სიტყვებმა გოგონას უფრო დიდი ნდობა არ გამოიწვია პირიქით...
- 3 -4 წლის ვიყავი, ჩემი ოთახიდან გამოვედი დამაინტერესა ვის ეჩხუბებოდა დედაჩემი ასე გამწარებული... ჩემი ოთახიდან როგამოდიხარ დიიდი კარედორია რომელსაც პირდაოპირ დედაჩემის და მამაჩემის ოთახში მიყავხარ, შუაში სამზარეულოს და საჭირო ოთახის კარებია საასტუმრო ოთახს კარები არ აქვს- ამოვიქვშვინე და ღრმად ჩავისუნთქე რომ გამეგრძელებინა მოყოლა - დედაჩემი სასტუმრო ოთახში იყო და ვიღაც კაცს ეჩხუბებოდა, რამოდენიმე ნაბიჯი გადავდგი რომ უკეთ დამენახა მაგრამ როცა ოთახში შევიხედე, დავინახე ის არსება... ის ზალიან მაღალი იყო, შავი ბეწვი მთელ სხეულს დაეფარა, წითელი თვალები, დიდი პრჭყალები და უზარმაზარი კიდურები ქონდა, ჩემ დანახვაზე სახეზე ეშმაკური ღიმილი გადაეკრა, დედაჩემი მომვარდა, მაშინ პირველად დავინახე მისი ცრემლები... " მელანო მოდი ვითამაშოთ დაიმალე ძაან კარგად დაიმალე და როდესაც ეს ყვეკლაფერი დამთავრდება შენს მოსაძებნად წამოვალ" რავიცოდი რომ ეს დედაჩმის ბოლო სიტყვები იყო... შემდეგ იმ არსებამ დედაჩემს ყელში ჩასჭიდა თავისი დიდი ზედა კიდურები და პრჭყალები ჩაასო ... არვიცოდი რამექნა... დედაჩემმა დამიყვირა " გაიქეცი" მეც არ დავყოვნდი... გარეთ გაქცევა ვცად მაგრამ კარები არ იღებოდა, თითქოს ჯადოაქვსო გაკეთბული... შემდეგ დედაჩემის ოთახში შევედი და კარადაში დავიმალე... სიჩუმე ჩამოვარდა... ეს სიცუმე კი ნაბიჯის ხმებმა დაარღვია ... ის არსება უფრო და უფრო მიახლოვდებოდა... და აი კარადის კარებიც გაიღო... ის არსება იყო... მე ხმა ჩამიწყდა... სიტყვაც ვერ წარმოვთქვი.. ის ჩემს წინ ჩაიკუზა... თავისი დიდი ხელი სახეზე ნაზად მომისვა და მითხრა " მე დავბრუნდები". დაუცბად ეს დიდი სილუეტი ჰაერში გაუჩინარდა... როდესაც კარადიდან გამოვედი სასტუმრო ოთახისკენ წავედი... ის სისხლით იყო სავსე ... კედლები ჭერი და ფანჯრები... სისხლით იყო დასვრილი...სხვადასხვა ნახატებიიყო.. რასაკვირველია სისხლით დახატული... ამოტრიალებული ჯვრები და პითგორები... კედელზე კი ეწერა.. " შენი ჯერიც მოვა". ამ დროს მამაჩემი შემოვიდა... წარმოიდგინეთ როგორი სანახაობა იყო პატარა შავგვრემანი გოგონა ვარდისფერ კაბაში და ხელში დათუნიათი დგას ოთახთან რომელიც სისხლით არის სავსე და ამ ყველაფერს უყურებს.. ერთს ვერ ვხვდები დედაჩემის სხეული სად წაიღო...
ამის მოსმენაზე ფსიქოლოგს ცრემლები წამოუვიდა.. უცბად წამოდგა, ბლოკნოტს ხელი დაავლო და რაღაცის წერა დაიწყო. შემდეგ ისევ საწყის პოზიციას დაუბრუნდა და ვითომც არაფერი განაგრძო
- კარგი... მაგის მერე კიდე რამე მოხდა?
- არა - ესე კი ვუპასუხე მაგრამ თითქმის ყოველ ღამით ჩმთან არაამმქვეყნიური არსებები მოდიოდნენ ... ეს აუტანელიიყო მაგრამ მე ჩვეულებრივი არვიყავი... მე შემეძლო ამისი ატანა... მე მათი აღარ მეშინოდა...
- ეხლა რამდენი წლის ხარ?
- 14
- და ამ წლების მანძილზე ერთხელაც არ დაგინახავს ეგეთი მისტიკური არსებები?
- არა - უბრალოდ არ მინდოდა ფსიქიატრიულში ოთხ კედელში გამოკეტვა... ამას ვერ გავუძლებდი თან თუ მოვიდოდნენ ვერსაც გავექცეოდი... ის ხომ დაბრუნდებოდა... უბრალოდ რაღაცას ელოდებოდა... სახლში ჩმს ირგვლივ სანთლებს ვანთებდი და ასე ვიცავდი თავს იმ არსებებისგან.. თუ სანთლების ანთებას ვერ ვასწრებდი სპეციალურ ქვიშას ვყრიდი ჩემს გარშემო... ისინი ამ ქვიშას ვერ აბიჯებდნენ... თითქოს დიდი ღობე იყოსო ... მერე სანამ არ დაიღლებოდნენ მიცდიდნენ ჩემს პირდაპირ იდგნენ , თვალებში მიყურებდნენ და იღიმოდნენ... მაგრამ ეს არიყო ჩვეულებრივი ღიმილი... ისინი ეშმაკურად იღიმოდნენ... თითქოს ერთხელაც მოვიდოდა დრო და შეძლებდნენ ჩემს ხელში ჩაგდებას.. მე მარტო შავი ბეწვით მოსილ არაამქვეყნიურ არსებებს ვემალებოდი... ღმღმობით ჩემთან პატარა თეთრ კაბიანი და შავი გრძელი თმებიანი გოგონა მოდიოდა და მთხოვდა მეთამაშეო.... მეც მივუჯდებოდი გვერდით და ვთამაშობდით.. ერთხელ თმების გადაწევა ვცადე მან თითქოს დამიღრინა... მისი სახის დანახვა მინდოდა ა ერთადერთი რაც დავინახე შავი სევდით სავსე თვალები იყო... მე და ის თითქმის არ ვლაპარაკობთ ის თვს მიქნევს ხოლმედა ჟესტებით მანიშნებს... ესეთი არსებები ჩემთან ყოველ დღე მოდიან... შანსი არაა რომ ერთი დღე მაინც გამოტოვონ... ერთხელ დედაჩემი მოვიდა.... უფროსწორად მონსტრი დედაჩემის სხეულში მე ქვიშის წრე დავარღვიე და მისკენ გადავდგი ნაბიჯი.. ის ძალიან ლამაზი იყო... მამაჩემი როარა ალბათ ეხლა ცოცხალი არ ვიქნებოდი მან კარეი შემოაღო და დედაჩმის სილუეტიც გაქრა... მამაჩემს ხშირად გადავურჩენივარ... ფსიქოლოგთან კი ბებიაჩემის აკვიატების გამო მოვხვდი.. მას გონია რომ ეს ყველაფერი მელანდება... მაგრამ არა... ისინი მართლა არსებობენ.... და ერთხელაც თქვენამდეც მოვლენ...
* * * *
გადიოდა დღეები... თვეები... წლები.. და ეს გოგოც მათ ემსგავსებოდა... ისიც ისეთივე უსულო ხდებოდა... მის სრულიად შავ თვალებში ტკივილი იკითხებოდა ... სახე ძაან გამკრთალებოდა, ხოლო ამ სახეს მონსტრებისნაირი ეშმაკური ღიმილი გადაჰკროდა.... ეს არ იყო ნორმალური... ის ხელებს ისერავდა... ფსიქოლოგმა ის გოგო სპეციალურ ოთახში "გამოკეტა" სადაც მას ექიმები აკვირდებოდნენ... ღამღმობით ის კივილით იღვიძებდა.. ხელების დასასერად აღარაფერი ქონდა... მაგრამ ყოველ დილით მას მაინც ახალი ნაკაწრი ქონდა.. საათობით იჯდა სკამზე და იღიმოდა ... მაგრამ ეს ჩვეულებრივი ღიმილი არ იყო...